My inbox is full of hate mails and personal abuse and has been for years. In 2010, I started answering those mails and suggesting to the writer that we might meet for coffee and a chat. I have had hundreds of encounters. They have taught me something important that I want to share with you.
Mijn inbox zit vol met haatmails en persoonlijke beledigingen en dat is al jaren zo. In 2010 begon ik deze mails te beantwoorden waarbij ik de schrijvers voorstelde om samen een kop koffie te drinken. Ik heb honderden gesprekken gehad. Ze hebben mij iets belangrijks geleerd wat ik met jullie wil delen.
I was born in Turkey from Kurdish parents and we moved to Denmark when I was a young child. In 2007, I ran for a seat in the Danish parliament as one of the first women with a minority background. I was elected, but I soon found out that not everyone was happy about it as I had to quickly get used to finding hate messages in my inbox. Those emails would begin with something like this: "What's a raghead like you doing in our parliament?" I never answered. I'd just delete the emails. I just thought that the senders and I had nothing in common. They didn't understand me, and I didn't understand them. Then one day, one of my colleagues in the parliament said that I should save the hate mails. "When something happens to you, it will give the police a lead."
Ik ben geboren in Turkije uit Koerdische ouders en we zijn naar Denemarken verhuisd toen ik nog jong was. In 2007 stelde ik mij verkiesbaar voor een zetel in het Deense parlement als een van de eerste vrouwen met een allochtone achtergrond. Ik werd gekozen, maar ik ontdekte snel dat niet iedereen daar blij mee was, want ik vond al spoedig haatberichten in mijn inbox. Die e-mails begonnen als volgt: "Wat doet zo'n moslima als jij in ons parlement?" Ik antwoordde nooit. Ik verwijderde de e-mails. Ik dacht dat de verzenders ervan en ik niets gemeen hadden. Zij begrepen mij niet en ik begreep hen niet. Op een dag zei een van mijn collega's in het parlement dat ik de haatmails moest bewaren. "Wanneer er iets met je gebeurt, heb ik aanwijzingen voor de politie."
(Laughter)
(Gelach)
I noticed that she said, "When something happens" and not "if."
Ik merkte op dat ze zei: "Wanneer er iets gebeurt" en niet 'als'.
(Laughter)
(Gelach)
Sometimes hateful letters were also sent to my home address. The more I became involved in public debate, the more hate mail and threats I received. After a while, I got a secret address and I had to take extra precautions to protect my family. Then in 2010, a Nazi began to harass me. It was a man who had attacked Muslim women on the street. Over time, it became much worse. I was at the zoo with my children, and the phone was ringing constantly. It was the Nazi. I had the impression that he was close. We headed home. When we got back, my son asked, "Why does he hate you so much, Mom, when he doesn't even know you?" "Some people are just stupid," I said. And at the time, I actually thought that was a pretty clever answer. And I suspect that that is the answer most of us would give. The others -- they are stupid, brainwashed, ignorant. We are the good guys and they are the bad guys, period.
Soms werden er ook haatbrieven naar mijn huisadres gestuurd. Hoe meer ik betrokken raakte bij het maatschappelijk debat, des te meer haatmails en bedreigingen ik kreeg. Na verloop van tijd kreeg ik een geheim adres en moest ik extra maatregelen nemen om mijn gezin te beschermen. In 2010 begon een nazi mij lastig te vallen. Het was een man die moslimvrouwen op straat had aangevallen. Na verloop van tijd werd het steeds erger. Ik was met mijn kinderen in de dierentuin en mijn telefoon bleef maar gaan. Het was de nazi. Ik kreeg de indruk dat hij dichtbij was. We gingen naar huis. Toen we terug waren, vroeg mijn zoon: "Waarom haat hij jou zo erg, mama, terwijl hij je niet eens kent?" "Sommige mensen zijn gewoon dom", zei ik. Toentertijd vond ik dat eigenlijk best een slim antwoord. En ik denk dat de meesten van ons dat antwoord zouden geven. De anderen -- zij zijn stom, gehersenspoeld, onwetend. Wij zijn de goeden en zij zijn de slechten, punt.
