I want you to reimagine how life is organized on earth. Think of the planet like a human body that we inhabit. The skeleton is the transportation system of roads and railways, bridges and tunnels, air and seaports that enable our mobility across the continents. The vascular system that powers the body are the oil and gas pipelines and electricity grids. that distribute energy. And the nervous system of communications is the Internet cables, satellites, cellular networks and data centers that allow us to share information.
Ik wil dat je eens herbekijkt hoe het leven op aarde is georganiseerd. Denk aan de planeet als een menselijk lichaam dat wij bewonen. Het skelet is het transportsysteem van wegen en spoorwegen, bruggen en tunnels, lucht- en zeehavens wat onze intercontinentale mobiliteit mogelijk maakt. Het vaatstelsel dat het lichaam aandrijft, zijn de olie- en gaspijpleidingen en elektriciteitsnetwerken, die energie distribueren. Het zenuwstelsel van communicatie zijn de internetkabels, satellieten, cellulaire netwerken en datacenters, die ons in staat stellen om informatie te delen.
This ever-expanding infrastructural matrix already consists of 64 million kilometers of roads, four million kilometers of railways, two million kilometers of pipelines and one million kilometers of Internet cables. What about international borders? We have less than 500,000 kilometers of borders.
Deze steeds groter wordende infrastructurele matrix bestaat reeds uit 64 miljoen kilometer wegen, vier miljoen kilometer spoorwegen, twee miljoen kilometer pijpleidingen en een miljoen kilometer internetkabels. Hoe zit het met de internationale grenzen? We hebben minder dan 500.000 kilometer grenzen.
Let's build a better map of the world. And we can start by overcoming some ancient mythology. There's a saying with which all students of history are familiar: "Geography is destiny." Sounds so grave, doesn't it? It's such a fatalistic adage. It tells us that landlocked countries are condemned to be poor, that small countries cannot escape their larger neighbors, that vast distances are insurmountable. But every journey I take around the world, I see an even greater force sweeping the planet: connectivity.
Laten we een betere kaart van de wereld maken. Eerst moeten er wat oude mythologieën sneuvelen. Alle geschiedenisstudenten kennen dit gezegde: “Geografie is lotsbestemming.” Klinkt ernstig, niet? Het is zo'n fatalistisch adagium. Het vertelt ons dat niet aan zee grenzende landen tot armoede veroordeeld zijn, dat kleine landen niet kunnen ontsnappen aan hun grotere buren, dat enorme afstanden onoverkomelijk zijn. Maar bij elke reis om de wereld zie ik een nog grotere kracht aan het werk op de planeet: connectiviteit.
The global connectivity revolution, in all of its forms -- transportation, energy and communications -- has enabled such a quantum leap in the mobility of people, of goods, of resources, of knowledge, such that we can no longer even think of geography as distinct from it. In fact, I view the two forces as fusing together into what I call "connectography."
De wereldwijde connectiviteitsrevolutie, in al zijn vormen -- vervoer, energie en communicatie -- heeft zo'n grote sprong voorwaarts mogelijk gemaakt in de mobiliteit van mensen, van goederen, middelen, kennis, dat we zelfs geografie er niet meer los van kunnen zien. In feite zie ik de twee krachten samensmelten tot wat ik noem ‘connectografie.’
Connectography represents a quantum leap in the mobility of people, resources and ideas, but it is an evolution, an evolution of the world from political geography, which is how we legally divide the world, to functional geography, which is how we actually use the world, from nations and borders, to infrastructure and supply chains.
Connectografie betekent een kwantumsprong in de mobiliteit van mensen, middelen en ideeën, maar het is een evolutie, een evolutie van de wereld weg van politieke geografie, die de wereld legaal verdeelt, naar functionele geografie, die toont hoe we de wereld in feite gebruiken, van naties en grenzen naar infrastructuur en bevoorradingslijnen.
Our global system is evolving from the vertically integrated empires of the 19th century, through the horizontally interdependent nations of the 20th century, into a global network civilization in the 21st century. Connectivity, not sovereignty, has become the organizing principle of the human species.
