Θέλω να ξαναφανταστείτε πώς είναι οργανωμένη η ζωή στη Γη. Φανταστείτε τον πλανήτη σαν ένα ανθρώπινο σώμα στο οποίο κατοικούμε. Ο σκελετός είναι το σύστημα μεταφορών από δρόμους, σιδηροδρόμους, γέφυρες, τούνελ, αερομεταφορές και λιμάνια που μας επιτρέπει να κινούμαστε ανάμεσα στις ηπείρους. Το αγγειακό σύστημα που τροφοδοτεί το σώμα είναι οι αγωγοί πετρελαίου και αερίου και τα δίκτυα ηλεκτρισμού που διανέμουν την ενέργεια. Και το νευρικό σύστημα των επικοινωνιών είναι τα καλώδια του διαδικτύου, οι δορυφόροι, τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας και τα κέντρα δεδομένων που μας επιτρέπουν να μοιραζόμαστε πληροφορίες.
I want you to reimagine how life is organized on earth. Think of the planet like a human body that we inhabit. The skeleton is the transportation system of roads and railways, bridges and tunnels, air and seaports that enable our mobility across the continents. The vascular system that powers the body are the oil and gas pipelines and electricity grids. that distribute energy. And the nervous system of communications is the Internet cables, satellites, cellular networks and data centers that allow us to share information.
Αυτό το συνεχώς διευρυνόμενο δίκτυο υποδομών ήδη αποτελείται από 64 εκατομμύρια χλμ. δρόμων, 4 εκατομμύρια χλμ. σιδηροδρόμων, 2 εκατομμύρια χλμ. αγωγών και 1 εκατομμύριο χλμ. καλωδίων διαδικτύου. Τι γίνεται με τα διεθνή σύνορα; Έχουμε λιγότερα από 500.000 χλμ. συνόρων.
This ever-expanding infrastructural matrix already consists of 64 million kilometers of roads, four million kilometers of railways, two million kilometers of pipelines and one million kilometers of Internet cables. What about international borders? We have less than 500,000 kilometers of borders.
Ας φτιάξουμε έναν καλύτερο παγκόσμιο χάρτη. Μπορούμε να ξεκινήσουμε με λίγη αρχαία μυθολογία. Υπάρχει ένα ρητό που ξέρουν όλοι όσοι μελετούν την ιστορία: «Η γεωγραφία είναι πεπρωμένο». Ακούγεται πολύ σοβαρό, σωστά; Είναι ένα πολύ μοιρολατρικό ρητό. Μας λέει ότι οι περίκλειστες χώρες είναι καταδικασμένες να μείνουν φτωχές, ότι οι μικρές χώρες δεν μπορούν να ξεφύγουν από τους ισχυρότερους γείτονες τους, ότι οι μεγάλες αποστάσεις είναι ανυπέρβλητες. Όμως σε κάθε ταξίδι που κάνω στον κόσμο βλέπω μια ακόμη μεγαλύτερη δύναμη που σαρώνει τον πλανήτη: τη συνδεσιμότητα.
Let's build a better map of the world. And we can start by overcoming some ancient mythology. There's a saying with which all students of history are familiar: "Geography is destiny." Sounds so grave, doesn't it? It's such a fatalistic adage. It tells us that landlocked countries are condemned to be poor, that small countries cannot escape their larger neighbors, that vast distances are insurmountable. But every journey I take around the world, I see an even greater force sweeping the planet: connectivity.
Η επανάσταση της παγκόσμιας συνδεσιμότητας σε όλες της τις μορφές -μεταφορές, ενέργεια και επικοινωνίες- έχει επιτρέψει ένα τεράστιο άλμα στην κινητικότητα ανθρώπων αγαθών, πόρων, γνώσης, ώστε να μην μπορούμε πλέον να φανταστούμε τη γεωγραφία ως κάτι ξεχωριστό. Στην πραγματικότητα, βλέπω αυτές τις δύο δυνάμεις να συμπτύσσονται σε αυτό που ονομάζω «γεωγραφία δικτύωσης».
The global connectivity revolution, in all of its forms -- transportation, energy and communications -- has enabled such a quantum leap in the mobility of people, of goods, of resources, of knowledge, such that we can no longer even think of geography as distinct from it. In fact, I view the two forces as fusing together into what I call "connectography."
Η γεωγραφία δικτύωσης αντιπροσωπεύει ένα τεράστιο άλμα στην κινητικότητα ανθρώπων, πόρων και ιδεών, όμως είναι μια εξέλιξη, μια εξέλιξη του κόσμου από την πολιτική γεωγραφία, η οποία είναι ο τρόπος που χωρίζουμε νομικά τον κόσμο, στη λειτουργική γεωγραφία, η οποία είναι ο τρόπος που χρησιμοποιούμε τον κόσμο, από έθνη και σύνορα, μέχρι υποδομές και αλυσίδες εφοδιασμού.
Connectography represents a quantum leap in the mobility of people, resources and ideas, but it is an evolution, an evolution of the world from political geography, which is how we legally divide the world, to functional geography, which is how we actually use the world, from nations and borders, to infrastructure and supply chains.
