Υπάρχει ένα ποίημα γραμμένο από έναν πολύ διάσημο Άγγλο ποιητή στα τέλη του 19ου αιώνα. Λέγεται ότι αντηχούσε στο μυαλό του Τσώρτσιλ στη δεκαετία του '30. Το ποίημα πάει ως εξής: «Στον αργόσχολο λόφο του καλοκαιριού, οκνηρός με τη ροή των ρευμάτων, άκουσον, ακούω έναν μακρινό τυμπανιστή, να παίζει κάτι σαν ήχο σε όνειρα, μακριά και κοντά και χαμηλά και δυνατότερα στους δρόμους της γης που περνούν από κει, αγαπημένοι σε φίλους και τροφή για σκόνη, βαδίζουν οι στρατιώτες, που πρόκειται σύντομα να πεθάνουν». Για όσους ενδιαφέρονται για την ποίηση, το ποίημα είναι «Ένα αγόρι από το Σροπσάιρ» του Α.Ε. Χάουσμαν.
There's a poem written by a very famous English poet at the end of the 19th century. It was said to echo in Churchill's brain in the 1930s. And the poem goes: "On the idle hill of summer, lazy with the flow of streams, hark I hear a distant drummer, drumming like a sound in dreams, far and near and low and louder on the roads of earth go by, dear to friend and food to powder, soldiers marching, soon to die." Those who are interested in poetry, the poem is "A Shropshire Lad" written by A.E. Housman.
Αλλά το τι αντιλαμβανόταν ο Χάουσμαν, και που το ακούτε και στις συμφωνίες του Νίλσεν, ήταν ότι τα μακρυά, ζεστά, δασώδη καλοκαίρια της σταθερότητας του 19ου αιώνα έφταναν στο τέλος τους, και ότι επρόκειτο να περάσουμε σε μια τρομακτική περίοδο της ιστορίας κατά την οποία αλλάζει η εξουσία. Και αυτές είναι πάντοτε, κυρίες και κύριοι, περίοδοι συνοδευόμενες από αναταραχή, και πολύ συχνά από αίμα.
But what Housman understood, and you hear it in the symphonies of Nielsen too, was that the long, hot, silvan summers of stability of the 19th century were coming to a close, and that we were about to move into one of those terrifying periods of history when power changes. And these are always periods, ladies and gentlemen, accompanied by turbulence, and all too often by blood.
Και το μήνυμά μου προς εσάς είναι ότι είμαστε καταδικασμένοι, αν θέλετε, να ζήσουμε ακριβώς σε μια τέτοια στιγμή στην ιστορία όταν τα αντίζυγα πάνω στα οποία αρχίζει να αλλάζει η καθιερωμένη διάταξη δύναμης και η νέα όψη του κόσμου, οι νέες δυνάμεις που υπάρχουν στον κόσμο, αρχίζουν να διαμορφώνονται. Και αυτοί είναι -και το έχουμε δει πολύ ξεκάθαρα σήμερα- σχεδόν πάντα πολύ ταραχώδεις καιροί, πολύ δύσκολοι καιροί, και πολύ συχνά πολύ αιματηροί καιροί. Παρεμπιπτόντως, συμβαίνει περίπου μία φορά ανά αιώνα.
And my message for you is that I believe we are condemned, if you like, to live at just one of those moments in history when the gimbals upon which the established order of power is beginning to change and the new look of the world, the new powers that exist in the world, are beginning to take form. And these are -- and we see it very clearly today -- nearly always highly turbulent times, highly difficult times, and all too often very bloody times. By the way, it happens about once every century.
Ίσως υποστηρίξετε ότι η τελευταία φορά που συνέβη -και αυτό αισθανόταν να έρχεται ο Χάουσμαν και ο Τσώρτσιλ επίσης- ήταν ότι όταν η εξουσία πέρασε από τα παλιά έθνη, τις παλιές δυνάμεις της Ευρώπης, δια μέσου του Ατλαντικού στη νέα αναδυόμενη δύναμη των ΗΠΑ -- η αρχή του Αμερικάνικου αιώνα. Και φυσικά, στο κενό όπου υπήρχαν οι πολύ παλιές Ευρωπαϊκές δυνάμεις παίχτηκαν οι δύο πιο αιματηρές καταστροφές του τελευταίου αιώνα -- το ένα στο πρώτο μέρος και το άλλο στο δεύτερο μέρος: οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι. Ο Μάο Τσεντούνγκ αναφερόταν σε αυτούς ως οι Ευρωπαϊκοί εμφύλιοι πόλεμοι, και μάλλον είναι ένας πιο ακριβής τρόπος περιγραφής.
You might argue that the last time it happened -- and that's what Housman felt coming and what Churchill felt too -- was that when power passed from the old nations, the old powers of Europe, across the Atlantic to the new emerging power of the United States of America -- the beginning of the American century. And of course, into the vacuum where the too-old European powers used to be were played the two bloody catastrophes of the last century -- the one in the first part and the one in the second part: the two great World Wars. Mao Zedong used to refer to them as the European civil wars, and it's probably a more accurate way of describing them.
