Αυτό είναι ένα δημοτικό σχολείο στο Κολόμπους του Οχάιο. Στο σχολείο αυτό υπήρχε ένας μαθητής ονόματι Δ. Όταν ο Δ πρωτοήρθε στο σχολείο μας, ήταν μόλις έξι ετών: ήταν ένα κουκλάκι, και το χαμόγελό του φώτιζε ολόκληρη την τάξη. Αφού όμως πέρασε λίγους μήνες στο σχολείο, ο Δ άρχισε να θυμώνει και αυτό το χαμόγελο έσβησε. Ο Δ άρχισε να κάνει πράγματα, όπως ν' αναποδογυρίζει τραπέζια, να πετάει θρανία και καρέκλες, να ουρλιάζει στους δασκάλους, να κάθεται πάνω στα περβάζια, να μπαινοβγαίνει τρέχοντας στην τάξη, και ακόμη να τρέχει έξω απ' το σχολείο. Μερικές φορές, αυτές οι εκρήξεις θυμού έβαζαν όλο το σχολείο σε κατάσταση ετοιμότητας μέχρι να καταφέρει ο Δ να ηρεμήσει, κάτι που συχνά έπαιρνε πάνω από μία ώρα. Κανείς στο σχολείο δεν ήξερε πώς να βοηθήσει τον Δ.
This is an elementary school in Columbus, Ohio. And inside of this school there was a student named D. When D started school here he was six years old: cute as a button, with a smile that brightened the entire room. But after a few months in school, D became angry, and that smile faded. D began to do things like flip tables, throw desks and chairs, yell at teachers, stand in windowsills, run in and out of the classroom and even running out of the school. Sometimes these fits of anger would put the entire school into lockdown mode until D could get himself back together, which could sometimes take over an hour. No one in the school knew how to help D.
Και το ξέρω, επειδή εγώ ήμουν η διευθύντρια σ' εκείνο το σχολείο. Και όπως με ενημέρωνε άμεσα και συλλήβδην το προσωπικό, αυτή η κατάσταση ήταν πιο ακραία απ' όλα όσα είχαμε μάθει ποτέ ν' αντιμετωπίζουμε. Κάθε φορά που ο Δ είχε ξεσπάσματα, σκεφτόμουν διαρκώς: τι μου διέφυγε όταν έκανα σεμινάρια για να γίνω διευθύντρια; Πώς θα έπρεπε να διαχειριστώ ένα παιδί σαν τον Δ; Και πώς να τον αποτρέψω απ' το να παρεμποδίζει τη μάθηση όλων των άλλων μαθητών; Κι αφού δοκιμάσαμε όλα όσα θεωρούσαμε ότι ξέραμε, όπως το να συζητήσουμε με τον Δ και να του στερήσουμε κάποια προνόμια και να τηλεφωνούμε στους γονείς, η μοναδική επιλογή που μας απέμεινε ήταν να τον αποβάλουμε και γνώριζα ότι αυτό δεν θα τον βοηθούσε.
I know this because I was the principal at this school. And what I quickly and collectively learned with my staff was that this situation was more extreme than anything we had ever been trained for. Every time that D lashed out, I kept thinking to myself: what did I miss during my principal prep coursework? What am I supposed to do with a kid like D? And how am I going to stop him from impeding the learning of all the other students? And yet after we did everything that we thought we knew, such as talking to D and taking away privileges and parent phone calls home, the only real option we had left to do was to kick him out, and I knew that would not help him.
Αυτό το σενάριο δεν συμβαίνει αποκλειστικά στον Δ. Σε ολόκληρο τον κόσμο, μαθητές έχουν προβλήματα με την εκπαίδευσή τους. Αν και δεν βρήκαμε μία λύση με εγγυημένα αποτελέσματα, καταλήξαμε στην εξής απλή ιδέα: ότι προκειμένου τα παιδιά σαν τον Δ όχι μόνο να επιβιώσουν στο σχολείο, αλλά και να ολοκληρωθούν, έπρεπε κάπως να βρούμε έναν τρόπο όχι μόνο για να τους μάθουμε ανάγνωση και γραφή, αλλά επιπλέον να τους βοηθήσουμε να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους. Κάνοντας αυτό, μπορέσαμε ν' αναβαθμίσουμε το σχολείο μας από ένα από τα σχολεία με τις χαμηλότερες επιδόσεις στο Οχάιο, και με τον χαμηλότερο βαθμό, σκαρφάλωσε στο επίπεδο Γ μέσα σε λίγα χρόνια.
This scenario is not unique to D. Students all over the world are struggling with their education. And though we didn't come up with a fail-safe solution, we did come up with a simple idea: that in order for kids like D to not only survive in school but to thrive, we somehow had to figure out a way to not only teach them how to read and write but also how to help them deal with and manage their own emotions. And in doing that, we were able to move our school from one of the lowest-performing schools in the state of Ohio, with an F rating, all the way up to a C in just a matter of a few years.