Ons wereldwijde systeem evolueert van de verticaal geïntegreerde imperiums van de 19de eeuw, via de horizontale, onderling afhankelijke naties van de 20e eeuw, naar een wereldwijde netwerkbeschaving in de 21e eeuw. Connectiviteit, niet soevereiniteit, is het organiserende principe van de menselijke soort geworden.
(Applause)
(Applaus)
We are becoming this global network civilization because we are literally building it. All of the world's defense budgets and military spending taken together total just under two trillion dollars per year. Meanwhile, our global infrastructure spending is projected to rise to nine trillion dollars per year within the coming decade. And, well, it should. We have been living off an infrastructure stock meant for a world population of three billion, as our population has crossed seven billion to eight billion and eventually nine billion and more. As a rule of thumb, we should spend about one trillion dollars on the basic infrastructure needs of every billion people in the world.
We worden een wereldwijde netwerkbeschaving, omdat we haar letterlijk aan het bouwen zijn. Het totaal van alle defensiebudgetten en militaire uitgaven in de wereld bedraagt in totaal iets minder dan twee biljoen dollar per jaar. Ondertussen zullen de wereldwijde uitgaven voor infrastructuur naar verwachting stijgen tot negen biljoen dollar per jaar binnen de komende tien jaar. En, ja, dat moet ook. We leven met een infrastructuur bedoeld voor een wereldbevolking van drie miljard, terwijl onze bevolking steeg van zeven miljard naar acht miljard en blijft stijgen naar negen miljard en meer. Als vuistregel moeten we ongeveer een biljoen dollar besteden voor de basisinfrastructuurbehoeften van elk miljard mensen in de wereld.
Not surprisingly, Asia is in the lead. In 2015, China announced the creation of the Asian Infrastructure Investment Bank, which together with a network of other organizations aims to construct a network of iron and silk roads, stretching from Shanghai to Lisbon.
Niet verrassend dat Azië de leiding neemt. In 2015 heeft China de oprichting aangekondigd van 'Asia Infrastructure Investment Bank', die samen met een netwerk van andere organisaties een trans-aziatische spoorweg wil construeren van Shanghai naar Lissabon.
And as all of this topographical engineering unfolds, we will likely spend more on infrastructure in the next 40 years, we will build more infrastructure in the next 40 years, than we have in the past 4,000 years.
Met het zich voltrekken van deze topografische ontwikkelingen zullen we waarschijnlijk in de komende 40 jaar meer besteden aan infrastructuur, en in de komende 40 jaar meer infrastructuur bouwen, dan in de voorbije 4000 jaar.
Now let's stop and think about it for a minute. Spending so much more on building the foundations of global society rather than on the tools to destroy it can have profound consequences. Connectivity is how we optimize the distribution of people and resources around the world. It is how mankind comes to be more than just the sum of its parts. I believe that is what is happening.
Laten we daar nu eens even over nadenken. Zoveel uitgeven voor het bouwen van de fundamenten van de mondiale samenleving in plaats van voor middelen om ze te vernietigen, kan ingrijpende gevolgen hebben. Connectiviteit is hoe we distributie van mensen en middelen wereldwijd optimaliseren. Het is de manier waarop de mensheid meer wordt dan de som van de delen. Ik denk dat dat aan het gebeuren is.
Connectivity has a twin megatrend in the 21st century: planetary urbanization. Cities are the infrastructures that most define us. By 2030, more than two thirds of the world's population will live in cities. And these are not mere little dots on the map, but they are vast archipelagos stretching hundreds of kilometers.
Connectiviteit gaat samen met een andere megatrend in de 21e eeuw: planetaire verstedelijking. Steden zijn de infrastructuren die ons het meest definiëren. In 2030 zal meer dan twee derde van de wereldbevolking leven in steden. Dit zijn niet slechts kleine puntjes op de kaart, maar honderden kilometers lange eilandengroepen.