Λοιπόν κυρίες και κύριοι ζούμε σε έναν απ´εκείνους τους καιρούς. Όμως για μας, σήμερα θέλω να μιλήσω για τρεις παράγοντες. Και ο πρώτος απ᾽αυτούς, οι πρώτοι δύο απ᾽αυτούς πρόκειται για μια αλλαγή στην εξουσία. Ο δεύτερος πρόκειται για μια νέα διάσταση στην οποία θέλω να αναφερθώ, η οποία δεν έχει ξανασυμβεί όπως συμβαίνει τώρα. Αλλά ας μιλήσουμε για τις αλλαγές εξουσίας που συμβαίνουν στον κόσμο. Και το τι συμβαίνει σήμερα είναι, από μια άποψη, τρομακτικό επειδή δεν έχει ξανασυμβεί πριν. Έχουμε δει πλευρικές αλλαγές εξουσίας -- η δύναμη της Ελλάδας πέρασε στη Ρώμη και τις αλλαγές στην εξουσία που συνέβησαν κατά τη διάρκεια των Ευρωπαϊκών πολιτισμών -- αλλά τώρα βλέπουμε κάτι ελαφρώς διαφορετικό. Διότι η εξουσία δεν μετατοπίζεται απλώς πλευρικά, από έθνος σε έθνος. Μετατοπίζεται και κάθετα επίσης.
Well, ladies and gentlemen, we live at one of those times. But for us, I want to talk about three factors today. And the first of these, the first two of these, is about a shift in power. And the second is about some new dimension which I want to refer to, which has never quite happened in the way it's happening now. But let's talk about the shifts of power that are occurring to the world. And what is happening today is, in one sense, frightening because it's never happened before. We have seen lateral shifts of power -- the power of Greece passed to Rome and the power shifts that occurred during the European civilizations -- but we are seeing something slightly different. For power is not just moving laterally from nation to nation. It's also moving vertically.
Το τι συμβαίνει σήμερα είναι ότι η δύναμη που ήταν εγκιβωτισμένη, κρατημένη στην ευθύνη, κρατημένη στο κράτος δικαίου, εντός του θεσμού του έθνους-κράτους, έχει τώρα μεταναστεύσει σε πολύ μεγάλο βαθμό πάνω στην παγκόσμια σκηνή. Η παγκοσμιοποίηση της εξουσίας -- μιλάμε για την παγκοσμιοποίηση των αγορών, όμως πρόκειται για την παγκοσμιοποίηση της πραγματικής εξουσίας. Και όταν, στο επίπεδο έθνους-κράτους που η εξουσία κρατείται στην ευθύνη υπόκειται στον κανόνα δικαίου, στη διεθνή σκηνή δεν υπόκειται. Η διεθνής και η παγκόσμια σκηνή είναι εκεί όπου κατοικεί η εξουσία τώρα: η δύναμη του διαδικτύου, των δορυφορικών εκπομπών η δύναμη των ανταλλακτηρίων συναλλάγματος, αυτό το απέραντο στροβίλισμα χρημάτων που κυκλοφορεί τώρα 32 φορές την απαραίτητη ποσότητα χρημάτων που υποτίθεται πώς πρέπει να υπάρχει για να χρηματοδοτεί το εμπόριο -- τους χρηματομετατροπείς, αν θέλετε, τους κερδοσκόπους που μας λύγισαν όλους αρκετά πρόσφατα, η δύναμη των πολυεθνικών επιχειρήσεων που τώρα αναπτύσσουν προϋπολογισμούς συχνά μεγαλύτερους από μεσαίου μεγέθους χώρες. Αυτές ζουν σε ένα παγκόσμιο χώρο που είναι ευρέως ανεξέλεγκτος, δεν υπόκεινται στο κράτος δικαίου, και οι άνθρωποι εκεί δρουν χωρίς περιορισμό.
What's happening today is that the power that was encased, held to accountability, held to the rule of law, within the institution of the nation state has now migrated in very large measure onto the global stage. The globalization of power -- we talk about the globalization of markets, but actually it's the globalization of real power. And where, at the nation state level that power is held to accountability subject to the rule of law, on the international stage it is not. The international stage and the global stage where power now resides: the power of the Internet, the power of the satellite broadcasters, the power of the money changers -- this vast money-go-round that circulates now 32 times the amount of money necessary for the trade it's supposed to be there to finance -- the money changers, if you like, the financial speculators that have brought us all to our knees quite recently, the power of the multinational corporations now developing budgets often bigger than medium-sized countries. These live in a global space which is largely unregulated, not subject to the rule of law, and in which people may act free of constraint.
Αυτό βολεύει τους ισχυρούς, μέχρι στιγμής. Είναι πάντα κατάλληλο για αυτούς που έχουν την περισσότερη δύναμη να λειτουργούν σε μέρη χωρίς περιορισμό, όμως το μάθημα της ιστορίας είναι ότι, αργά ή γρήγορα, ο ανεξέλεγκτος χώρος -- ο χώρος που δεν υπόκειται στο κράτος δικαίου -- γίνεται γεμάτος, όχι μόνο από τα πράγματα που θέλεις -- διεθνές εμπόριο, το διαδίκτυο, κτλ. -- αλλά και από πράγματα που δεν θέλεις -- διεθνή εγκληματικότητα, διεθνή τρομοκρατία. Η αποκάλυψη της 11ης Σεπτεμβρίου είναι ότι ακόμα κι αν είσαι το πιο ισχυρό έθνος στη γη, παρ' όλα αυτά εκείνοι που κατοικούν εκεί μπορούν να σου επιτεθούν ακόμα και στις πιο εμβληματικές πόλεις ένα ηλιόλουστο πρωινό του Σεπτέμβρη. Λέγεται ότι περίπου το 60 τοις εκατό των τεσσάρων εκατομμυρίων δολαρίων που χρηματοδότησαν την 11η Σεπτεμβρίου πέρασαν μέσω των ιδρυμάτων των Διδύμων Πύργων τους οποίους κατέστρεψε η 11η Σεπτεμβρίου. Βλέπετε, και οι εχθροί μας χρησιμοποιούν αυτό τον χώρο -- τον χώρο του μαζικού ταξιδιού, το διαδίκτυο, τις δορυφορικές μεταδόσεις -- για να μπορούν να κυκλοφορούν το δηλητήριο τους για την καταστροφή των συστημάτων μας και των τρόπων μας.