Το παγκόσμιο σύστημά μας εξελίσσεται από τις καθετοποιημένες αυτοκρατορίες του 19ου αιώνα, στα οριζόντια αλληλεξαρτώμενα έθνη του 20ου αιώνα, στον πολιτισμό του παγκόσμιου δικτύου του 21ου αιώνα. Η συνδεσιμότητα, όχι η κυριαρχία, έγινε η οργανωτική αρχή του ανθρώπινου είδους.
Our global system is evolving from the vertically integrated empires of the 19th century, through the horizontally interdependent nations of the 20th century, into a global network civilization in the 21st century. Connectivity, not sovereignty, has become the organizing principle of the human species.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Γινόμαστε αυτός ο πολιτισμός του παγκόσμιου δικτύου επειδή κυριολεκτικά τον χτίζουμε. Όλοι οι αμυντικοί προϋπολογισμοί και οι στρατιωτικές δαπάνες μαζί ανέρχονται σε λίγο κάτω από 2 τρις δολάρια το χρόνο. Παράλληλα, οι παγκόσμιες δαπάνες μας για υποδομές προβλέπεται να φτάσουν τα 9 τρις δολάρια το χρόνο μέσα στην επόμενη δεκαετία. Και καλά θα κάνουν. Οι υπάρχουσες υποδομές μας φτιάχτηκαν για παγκόσμιο πληθυσμό 3 δισεκατομμυρίων, όμως ο πληθυσμός μας ξεπέρασε τα 7 και 8 δισεκατομμύρια και τελικά έφτασε λίγο πάνω από τα 9 δισεκατομμύρια. Κατά κανόνα, πρέπει να ξοδεύουμε περίπου ένα τρις δολάρια για βασικές ανάγκες υποδομών για κάθε ένα δις ανθρώπων στον κόσμο.
We are becoming this global network civilization because we are literally building it. All of the world's defense budgets and military spending taken together total just under two trillion dollars per year. Meanwhile, our global infrastructure spending is projected to rise to nine trillion dollars per year within the coming decade. And, well, it should. We have been living off an infrastructure stock meant for a world population of three billion, as our population has crossed seven billion to eight billion and eventually nine billion and more. As a rule of thumb, we should spend about one trillion dollars on the basic infrastructure needs of every billion people in the world.
Δεν εκπλήσσει το ότι η Ασία είναι πρώτη. Το 2015 η Κίνα ανακοίνωσε τη δημιουργία της Ασιατικής Τράπεζας Επενδύσεων και Υποδομών, η οποία μαζί με ένα δίκτυο άλλων οργανισμών σκοπεύει να κατασκευάσει ένα δίκτυο δρόμων σιδήρου και μεταξιού, που θα εκτείνεται από τη Σανγκάη μέχρι τη Λισαβόνα.
Not surprisingly, Asia is in the lead. In 2015, China announced the creation of the Asian Infrastructure Investment Bank, which together with a network of other organizations aims to construct a network of iron and silk roads, stretching from Shanghai to Lisbon.
Και καθώς ξεδιπλώνεται αυτή η τοπολογική μηχανική, θα ξοδέψουμε περισσότερα για υποδομές τα επόμενα 40 χρόνια, θα χτίσουμε περισσότερες υποδομές τα επόμενα 40 χρόνια, από ό,τι χτίσαμε τα προηγούμενα 4.000 χρόνια.
And as all of this topographical engineering unfolds, we will likely spend more on infrastructure in the next 40 years, we will build more infrastructure in the next 40 years, than we have in the past 4,000 years.
Ας σταματήσουμε λίγο για να το σκεφτούμε. Το να ξοδεύουμε περισσότερα χτίζοντας τα θεμέλια της παγκόσμιας κοινωνίας, αντί για εργαλεία που την καταστρέφουν, μπορεί να έχει σημαντικές συνέπειες. Η συνδεσιμότητα είναι ο τρόπος για να βελτιώσουμε την διανομή ανθρώπων και πόρων στον κόσμο. Κάνει την ανθρωπότητα κάτι περισσότερο από το άθροισμα των τμημάτων της. Αυτό πιστεύω ότι συμβαίνει.
Now let's stop and think about it for a minute. Spending so much more on building the foundations of global society rather than on the tools to destroy it can have profound consequences. Connectivity is how we optimize the distribution of people and resources around the world. It is how mankind comes to be more than just the sum of its parts. I believe that is what is happening.
Η συνδεσιμότητα έχει και μια δίδυμη κυρίαρχη τάση τον 21ο αιώνα: την πλανητική αστικοποίηση. Οι πόλεις είναι οι υποδομές που ουσιαστικά μας καθορίζουν. Μέχρι το 2030, πάνω από τα 2/3 του πληθυσμού του πλανήτη θα ζουν σε πόλεις. Αυτές δεν θα είναι απλώς μικρές κουκίδες πάνω στο χάρτη, αλλά ένα τεράστιο αρχιπέλαγος που θα εκτείνεται σε εκατοντάδες χιλιόμετρα.
Connectivity has a twin megatrend in the 21st century: planetary urbanization. Cities are the infrastructures that most define us. By 2030, more than two thirds of the world's population will live in cities. And these are not mere little dots on the map, but they are vast archipelagos stretching hundreds of kilometers.