Here we are in Vancouver, at the head of the Cascadia Corridor that stretches south across the US border to Seattle. The technology powerhouse of Silicon Valley begins north of San Francisco down to San Jose and across the bay to Oakland. The sprawl of Los Angeles now passes San Diego across the Mexican border to Tijuana. San Diego and Tijuana now share an airport terminal where you can exit into either country. Eventually, a high-speed rail network may connect the entire Pacific spine. America's northeastern megalopolis begins in Boston through New York and Philadelphia to Washington. It contains more than 50 million people and also has plans for a high-speed rail network.
Hier zijn we in Vancouver, aan het hoofd van de Cascadia Corridor die zich zuidwaarts uitstrekt over de Amerikaanse grens naar Seattle. Het technologiecentrum van Silicon Valley begint ten noorden van San Francisco, gaat naar beneden naar San José en over de baai naar Oakland. De wildgroei van Los Angeles passeert nu San Diego over de Mexicaanse grens naar Tijuana. San Diego en Tijuana delen nu een luchthaventerminal vanwaar je naar beide landen kunt. Uiteindelijk kan een hogesnelheidsspoorwegnet ooit de hele 'Pacific spine' verbinden. America's noordoostelijke megalopolis begint in Boston en gaat door New York en Philadelphia naar Washington. Er wonen meer dan 50 miljoen mensen en heeft ook plannen voor een hogesnelheidsspoorwegnetwerk.
But Asia is where we really see the megacities coming together. This continuous strip of light from Tokyo through Nagoya to Osaka contains more than 80 million people and most of Japan's economy. It is the world's largest megacity. For now.
Maar in Azië is het waar we echt de megasteden zien samenvloeien. Deze continue strook van licht van Tokyo door Nagoya naar Osaka huisvest meer dan 80 miljoen mensen en het grootste deel van Japans economie. Het is de grootste megastad ter wereld. Tot nu.
But in China, megacity clusters are coming together with populations reaching 100 million people. The Bohai Rim around Beijing, The Yangtze River Delta around Shanghai and the Pearl River Delta, stretching from Hong Kong north to Guangzhou. And in the middle, the Chongqing-Chengdu megacity cluster, whose geographic footprint is almost the same size as the country of Austria.
Maar in China ontstaan megastadclusters met een bevolking van 100 miljoen mensen. De Bohai Rim in Beijing, de Yangtze River Delta in Shanghai en de Pearl River Delta, die zich uitstrekt van Hong Kong-Noord naar Guangzhou. En in het midden, de Chongqing-Chengdu megastadcluster, waarvan de geografische spreiding bijna even groot is als het land Oostenrijk.
And any number of these megacity clusters has a GDP approaching two trillion dollars -- that's almost the same as all of India today. So imagine if our global diplomatic institutions, such as the G20, were to base their membership on economic size rather than national representation. Some Chinese megacities may be in and have a seat at the table, while entire countries, like Argentina or Indonesia would be out.
Een aantal van deze megastadclusters heeft een bbp in de buurt van 2 biljoen dollar -- dat is bijna hetzelfde als heel het hedendaagse India. Als onze mondiale diplomatieke instellingen, zoals de G20, hun lidmaatschap op economische omvang zouden baseren in plaats van op nationale vertegenwoordiging, dan zaten sommige Chinese megasteden mee aan de tafel, terwijl hele landen, zoals Argentinië en Indonesië er niet bij zouden zijn.
Moving to India, whose population will soon exceed that of China, it too has a number of megacity clusters, such as the Delhi Capital Region and Mumbai. In the Middle East, Greater Tehran is absorbing one third of Iran's population. Most of Egypt's 80 million people live in the corridor between Cairo and Alexandria. And in the gulf, a necklace of city-states is forming, from Bahrain and Qatar, through the United Arab Emirates to Muscat in Oman.
In India, waar de bevolking binnenkort groter zal zijn dan die van China, zien we ook een aantal megastadclusters, zoals het Delhi Capital Region en Mumbai. In het Midden-Oosten omvat Groot Teheran een derde van de bevolking van Iran. Het grootste deel van Egypte’s 80 miljoen mensen woont in de corridor tussen Caïro en Alexandrië. En in de Golf ontstaat een halsketting van stadstaten, van Bahrein naar Qatar, via de Verenigde Arabische Emiraten naar Muscat in Oman.
