“We are men. We are not beasts and we do not intend to be beaten or driven as such... What has happened here is but the sound before the fury of those who are oppressed.” These words were spoken during the 1971 Attica Prison Rebellion by one of its leaders, Elliott Barkley.
“Chúng tôi là con người Chúng tôi không phải quái vật và sẽ không chịu sự đánh đập hay dồn ép như vậy nữa. Những điều đang xảy ra ở đây chính là âm thanh cuồng nộ của những người đang bị áp bức”. Những lời này đã được nói ra trong cuộc bạo loạn nhà tù Attica năm 1971 bởi một trong những người cầm đầu cuộc nổi loạn, Elliott Barkley.
At the time, Attica prison was severely overcrowded. Its majority Black and Latino population faced constant physical and verbal abuse. All prison guards were white. Some were members of white supremacist hate groups. Guards threw away letters that weren’t written in English and prohibited Muslim religious services. They punished white prisoners for fraternizing with non-white men. Prisoners were allowed one shower a week and one roll of toilet paper a month.
Thời điểm đó, nhà tù Attica đã quá tải nghiêm trọng. Tù nhân ở đó chủ yếu là người da đen và người Mỹ Latin liên tục phải đối mặt với bạo hành thể xác và bạo hành ngôn từ. Tất cả cai ngục là người da trắng. Một số là thành viên các nhóm thù ghét chủ nghĩa tối cao của người da trắng. Các cai ngục vứt những lá thư không viết bằng Tiếng Anh và ngăn cấm các nghi lễ đạo Hồi. Họ còn phạt tù nhân da trắng vì kết thân với người không phải da trắng. Các tù nhân chỉ được phép tắm rửa một lần trong tuần và một cuộn giấy toilet trong một tháng.
Among those imprisoned at Attica were Elliott Barkley, Frank Smith, and Herbert X. Blyden. “I’m dying here little by little every day...” Barkley wrote his mother. She contacted authorities, but nothing changed. He began writing a book about life at Attica. Meanwhile, Smith worked a position called the “warden’s laundry boy” for 30 cents day. His grandmother had been enslaved. Because Smith and others were treated as less-than-human at the will of their keepers, they viewed prison as an extension of slavery. And Blyden had participated in prison strikes and rebellions. He and others saw the violence of prison as symptomatic of a societal problem where individuals are denied justice based on their class and race. They felt people shouldn’t be stripped of their rights to health and dignity upon being sentenced. Instead, resources should go towards meeting people’s basic needs to prevent crime in the first place.
Trong số những người bị cầm tù ở Attica có Elliott Barkley, Frank Smith, và Herbert X. Blyden. “Con đang chết dần chết mòn ở đây mỗi ngày...” Barkley viết gửi mẹ anh ấy. Bà ấy đã liên lạc với chính quyền nhưng chẳng có gì thay đổi. Barkley bắt đầu viết sách về cuộc sống ở Attica. Trong khi đó, Smith lao động ở vị trí được gọi là ”cậu trai giặt là của quản ngục” với 30 cents một ngày. Bà của Smith từng bị bắt làm nô lệ. Vì Smith và những người khác bị đối xử không bằng con người theo ý muốn của những kẻ canh giữ, họ coi nhà tù như là một phần mở rộng của chế độ nô lệ. Và Blyden đã tham gia vào các cuộc đình công và nổi dậy trong tù. Anh và những người khác xem sự bạo lực nhà tù như là dấu hiệu của vấn đề xã hội nơi các cá nhân bị “từ chối công lý” dựa vào giai cấp và chủng tộc của họ. Họ cảm thấy con người không nên bị tước quyền về sức khoẻ và nhân phẩm. Thay vào đó, các nguồn lực nên hướng tới đáp ứng nhu cầu cơ bản của con người để ngăn chặn tội phạm ngay từ đầu.
In the summer of 1971, Blyden co-founded the Attica Liberation Faction. The group compiled a manifesto and petitioned Corrections Commissioner Russell Oswald and Governor Nelson Rockefeller for better treatment. Though largely ignored, they continued organizing. After activist George Jackson was killed at a California prison, 700 men at Attica participated in a silent fast.
Vào mùa hè năm 1971, Blyden đồng sáng lập phe giải phóng Attica. Nhóm người đã biên soạn một bản tuyên ngôn và kiến nghị Uỷ viên cải tạo Russell Oswald cũng như Thống đốc bang Nelson Rockefeller để được đối xử tốt hơn. Mặc dù phần lớn bị phớt lờ, nhóm người vẫn tiếp tục tổ chức. Sau khi nhà hoạt động George Jackson bị giết tại một nhà tù ở California, 700 người tại Attica đã tham gia trong im lặng một cách nhanh chóng.
Just weeks later, on September 9th, a spontaneous uprising began. A group of prisoners overpowered guards, sparking the Attica Rebellion. Prisoners broke windows, started fires, and captured supplies. They beat many guards. One of them, William Quinn, would die from his injuries. Soon, over 1,200 prisoners had assembled in the yard with 42 hostages, preparing to demand change. They established a medical bay, delegated men to prepare and ration food, protected and sheltered guards, and elected a negotiating committee. They appointed Blyden chief negotiator, Smith as security chief, and Barkely as a speaker.