Now that suits the powerful up to a moment. It's always suitable for those who have the most power to operate in spaces without constraint, but the lesson of history is that, sooner or later, unregulated space -- space not subject to the rule of law -- becomes populated, not just by the things you wanted -- international trade, the Internet, etc. -- but also by the things you don't want -- international criminality, international terrorism. The revelation of 9/11 is that even if you are the most powerful nation on earth, nevertheless, those who inhabit that space can attack you even in your most iconic of cities one bright September morning. It's said that something like 60 percent of the four million dollars that was taken to fund 9/11 actually passed through the institutions of the Twin Towers which 9/11 destroyed. You see, our enemies also use this space -- the space of mass travel, the Internet, satellite broadcasters -- to be able to get around their poison, which is about destroying our systems and our ways.
Αργά ή γρήγορα, ο κανόνας της ιστορίας είναι ότι όπου πάει η δύναμη πρέπει να ακολουθεί διακυβέρνηση. Αν όντως είναι αυτή η περίπτωση, όπως νομίζω ότι είναι, ότι ένα από τα φαινόμενα της εποχής μας είναι η παγκοσμιοποίηση της δύναμης, τότε ακολουθεί ότι μία από τις προκλήσεις της εποχής μας είναι να φέρουμε τη διακυβέρνηση στον παγκόσμιο χώρο. Πιστεύω ότι οι δεκαετίες που θα έρθουν θα είναι περισσότερο ή λιγότερο ταραχώδεις όσο μπορούμε περίπου να πετύχουμε εκείνο τον σκοπό: να φέρουμε τη διακυβέρνηση στον παγκόσμιο χώρο.
Sooner or later, sooner or later, the rule of history is that where power goes governance must follow. And if it is therefore the case, as I believe it is, that one of the phenomenon of our time is the globalization of power, then it follows that one of the challenges of our time is to bring governance to the global space. And I believe that the decades ahead of us now will be to a greater or lesser extent turbulent the more or less we are able to achieve that aim: to bring governance to the global space.
Τώρα προσέξτε, δεν μιλώ για κυβέρνηση. Δεν μιλώ για τη σύσταση ενός παγκόσμιου δημοκρατικού θεσμού. Η δική μου άποψη, παρεμπιπτόντως, κυρίες και κύριοι, είναι ότι είναι απίθανο να γίνει με την αναπαραγωγή περισσότερων ιδρυμάτων ΟΗΕ. Αν δεν είχαμε τον ΟΗΕ, θα τον εφευρίσκαμε. Ο κόσμος χρειάζεται ένα διεθνές φόρουμ. Χρειάζεται ένα μέσο με το οποίο μπορείτε να νομιμοποιήσειτε τη διεθνή δράση. Όμως όταν πρόκειται για τη διακυβέρνηση του παγκόσμιου χώρου, η εκτίμησή μου είναι ότι δεν θα συμβεί με τη δημιουργία περισσότερων ιδρυμάτων του ΟΗΕ. Θα συμβεί με το να ενωθούν οι ισχυροί και φτιάξουν συστήματα βασισμένα σε διεθνή συνθήκη, συμφωνίες βασισμένες σε διεθνή συνθήκη, να κυβερνούν τον παγκόσμιο χώρο.
Now notice, I'm not talking about government. I'm not talking about setting up some global democratic institution. My own view, by the way, ladies and gentlemen, is that this is unlikely to be done by spawning more U.N. institutions. If we didn't have the U.N., we'd have to invent it. The world needs an international forum. It needs a means by which you can legitimize international action. But when it comes to governance of the global space, my guess is this won't happen through the creation of more U.N. institutions. It will actually happen by the powerful coming together and making treaty-based systems, treaty-based agreements, to govern that global space.
Μπορείτε να τα δείτε να γίνονται, αρχίζουν ήδη να αναδύονται. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου: βασισμένος σε διεθνή συνθήκη, εξ ολοκλήρου βασισμένος εκεί, και όμως, αρκετά ισχυρός ώστε να του λογοδοτούν ακόμη και οι πιο ισχυροί, οι ΗΠΑ, αν είναι απαραίτητο. Κιότο: οι απαρχές του αγώνα δημιουργίας ενός οργανισμού βασισμένου σε διεθνή συνθήκη. Οι G20: ξέρουμε τώρα ότι πρέπει να συστήσουμε έναν θεσμό ο οποίος θα είναι ικανός να φέρει διακυβέρνηση σε εκείνον τον οικονομικό χώρο για χρηματοοικονομική κερδοσκοπία. Και αυτό είναι οι G20, ένας θεσμός βασισμένος σε διεθνή συνθήκη.
