Тук съм, за да ви говоря за това, колко сме глобализирани, колко не сме глобализирани и защо е важно да бъдем точни, когато правим този вид оценки. Водещата гледна точка за това, дали е измерено чрез броя на продадените книги, публикации в медиите или проучвания, които съм провеждал в групи от студентите ми до делегати в Световната търговска организация, в това разглеждане, в което националните граници не означават нищо, транс-граничната интеграция е почти завършена и живеем в един свят. В този преглед е интересно, че това е преглед, който е проведен от про-глобализатори като Том Фридман, от чиито книги е взет този цитат, но то е проведено и от ант -глобализатори, които считат, че това гигантско цунами на глобализация, ще разруши живота ни, ако вече не го е направило.
I'm here to talk to you about how globalized we are, how globalized we aren't, and why it's important to actually be accurate in making those kinds of assessments. And the leading point of view on this, whether measured by number of books sold, mentions in media, or surveys that I've run with groups ranging from my students to delegates to the World Trade Organization, is this view that national borders really don't matter very much anymore, cross-border integration is close to complete, and we live in one world. And what's interesting about this view is, again, it's a view that's held by pro-globalizers like Tom Friedman, from whose book this quote is obviously excerpted, but it's also held by anti-globalizers, who see this giant globalization tsunami that's about to wreck all our lives if it hasn't already done so.
Другото нещо, което искам да кажа, е че това не е ново схващане. Аматьор историк съм и прекарах известно време като се опитвах да открия първото споменаване за това. Най-ранният цитат, който можах да намеря, е от Дейвид Ливингстън, който през 1850-те години пише как железопътните линии, парните кораби и телеграфът интегрират Източна Африка с останалия свят. Дейвид Ливигстън изпревари времето си, но е полезно да се запитаме: "Колко сме глобализирани?", преди да помислим, накъде отиваме.
The other thing I would add is that this is not a new view. I'm a little bit of an amateur historian, so I've spent some time going back, trying to see the first mention of this kind of thing. And the best, earliest quote that I could find was one from David Livingstone, writing in the 1850s about how the railroad, the steam ship, and the telegraph were integrating East Africa perfectly with the rest of the world. Now clearly, David Livingstone was a little bit ahead of his time, but it does seem useful to ask ourselves, "Just how global are we?" before we think about where we go from here.
Най-добрият начин, който открих, за да накарам хората да приемат сериозно идеята, че света може би не е плосък, дори не се доближава до плосък свят, е като им показах някои данни. Едно от нещата, които правих през последните няколко години, е да компилирам данни за нещата, които могат да се случат в една държава или на международно равнище и разгледах транс-граничния компонент като процент от цялото. Днес няма да представя всички данни, но нека ви дам някои примери с данните. Ще говоря малко за един вид информационен поток, един вид поток от хора, един вид поток от капитал и разбира се, за търговия на продукти и услуги.
So the best way I've found of trying to get people to take seriously the idea that the world may not be flat, may not even be close to flat, is with some data. So one of the things I've been doing over the last few years is really compiling data on things that could either happen within national borders or across national borders, and I've looked at the cross-border component as a percentage of the total. I'm not going to present all the data that I have here today, but let me just give you a few data points. I'm going to talk a little bit about one kind of information flow, one kind of flow of people, one kind of flow of capital, and, of course, trade in products and services.
Нека да започна с простата стара телефонна услуга. От всички минути на позвъняване в света през миналата година, какъв процент мислите, че са телефонните позвънявания в чужбина? Помислете какъв процент са. Отговорът е два процента. Ако включите интернет телефонията, броят им ще нарасне до шест или седем процента, но това не е число, близко да преценките на хората.
So let's start off with plain old telephone service. Of all the voice-calling minutes in the world last year, what percentage do you think were accounted for by cross-border phone calls? Pick a percentage in your own mind. The answer turns out to be two percent. If you include Internet telephony, you might be able to push this number up to six or seven percent, but it's nowhere near what people tend to estimate.
Или нека да разгледаме хората, които отиват в чужбина. Нещо, което разглеждаме от дългосрочните потоци от хора, е какъв процент от населението в света се счита за емигранти от първо поколение. Отново, предположете процент. Отговорът е малко повече. Те са около три процента.
