“We are men. We are not beasts and we do not intend to be beaten or driven as such... What has happened here is but the sound before the fury of those who are oppressed.” These words were spoken during the 1971 Attica Prison Rebellion by one of its leaders, Elliott Barkley.
„Noi suntem oameni. Nu suntem animale și nu vrem să fim bătuți sau tratați ca atare... Ce s-a întâmplat aici e doar sunetul dinaintea furiei celor care sunt oprimați.“ Aceste cuvinte au fost rostite în 1971, în timpul Rebeliunii Închisorii Attica, de către unul din lideri, Elliott Barkley.
At the time, Attica prison was severely overcrowded. Its majority Black and Latino population faced constant physical and verbal abuse. All prison guards were white. Some were members of white supremacist hate groups. Guards threw away letters that weren’t written in English and prohibited Muslim religious services. They punished white prisoners for fraternizing with non-white men. Prisoners were allowed one shower a week and one roll of toilet paper a month.
În acea vreme, închisoarea Attica era supraaglomerată. Populația sa majoritară, neagră și latină, era abuzată constant, fizic și verbal. Toți gardienii erau albi. Unii erau membrii unor grupuri rasiste. Gardienii aruncau scrisorile care nu erau scrise în engleză și interziceau serviciile religioase musulmane. Îi pedepseau pe prizonierii albi care fraternizau cu non-albii. Prizonierilor le era permis un duș pe săptămână și o rolă de hârtie pe lună.
Among those imprisoned at Attica were Elliott Barkley, Frank Smith, and Herbert X. Blyden. “I’m dying here little by little every day...” Barkley wrote his mother. She contacted authorities, but nothing changed. He began writing a book about life at Attica. Meanwhile, Smith worked a position called the “warden’s laundry boy” for 30 cents day. His grandmother had been enslaved. Because Smith and others were treated as less-than-human at the will of their keepers, they viewed prison as an extension of slavery. And Blyden had participated in prison strikes and rebellions. He and others saw the violence of prison as symptomatic of a societal problem where individuals are denied justice based on their class and race. They felt people shouldn’t be stripped of their rights to health and dignity upon being sentenced. Instead, resources should go towards meeting people’s basic needs to prevent crime in the first place.
Între cei închiși la Attica erau Elliott Barkley, Frank Smith și Herbert X. Blyden. „Mor aici, puțin câte puțin, în fiecare zi“, scria Barkley mamei lui. Ea a contactat autoritățile, dar nimic nu s-a schimbat. Barkley începe să scrie o carte despre viața în Attica, iar Smith lucrează ca „băiat la spălătorie“ pentru 30 de cenți pe zi. Bunica lui fusese sclavă. Pentru că Smith și alții erau tratați ca niște animale la voia gardienilor, vedeau închisoarea ca pe o extensie a sclaviei. Iar Blyden participase la grevele și rebeliunile închisorii. El și alții vedeau violența închisorilor ca simptom al unei problematici societale în care indivizilor le e negată dreptatea în funcție de rasa și clasa lor. Ei credeau că un om nu trebuie lipsit de dreptul la sănătate și demnitate atunci când e condamnat. În schimb, resursele ar trebui să meargă către nevoile de bază ale oamenilor, pentru a preveni crimele în primul rând.
In the summer of 1971, Blyden co-founded the Attica Liberation Faction. The group compiled a manifesto and petitioned Corrections Commissioner Russell Oswald and Governor Nelson Rockefeller for better treatment. Though largely ignored, they continued organizing. After activist George Jackson was killed at a California prison, 700 men at Attica participated in a silent fast.
În vara anului 1971, Blyden a co-fondat Facțiunea de Eliberare a Atticii. Grupul a întocmit un manifest și a solicitat Comisarului de Corecție Russell Oswald și Guvernatorului Nelson Rockefeller un tratament mai uman. Deși în mare parte ignorați, au continuat să se organizeze. După ce activistul George Jackson a fost ucis într-o pușcărie californiană, 700 de oameni din Attica au participat la un post al tăcerii.
Just weeks later, on September 9th, a spontaneous uprising began. A group of prisoners overpowered guards, sparking the Attica Rebellion. Prisoners broke windows, started fires, and captured supplies. They beat many guards. One of them, William Quinn, would die from his injuries. Soon, over 1,200 prisoners had assembled in the yard with 42 hostages, preparing to demand change. They established a medical bay, delegated men to prepare and ration food, protected and sheltered guards, and elected a negotiating committee. They appointed Blyden chief negotiator, Smith as security chief, and Barkely as a speaker.