And if you look, you can see them happening, already beginning to emerge. The World Trade Organization: treaty-based organization, entirely treaty-based, and yet, powerful enough to hold even the most powerful, the United States, to account if necessary. Kyoto: the beginnings of struggling to create a treaty-based organization. The G20: we know now that we have to put together an institution which is capable of bringing governance to that financial space for financial speculation. And that's what the G20 is, a treaty-based institution.
Υπάρχει ένα πρόβλημα εκεί, και θα επιστρέψουμε σ' αυτό σε ένα λεπτό, που είναι ότι αν συγκεντρώσεις τους πιο ισχυρούς μαζί για να κάνεις τους κανόνες σε θεσμούς βασισμένους σε διεθνή συνθήκη, για να συμπληρώσεις τον χώρο διακυβέρνησης, τότε τι συμβαίνει στους αδύναμους που μένουν εκτός; Είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, και θα επιστρέψουμε σ᾽ αυτό σε ένα λεπτό.
Now there's a problem there, and we'll come back to it in a minute, which is that if you bring the most powerful together to make the rules in treaty-based institutions, to fill that governance space, then what happens to the weak who are left out? And that's a big problem, and we'll return to it in just a second.
Οπότε ορίστε το πρώτο μου μήνυμα, ότι αν πρόκειται να περάσεις απ᾽ αυτούς τους ταραχώδεις καιρούς λιγότερο ή περισσότερο θυελλωδώς, τότε η επιτυχία μας στο να το κάνουμε αυτό θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό στην ικανότητα μας να φέρουμε συνετή διακυβέρνηση στον παγκόσμιο χώρο. Και παρακολουθήστε το να ξεκινά να συμβαίνει. Το δεύτερο μου σημείο, και ξέρω πως δεν χρειάζεται να μιλώ σ' ένα ακροατήριο σαν αυτό για κάτι τέτοιο, όμως η δύναμη δεν μετακινείται μόνο καθέτως, μετακινείται επίσης και οριζοντίως.
So there's my first message, that if you are to pass through these turbulent times more or less turbulently, then our success in doing that will in large measure depend on our capacity to bring sensible governance to the global space. And watch that beginning to happen. My second point is, and I know I don't have to talk to an audience like this about such a thing, but power is not just shifting vertically, it's also shifting horizontally.
Μπορείτε να υποστηρίξετε ότι η ιστορία, η ιστορία των πολιτισμών, είναι πολιτισμοί συγκεντρωμένοι γύρω από θάλασσες -- με τους πρώτους γύρω από τη Μεσόγειο, τους πιο πρόσφατους στην άνοδο της Δυτικής δύναμης γύρω από τον Ατλαντικό. Λοιπόν, μου φαίνεται ότι έχουμε τώρα μια θεμελιώδη μετακίνηση της δύναμης σε γενικές γραμμές μακρυά από έθνη γύρω από τις ακτές του Ατλαντικού στα έθνη που είναι γύρω από το χείλος του Ειρηνικού. Τώρα αυτό ξεκινά με οικονομική δύναμη, όμως έτσι ξεκινά πάντα. Μπορείτε ήδη να αρχίσετε να βλέπετε την ανάπτυξη εξωτερικών πολιτικών, την αύξηση των στρατιωτικών προϋπολογισμών που συμβαίνουν στις άλλες αναπτυσσόμενες δυνάμεις στον κόσμο. Για την ακρίβεια νομίζω ότι αυτό δεν είναι τόσο μια μετακίνηση από τη Δύση στην Ανατολή· κάτι διαφορετικό συμβαίνει.
You might argue that the story, the history of civilizations, has been civilizations gathered around seas -- with the first ones around the Mediterranean, the more recent ones in the ascendents of Western power around the Atlantic. Well it seems to me that we're now seeing a fundamental shift of power, broadly speaking, away from nations gathered around the Atlantic [seaboard] to the nations gathered around the Pacific rim. Now that begins with economic power, but that's the way it always begins. You already begin to see the development of foreign policies, the augmentation of military budgets occurring in the other growing powers in the world. I think actually this is not so much a shift from the West to the East; something different is happening.
Η εκτίμηση μου είναι, αν έχει σημασία, είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα παραμείνουν το πιο ισχυρό έθνος στη γη για τα επόμενα 10 χρόνια, 15, όμως το πλαίσιο στο οποίο κρατάνε τη δύναμή τους έχει τώρα τροποποιηθεί ριζικά· έχει αλλάξει ριζικά. Βγαίνουμε από 50 χρόνια, πολύ ασυνήθιστα χρόνια, ιστορίας στην οποία είχαμε έναν εντελώς μονο-πολικό κόσμο, στον οποίο κάθε βελόνα πυξίδας, υπέρ ή κατά, πρέπει να καθορίζεται από τη θέση ως προς την Ουάσιγκτον -- ένας κόσμος διασκελισμένος από έναν μεγάλο κολοσσό. Όμως αυτό δεν είναι συνηθισμένο στην ιστορία. Ουσιαστικά, τώρα αναδύεται μια πολύ πιο φυσιολογική περίπτωση της ιστορίας. Αρχίζετε να βλέπετε την εμφάνιση ενός πολυ-πολικού κόσμου.