Εδώ είμαστε στο Βανκούβερ, στην κορυφή του ρήγματος της Κασκάντια που εκτείνεται νότια, πέρα από τα σύνορα με τις ΗΠΑ μέχρι το Σιάτλ. Η τεχνολογική αποθήκη της Σίλικον Βάλεϊ ξεκινάει βόρεια του Σαν Φρανσίσκο μέχρι το Σαν Ζοζέ και κατα μήκος του κόλπου μέχρι το Όκλαντ. Η έκταση του Λος Άντζελες περνάει πλέον το Σαν Ντιέγκο πέρα από τα σύνορα με το Μεξικό μέχρι την Τιχουάνα. Το Σαν Ντιέγκο και η Τιχουάνα μοιράζονται πλέον ένα αεροδρόμιο όπου μπορείς να βγεις σε όποια χώρα θέλεις. Τελικά, ένα σιδηροδρομικό δίκτυο υψηλής ταχύτητας θα ενώσει όλη τη Δυτική Ακτή. Οι βορειοανατολικές μεγαπόλεις της Αμερικής, από τη Βοστώνη μέχρι τη Νέα Υόρκη κι από τη Φιλαδέλφια στην Ουάσινγκτον, έχουν πάνω από 50 εκατομμύρια ανθρώπους και έχουν και σχέδια για σιδηροδρομικό δίκτυο υψηλής ταχύτητας.
Here we are in Vancouver, at the head of the Cascadia Corridor that stretches south across the US border to Seattle. The technology powerhouse of Silicon Valley begins north of San Francisco down to San Jose and across the bay to Oakland. The sprawl of Los Angeles now passes San Diego across the Mexican border to Tijuana. San Diego and Tijuana now share an airport terminal where you can exit into either country. Eventually, a high-speed rail network may connect the entire Pacific spine. America's northeastern megalopolis begins in Boston through New York and Philadelphia to Washington. It contains more than 50 million people and also has plans for a high-speed rail network.
Όμως στην Ασία βλέπουμε πραγματικά τις μεγαπόλεις να σχηματίζονται. Στη συνεχή λωρίδα φωτός από το Τόκυο μέχρι τη Ναγκόγια και την Οσάκα μένουν περισότεροι από 80 εκατομμύρια ανθρώποι και το μεγαλύτερο τμήμα της οικονομίας της Ιαπωνίας. Αυτή όντως είναι η μεγαλύτερη μεγαπόλη του κόσμου. Για την ώρα.
But Asia is where we really see the megacities coming together. This continuous strip of light from Tokyo through Nagoya to Osaka contains more than 80 million people and most of Japan's economy. It is the world's largest megacity. For now.
Όμως στην Κίνα, διαμορφώνονται συστάδες μεγαπόλεων με πληθυσμούς που φτάνουν τα 100 εκατομμύρια ανθρώπους. Ο Δακτύλιος του Μποχάι γύρω από το Πεκίνο, το Δέλτα του Ποταμού Γιάνγκτσε γύρω από τη Σανγκάϊ και το Δέλτα του ποταμού Πέρλ, εκτείνεται από το Χονγκ Κονγκ βόρεια του Γκουάντζου. Και στη μέση, η συστάδα μεγαπόλεων Τσονγκίνγκ-Τσενγκντού που το γεωγραφικό της αποτύπωμα έχει σχεδόν το ίδιο μέγεθος με τη χώρα της Αυστρίας.
But in China, megacity clusters are coming together with populations reaching 100 million people. The Bohai Rim around Beijing, The Yangtze River Delta around Shanghai and the Pearl River Delta, stretching from Hong Kong north to Guangzhou. And in the middle, the Chongqing-Chengdu megacity cluster, whose geographic footprint is almost the same size as the country of Austria.
Και οποιαδήποτε από αυτές τις συστάδες μεγαπόλεων έχει ΑΕΠ που φτάνει τα 2 τρισεκατομμύρια δολάρια, σχεδόν όσο έχει και όλη η Ινδία σήμερα. Σκεφτείτε οι διεθνείς διπλωματικοί θεσμοί, όπως οι G20, να επέλεγαν τα μέλη τους με βάση τα οικονομικά μεγέθη αντί για την εθνική αντιπροσώπευση. Κάποιες Κινέζικες μεγαπόλεις θα ήταν μέλη και θα είχαν θέση στο τραπέζι ενώ ολόκληρες χώρες, όπως η Αργεντινή ή η Ινδονησία θα έμεναν έξω.
And any number of these megacity clusters has a GDP approaching two trillion dollars -- that's almost the same as all of India today. So imagine if our global diplomatic institutions, such as the G20, were to base their membership on economic size rather than national representation. Some Chinese megacities may be in and have a seat at the table, while entire countries, like Argentina or Indonesia would be out.
Πάμε στην Ινδία, ο πληθυσμός της οποίας σύντομα θα ξεπεράσει αυτόν της Κίνας, που έχει και αυτή κάποιες συστάδες μεγαπόλεων, όπως η Περιφέρεια Πρωτευούσης του Δελχί και το Μουμπάϊ. Στη Μέση Ανατολή, η ευρύτερη Τεχεράνη απορροφά το 1/3 του πληθυσμού του Ιράν. Το μεγαλύτερο μέρος των 80 εκατομμυρίων κατοίκων της Αιγύπτου μένουν στον άξονα ανάμεσα στο Κάιρο και την Αλεξάνδρεια. Και στον κόλπο, σχηματίζεται ένα μωσαϊκό πόλεων-κρατών, από το Μπαχρέϊν και το Κάταρ, μέχρι τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Μουσκάτ στο Ομάν.
