Like many of you here, I am trying to contribute towards a renaissance in Africa. The question of transformation in Africa really is a question of leadership. Africa can only be transformed by enlightened leaders. And it is my contention that the manner in which we educate our leaders is fundamental to progress on this continent. I want to tell you some stories that explain my view. We all heard about the importance of stories yesterday. An American friend of mine this year volunteered as a nurse in Ghana, and in a period of three months she came to a conclusion about the state of leadership in Africa that had taken me over a decade to reach. Twice she was involved in surgeries where they lost power at the hospital. The emergency generators did not start. There was not a flashlight, not a lantern, not a candle -- pitch black. The patient's cut open, twice. The first time it was a C-section. Thankfully, baby was out -- mother and child survived.
Zoals velen van jullie hier, probeer ik bij te dragen tot een heropleving van Afrika. De kwestie van de transformatie is in Afrika een kwestie van leiderschap. Afrika kan alleen door verlichte leiders worden getransformeerd. Ik beweer dat de manier waarop we onze leiders opleiden, fundamenteel is voor de vooruitgang op dit continent. Ik wil jullie een paar verhalen vertellen die mijn visie verklaren. We hebben gisteren allemaal gehoord over het belang van verhalen. Een Amerikaanse vriendin van mij was dit jaar vrijwillige verpleegster in Ghana. Op drie maanden tijd kwam ze tot een conclusie over de staat van het leiderschap in Afrika waar ik meer dan een decennium over had gedaan. Ze was twee keer betrokken bij operaties waarbij de stroom in het ziekenhuis werd onderbroken. De noodgeneratoren deden het niet -- er was geen zaklamp, geen lantaarn, geen kaars. Pikdonker. De patiënt wordt opengesneden -- twee keer. De eerste keer was het een keizersnede. Gelukkig was de baby er al uit -- moeder en kind overleefden het.
The second time was a procedure that involved local anesthesia. Anesthetic wears off. The patient feels pain. He's crying. He's screaming. He's praying. Pitch black. Not a candle, not a flashlight. And that hospital could have afforded flashlights. They could have afforded to purchase these things, but they didn't. And it happened twice. Another time, she watched in horror as nurses watched a patient die because they refused to give her oxygen that they had. And so three months later, just before she returned to the United States, nurses in Accra go on strike. And her recommendation is take this opportunity to fire everyone, start all over again. Start all over again.
De tweede keer was het onder lokale anesthesie. Anesthesie geraakt uitgewerkt. De patiënt voelt pijn. Hij huilt. Hij schreeuwt. Hij bidt. Pikdonker. Geen kaars, geen zaklamp. Dat ziekenhuis kon zich zaklampen veroorloven. Ze konden zich veroorloven om die dingen te kopen, maar ze deden het niet. Dat gebeurde twee keer. Een andere keer keek ze huiverend toe terwijl verpleegkundigen een patiënt lieten sterven omdat ze haar zuurstof weigerden die voorhanden was. Drie maanden later, vlak voor haar terugkeer naar de Verenigde Staten, staakten de verpleegkundigen in Accra. Haar aanbeveling was: grijp deze kans om iedereen te ontslaan en herbegin. Begin helemaal opnieuw.
Now what does this have to do with leadership? You see, the folks at the ministry of health, the hospital administrators, the doctors, the nurses -- they are among just five percent of their peers who get an education after secondary school. They are the elite. They are our leaders. Their decisions, their actions matter. And when they fail, a nation literally suffers. So when I speak of leadership, I'm not talking about just political leaders. We've heard a lot about that. I'm talking about the elite. Those who've been trained, whose job it is to be the guardians of their society. The lawyers, the judges, the policemen, the doctors, the engineers, the civil servants -- those are the leaders. And we need to train them right.
Wat heeft dat met leiderschap te maken? De mensen van het Ministerie van Gezondheid, de beheerders van het ziekenhuis, de artsen, de verpleegkundigen -- ze behoren allemaal tot de 5 procent die meer dan middelbare school doorloopt. Zij zijn de elite. Ze zijn onze leiders. Hun beslissingen en acties doen ertoe. Als zij falen, dan lijdt de natie letterlijk. Dus als ik het over leiderschap heb, dan gaat dat niet alleen over politieke leiders. Daar hebben we al veel over gehoord. Ik heb het over de elite. Diegenen die een opleiding hebben gehad. Diegenen die de hoeders van hun gemeenschap moeten zijn. De advocaten, rechters, politiemannen, artsen, ingenieurs, ambtenaren, dat zijn de leiders. En we moeten ze goed opleiden.