My guess is, for what it's worth, is that the United States will remain the most powerful nation on earth for the next 10 years, 15, but the context in which she holds her power has now radically altered; it has radically changed. We are coming out of 50 years, most unusual years, of history in which we have had a totally mono-polar world, in which every compass needle for or against has to be referenced by its position to Washington -- a world bestrode by a single colossus. But that's not a usual case in history. In fact, what's now emerging is the much more normal case of history. You're beginning to see the emergence of a multi-polar world.
Μέχρι τώρα, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του κόσμου μας. Θα παραμείνουν το πιο ισχυρό έθνος, αλλά θα είναι το πιο ισχυρό έθνος σ᾽ έναν αυξανόμενα πολυ-πολικό κόσμο. Και αρχίζετε να βλέπετε τα εναλλακτικά κέντρα δύναμης να δημιουργούνται -- στην Κίνα, φυσικά, αν και εκτιμώ ότι η άνοδος της Κίνας στο μεγαλείο δεν θα είναι ομαλή. Θα είναι αρκετά στριφνή καθώς η Κίνα θα εκδημοκρατίζει την κοινωνία της αφού καταστήσει την οικονομία της φιλελεύθερη. Όμως αυτό είναι ένα θέμα για μια άλλη συζήτηση. Βλέπετε την Ινδία, βλέπετε τη Βραζιλία. Βλέπετε όλο και περισσότερο ότι ο κόσμος τώρα μοιάζει για εμάς τους Ευρωπαίους, πολύ περισσότερο με την Ευρώπη τον 19ο αιώνα.
Up until now, the United States has been the dominant feature of our world. They will remain the most powerful nation, but they will be the most powerful nation in an increasingly multi-polar world. And you begin to see the alternative centers of power building up -- in China, of course, though my own guess is that China's ascent to greatness is not smooth. It's going to be quite grumpy as China begins to democratize her society after liberalizing her economy. But that's a subject of a different discussion. You see India, you see Brazil. You see increasingly that the world now looks actually, for us Europeans, much more like Europe in the 19th century.
Η Ευρώπη τον 19ο αιώνα: ένας σπουδαίος Υπουργός Εξωτερικών, ο Λόρδος Κάνινγκ, συνήθιζε να την περιγράφει ως «ευρωπαϊκή συμφωνία δυνάμεων». Υπήρχε μια πενταμερής ισορροπία. Η Βρετανία πάντα έπαιζε για την ισορροπία. Αν το Παρίσι έσμιγε με το Βερολίνο, η Βρετανία έσμιγε με τη Βιέννη και τη Ρώμη ως αντίβαρο. Τώρα προσέξτε, σε μια περίοδο που κυριαρχείται από ένα μονο-πολικό κόσμο έχετε σταθερές συμμαχίες -- το ΝΑΤΟ, το σύμφωνο της Βαρσοβίας. Μια σταθερή πόλωση δύναμης σημαίνει σταθερές συμμαχίες. Όμως μια πολλαπλή πόλωση δύναμης σημαίνει μετατόπιση και αλλαγή στις συμμαχίες. Σ' αυτόν τον κόσμο μπαίνουμε, όπου θα βλέπουμε όλο και περισσότερο ότι οι συμμαχίες μας δεν είναι σταθερές. Ο Κάνινγκ, ο σπουδαίος Βρετανός ΥΠΕΞ είπε κάποτε, «Η Βρετανία έχει ένα κοινό συμφέρον, αλλά όχι κοινούς συμμάχους». Και θα βλέπουμε όλο και περισσότερο ότι ακόμα και εμείς στη Δύση θα απλώσουμε, πρέπει να απλώσουμε, πέρα από τον άνετο κύκλο των Ατλαντικών δυνάμεων για να κάνουμε συμμαχία με άλλους, αν θέλουμε να κάνουμε κάτι στον κόσμο.
Europe in the 19th century: a great British foreign secretary, Lord Canning, used to describe it as the "European concert of powers." There was a balance, a five-sided balance. Britain always played to the balance. If Paris got together with Berlin, Britain got together with Vienna and Rome to provide a counterbalance. Now notice, in a period which is dominated by a mono-polar world, you have fixed alliances -- NATO, the Warsaw Pact. A fixed polarity of power means fixed alliances. But a multiple polarity of power means shifting and changing alliances. And that's the world we're coming into, in which we will increasingly see that our alliances are not fixed. Canning, the great British foreign secretary once said, "Britain has a common interest, but no common allies." And we will see increasingly that even we in the West will reach out, have to reach out, beyond the cozy circle of the Atlantic powers to make alliances with others if we want to get things done in the world.
Σημειώστε, ότι όταν πήγαμε στη Λιβύη, δεν ήταν αρκετά καλό για τη Δύση να το κάνει μόνη της, έπρεπε να φέρουμε κι άλλους. Σε αυτή την περίπτωση, έπρεπε να φέρουμε τον Αραβικό Σύνδεσμο. Νομίζω ότι το Ιράκ και το Αφγανιστάν είναι οι τελευταίες φορές που η Δύση προσπάθησε να το κάνει μόνη της, και δεν τα καταφέραμε. Υποθέτω ότι φτάνουμε την αρχή του τέλους των 400 χρόνων -- λέω 400 χρόνια επειδή είναι το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας -- της ηγεμονίας της δυτικής εξουσίας, των δυτικών θεσμών και των δυτικών αξιών. Ξέρετε, μέχρι τώρα, αν η Δύση οργανωνόταν, θα μπορούσε να προτείνει και να τοποθετηθεί σε κάθε γωνιά της γης. Αλλά αυτό δεν ισχύει πια. Πάρτε την τελευταία οικονομική κρίση μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Δύση ενώθηκε -- το Ίδρυμα Μπρέτον Γουντς, η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ -- το πρόβλημα λύθηκε. Τώρα πρέπει να φωνάξουμε άλλους. Τώρα πρέπει να δημιουργήσουμε τους G20. Τώρα πρέπει να πάμε εκτός του βολικού μας κύκλου των δυτικών μας φίλων.