And then there's Lagos, Africa's largest city and Nigeria's commercial hub. It has plans for a rail network that will make it the anchor of a vast Atlantic coastal corridor, stretching across Benin, Togo and Ghana, to Abidjan, the capital of the Ivory Coast.
En dan is er nog Lagos, de grootste stad van Afrika en het commerciële centrum van Nigeria. Het heeft plannen voor een spoorwegnet dat het het centrum maakt van een enorme Atlantische-kustcorridor, die zich uitstrekt over Benin, Togo en Ghana, naar Abidjan, de hoofdstad van Ivoorkust.
But these countries are suburbs of Lagos. In a megacity world, countries can be suburbs of cities. By 2030, we will have as many as 50 such megacity clusters in the world. So which map tells you more? Our traditional map of 200 discrete nations that hang on most of our walls, or this map of the 50 megacity clusters?
Maar deze landen zijn buitenwijken van Lagos. In een megastadwereld kunnen landen buitenwijken worden van steden. In 2030 zullen we in de wereld maar liefst 50 van deze megastadclusters hebben. Welke kaart vertelt je dan meer? Onze traditionele kaart van 200 afzonderlijke naties die we aan onze muren hebben hangen of deze kaart van de 50 megastadclusters?
And yet, even this is incomplete because you cannot understand any individual megacity without understanding its connections to the others. People move to cities to be connected, and connectivity is why these cities thrive. Any number of them, such as Sao Paulo or Istanbul or Moscow, has a GDP approaching or exceeding one third of one half of their entire national GDP.
Toch is zelfs dit onvolledig, omdat je geen enkele individuele megastad kunt begrijpen zonder zijn verbindingen met de andere te begrijpen. Mensen verhuizen naar steden om verbonden te zijn en connectiviteit is de reden waarom deze steden gedijen. Elk van hen, zoals Sao Paulo of Istanboel of Moskou, heeft een bbp in de buurt van een derde tot de helft van hun hele nationale bbp.
But equally importantly, you cannot calculate any of their individual value without understanding the role of the flows of people, of finance, of technology that enable them to thrive. Take the Gauteng province of South Africa, which contains Johannesburg and the capital Pretoria. It too represents just over a third of South Africa's GDP. But equally importantly, it is home to the offices of almost every single multinational corporation that invests directly into South Africa and indeed, into the entire African continent.
Maar, even belangrijk, je kunt hun individuele waarde niet berekenen zonder de stromen van mensen, financiën en technologie te begrijpen die hen laten gedijen. Neem de provincie Gauteng van Zuid-Afrika, met Johannesburg en de hoofdstad Pretoria. Het vertegenwoordigt ook net iets meer dan een derde van het bbp van Zuid-Afrika. Maar even belangrijk is dat het de thuisbasis is van de kantoren van bijna elke multinational die direct in Zuid-Afrika investeert en zelfs in het hele Afrikaanse continent.
Cities want to be part of global value chains. They want to be part of this global division of labor. That is how cities think. I've never met a mayor who said to me, "I want my city to be cut off." They know that their cities belong as much to the global network civilization as to their home countries.
Steden willen deel uitmaken van de wereldwijde waardeketens. Ze willen deel uitmaken van deze mondiale verdeling van arbeid. Dat is hoe steden denken. Ik heb nog nooit een burgemeester ontmoet die tegen me zei: "Ik wil mijn stad isoleren." Ze weten dat hun steden evenzeer horen bij de wereldwijde netwerkbeschaving als bij hun thuisland.
Now, for many people, urbanization causes great dismay. They think cities are wrecking the planet. But right now, there are more than 200 intercity learning networks thriving. That is as many as the number of intergovernmental organizations that we have. And all of these intercity networks are devoted to one purpose, mankind's number one priority in the 21st century: sustainable urbanization.