Peste câteva săptămâni, la 9 septembrie, izbucnește o revoltă spontană. Un grup de deținuți înving gardienii, declanșând Rebeliunea din Attica. Prizonierii sparg ferestrele, dau foc și capturează proviziile. Îi bat pe gardieni. Unul dintre ei, William Quinn, va muri din cauza rănilor provocate. Curând, peste 1200 de prizonieri se adună în curte cu 42 de ostatici, pregătiți să ceară o schimbare. Stabilesc o infirmerie, deleagă oameni pentru a prepara și raționa hrana, îi protejează pe gardieni, îi adăpostesc și aleg un comitet de negociere. Îl numesc pe Blyden ca șef negociator, pe Smith ca șef de securitate și pe Barkley ca purtător de cuvânt.
Later that day, Barkley presented their demands to the press. When his mother saw him on TV, she was terrified. He was just days from being released. But she believed authorities would want retribution.
Mai târziu în acea zi, Barkley prezintă presei cerințele lor. Când mama lui l-a văzut la televizor, s-a speriat. Mai avea doar câteva zile până să fie eliberat. Dar credea că autoritățile se vor răzbuna.
Over the next four days, prisoners held negotiations with officials. They called for a minimum wage, rehabilitation programs, better education, and more. They promised all remaining hostages would be safe if they were given amnesty for crimes committed during the uprising.
În următoarele patru zile, prizonierii au negociat cu oficialii. Au cerut un salariu minim pe economie, programe de reabilitare, o educație mai bună și altele. Au promis că toți ostaticii vor fi în siguranță dacă li se va acorda amnistie pentru crimele comise în timpul revoltei.
Meanwhile, Governor Rockefeller began crisis talks with President Nixon. The president told his chief of staff that the rebellion should be quelled to set an example for other Black activists. Commissioner Oswald announced he’d meet a number of the demands, but refused to guarantee amnesty. Prisoners refused to surrender. As warnings of an imminent siege mounted, they threatened to kill 8 hostages if attacked. Nevertheless, Rockefeller ordered troops to retake the prison.
Între timp, guvernatorul Rockefeller a discutat cu președintele Nixon. Președintele i-a spus șefului de cabinet că revolta trebuie reprimată, pentru a da exemplu altor activiști negri. Comisarul Oswald anunță că va satisface o serie de cereri, dar refuză să garanteze amnistie. Deținuții refuză să se predea. Pe măsură ce apar semnele unui asediu iminent, ei amenință că vor ucide opt ostatici, dacă vor fi atacați. Cu toate astea, Rockefeller ordonă trupelor să captureze închisoarea.
Helicopters tear-gassed the yard. Troopers shot over 2,000 rounds of ammunition, killing 29 prisoners and 10 guards, and wounding many others. Witnesses say troopers found Barkley and shot him in the back. Officers stripped surviving men naked, tortured them, and deprived them of medical attention. Blyden was starved for days. Smith was sexually violated, burned with cigarettes, dragged into isolation, and beaten.
Elicopterele au dat cu gaze lacrimogene. Soldații au tras peste 2000 de cartușe de amuniție, omorând 29 de deținuți și 10 gardieni, și rănind mulți alții. Martorii spun că soldații l-au găsit pe Barkley și l-au împușcat în spate. Ofițerii i-au dezbrăcat pe supraviețuitori, i-au torturat și i-au lipsit de asistență medicală. Blyden a fost înfometat zile întregi. Smith a fost abuzat sexual, ars cu țigări, târât în izolare și bătut.
Directly after the attack, Governor Rockefeller thought prisoners were responsible for the deaths of the 10 guards. He called it “a beautiful operation.” President Nixon congratulated Rockefeller and told his chief of staff that the way to stop “radicals” was to “kill a few.” But autopsies soon confirmed that prisoners hadn’t killed any guards during the attack, as threatened. Government forces had. Nixon told Rockefeller to stand his ground.
După atac, guvernatorul Rockefeller a crezut că deținuții erau responsabili pentru moartea celor 10 gardieni. El a numit-o „o operațiune extraordinară“. Președintele Nixon îl felicită pe Rockefeller și spune șefului de cabinet că metoda de a opri „radicalii“ e de a „ucide câțiva“. Însă autopsiile au confirmat că nu deținuții au ucis gardienii în timpul atacului, după cum amenințaseră, ci forțele guvernamentale. Nixon i-a spus lui Rockefeller să-și mențină poziția.
Those who survived the massacre continued fighting for revolutionary change. Long after being released, Smith and Blyden campaigned for social justice and prison abolition. The demands men made at Attica in 1971 remain at the core of ongoing protests— within and beyond prison walls.
Cei care au supraviețuit masacrului au continuat să lupte pentru schimbare. Mult timp după eliberare, Smith și Blyden au făcut campanie pentru justiție socială și abolirea închisorilor. Cerințele făcute de ei în 1971 la Attica rămân în centrul protestelor actuale atât în închisori, cât și în afara lor.