Several weeks later I was at a friend's house, and I was very upset and angry about all the hate and racism I had met. It was he who suggested that I should call them up and visit them. "They will kill me," I said. "They would never attack a member of the Danish Parliament," he said. "And anyway, if they killed you, you would become a martyr."
Enkele weken later was ik bij een vriend thuis. Ik was erg ontdaan en boos door alle haat en racisme die ik ervoer. Hij was degene die voorstelde om ze te bellen en ze te bezoeken. "Ze vermoorden me", zei ik. "Ze zullen nooit een lid van het Deense parlement aanvallen", zei hij. "En als ze je toch vermoorden, dan ben je een martelaar."
(Laughter)
(Gelach)
"So it's pure win-win situation for you."
"Dus dit is puur een win-win-situatie voor jou."
(Laughter)
(Gelach)
His advice was so unexpected, when I got home, I turned on my computer and opened the folder where I had saved all the hate mail. There were literally hundreds of them. Emails that started with words like "terrorist," "raghead," "rat," "whore." I decided to contact the one who had sent me the most. His name was Ingolf. I decided to contact him just once so I could say at least I had tried. To my surprise and shock, he answered the phone. I blurted out, "Hello, my name is Özlem. You have sent me so many hate mails. You don't know me, I don't know you. I was wondering if I could come around and we can drink a coffee together and talk about it?"
Zijn advies was zo onverwacht. Toen ik thuiskwam, zette ik mijn computer aan en opende de folder waar ik alle haatmails bewaarde. Het waren er echt honderden. Emails die begonnen met woorden als 'terrorist', 'geitenneuker', 'rat', 'hoer'. Ik besloot om degene te bellen die me de meeste mails had gestuurd. Hij heette Ingolf. Ik besloot om hem maar één keer te bellen, dan had ik het in elk geval geprobeerd. Tot mijn verbazing en schrik beantwoordde hij de telefoon. Ik flapte eruit: "Hallo, ik heet Özlem. U heeft mij zo veel haatmails gestuurd. U kent mij niet; ik ken u niet. Ik vroeg me af of ik langs mag komen om samen een kop koffie te drinken om erover te praten?"
(Laughter)
(Gelach)
There was silence on the line. And then he said, "I have to ask my wife."
Het bleef stil aan de lijn. En toen zei hij: "Ik moet het even aan m'n vrouw vragen."
(Laughter)
(Gelach)
What? The racist has a wife?
Wat? De racist heeft een vrouw?
(Laughter)
(Gelach)
A couple of days later, we met at his house. I will never forget when he opened his front door and reached out to shake my hand. I felt so disappointed.
Een paar dagen later ontmoetten we elkaar in zijn huis. Ik zal nooit vergeten dat hij de voordeur opende en uitnodigend zijn hand naar me uitstak. Ik voelde me zo teleurgesteld.
(Laughter)
(Gelach)
because he looked nothing like I'd imagined. I had expected a horrible person -- dirty, messy house. It was not. His house smelled of coffee which was served from a coffee set identical to the one my parents used. I ended up staying for two and a half hours. And we had so many things in common. Even our prejudices were alike.
Want hij leek niet op degene die ik me had voorgesteld. Ik had een verschrikkelijk mens verwacht -- een smerig, chaotisch huis. Dat was het niet. Zijn huis rook naar koffie die geserveerd werd in kopjes die mijn ouders ook hebben. Ik bleef uiteindelijk twee en een half uur. We hadden zoveel dingen gemeen. We hadden zelfs dezelfde vooroordelen.
(Laughter)
(Gelach)
Ingolf told me that when he waits for the bus and the bus stops 10 meters away from him, it was because the driver was a "raghead." I recognized that feeling. When I was young and I waited for the bus and it stopped 10 meters away from me, I was sure that the driver was a racist.
Ingolf vertelde dat als hij op de bus wacht en de bus 10 meter bij hem vandaan stopt, dat dat komt omdat de chauffeur een 'geitenneuker' is. Ik herkende dat gevoel. Toen ik jong was en op de bus wachtte, en hij 10 meter bij me vandaan stopte, wist ik zeker dat de chauffeur een racist was.
