Όπως πολλοί από εσάς, προσπαθώ και εγώ να συνεισφέρω για την αναγέννηση της Αφρικής. Η μεταμόρφωση της Αφρικής είναι στην ουσία θέμα ηγεσίας. Η Αφρική μπορεί να μεταμορφωθεί μόνο από πεφωτισμένους ηγέτες. Και πιστεύω ότι ο τρόπος που εκπαιδεύουμε τους ηγέτες μας είναι θεμελιώδους σημασίας για την πρόοδο σε αυτήν την ήπειρο. Θέλω να σας αναφέρω μερικές ιστορίες για να εξηγήσω την άποψή μου. Όλοι μας ακούσαμε χθες για τη σημασία που έχουν οι ιστορίες. Μια Αμερικανίδα φίλη μου, φέτος, δήλωσε εθελόντρια νοσηλεύτρια στην Γκάνα. Και μέσα σε τρεις μήνες, συμπέρανε κάτι για την κατάσταση ηγεσίας στην Αφρική που εμένα μου πήρε πάνω από μια δεκαετία να συμπεράνω. Δύο φορές συμμετείχε σε χειρουργικές επεμβάσεις κατά την διάρκεια των οποίων κόπηκε το ρεύμα στο νοσοκομείο. Οι γεννήτριες έκτακτης ανάγκης δεν λειτούργησαν -- δεν υπήρχε ούτε φακός, ούτε φαναράκι, ούτε κερί. Απόλυτο σκοτάδι. Η ασθενής ανοίχτηκε, δύο φορές. Την πρώτη φορά ήταν μια καισαρική τομή. Ευτυχώς, το μωρό το είχαν ήδη βγάλει -- μάνα και παιδί επέζησαν.
Like many of you here, I am trying to contribute towards a renaissance in Africa. The question of transformation in Africa really is a question of leadership. Africa can only be transformed by enlightened leaders. And it is my contention that the manner in which we educate our leaders is fundamental to progress on this continent. I want to tell you some stories that explain my view. We all heard about the importance of stories yesterday. An American friend of mine this year volunteered as a nurse in Ghana, and in a period of three months she came to a conclusion about the state of leadership in Africa that had taken me over a decade to reach. Twice she was involved in surgeries where they lost power at the hospital. The emergency generators did not start. There was not a flashlight, not a lantern, not a candle -- pitch black. The patient's cut open, twice. The first time it was a C-section. Thankfully, baby was out -- mother and child survived.
Τη δεύτερη φορά ήταν μια επέμβαση που απαιτούσε τοπική αναισθησία. Το αναισθητικό χάνει την επίδρασή του. Ο ασθενής νιώθει πόνο. Κλαίει. Ουρλιάζει. Προσεύχεται. Απόλυτο σκοτάδι. Ούτε ένα κερί, ούτε ένας φακός. Και το συγκεκριμένο νοσοκομείο είχε την δυνατότητα να προμηθευτεί φακούς. Είχαν την δυνατότητα να προμηθευτούν αυτά τα πράγματα, αλλά δεν το είχαν κάνει. Και έτυχε δύο φορές. Μια άλλη φορά, παρακολουθούσε με φρίκη καθώς νοσηλευτές άφησαν μια ασθενή να πεθάνει μπροστά στα μάτια τους επειδή αρνήθηκαν να της δώσουν οξυγόνο το οποίο είχαν στη διάθεσή τους Και έτσι, τρεις μήνες αργότερα, λίγο πριν επιστρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι νοσηλευτές στην Άκκρα ξεκίνησαν απεργία. Και η συμβουλή της είναι να χρησιμοποιήσουν αυτήν την ευκαιρία για να απολύσουν τους πάντες, και να ξαναρχίσουν από την αρχή.
