This is an elementary school in Columbus, Ohio. And inside of this school there was a student named D. When D started school here he was six years old: cute as a button, with a smile that brightened the entire room. But after a few months in school, D became angry, and that smile faded. D began to do things like flip tables, throw desks and chairs, yell at teachers, stand in windowsills, run in and out of the classroom and even running out of the school. Sometimes these fits of anger would put the entire school into lockdown mode until D could get himself back together, which could sometimes take over an hour. No one in the school knew how to help D.
Dit is een basisschool in Columbus, Ohio. Op deze school zat een leerling genaamd D. Toen D hier begon, was hij zes jaar oud: heel erg schattig, met een lach die de hele kamer deed oplichten. Maar na een paar maanden werd D boos en de glimlach verdween. D begon dingen te doen als tafels omduwen, bureaus en stoelen gooien, tegen leraren schreeuwen, in vensterbanken staan, de klas in en uit rennen, en zelfs de school uit rennen. Soms zorgde deze woedeaanvallen ervoor dat de hele school moest worden afgesloten totdat D weer kalm kon worden, wat soms wel meer dan een uur kon duren. Niemand in de school wist hoe ze D moesten helpen.
I know this because I was the principal at this school. And what I quickly and collectively learned with my staff was that this situation was more extreme than anything we had ever been trained for. Every time that D lashed out, I kept thinking to myself: what did I miss during my principal prep coursework? What am I supposed to do with a kid like D? And how am I going to stop him from impeding the learning of all the other students? And yet after we did everything that we thought we knew, such as talking to D and taking away privileges and parent phone calls home, the only real option we had left to do was to kick him out, and I knew that would not help him.
Ik weet dit omdat ik de directrice van deze school was. Wat ik en mijn werknemers samen snel leerden, was dat deze situatie extremer was dan alles waar we ooit voor opgeleid waren. Telkens als D een woedeaanval kreeg, dacht ik: wat heb ik gemist bij de opleiding tot directrice? Wat moet ik doen met een kind als D? Hoe ga ik voorkomen dat hij de opleiding belemmert van alle andere leerlingen? Nadat we alles hadden gedaan waarvan we dachten het weten, zoals praten met D, zijn voorrechten wegnemen en zijn ouders opbellen, was de enige overgebleven optie hem van school te trappen, en ik wist dat dat hem niet zou helpen.
This scenario is not unique to D. Students all over the world are struggling with their education. And though we didn't come up with a fail-safe solution, we did come up with a simple idea: that in order for kids like D to not only survive in school but to thrive, we somehow had to figure out a way to not only teach them how to read and write but also how to help them deal with and manage their own emotions. And in doing that, we were able to move our school from one of the lowest-performing schools in the state of Ohio, with an F rating, all the way up to a C in just a matter of a few years.
Deze situatie doet zich niet alleen voor met D. Leerlingen over de hele wereld worstelen met hun opleiding. We vonden dan misschien geen feilloze oplossing, maar we verzonnen wel een simpel plan: om te zorgen dat kinderen als D niet alleen school overleven maar zelfs kunnen opbloeien, moesten we een manier verzinnen om hen niet alleen te leren lezen en schrijven, maar hen ook te helpen omgaan met hun eigen emoties. Toen we dat deden, veranderde onze school van één van de minst presterende scholen in Ohio, met een F kwalificatie, helemaal naar een C in slechts een paar jaar.
So it might sound obvious, right? Of course teachers should be focused on the emotional well-being of their kids. But in reality, when you're in a classroom full of 30 students and one of them's throwing tables at you, it's far easier to exclude that child than to figure out what's going on inside of his head. But what we learned about D, and for kids like D, was that small changes can make huge differences, and it's possible to start right now. You don't need bigger budgets or grand strategic plans, you simply need smarter ways of thinking about what you have and where you have it. In education, we tend to always look outside the box for answers, and we rarely spend enough time, money and effort developing what we already have inside the box. And this is how meaningful change can happen fast.
