“We are men. We are not beasts and we do not intend to be beaten or driven as such... What has happened here is but the sound before the fury of those who are oppressed.” These words were spoken during the 1971 Attica Prison Rebellion by one of its leaders, Elliott Barkley.
“אנחנו אנשים. אנחנו לא חיות ואנחנו לא מוכנים שיכו אותנו או ינהלו אותנו ככה... מה שקרה פה הוא רק הרעש שמקדים את זעמם של המדוכאים.” המילים האלה נאמרו במהלך מרד כלא אתיקה ב-1971 על ידי אחד ממנהיגיו, אליוט בארקלי.
At the time, Attica prison was severely overcrowded. Its majority Black and Latino population faced constant physical and verbal abuse. All prison guards were white. Some were members of white supremacist hate groups. Guards threw away letters that weren’t written in English and prohibited Muslim religious services. They punished white prisoners for fraternizing with non-white men. Prisoners were allowed one shower a week and one roll of toilet paper a month.
בזמנו, כלא אתיקה היה עמוס בצורה חריגה. הרוב היו שחורים ולטינים והם עמדו בפני התעללות פיזית ומילולית מתמשכת. כל השומרים היו לבנים. כמה היו חברים בקבוצות עליונות לבנה. השומרים זרקו מכתבים שלא נכתבו באנגלית ואסרו על תפילות מוסלמיות. הם הענישו אסירים לבנים אם התרועעו עם הלא לבנים. אסירים הורשו להתקלח פעם בשבוע ולהשתמש בגליל נייר טואלט אחד בחודש.
Among those imprisoned at Attica were Elliott Barkley, Frank Smith, and Herbert X. Blyden. “I’m dying here little by little every day...” Barkley wrote his mother. She contacted authorities, but nothing changed. He began writing a book about life at Attica. Meanwhile, Smith worked a position called the “warden’s laundry boy” for 30 cents day. His grandmother had been enslaved. Because Smith and others were treated as less-than-human at the will of their keepers, they viewed prison as an extension of slavery. And Blyden had participated in prison strikes and rebellions. He and others saw the violence of prison as symptomatic of a societal problem where individuals are denied justice based on their class and race. They felt people shouldn’t be stripped of their rights to health and dignity upon being sentenced. Instead, resources should go towards meeting people’s basic needs to prevent crime in the first place.
בין הכלואים באתיקה היו אליוט בארקלי, פרנק סמית’, והרברט בליידן. “אני מת פה חתיכה אחרי חתיכה בכל יום...” בארקלי כתב לאמו. היא פנתה לרשויות, אבל שום דבר לא השתנה. הוא התחיל לכתוב ספר על החיים באתיקה. בינתיים, סמית′ עבד במשרה שנקראה “נער הכביסה של הסוהר” עבור 30 סנט ביום. סבתו הייתה משועבדת. בגלל שלסמית′ ואחרים התייחסו כפחות מאנושיים נתונים לרצון כולאיהם, הם ראו את הכלא כהרחבה של העבדות. ובליידן השתתף בשביתות בכלא ובמרידות. הוא ואחרים ראו את האלימות של הכלא כתסמין לבעיה חברתית שבה נמנע מאנשים צדק בהתבסס על מעמדם וגזעם. הם הרגישו שאנשים לא צריכים להיות מופשטים מהזכויות שלהם לבריאות ולכבוד ברגע שהם נשפטים. במקום זה, צריך להשקיע משאבים בסיפוק הצרכים הבסיסיים של אנשים כדי למנוע פשיעה מראש.
In the summer of 1971, Blyden co-founded the Attica Liberation Faction. The group compiled a manifesto and petitioned Corrections Commissioner Russell Oswald and Governor Nelson Rockefeller for better treatment. Though largely ignored, they continued organizing. After activist George Jackson was killed at a California prison, 700 men at Attica participated in a silent fast.
בקיץ 1971, בליידן ייסד את פלג השחרור של אתיקה. הקבוצה חיברה מניפסט ופנתה לממונה הכליאה ראסל אוסוולד ולמושל נלסון רוקפלור בבקשה לטיפול טוב יותר. למרות שהתעלמו מהם לרוב, הם המשיכו להתארגן. אחרי שהפעיל ג‘ורג’ ג’קסון נהרג בכלא בקליפורניה, 700 גברים באתיקה השתתפו בצום שקט.
Just weeks later, on September 9th, a spontaneous uprising began. A group of prisoners overpowered guards, sparking the Attica Rebellion. Prisoners broke windows, started fires, and captured supplies. They beat many guards. One of them, William Quinn, would die from his injuries. Soon, over 1,200 prisoners had assembled in the yard with 42 hostages, preparing to demand change. They established a medical bay, delegated men to prepare and ration food, protected and sheltered guards, and elected a negotiating committee. They appointed Blyden chief negotiator, Smith as security chief, and Barkely as a speaker.