The second time was a procedure that involved local anesthesia. Anesthetic wears off. The patient feels pain. He's crying. He's screaming. He's praying. Pitch black. Not a candle, not a flashlight. And that hospital could have afforded flashlights. They could have afforded to purchase these things, but they didn't. And it happened twice. Another time, she watched in horror as nurses watched a patient die because they refused to give her oxygen that they had. And so three months later, just before she returned to the United States, nurses in Accra go on strike. And her recommendation is take this opportunity to fire everyone, start all over again. Start all over again.
Τώρα, τι σχέση έχει αυτό με την ηγεσία; Βλέπετε, τα λάθη του υπουργείου υγείας, οι διαχειριστές του νοσοκομείου, οι γιατροί, οι νοσηλευτές -- αυτοί είναι μόνο το 5 τοις εκατό των συνομήλικών τους που συνεχίζουν τις σπουδές τους μετά τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Πρόκειται για την ελίτ. Πρόκειται για τους ηγέτες μας. Οι αποφάσεις τους, οι ενέργειές τους παίζουν σημαντικό ρόλο. Και όταν αποτυγχάνουν, ένα ολόκληρο έθνος, κυριολεκτικά, υποφέρει. Όταν, λοιπόν, μιλάω για ηγεσία, δεν μιλάω μόνο για τους πολιτικούς ηγέτες. Έχουμε ακούσει αρκετά για αυτούς. Μιλάω για την ελίτ. Για αυτούς που έχουν εκπαιδευτεί. Των οποίων η δουλειά είναι να φυλάνε την κοινωνία τους. Οι δικηγόροι, οι δικαστές, οι αστυνομικοί, οι γιατροί, οι μηχανικοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι -- αυτοί είναι οι ηγέτες. Και πρέπει να τους εκπαιδεύσουμε σωστά.
Now what does this have to do with leadership? You see, the folks at the ministry of health, the hospital administrators, the doctors, the nurses -- they are among just five percent of their peers who get an education after secondary school. They are the elite. They are our leaders. Their decisions, their actions matter. And when they fail, a nation literally suffers. So when I speak of leadership, I'm not talking about just political leaders. We've heard a lot about that. I'm talking about the elite. Those who've been trained, whose job it is to be the guardians of their society. The lawyers, the judges, the policemen, the doctors, the engineers, the civil servants -- those are the leaders. And we need to train them right.
Η δικιά μου πρώτη χαρακτηριστική και αξέχαστη εμπειρία με το θέμα ηγεσία στην Γκάνα ήταν όταν ήμουν 16 χρονών. Είχε μόλις γίνει στρατιωτικό πραξικόπημα, και οι στρατιώτες ήταν διάχυτοι στην κοινωνία μας. Υπήρχαν παντού. Και μια μέρα πάω στο αεροδρόμιο να συναντήσω τον πατέρα μου, και, όπως ανεβαίνω το ανάχωμα από το χώρο στάθμευσης προς τον τερματικό σταθμό του αεροδρομίου, με σταματάνε δύο στρατιώτες κρατώντας τουφέκια Καλάσνικοφ. Και μου ζητάνε να ακολουθήσω ένα πλήθος ανθρώπων που έτρεχαν πάνω-κάτω σ' αυτό το ανάχωμα. Γιατί; Επειδή η διαδρομή από όπου ερχόμουν θεωρούνταν εκτός ορίων. Δεν υπήρχανε σήματα που να σε προειδοποιούν.
Now, my first pointed and memorable experience with leadership in Ghana occurred when I was 16 years old. We had just had a military coup, and soldiers were pervasive in our society. They were a pervasive presence. And one day I go to the airport to meet my father, and as I walk up this grassy slope from the car park to the terminal building, I'm stopped by two soldiers wielding AK-47 assault weapons. And they asked me to join a crowd of people that were running up and down this embankment. Why? Because the path I had taken was considered out of bounds. No sign to this effect.