Moving to India, whose population will soon exceed that of China, it too has a number of megacity clusters, such as the Delhi Capital Region and Mumbai. In the Middle East, Greater Tehran is absorbing one third of Iran's population. Most of Egypt's 80 million people live in the corridor between Cairo and Alexandria. And in the gulf, a necklace of city-states is forming, from Bahrain and Qatar, through the United Arab Emirates to Muscat in Oman.
Υπάρχει και το Λάγκος, η μεγαλύτερη πόλη της Αφρικής και το εμπορικό κέντρο της Νιγηρίας. Έχει σχέδια για ένα δίκτυο σιδηροδρόμων που θα το κάνει το κέντρο ενός μεγάλου Ατλαντικού παράκτιου διαδρόμου, που θα εκτείνεται από το Μπενίν, το Τόγκο και την Γκάνα, μέχρι το Αμπιτζάν, την πρωτεύουσα της Ακτής Ελεφαντοστού.
And then there's Lagos, Africa's largest city and Nigeria's commercial hub. It has plans for a rail network that will make it the anchor of a vast Atlantic coastal corridor, stretching across Benin, Togo and Ghana, to Abidjan, the capital of the Ivory Coast.
Όμως αυτές οι χώρες είναι προάστια του Λάγκος. Σε έναν κόσμο μεγαπόλεων, οι χώρες μπορούν να είναί προάστια πόλεων. Μέχρι το 2030, θα έχουμε 50 τέτοιες συστάδες μεγαπόλεων στον κόσμο. Άρα ποιος χάρτης μας λέει περισσότερα; Ο παραδοσιακός χάρτης με τα 200 διακριτά κράτη που κρέμεται στους περισσότερους τοίχους, ή αυτός ο χάρτης με τις 50 συστάδες μεγαπόλεων;
But these countries are suburbs of Lagos. In a megacity world, countries can be suburbs of cities. By 2030, we will have as many as 50 such megacity clusters in the world. So which map tells you more? Our traditional map of 200 discrete nations that hang on most of our walls, or this map of the 50 megacity clusters?
Ακόμη και αυτός όμως είναι ατελής επειδή δεν μπορούμε να καταλάβουμε μια μεμονωμένη μεγαπόλη χωρίς να καταλάβουμε τις συνδέσεις της με τις άλλες. Οι άνθρωποι μετακομίζουν στις πόλεις για να μείνουν δικτυωμένοι, και η συνδεσιμότητα είναι ο λόγος που αυτές οι πόλεις ευημερούν. Κάποιες από αυτές, όπως το Σάο Πάολο, η Κωνσταντινούπολη ή η Μόσχα, έχουν ΑΕΠ που πλησιάζει ή ξεπερνάει το 1/3 ή το 1/2 ολόκληρου του εθνικού τους ΑΕΠ.
And yet, even this is incomplete because you cannot understand any individual megacity without understanding its connections to the others. People move to cities to be connected, and connectivity is why these cities thrive. Any number of them, such as Sao Paulo or Istanbul or Moscow, has a GDP approaching or exceeding one third of one half of their entire national GDP.
Όμως, εξίσου σημαντικό είναι το ότι δεν μπορούμε να υπολογίσουμε την μεμονωμένη αξία τους χωρίς να καταλάβουμε τον ρόλο των ροών των ανθρώπων, των οικονομικών, της τεχνολογίας, που τους επιτρέπουν να ευημερούν. Δείτε την επαρχία Γκάουτενγκ στη Νότια Αφρική, που περιλαμβάνει το Γιοχάνεσμπουργκ και την πρωτεύουσα Πρετόρια. Αντιπροσωπεύει λίγο παραπάνω από το 1/3 του ΑΕΠ της Νότιας Αφρικής. Όμως εξίσου σημαντικό είναι ότι αποτελεί την έδρα των γραφείων σχεδόν όλων των πολυεθνικών εταιριών που επενδύουν άμεσα στη Νότια Αφρική αλλά και σε ολόκληρη την Αφρικανική ήπειρο.
But equally importantly, you cannot calculate any of their individual value without understanding the role of the flows of people, of finance, of technology that enable them to thrive. Take the Gauteng province of South Africa, which contains Johannesburg and the capital Pretoria. It too represents just over a third of South Africa's GDP. But equally importantly, it is home to the offices of almost every single multinational corporation that invests directly into South Africa and indeed, into the entire African continent.
Οι πόλεις θέλουν να είναι τμήμα των παγκόσμιων αλυσίδων αξίας. Θέλουν να είναι τμήμα του παγκόσμιου καταμερισμού εργασίας. Έτσι σκέφτονται οι πόλεις. Ποτέ κανένας δήμαρχος δεν μου είπε, «Θέλω η πόλη μου να είναι απομονωμένη». Γνωρίζουν ότι οι πόλεις τους ανήκουν στο παγκόσμιο πολιτισμικό δίκτυο όσο και οι χώρες τους.
Cities want to be part of global value chains. They want to be part of this global division of labor. That is how cities think. I've never met a mayor who said to me, "I want my city to be cut off." They know that their cities belong as much to the global network civilization as to their home countries.
