I'm here to talk to you about how globalized we are, how globalized we aren't, and why it's important to actually be accurate in making those kinds of assessments. And the leading point of view on this, whether measured by number of books sold, mentions in media, or surveys that I've run with groups ranging from my students to delegates to the World Trade Organization, is this view that national borders really don't matter very much anymore, cross-border integration is close to complete, and we live in one world. And what's interesting about this view is, again, it's a view that's held by pro-globalizers like Tom Friedman, from whose book this quote is obviously excerpted, but it's also held by anti-globalizers, who see this giant globalization tsunami that's about to wreck all our lives if it hasn't already done so.
Поговоримо про те, наскільки сильно ми глобалізовані, і наскільки ми не глобалізовані, і чому так важливо бути точним у таких судженнях. Найпоширеніший погляд на цю тему - судячи з кількості проданих книжок, згадок у ЗМІ чи опитувань, що їх я проводив у різних групах - від студентів і аж до делегатів Світової організації торгівлі - це думка про те, що національні кордони більше не мають великої ваги, транскордонна інтеграція близька до завершення, і ми всі живемо в одному світі. Цікаво, що цього погляду дотримуються не тільки глобалісти, як-от Том Фрідман, із книжки якого я взяв це висловлювання, а й антиглобалісти, які вважають, що гігантське цунамі глобалізації зруйнує наше життя, якщо досі цього не зробило.
The other thing I would add is that this is not a new view. I'm a little bit of an amateur historian, so I've spent some time going back, trying to see the first mention of this kind of thing. And the best, earliest quote that I could find was one from David Livingstone, writing in the 1850s about how the railroad, the steam ship, and the telegraph were integrating East Africa perfectly with the rest of the world. Now clearly, David Livingstone was a little bit ahead of his time, but it does seem useful to ask ourselves, "Just how global are we?" before we think about where we go from here.
Додам, що це не новий погляд. Я полюбляю історію, тому витратив трохи часу, щоб зазирнути в минуле і знайти першу згадку на цю тему. Найкращий з ранніх висловів, що їх я зміг знайти, належить Девідові Лівінґстоуну, який у 1850-х роках описав, як залізниця, пароплав і телеграф чудово об'єднують Східну Африку з рештою світу. Очевидно, що Девід Лівінґстоун трохи випередив свій час, але варто запитати самих себе: "Наскільки ми глобальні?", перед тим як визначити, куди рухатись далі.
So the best way I've found of trying to get people to take seriously the idea that the world may not be flat, may not even be close to flat, is with some data. So one of the things I've been doing over the last few years is really compiling data on things that could either happen within national borders or across national borders, and I've looked at the cross-border component as a percentage of the total. I'm not going to present all the data that I have here today, but let me just give you a few data points. I'm going to talk a little bit about one kind of information flow, one kind of flow of people, one kind of flow of capital, and, of course, trade in products and services.
Найкращий спосіб змусити людей серйозно поставитись до думки, що світ не плоский, і ніяк не може таким бути - навести їм дані. Останні декілька років я збираю дані про події, які б могли статись або всередині країни, або за її межами, і розглядаю міжнародну складову як процентну частку від загального цілого. Я не оголошуватиму всіх даних, що їх мені вдалося зібрати, проте зроблю кілька висновків. Я розповім про один тип інформаційного потоку, один тип людського потоку, один тип потоку капіталу і, звичайно ж, торгівлю продуктами та послугами.
So let's start off with plain old telephone service. Of all the voice-calling minutes in the world last year, what percentage do you think were accounted for by cross-border phone calls? Pick a percentage in your own mind. The answer turns out to be two percent. If you include Internet telephony, you might be able to push this number up to six or seven percent, but it's nowhere near what people tend to estimate.
Почнемо з найзвичайнісіньких, усім відомих телефонних послуг. Як ви думаєте, який відсоток зі всіх вихідних телефонних дзвінків, зроблених торік, становили міжнародні дзвінки? Виберіть собі якусь цифру. Виявляється, два відсотки. Якщо додати телефонні розмови по інтернету, то цифра зросте до шести чи семи відсотків, але зазвичай люди гадають, що ця цифра значно більша.
Or let's turn to people moving across borders. One particular thing we might look at, in terms of long-term flows of people, is what percentage of the world's population is accounted for by first-generation immigrants? Again, please pick a percentage. Turns out to be a little bit higher. It's actually about three percent.