Note, that when we went into Libya, it was not good enough for the West to do it alone; we had to bring others in. We had to bring, in this case, the Arab League in. My guess is Iraq and Afghanistan are the last times when the West has tried to do it themselves, and we haven't succeeded. My guess is that we're reaching the beginning of the end of 400 years -- I say 400 years because it's the end of the Ottoman Empire -- of the hegemony of Western power, Western institutions and Western values. You know, up until now, if the West got its act together, it could propose and dispose in every corner of the world. But that's no longer true. Take the last financial crisis after the Second World War. The West got together -- the Bretton Woods Institution, World Bank, International Monetary Fund -- the problem solved. Now we have to call in others. Now we have to create the G20. Now we have to reach beyond the cozy circle of our Western friends.
Ας κάνω μια πρόβλεψη για σας, η οποία είναι ακόμη περισσότερο εντυπωσιακή. Υποψιάζομαι ότι φτάνουμε το τέλος των 400 χρόνων όταν η δυτική εξουσία ήταν αρκετή. Ο κόσμος μου λέει, «Οι Κινέζοι δεν θα εμπλακούν ποτέ στην πολυμερή αποκατάσταση της ειρήνης στον κόσμο». Α ναι; Γιατί όχι; Πόσα Κινέζικα στρατεύματα υπηρετούν με τον μπλε μπερέ, υπό την μπλε σημαία, υπό τις εντολές των Ηνωμένων Εθνών σήμερα στον κόσμο; 3.700. Πόσοι Αμερικανοί; 11. Ποιο είναι το μεγαλύτερο ναυτικό σώμα που αντιμετωπίζει το θέμα με τους Σομαλούς πειρατές; Το κινέζικο ναυτικό σώμα. Φυσικά και είναι μια μερκαντιλιστική χώρα. Θέλουν να κρατήσουν τις θαλάσσιες οδούς ανοιχτές. Όλο και περισσότερο, θα πρέπει να κάνουμε δουλειές με άτομα με τα οποία δεν έχουμε τις ίδιες αξίες, αλλά με τα οποία, για την ώρα, έχουμε κοινά ενδιαφέροντα. Είναι ένας εντελώς διαφορετικός τρόπος του να δούμε τον κόσμο που αναδύεται τώρα.
Let me make a prediction for you, which is probably even more startling. I suspect we are now reaching the end of 400 years when Western power was enough. People say to me, "The Chinese, of course, they'll never get themselves involved in peace-making, multilateral peace-making around the world." Oh yes? Why not? How many Chinese troops are serving under the blue beret, serving under the blue flag, serving under the U.N. command in the world today? 3,700. How many Americans? 11. What is the largest naval contingent tackling the issue of Somali pirates? The Chinese naval contingent. Of course they are, they are a mercantilist nation. They want to keep the sea lanes open. Increasingly, we are going to have to do business with people with whom we do not share values, but with whom, for the moment, we share common interests. It's a whole new different way of looking at the world that is now emerging.
Και να ο τρίτος παράγοντας, που είναι τελείως διαφορετικός. Σήμερα στον μοντέρνο μας κόσμο, λόγω του διαδικτύου, λόγω του είδους των πραγμάτων για τα οποία μίλησαν εδώ, όλα είναι συνδεδεμένα με όλα. Τώρα αλληλεξαρτούμαστε. Τώρα αλληλοσυνδεόμαστε, σαν έθνη, σαν μεμονωμένα άτομα, με ένα τρόπο που δεν έχει ξαναγίνει, δεν έχει ξαναγίνει ποτέ. Η αλληλεξάρτηση των εθνών υπήρχε ανέκαθεν. Η διπλωματία έχει να κάνει με την αλληλεξάρτηση των εθνών. Αλλά τώρα είμαστε στενά συνδεδεμένοι μαζί. Κολλάτε γρίπη των χοίρων στο Μεξικό, είναι πρόβλημα στο αεροδρόμιο Σαρλ ντε Γκωλ μετά από 24 ώρες. Η Λίμαν Μπρόδερς καταστρέφεται, όλος ο κόσμος καταρρέει. Πιάνει φωτιές στις στέπες τις Ρωσίας, εξεγέρσεις για φαγητό στην Αφρική.
And here's the third factor, which is totally different. Today in our modern world, because of the Internet, because of the kinds of things people have been talking about here, everything is connected to everything. We are now interdependent. We are now interlocked, as nations, as individuals, in a way which has never been the case before, never been the case before. The interrelationship of nations, well it's always existed. Diplomacy is about managing the interrelationship of nations. But now we are intimately locked together. You get swine flu in Mexico, it's a problem for Charles de Gaulle Airport 24 hours later. Lehman Brothers goes down, the whole lot collapses. There are fires in the steppes of Russia, food riots in Africa.