Ήμουν 16 χρονών. Ανησυχούσα πολύ για το τι θα λέγανε οι συμμαθητές μου αν με βλέπανε να τρέχω πάνω-κάτω το λόφο. Με απασχολούσε ιδιαίτερα το τι θα λέγανε τα κορίτσια. Και έτσι αντιμίλησα στους στρατιώτες. Ήταν λίγο απερίσκεπτο, αλλά, ξέρετε, ήμουν 16. Στάθηκα τυχερός. Ένας πιλότος των αερογραμμών της Γκάνα εμπλέκεται στην ίδια υπόθεση. Εξαιτίας της στολής του όμως οι στρατιώτες του μιλάνε διαφορετικά, και του εξηγούν ότι απλά ακολουθούν διαταγές. Έτσι, τους ζητάει τον ασύρματό τους, μιλάει με τον ανώτερό τους, και καταφέρνει να μας απαλλάξει. Τι διδάγματα θα παίρνατε από μια τέτοια εμπειρία; Εγώ διάφορα. Η ηγεσία παίζει σημαντικό ρόλο. Αυτοί οι στρατιώτες ακολουθούσαν διαταγές ενός ανώτερού τους αξιωματικού. Έμαθα κάτι για το θάρρος. Ήταν καταλυτικό που το βλέμμα μου δεν έμεινε στα όπλα. Επίσης, έμαθα ότι μπορεί να είναι χρήσιμο να σκέφτεσαι τα κορίτσια.
Now, I was 16. I was very worried about what my peers at school might think if they saw me running up and down this hill. I was especially concerned of what the girls might think. And so I started to argue with these men. It was a little reckless, but you know, I was 16. I got lucky. A Ghana Airways pilot falls into the same predicament. Because of his uniform they speak to him differently, and they explain to him that they're just following orders. So he takes their radio, talks to their boss, and gets us all released. What lessons would you take from an experience like this? Several, for me. Leadership matters. Those men are following the orders of a superior officer. I learned something about courage. It was important not to look at those guns. And I also learned that it can be helpful to think about girls.
(Γέλια)
(Laughter)
Έτσι, μερικά χρόνια μετά το συμβάν, φεύγω από την Γκάνα με υποτροφία για να συνεχίσω τις σπουδές μου στο Κολέγιο του Σγουόρθμορ. Ήταν μια ανάσα φρέσκου αέρα. Ξέρετε, η καθηγητές εκεί δεν θέλανε να αποστηθίζουμε πληροφορίες και να τους τα λέμε απ'έξω, όπως με είχαν συνηθίσει στην Γκάνα. Ήθελαν να χρησιμοποιούμε κριτική σκέψη. Ήθελαν να μπορούμε να αναλύουμε. Ήθελαν να ενδιαφερόμαστε για τα κοινωνικά θέματα. Στα μαθήματα οικονομικών έπαιρνα υψηλούς βαθμούς επειδή κατανοούσα τα βασικά οικονομικά. Αλλά έμαθα και κάτι πιο βαθύ από αυτό, ότι οι ηγέτες -- οι διαχειριστές της οικονομίας της Γκάνα -- έπαιρναν συνταρακτικά κακές αποφάσεις οι οποίες έφεραν την οικονομία μας στο χείλος της κατάρρευσης. Και έτσι, να το δίδαγμα ξανά -- η ηγεσία παίζει σημαντικό ρόλο. Παίζει βαρυσήμαντο ρόλο.
So a few years after this event, I leave Ghana on a scholarship to go to Swarthmore College for my education. It was a breath of fresh air. You know, the faculty there didn't want us to memorize information and repeat back to them as I was used to back in Ghana. They wanted us to think critically. They wanted us to be analytical. They wanted us to be concerned about social issues. In my economics classes I got high marks for my understanding of basic economics. But I learned something more profound than that, which is that the leaders -- the managers of Ghana's economy -- were making breathtakingly bad decisions that had brought our economy to the brink of collapse. And so here was this lesson again -- leadership matters. It matters a great deal.