Het klinkt zo vanzelfsprekend, nietwaar? Natuurlijk moeten leraren zich richten op het emotionele welzijn van hun leerlingen. Maar in de praktijk, als je een klas met 30 leerlingen hebt en één daarvan gooit tafels naar je, is het makkelijker om hem buiten te sluiten, dan om uit te zoeken wat er zich in zijn hoofd afspeelt. Wat we leerden over D, en over kinderen zoals D, was dat kleine veranderingen een groot verschil kunnen maken en dat we nu kunnen beginnen. Je hebt geen groter budget nodig of een grootste strategie, je zult alleen op een slimmere manier moeten gebruiken wat je nu al hebt. In het onderwijs zoeken we vaak buiten het kader naar antwoorden en spenderen zelden genoeg tijd, geld en moeite om te ontwikkelen wat we al binnen het kader hebben. Dit is hoe betekenisvolle verandering snel kan plaatsvinden.
So here's what I learned about D. I was wanting to dig a little bit deeper to figure out how he had become so angry. And what I learned was his father had left the home and his mother was working long shifts in order to support the family, which left no adult for D to connect with -- and he was in charge of taking care of his younger brother when he got home from school. Might I remind you that D was six years old? Can't say that I blame him for having some trouble transitioning into the school environment. But yet we had to figure out a way to help him with these big emotions all while teaching him core skills of reading and math. And three things helped us most.
Dit is wat ik uitvond over D. Ik wilde wat dieper graven om erachter te komen waarom hij zo boos was geworden. Wat ik uitvond was dat zijn vader hen had verlaten en zijn moeder lange dagen werkte om het gezin te onderhouden, waardoor er geen volwassene was waarbij D aansluiting vond -- en hij moest voor zijn jongere broer zorgen als hij uit school kwam. Mag ik je eraan herinneren dat D zes jaar oud was? Ik neem hem niet kwalijk dat hij moeilijk omschakelde naar de schoolomgeving. Toch moesten we een manier vinden om hem te helpen met deze grote emoties, terwijl we hem de basisvaardigheden als lezen en rekenen leerden. Drie dingen hielpen ons het meest.
First, we had to figure out where he was struggling the most. And like most young kids, arrival at school can be a tough transition time as they're moving from a less structured home environment to a more structured school environment. So what we did for D was we created a calming area for him in our time-out room, which we had equipped with rocking chairs and soft cushions and books, and we allowed D to go to this place in the morning, away from the other kids, allowing him time to transition back into the school environment on his own terms. And as we began to learn more about D, we learned other strategies that helped him calm down. For example, D loved to help younger students, so we made him a kindergarten helper, and he went into the kindergarten classroom and taught students how to write their letters. And he was actually successful with a few of them that the teacher was unable to reach. And believe it or not, D actually helped calm some of those kindergarten students down, signalling to us that the influence of peers on behavior was far greater than anything we adults could ever do.
Eerst moesten we erachter komen waar hij het meeste moeite mee had. Zoals de meeste jonge kinderen kon starten op school een moeilijke tijd zijn, wanneer ze overgaan van een minder gestructureerde thuisomgeving naar een meer gestructureerde schoolomgeving. We creëerden een kalmerende ruimte voor D in onze time-outkamer, waar we schommelstoelen, zachte kussens en boeken geplaatst hadden, en we lieten D hier 's ochtends naartoe gaan, weg van de andere kinderen, en gaven hem zo tijd om terug te schakelen naar de schoolomgeving op zijn eigen voorwaarden. Terwijl we meer leerden over D, ontdekten we andere strategieën om hem te kalmeren. D hield er bijvoorbeeld van om jongere leerlingen te helpen, dus lieten we hem helpen in groep 1 en 2; hij ging naar dat klaslokaal en leerde leerlingen letters schrijven. Hij had daadwerkelijk succes bij een aantal leerlingen die de leraar niet kon bereiken. Geloof het of niet, D hielp zelfs een aantal van die leerlingen rustiger worden, waarvan wij leerden dat de invloed van leeftijdsgenoten op gedrag veel groter was dan alles dat wij volwassenen konden doen.
We used humor and song with him. Yes, I know it sounds really silly that the principal and the teachers would actually laugh with kids, but you can imagine the shock on D's face when the principal's cracking a joke or singing a song from the radio station, which almost always ended in a laugh, shortening the length of his outburst and helping us to connect with him in his world.