Veel mensen maken zich grote zorgen over die verstedelijking. Ze denken dat steden de planeet vernielen. Maar op dit moment bloeien er meer dan 200 interstedelijke leernetwerken. Dat is net zo veel als het aantal intergouvernementele organisaties dat we hebben. En al deze interstedelijke netwerken zijn gewijd aan één doel, prioriteit nummer één van de mensheid in de 21e eeuw: duurzame verstedelijking.
Is it working? Let's take climate change. We know that summit after summit in New York and Paris is not going to reduce greenhouse gas emissions. But what we can see is that transferring technology and knowledge and policies between cities is how we've actually begun to reduce the carbon intensity of our economies.
Werkt het? Neem de klimaatverandering. We weten dat top na top in New York en Parijs de uitstoot van broeikasgassen niet gaat verminderen. Maar wat we wel zien, is dat de overdracht van technologie, kennis en beleid tussen steden de vermindering van de koolstofintensiteit van onze economieën al heeft gestart.
Cities are learning from each other. How to install zero-emissions buildings, how to deploy electric car-sharing systems. In major Chinese cities, they're imposing quotas on the number of cars on the streets. In many Western cities, young people don't even want to drive anymore. Cities have been part of the problem, now they are part of the solution.
Steden leren van elkaar. Hoe nul-emissiegebouwen te installeren, hoe systemen voor het delen van elektrische auto's te implementeren. In grote Chinese steden leggen ze quota op voor het aantal auto's in de straten. In veel Westerse steden willen jonge mensen niet eens meer rijden. Steden waren deel van het probleem, nu maken ze deel uit van de oplossing.
Inequality is the other great challenge to achieving sustainable urbanization. When I travel through megacities from end to end -- it takes hours and days -- I experience the tragedy of extreme disparity within the same geography. And yet, our global stock of financial assets has never been larger, approaching 300 trillion dollars. That's almost four times the actual GDP of the world.
Ongelijkheid is de andere grote uitdaging voor het bereiken van duurzame verstedelijking. Als ik megasteden van begin tot einde doorkruis -- het duurt uren en dagen -- ervaar ik de tragedie van extreme ongelijkheid binnen dezelfde geografie. En toch is onze wereldwijde hoeveelheid financiële activa nooit groter geweest, ze benaderen de 300 biljoen dollar. Dat is bijna vier keer het feitelijke bbp van de wereld.
We have taken on such enormous debts since the financial crisis, but have we invested them in inclusive growth? No, not yet. Only when we build sufficient, affordable public housing, when we invest in robust transportation networks to allow people to connect to each other both physically and digitally, that's when our divided cities and societies will come to feel whole again.
We hebben sinds de financiële crisis zulke enorme schulden gemaakt, maar hebben we ze in inclusieve groei geïnvesteerd? Nee, nog niet. Alleen als we voldoende, betaalbare woningen bouwen en investeren in robuuste transportnetwerken die mensen zowel fysiek als digitaal met elkaar verbinden, zullen onze verdeelde steden en samenlevingen zich weer heel gaan voelen.
(Applause)
(Applaus)
And that is why infrastructure has just been included in the United Nations Sustainable Development Goals, because it enables all the others. Our political and economic leaders are learning that connectivity is not charity, it's opportunity. And that's why our financial community needs to understand that connectivity is the most important asset class of the 21st century.
Net daarom is infrastructuur onlangs opgenomen in de Duurzame Ontwikkelingsdoelen van de Verenigde Naties, omdat dit al het andere mogelijk maakt. Onze politieke en economische leiders leren dat connectiviteit geen liefdadigheid is, het is een kans. Daarom moet onze financiële gemeenschap begrijpen dat connectiviteit de belangrijkste beleggingscategorie is van de 21e eeuw.
