Είμαι εδώ σήμερα για να σας μιλήσω για το πόσο παγκοσμιοποιημένοι είμαστε, για το πόσο παγκοσμιοποιημένοι δεν είμαστε και γιατί είναι σημαντικό να ακριβολογούμε όταν κάνουμε τέτοιες εκτιμήσεις. Η επικρατέστερη άποψη πάνω σ΄ αυτό, είτε μετρώντας τον αριθμό βιβλίων που έχουν πωληθεί, τις αναφορές στα ΜΜΕ, είτε από έρευνες που έχω διεξαγάγει με ομάδες από μαθητές μου, μέχρι και αντιπροσώπους του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου, είναι η άποψη ότι τα εθνικά σύνορα δεν έχουν πλέον καμία σημασία, η διασυνοριακή ολοκλήρωση έχει σχεδόν επιτευχθεί και ζούμε σε έναν ενιαίο κόσμο. Το ενδιαφέρον σ΄ αυτήν την άποψη είναι, η πεποίθηση πολλών οπαδών της παγκοσμιοποίησης, μεταξύ των οποίων και ο Τομ Φρίντμαν, με το σχετικό απόσπασμα από το βιβλίο του, αλλά και όσων είναι ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, που βλέπουν το γιγάντιο τσουνάμι της παγκοσμιοποίησης να απειλεί με καταστροφή τις ζωές όλων μας, εάν δεν το έχει ήδη κάνει.
I'm here to talk to you about how globalized we are, how globalized we aren't, and why it's important to actually be accurate in making those kinds of assessments. And the leading point of view on this, whether measured by number of books sold, mentions in media, or surveys that I've run with groups ranging from my students to delegates to the World Trade Organization, is this view that national borders really don't matter very much anymore, cross-border integration is close to complete, and we live in one world. And what's interesting about this view is, again, it's a view that's held by pro-globalizers like Tom Friedman, from whose book this quote is obviously excerpted, but it's also held by anti-globalizers, who see this giant globalization tsunami that's about to wreck all our lives if it hasn't already done so.
Ήθελα να προσθέσω ότι αυτή η άποψη δεν είναι κάτι καινούριο. Είμαι κάπως ερασιτέχνης ιστορικός, έτσι γύρισα πίσω για να βρω την πρώτη αναφορά σε κάτι τέτοιο. Και η παλαιότερη αναφορά που μπόρεσα να βρω είναι από τον Ντέιβιντ Λίβινκγστον ο οποίος έγραφε γύρω στο 1850 για το πώς ο σιδηρόδρομος, το ατμόπλοιο και ο τηλέγραφος ενοποίησαν την Ανατολική Αφρική με τον υπόλοιπο κόσμο. Προφανώς, ο Ντέιβιντ Λίβινγκστον, σκεφτόταν μπροστά από τους υπόλοιπους, αλλά είναι χρήσιμο να αναρωτηθούμε, «Πόσο παγκοσμιοποιημένοι είμαστε» πριν δούμε πώς θα προχωρήσουμε.
The other thing I would add is that this is not a new view. I'm a little bit of an amateur historian, so I've spent some time going back, trying to see the first mention of this kind of thing. And the best, earliest quote that I could find was one from David Livingstone, writing in the 1850s about how the railroad, the steam ship, and the telegraph were integrating East Africa perfectly with the rest of the world. Now clearly, David Livingstone was a little bit ahead of his time, but it does seem useful to ask ourselves, "Just how global are we?" before we think about where we go from here.
