I'm here to talk to you about how globalized we are, how globalized we aren't, and why it's important to actually be accurate in making those kinds of assessments. And the leading point of view on this, whether measured by number of books sold, mentions in media, or surveys that I've run with groups ranging from my students to delegates to the World Trade Organization, is this view that national borders really don't matter very much anymore, cross-border integration is close to complete, and we live in one world. And what's interesting about this view is, again, it's a view that's held by pro-globalizers like Tom Friedman, from whose book this quote is obviously excerpted, but it's also held by anti-globalizers, who see this giant globalization tsunami that's about to wreck all our lives if it hasn't already done so.
Sunt aici să vă vorbesc despre cât de globalizaţi suntem, cât de globalizaţi nu suntem, şi de ce e important să fim precişi când facem astfel de evaluări. Opinia predominantă e, indiferent dacă se măsoară numărul de cărţi vândute, menţionări în media, sau sondaje pe care le-am făcut cu grupuri de studenţi până la delegaţi ai World Trade Organization, e opinia că graniţele naţionale nu mai contează atât de mult, integrarea între ţări e aproape finalizată, şi că trăim într-o singură lume. Această opinie e interesantă deoarece este asumată de cei în favoarea globalizării precum Tom Friedman, din a cărui carte a fost extras citatul, dar e asumată şi de cei împotriva globalizării, care văd acest tsunami uriaş al globalizării pe cale să ne distrugă vieţile, dacă nu cumva a făcut-o deja.
The other thing I would add is that this is not a new view. I'm a little bit of an amateur historian, so I've spent some time going back, trying to see the first mention of this kind of thing. And the best, earliest quote that I could find was one from David Livingstone, writing in the 1850s about how the railroad, the steam ship, and the telegraph were integrating East Africa perfectly with the rest of the world. Now clearly, David Livingstone was a little bit ahead of his time, but it does seem useful to ask ourselves, "Just how global are we?" before we think about where we go from here.
Doresc să adaug că opinia nu e nouă. Sunt un amator în istorie, aşa că am petrecut ceva timp cercetând trecutul, încercând să văd prima menţiune a acestui fenomen. Cel mai timpuriu citat pe care l-am putut găsi a fost unul din David Livingstone care scria în anii 1850 despre cum calea ferată, vaporul cu aburi, şi telegraful integrau perfect Africa de Est cu restul lumii. David Livingstone era puţin în faţa vremurilor sale, dar se merită să ne întrebăm, "Cât de globali suntem?" înainte să ne gândim în ce direcţie să pornim.
So the best way I've found of trying to get people to take seriously the idea that the world may not be flat, may not even be close to flat, is with some data. So one of the things I've been doing over the last few years is really compiling data on things that could either happen within national borders or across national borders, and I've looked at the cross-border component as a percentage of the total. I'm not going to present all the data that I have here today, but let me just give you a few data points. I'm going to talk a little bit about one kind of information flow, one kind of flow of people, one kind of flow of capital, and, of course, trade in products and services.
Cel mai bun mod pe care l-am găsit de a face oamenii să ia în serios faptul că pământul nu e plat, şi că nu este nici pe departe plat, îl constituie informaţiile. În ultimii ani am compilat informaţii asupra lucrurilor care fie se pot întâmpla în cadrul unui stat sau peste graniţe, şi m-am uitat la componenta dintre graniţe ca la un procent din total. Nu voi prezenta astăzi toate informaţiile pe care le am, dar vă voi oferi câteva aspecte importante. Voi vorbi puţin despre un tip de flux de informaţie, un tip de flux de oameni, un tip de flux de capital, şi, desigur, comerţ de produse şi servicii.
So let's start off with plain old telephone service. Of all the voice-calling minutes in the world last year, what percentage do you think were accounted for by cross-border phone calls? Pick a percentage in your own mind. The answer turns out to be two percent. If you include Internet telephony, you might be able to push this number up to six or seven percent, but it's nowhere near what people tend to estimate.
Să începem cu serviciul de telefonie. Din totalul de minute vorbite în lume anul trecut, ce procentaj credeţi că a fost folosit pentru apeluri între ţări? Alegeţi un procentaj în minte. Răspunsul corect este 2%. Dacă includeţi telefonia pe internet, s-ar putea să creşteţi acest număr la 6 sau 7%, dar e departe de ce estimează oamenii de obicei.
Or let's turn to people moving across borders. One particular thing we might look at, in terms of long-term flows of people, is what percentage of the world's population is accounted for by first-generation immigrants? Again, please pick a percentage. Turns out to be a little bit higher. It's actually about three percent.