Αλλά δεν είχα πραγματικά κατανοήσει πλήρως τι μου είχε συμβεί στο Σγουόρθμορ. Είχα μια υποψία. Αλλά δεν το συνειδητοποιήσα πλήρως μέχρι που μπήκα στο χώρο εργασίας, και πήγα να εργαστώ στην εταιρία της Μάικροσοφτ. Και ήμουν μέρος εκείνης της ομάδας -- που σκεφτόταν, που μάθαινε της οποίας η δουλειά ήταν να σχεδιάζει και να εφαρμόζει νέο λογισμικό που παράγει αξία ανά τον κόσμο. Και ήταν θαυμάσιο να είσαι μέλος αυτής της ομάδας. Ήταν θαυμάσιο. Και κατάλαβα ακριβώς τι μου είχε συμβεί στο Σγουόρθμορ, αυτή η μετάλλαξη -- η ικανότητα να αντιμετωπίζω προβλήματα, σύνθετα προβλήματα, και να σχεδιάζω λύσεις για αυτά τα προβλήματα. Η ικανότητα να δημιουργεί είναι το πιο δυναμωτικό πράγμα που μπορεί να συμβεί σε ένα άτομο. Και εγώ συμμετείχα σ'αυτό.
But I didn't really fully understand what had happened to me at Swarthmore. I had an inkling, but I didn't fully realize it until I went out into the workplace and I went to work at Microsoft Corporation. And I was part of this team -- this thinking, learning team whose job it was to design and implement new software that created value in the world. And it was brilliant to be part of this team. It was brilliant. And I realized just what had happened to me at Swarthmore, this transformation -- the ability to confront problems, complex problems, and to design solutions to those problems. The ability to create is the most empowering thing that can happen to an individual. And I was part of that.
Όσο ήμουν στην Μάικροσοφτ, τα ετήσια έσοδα της εν λόγω εταιρείας αυξήθηκαν και γίνανε περισσότερα από το ΑΕΠ της Δημοκρατίας της Γκάνα. Και, παρεμπιπτόντως, συνέχισαν να αυξάνονται. Το χάσμα διευρύνθηκε από τότε που έφυγα. Σας είπα ήδη έναν από τους λόγους για τους οποίους αυτό συνέβη. Θέλω να πω, είναι οι άνθρωποι εκεί που δουλεύουν τόσο σκληρά, επίμονοι, δημιουργικοί, με ελευθερία αποφάσεων. Υπήρξαν όμως και ορισμένοι εξωγενείς παράγοντες: ελεύθερη αγορά, κράτος δικαίου, σωστές υποδομές. Αυτά παρέχονται από θεσμικά όργανα που διοικούνται από τους ανθρώπους που αποκαλώ ηγέτες. Και οι ηγέτες αυτοί δεν αναδύθηκαν από το πουθενά. Κάποιος τους εκπαίδευσε να κάνουν τη δουλειά που κάνουν. Τώρα, όσο ήμουν στη Μάικροσοφτ, συνέβη το εξής αστείο: έγινα γονιός. Και για πρώτη φορά, η Αφρική με ενδιέφερε περισσότερο από ποτέ. Επειδή συνειδητοποίησα ότι η κατάσταση της Αφρικανικής ηπείρου θα είχε σημασία για τα παιδιά μου και τα παιδιά τους. Ότι η κατάσταση του κόσμου εξαρτάται από το τι συμβαίνει στην Αφρική, εφόσον αυτή αφορά τα παιδιά μου.
Now, while I was at Microsoft, the annual revenues of that company grew larger than the GDP of the Republic of Ghana. And by the way, it's continued to. The gap has widened since I left. Now, I've already spoken about one of the reasons why this has occurred. I mean, it's the people there who are so hardworking, persistent, creative, empowered. But there were also some external factors: free markets, the rule of law, infrastructure. These things were provided by institutions run by the people that I call leaders. And those leaders did not emerge spontaneously. Somebody trained them to do the work that they do. Now, while I was at Microsoft, this funny thing happened. I became a parent. And for the first time, Africa mattered more to me than ever before. Because I realized that the state of the African continent would matter to my children and their children. That the state of the world -- the state of the world depends on what's happening to Africa, as far as my kids would be concerned.