Τώρα αλληλοσυνδεόμαστε με πολύ βαθύ τρόπο. Και αυτό σημαίνει ότι η ιδέα ενός έθνους που δρα μόνο του, που δεν συνδέεται με άλλους, που δεν συνεργάζεται με άλλους, δεν είναι πια μια βιώσιμη πρόταση. Επειδή οι ενέργειες ενός έθνους κράτους ούτε περιορίζονται στον εαυτό του, ούτε είναι αρκετές για το έθνος κράτος ώστε να ελέγξει την περιοχή του, επειδή οι επιδράσεις εκτός του έθνους κράτους τώρα ξεκινούν να επιδρούν τι συμβαίνει μέσα τους.
We are all now deeply, deeply, deeply interconnected. And what that means is the idea of a nation state acting alone, not connected with others, not working with others, is no longer a viable proposition. Because the actions of a nation state are neither confined to itself, nor is it sufficient for the nation state itself to control its own territory, because the effects outside the nation state are now beginning to affect what happens inside them.
Ήμουν ένας νεαρός στρατιώτης στον τελευταίο από τους μικρούς αυτοκρατορικούς πολέμους της Βρετανίας. Τότε, η άμυνα της χώρας μου είχε να κάνει με ένα μόνο πράγμα: πόσο δυνατός ήταν ο στρατός μας, η αεροπορία μας, το ναυτικό μας και οι σύμμαχοί μας. Αυτό ήταν όταν ο εχθρός ήταν έξω από τα τείχη. Τώρα ο εχθρός είναι μέσα από τα τείχη. Αν θέλω να μιλήσω για την άμυνα της χώρας μου, πρέπει να μιλήσω στον Υπουργό Υγείας επειδή μια πανδημία είναι απειλή στην ασφάλειά μου, πρέπει να μιλήσω στον Υπουργό Γεωργίας επειδή η ασφάλεια του φαγητού είναι απειλή για την ασφάλειά μου, πρέπει να μιλήσω στον Υπουργό Βιομηχανίας επειδή η ευθραυστότητα των υποδομών υψηλής τεχνολογίας είναι τώρα σημείο επίθεσης για τους εχθρούς μας -- όπως βλέπουμε από τον κυβερνοπόλεμο -- πρέπει να μιλήσω στον Υπουργό Εσωτερικών επειδή αυτός που μπαίνει στη χώρα μου, που μένει στη μονοκατοικία στο κέντρο της πόλης έχει άμεση επίδραση στο τι συμβαίνει στη χώρα μου -- όπως είδαμε στις βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο στις 7 Ιουλίου. Δεν ισχύει πια ότι η ασφάλεια μιας χώρας είναι απλά θέμα για τους στρατιώτες και τον Υπουργό Αμύνης. Είναι η ιδιότητά του να φέρνει μαζί τους θεσμούς του.
I was a young soldier in the last of the small empire wars of Britain. At that time, the defense of my country was about one thing and one thing only: how strong was our army, how strong was our air force, how strong was our navy and how strong were our allies. That was when the enemy was outside the walls. Now the enemy is inside the walls. Now if I want to talk about the defense of my country, I have to speak to the Minister of Health because pandemic disease is a threat to my security, I have to speak to the Minister of Agriculture because food security is a threat to my security, I have to speak to the Minister of Industry because the fragility of our hi-tech infrastructure is now a point of attack for our enemies -- as we see from cyber warfare -- I have to speak to the Minister of Home Affairs because who has entered my country, who lives in that terraced house in that inner city has a direct effect on what happens in my country -- as we in London saw in the 7/7 bombings. It's no longer the case that the security of a country is simply a matter for its soldiers and its ministry of defense. It's its capacity to lock together its institutions.
Και αυτό σας λέει κάτι πολύ σημαντικό. Σας λέει ότι στην πραγματικότητα, οι κυβερνήσεις μας, κάθετα δομημένες, δομημένες στο οικονομικό μοντέλο της Βιομηχανικής Επανάστασης -- κάθετη ιεραρχία, εξειδίκευση καθηκόντων, διοικητικές δομές -- έχουν τελείως λανθασμένες δομές. Εσείς στις επιχειρήσεις γνωρίζετε ότι το πρότυπο δομής των καιρών μας είναι το δίκτυο. Έχει σημασία η ικανότητα δικτύωσης, τόσο στις κυβερνήσεις σας όσο και εξωτερικά.
And this tells you something very important. It tells you that, in fact, our governments, vertically constructed, constructed on the economic model of the Industrial Revolution -- vertical hierarchy, specialization of tasks, command structures -- have got the wrong structures completely. You in business know that the paradigm structure of our time, ladies and gentlemen, is the network. It's your capacity to network that matters, both within your governments and externally.
Να ο τρίτος νόμος του Άσνταουν. Παρεμπιπτόντως, μην με ρωτήσετε για τον πρώτο και τον δεύτερο νόμο επειδή δεν τους έχω εφεύρει ακόμη· ακούγεται καλύτερα αν υπάρχει τρίτος νόμος, όχι; Ο τρίτος νόμος του Άσνταουν είναι ότι στη σημερινή εποχή, όπου όλα είναι συνδεδεμένα με όλα, το πιο σημαντικό πράγμα για το τι μπορείτε να κάνετε είναι τι μπορείτε να κάνετε με άλλους. Το πιο σημαντικό κομμάτι για τη δομή σας -- είτε είστε μια κυβέρνηση, ένα σύνταγμα στρατού, μια επιχείρηση -- είναι τα σημεία σύνδεσής σας, οι διασυνδέσεις σας, η ικανότητά σας να δικτυώνεστε με άλλους. Το καταλαβαίνετε αυτό στη βιομηχανία· οι κυβερνήσεις όμως όχι.