Chỉ vài tuần sau, vào ngày 9 tháng 9, một cuộc nổi dậy tự phát diễn ra. Một nhóm tù nhân đã khống chế cai ngục, châm ngòi cho cuộc nổi dậy Attica. Các tù nhân đã phá cửa sổ, phóng hoả, và tước đoạt vũ khí. Họ đã đánh đập nhiều cai ngục. Một trong số đó, William Quinn, đã qua đời vì chấn thương. Chẳng bao lâu, hơn 1.200 tù nhân đã tập trung trong sân với 42 con tin, chuẩn bị để yêu cầu sự thay đổi. Họ tạo dựng một khu y tế, ủy nhiệm người chuẩn bị và phân chia thực phẩm, người bảo vệ và canh gác trú ẩn, và bầu chọn nhóm người đàm phán. Họ đã bầu Blyden là người thương lượng chính, Smith là an ninh trưởng, và Barkley là người phát ngôn.
Later that day, Barkley presented their demands to the press. When his mother saw him on TV, she was terrified. He was just days from being released. But she believed authorities would want retribution.
Cuối ngày hôm đó, Barkley trình bày yêu cầu của họ với báo chí. Khi mẹ của anh ấy thấy anh trên TV, bà vô cùng hoảng sợ. Chỉ vài ngày nữa thôi anh sẽ được phóng thích. Nhưng bà tin rằng chính quyền sẽ trừng phạt vì điều này.
Over the next four days, prisoners held negotiations with officials. They called for a minimum wage, rehabilitation programs, better education, and more. They promised all remaining hostages would be safe if they were given amnesty for crimes committed during the uprising.
Sau bốn ngày, các tù nhân đã có cuộc đàm phán với chính quyền. Họ yêu cầu một mức lương tối thiểu, các chương trình hồi phục, chế độ giáo dục tốt hơn và nhiều hơn thế. Họ còn hứa rằng tất cả những con tin còn lại sẽ được an toàn nếu họ được ân xá cho những tội ác họ đã gây ra trong cuộc nổi dậy.
Meanwhile, Governor Rockefeller began crisis talks with President Nixon. The president told his chief of staff that the rebellion should be quelled to set an example for other Black activists. Commissioner Oswald announced he’d meet a number of the demands, but refused to guarantee amnesty. Prisoners refused to surrender. As warnings of an imminent siege mounted, they threatened to kill 8 hostages if attacked. Nevertheless, Rockefeller ordered troops to retake the prison.
Trong khi đó, Thống đốc Rockefeller đã có cuộc nói chuyện đầy khó khăn với Tổng thống Nixon. Tổng thống nói với Tham mưu trưởng cuộc nổi loạn này nên được dập tắt để làm ví dụ cho các nhà hoạt động da màu khác. Uỷ viên Oswald thông báo rằng ông ấy sẽ đáp ứng một số yêu cầu nhưng sẽ từ chối việc bảo đảm ân xá. Cá tù nhân không chấp nhận đầu hàng. Khi nhận được cảnh báo về một cuộc bao vây sắp xảy ra, nhóm người đe doạ sẽ giết tám con tin nếu bị tấn công. Tuy nhiên, Rockefeller đã ra lệnh cho quân đội chiếm lại nhà tù.
Helicopters tear-gassed the yard. Troopers shot over 2,000 rounds of ammunition, killing 29 prisoners and 10 guards, and wounding many others. Witnesses say troopers found Barkley and shot him in the back. Officers stripped surviving men naked, tortured them, and deprived them of medical attention. Blyden was starved for days. Smith was sexually violated, burned with cigarettes, dragged into isolation, and beaten.
Trực thăng thả khí ga ngập sân. Quân đội đã bắn hơn 2000 vòng đạn, giết chết 29 tù nhân và 10 người canh gác, và làm bị thương nhiều người khác. Những người chứng kiến nói rằng quân đội đã thấy Barkley và bắn anh ấy từ phía sau. Các cảnh sát thì lột trần những người sống sót, tra tấn và tước đi sự chăm sóc y tế của họ. Blyden đã bị bỏ đói nhiều ngày. Smith đã bị xâm hại tình dục, bị bỏng do thuốc lá, và bị kéo vào chỗ riêng đánh đập.
Directly after the attack, Governor Rockefeller thought prisoners were responsible for the deaths of the 10 guards. He called it “a beautiful operation.” President Nixon congratulated Rockefeller and told his chief of staff that the way to stop “radicals” was to “kill a few.” But autopsies soon confirmed that prisoners hadn’t killed any guards during the attack, as threatened. Government forces had. Nixon told Rockefeller to stand his ground.
Ngay sau cuộc tấn công, Thống đốc Rockefeller cho rằng các tù nhân phải chịu trách nhiệm cho cái chết của mười người canh gác. Ông gọi đó là “một chiến dịch tuyệt vời”. Tổng thống Nixon đã chúc mừng Rockefeller và nói với Tham mưu trưởng rằng cách để ngăn chặn “chủ nghĩa cấp tiến” là “giết một số ít”. Tuy nhiên khám nghiệm tử thi sớm xác nhận rằng các tù nhân đã không giết bất kì lính gác nào trong suốt đợt tấn công, khi bị đe doạ. Là lực lượng chính phủ đã làm vậy. Nixon đã nói với Rockefeller để giữ vững lập trường của mình.
Those who survived the massacre continued fighting for revolutionary change. Long after being released, Smith and Blyden campaigned for social justice and prison abolition. The demands men made at Attica in 1971 remain at the core of ongoing protests— within and beyond prison walls.
Những người sống sót sau vụ thảm sát tiếp tục đấu tranh cho sự thay đổi cách mạng. Rất lâu sau khi được phóng thích, Smith và Blyden đã vận động vì công bằng xã hội và xóa bỏ nhà tù. Những yêu cầu được đưa ra ở Attica năm 1971 vẫn là cốt lõi của các cuộc biểu tình đang diễn ra trong và ngoài bức tường nhà tù.