Και εκείνη τη περίοδο, που περνούσα αυτό που αποκαλώ την "προ-μεσήλικη κρίση" μου, η Αφρική ήταν σε μαύρο χάλι. Στην Σομαλία επικρατούσε αναρχία. Η Ρουάντα ήταν στα δεινά του πολέμου γενοκτονίας. Και ένιωθα ότι πηγαίναμε προς λάθος κατεύθυνση, και έπρεπε να επιστρέψω για να βοηθήσω. Δεν θα μπορούσα απλώς να μείνω στο Σιάτλ και να μεγαλώσω τα παιδιά μου σε μια μεσοαστική γειτονιά και να νιώθω καλά. Αυτός δεν ήταν ο κόσμος στον οποίον θα ήθελα να μεγαλώσουν τα παιδιά μου. Έτσι αποφάσισα να εμπλακώ, και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να επιστρέψω στην Γκάνα και να μιλήσω με πολλούς ανθρώπους και πραγματικά να προσπαθήσω να καταλάβω ποια είναι τα πραγματικά ζητήματα. Και τρία πράγματα συνεχώς αναδύονταν για κάθε πρόβλημα: διαφθορά, αδύναμα θεσμικά όργανα και οι άνθρωποι που τα διοικούν -- οι ηγέτες.
And at this time, when I was going through what I call my "pre-mid-life crisis," Africa was a mess. Somalia had disintegrated into anarchy. Rwanda was in the throes of this genocidal war. And it seemed to me that that was the wrong direction, and I needed to be back helping. I couldn't just stay in Seattle and raise my kids in an upper-middle class neighborhood and feel good about it. This was not the world that I'd want my children to grow up in. So I decided to get engaged, and the first thing that I did was to come back to Ghana and talk with a lot of people and really try to understand what the real issues were. And three things kept coming up for every problem: corruption, weak institutions and the people who run them -- the leaders.
Ήμουν λίγο φοβισμένος γιατί όταν βλέπεις αυτά τα τρία προβλήματα, φαντάζουν πολύ δύσκολα να τα αντιμετωπίσεις. Και συχνά σου λένε: "Μην προσπαθήσεις καν". Αντίθετα, για μένα, έκανα την εξής ερώτηση: "Μα, από πού προέρχονται αυτοί οι ηγέτες; Τι είναι αυτό που κάνει την Γκάνα να παράγει ηγέτες που παραείναι ανήθικοι ή ανίκανοι για να λύσουν προβλήματα;" Έτσι, πήγα να δω τι συνέβαινε στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Είχε παραμείνει το ίδιο -- παπαγαλία -- από το δημοτικό μέχρι τις μεταπτυχιακές σχολές. Ελάχιστο βάρος έπεφτε στο ήθος. Και ο μέσος όρος, ξέρετε, ο τυπικός πτυχιούχος ενός πανεπιστημίου της Γκάνα έχει πολύ πιο δυνατό αίσθημα δικαιώματος παρά αίσθημα ευθύνης. Αυτό είναι λάθος.
Now, I was a little scared because when you see those three problems, they seem really hard to deal with. And they might say, "Look, don't even try." But, for me, I asked the question, "Well, where are these leaders coming from? What is it about Ghana that produces leaders that are unethical or unable to solve problems?" So I went to look at what was happening in our educational system. And it was the same -- learning by rote -- from primary school through graduate school. Very little emphasis on ethics, and the typical graduate from a university in Ghana has a stronger sense of entitlement than a sense of responsibility. This is wrong.