Now, cities can make the world more sustainable, they can make the world more equitable, I also believe that connectivity between cities can make the world more peaceful. If we look at regions of the world with dense relations across borders, we see more trade, more investment and more stability. We all know the story of Europe after World War II, where industrial integration kicked off a process that gave rise to today's peaceful European Union. And you can see that Russia, by the way, is the least connected of major powers in the international system. And that goes a long way towards explaining the tensions today. Countries that have less stake in the system also have less to lose in disturbing it. In North America, the lines that matter most on the map are not the US-Canada border or the US-Mexico border, but the dense network of roads and railways and pipelines and electricity grids and even water canals that are forming an integrated North American union. North America does not need more walls, it needs more connections.
Steden kunnen de wereld duurzamer te maken, ze kunnen de wereld rechtvaardiger te maken, maar ik geloof ook dat de verbinding tussen steden de wereld vreedzamer kan maken. Als we de regio's van de wereld bekijken die nauwe relaties over de grenzen heen hebben, zien we meer handel, meer investeringen en meer stabiliteit. Denk aan het verhaal van Europa van na de Tweede Wereldoorlog. De industriële integratie startte een proces dat uitmondde in de huidige vreedzame Europese Unie. Je kunt overigens zien dat Rusland de minst verbonden grootmacht is in het internationale systeem. En dat verklaart veel van de spanningen van vandaag. Landen die minder belang hebben in het systeem, hebben ook minder te verliezen bij het verstoren ervan. In Noord-Amerika zijn de belangrijkste lijnen op de kaart niet de VS-Canada grens of de VS-Mexicaanse grens, maar het dichte netwerk van wegen, spoorwegen, pijpleidingen, elektriciteitsnetten en zelfs waterwegen dat een geïntegreerde Noord-Amerikaanse Unie vormt. Noord-Amerika moet niet meer muren, maar meer verbindingen hebben.
(Applause)
(Applaus)
But the real promise of connectivity is in the postcolonial world. All of those regions where borders have historically been the most arbitrary and where generations of leaders have had hostile relations with each other. But now a new group of leaders has come into power and is burying the hatchet.
Maar de echte belofte van connectiviteit vind je in de postkoloniale wereld. Al die gebieden waar de grenzen steeds de meest willekeurige zijn geweest en waar generaties van leiders onderling vijandige relaties hadden. Maar nu een nieuwe groep leiders aan de macht is gekomen, wordt de strijdbijl begraven.
Let's take Southeast Asia, where high-speed rail networks are planned to connect Bangkok to Singapore and trade corridors from Vietnam to Myanmar. Now this region of 600 million people coordinates its agricultural resources and its industrial output. It is evolving into what I call a Pax Asiana, a peace among Southeast Asian nations.
Neem Zuidoost-Azië, waar hoge-snelheidstreinnetwerken zijn gepland om Bangkok te verbinden met Singapore en handelscorridors van Vietnam naar Myanmar. Nu coördineert deze regio van 600 miljoen mensen haar agrarische hulpbronnen en haar industriële productie. Het evolueert naar wat ik een Pax Asiana noem, een vrede tussen de Zuidoost-Aziatische landen.
A similar phenomenon is underway in East Africa, where a half dozen countries are investing in railways and multimodal corridors so that landlocked countries can get their goods to market. Now these countries coordinate their utilities and their investment policies. They, too, are evolving into a Pax Africana.
Een vergelijkbaar fenomeen is aan de gang in Oost-Afrika, waar een half dozijn landen investeren in spoorwegen en multimodale corridors, zodat ingesloten landen hun goederen op de markt krijgen. Deze landen coördineren nu hun nuts- en hun beleggingsbeleid. Ook zij evolueren naar een Pax Africana.
One region we know could especially use this kind of thinking is the Middle East. As Arab states tragically collapse, what is left behind but the ancient cities, such as Cairo, Beirut and Baghdad? In fact, the nearly 400 million people of the Arab world are almost entirely urbanized. As societies, as cities, they are either water rich or water poor, energy rich or energy poor. And the only way to correct these mismatches is not through more wars and more borders, but through more connectivity of pipelines and water canals. Sadly, this is not yet the map of the Middle East. But it should be, a connected Pax Arabia, internally integrated and productively connected to its neighbors: Europe, Asia and Africa.