Η αστικοποίηση φοβίζει πολλούς ανθρώπους. Πιστεύουν ότι οι πόλεις καταστρέφουν τον πλανήτη. Όμως, αυτή τη στιγμή, υπάρχουν πάνω από 200 υπεραστικά δίκτυα μάθησης που αναπτύσονται. Είναι όσα και οι διακυβερνητικοί οργανισμοί που έχουμε. Και όλα αυτά τα υπεραστικά δίκτυα είναι αφοσιωμένα σε έναν σκοπό, την πρώτη προτεραιότητα του ανθρώπου τον 21ο αιώνα: την βιώσιμη αστικοποίηση.
Now, for many people, urbanization causes great dismay. They think cities are wrecking the planet. But right now, there are more than 200 intercity learning networks thriving. That is as many as the number of intergovernmental organizations that we have. And all of these intercity networks are devoted to one purpose, mankind's number one priority in the 21st century: sustainable urbanization.
Έχει αποτέλεσμα; Ας δούμε τη κλιματική αλλαγή. Ξέρουμε ότι όσες σύνοδοι και να γίνουν σε Νέα Υόρκη και Παρίσι δεν θα μειώσουν τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου. Όμως βλέπουμε ότι με τη μεταφορά τεχνολογίας, γνώσης και πολιτικών ανάμεσα στις πόλεις καταφέραμε να μειώσουμε την ένταση άνθρακα των οικονομιών μας.
Is it working? Let's take climate change. We know that summit after summit in New York and Paris is not going to reduce greenhouse gas emissions. But what we can see is that transferring technology and knowledge and policies between cities is how we've actually begun to reduce the carbon intensity of our economies.
Οι πόλεις μαθαίνουν η μια από την άλλη. Πώς να φτιάξουν κτήρια μηδενικών εκπομπών, πώς να αναπτύξουν συστήματα διαμοιρασμού ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Στις μεγάλες πόλεις της Κίνας, επιβάλλουν ποσοστώσεις στον αριθμό των αυτοκινήτων στο δρόμο. Σε πολλές δυτικές πόλεις οι νέοι δεν θέλουν καν να οδηγάνε πια. Οι πόλεις ήταν μέρος του προβλήματος, τώρα είναι μέρος της λύσης.
Cities are learning from each other. How to install zero-emissions buildings, how to deploy electric car-sharing systems. In major Chinese cities, they're imposing quotas on the number of cars on the streets. In many Western cities, young people don't even want to drive anymore. Cities have been part of the problem, now they are part of the solution.
Η ανισότητα είναι άλλη μια μεγάλη πρόκληση για την βιώσιμη αστικοποίηση. Όταν ταξιδεύω στις μεγαπόλεις από άκρη σε άκρη -χρειάζεται ώρες ή και μέρες- βιώνω την τραγωδία της ακραίας ανισότητας μέσα στην ίδια γεωγραφία. Και όμως, τα διεθνή αποθέματα χρηματοπιστωτικών στοιχείων ποτέ δεν ήταν μεγαλύτερα, αγγίζοντας τα 300 τρισεκατομμύρια δολάρια. Αυτό είναι σχεδόν τέσσερις φορές το ΑΕΠ του κόσμου.
Inequality is the other great challenge to achieving sustainable urbanization. When I travel through megacities from end to end -- it takes hours and days -- I experience the tragedy of extreme disparity within the same geography. And yet, our global stock of financial assets has never been larger, approaching 300 trillion dollars. That's almost four times the actual GDP of the world.
Έχουμε αναλάβει τεράστια χρέη από την αρχή της οικονομικής κρίσης, όμως τα επενδύσαμε στην ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς; Όχι, όχι ακόμα. Μόνο όταν φτιάξουμε επαρκή, προσιτή δημόσια στέγαση, όταν επενδύσουμε σε ισχυρά δίκτυα μεταφορών, επιτρέποντας στους ανθρώπους να συνδέονται μεταξύ τους φυσικά και ψηφιακά, τότε οι διαιρεμένες πόλεις και κοινωνίες μας θα νιώσουν και πάλι ολοκληρωμένες.
We have taken on such enormous debts since the financial crisis, but have we invested them in inclusive growth? No, not yet. Only when we build sufficient, affordable public housing, when we invest in robust transportation networks to allow people to connect to each other both physically and digitally, that's when our divided cities and societies will come to feel whole again.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Και γι΄αυτό οι υποδομές μόλις συμπεριλήφθηκαν στους Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών, που κάνει δυνατούς όλους τους υπόλοιπους. Οι πολιτικοί και οικονομικοί μας ηγέτες μαθαίνουν ότι η συνδεσιμότητα δεν είναι φιλανθρωπία, είναι ευκαιρία. Και γι΄αυτό η οικονομική μας κοινότητα πρέπει να καταλάβει ότι η συνδεσιμότητα είναι το πιο σημαντικό στοιχείο του 21ου αιώνα.
And that is why infrastructure has just been included in the United Nations Sustainable Development Goals, because it enables all the others. Our political and economic leaders are learning that connectivity is not charity, it's opportunity. And that's why our financial community needs to understand that connectivity is the most important asset class of the 21st century.