Έτσι, βρήκα ότι ο καλύτερος τρόπος να πείσω τον κόσμο να πάρει σοβαρά την ιδέα ότι η γη μπορεί να μην είναι επίπεδη, να είναι κάθε άλλο παρά επίπεδη, είναι με στοιχεία. Ένα από τα πράγματα που έκανα τα τελευταία χρόνια, ήταν να συλλέγω στοιχεία για πράγματα που θα μπορούσαν να συμβούν εντός εθνικών ορίων και εκτός εθνικών ορίων, και αντιμετώπισα το διασυνοριακό κομμάτι ως ένα ποσοστό του συνόλου. Δε θα σας παρουσιάσω όλα τα στοιχεία σήμερα, αλλά επιτρέψτε μου να αναφερθώ σε ορισμένα σημαντικά σημεία. Θα σας μιλήσω για ένα είδος ροής πληροφοριών, ένα είδος ροής ανθρώπων, ένα είδος ροής κεφαλαίου, και φυσικά το εμπόριο προϊόντων και υπηρεσιών.
So the best way I've found of trying to get people to take seriously the idea that the world may not be flat, may not even be close to flat, is with some data. So one of the things I've been doing over the last few years is really compiling data on things that could either happen within national borders or across national borders, and I've looked at the cross-border component as a percentage of the total. I'm not going to present all the data that I have here today, but let me just give you a few data points. I'm going to talk a little bit about one kind of information flow, one kind of flow of people, one kind of flow of capital, and, of course, trade in products and services.
Ας αρχίσουμε με την συμβατική αναλογική τηλεφωνική υπηρεσία. Από το σύνολο των κλήσεων παγκοσμίως πέρσι, ποιο πιστεύετε ότι είναι το ποσοστό που αντιστοιχεί σε διασυνοριακές κλήσεις; Διαλέξτε ένα ποσοστό. Η απάντηση είναι δύο τοις εκατό. Εάν συμπεριλάβετε και τη διαδικτυακή τηλεφωνία, τότε το ποσοστό φτάνει στο 6 με 7 τοις εκατό, το ποσοστό αυτό απέχει πολύ από τις προβλέψεις του κόσμου.
So let's start off with plain old telephone service. Of all the voice-calling minutes in the world last year, what percentage do you think were accounted for by cross-border phone calls? Pick a percentage in your own mind. The answer turns out to be two percent. If you include Internet telephony, you might be able to push this number up to six or seven percent, but it's nowhere near what people tend to estimate.
Ας δούμε πώς οι άνθρωποι μετακινούνται διασυνοριακά. Μπορούμε να δούμε, όσον αφορά, τις μετακινήσεις των ανθρώπων μακροπρόθεσμα, ποιο είναι το ποσοστό πρώτης γενιάς μεταναστών που αντιστοιχεί στο σύνολο του παγκόσμιου πληθυσμού. Και πάλι, παρακαλώ επιλέξτε ένα ποσοστό. Είναι λίγο μεγαλύτερο. Κατ΄ ακρίβεια, είναι τρία τοις εκατό.
Or let's turn to people moving across borders. One particular thing we might look at, in terms of long-term flows of people, is what percentage of the world's population is accounted for by first-generation immigrants? Again, please pick a percentage. Turns out to be a little bit higher. It's actually about three percent.
Σκεφτείτε τις επενδύσεις. Πάρτε όλες τις πραγματικές επενδύσεις που πραγματοποιήθηκαν το 2010. Ποιο είναι το ποσοστό που αντιστοιχεί σε άμεσες ξένες επενδύσεις; Ούτε δέκα τοις εκατό.
Or think of investment. Take all the real investment that went on in the world in 2010. What percentage of that was accounted for by foreign direct investment? Not quite ten percent.