Să ne uităm la oamenii care se plimbă peste graniţe. Ne putem uita la un anumit lucru când vine vorba de fluxuri de oameni pe termen lung. Ce procentaj din populaţia lumii alcătuiește imigrarea de primă generaţie? Alegeţi un procent. Se pare că e puţin mai mare. E în jur de 3%.
Or think of investment. Take all the real investment that went on in the world in 2010. What percentage of that was accounted for by foreign direct investment? Not quite ten percent.
Gândiţi-vă la investiţii. Luaţi toată investiţia imobiliară ce a avut loc în lume în 2010. Ce procentaj a fost realizat de investiţii directe străine? Mai puţin de 10%.
And then finally, the one statistic that I suspect many of the people in this room have seen: the export-to-GDP ratio. If you look at the official statistics, they typically indicate a little bit above 30 percent. However, there's a big problem with the official statistics, in that if, for instance, a Japanese component supplier ships something to China to be put into an iPod, and then the iPod gets shipped to the U.S., that component ends up getting counted multiple times. So nobody knows how bad this bias with the official statistics actually is, so I thought I would ask the person who's spearheading the effort to generate data on this, Pascal Lamy, the Director of the World Trade Organization, what his best guess would be of exports as a percentage of GDP, without the double- and triple-counting, and it's actually probably a bit under 20 percent, rather than the 30 percent-plus numbers that we're talking about.
În final, statistica pe care mulţi dintre voi aţi văzut-o: rata export-PIB. Dacă vă uitaţi la statistici oficiale, ele indică puţin peste 30%. Există o mare problemă cu statisticile oficiale, mai precis, dacă un furnizor japonez de componente livrează ceva în China pentru a fi pus în iPod, şi apoi iPod-ul e livrat către Statele Unite, acea componentă e numărată de mai multe ori. Nimeni nu ştie cât de mare este eroarea în statisticile oficiale, deci m-am gândit să întreb persoana care conduce efortul de a genera informaţii în privinţa asta, Pascal Lamy, directorul World Trade Organization, care consideră că exporturile ca procentaj din PIB, fără numărătoarea dublă şi triplă, e probabil puţin sub 20% şi nu peste 30%.
So it's very clear that if you look at these numbers or all the other numbers that I talk about in my book, "World 3.0," that we're very, very far from the no-border effect benchmark, which would imply internationalization levels of the order of 85, 90, 95 percent. So clearly, apocalyptically-minded authors have overstated the case. But it's not just the apocalyptics, as I think of them, who are prone to this kind of overstatement. I've also spent some time surveying audiences in different parts of the world on what they actually guess these numbers to be. Let me share with you the results of a survey that Harvard Business Review was kind enough to run of its readership as to what people's guesses along these dimensions actually were.
Deci este foarte clar că aceste numere şi toate numerele despre care vorbesc în cartea mea, "World 3.0," se poate vedea că suntem foarte departe de efectul de lipsa graniţelor ce implică nivele de internaţionalizare de 85, 90, 95%. Autorii care sunt preocupaţi de apocalipsă au exagerat situaţia. Nu doar cei care anunţă apocalipsa sunt predispuşi la această exagerare. Am realizat sondaje cu publicul în multe părţi din lume asupra nivelului pe care ei le dau acestor numere. Voi împărtăşi cu voi rezultatele unui sondaj realizat de Harvard Business Review cu cititorii lor despre ceea ce cred cu privire la aceste dimensiuni.
So a couple of observations stand out for me from this slide. First of all, there is a suggestion of some error. Okay. (Laughter) Second, these are pretty large errors. For four quantities whose average value is less than 10 percent, you have people guessing three, four times that level. Even though I'm an economist, I find that a pretty large error. And third, this is not just confined to the readers of the Harvard Business Review. I've run several dozen such surveys in different parts of the world, and in all cases except one, where a group actually underestimated the trade-to-GDP ratio, people have this tendency towards overestimation, and so I thought it important to give a name to this, and that's what I refer to as globaloney, the difference between the dark blue bars and the light gray bars.
Câteva observaţii rezultă din acest diapozitiv. În primul rând, există anumite erori. Da. (Râsete) În al doilea rând, erorile sunt destul de mari. Pentru patru cantităţi ale căror valori sunt mai mici de 10%, sunt oamenii care ghicesc valori de trei, patru ori mai mari. Chiar dacă sunt economist, cred că eroarea e destul de mare. În al treilea rând, fenomenul nu e rezervat numai cititorilor Harvard Business Review. Am realizat zeci de astfel de sondaje in diverse locuri ale lumii, şi în toate cazurile cu o singură excepţie, unde grupul a subestimat rata comerţ-PIB, oamenii au tendinţa de a supraestima, aşa că am crezut că se merită să îi dau un nume, eu îi spun globalonare, diferenţa dintre barele în albastru închis şi cele cu gri deschis.