Or let's turn to people moving across borders. One particular thing we might look at, in terms of long-term flows of people, is what percentage of the world's population is accounted for by first-generation immigrants? Again, please pick a percentage. Turns out to be a little bit higher. It's actually about three percent.
Или помислете за инвестиции. Вземете всички реални инвестиции, които са вложени в света през 2010 г. Какъв е процентът на чуждестранните преки инвестиции? Близо до десет процента.
Or think of investment. Take all the real investment that went on in the world in 2010. What percentage of that was accounted for by foreign direct investment? Not quite ten percent.
Накрая, една статистика, която мисля, че много хора в тази зала са видели: съотношението на износа към брутния национален продукт. Ако разгледате официалната статистика, тя показва че това е малко над 30 процента. Има голям проблем в официалната статистика за това, че например, ако японски доставчик на части изпрати нещо до Китай, което да бъде сложено в "Айпод" и след това "Айпод"-ът бъде изпратен в САЩ, този компонент получава многобройно време. Никой не знае, колко лоша е тази основа, защото официалната статистика е, мислех да попитам човек, който си прави труда да генерира данни за това, Паскал Лами, директорът на Националната търговска организация, какво е неговото предположение за износа като процент от брутния домашен продукт без двойно и тройно броене и то вероятно ще бъде малко под 20 процента, а не над 30-те процента, за които говорим.
And then finally, the one statistic that I suspect many of the people in this room have seen: the export-to-GDP ratio. If you look at the official statistics, they typically indicate a little bit above 30 percent. However, there's a big problem with the official statistics, in that if, for instance, a Japanese component supplier ships something to China to be put into an iPod, and then the iPod gets shipped to the U.S., that component ends up getting counted multiple times. So nobody knows how bad this bias with the official statistics actually is, so I thought I would ask the person who's spearheading the effort to generate data on this, Pascal Lamy, the Director of the World Trade Organization, what his best guess would be of exports as a percentage of GDP, without the double- and triple-counting, and it's actually probably a bit under 20 percent, rather than the 30 percent-plus numbers that we're talking about.
Много ясно е, че ако разгледате тези цифри или всички други цифри, за които говоря в книгата ми, "Свят 3.0", това е много далеч от знакът за ефект без граници, което включва нивата на интернационализиране от порядъка на 85, 90, 95 процента. Ясно е, че апокалиптичните автори са надценили случая. Но това не са само апокалиптиците, както мисля за тях, са склонни към този вид надценяване. Те са прекарали и известно време да проучат обществото в различни части на света за това, което те предполагат, че означават тези цифри. Нека споделя с вас резултатите от проучване, което "Харвард бизнес ревю" беше любезен да проведе под негово водачество, какво предполагат хората, че са тези измерения.
So it's very clear that if you look at these numbers or all the other numbers that I talk about in my book, "World 3.0," that we're very, very far from the no-border effect benchmark, which would imply internationalization levels of the order of 85, 90, 95 percent. So clearly, apocalyptically-minded authors have overstated the case. But it's not just the apocalyptics, as I think of them, who are prone to this kind of overstatement. I've also spent some time surveying audiences in different parts of the world on what they actually guess these numbers to be. Let me share with you the results of a survey that Harvard Business Review was kind enough to run of its readership as to what people's guesses along these dimensions actually were.
Няколко наблюдения изпъкват от тази графика. Преди всичко, има предположения за грешки. Добре. (Смях) Второ, това са много големи грешки. За четири количества, чиято средна стойност е по-малко от 10 процента, хората предполагат, че това са три процента, четири пъти по това ниво. Въпреки, че съм икономист, мисля, че това е много голяма грешка. И трето, това не е само за читателите на "Харвард бизнес ревю". Провел съм няколко дузини такива проучвания в различни части на света и във всички случаи, освен в един, където група подценени съотношения на търговия към национален вътрешен продукт, хората имат тенденция да надценяват и помислих, че е важно да дам име на това, и го нарекох глобалоней, разликата между тъмносините и светлосивите ленти.