Και τέλος, ένα στατιστικό στοιχείο, που πιστεύω πολλοί από εσάς έχετε δει, την αναλογία εξαγωγών προς το ΑΕΠ. Επίσημα στοιχεία δείχνουν κάτι περισσότερο από 30 τοις εκατό. Ωστόσο, υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα με τα επίσημα στοιχεία, για παράδειγμα, ένας Ιάπωνας έμπορος εξαρτημάτων αποστέλλει κάτι στην Κίνα για να ενσωματωθεί σε ένα iPod, και έπειτα το iPod αποστέλνεται στις ΗΠΑ, τότε το εν λόγω εξάρτημα υπολογίζεται πολλές φορές. Γι΄αυτό και κανείς δεν ξέρει το μέγεθος του στατιστικού σφάλματος των επίσημων αυτών μετρήσεων, γι΄ αυτό σκέφτηκα να ρωτήσω τον άνθρωπο που ηγείται των προσπαθειών συλλογής δεδομένων, τον Πασκάλ Λάμι, Διευθυντή του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, ποιος είναι ο δικός του υπολογισμός σχετικά με τις εξαγωγές ως ποσοστό του ΑΕΠ, χωρίς διπλούς και τριπλούς υπολογισμούς, και είναι πιθανόν κάτω από 20 τοις εκατό και όχι πάνω από 30 τοις εκατό, όπως υπολογίζαμε.
And then finally, the one statistic that I suspect many of the people in this room have seen: the export-to-GDP ratio. If you look at the official statistics, they typically indicate a little bit above 30 percent. However, there's a big problem with the official statistics, in that if, for instance, a Japanese component supplier ships something to China to be put into an iPod, and then the iPod gets shipped to the U.S., that component ends up getting counted multiple times. So nobody knows how bad this bias with the official statistics actually is, so I thought I would ask the person who's spearheading the effort to generate data on this, Pascal Lamy, the Director of the World Trade Organization, what his best guess would be of exports as a percentage of GDP, without the double- and triple-counting, and it's actually probably a bit under 20 percent, rather than the 30 percent-plus numbers that we're talking about.
Είναι ξεκάθαρο πως αν εξετάσετε αυτούς τους αριθμούς, ή όλους τους άλλους αριθμούς που αναφέρω στο βιβλίο μου, «Κόσμος 3.0» θα διαπιστώσετε πόσο μακριά είμαστε από το στάδιο μη επενέργειας των συνόρων, το οποίο θα συνεπαγόταν επίπεδα διεθνοποίησης της τάξεως του 85, 90 και 95 τοις εκατό. Προφανώς, συγγραφείς με τάσεις καταστροφολογίας υπερέβαλαν στις περιγραφές τους. Δεν είναι μονό οι Αποκαλυπτικοί, όπως ονομάζω τους προηγούμενους, που τείνουν προς σ΄ αυτή την υπερεκτίμηση. Έχω επίσης καταγράψει τις εκτιμήσεις ατόμων από διάφορα μέρη του κόσμου για τους αριθμούς αυτούς. Θα μοιραστώ μαζί σας τα αποτελέσματα μιας έρευνας που διεξήγαγε το ακαδημαϊκό περιοδικό Harvard Business Review ερωτώντας το αναγνωστικό κοινό του για τις εκτιμήσεις τους όσον αφορά τα μεγέθη αυτά.
So it's very clear that if you look at these numbers or all the other numbers that I talk about in my book, "World 3.0," that we're very, very far from the no-border effect benchmark, which would imply internationalization levels of the order of 85, 90, 95 percent. So clearly, apocalyptically-minded authors have overstated the case. But it's not just the apocalyptics, as I think of them, who are prone to this kind of overstatement. I've also spent some time surveying audiences in different parts of the world on what they actually guess these numbers to be. Let me share with you the results of a survey that Harvard Business Review was kind enough to run of its readership as to what people's guesses along these dimensions actually were.