Γι' αυτό και αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό το συγκεκριμένο πρόβλημα. Γιατί πιστεύω ότι κάθε κοινωνία, πρέπει να έχει συγκεκριμένες προθέσεις όταν εκπαιδεύει τους ηγέτες της. Και η Γκάνα δεν έδινε επαρκή προσοχή. Και αυτό, στην πραγματικότητα, ισχύει για ολόκληρη την υποσαχάρια Αφρική. Τώρα, λοιπόν, κάνω το εξής: Προσπαθώ να φέρω την εμπειρία που είχα στο Σγουόρθμορ στην Αφρική. Μακάρι να υπήρχαν πανεπιστήμια βασισμένα στις ελευθέριες τέχνες σε όλες τις αφρικανικές χώρες. Πιστεύω ότι θα έκανε τεράστια διαφορά. Και αυτό που προσπαθεί να κάνει το Πανεπιστήμιο Ασέσι (ιδιωτικό κολέγιο που ίδρυσε ο ομιλητής) είναι να εκπαιδεύσει μια νέα γενιά ηθικών, επιχειρηματικών ηγετών. Προσπαθούμε να εκπαιδεύσουμε ηγέτες εξαίρετης ακεραιότητας, που έχουν την ικανότητα να αντιμετωπίζουν σύνθετα προβλήματα, να θέτουν τα σωστά ερωτήματα, και να δίνουν υλοποιήσιμες λύσεις.
So I decided to engage this particular problem. Because it seems to me that every society, every society, must be very intentional about how it trains its leaders. And Ghana was not paying enough attention. And this is true across sub-Saharan Africa, actually. So this is what I'm doing now. I'm trying to bring the experience that I had at Swarthmore to Africa. I wish there was a liberal arts college in every African country. I think it would make a huge difference. And what Ashesi University is trying to do is to train a new generation of ethical, entrepreneurial leaders. We're trying to train leaders of exceptional integrity, who have the ability to confront the complex problems, ask the right questions, and come up with workable solutions.
Θα παραδεχτώ ότι υπάρχουν στιγμές που αυτό φαίνεται να είναι μια αδύνατη αποστολή. Αλλά πρέπει να πιστέψουμε ότι αυτά τα παιδιά είναι έξυπνα. Ότι αν τα συμπεριλάβουμε στην εκπαίδευση τους, αν τα βάλουμε να συζητήσουν τα πραγματικά ζητήματα που αντιμετωπίζουν -- αυτά που αντιμετωπίζει ολόκληρη η κοινωνία -- και αν τους δώσουμε τις δεξιότητες που θα τους επιτρέψουν να αντιμετωπίσουν τον πραγματικό κόσμο, θα συμβούν θαύματα. Ένα μήνα, λοιπόν, αφού ξεκίνησε το εγχείρημα, είχαμε μόλις ξεκινήσει τα μαθήματα. Ένα μήνα μετά, φτάνω στο γραφείο μου, και λαμβάνω ένα μήνυμα από ένα φοιτητή μας. Και έγραφε, πολύ απλά, "Τώρα σκέφτομαι". Και υπογράφει, "Ευχαριστώ". Είναι μια τόσο απλή δήλωση. Αλλά συγκινήθηκα σχεδόν μέχρι δακρύων, επειδή κατάλαβα τι συνέβαινε σε αυτό το νεαρό άνδρα. Και είναι κάτι φοβερό να παίρνεις μέρος στην χειραφέτηση κάποιου ατόμου με αυτόν τον τρόπο. Τώρα σκέφτομαι.
I'll admit that there are times when it seems like "Mission: Impossible," but we must believe that these kids are smart. That if we involve them in their education, if we have them discuss the real issues that they confront -- that our whole society confronts -- and if we give them skills that enable them to engage the real world, that magic will happen. Now, a month into this project, we'd just started classes. And a month into it, I come to the office, and I have this email from one of our students. And it said, very simply, "I am thinking now." And he signs off, "Thank you." It's such a simple statement. But I was moved almost to tears because I understood what was happening to this young man. And it is an awesome thing to be a part of empowering someone in this way. I am thinking now.