So a couple of observations stand out for me from this slide. First of all, there is a suggestion of some error. Okay. (Laughter) Second, these are pretty large errors. For four quantities whose average value is less than 10 percent, you have people guessing three, four times that level. Even though I'm an economist, I find that a pretty large error. And third, this is not just confined to the readers of the Harvard Business Review. I've run several dozen such surveys in different parts of the world, and in all cases except one, where a group actually underestimated the trade-to-GDP ratio, people have this tendency towards overestimation, and so I thought it important to give a name to this, and that's what I refer to as globaloney, the difference between the dark blue bars and the light gray bars.
Особено защото подозирам, че някои от вас са малко скептични, мисля, че е важно да прекарам малко време, като мисля защо сме склонни към глобалония. Мисля за няколко причини. Първо, има недостатъчно данни в дебата. Нека ви дам пример. Когато публикувах някои от тези данни преди две години в списание, наречено "Форейн полиси", един от хората, които пишеха за него, не напълно в съгласие, беше Том Фридман. И тъй като статията ми беше озаглавена "Защо светът не е плосък", това не беше изненадващо. (Смях) Изненадващо за мен беше критиката на Том, която беше озаглавена "Данните на Гемуат са тесни". Това ме накара да си почеша главата, защото когато прегледах книгата му от няколко стотин страници, не можах да намеря нито една цифра, графика, таблица, препратка или бележка под линия. Искам да кажа, че тук не съм представил много данни, за да ви убедя, че съм прав, но ще ви насърча да търсите собствени данни, за да се опитате и да оцените дали някои от тези обезкуражаващи мисли, че не сме бомбандирани, са правилни. Оскъдицата от данни в дебата е една причина.
Especially because, I suspect, some of you may still be a little bit skeptical of the claims, I think it's important to just spend a little bit of time thinking about why we might be prone to globaloney. A couple of different reasons come to mind. First of all, there's a real dearth of data in the debate. Let me give you an example. When I first published some of these data a few years ago in a magazine called Foreign Policy, one of the people who wrote in, not entirely in agreement, was Tom Friedman. And since my article was titled "Why the World Isn't Flat," that wasn't too surprising. (Laughter) What was very surprising to me was Tom's critique, which was, "Ghemawat's data are narrow." And this caused me to scratch my head, because as I went back through his several-hundred-page book, I couldn't find a single figure, chart, table, reference or footnote. So my point is, I haven't presented a lot of data here to convince you that I'm right, but I would urge you to go away and look for your own data to try and actually assess whether some of these hand-me-down insights that we've been bombarded with actually are correct. So dearth of data in the debate is one reason.
Втората причина е чист натиск. Спомням си, че реших да напиша статията си "Защо светът не е плосък", защото бях интервюиран от телевизията в Мумбай и първият въпрос на интервюиращия беше: "Професор Гемуат, защо все още вярвате, че светът е кръгъл?" Започнах да се смея, защото не бях попадал на тази формулировка. (Смях) Докато се смеех, мислех, че се нуждая от съответен отговор, особено по националната телевизия. По-добре да напиша нещо за това. (Смях) Но това, което не можах да отразя, беше съжалението и недоверието, с което интервюиращата зададе въпроса си. Перспективата беше, тук е този нещастен професор. Той сигурно е бил в пещера през последните 20 000 години. Той няма представа какво става по света. Опитайте това с приятелите и познатите си, ако искате. Ще откриете, че е страхотно да говорите, че светът е едно цяло и т.н. Ако попитате за тази формулировка, ще ви считат за антика.
A second reason has to do with peer pressure. I remember, I decided to write my "Why the World Isn't Flat" article, because I was being interviewed on TV in Mumbai, and the interviewer's first question to me was, "Professor Ghemawat, why do you still believe that the world is round?" And I started laughing, because I hadn't come across that formulation before. (Laughter) And as I was laughing, I was thinking, I really need a more coherent response, especially on national TV. I'd better write something about this. (Laughter) But what I can't quite capture for you was the pity and disbelief with which the interviewer asked her question. The perspective was, here is this poor professor. He's clearly been in a cave for the last 20,000 years. He really has no idea as to what's actually going on in the world. So try this out with your friends and acquaintances, if you like. You'll find that it's very cool to talk about the world being one, etc. If you raise questions about that formulation, you really are considered a bit of an antique.