When I got home, I was very ambivalent about my experience. On the one hand, I really liked Ingolf. He was easy and pleasant to talk to, but on the other hand, I couldn't stand the idea of having so much in common with someone who had such clearly racist views. Gradually, and painfully, I came to realize that I had been just as judgmental of those who had sent me hate mails as they had been of me.
Toen ik thuiskwam, had ik een heel tweeslachtig gevoel over mijn ervaring. Aan de ene kant mocht ik Ingolf graag, je kon gemakkelijk en leuk met hem praten, maar aan de andere kant kon ik het niet uitstaan dat ik zo veel gemeen had met iemand die er zulke racistische ideeën op nahield. Langzamerhand en op een pijnlijke manier kwam ik erachter dat ik net zo veroordelend was geweest als degenen die mij de haatmails stuurden.
This was the beginning of what I call #dialoguecoffee. Basically, I sit down for coffee with people who have said the most terrible things to me to try to understand why they hate people like me when they don't even know me. I have been doing this the last eight years. The vast majority of people I approach agree to meet me. Most of them are men, but I have also met women. I have made it a rule to always meet them in their house to convey from the outset that I trust them. I always bring food because when we eat together, it is easier to find what we have in common and make peace together.
Dat was het begin van wat ik de #dialoguecoffee noem. Waar het op neerkomt, is dat ik koffiedrink met mensen die mij de verschrikkelijkste dingen toegewenst hebben en ik probeer te begrijpen waarom ze mensen zoals ik haten, terwijl ze me niet eens kennen. Ik doe dit nu acht jaar. De meeste mensen die ik benader, stemmen in met een ontmoeting. Het zijn meestal mannen, maar ik heb ook vrouwen ontmoet. Ik heb er een regel van gemaakt om ze altijd in hun huis te ontmoeten om vanaf het begin aan te geven dat ik ze vertrouw. Ik neem altijd eten mee, want als we samen eten, is het eenvoudiger te ontdekken wat we gemeen hebben en vrede te sluiten.
Along the way, I have learned some valuable lessons. The people who sent hate mails are workers, husbands, wives, parents like you and me. I'm not saying that their behavior is acceptable, but I have learned to distance myself from the hateful views without distancing myself from the person who's expressing those views. And I have discovered that the people I visit are just as afraid of people they don't know as I was afraid of them before I started inviting myself for coffee.
Ik heb gaandeweg een paar waardevolle lessen geleerd. De mensen die haatmails versturen, zijn arbeiders, echtgenoten, echtgenotes, ouders, zoals jij en ik. Ik zeg niet dat hun gedrag acceptabel is, maar ik heb geleerd afstand te nemen van de haatdragende denkbeelden zonder dat ik afstand neem van de persoon die die denkbeelden uit. Ik heb ontdekt dat de mensen die ik bezoek, bang zijn voor mensen die ze niet kennen, zoals ik bang voor hen was, voordat ik mezelf op de koffie uitnodigde.
During these meetings, a specific theme keeps coming up. It shows up regardless whether I'm talking to a humanist or a racist, a man, a woman, a Muslim or an atheist. They all seem to think that other people are to blame for the hate and for the generalization of groups. They all believe that other people have to stop demonizing. They point at politicians, the media, their neighbor or the bus driver who stops 10 meters away. But when I asked, "What about you? What can you do?", the reply is usually, "What can I do? I have no influence. I have no power." I know that feeling. For a large part of my life, I also thought that I didn't have any power or influence -- even when I was a member of the Danish parliament. But today I know the reality is different. We all have power and influence where we are, so we must never, never underestimate our own potential.
Tijdens deze ontmoetingen komt steeds hetzelfde thema naar boven. Het komt ter sprake, of ik nu met een humanist of een racist praat, een man, een vrouw, een moslim of een atheïst. Ze denken allemaal dat andere mensen de schuld zijn van de haat en voor het generaliseren van groepen. Ze geloven allemaal dat andere mensen moeten stoppen met demoniseren. Ze wijzen naar politici, de media, hun buurman, of de buschauffeur die 10 meter bij hen vandaan stopt. Maar als ik vroeg: "En jij dan? Wat kun jij doen?" was hun antwoord meestal: "Wat ik kan doen? Ik heb geen invloed. Ik heb geen macht." Dat gevoel ken ik. Een groot deel van mijn leven dacht ik ook dat ik geen macht of invloed had -- zelfs toen ik lid was van het Deense parlement. Maar vandaag weet ik dat de realiteit anders is. We hebben allemaal macht en invloed waar we zijn, dus we mogen nooit, nooit ons eigen potentieel onderschatten.