So here is Ashdown's third law. By the way, don't ask me about Ashdown's first law and second law because I haven't invented those yet; it always sounds better if there's a third law, doesn't it? Ashdown's third law is that in the modern age, where everything is connected to everything, the most important thing about what you can do is what you can do with others. The most important bit about your structure -- whether you're a government, whether you're an army regiment, whether you're a business -- is your docking points, your interconnectors, your capacity to network with others. You understand that in industry; governments don't.
Αλλά και κάτι τελευταίο. Αν είναι έτσι, κυρίες και κύριοι -- και είναι -- ώστε να έχουμε κολλήσει μαζί με έναν τρόπο που δεν έχει ξαναγίνει, τότε μοιραζόμαστε μαζί ένα πεπρωμένο. Ξαφνικά και για πρώτη φορά, η συλλογική άμυνα, αυτό που μας έχει κυριαρχήσει σαν την έννοια της εξασφάλισης των εθνών μας, δεν είναι πια αρκετό. Κάποτε ίσχυε το αν η φυλή μου ήταν πιο ισχυρή από τη δική τους, ήμουν ασφαλής· αν η χώρα μου ήταν πιο ισχυρή από τη δική τους, ήμουν ασφαλής· η συμμαχία μου, όπως το ΝΑΤΟ, ήταν πιο ισχυρή από τη δική τους, ήμουν ασφαλής. Δεν ισχύει πια αυτό. Η έλευση της αλληλεξάρτησης και τα όπλα μαζικής καταστροφής σημαίνει ότι ολοένα και περισσότερο, μοιράζομαι ένα πεπρωμένο με τον εχθρό μου.
But now one final thing. If it is the case, ladies and gentlemen -- and it is -- that we are now locked together in a way that has never been quite the same before, then it's also the case that we share a destiny with each other. Suddenly and for the very first time, collective defense, the thing that has dominated us as the concept of securing our nations, is no longer enough. It used to be the case that if my tribe was more powerful than their tribe, I was safe; if my country was more powerful than their country, I was safe; my alliance, like NATO, was more powerful than their alliance, I was safe. It is no longer the case. The advent of the interconnectedness and of the weapons of mass destruction means that, increasingly, I share a destiny with my enemy.
Όταν ήμουν διπλωμάτης και διαπραγματευόμουν τις συνθήκες αφοπλισμού με τη Σοβιετική Ένωση στη Γενεύη τη δεκαετία του '70, επιτύχαμε επειδή καταλάβαμε ότι μοιραζόμασταν ένα πεπρωμένο μαζί τους. Η συλλογική ασφάλεια δεν είναι αρκετή. Έχουμε ειρήνη στη Βόρεια Ιρλανδία επειδή και οι δύο πλευρές κατάλαβαν ότι το παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος δεν πιάνει. Μοιράζονταν ένα πεπρωμένο με τους εχθρούς τους. Ένα από τα μεγάλα εμπόδια για ειρήνη στη Μέση Ανατολή είναι ότι και οι δύο πλευρές, Ισραήλ και, νομίζω, Παλαιστίνιοι, δεν καταλαβαίνουν ότι μοιράζονται ένα συλλογικό πεπρωμένο. Και ξαφνικά, κυρίες και κύριοι, αυτό που ήταν η πρόταση οραματιστών και ποιητών μέσα στις εποχές, γίνεται κάτι που πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά ως θέμα δημόσιας πολιτικής.
When I was a diplomat negotiating the disarmament treaties with the Soviet Union in Geneva in the 1970s, we succeeded because we understood we shared a destiny with them. Collective security is not enough. Peace has come to Northern Ireland because both sides realized that the zero-sum game couldn't work. They shared a destiny with their enemies. One of the great barriers to peace in the Middle East is that both sides, both Israel and, I think, the Palestinians, do not understand that they share a collective destiny. And so suddenly, ladies and gentlemen, what has been the proposition of visionaries and poets down the ages becomes something we have to take seriously as a matter of public policy. I started with a poem, I'll end with one.
Ξεκίνησα με ένα ποίημα, θα τελειώσω με ένα ποίημα. Το σπουδαίο ποίημα του Τζον Νταν. «Μη στέλνεις να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα». Το ποίημα λέγεται «Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί». Και λέει: «Κάθε ανθρώπου ο θάνατος λιγοστεύει εμένα τον ίδιο γιατί είμαι ένα με την Ανθρωπότητα, Κι έτσι ποτέ σου μη στέλνεις να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα, χτυπά για σένα». Για τον Τζον Νταν, μια σύσταση της ηθικής. Για μας, πιστεύω, μέρος της εξίσωσης για την επιβίωσή μας.
The great poem of John Donne's. "Send not for whom the bell tolls." The poem is called "No Man is an Island." And it goes: "Every man's death affected me, for I am involved in mankind, send not to ask for whom the bell tolls, it tolls for thee." For John Donne, a recommendation of morality. For us, I think, part of the equation for our survival. Thank you very much.
Σας ευχαριστώ πολύ.
(Applause)
(Χειροκρότημα)