Последната причина, която споменавам специално за публиката на TED, с безпокойство, е това, което наричам "техно-трансове". Ако слушате техно-музика за дълъг период от време, тя прави неща с активността на мозъка ви. (Смях) Нещо подобно се случва с преувеличените концепции на това, как технологията ще преодолее в близко бъдеще всички културни бариери, всички политически бариери, всички географски бариери, защото сега, знам, че не можете да ми задавате въпроси, но когато стигна до това в лекцията ми със студентите ми, те вдигат ръка и ме питат: "Да, но какво ще кажете за "Фейсбук"?" Питат ме това толкова често, че си помислих, че ще бъде добре, ако направя проучване за "Фейсбук". Защото, в някакъв смисъл, това е идеалният вид технология, за която може да се мисли. Теоретично, тя улеснява дружбите по света в противовес на съседските дружби. Какъв е процентът на приятелите във "Фейсбук", дали те се намират в държави, различни от тези, в които живеят хората, които анализираме. Вероятно, отговорът е някъде между 10 и 15 процента. Не е малко, не живеем в напълно локален или национален свят, но е много далеч от 95-те процента, които очаквате и причината е много проста. Не формираме произволно приятелства във "Фейсбук". Технологията е претоварена с предварително съществуваща матрица от връзки, които имаме и тези връзки са това, което технологията не заменя. Ето защо, тези връзки са много по-малко от 95те процента на приятелите ни, които живеят в държави, различни от държавата, в която живеем.
And then the final reason, which I mention, especially to a TED audience, with some trepidation, has to do with what I call "techno-trances." If you listen to techno music for long periods of time, it does things to your brainwave activity. (Laughter) Something similar seems to happen with exaggerated conceptions of how technology is going to overpower in the very immediate run all cultural barriers, all political barriers, all geographic barriers, because at this point I know you aren't allowed to ask me questions, but when I get to this point in my lecture with my students, hands go up, and people ask me, "Yeah, but what about Facebook?" And I got this question often enough that I thought I'd better do some research on Facebook. Because, in some sense, it's the ideal kind of technology to think about. Theoretically, it makes it as easy to form friendships halfway around the world as opposed to right next door. What percentage of people's friends on Facebook are actually located in countries other than where people we're analyzing are based? The answer is probably somewhere between 10 to 15 percent. Non-negligible, so we don't live in an entirely local or national world, but very, very far from the 95 percent level that you would expect, and the reason's very simple. We don't, or I hope we don't, form friendships at random on Facebook. The technology is overlaid on a pre-existing matrix of relationships that we have, and those relationships are what the technology doesn't quite displace. Those relationships are why we get far fewer than 95 percent of our friends being located in countries other than where we are.
Има ли значение това? Или дали глобалонията е безвреден начин да накараме хората да обръщат повече внимание на проблемите, свързани с глобализацията? Предполагам, че глобалонията може да бъде много вредна за здравето ви. Първо, познаването, че чашата чаша е пълна само 10 до 20 процента е критично да се види, че може да има потенциал за допълнителни печалби от допълнителна интеграция, където, ако помислим, че сме вече там, няма да има практическа полза да преследваме повече. Това е като, няма да има конференция за радикалната отвореност, ако си мислим, че сме напълно открити за всички видове влияния, за които се говори на тази конференция. Да бъдем точни за това, колко са ограничени нивата на глобализация е критично дори, за да можем да забележим, че може да има пространство за нещо повече, нещо, което ще допринесе за глобалното благосъстояние.
So does all this matter? Or is globaloney just a harmless way of getting people to pay more attention to globalization-related issues? I want to suggest that actually, globaloney can be very harmful to your health. First of all, recognizing that the glass is only 10 to 20 percent full is critical to seeing that there might be potential for additional gains from additional integration, whereas if we thought we were already there, there would be no particular point to pushing harder. It's a little bit like, we wouldn't be having a conference on radical openness if we already thought we were totally open to all the kinds of influences that are being talked about at this conference. So being accurate about how limited globalization levels are is critical to even being able to notice that there might be room for something more, something that would contribute further to global welfare.