Подивімось на людей, які перетинають кордони. Розглядаючи людські потоки у довготривалому періоді, звернемо увагу на ось що: який відсоток світового населення можна вважати іммігрантами першого покоління? Знову ж таки, оберіть якусь цифру. Трохи більше. Приблизно три відсотки.
Or think of investment. Take all the real investment that went on in the world in 2010. What percentage of that was accounted for by foreign direct investment? Not quite ten percent.
Або, наприклад, інвестиції. Візьміть всі реальні інвестиції світу за 2010 рік. Яку частину цих інвестицій вважають прямими іноземними інвестиціями? Трохи менше 10%.
And then finally, the one statistic that I suspect many of the people in this room have seen: the export-to-GDP ratio. If you look at the official statistics, they typically indicate a little bit above 30 percent. However, there's a big problem with the official statistics, in that if, for instance, a Japanese component supplier ships something to China to be put into an iPod, and then the iPod gets shipped to the U.S., that component ends up getting counted multiple times. So nobody knows how bad this bias with the official statistics actually is, so I thought I would ask the person who's spearheading the effort to generate data on this, Pascal Lamy, the Director of the World Trade Organization, what his best guess would be of exports as a percentage of GDP, without the double- and triple-counting, and it's actually probably a bit under 20 percent, rather than the 30 percent-plus numbers that we're talking about.
І, нарешті, статистика, знайома більшості людей у цьому залі: співвідношення обсягу експорту до ВВП. Якщо подивитись на офіційну статистику, дані покажуть трохи більше 30%. Однак із офіційною статистикою існує велика проблема. До прикладу, якщо японський постачальник відправляє якусь деталь для плеєра iPod у Китай, а потім iPod відправлять у США, статистика врахує цю деталь кілька разів. Ніхто насправді не знає, наскільки велика похибка в офіційній статистиці, тому я вирішив запитати людину, яка доклала чимало зусиль і зібрала ці дані. Я запитав Паскаля Ламі, голову Світової організації торгівлі, яке, на його думку, співідношення обсягу експорту до ВВП, якщо не враховувати ті ж самі товари двічі чи тричі. Трохи менше 20%, а не 30% і більше, про які я згадував раніше.
So it's very clear that if you look at these numbers or all the other numbers that I talk about in my book, "World 3.0," that we're very, very far from the no-border effect benchmark, which would imply internationalization levels of the order of 85, 90, 95 percent. So clearly, apocalyptically-minded authors have overstated the case. But it's not just the apocalyptics, as I think of them, who are prone to this kind of overstatement. I've also spent some time surveying audiences in different parts of the world on what they actually guess these numbers to be. Let me share with you the results of a survey that Harvard Business Review was kind enough to run of its readership as to what people's guesses along these dimensions actually were.
Тому якщо поглянути на ті цифри чи на всі решту, які я наводжу в своїй книжці "Світ 3.0", стає очевидно, що ми ще дуже-дуже далекі від відсутності кордонів, що б означало інтернаціоналізацію на рівні 85, 90, 95 %. Тому апокаліптично налаштовані автори вочевидь перебільшують ситуацію. Проте не тільки апокаліптики, як я їх називаю, схильні до перебільшень. Я також опитав людей з різних куточків світу і дізнався, які статистичні дані спадають їм на думку. Поділюсь із вами результатами опитування, що його провів часопис "Harvard Business Review" серед своїх читачів. Вони мали висловити свої припущення щодо даних, про які я згадував раніше.
So a couple of observations stand out for me from this slide. First of all, there is a suggestion of some error. Okay. (Laughter) Second, these are pretty large errors. For four quantities whose average value is less than 10 percent, you have people guessing three, four times that level. Even though I'm an economist, I find that a pretty large error. And third, this is not just confined to the readers of the Harvard Business Review. I've run several dozen such surveys in different parts of the world, and in all cases except one, where a group actually underestimated the trade-to-GDP ratio, people have this tendency towards overestimation, and so I thought it important to give a name to this, and that's what I refer to as globaloney, the difference between the dark blue bars and the light gray bars.