Eén streek die dit soort denken met name goed zou kunnen gebruiken is het Midden-Oosten. Nu Arabische staten tragisch instorten, blijven alleen de oude steden achter, zoals Caïro, Beiroet en Bagdad. In feite zijn de bijna 400 miljoen mensen in de Arabische wereld bijna volledig verstedelijkt. Als samenlevingen, als steden, zijn ze of waterrijk of waterarm en energierijk of energiearm. De enige manier om deze mistoestanden te corrigeren is niet via meer oorlogen en meer grenzen, maar door meer connectiviteit door pijpleidingen en kanalen. Helaas is dit nog niet de kaart van het Midden-Oosten. Maar dat zou het moeten zijn, een geconnecteerde Pax Arabia, intern geïntegreerd en productief verbonden met zijn buren: Europa, Azië en Afrika.
Now, it may not seem like connectivity is what we want right now towards the world's most turbulent region. But we know from history that more connectivity is the only way to bring about stability in the long run. Because we know that in region after region, connectivity is the new reality. Cities and countries are learning to aggregate into more peaceful and prosperous wholes.
Nu zou je zeggen dat connectiviteit niet het eerst is wat je wilt met de meest turbulente regio ter wereld. Maar we weten uit de geschiedenis dat meer connectiviteit de enige manier is om stabiliteit op lange termijn tot stand te brengen. Omdat we weten dat in gebied na gebied connectiviteit de nieuwe realiteit is. Steden en landen leren hoe te aggregeren tot meer vreedzame en welvarende gehelen.
But the real test is going to be Asia. Can connectivity overcome the patterns of rivalry among the great powers of the Far East? After all, this is where World War III is supposed to break out. Since the end of the Cold War, a quarter century ago, at least six major wars have been predicted for this region. But none have broken out.
Maar de echte test zal Azië zijn. Kan de connectiviteit het winnen van het stramien van rivaliteit tussen de grootmachten van het Verre Oosten? Het uitbreken van Wereldoorlog III wordt immers daar verwacht. Sinds het einde van de Koude Oorlog, een kwart eeuw geleden, zijn voor deze regio ten minste zes grote oorlogen voorspeld. Maar niet één is er uitgebroken.
Take China and Taiwan. In the 1990s, this was everyone's leading World War III scenario. But since that time, the trade and investment volumes across the straits have become so intense that last November, leaders from both sides held a historic summit to discuss eventual peaceful reunification. And even the election of a nationalist party in Taiwan that's pro-independence earlier this year does not undermine this fundamental dynamic.
Neem China en Taiwan. In de jaren 1990 was dit ieders toonaangevende Wereldoorloog III scenario. Maar sinds die tijd zijn de handel- en investeringsvolumes over de Straat zo intens geworden dat in november vorig jaar leiders van beide kanten een historische top hielden om de uiteindelijke vreedzame hereniging te bespreken. En zelfs de verkiezing eerder dit jaar van een nationalistische partij in Taiwan, die pro-onafhankelijkheid is, doet geen afbreuk aan deze fundamentele dynamiek.
China and Japan have an even longer history of rivalry and have been deploying their air forces and navies to show their strength in island disputes. But in recent years, Japan has been making its largest foreign investments in China. Japanese cars are selling in record numbers there. And guess where the largest number of foreigners residing in Japan today comes from? You guessed it: China.
China en Japan hebben een nog langere geschiedenis van rivaliteit en zetten hun luchtmacht en marine in om hun kracht te tonen bij eilandgeschillen. Maar in de afgelopen jaren deed Japan zijn grootste buitenlandse investeringen in China. Japanse auto's worden er met recordaantallen verkocht. En raad eens waar het grootste aantal buitenlanders die vandaag in Japan wonen vandaan komt? Je raadt het al: China.
China and India have fought a major war and have three outstanding border disputes, but today India is the second largest shareholder in the Asian Infrastructure Investment Bank. They're building a trade corridor stretching from Northeast India through Myanmar and Bangladesh to Southern China. Their trade volume has grown from 20 billion dollars a decade ago to 80 billion dollars today.