Οι πόλεις μπορούν να κάνουν τον κόσμο πιο βιώσιμο, και μπορούν να κάνουν τον κόσμο πιο δίκαιο. Επίσης πιστεύω ότι η συνδεσιμότητα ανάμεσα στις πόλεις μπορεί να κάνει τον κόσμο πιο ειρηνικό. Αν κοιτάξουμε τις περιοχές του κόσμου με τις πιο στενές σχέσεις πέρα από τα σύνορα, βλέπουμε περισσότερο εμπόριο, περισσότερες επενδύσεις και περισσότερη σταθερότητα. Όλοι ξέρουμε την ιστορία της Ευρώπης μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου η βιομηχανική ολοκλήρωση ξεκίνησε μια διαδικασία που οδήγησε στην σημερινή ειρηνική Ευρωπαϊκή Ένωση. Μπορείτε να δείτε, παρεμπιπτόντως, ότι η Ρωσία είναι η λιγότερο δικτυωμένη μεγάλη δύναμη του διεθνούς συστήματος. Και αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τις εντάσεις σήμερα. Οι χώρες που έχουν λιγότερη επιρροή στο σύστημα έχουν και λιγότερα να χάσουν αν το διαταράξουν. Στη Βόρεια Αμερική, οι πιο σημαντικές γραμμές στο χάρτη δεν είναι τα σύνορα ΗΠΑ-Καναδά ή τα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού, αλλά το πυκνό δίκτυο δρόμων, σιδηροδρόμων και αγωγών, τα δίκτυα ηλεκτρικής ενέργειας, ακόμη και τα κανάλια νερού που σχηματίζουν μια ολοκληρωμένη ένωση της Βόρειας Αμερικής. Η Βόρεια Αμερική δεν χρειάζεται άλλους φράχτες αλλά περισσότερες συνδέσεις.
Now, cities can make the world more sustainable, they can make the world more equitable, I also believe that connectivity between cities can make the world more peaceful. If we look at regions of the world with dense relations across borders, we see more trade, more investment and more stability. We all know the story of Europe after World War II, where industrial integration kicked off a process that gave rise to today's peaceful European Union. And you can see that Russia, by the way, is the least connected of major powers in the international system. And that goes a long way towards explaining the tensions today. Countries that have less stake in the system also have less to lose in disturbing it. In North America, the lines that matter most on the map are not the US-Canada border or the US-Mexico border, but the dense network of roads and railways and pipelines and electricity grids and even water canals that are forming an integrated North American union. North America does not need more walls, it needs more connections.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Όμως η πραγματική υπόσχεση της συνδεσιμότητας είναι προς τον μετα-αποικιακό κόσμο. Όλα αυτά τα κράτη όπου τα σύνορα ιστορικά θεσπίστηκαν εντελώς αυθαίρετα και όπου γενιές ηγετών έχουν εχθρικές σχέσεις μεταξύ τους. Όμως σήμερα, μια νέα γενιά ηγετών ανήλθε στην εξουσία και θάβει το τσεκούρι.
But the real promise of connectivity is in the postcolonial world. All of those regions where borders have historically been the most arbitrary and where generations of leaders have had hostile relations with each other. But now a new group of leaders has come into power and is burying the hatchet.
Ας δούμε τη Νοτιοανατολική Ασία, όπου τα σιδηροδρομικά δίκτυα υψηλής ταχύτητας σχεδιάζεται να ενώσουν την Μπανγκόνγκ με την Σιγκαπούρη και εμπορικούς διαδρόμους από το Βιετνάμ στη Μιανμάρ. Αυτή η περιοχή των 600 εκατομμυρίων κατοίκων συντονίζει τους γεωργικούς της πόρους και τη βιομηχανική παραγωγή τους. Εξελίσσεται σε αυτό που ονομάζω «Παξ Ασιάνα», ειρήνη ανάμεσα στα έθνη της Νοτιοανατολικής Ασίας.
Let's take Southeast Asia, where high-speed rail networks are planned to connect Bangkok to Singapore and trade corridors from Vietnam to Myanmar. Now this region of 600 million people coordinates its agricultural resources and its industrial output. It is evolving into what I call a Pax Asiana, a peace among Southeast Asian nations.
Ένα παρόμοιο φαινόμενο είναι σε εξέλιξη στην Ανατολική Αφρική, όπου μισή ντουζίνα χώρες επενδύουν σε σιδηρόδρομους και πολυτροπικούς διαδρόμους έτσι ώστε αυτές οι περίκλειστες χώρες να βγάζουν τα αγαθά τους στην αγορά. Αυτές οι χώρες συντονίζουν τις υπηρεσίες τους και τις επενδυτικές πολιτικές τους. Και αυτές εξελίσονται σε Παξ Αφρικάνα.
A similar phenomenon is underway in East Africa, where a half dozen countries are investing in railways and multimodal corridors so that landlocked countries can get their goods to market. Now these countries coordinate their utilities and their investment policies. They, too, are evolving into a Pax Africana.