רק שבועות מאוחר יותר, ב-9 בספטמבר, התחילה התקוממות ספונטנית. קבוצה של אסירים גברו על הסוהרים, מה שהצית את מרד אתיקה. אסירים שברו חלונות, הציתו שריפות, והשתלטו על אספקה. הם הכו הרבה סוהרים. אחד מהם, וויליאם קווין, מת לבסוף מהפציעות. במהרה, יותר מ-1,200 אסירים התאספו בחצר עם 42 בני ערובה, מתכוננים לדרוש שינוי. הם הקימו אזור רפואי, הקצו אנשים כדי להכין ולחלק אוכל, הגנו ונתנו מחסה לסוהרים, ובחרו ועדת משא ומתן. הם מינו את בליידן לנושא ונותן הראשי, ואת סמית′ לאחראי האבטחה, ואת בארקלי כדובר.
Later that day, Barkley presented their demands to the press. When his mother saw him on TV, she was terrified. He was just days from being released. But she believed authorities would want retribution.
מאוחר יותר באותו יום, בארקלי הציג את הדרישות שלהם לעיתונות. כשאמו ראתה אותו בטלוויזיה, היא הייתה מבועתת. הוא היה ימים ספורים לפני השחרור. אבל היא האמינה שהרשויות ירצו תגמול.
Over the next four days, prisoners held negotiations with officials. They called for a minimum wage, rehabilitation programs, better education, and more. They promised all remaining hostages would be safe if they were given amnesty for crimes committed during the uprising.
במהלך ארבעת הימים הבאים, אסירים נשאו ונתנו עם הרשויות. הם קראו למשכורת מינימום, תוכניות שיקום, חינוך טוב יותר, ועוד. הם הבטיחו שכל בני הערובה הנותרים יהיו בטוחים אם תינתן להם חנינה על הפשעים שבצעו בזמן המרד.
Meanwhile, Governor Rockefeller began crisis talks with President Nixon. The president told his chief of staff that the rebellion should be quelled to set an example for other Black activists. Commissioner Oswald announced he’d meet a number of the demands, but refused to guarantee amnesty. Prisoners refused to surrender. As warnings of an imminent siege mounted, they threatened to kill 8 hostages if attacked. Nevertheless, Rockefeller ordered troops to retake the prison.
בינתיים, המושל רוקפלר התחיל בשיחות משבר עם הנשיא ניקסון. הנשיא אמר לראש הצוות שצריך לדכא את המרד כדי להציג דוגמה לפעילים שחורים אחרים. הנציב אוסוולד הודיע שהוא יעמוד בכמה מהדרישות, אבל סרב להבטיח חנינה. האסירים סרבו להיכנע. כשאזהרות על מצור מתקרב הצטברו, הם איימו להרוג 8 בני ערובה אם יותקפו. עם זאת, רוקפלר הורה לכוחות להשתלט על הכלא.
Helicopters tear-gassed the yard. Troopers shot over 2,000 rounds of ammunition, killing 29 prisoners and 10 guards, and wounding many others. Witnesses say troopers found Barkley and shot him in the back. Officers stripped surviving men naked, tortured them, and deprived them of medical attention. Blyden was starved for days. Smith was sexually violated, burned with cigarettes, dragged into isolation, and beaten.
מסוקים הטילו גז מדמיע לחצר. שוטרים ירו יותר מ-2,000 כדורים, הרגו 29 אסירים ו-10 סוהרים, ופצעו רבים אחרים. עדים אמרו ששוטרים מצאו את בארקלי וירו בו בגב. השוטרים הפשיטו את השורדים, התעללו בהם ומנעו מהם טיפול רפואי. בליידן הורעב במשך ימים. בסמית′ התעללו מינית, וגרמו לו כוויות עם סיגריות, הוא נגרר לבידוד והוכה.
Directly after the attack, Governor Rockefeller thought prisoners were responsible for the deaths of the 10 guards. He called it “a beautiful operation.” President Nixon congratulated Rockefeller and told his chief of staff that the way to stop “radicals” was to “kill a few.” But autopsies soon confirmed that prisoners hadn’t killed any guards during the attack, as threatened. Government forces had. Nixon told Rockefeller to stand his ground.
מיד אחרי ההתקפה, המושל רוקפלר חשב שהאסירים היו אחראים למות 10 הסוהרים. הוא קרא לזה “מבצע נפלא.” הנשיא ניקסון ברך את רוקפלר ואמר לראש הצוות שהדרך לעצור “רדיקלים” היא “להרוג כמה.” אבל נתיחות לאחר המוות אישרו שהאסירים לא הרגו את השומרים במהלך ההתקפה, כמו שאיימו. הכוחות הממשלתיים עשו את זה. ניקסון אמר לרוקפלר לעמוד על שלו.
Those who survived the massacre continued fighting for revolutionary change. Long after being released, Smith and Blyden campaigned for social justice and prison abolition. The demands men made at Attica in 1971 remain at the core of ongoing protests— within and beyond prison walls.
אלה ששרדו את הטבח המשיכו ללחום לשינוי מהפכני. הרבה אחרי ששוחררו, סמית′ ובליידן טענו לצדק חברתי וביטול הכלא. הדרישות שהגברים העלו באתיקה ב-1971 נשארו בליבת המחאה המתמשכת -- בתוך קירות בתי הכלא ומחוץ להם.