Now, my first pointed and memorable experience with leadership in Ghana occurred when I was 16 years old. We had just had a military coup, and soldiers were pervasive in our society. They were a pervasive presence. And one day I go to the airport to meet my father, and as I walk up this grassy slope from the car park to the terminal building, I'm stopped by two soldiers wielding AK-47 assault weapons. And they asked me to join a crowd of people that were running up and down this embankment. Why? Because the path I had taken was considered out of bounds. No sign to this effect.
Mijn eerste uitgesproken en gedenkwaardige ervaring met leiderschap in Ghana gebeurde toen ik 16 jaar was. De militaire coup was pas gebeurd. Overal in onze maatschappij zag je soldaten. Ze waren zeer nadrukkelijk aanwezig. Op een dag ging ik mijn vader afhalen van de luchthaven. Ik liep het grasheuveltje op van de parking naar de terminal. Twee soldaten die met AK-47-wapens zwaaien, houden me tegen. Ze vragen me om bij een groep mensen te gaan staan die op en neer lopen op de oever. Waarom? Omdat het pad dat ik had genomen, beschouwd werd als verboden. Er hing geen bordje.
Now, I was 16. I was very worried about what my peers at school might think if they saw me running up and down this hill. I was especially concerned of what the girls might think. And so I started to argue with these men. It was a little reckless, but you know, I was 16. I got lucky. A Ghana Airways pilot falls into the same predicament. Because of his uniform they speak to him differently, and they explain to him that they're just following orders. So he takes their radio, talks to their boss, and gets us all released. What lessons would you take from an experience like this? Several, for me. Leadership matters. Those men are following the orders of a superior officer. I learned something about courage. It was important not to look at those guns. And I also learned that it can be helpful to think about girls.
Ik was 16. Ik was erg bezorgd over wat mijn klasgenoten zouden denken als ze me die heuvel op en neer zagen lopen. Ik zat er vooral mee wat de meisjes zouden denken. Dus ging ik het debat aan met deze mannen. Het was nogal roekeloos, maar weet je, ik was 16. Ik had geluk. Een piloot van Ghana Airways was hetzelfde lot beschoren. Omwille van zijn uniform spraken ze hem anders aan en proberen ze hem uit te leggen dat ze gewoon bevelen opvolgen. Dus neemt hij hun radio, praat met hun baas en krijgt ons allemaal vrij. Welke lessen zou je trekken uit dit soort ervaring? Verschillende, in mijn geval. Leiderschap doet ertoe. Die mannen volgen de bevelen van een hogere officier. Ik leerde iets over moed. Het was belangrijk om niet naar de wapens te kijken. En ik leerde ook dat het kan helpen om aan meisjes te denken.
(Laughter)
(Gelach)
So a few years after this event, I leave Ghana on a scholarship to go to Swarthmore College for my education. It was a breath of fresh air. You know, the faculty there didn't want us to memorize information and repeat back to them as I was used to back in Ghana. They wanted us to think critically. They wanted us to be analytical. They wanted us to be concerned about social issues. In my economics classes I got high marks for my understanding of basic economics. But I learned something more profound than that, which is that the leaders -- the managers of Ghana's economy -- were making breathtakingly bad decisions that had brought our economy to the brink of collapse. And so here was this lesson again -- leadership matters. It matters a great deal.
Enkele jaren later, verliet ik Ghana met een beurs voor een opleiding op Swarthmore College. Het was een teug frisse lucht. De professoren daar wilden niet dat we informatie van buiten leerden en voor hen herhaalden, zoals de gewoonte was in Ghana. Ze wilden dat we kritisch nadachten. Ze wilden dat we analytisch waren. Ze wilden dat we met sociale kwesties begaan waren. Ik haalde goede punten voor economie, voor mijn begrip van de fundamentele economie. Maar ik leerde iets dat nog veel fundamenteler was, namelijk dat de leiders, de managers van de Ghanese economie, adembenemend slechte beslissingen namen die onze economie op de rand van de afgrond hadden gebracht. Daar was die les weer: leiderschap doet ertoe. Het doet er een hele hoop toe.
But I didn't really fully understand what had happened to me at Swarthmore. I had an inkling, but I didn't fully realize it until I went out into the workplace and I went to work at Microsoft Corporation. And I was part of this team -- this thinking, learning team whose job it was to design and implement new software that created value in the world. And it was brilliant to be part of this team. It was brilliant. And I realized just what had happened to me at Swarthmore, this transformation -- the ability to confront problems, complex problems, and to design solutions to those problems. The ability to create is the most empowering thing that can happen to an individual. And I was part of that.