Μια περιοχή όπου μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτό τον τρόπο σκέψης είναι η Μέση Ανατολή. Καθώς τα Αραβικά κράτη καταρρέουν, τι μένει πίσω πέρα από τις αρχαίες πόλεις, όπως το Κάιρο, η Βηρυτός και η Βαγδάτη; Στην πραγματικότητα, σχεδόν 400 εκ. άνθρωποι στον Αραβικό κόσμο είναι εντελώς αστικοποιημένοι. Σαν κοινωνίες, σαν πόλεις, είναι είτε πλούσιοι σε νερό είτε φτωχοί, πλούσιοι σε ενέργεια ή φτωχοί. Και ο μόνος τρόπος για να διορθωθούν αυτές οι ανισότητες δεν είναι με περισσότερους πολέμους και σύνορα, αλλά με περισσότερη συνδεσιμότητα των αγωγών και των καναλιών νερού. Δυστυχώς, αυτός δεν είναι ο χάρτης της Μέσης Ανατολής ακόμη. Αλλά θα έπρεπε να είναι, σαν μια ενωμένη Παξ Αράμπια, εσωτερικά ολοκληρωμένη και παραγωγικά συνδεδεμένη με τους γείτονες της: Ευρώπη, Ασία και Αφρική.
One region we know could especially use this kind of thinking is the Middle East. As Arab states tragically collapse, what is left behind but the ancient cities, such as Cairo, Beirut and Baghdad? In fact, the nearly 400 million people of the Arab world are almost entirely urbanized. As societies, as cities, they are either water rich or water poor, energy rich or energy poor. And the only way to correct these mismatches is not through more wars and more borders, but through more connectivity of pipelines and water canals. Sadly, this is not yet the map of the Middle East. But it should be, a connected Pax Arabia, internally integrated and productively connected to its neighbors: Europe, Asia and Africa.
Μπορεί να μην φαίνεται ότι η συνδεσιμότητα είναι αυτό που χρειαζόμαστε τώρα για την πιο ταραγμένη περιοχή του κόσμου. Όμως ξέρουμε από την ιστορία ότι η περισσότερη συνδεσιμότητα είναι ο μόνος τρόπος για περισσότερη σταθερότητα μακροπρόθεσμα. Επειδή ξέρουμε ότι από περιοχή σε περιοχή, η συνδεσιμότητα γίνεται η νέα πραγματικότητα. Οι πόλεις και οι χώρες μαθαίνουν να συνεργάζονται σαν πιο ειρηνικά και επικερδή σύνολα.
Now, it may not seem like connectivity is what we want right now towards the world's most turbulent region. But we know from history that more connectivity is the only way to bring about stability in the long run. Because we know that in region after region, connectivity is the new reality. Cities and countries are learning to aggregate into more peaceful and prosperous wholes.
Όμως η πραγματική δοκιμασία θα είναι η Ασία. Μπορεί η συνδεσιμότητα να ξεπεράσει τα πρότυπα της αντιπαλότητας ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις της Άπω Ανατολής; Άλλωστε, εδώ υποτίθεται ότι θα ξεσπάσει ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, περίπου 25 χρόνια πριν, έχουν προβλεφθεί πάνω από έξι μεγάλοι πόλεμοι στην περιοχή. Όμως κανένας δεν ξέσπασε.
But the real test is going to be Asia. Can connectivity overcome the patterns of rivalry among the great powers of the Far East? After all, this is where World War III is supposed to break out. Since the end of the Cold War, a quarter century ago, at least six major wars have been predicted for this region. But none have broken out.
Δείτε την Κίνα και την Ταϊβάν. Τη δεκαετία του 1990 ήταν το επικρατέστερο σενάριο για τον 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Όμως από τότε, οι όγκοι συναλλαγών και επενδύσεων εν μέσω δυσκολιών έγιναν τόσο έντονοι που τον περασμένο Νοέμβριο, οι ηγέτες από τις δύο πλευρές διοργάνωσαν μια ιστορική σύνοδο για να συζητήσουν μια ενδεχόμενη ειρηνική επανένωση. Και ακόμη και η εκλογή ενός εθνικιστικού κόμματος στην Ταϊβάν, νωρίτερα φέτος που είναι υπέρ της ανεξαρτησίας, δεν υπονομεύει αυτή τη θεμελιώδη δυναμική.
Take China and Taiwan. In the 1990s, this was everyone's leading World War III scenario. But since that time, the trade and investment volumes across the straits have become so intense that last November, leaders from both sides held a historic summit to discuss eventual peaceful reunification. And even the election of a nationalist party in Taiwan that's pro-independence earlier this year does not undermine this fundamental dynamic.
Η Κίνα και η Ιαπωνία έχουν μια μεγάλη ιστορία εντάσεων και έχουν αναπτύξει αεροπορικές και τις ναυτικές δυνάμεις για να δείξουν τη δύναμη τους σε διαφωνίες για τα νησιά. Όμως τα τελευταία χρόνια, η Ιαπωνία κάνει τις μεγαλύτερες εξωτερικές επενδύσεις της στην Κίνα. Τα Ιαπωνικά αυτοκίνητα κάνουν ρεκόρ πωλήσεων εκεί. Μαντέψτε από πού είναι ο μεγαλύτερος αριθμός αλλοδαπών που μένουν στην Ιαπωνία σήμερα. Το βρήκατε: από την Κίνα.
China and Japan have an even longer history of rivalry and have been deploying their air forces and navies to show their strength in island disputes. But in recent years, Japan has been making its largest foreign investments in China. Japanese cars are selling in record numbers there. And guess where the largest number of foreigners residing in Japan today comes from? You guessed it: China.