China en India vochten een grote oorlog uit en hebben drie onopgeloste grensgeschillen, maar vandaag is India de op een na grootste aandeelhouder in de Asia Infrastructure Investment Bank. Ze bouwen een handelscorridor die van Noord-India langs Myanmar en Bangladesh naar Zuid-China loopt. Hun handelsvolume is gegroeid van 20 miljard dollar tien jaar geleden naar 80 miljard dollar vandaag.
Nuclear-armed India and Pakistan have fought three wars and continue to dispute Kashmir, but they're also negotiating a most-favored-nation trade agreement and want to complete a pipeline stretching from Iran through Pakistan to India.
Nucleair bewapend India en Pakistan hebben drie oorlogen uitgevochten en blijven Kashmir betwisten, maar willen wel een handelsovereenkomst met een meest begunstigde natie-clausule en willen een pijpleiding voltooien van Iran via Pakistan naar India.
And let's talk about Iran. Wasn't it just two years ago that war with Iran seemed inevitable? Then why is every single major power rushing to do business there today?
En laten we praten over Iran. Was het niet maar twee jaar geleden dat oorlog met Iran onvermijdelijk leek? Waarom haast elke grootmacht zich nu om daar vandaag zaken te doen?
Ladies and gentlemen, I cannot guarantee that World War III will not break out. But we can definitely see why it hasn't happened yet. Even though Asia is home to the world's fastest growing militaries, these same countries are also investing billions of dollars in each other's infrastructure and supply chains. They are more interested in each other's functional geography than in their political geography. And that is why their leaders think twice, step back from the brink, and decide to focus on economic ties over territorial tensions.
Dames en heren, ik kan niet garanderen dat Wereldoorlog III niet zal uitbreken, maar we kunnen zeker zien waarom het nog niet is gebeurd. Hoewel Azië de thuisbasis is van 's werelds snelst groeiende legers, investeren dezelfde landen ook miljarden dollars in elkaars infrastructuur en bevoorradingslijnen. Ze zijn meer geïnteresseerd in elkaars functionele geografie dan in hun politieke geografie. Dat is de reden waarom hun leiders wel twee keer zullen nadenken, een stap terugzetten van de rand, en beslissen om zich te concentreren op economische banden in plaats van op territoriale spanningen.
So often it seems like the world is falling apart, but building more connectivity is how we put Humpty Dumpty back together again, much better than before. And by wrapping the world in such seamless physical and digital connectivity, we evolve towards a world in which people can rise above their geographic constraints. We are the cells and vessels pulsing through these global connectivity networks.
Zo vaak lijkt het alsof de wereld uit elkaar valt, maar het bouwen van meer connectiviteit lijmt de scherven weer aan elkaar, en veel beter dan voorheen. En door de wereld te wikkelen in dergelijke naadloze fysieke en digitale connectiviteit, evolueren we naar een wereld waarin we onze geografische beperkingen kunnen overstijgen. Wij zijn de cellen en vaten die pulseren in die netwerken van wereldwijde connectiviteit.
Everyday, hundreds of millions of people go online and work with people they've never met. More than one billion people cross borders every year, and that's expected to rise to three billion in the coming decade.
Elke dag gaan honderden miljoenen mensen online en werken samen met mensen die ze nog nooit ontmoetten. Meer dan een miljard mensen overschrijden elk jaar grenzen, en dat zal naar verwachting
We don't just build connectivity,
in de komende tien jaar stijgen tot drie miljard.
we embody it. We are the global network civilization, and this is our map. A map of the world in which geography is no longer destiny. Instead, the future has a new and more hopeful motto: connectivity is destiny.
We bouwen niet alleen connectiviteit, we belichamen ze. We zijn een wereldwijd netwerk van beschaving, en dit is onze kaart. Een kaart van de wereld waarin geografie niet langer lotsbestemming is. In plaats daarvan heeft de toekomst een nieuw en hoopvoller motto: connectiviteit is lotsbestemming.
Thank you.
Dank je.
(Applause)
(Applaus)