Έχω ορισμένες παρατηρήσεις που ξεχωρίζουν σε αυτή την αναπαράσταση. Πρώτον, υποδεικνύει σφάλματα. Εντάξει. (Γέλια) Δεύτερον, τα σφάλματα είναι αρκετά μεγάλα. Για τέσσερα μεγέθη των οποίων η μέση αξία είναι μικρότερη από 10 τοις εκατό, έχουμε εκτιμήσεις που είναι τρεις και τέσσερις φορές μεγαλύτερες. Παρ΄όλο που είμαι οικονομολόγος, θεωρώ αυτό το σφάλμα αρκετά μεγάλο. Τρίτον, αυτό δεν αφορά μόνο το κοινό του Harvard Business Review. Έχω διεξαγάγει δεκάδες τέτοιες έρευνες σε διάφορα μέρη του κόσμου, και σε όλες τις περιπτώσεις, εκτός μίας, όπου οι ερωτηθέντες υποτίμησαν την αναλογία εξαγωγών και ΑΕΠ, οι άνθρωποι τείνουν προς την υπερεκτίμηση, έτσι θεώρησα σημαντικό να αποδώσω ένα χαρακτηρισμό σ΄ αυτήν την ομάδα, την ονόμασα Ψευτοπαγκοσμιοποίηση, η διαφορά μεταξύ των σκούρων μπλέ ράβδων και των ανοιχτόχρωμων γκρίζων.
So a couple of observations stand out for me from this slide. First of all, there is a suggestion of some error. Okay. (Laughter) Second, these are pretty large errors. For four quantities whose average value is less than 10 percent, you have people guessing three, four times that level. Even though I'm an economist, I find that a pretty large error. And third, this is not just confined to the readers of the Harvard Business Review. I've run several dozen such surveys in different parts of the world, and in all cases except one, where a group actually underestimated the trade-to-GDP ratio, people have this tendency towards overestimation, and so I thought it important to give a name to this, and that's what I refer to as globaloney, the difference between the dark blue bars and the light gray bars.
Επειδή πιστεύω ότι πολλοί από εσάς είστε ακόμη δύσπιστοι για τους ισχυρισμούς μου, θεωρώ πως είναι σημαντικό να σταθούμε στο γιατί είμαστε επιρρεπείς προς την Ψευτοπαγκοσμιοποίηση. Πολλοί λόγοι μου έρχονται στο μυαλό. Πρώτα απ΄ όλα, τα στοιχεία είναι ανεπαρκή. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Όταν δημοσίευσα για πρώτη φορά κάποια από αυτά τα στοιχεία πριν από μερικά χρόνια, στο περιοδικό Εξωτερική Πολιτική, ένα άτομο που επικοινώνησε μαζί μου και δεν συμφωνούσε με όσα είπα, ήταν ο Τομ Φρίντμαν. Αφού μάλιστα το άρθρο μου είχε τίτλο «Γιατί η Γη δεν είναι επίπεδη», αυτό δεν με εκπλήσσει. (Γέλια) Αυτό που με εξέπληξε ήταν η κριτική του Τομ, που χαρακτήριζε τα στοιχεία μου περιορισμένα. Αυτό με προβλημάτισε, επειδή τότε ξαναδιάβασα το πολυσέλιδο βιβλίο του, και δε μπορούσα να βρω ούτε έναν αριθμό, πίνακα ή διάγραμμα, παραπομπή ή υποσημείωση. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν παρουσιάζω αρκετά στοιχεία ώστε να σας πείσω ότι έχω δίκιο, αλλά θα σας σύστηνα να ψάξετε για δικά σας στοιχεία και να προσπαθήσετε να εκτιμήσετε εάν ορισμένες από αυτές τις πολυφορεμένες απόψεις που συνεχώς δημοσιεύονται είναι αληθείς. Έτσι λοιπόν, η έλλειψη στοιχείων είναι ο ένας λόγος.
Especially because, I suspect, some of you may still be a little bit skeptical of the claims, I think it's important to just spend a little bit of time thinking about why we might be prone to globaloney. A couple of different reasons come to mind. First of all, there's a real dearth of data in the debate. Let me give you an example. When I first published some of these data a few years ago in a magazine called Foreign Policy, one of the people who wrote in, not entirely in agreement, was Tom Friedman. And since my article was titled "Why the World Isn't Flat," that wasn't too surprising. (Laughter) What was very surprising to me was Tom's critique, which was, "Ghemawat's data are narrow." And this caused me to scratch my head, because as I went back through his several-hundred-page book, I couldn't find a single figure, chart, table, reference or footnote. So my point is, I haven't presented a lot of data here to convince you that I'm right, but I would urge you to go away and look for your own data to try and actually assess whether some of these hand-me-down insights that we've been bombarded with actually are correct. So dearth of data in the debate is one reason.
Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με την επιρροή από τρίτους. Θυμάμαι, αποφάσισα να γράψω το άρθρο, «Γιατί η Γη δεν είναι επίπεδη», επειδή όταν μου έπαιρναν τηλεοπτική συνέντευξη στη Μουμπάι, η πρώτη ερώτηση του δημοσιογράφου ήταν, «Καθηγητή Γκέμαγατ, γιατί πιστεύετε ακόμα ότι η Γη είναι στρογγυλή;» Άρχισα να γελάω επειδή πρώτη φορά άκουγα κάτι τέτοιο. Ενώ γελούσα, σκεφτόμουνα ότι χρειαζόμουν μια πιο κατανοητή απάντηση, ειδικά για την εθνικής εμβέλειας τηλεόραση. Καλύτερα να γράψω γι΄αυτό. Αυτό όμως που δεν μπορώ να σας δείξω είναι η λύπηση και η δυσπιστία με την οποία η δημοσιογράφος απεύθυνε την ερώτηση της. Η οπτική της είχε ως εξής: Κοίτα έναν καημένο καθηγητή. Είναι προφανές ότι ζούσε απομονωμένος για πάνω από 20.000 χρόνια. Δεν έχει ιδέα για το τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο. Δοκιμάστε το αυτό σε γνωστούς και φίλους, αν θέλετε. Θα δείτε ότι είναι ωραίο να συζητάς για τον κόσμο ως ενιαίο κλπ. Αν προβάλλετε αμφιβολίες σχετικά με αυτόν τον ισχυρισμό τότε θα θεωρήσουν πως είστε εκτός τόπου και χρόνου.
A second reason has to do with peer pressure. I remember, I decided to write my "Why the World Isn't Flat" article, because I was being interviewed on TV in Mumbai, and the interviewer's first question to me was, "Professor Ghemawat, why do you still believe that the world is round?" And I started laughing, because I hadn't come across that formulation before. (Laughter) And as I was laughing, I was thinking, I really need a more coherent response, especially on national TV. I'd better write something about this. (Laughter) But what I can't quite capture for you was the pity and disbelief with which the interviewer asked her question. The perspective was, here is this poor professor. He's clearly been in a cave for the last 20,000 years. He really has no idea as to what's actually going on in the world. So try this out with your friends and acquaintances, if you like. You'll find that it's very cool to talk about the world being one, etc. If you raise questions about that formulation, you really are considered a bit of an antique.