З цього слайду можна зробити кілька висновків. По-перше, схоже, що тут є якась помилка. Так? (Сміх) По-друге, помилка доволі серйозна. Для чотирьох показників, середнє значення яких менше 10 %, люди припускають у три, а то й чотири рази більше значення. Хоч я і економіст, я вважаю це доволі серйозною помилкою. І по-третє, це стосується не тільки читачів "Harvard Business Review". Я провів кілька десятків опитувань у різних куточках світу, і в усіх випадках, окрім одного, де група справді недооцінила співвідношення обсягу торгівлі до ВВП, люди зазвичай перебільшують результат. Я вирішив, що це явище треба якось назвати, і вигадав слово "глободурниця" - різниця між темно-синіми та світло-сірими стовпчиками.
Especially because, I suspect, some of you may still be a little bit skeptical of the claims, I think it's important to just spend a little bit of time thinking about why we might be prone to globaloney. A couple of different reasons come to mind. First of all, there's a real dearth of data in the debate. Let me give you an example. When I first published some of these data a few years ago in a magazine called Foreign Policy, one of the people who wrote in, not entirely in agreement, was Tom Friedman. And since my article was titled "Why the World Isn't Flat," that wasn't too surprising. (Laughter) What was very surprising to me was Tom's critique, which was, "Ghemawat's data are narrow." And this caused me to scratch my head, because as I went back through his several-hundred-page book, I couldn't find a single figure, chart, table, reference or footnote. So my point is, I haven't presented a lot of data here to convince you that I'm right, but I would urge you to go away and look for your own data to try and actually assess whether some of these hand-me-down insights that we've been bombarded with actually are correct. So dearth of data in the debate is one reason.
Підозрюю, що дехто з вас досі скептично ставиться до моїх слів, тож задумаймось над тим, чому ми схильні до глободурниці. Мені спадає на думку кілька причин. По-перше, для дискусії бракує даних. Наведу один приклад. Коли я вперше опублікував частину статистики кілька років тому в журналі "Foreign Policy", я отримав критичний відгук від Тома Фрідмана. Нічого дивного, адже моя стаття називалася "Чому світ не плоский". (Сміх) Натомість мені було дивно, що Том зауважив, мовляв "дані Ґемавата обмежені". Я замислено почухав потилицю, бо перегорнувши декілька сотень сторінок його книжки, не зміг знайти жодного зображення, графіка, таблиці, посилання чи примітки. Тобто я не показую вам багато даних, щоб переконати вас у тому, що я правий. Я закликаю вас самотужки шукати дані, щоб оцінити, чи та статистика, якою нас "годують", справді правильна. Отож, брак даних - це перша причина.
A second reason has to do with peer pressure. I remember, I decided to write my "Why the World Isn't Flat" article, because I was being interviewed on TV in Mumbai, and the interviewer's first question to me was, "Professor Ghemawat, why do you still believe that the world is round?" And I started laughing, because I hadn't come across that formulation before. (Laughter) And as I was laughing, I was thinking, I really need a more coherent response, especially on national TV. I'd better write something about this. (Laughter) But what I can't quite capture for you was the pity and disbelief with which the interviewer asked her question. The perspective was, here is this poor professor. He's clearly been in a cave for the last 20,000 years. He really has no idea as to what's actually going on in the world. So try this out with your friends and acquaintances, if you like. You'll find that it's very cool to talk about the world being one, etc. If you raise questions about that formulation, you really are considered a bit of an antique.
Друга причина пов'язана з соціальним тиском. Я пригадую, що вирішив написати статтю під назвою "Чому світ не плоский", тому що коли в мене брали інтерв'ю на телебаченні в Мумбаї, журналіст мене насамперед запитав: " Професоре Ґемават, чому ви ще досі вірите, що світ круглий?" Я розсміявся, бо мене ще ніколи такого не питали. (Сміх) А сміючись, я подумав, що варто дати розгорнутішу відповідь, адже ми на національному телебаченні. А ще краще - написати відповідь. (Сміх) Але мені важко передати вам, з яким жалем і недовірою журналістка поставила мені це запитання. Мовляв, ось бідолашний професор. Останні 20,000 років він мабуть сидів у печері і не здогадується про те, що ж насправді відбувається у світі. Запитайтеся своїх друзів і знайомих. Ви побачите, як круто говорити про світ як одне ціле, і так далі. Якщо сформулювати запитання саме так, то вас таки вважатимуть старомодним.