Φέτος, προκαλέσαμε τους φοιτητές μας να καθιερώσουν έναν κώδικα τιμής μόνοι τους. Γίνεται μια πολύ ζωντανή συζήτηση στην πανεπιστημιούπολη τώρα, για το κατά πόσον πρέπει να υπάρχει ένας κώδικας τιμής, και αν ναι, τι μορφή θα έπρεπε να έχει. Μια από τις φοιτήτριες έκανε μια ερώτηση που με συγκίνησε. "Μπορούμε να δημιουργήσουμε μια τέλεια κοινωνία;" Η κατανόησή της, ότι ένας κώδικας τιμής καθιερωμένος από φοιτητές αποτελεί μια προέκταση προς την τελειότητα, είναι απίστευτη. Δεν μπορούμε να επιτύχουμε την τελειότητα. Αλλά αν προεκταθούμε προς αυτήν, τότε μπορούμε να επιτύχουμε την αριστεία. Δεν ξέρω τελικά τι θα κάνουν. Δεν ξέρω αν θα αποφασίσουν να αποκτήσουν αυτόν τον κώδικα τιμής. Αλλά το ότι συζητούν -- για το τι μορφή θα πρέπει να έχει η καλή τους κοινωνία, τι μορφή θα πρέπει να έχει η άριστη κοινωνία τους -- είναι κάτι πάρα πολύ καλό.
This year we challenged our students to craft an honor code themselves. There's a very vibrant debate going on on campus now over whether they should have an honor code, and if so, what it should look like. One of the students asked a question that just warmed my heart. Can we create a perfect society? Her understanding that a student-crafted honor code constitutes a reach towards perfection is incredible. Now, we cannot achieve perfection, but if we reach for it, then we can achieve excellence. I don't know ultimately what they will do. I don't know whether they will decide to have this honor code. But the conversation they're having now -- about what their good society should look like, what their excellent society should look like, is a really good thing.
Πέρασε ο χρόνος μου; ΟΚ. Τώρα, θέλω απλά να αφήσω αυτήν τη διαφάνεια να φαίνεται, επειδή είναι σημαντικό να σκεφτούμε αυτά που λέει. Είμαι πολύ ενθουσιασμένος για το γεγονός ότι κάθε φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Ασέσι κάνει κοινωνική εργασία πριν αποφοιτήσει. Ότι για πολλούς από αυτούς, είναι μια εμπειρία που τους άλλαξε την ζωή. Αυτοί οι νέοι μελλοντικοί ηγέτες αρχίζουν να κατανοούν την πραγματική υπόθεση της ηγεσίας. Το πραγματικό προνόμιο της ηγεσίας, που είναι να υπηρετεί την ανθρωπότητα. Είμαι ακόμη πιο ενθουσιασμένος για το γεγονός ότι πέρσι οι φοιτητές μας εξέλεξαν μια γυναίκα να είναι ο επικεφαλής της Φοιτητικής Κυβέρνησης. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της Γκάνα που μια γυναίκα εκλέγεται επικεφαλής της Φοιτητικής Κυβέρνησης σε κάποιο πανεπιστήμιο. Αυτό μαρτυράει πολλά για την ίδια. Μαρτυράει πολλά για τον πολιτισμό που σχηματίζεται στην πανεπιστημιούπολη. Μαρτυράει πολλά για τους συμφοιτητές της που την εξέλεξαν. Νίκησε με 75 τοις εκατό των ψήφων.