Maar ik had niet helemaal begrepen wat er met me was gebeurd op Swarthmore. Ik had een vermoeden. Maar ik besefte het pas toen ik ging werken. Ik ging voor Microsoft werken. Ik maakte deel uit van een team, een denkend, lerend team, dat tot taak had om nieuwe software te ontwerpen en te implementeren die waarde creëerde voor de wereld. Het was fantastisch om deel uit te maken van dit team. Het was fantastisch. Ik besefte wat er met me was gebeurd in Swarthmore, welke transformatie -- het vermogen om problemen aan te pakken, complexe problemen, en om oplossingen te ontwerpen voor die problemen. Het vermogen tot creëren is het meest bevrijdende dat een individu kan overkomen. Daar had ik deel aan.
Now, while I was at Microsoft, the annual revenues of that company grew larger than the GDP of the Republic of Ghana. And by the way, it's continued to. The gap has widened since I left. Now, I've already spoken about one of the reasons why this has occurred. I mean, it's the people there who are so hardworking, persistent, creative, empowered. But there were also some external factors: free markets, the rule of law, infrastructure. These things were provided by institutions run by the people that I call leaders. And those leaders did not emerge spontaneously. Somebody trained them to do the work that they do. Now, while I was at Microsoft, this funny thing happened. I became a parent. And for the first time, Africa mattered more to me than ever before. Because I realized that the state of the African continent would matter to my children and their children. That the state of the world -- the state of the world depends on what's happening to Africa, as far as my kids would be concerned.
Terwijl ik voor Microsoft werkte, werd het jaarinkomen van dat bedrijf groter dan het bnp van de Republiek Ghana. Dat is overigens nog steeds zo. De kloof is groter geworden na mijn vertrek. Ik heb het al gehad over één van de redenen waarom dat is gebeurd. De mensen werken er zeer hard, volharden, zijn creatief, mogen hun ding doen. Maar er waren ook wat externe factoren: vrije markt, de rechtsstaat, infrastructuur. Die dingen werden verzorgd door instellingen geleid door de mensen die ik leiders noem. Die leiders kwamen niet spontaan bovendrijven. Iemand leidde ze op om het werk te doen dat ze doen. Terwijl ik bij Microsoft werkte, gebeurde er iets grappigs: ik werd vader. Voor het eerst werd Afrika voor mij belangrijker dan ooit. Omdat ik besefte dat de staat van het Afrikaanse continent ertoe zou doen voor mijn kinderen en hun kinderen. Dat de staat van de wereld -- de staat van de wereld zou afhangen van wat er met Afrika gebeurt, voor wat mijn kinderen zou betreffen.
And at this time, when I was going through what I call my "pre-mid-life crisis," Africa was a mess. Somalia had disintegrated into anarchy. Rwanda was in the throes of this genocidal war. And it seemed to me that that was the wrong direction, and I needed to be back helping. I couldn't just stay in Seattle and raise my kids in an upper-middle class neighborhood and feel good about it. This was not the world that I'd want my children to grow up in. So I decided to get engaged, and the first thing that I did was to come back to Ghana and talk with a lot of people and really try to understand what the real issues were. And three things kept coming up for every problem: corruption, weak institutions and the people who run them -- the leaders.
Op dat ogenblik, tijdens wat ik mijn "pre-mid-life crisis" zou noemen, was Afrika een puinhoop. Somalië was uiteengevallen in anarchie. Rwanda was in de greep van een genocidaire oorlog. Het leek me dat het de verkeerde kant uitging, en dat ik terug moest keren om te helpen. Ik kon niet zomaar in Seattle blijven en mijn kinderen opvoeden in een betere buurt, en me daar goed bij voelen. Dit was niet de wereld waarin ik mijn kinderen wilde zien opgroeien. Ik besloot dus om me te engageren. Het eerste wat ik deed, was terugkeren naar Ghana en met een hoop mensen praten en proberen te begrijpen wat de echte pijnpunten waren. Drie dingen kwamen naar boven voor elk probleem: corruptie, zwakke instellingen en de mensen die ze leiden, de leiders.
Now, I was a little scared because when you see those three problems, they seem really hard to deal with. And they might say, "Look, don't even try." But, for me, I asked the question, "Well, where are these leaders coming from? What is it about Ghana that produces leaders that are unethical or unable to solve problems?" So I went to look at what was happening in our educational system. And it was the same -- learning by rote -- from primary school through graduate school. Very little emphasis on ethics, and the typical graduate from a university in Ghana has a stronger sense of entitlement than a sense of responsibility. This is wrong.