And then the final reason, which I mention, especially to a TED audience, with some trepidation, has to do with what I call "techno-trances." If you listen to techno music for long periods of time, it does things to your brainwave activity. (Laughter) Something similar seems to happen with exaggerated conceptions of how technology is going to overpower in the very immediate run all cultural barriers, all political barriers, all geographic barriers, because at this point I know you aren't allowed to ask me questions, but when I get to this point in my lecture with my students, hands go up, and people ask me, "Yeah, but what about Facebook?" And I got this question often enough that I thought I'd better do some research on Facebook. Because, in some sense, it's the ideal kind of technology to think about. Theoretically, it makes it as easy to form friendships halfway around the world as opposed to right next door. What percentage of people's friends on Facebook are actually located in countries other than where people we're analyzing are based? The answer is probably somewhere between 10 to 15 percent. Non-negligible, so we don't live in an entirely local or national world, but very, very far from the 95 percent level that you would expect, and the reason's very simple. We don't, or I hope we don't, form friendships at random on Facebook. The technology is overlaid on a pre-existing matrix of relationships that we have, and those relationships are what the technology doesn't quite displace. Those relationships are why we get far fewer than 95 percent of our friends being located in countries other than where we are.
І, нарешті, остання причина, яку я трохи боюсь називати перед спільнотою TED. Це так звані "техно-транси". Якщо тривалий час слухати музику в стилі техно, то з мозком точно щось трапиться. (Сміх) Щось схоже відбувається тоді, коли звідусіль тільки й чути, як технології найближчим часом подолають усі культурні, політичні та географічні бар'єри. Я знаю, що ви не можете ставити мені запитання, але під час лекцій на цьому місці мої студенти піднімають руки і питають: "Так, але як щодо Фейсбуку?" Мене так часто про це питали, що я вирішив дослідити Фейсбук. Адже це ідеальний вид технології для дослідження. Теоретично, Фейсбук дає змогу товаришувати з людьми з іншого куточка планети так само легко, як зі своїми сусідами. Який відсоток друзів користувача Фейсбуку проживає в іншій країні, ніж користувач, якого ми аналізуємо? Відповідь: близько 10-15 %. Без сумніву, ми не живемо в цілковито локальному чи національному світі, але це й не тих 95 %, на які ви сподівалися. Причина дуже проста. Ми не заводимо приятелів у Фейсбуку - принаймні я так сподіваюся - навмання. Технологія накладається на вже наявну матрицю наших стосунків, а не займає їхнє місце. Наші стосунки - ось причина, чому набагато менше ніж 95 % наших друзів живуть не в тій країні, де ми.
So does all this matter? Or is globaloney just a harmless way of getting people to pay more attention to globalization-related issues? I want to suggest that actually, globaloney can be very harmful to your health. First of all, recognizing that the glass is only 10 to 20 percent full is critical to seeing that there might be potential for additional gains from additional integration, whereas if we thought we were already there, there would be no particular point to pushing harder. It's a little bit like, we wouldn't be having a conference on radical openness if we already thought we were totally open to all the kinds of influences that are being talked about at this conference. So being accurate about how limited globalization levels are is critical to even being able to notice that there might be room for something more, something that would contribute further to global welfare.
Чи це має якесь значення? Чи глободурниця - це просто невинний спосіб змусити людей звернути увагу на проблеми, пов'язані з глобалізацією? Я гадаю, що глободурниця може бути дуже шкідлива для вашого здоров'я. По-перше, усвідомивши, що склянка повна лише на 10-20%, ви зрозумієте, що подальша інтеграція дасть нові результати. Бо якщо думати, що ми вже всього досягли, то нема змісту докладати зайвих зусиль. Ми би не влаштували конференції на тему радикальної відкритості, якщо вважали б себе цілковито відкритими до всіх вливів, про які йдеться на цій конференції. Важливо здавати собі справу, наскільки обмежені рівні глобалізації, щоб мати змогу помітити, що можна зробити щось більше, щось, що cприятиме світовому добробуту.