Especially because, I suspect, some of you may still be a little bit skeptical of the claims, I think it's important to just spend a little bit of time thinking about why we might be prone to globaloney. A couple of different reasons come to mind. First of all, there's a real dearth of data in the debate. Let me give you an example. When I first published some of these data a few years ago in a magazine called Foreign Policy, one of the people who wrote in, not entirely in agreement, was Tom Friedman. And since my article was titled "Why the World Isn't Flat," that wasn't too surprising. (Laughter) What was very surprising to me was Tom's critique, which was, "Ghemawat's data are narrow." And this caused me to scratch my head, because as I went back through his several-hundred-page book, I couldn't find a single figure, chart, table, reference or footnote. So my point is, I haven't presented a lot of data here to convince you that I'm right, but I would urge you to go away and look for your own data to try and actually assess whether some of these hand-me-down insights that we've been bombarded with actually are correct. So dearth of data in the debate is one reason.
Mai ales pentru că unii dintre voi încă mai sunteţi puţin sceptici cu privire la aceste afirmaţii, cred că e important să petrecem puţin timp gândindu-ne de ce suntem predispuşi la globalonare. Există diferite motive pentru asta. În primul rând, există o lipsă de informaţii în dezbatere. Să vă dau un exemplu. Când am publicat prima oară câteva din aceste informaţii acum câţiva ani în revista Foreign Policy, unul dintre oamenii care mi-au scris exprimându-şi dezacordul a fost Tom Friedman. Din moment ce articolul meu a fost intitulat "De ce pământul nu e plat", nu m-a surprins. (Râsete) M-a impresionat critica lui Tom, şi anume, "Informaţiile lui Ghemawat sunt înguste." Asta m-a nedumerit deoarece pe măsură ce treceam iar prin cartea lui de câteva sute de pagini, nu am putut să găsesc niciun tabel, nicio figură, referinţă sau notă de subsol. Ideea e că nu am prezentat multe informaţii aici pentru a vă convinge că am dreptate, dar vă cer să vă duceţi şi să găsiţi voi informaţiile pentru a evalua dacă unele dintre aceste ipoteze primite de-a gata cu care am fost bombardaţi sunt corecte. Lipsa informaţiilor în dezbatere este un motiv.
A second reason has to do with peer pressure. I remember, I decided to write my "Why the World Isn't Flat" article, because I was being interviewed on TV in Mumbai, and the interviewer's first question to me was, "Professor Ghemawat, why do you still believe that the world is round?" And I started laughing, because I hadn't come across that formulation before. (Laughter) And as I was laughing, I was thinking, I really need a more coherent response, especially on national TV. I'd better write something about this. (Laughter) But what I can't quite capture for you was the pity and disbelief with which the interviewer asked her question. The perspective was, here is this poor professor. He's clearly been in a cave for the last 20,000 years. He really has no idea as to what's actually going on in the world. So try this out with your friends and acquaintances, if you like. You'll find that it's very cool to talk about the world being one, etc. If you raise questions about that formulation, you really are considered a bit of an antique.
Al doilea motiv are de-a face cu presiunea de grup. Îmi amintesc când am decis să scriu articolul "De ce pământul nu e plat" pentru că eram intervievat la televizor în Mumbai, iar prima întrebare a interviului a fost, "Profesore Ghemawat, de ce credeţi că pământul este rotund?" Am început să râd pentru că nu mai întâlnisem această formulare. (Râsete) Pe măsură ce râdeam, mă gândeam că am nevoie de un răspuns mai coerent, în mod special la televizor. Ar fi bine să scriu ceva despre asta. (Râsete) Ce nu pot să redau este mila şi neîncrederea cu care intervievatorul a pus întrebarea. Perspectiva era, iată profesorul ăsta amărât. În mod evident locuieşte într-o peşteră de 20.000 de ani. Nu are nicio idee de ce se întâmplă în lume. Încercaţi asta cu prietenii şi cunoştinţele voastre. Veţi afla că este foarte tare să vorbiţi despre lumea care este un întreg. Dacă ridcaţi întrebări cu privire la formularea asta, veţi fi consideraţi cam învechiţi.