Και ο τελευταίος λόγος, που μοιράζομαι με επιφύλαξη, ειδικά με ένα κοινό του TED, έχει να κάνει μ΄ αυτό που αποκαλώ techno-trances. Εάν ακούς techno μουσική για πολλή ώρα... αλλάζει την δραστηριότητα των εγκεφαλικών κυμάτων σου. Κάτι παρόμοιο πιθανότατα συμβαίνει με ακραίες απόψεις για το πώς η τεχνολογία πρόκειται να εξουδετερώσει άμεσα όλα τα πολιτισμικά, πολιτικά, γεωγραφικά εμπόδια, επειδή σ΄αυτή τη φάση ξέρω ότι δεν μπορείτε να κάνετε ερωτήσεις, ξέρω ότι όποτε φτάνω σ΄αυτό το σημείο στις διαλέξεις μου οι άνθρωποι με ρωτάνε, «Ναι, αλλά τι γίνεται με το Facebook;» Μου κάνουν αυτή την ερώτηση τόσο συχνά, που άρχισα να σκέφτομαι πως καλό θα ήταν να διερευνήσω το Facebook. Επειδή, κατά μία έννοια, είναι η ιδανική τεχνολογία για στοχασμό. Θεωρητικά, καθιστά το ίδιο εύκολο να δημιουργήσεις φιλίες ανά τον κόσμο με το να γίνεις φίλος με κάποιον που μένει δίπλα σου. Ποιο είναι το ποσοστό φίλων στο Facebook που είναι κάτοικοι χωρών άλλων από τη χώρα διαμονής των χρηστών που αναλύσαμε; Η απάντηση βρίσκεται κάπου μεταξύ του δέκα με δεκαπέντε τοις εκατό. Καθόλου μικρό ποσοστό, συνεπώς δεν ζούμε σε αποκλειστικά τοπικό ή εθνικό κόσμο, είμαστε ωστόσο πολύ μακριά ακόμα από το 95% που θα περίμενε κανείς, και ο λόγος είναι πολύ απλός. Δεν, ελπίζω πως δεν δημιουργούμε τυχαίες φιλίες στο Facebook. Η τεχνολογία αυτή εφάπτεται πάνω σε ένα προϋπάρχον πλέγμα σχέσεων που έχουμε, και αυτές τις σχέσεις η τεχνολογία δεν μπορεί να τις αντικαταστήσει. Αυτές οι σχέσεις είναι ο λόγος που έχουμε λιγότερο από 95% των φίλων μας σε χώρες πέρα από την δική μας.
And then the final reason, which I mention, especially to a TED audience, with some trepidation, has to do with what I call "techno-trances." If you listen to techno music for long periods of time, it does things to your brainwave activity. (Laughter) Something similar seems to happen with exaggerated conceptions of how technology is going to overpower in the very immediate run all cultural barriers, all political barriers, all geographic barriers, because at this point I know you aren't allowed to ask me questions, but when I get to this point in my lecture with my students, hands go up, and people ask me, "Yeah, but what about Facebook?" And I got this question often enough that I thought I'd better do some research on Facebook. Because, in some sense, it's the ideal kind of technology to think about. Theoretically, it makes it as easy to form friendships halfway around the world as opposed to right next door. What percentage of people's friends on Facebook are actually located in countries other than where people we're analyzing are based? The answer is probably somewhere between 10 to 15 percent. Non-negligible, so we don't live in an entirely local or national world, but very, very far from the 95 percent level that you would expect, and the reason's very simple. We don't, or I hope we don't, form friendships at random on Facebook. The technology is overlaid on a pre-existing matrix of relationships that we have, and those relationships are what the technology doesn't quite displace. Those relationships are why we get far fewer than 95 percent of our friends being located in countries other than where we are.
Έχουν καμία σημασία όλα αυτά; Ή η ιδέα της ψευτοπαγκοσμιοποίησης είναι απλά ένας άκακος τρόπος να κάνουμε τον κόσμο να δίνει περισσότερη σημασία σε θέματα σχετικά με την παγκοσμιοποίηση; Πιστεύω ότι η ψευτοπαγκοσμιοποίηση μπορεί να βλάψει την υγεία σας. Πρώτον, η αναγνώριση ότι το ποτήρι είναι μόλις 10 με 20% γεμάτο, είναι πολύ σημαντική για να δεί κανεις ότι υπάρχει δυνατότητα για περισσότερα οφέλη από την ενδεχόμενη επιπλέον ενσωμάτωση, ενώ αν σκεφτούμε ότι έχουμε ήδη φτάσει στον στόχο μας, τότε δεν θα υπήρχε λόγος για να προσπαθούμε περισσότερο. Για παράδειγμα, δεν θα διοργανώναμε συνέδρια για την ριζοσπαστική διαφάνεια αν ήδη θεωρούσαμε ότι είμαστε εντελώς ανοιχτοί σε όλα τα είδη επιρροής στα οποία αναφερόμαστε σε αυτό το συνέδριο. Το να ακριβολογούμε για το πόσο περιορισμένη είναι η παγκοσμιοποίηση είναι σημαντικό για να μπορούμε να αντιληφθούμε ότι υπάρχει χώρος για κάτι περισσότερο, για κάτι που θα συμβάλλει στην περαιτέρω παγκόσμια ευημερία.