Which brings me to my second point. Avoiding overstatement is also very helpful because it reduces and in some cases even reverses some of the fears that people have about globalization. So I actually spend most of my "World 3.0" book working through a litany of market failures and fears that people have that they worry globalization is going to exacerbate. I'm obviously not going to be able to do that for you today, so let me just present to you two headlines as an illustration of what I have in mind. Think of France and the current debate about immigration. When you ask people in France what percentage of the French population is immigrants, the answer is about 24 percent. That's their guess. Maybe realizing that the number is just eight percent might help cool some of the superheated rhetoric that we see around the immigration issue. Or to take an even more striking example, when the Chicago Council on Foreign Relations did a survey of Americans, asking them to guess what percentage of the federal budget went to foreign aid, the guess was 30 percent, which is slightly in excess of the actual level — ("actually about ... 1%") (Laughter) — of U.S. governmental commitments to federal aid. The reassuring thing about this particular survey was, when it was pointed out to people how far their estimates were from the actual data, some of them — not all of them — seemed to become more willing to consider increases in foreign aid.
І ці міркування наштовхують на другий висновок. Варто уникати перебільшень, бо це зменшує, а часом навіть долає людські страхи, пов'язані з глобалізацією. На більшості сторінок своєї книжки "Світ 3.0" я пробираюсь крізь довжелезний список дефектів ринкових механізмів, що їх, на думку людей, загострить глобалізація. Сьогодні я не маю часу про це розповісти, покажу тільки два заголовки, щоб ви зрозуміли, що я маю на увазі. Отож, Франція і нинішні дебати щодо імміграції. Запитайте французів, який відсоток населення країни становлять іммігранти, і ви почуєте у відповідь - близько 24%. Так вони гадають. Можливо, якби вони знали, що іммігрантів лише 8%, то запал довкола проблем з імміграцією трохи згас. Або ще один приголомшливий приклад. Чиказька рада з міжнародних відносин провела опитування, запитавши американців, який відсоток із федерального бюджету пішов на іноземну допомогу. Люди відповідали - 30%, що трохи перевищує справжній рівень - ( "взагалі-то близько... 1%") (Сміх) від державних витрат США на іноземну допомогу. Тут є добрі новини: коли люди дізналися, наскільки їхня оцінка далека від реальності, дехто з них - не всі - заявив, що не проти, щоб обсяг іноземної допомоги збільшили.
So foreign aid is actually a great way of sort of wrapping up here, because if you think about it, what I've been talking about today is this notion -- very uncontroversial amongst economists -- that most things are very home-biased. "Foreign aid is the most aid to poor people," is about the most home-biased thing you can find. If you look at the OECD countries and how much they spend per domestic poor person, and compare it with how much they spend per poor person in poor countries, the ratio — Branko Milanovic at the World Bank did the calculations — turns out to be about 30,000 to one. Now of course, some of us, if we truly are cosmopolitan, would like to see that ratio being brought down to one-is-to-one. I'd like to make the suggestion that we don't need to aim for that to make substantial progress from where we are. If we simply brought that ratio down to 15,000 to one, we would be meeting those aid targets that were agreed at the Rio Summit 20 years ago that the summit that ended last week made no further progress on.
Згадка про іноземну допомогу - це дуже вдалий момент, на якому я хочу завершити. Адже сьогодні я говорив про вкрай незвичне для економістів поняття - про те, що більшість проблем дуже локальні. "Іноземна допомога - це найбільша поміч бідним людям" - ідеться про найлокальнішу річ. Подивімось на країни, що входять до Організації економічної співпраці та розвитку, та їхні витрати на кожну бідну людину в себе в країні, і порівняймо ці дані з тим, скільки вони витрачають на кожну бідну людину в бідних країнах. Бранко Мілановіч зі Світового банку підрахував, що співвідношення становить 30,000 до 1. Звичайно ті з нас, хто вважає себе істинними космополітами, хотіли б, щоб цей показник становив "1 до 1". На мій погляд, нам не треба прагнути суттєво скоротити це співвідношення. Якби ми скоротили значення до 15,000 до 1, ми б досягли цілей щодо іноземної допомоги, що їх поставили на саміті в Ріо-де-Жанейро 20 років тому. Той саміт, що відбувся минулого тижня, не зрушив ситуації з місця.
So in summary, while radical openness is great, given how closed we are, even incremental openness could make things dramatically better. Thank you very much. (Applause) (Applause)
Отож радикальна відкритість - це прекрасно, бо з огляду на те, наскільки ми закриті, навіть покрокова відкритість суттєво поліпшить стан речей. Дуже вам дякую. (Оплески) (Оплески)