And then the final reason, which I mention, especially to a TED audience, with some trepidation, has to do with what I call "techno-trances." If you listen to techno music for long periods of time, it does things to your brainwave activity. (Laughter) Something similar seems to happen with exaggerated conceptions of how technology is going to overpower in the very immediate run all cultural barriers, all political barriers, all geographic barriers, because at this point I know you aren't allowed to ask me questions, but when I get to this point in my lecture with my students, hands go up, and people ask me, "Yeah, but what about Facebook?" And I got this question often enough that I thought I'd better do some research on Facebook. Because, in some sense, it's the ideal kind of technology to think about. Theoretically, it makes it as easy to form friendships halfway around the world as opposed to right next door. What percentage of people's friends on Facebook are actually located in countries other than where people we're analyzing are based? The answer is probably somewhere between 10 to 15 percent. Non-negligible, so we don't live in an entirely local or national world, but very, very far from the 95 percent level that you would expect, and the reason's very simple. We don't, or I hope we don't, form friendships at random on Facebook. The technology is overlaid on a pre-existing matrix of relationships that we have, and those relationships are what the technology doesn't quite displace. Those relationships are why we get far fewer than 95 percent of our friends being located in countries other than where we are.
Motivul final pe care îl menţionez, în mod special către o audienţă TED, cu anumită îngrijorare, are de-a face cu ce numesc eu "techno-trances." Dacă ascultaţi muzică techno pentru perioade lungi, vă afectează activitatea undelor creierului. (Râsete) Ceva similar se întâmplă cu exagerarea modului în care tehnologia va dărâma pe termen scurt toate barierele culturale şi politice, toate barierele geografice, pentru că în acest moment deşi ştiu că nu aveţi voie să puneţi întrebari, dar când ajung în acest moment al prelegerii mele cu studenţii, se ridică mâini şi oamenii mă întreabă, "Da, dar ce spuneţi de Facebook?" Am auzit această întrebare de suficiente ori pentru a mă face să cercetez Facebook. Dintr-un punct de vedere, acesta e modul ideal de tehnologie la care să te gândeşti. Teoretic, e la fel de uşor să te împrieteneşti cu oameni aflaţi pe partea cealaltă a lumii ca cei de la uşa de alături. Ce procentaj din prietenii oamenilor de pe Facebook locuiesc în alte ţări decât cei în care sunt aflaţi oamenii pe care îi analizăm? Răspunsul este probabil undeva între 10 şi 15 la sută. Nu este neglijabil, aşadar nu trăim într-o lume complet localizată, dar este foarte departe de nivelul de 95% la care te-ai aştepta, iar motivul e foarte simplu. Sper că nu formăm prietenii întâmplătoare pe Facebook. Tehnologia este suprapusă pe o matriţă pre-existentă a relaţiilor pe care le avem, şi acele relaţii nu sunt înlocuite de tehnologie. Aceste relaţii ilustrează de ce avem cu mult mai puţin de 95% din prieteni localizaţi în afara ţării unde ne aflăm.
So does all this matter? Or is globaloney just a harmless way of getting people to pay more attention to globalization-related issues? I want to suggest that actually, globaloney can be very harmful to your health. First of all, recognizing that the glass is only 10 to 20 percent full is critical to seeing that there might be potential for additional gains from additional integration, whereas if we thought we were already there, there would be no particular point to pushing harder. It's a little bit like, we wouldn't be having a conference on radical openness if we already thought we were totally open to all the kinds of influences that are being talked about at this conference. So being accurate about how limited globalization levels are is critical to even being able to notice that there might be room for something more, something that would contribute further to global welfare.
Contează aceste lucruri? Sau globalonarea e doar un mod de a spune oamenilor să fie mai atenţi la probleme legate de globalizare? Vreau să sugerez că globalonarea poate să dăuneze sănătăţii. În primul rând, recunoscând că paharul este de la 10 la 20 la sută plin e esenţial să vezi că poate fi un potenţial pentru câştiguri adiţionale de pe urma integrării adiţionale, pe când dacă credem că am ajuns deja acolo, nu ar fi niciun motiv pentru care să mai facem eforturi. Este ca şi cum nu am avea o conferinţă asupra deschiderii radicale dacă deja credem că suntem complet deschişi la orice fel de influenţe despre care se vorbeşte la această conferinţă. Acurateţea cu privire la cât de limitat este nivelul globalizării este esenţială pentru a putea observa că ar putea fi loc de ceva mai mult, ceva care ar contribui şi mai mult la binele global.