The #dialoguecoffee meetings have taught me that people of all political convictions can be caught demonizing the others with different views. I know what I'm talking about. As a young child, I hated different population groups. And at the time, my religious views were very extreme. But my friendship with Turks, with Danes, with Jews and with racists has vaccinated me against my own prejudices. I grew up in a working-class family, and on my journey I have met many people who have insisted on speaking to me. They have changed my views. They have formed me as a democratic citizen and a bridge builder. If you want to prevent hate and violence, we have to talk to as many people as possible for as long as possible while being as open as possible. That can only be achieved through debate, critical conversation and insisting on dialogue that doesn't demonize people.
De #dialoguecoffee-ontmoetingen leerden me dat mensen van alle politieke overtuigingen betrapt kunnen worden op het demoniseren van anderen met afwijkende denkbeelden. Ik weet waar ik over praat. Als jong meisje haatte ik de verschillende bevolkingsgroepen. Destijds was mijn geloofsovertuiging erg extreem. Maar mijn vriendschap met Turken, Denen, Joden en racisten hebben mij gevaccineerd tegen mijn eigen vooroordelen. Ik groeide op in een arbeidersgezin en ik heb veel mensen ontmoet die erop aandrongen om met mij te praten. Zij veranderden mijn denkbeeld. Zij hebben van mij een democratisch burger en bruggenbouwer gemaakt. Als we haat en geweld willen voorkomen, moeten we met zoveel mogelijk mensen praten, zo lang mogelijk, terwijl we zo open mogelijk zijn. Dat kan alleen bereikt worden door discussie, kritische gesprekken en aandringen op dialoog die mensen niet demoniseert.
I'm going to ask you a question. I invite you to think about it when you get home and in the coming days, but you have to be honest with yourself. It should be easy, no one else will know it. The question is this ... who do you demonize? Do you think supporters of American President Trump are deplorables? Or that those who voted for Turkish President Erdoğan are crazy Islamists? Or that those who voted for Le Pen in France are stupid fascists? Or perhaps you think that Americans who voted for Bernie Sanders are immature hippies.
Ik ga jullie een vraag stellen. Ik vraag jullie om erover na te denken als jullie thuiskomen en de komende dagen, maar je moet eerlijk tegen jezelf zijn. Dat zou makkelijk moeten zijn, want niemand weet het. Dit is de vraag: wie demoniseer jij? Denk jij dat de supporters van president Trump asocialen zijn? Of dat degenen die op president Erdogan stemden gestoorde islamieten zijn? Of dat degenen die in Frankrijk op Le Pen stemden debiele fascisten zijn? Of misschien denk je dat Amerikanen die op Bernie Sanders stemden onvolwassen hippies zijn?
(Laughter)
(Gelach)
All those words have been used to vilify those groups. Maybe at this point, do you think I am an idealist?
Al die termen zijn gebruikt om deze groepen te verguizen. Misschien denken jullie nu wel dat ik een idealist ben?
I want to give you a challenge. Before the end of this year, I challenge you to invite someone who you demonize -- someone who you disagree with politically and/or culturally and don't think you have anything in common with. I challenge you to invite someone like this to #dialoguecoffee. Remember Ingolf? Basically, I'm asking you to find an Ingolf in your life, contact him or her and suggest that you can meet for #dialoguecofee.
Ik wil jullie uitdagen. Ik daag jullie uit om voor het einde van dit jaar iemand uit te nodigen waar je een negatieve voorstelling van hebt. Iemand met wie je het oneens bent op politiek of cultureel gebied en met wie je niets gemeen denkt te hebben. Ik daag jullie uit om iemand uit te nodigen voor #dialoguecoffee. Herinner je je Ingolf nog? In feite vraag ik jullie om een Ingolf in jouw leven te vinden, hem of haar te bellen en voor te stellen samen een kop koffie te drinken.