Ik was wat bang, want als je die drie problemen bekijkt, lijken ze erg moeilijk aan te pakken. Ze zeiden wel eens: je moet het niet eens proberen. Ik stelde me de vraag: "Waar komen die leiders dan vandaan? Welk aspect van Ghana maakt dat het leiders voortbrengt die onethisch zijn of geen problemen kunnen oplossen?" Dus ging ik kijken naar wat er in ons onderwijssysteem gebeurde. Het was hetzelfde -- van buiten leren -- van de lagere school tot de universiteit. Zeer weinig nadruk op ethiek. De gemiddelde afgestudeerde van een universiteit in Ghana had een sterker gevoel van eigen rechten dan van verantwoordelijkheden. Dat is fout.
So I decided to engage this particular problem. Because it seems to me that every society, every society, must be very intentional about how it trains its leaders. And Ghana was not paying enough attention. And this is true across sub-Saharan Africa, actually. So this is what I'm doing now. I'm trying to bring the experience that I had at Swarthmore to Africa. I wish there was a liberal arts college in every African country. I think it would make a huge difference. And what Ashesi University is trying to do is to train a new generation of ethical, entrepreneurial leaders. We're trying to train leaders of exceptional integrity, who have the ability to confront the complex problems, ask the right questions, and come up with workable solutions.
Dus besliste ik dit concrete probleem aan te pakken. Het leek me dat elke maatschappij, elke maatschappij heel bewust zijn leiders moet opleiden. Ghana besteedde er niet genoeg aandacht aan. Dat geldt overigens voor heel sub-Saharaans Afrika. Dit is bijgevolg mijn plan. Ik ga proberen om de ervaring die ik in Swarthmore heb gekend, naar Afrika over te brengen. Was er maar in elk Afrikaans land dit soort van universiteit. Volgens mij zou het een groot verschil maken. Wat Ashesi University probeert te doen, is een nieuwe generatie opleiden van ethische, ondernemende leiders. We proberen leiders op te leiden met een zeer grote integriteit, die in staat zijn om de complexe problemen aan te pakken, de juiste vragen te stellen en werkbare oplossingen aan te brengen.
I'll admit that there are times when it seems like "Mission: Impossible," but we must believe that these kids are smart. That if we involve them in their education, if we have them discuss the real issues that they confront -- that our whole society confronts -- and if we give them skills that enable them to engage the real world, that magic will happen. Now, a month into this project, we'd just started classes. And a month into it, I come to the office, and I have this email from one of our students. And it said, very simply, "I am thinking now." And he signs off, "Thank you." It's such a simple statement. But I was moved almost to tears because I understood what was happening to this young man. And it is an awesome thing to be a part of empowering someone in this way. I am thinking now.
Ik geef het toe dat het soms "Mission Impossible" lijkt. Maar we moeten geloven dat deze jongeren slim zijn. Dat als we ze betrekken bij hun opleiding, als we ze laten debatteren over de echte kwesties waar ze mee te maken hebben -- waar onze hele maatschappij mee te maken heeft -- en als we ze de vaardigheden geven om de echte wereld aan te pakken, dat er dan iets magisch zal gebeuren. Een maand na de start van het project, begonnen we gewoon met de lessen. Op dat moment kom ik mijn kantoor binnen en ik heb een mail gekregen van één van onze studenten. Er stond, heel eenvoudig: "Ik ben nu aan het denken." En hij ondertekent: "Dank u wel." Het is zo'n eenvoudig ding om te zeggen. Maar ik was haast tot tranen toe bewogen, omdat ik begreep wat deze jongeman doormaakte. Het is geweldig om deel te hebben aan de bevrijding van een mens op deze manier. Ik ben nu aan het denken.
This year we challenged our students to craft an honor code themselves. There's a very vibrant debate going on on campus now over whether they should have an honor code, and if so, what it should look like. One of the students asked a question that just warmed my heart. Can we create a perfect society? Her understanding that a student-crafted honor code constitutes a reach towards perfection is incredible. Now, we cannot achieve perfection, but if we reach for it, then we can achieve excellence. I don't know ultimately what they will do. I don't know whether they will decide to have this honor code. But the conversation they're having now -- about what their good society should look like, what their excellent society should look like, is a really good thing.