Which brings me to my second point. Avoiding overstatement is also very helpful because it reduces and in some cases even reverses some of the fears that people have about globalization. So I actually spend most of my "World 3.0" book working through a litany of market failures and fears that people have that they worry globalization is going to exacerbate. I'm obviously not going to be able to do that for you today, so let me just present to you two headlines as an illustration of what I have in mind. Think of France and the current debate about immigration. When you ask people in France what percentage of the French population is immigrants, the answer is about 24 percent. That's their guess. Maybe realizing that the number is just eight percent might help cool some of the superheated rhetoric that we see around the immigration issue. Or to take an even more striking example, when the Chicago Council on Foreign Relations did a survey of Americans, asking them to guess what percentage of the federal budget went to foreign aid, the guess was 30 percent, which is slightly in excess of the actual level — ("actually about ... 1%") (Laughter) — of U.S. governmental commitments to federal aid. The reassuring thing about this particular survey was, when it was pointed out to people how far their estimates were from the actual data, some of them — not all of them — seemed to become more willing to consider increases in foreign aid.
Asta mă duce la al doilea aspect. Evitarea exagerării ajută deoarece reduce sau chiar elimină câteva dintre temerile pe care oamenii le au despre globalizare. Am folosit mare parte din cartea mea "World 3.0" să înşirui eşecuri ale pieţei şi temeri pe care le au oamenii în privinţa globalizării. Evident că nu voi putea face asta pentru voi astăzi, aşadar permiteţi-mi să vă arăt două titluri care vor ilustra la ce mă gândesc. Gândiţi-vă la Franţa şi la dezbaterea prezentă cu privire la imigraţie. Dacă întrebaţi oamenii din Franţa care-i procentajul populaţiei de imigranţi, răspunsul e de aproximativ 24%. Aşa ghicesc ei. Dacă oamenii află că numărul e doar 8%, asta ar ajuta să reducă ceva din retorica exaltată pe care o vedem pe marginea problemei imigraţiei. Să luăm un exemplu şi mai uimitor, atunci când Chicago Council on Foreign Relations au făcut un sondaj în Statele Unite, cerându-le să ghicească ce procentaj din bugetul federal se duce pe ajutorul către alte ţări, ei au ghicit în jur de 30 %, care este puţin mai mult decât nivelul actual -- (e vorba de 1%) (Râsete) din angajamentele guvernului din Statele Unite pentru ajutorul federal. Partea liniştitoare cu privire la acest sondaj era că atunci când s-a scos în evidenţă cât de departe sunt estimările oamenilor de informaţiile reale, unii au părut să devină mai dispuşi să accepte o creştere în ajutorul internaţional.
So foreign aid is actually a great way of sort of wrapping up here, because if you think about it, what I've been talking about today is this notion -- very uncontroversial amongst economists -- that most things are very home-biased. "Foreign aid is the most aid to poor people," is about the most home-biased thing you can find. If you look at the OECD countries and how much they spend per domestic poor person, and compare it with how much they spend per poor person in poor countries, the ratio — Branko Milanovic at the World Bank did the calculations — turns out to be about 30,000 to one. Now of course, some of us, if we truly are cosmopolitan, would like to see that ratio being brought down to one-is-to-one. I'd like to make the suggestion that we don't need to aim for that to make substantial progress from where we are. If we simply brought that ratio down to 15,000 to one, we would be meeting those aid targets that were agreed at the Rio Summit 20 years ago that the summit that ended last week made no further progress on.
Ajutorul internaţional e un mod grozav de a încheia deoarece, dacă vă gândiţi, de asta am vorbit astăzi, adică noţiunea foarte puţin controversată printre economişti - că majoritatea lucrurilor sunt dintr-o perspectivă naţionalistă. "Ajutorul internaţional e de ajutor pentru oamenii săraci," e una dintre cele mai distorsionate opinii. Dacă vă uitaţi la ţările OECD şi cât cheltuiesc pentru o persoană săracă şi comparaţi cât se cheltuieşte pentru o persoană săracă din ţările sărace, rata - Branko Milanovic la Banca Mondială a făcut aceste calcule - se pare că e în jur de 30.000 la unu. Unii dintre noi, dacă suntem cu adevărat cosmopoliţi, am spera să vedem o scădere a acelei rate către unu la unu. Doresc să sugerez că nu e nevoie să ţintim către asta pentru a face un progres considerabil de unde suntem. Dacă scădem rata la 15.000 la unu, am ajunge la acele obiective de ajutor cu care am fost de acord la Summit-ul de la Rio de acum 20 ani şi asupra cărora summit-ul care s-a terminat săptămâna trecută nu a progresat.
So in summary, while radical openness is great, given how closed we are, even incremental openness could make things dramatically better. Thank you very much. (Applause) (Applause)
În final, deşi deschiderea radicală e grozavă, având în vedere cât de închişi suntem, chiar şi deschiderea treptată poate să facă lucrurile mult mai bune. Vă mulţumesc. (Aplauze) (Aplauze)