Което ме довежда до втората ми точка. Избягването на надценяването е и много полезно, защото това намалява, а в някои случаи дори обръща някои от страховете, които имат хората, за глобализацията. Написах по-голямата част от книгата ми "Свят 3.0", работейки с литания от пазарни неуспехи и страхове, които имат хората, затова, че се безпокоят, че глобализацията ще се усили. Не мога да направя това днес, но нека просто представя две заглавия като илюстрация на това, което искам да кажа. Помислете за Франция и за текущия дебат за имиграцията. Когато попитате французите, какъв процент от населението във Франция са имигранти, отговорът е около 24 процента. Това е предположението им. Може би, разбирането, че броят им е едва осем процента ще помогне да се охлади супергорещата реторика, че навсякъде виждаме имигранти. Или да вземем дори по-фрапиращ пример, когато Съветът за чуждестранни връзки в Чикаго направи проучване на американците, като ги помоли да предположат, какъв процент от федералния бюджет отива за чуждестранна помощ, предположението беше 30 процента, което е малко повече от действителното ниво - (около ...1%) (Смях) - от правителствения ангажимент на САЩ за чуждестранна помощ. Успокояващото за това проучване беше, че то показа на хората, колко са далеч преценките им от действителните данни, някои от тях, не всички, станаха по-благосклонни към чуждестранната помощ.
Which brings me to my second point. Avoiding overstatement is also very helpful because it reduces and in some cases even reverses some of the fears that people have about globalization. So I actually spend most of my "World 3.0" book working through a litany of market failures and fears that people have that they worry globalization is going to exacerbate. I'm obviously not going to be able to do that for you today, so let me just present to you two headlines as an illustration of what I have in mind. Think of France and the current debate about immigration. When you ask people in France what percentage of the French population is immigrants, the answer is about 24 percent. That's their guess. Maybe realizing that the number is just eight percent might help cool some of the superheated rhetoric that we see around the immigration issue. Or to take an even more striking example, when the Chicago Council on Foreign Relations did a survey of Americans, asking them to guess what percentage of the federal budget went to foreign aid, the guess was 30 percent, which is slightly in excess of the actual level — ("actually about ... 1%") (Laughter) — of U.S. governmental commitments to federal aid. The reassuring thing about this particular survey was, when it was pointed out to people how far their estimates were from the actual data, some of them — not all of them — seemed to become more willing to consider increases in foreign aid.
Чуждестранната помощ е страхотен начин на схващане за какво говора, защото, ако помислите за това, за което говорих днес, ще помислите - много непротиворечиво между икономистите - че повечето от нещата са домашни. "Чуждестранната помощ е най-вече помощ за бедни хора", е сред най-домашните неща, което можете да намерите. Ако разгледате държавите от ОИСР и колко те харчат за един беден човек от техните държави, и го сравните с това, колко харчат за един беден човек в бедните държави, съотношението - Бранко Миланович от Световната банка направи изчисленията, е около 30 000 към едно. Разбира се, някои от нас, ако сме истински космополитни, ще искаме да видим това съотношение сведено до едно към едно. Искам да направя предположението, че не трябва да целим устойчив напредък от мястото, в което се намираме сега. Ако просто сведем това съотношение до 15 000 към едно, ще достигнем тези цели на помощ, за които сме се споразумяли на срещата в Рио преди 20 години, а срещата, която завърши миналата седмица не донесе по-нататъшен напредък.
So foreign aid is actually a great way of sort of wrapping up here, because if you think about it, what I've been talking about today is this notion -- very uncontroversial amongst economists -- that most things are very home-biased. "Foreign aid is the most aid to poor people," is about the most home-biased thing you can find. If you look at the OECD countries and how much they spend per domestic poor person, and compare it with how much they spend per poor person in poor countries, the ratio — Branko Milanovic at the World Bank did the calculations — turns out to be about 30,000 to one. Now of course, some of us, if we truly are cosmopolitan, would like to see that ratio being brought down to one-is-to-one. I'd like to make the suggestion that we don't need to aim for that to make substantial progress from where we are. If we simply brought that ratio down to 15,000 to one, we would be meeting those aid targets that were agreed at the Rio Summit 20 years ago that the summit that ended last week made no further progress on.
В резюме, докато радикалната откритост е страхотно нещо, при положението, колко сме затворени, дори частична откритост може да направи нещата много по-добри. Много благодаря! (Аплодисменти) (Аплодисменти)
So in summary, while radical openness is great, given how closed we are, even incremental openness could make things dramatically better. Thank you very much. (Applause) (Applause)