We lachten en zongen met hem. Ik weet dat het dwaas klinkt dat de directrice en de leraren lol hadden met de kinderen, maar stel je de verbazing op D's gezicht voor als de directrice een mop vertelt of een liedje meezingt met de radio, wat bijna altijd een lach opleverde die de woedeaanval verkortte en ons hielp contact te maken met hem in zijn wereld.
So I know some you are like, "It's really not practical to lay on this kind of special treatment for every student," but we actually made it happen. Because once we figured out the tools and tactics that worked for D, our teachers were able to roll that out and use them with other students. We began to proactively address student behavior instead of simply react to it. Our teachers actually took time during the lesson plan to teach kids how to identify their feelings and appropriate, healthy coping strategies for dealing with them, such as counting to 10, grabbing a fidget spinner or taking a quick walk. We incorporated brain breaks throughout the day, allowing kids to sing songs, do yoga poses and participate in structured physical activities. And for those kids that struggle with sitting for long periods of time, we invested in flexible seating, such as rocking chairs and exercise bikes, and even floor elliptical machines, allowing kids to pedal underneath their desks. These changes encouraged kids to stay in the classroom, helping them to focus and learn. And when less kids are disrupting, all kids do better.
Sommigen van jullie denken nu dat het is niet echt praktisch is om zo'n speciale behandeling te geven aan elke leerling, maar wij kregen dat wel voor elkaar. Toen we er achter kwamen welke hulpmiddelen en tactieken voor D werkten, konden onze leerkrachten die ook voor andere leerlingen gebruiken. We gingen pro-actief het gedrag van leerlingen aanpakken, in plaats van er alleen op te reageren. Onze leerkrachten namen de tijd tijdens de les om kinderen te leren hoe ze hun gevoelens konden herkennen en daar op een geschikte en gezonde manier mee om te gaan, zoals door tot 10 te tellen, een fidgetspinner te pakken of een korte wandeling te maken. We plande hersenpauzes gedurende de dag, waar kinderen konden zingen, aan yoga doen en aan lichamelijke activiteiten konden deelnemen. Voor de kinderen die moeite hebben om lang achter elkaar te zitten, investeerden we in flexibele plaatsen, zoals schommelstoelen en hometrainers, en zelfs kleine fitnessapparaten, waardoor kinderen onder hun bureau konden fietsen. Deze veranderingen stimuleerden leerlingen om in het klaslokaal te blijven, wat hen hielp te focussen en te leren. Wanneer leerlingen minder de orde verstoren, functioneren alle kinderen beter.
And here's the magical thing: it didn't cost us a whole lot of extra money. We simply thought differently about what we had. For example, every public school has an instructional supply line. An instructional supply could be a book, it could be a whiteboard, it could be flexible seating, it could be a fidget spinner, it could even be painting the walls of a school a more calming color, allowing students to thrive. It's not that we didn't invest in the academic tools -- obviously -- but we took the social tools seriously, too. And the results speak for themselves. By taking the emotional development of our kids seriously and helping them manage their emotions, we saw huge growth in our reading and math scores, far exceeding the one year of expected growth and outscoring many schools with our same demographic.
Hier is het magische gedeelte: het kostte ons niet veel extra geld. We dachten gewoon anders over wat we hadden. Elke openbare school heeft bijvoorbeeld een toevoer van lesmethodes. Een lesmethode kon een boek zijn, een whiteboard, flexibele zitplekken, een fidgetspinner, het kon zelfs nieuwe verf op de muur zijn in een kalmerende kleur, waardoor leerlingen konden opbloeien. Niet dat we niet investeerden in schoolhulpmiddelen -- vanzelfsprekend -- maar we namen de sociale hulpmiddelen ook serieus. De resultaten spreken voor zich. Door de emotionele ontwikkeling van onze leerlingen serieus te nemen en hen te helpen met emoties om te gaan, zagen we grote vooruitgang in de cijfers van lezen en rekenen, die de verwachte verbetering van één jaar ruim overtroffen en hoger waren dan die van veel scholen met dezelfde demografie.