Η Κίνα και η Ινδία είχαν έναν μεγάλο πόλεμο και έχουν τρείς εκκρεμείς συνοριακές διαφορές όμως σήμερα η Ινδία είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος μέτοχος της Ασιατικής Τράπεζας Επενδύσεων και Υποδομών. Φτιάχνουν έναν εμπορικό διάδρομο που εκτείνεται από τη Βορειοανατολική Ινδία, μέσω της Μιανμάρ και Μπαγκλαντές, μέχρι την Νότια Κίνα. Ο όγκος συναλαγών τους αυξήθηκε από 20 δισεκατομμύρια πριν μια δεκαετία σε 80 δισεκατομμύρια δολάρια σήμερα.
China and India have fought a major war and have three outstanding border disputes, but today India is the second largest shareholder in the Asian Infrastructure Investment Bank. They're building a trade corridor stretching from Northeast India through Myanmar and Bangladesh to Southern China. Their trade volume has grown from 20 billion dollars a decade ago to 80 billion dollars today.
Οι πυρηνικά εξοπλισμένες Ινδία και Πακιστάν έχουν κάνει τρεις πολέμους και συνεχίζουν να διεκδικούν το Κασμίρ, όμως διαπραγματεύονται μια συμφέρουσα εμπορική συμφωνία και θέλουν να ολοκληρώσουν έναν αγωγό που ξεκινάει από το Ιράν και μέσω του Πακιστάν θα φτάνει την Ινδία.
Nuclear-armed India and Pakistan have fought three wars and continue to dispute Kashmir, but they're also negotiating a most-favored-nation trade agreement and want to complete a pipeline stretching from Iran through Pakistan to India.
Ας μιλήσουμε για το Ιράν. Ο πόλεμος με το Ιράν δεν έμοιαζε αναπόφευκτος πριν από δύο χρόνια; Τότε γιατί όλες οι μεγάλες δυνάμεις τρέχουν να κάνουν δουλειές εκεί;
And let's talk about Iran. Wasn't it just two years ago that war with Iran seemed inevitable? Then why is every single major power rushing to do business there today?
Κυρίες και κύριοι, δεν μπορώ να εγγυηθώ ότι δεν θα ξεσπάσει ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος. Όμως μπορούμε σαφώς να δούμε γιατί δεν έχει ξεσπάσει ακόμα. Παρόλο που η Ασία έχει κάποιους από τους ταχύτερα αναπτυσσόμενους στρατούς, οι ίδιες χώρες επενδύουν δισεκατομμύρια δολάρια στις υποδομές των άλλων και σε αλυσίδες εφοδιασμού. Ενδιαφέρονται περισσότερο για την λειτουργική γεωγραφία τους παρά για την πολιτική γεωγραφία. Και γι΄αυτό οι ηγέτες τους το ξανασκέφτονται και κάνουν πίσω, εστιάζοντας στους οικονομικούς δεσμούς αντί για τις εδαφικές εντάσεις.
Ladies and gentlemen, I cannot guarantee that World War III will not break out. But we can definitely see why it hasn't happened yet. Even though Asia is home to the world's fastest growing militaries, these same countries are also investing billions of dollars in each other's infrastructure and supply chains. They are more interested in each other's functional geography than in their political geography. And that is why their leaders think twice, step back from the brink, and decide to focus on economic ties over territorial tensions.
Έτσι συχνά φαίνεται ότι ο κόσμος καταρρέει, όμως χτίζοντας περισσότερη συνδεσιμότητα είναι ο τρόπος για να ισορροπήσουμε τα πράγματα ξανά, πολύ καλύτερα από πριν. Καλύπτοντας τον κόσμο σε μια απρόσκοπτη φυσική και ψηφιακή συνδεσιμότητα, εξελισσόμαστε σε έναν κόσμο στον οποίο οι άνθρωποι υπερβαίνουν τους γεωγραφικούς περιορισμούς τους. Είμαστε τα κύτταρα και τα αγγεία που πάλλονται μέσω αυτών των διεθνών δικτύων σύνδεσης.
So often it seems like the world is falling apart, but building more connectivity is how we put Humpty Dumpty back together again, much better than before. And by wrapping the world in such seamless physical and digital connectivity, we evolve towards a world in which people can rise above their geographic constraints. We are the cells and vessels pulsing through these global connectivity networks.
Κάθε μέρα, εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων συνδέονται στο διαδίκτυο και δουλεύουν με ανθρώπους που δεν έχουν συναντήσει ποτέ. Περισσότεροι από ένα δις άνθρωποι περνάνε τα σύνορα κάθε χρόνο, και αυτό αναμένεται να αυξηθεί σε 3 δισεκατομμύρια την επόμενη δεκαετία.
Everyday, hundreds of millions of people go online and work with people they've never met. More than one billion people cross borders every year, and that's expected to rise to three billion in the coming decade.
Δεν χτίζουμε απλά τη συνδεσιμότητα, την ενσωματώνουμε. Είμαστε το παγκόσμιο πολιτισμικό δίκτυο, και αυτός είναι ο χάρτης μας. Ένας χάρτης του κόσμου στον οποίο η γεωγραφία δεν θα είναι πλέον πεπρωμένο. Αντίθετα, το μέλλον έχει ένα νέο πιο αισιόδοξο ρητό: η συνδεσιμότητα είναι πεπρωμένο.
We don't just build connectivity, we embody it. We are the global network civilization, and this is our map. A map of the world in which geography is no longer destiny. Instead, the future has a new and more hopeful motto: connectivity is destiny.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)