Dit jaar hebben we onze studenten uitgedaagd om zelf een erecode te schrijven. Op de campus woedt een zeer levendig debat over de vraag of ze een erecode nodig hebben, en zo ja, hoe die eruit moet zien. Eén van de studenten stelde een vraag die mijn hart verwarmde: "Kunnen we een perfecte maatschappij maken?" Het is ongelooflijk dat ze begreep dat een erecode, door studenten geschreven, een streven naar perfectie uitdrukt. We kunnen de perfectie niet bereiken. Maar als we ernaar streven, dan kunnen we uitmuntendheid bereiken. Ik weet niet wat ze uiteindelijk zullen doen. Ik weet niet of ze zullen beslissen dat ze een erecode nodig hebben. Maar het debat dat nu aan de gang is over hoe hun goede maatschappij eruit moet zien, hoe hun uitmuntende maatschappij eruit moet zien -- dat is echt een goede zaak.
Am I out of time? OK. Now, I just wanted to leave that slide up because it's important that we think about it. I'm very excited about the fact that every student at Ashesi University does community service before they graduate. That for many of them, it has been a life-altering experience. These young future leaders are beginning to understand the real business of leadership, the real privilege of leadership, which is after all to serve humanity. I am even more thrilled by the fact that least year our student body elected a woman to be the head of Student Government. It's the first time in the history of Ghana that a woman has been elected head of Student Government at any university. It says a lot about her. It says a lot about the culture that's forming on campus. It says a lot about her peers who elected her. She won with 75 percent of the vote.
Is mijn tijd op? Oké. Ik wil die dia gewoon laten staan, omdat het belangrijk is dat we erover nadenken. Ik ben er heel enthousiast over dat elke student van de Ashesi University gemeenschapsdienst doet voor hij afstudeert. Voor velen van hen is het een levensveranderende ervaring. Deze jonge leiders van de toekomst beginnen te begrijpen waar leiderschap echt om draait. Het echte voorrecht van leiderschap, dat erop neerkomt dat je de mensheid dient. Ik vind het nog veel spannender dat vorig jaar onze studentenorganisatie een vrouw verkoos om de Studentenoverheid te leiden. Het is de eerste keer in de geschiedenis van Ghana dat een vrouw is verkozen tot hoofd van de Studentenoverheid van een universiteit. Dat zegt veel over haar. Het zegt veel over de cultuur die zich vormt op de campus. Het zegt veel over de collega's die haar verkozen. Ze haalde het met 75 procent van de stemmen.
And it gives me a lot of hope. It turns out that corporate West Africa also appreciates what's happening with our students. We've graduated two classes of students to date. And every single one of them has been placed. And we're getting great reports back from corporate Ghana, corporate West Africa, and the things that they're most impressed about is work ethic. You know, that passion for what they're doing. The persistence, their ability to deal with ambiguity, their ability to tackle problems that they haven't seen before. This is good because over the past five years, there have been times when I've felt this is "Mission: Impossible."
Dat geeft me veel hoop. Het blijkt dat de bedrijven in West-Afrika ook appreciëren wat er met onze studenten gebeurt. Er zijn tot op vandaag twee lichtingen studenten afgestudeerd. Ze hebben allemaal werk gevonden. We krijgen geweldige feedback uit de Ghanese bedrijfswereld, uit de West-Afrikaanse bedrijfswereld. Wat het meest indruk maakt, is de werkethiek. Die passie voor wat ze doen. Hun volharding, hun vermogen om met ambiguïteit om te gaan, om problemen op te lossen die ze nog nooit hebben gezien. Dat is goed, omdat er de voorbije vijf jaar momenten zijn geweest dat ik dacht dat dit "Mission Impossible" was.
And it's just wonderful to see these glimmers of the promise of what can happen if we train our kids right. I think that the current and future leaders of Africa have an incredible opportunity to drive a major renaissance on the continent. It's an incredible opportunity. There aren't very many more opportunities like this in the world. I believe that Africa has reached an inflection point with a march of democracy and free markets across the continent. We have reached a moment from which can emerge a great society within one generation. It will depend on inspired leadership. And it is my contention that the manner in which we train our leaders will make all the difference. Thank you, and God bless.
Het is fantastisch om deze glimpen te zien van de belofte van wat kan gebeuren als we onze kinderen goed behandelen. Ik denk dat de huidige en toekomstige leiders van Afrika een ongelooflijke kans hebben om de drijvende kracht te zijn van een grootse renaissance van het continent. Het is een ongelooflijke kans. Er zijn niet zoveel kansen van deze soort in de wereld. Ik geloof dat Afrika een buigpunt heeft bereikt, met een opmars van democratie en vrije markt over het hele continent. We hebben een moment bereikt waaruit een geweldige maatschappij kan voortkomen, in één generatie. Het zal afhangen van geïnspireerd leiderschap. Ik beweer dat de manier waarop we onze leiders opleiden, het verschil zal maken. Hartelijk dank, en God zegene jullie.
(Applause)
(Applaus)