The second thing we did to help our kids manage their emotions was we used leverage. As a not-so-funded public school, we didn't have the support staff to address the chaos that our kids might be facing at home, and we certainly weren't trained or funded to address it directly. So we started to reach out to local groups, community agencies, and even the Ohio State University. Our partnership with the Ohio State University afforded us college students not only studying education but also school psychology and school social work. These students were paired with our teachers to help our most struggling students. And everyone benefitted because our teachers got access to the latest college-level thinking, and those college students got real-world, life experiences in the classroom. Our partnership with our local Nationwide Children's Hospital afforded us -- they're building us a health clinic within our school, providing health and mental health resources for our students. And our kids benefitted from this, too. Our absences continued to go down, and our kids had access to counseling that they could access during the school day.
Wat we ook deden om leerlingen te helpen met emoties om te gaan was alternatieve middelen inzetten. Als een openbare school die weinig financiering krijgt, hadden we niet genoeg personeel om om te gaan met de chaos die de kinderen thuis ervoeren en we waren zeker niet opgeleid of gefinancierd om het direct aan te pakken. Dus legden we contact met locale groepen, wijkcentra en zelfs de Ohio State University. Onze samenwerking met de Ohio State University zorgde dat universitaire studenten niet alleen onderwijs studeerden maar ook schoolpsychologie en sociaal werk. Deze studenten werden gekoppeld aan onze leraren om leerlingen met de grootste problemen te helpen. Iedereen haalde er voordeel uit, omdat onze leraren toegang kregen tot de nieuwste universitaire manier van denken, en de universitaire studenten kregen echte ervaring in het klaslokaal. Onze samenwerking met het lokale Nationwide Children's Hospital hielp ons -- ze bouwen een gezondheidskliniek binnen onze school die zorgt voor fysieke en mentale hulp voor onze leerlingen. Onze leerlingen hadden hier ook voordeel bij. Er zijn minder afwezigen en onze leerlingen kregen toegang tot begeleiding waarvan ze de hele schooldag gebruik konden maken.
And perhaps the biggest change was not in D or in the kids at all. It was in the adults in the room. Teachers are typically good at planning for and delivering academic instruction, but when you throw in disruptive behavior, it can feel completely outside the scope of the job. But by us taking the emotional development of our kids seriously, we moved from a philosophy of exclusion -- you disrupt, get out -- to one of trust and respect. It wasn't easy, but we felt at heart, it was a positive way to make change, and I'm in awe at the teachers that took that leap with me.
Misschien was de grootste verandering niet die van D of de leerlingen. Het was de verandering in de volwassenen. Leraren zijn meestal goed in het plannen en doorgeven van les-instructies, maar als je daar ontregelend gedrag aan toevoegt, kan dit voor hun gevoel buiten de werkgrenzen vallen. Maar door de emotionele ontwikkeling van de kinderen serieus te nemen, veranderden we een aanpak van buitensluiting -- je ontregelt de les, eruit -- in één van vertrouwen en respect. Het was niet makkelijk, maar we voelden dat het een positieve verandering was en ik heb respect voor de leraren die dit met mij aandurfden.
As part of our personal professional development plan, we studied the research of Dr. Bruce Perry and his research on the effects of different childhood experiences on the developing child's brain. And what we learned was that some of our students' experiences, such as an absent parent, chaotic home life, poverty and illness, create real trauma on developing brains. Yes, trauma. I know it's a very strong word, but it helped us to reframe and understand the behaviors that we were seeing. And those difficult home experiences created real barbed-wire barriers to learning, and we had to figure out a way over it. So our teachers continued to practice with lesson plans, doing shorter lesson plans with a single focus, allowing kids to engage, and continued to incorporate these movement breaks, allowing kids to jump up and down in class and dance for two minutes straight, because we learned that taking breaks helps the learner retain new information. And might I add that the "Cha-Cha Slide" provides a perfect short dance party.