When you start at #dialoguecoffee, you have to remember this: first, don't give up if the person refuses at first. Sometimes it's taken me nearly one year to arrange a #dialoguecoffee meeting. Two: acknowledge the other person's courage. It isn't just you who's brave. The one who's inviting you into their home is just as brave. Three: don't judge during the conversation. Make sure that most of the conversation focuses on what you have in common. As I said, bring food. And finally, remember to finish the conversation in a positive way because you are going to meet again. A bridge can't be built in one day.
Als je met #dialoguecoffee begint, moet je dit onthouden: ten eerste, geef niet op als de persoon in eerste instantie weigert. Soms ben ik bijna een jaar bezig om een #dialoguecoffee te regelen. Ten tweede: erken de moed van de andere persoon. Jij bent niet de enige die dapper is. Degene die je in zijn huis ontvangt, is net zo dapper. Ten derde: oordeel niet tijdens het gesprek. Zorg ervoor dat het gesprek zich focust op wat jullie met elkaar gemeen hebben. Zoals ik al zei: neem eten mee. Tenslotte, vergeet niet het gesprek op een positieve manier te beëindigen, want je zult elkaar weer tegenkomen. Een brug bouw je niet in één dag.
We are living in a world where many people hold definitive and often extreme opinions about the others without knowing much about them. We notice of course the prejudices on the other side than in our own bases. And we ban them from our lives. We delete the hate mails. We hang out only with people who think like us and talk about the others in a category of disdain. We unfriend people on Facebook, and when we meet people who are discriminating or dehumanizing people or groups, we don't insist on speaking with them to challenge their opinions. That's how healthy democratic societies break down -- when we don't check the personal responsibility for the democracy. We take the democracy for granted. It is not. Conversation is the most difficult thing in a democracy and also the most important.
We wonen in een wereld waar veel mensen er vaststaande en vaak extreme meningen over anderen op nahouden zonder veel van diegenen te weten. We signaleren vooroordelen aan de andere kant, maar die van onszelf minder. We verbannen ze uit ons leven. We deleten de haatmails. We gaan alleen met mensen om die hetzelfde denken als wij en praten met minachting over de anderen. We ontvrienden mensen op Facebook en als we mensen ontmoeten die discrimineren of groepen dehumaniseren, voelen we geen drang om met ze te praten om hun denkbeelden te betwisten. Zo gaan gezonde democratische samenlevingen kapot -- door onze persoonlijke verantwoordelijkheid voor de democratie te verzaken. We beschouwen de democratie als vanzelfsprekend. Dat is ze niet. Dialoog is het moeilijkste in een democratie, maar ook het belangrijkste.
So here's my challenge. Find your Ingolf.
Dus dit is mijn uitdaging. Vind jouw Ingolf.
(Laughter)
(Gelach)
Start a conversation. Trenches have been dug between people, yes, but we all have the ability to build the bridges that cross the trenches.
Ga een gesprek aan. Er zijn greppels gegraven tussen mensen, maar we hebben het vermogen om bruggen over de greppels te bouwen.
And let me end by quoting my friend, Sergeot Uzan, who lost his son, Dan Uzan, in a terror attack on a Jewish synagogue in Copenhagen, 2015. Sergio rejected any suggestion of revenge and instead said this ... "Evil can only be defeated by kindness between people. Kindness demands courage." Dear friends, let's be courageous.
Ik wil afsluiten met een citaat van mijn vriend, Sergeot Uzan, die zijn zoon, Dan Uzan, verloor bij een terroristische aanslag op een Joodse moskee in Kopenhagen in 2015. Sergio verwierp elke wraaksuggestie en zei in plaats daarvan het volgende: "Het kwaad kan alleen worden vernietigd door vriendelijkheid tussen mensen. Vriendelijkheid vereist moed." Lieve vrienden, laten we moedig zijn.
Thank you.
Dank jullie wel.
(Applause)
(Applaus)