So does all this matter? Or is globaloney just a harmless way of getting people to pay more attention to globalization-related issues? I want to suggest that actually, globaloney can be very harmful to your health. First of all, recognizing that the glass is only 10 to 20 percent full is critical to seeing that there might be potential for additional gains from additional integration, whereas if we thought we were already there, there would be no particular point to pushing harder. It's a little bit like, we wouldn't be having a conference on radical openness if we already thought we were totally open to all the kinds of influences that are being talked about at this conference. So being accurate about how limited globalization levels are is critical to even being able to notice that there might be room for something more, something that would contribute further to global welfare.
Και έρχομαι στη δεύτερη παρατήρηση μου. Το να απέχουμε από υπερεκτιμήσεις είναι πολύ χρήσιμο επειδή μειώνει και σε ορισμένες περιπτώσεις αντιστρέφει μερικούς απ' τους φόβους του κόσμου για την παγκοσμιοποίηση. Έτσι, στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου μου «World 3.0» ασχολήθηκα με ένα κατεβατό αποτυχίες και φόβους της αγοράς για τους οποίους οι άνθρωποι φοβούνται πως η παγκοσμιοποίηση θα χειροτερέψει. Βέβαια, δεν είναι εφικτό να το κάνω αυτό για σας σήμερα, γι΄αυτό θα σας παρουσιάσω δύο επικεφαλίδες για να καταλάβετε για ποιο πράγμα μιλάω. Έχουμε λοιπόν την Γαλλία και το διάλογο που γίνεται για τη μετανάστευση. Όταν ρωτήσετε τους Γάλλους, τι ποσοστό του γαλλικού πληθυσμού είναι μετανάστες, η απάντηση είναι 24 τοις εκατό. Αυτή είναι η εκτίμηση τους. Ίσως, αν καταλάβουν ότι ο πραγματικός αριθμός είναι μόλις 8% τότε αυτό να κατευνάσει τους τόνους γύρω από το ζήτημα της μετανάστευσης. Θα σας δώσω ένα πιο τρανταχτό παράδειγμα: Όταν το Συμβούλιο του Σικάγο για τις Διεθνείς Σχέσεις διεξήγαγε μια έρευνα, ρωτούσε Αμερικάνους πολίτες να μαντέψουν τι ποσοστό του προϋπολογισμού αναλογούσε στη βοήθεια προς ξένες χώρες, εκείνοι υπολόγισαν 30 τοις εκατό, μια εκτίμηση λίγο μεγαλύτερη από την πραγματική - κατ΄ακρίβεια 1% (Γέλια)- του προϋπολογισμού των ΗΠΑ αναλογεί σε βοήθεια προς ξένες χώρες. Αυτό που είναι καθησυχαστικό για τη συγκεκριμένη έρευνα είναι, ότι όταν οι ερωτηθέντες έμαθαν πόσο απέκλιναν οι υπολογισμοί τους από τους πραγματικούς αριθμούς, ορισμένοι απ΄αυτούς, όχι όλοι, έδειχναν πιο πρόθυμοι να σκεφτούν το ενδεχόμενο αύξησης της βοήθειας προς ξένες χώρες.