Als onderdeel van onze persoonlijke professionele ontwikkeling bestudeerden we het onderzoek van Dr. Bruce Perry en zijn onderzoek naar de effecten van verschillende ervaringen in de kindertijd op het zich ontwikkelende brein. Wat we leerden was dat sommige van de ervaringen van onze leerlingen, zoals afwezige ouders, chaotische thuissituaties, armoede en ziekte, werkelijk letsel toebrengen aan zich ontwikkelende hersenen. Ja, letsel. Ik weet dat het een sterk woord is, maar het hielp ons het gedrag dat we zagen te herinterpreteren en te begrijpen. Deze moeilijke ervaringen thuis zorgden voor werkelijke blokkades om te leren en we moesten daar overheen zien te komen. Onze leraren bleven oefenen met lesplannen, waarbij ze kortere lessen gaven met een enkele focus, waardoor kinderen betrokken raakten, en bleven de bewegingspauzes toepassen, waarin kinderen mogen springen in de les en twee minuten achter elkaar dansen, omdat we leerden dat pauzes leerlingen helpen om informatie beter op te slaan. De 'Cha-Cha Slide' is trouwens een perfect kort dansfeestje.
(Laughter)
(Gelach)
I saw teachers say, "What happened to you?" instead of "What's wrong with you?" or "How can I help you?" instead of "Get out." And this investment in our kids made huge differences, and we continue to see rises in our academic scores.
Leraren zeiden 'Wat is er met je gebeurd?' en niet 'Wat is er mis met jou?' Of 'Hoe kan ik je helpen?' in plaats van 'Ga uit de klas.' Deze investering in onze kinderen maakte een groot verschil en we zien nog steeds stijgingen in onze schoolscores.
I'm happy to say that when D got to fourth grade, he rarely got into trouble. He became a leader in the school, and this behavior became contagious with other students. We saw and felt our school climate continue to improve, making it a happy and safe place not only for children but for adults, despite any outside influence.
Ik ben blij dat ik kan zeggen dat toen D naar groep 6 ging, hij zelden problemen maakte. Hij werd een leider op school en dit gedrag was besmettelijk voor andere leerlingen. We zagen en voelden dat het schoolklimaat bleef verbeteren, waardoor het een vrolijke en veilige plek werd, niet alleen voor kinderen, maar ook voor volwassenen, ondanks invloeden van buitenaf.
Fast-forward to today, I now work with an alternative education program with high school students who struggle to function in traditional high school setting. I recently reviewed some of their histories. Many of them are 17 to 18 years old, experimenting with drugs, in and out of the juvenile detention system and expelled from school. And what I discovered was that many of them exhibit the same behaviors that I saw in six-year-old D. So I can't help but wonder: if these kids would've learned healthy coping strategies early on when times get tough, would they now be able to survive in a regular high school? I can't say for sure, but I have to tell you I believe that it would've helped.
Vandaag de dag, werk ik met een alternatief lesprogramma met middelbare scholieren die moeilijk functioneren op een gewone middelbare school. Ik bekeek recentelijk hun verleden. Veel van hen zijn 17 of 18 jaar oud, experimenteren met drugs, komen steeds in aanraking met de politie en worden van school gestuurd. Ik ontdekte dat veel van hen hetzelfde gedrag vertonen dat ik zag bij D van zes jaar oud. Ik vraag me dus af: als deze kinderen van jongs af aan goed hadden leren omgaan met moeilijke momenten, hadden ze dan nu op een gewone middelbare school kunnen zitten? Ik weet het niet zeker, maar ik geloof wel dat het geholpen zou hebben.
And it's time for all of us to take the social and emotional development of our kids seriously. The time is now for us to step up and say what we need to do for our kids. If we teach kids how to read and write, and they graduate but yet they don't know how to manage emotions, what will our communities look like?
Het is tijd dat we allemaal de sociale en emotionele ontwikkeling van onze kinderen serieus nemen. Het is tijd dat we zeggen wat we moeten doen voor onze kinderen. Als we leerlingen leren lezen en schrijven en ze halen hun diploma, maar ze weten niet hoe ze met emoties om moeten gaan, hoe zal onze gemeenschap er dan uitzien?
I tell people: you can invest now or you will pay later. The time is now for us to invest in our kids. They're our future citizens, not just numbers that can or cannot pass a test.
Ik vertel mensen: je kan nu investeren of je zult er later voor betalen. Het is nu tijd om in onze kinderen te investeren. Ze zijn de toekomstige staatsburgers, niet slechts getallen die wel of niet een toets halen.
Thank you.
Dank je wel.
(Applause and cheers)
(Applaus en gejuich)