Am I out of time? OK. Now, I just wanted to leave that slide up because it's important that we think about it. I'm very excited about the fact that every student at Ashesi University does community service before they graduate. That for many of them, it has been a life-altering experience. These young future leaders are beginning to understand the real business of leadership, the real privilege of leadership, which is after all to serve humanity. I am even more thrilled by the fact that least year our student body elected a woman to be the head of Student Government. It's the first time in the history of Ghana that a woman has been elected head of Student Government at any university. It says a lot about her. It says a lot about the culture that's forming on campus. It says a lot about her peers who elected her. She won with 75 percent of the vote.
Και μου δίνει πολλές ελπίδες. Αποδεικνύεται ότι και ο κόσμος των εταιριών στην Δυτική Αφρική εκτιμά αυτό που συμβαίνει με τους μαθητές μας. Αποφοίτησαν δυο γενιές φοιτητών μέχρι σήμερα. Και κάθε ένας από αυτούς έχει απορροφηθεί. Και δεχόμαστε πολύ καλές αναφορές από τις εταιρίες της Γκάνα, τις εταιρίες της Δυτικής Αφρικής. Αυτό που τους εντυπωσιάζει περισσότερό από όλα είναι η υπευθυνότητα στη δουλειά τους. Ξέρετε, αυτό το πάθος που νιώθουν για αυτό που κάνουν. Η επιμονή, η ικανότητά τους να αντιμετωπίσουν ασαφή προβλήματα, η ικανότητά τους να αντιμετωπίζουν προβλήματα που δεν έχουν ξανασυναντήσει. Αυτό είναι πολύ καλό, ξέρετε, γιατί τα τελευταία πέντε χρόνια, υπήρξαν στιγμές που ένιωσα πως αυτό είναι μια αδύνατη αποστολή.
And it gives me a lot of hope. It turns out that corporate West Africa also appreciates what's happening with our students. We've graduated two classes of students to date. And every single one of them has been placed. And we're getting great reports back from corporate Ghana, corporate West Africa, and the things that they're most impressed about is work ethic. You know, that passion for what they're doing. The persistence, their ability to deal with ambiguity, their ability to tackle problems that they haven't seen before. This is good because over the past five years, there have been times when I've felt this is "Mission: Impossible."
Και είναι απλά υπέροχο να βλέπουμε, κατά κάποιον τρόπο, αυτές τις αχτίδες υπόσχεσης για το τι μπορεί να συμβεί αν εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας σωστά. Πιστεύω ότι οι σημερινοί και οι μελλοντικοί ηγέτες της Αφρικής έχουν μια απίστευτη ευκαιρία να ηγηθούν μια μεγάλη αναγέννηση στην ήπειρο αυτή. Είναι μια απίστευτη ευκαιρία. Δεν υπάρχουν πάρα πολλές ακόμα ευκαιρίες όπως αυτή στον κόσμο. Πιστεύω ότι η Αφρική έχει φτάσει σε ένα σημείο καμπής με την εξάπλωση της δημοκρατίας και των ελεύθερων αγορών σε όλη την ήπειρο. Έχουμε φτάσει σε μια θέση από την οποία μπορεί να αναδυθεί μια μεγαλειώδης κοινωνία μέσα σε μια γενιά. Αυτό θα εξαρτηθεί από την πεφώτιση της ηγεσίας. Και είναι πεποίθησή μου ότι ο τρόπος με τον οποίον εκπαιδεύουμε τους ηγέτες μας θα κάνει όλη τη διαφορά. Σας ευχαριστώ, και ο Θεός να σας ευλογεί.
And it's just wonderful to see these glimmers of the promise of what can happen if we train our kids right. I think that the current and future leaders of Africa have an incredible opportunity to drive a major renaissance on the continent. It's an incredible opportunity. There aren't very many more opportunities like this in the world. I believe that Africa has reached an inflection point with a march of democracy and free markets across the continent. We have reached a moment from which can emerge a great society within one generation. It will depend on inspired leadership. And it is my contention that the manner in which we train our leaders will make all the difference. Thank you, and God bless.
(Χειροκρότημα)
(Applause)