Which brings me to my second point. Avoiding overstatement is also very helpful because it reduces and in some cases even reverses some of the fears that people have about globalization. So I actually spend most of my "World 3.0" book working through a litany of market failures and fears that people have that they worry globalization is going to exacerbate. I'm obviously not going to be able to do that for you today, so let me just present to you two headlines as an illustration of what I have in mind. Think of France and the current debate about immigration. When you ask people in France what percentage of the French population is immigrants, the answer is about 24 percent. That's their guess. Maybe realizing that the number is just eight percent might help cool some of the superheated rhetoric that we see around the immigration issue. Or to take an even more striking example, when the Chicago Council on Foreign Relations did a survey of Americans, asking them to guess what percentage of the federal budget went to foreign aid, the guess was 30 percent, which is slightly in excess of the actual level — ("actually about ... 1%") (Laughter) — of U.S. governmental commitments to federal aid. The reassuring thing about this particular survey was, when it was pointed out to people how far their estimates were from the actual data, some of them — not all of them — seemed to become more willing to consider increases in foreign aid.
Η βοήθεια προς ξένες χώρες είναι ένας καλός τρόπος για να κλείσουμε, επειδή αν το σκεφτείτε, αυτό για το οποίο μιλούσα σήμερα είναι η ιδέα -η καθόλου αμφιλεγόμενη για τους οικονομολόγους ιδέα-- πως για τα περισσότερα πράγματα μεροληπτούμε υπέρ της δικής μας χώρας. «Η ξένη βοήθεια είναι η μεγαλύτερη βοήθεια προς τους φτωχότερους» είναι η πιο μεροληπτική παρατήρηση που υπάρχει. Αν δείτε τις χώρες του ΟΟΣΑ και πόσα ξοδεύουν για κάθε φτωχό πολίτη εντός των συνόρων τους, και το συγκρίνετε με τα ποσά που ξοδεύουν για τους φτωχούς σε φτωχές χώρες, η αναλογία -ο Μπράνκο Μιλάνοβιτς στην Παγκόσμια Τράπεζα έκανε τους υπολογισμούς- είναι 30.000 προς 1. Φυσικά, κάποιοι από εμάς, αν είμαστε πραγματικά κοσμοπολίτες, θα θέλαμε να δούμε αυτήν την αναλογία να μικραίνει σε αναλογία ένα προς ένα. Θα ήθελα να εισηγηθώ ότι θα πρέπει να στοχεύουμε στο να κάνουμε σημαντική πρόοδο από εδώ όπου βρισκόμαστε. Εάν μπορούσαμε να μειώσουμε την ψαλίδα σε 15.000 προς 1, θα μπορούσαμε να επιτύχουμε τους στόχους βοήθειας που συμφωνήσαμε στη διάσκεψη κορυφής του Ρίο πριν από είκοσι χρόνια, τους οποίους η διάσκεψη που ολοκληρώθηκε μόλις την προηγούμενη εβδομάδα, δεν βελτίωσε καθόλου.
So foreign aid is actually a great way of sort of wrapping up here, because if you think about it, what I've been talking about today is this notion -- very uncontroversial amongst economists -- that most things are very home-biased. "Foreign aid is the most aid to poor people," is about the most home-biased thing you can find. If you look at the OECD countries and how much they spend per domestic poor person, and compare it with how much they spend per poor person in poor countries, the ratio — Branko Milanovic at the World Bank did the calculations — turns out to be about 30,000 to one. Now of course, some of us, if we truly are cosmopolitan, would like to see that ratio being brought down to one-is-to-one. I'd like to make the suggestion that we don't need to aim for that to make substantial progress from where we are. If we simply brought that ratio down to 15,000 to one, we would be meeting those aid targets that were agreed at the Rio Summit 20 years ago that the summit that ended last week made no further progress on.
Συνοψίζοντας, ενώ η ριζική ανοικτότητα είναι πολύ ωραία, δεδομένου το πόσο κλειστοί είμαστε ακόμα και η οριακή ανοικτότητα θα έκανε τα πράγματα δραματικά καλύτερα. Σας ευχαριστώ πολύ. (Χειροκρότημα) (Χειροκρότημα)
So in summary, while radical openness is great, given how closed we are, even incremental openness could make things dramatically better. Thank you very much. (Applause) (Applause)