Άρα φαίνεται ξεκάθαρα, σωστά; Σαφώς οι δάσκαλοι θα έπρεπε να εστιάζουν στην ψυχική ευημερία των μαθητών τους. Αλλά στην πραγματικότητα, όταν βρίσκεσαι σε μια αίθουσα γεμάτη με 30 μαθητές, και ένας απ' αυτούς σου πετάει θρανία, είναι πολύ πιο εύκολο να τον αποκλείσεις, παρά ν' ανακαλύψεις τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό του. Αλλά αν μάθαμε κάτι για τον Δ, και για όλα τα παιδιά σαν τον Δ, είναι ότι οι μικρές αλλαγές μπορούν να φέρουν τεράστια διαφορά και μπορούμε ν' αρχίσουμε τώρα. Δε χρειάζεται να έχετε πολλά χρήματα ή φοβερά στρατηγικά πλάνα, απλώς χρειάζεται να σκεφτείτε πιο έξυπνα το τι έχετε και πώς θα το διαχειριστείτε. Στην εκπαίδευση, τείνουμε να ψάχνουμε απαντήσεις πέρα απ' το προφανές και σπάνια αφιερώνουμε επαρκή χρόνο, χρήματα και ενέργεια για να βελτιώσουμε αυτά που είναι ήδη δεδομένα, και να πραγματοποιήσουμε άμεσα μια ουσιώδη αλλαγή.
So it might sound obvious, right? Of course teachers should be focused on the emotional well-being of their kids. But in reality, when you're in a classroom full of 30 students and one of them's throwing tables at you, it's far easier to exclude that child than to figure out what's going on inside of his head. But what we learned about D, and for kids like D, was that small changes can make huge differences, and it's possible to start right now. You don't need bigger budgets or grand strategic plans, you simply need smarter ways of thinking about what you have and where you have it. In education, we tend to always look outside the box for answers, and we rarely spend enough time, money and effort developing what we already have inside the box. And this is how meaningful change can happen fast.
Κοιτάξτε, τι έμαθα για την περίπτωση του Δ. Ήθελα να ψάξω κι άλλο, για να βρω γιατί κουβαλούσε τόσο θυμό μέσα του. Κι αυτό που ανακάλυψα ήταν, ότι ο πατέρας του είχε φύγει απ' το σπίτι και η μητέρα του έκανε διπλές βάρδιες για να συντηρήσει την οικογένειά τους, που σήμαινε ότι ο Δ δεν είχε έναν ενήλικα για να δεθεί μαζί του και ήταν υπεύθυνος για την φροντίδα του μικρού του αδελφού, όταν γυρνούσε σπίτι απ' το σχολείο. Να σας θυμίσω, ότι ο Δ ήταν μόλις έξι ετών; Δεν φταίει που δυσκολεύεται με την μετάβαση στο σχολικό περιβάλλον. Αλλά και πάλι έπρεπε να βρούμε έναν τρόπο να τον βοηθήσουμε με αυτά τα συναισθήματα καθώς του δίναμε τις βασικές δεξιότητες γραφής και αριθμητικής. Τρία πράγματα μας βοήθησαν περισσότερο.
So here's what I learned about D. I was wanting to dig a little bit deeper to figure out how he had become so angry. And what I learned was his father had left the home and his mother was working long shifts in order to support the family, which left no adult for D to connect with -- and he was in charge of taking care of his younger brother when he got home from school. Might I remind you that D was six years old? Can't say that I blame him for having some trouble transitioning into the school environment. But yet we had to figure out a way to help him with these big emotions all while teaching him core skills of reading and math. And three things helped us most.
Καταρχάς, έπρεπε να εντοπίσουμε πού εστιαζόταν κυρίως η δυσκολία του. Για τα πιο πολλά μικρά παιδιά, η άφιξη στο σχολείο μπορεί να επιφέρει μία δύσκολη προσαρμογή, καθώς αφήνουν το χαλαρό περιβάλλον του σπιτιού και πάνε σ' ένα πιο δομημένο σχολικό περιβάλλον. Δημιουργήσαμε, λοιπόν, ένα χώρο για να μπορεί ο Δ να ηρεμεί, σε ένα ειδικό δωμάτιο, που είχε κουνιστές καρέκλες, μαλακά μαξιλάρια και βιβλία, και αφήναμε τον Δ να πηγαίνει σ' αυτό το χώρο το πρωί, μακριά από τ' άλλα παιδιά, δίνοντάς του χρόνο να μεταβεί ομαλά στο σχολικό περιβάλλον με τους δικούς του όρους. Και όπως αρχίζαμε να μαθαίνουμε περισσότερα για τον Δ, μάθαμε και άλλες στρατηγικές που τον βοήθησαν να ηρεμήσει. Για παράδειγμα, του άρεσε πολύ να βοηθά τους μικρότερους μαθητές, οπότε του αναθέσαμε να βοηθά τα παιδάκια του νηπιαγωγείου, και πήγαινε στην τάξη του νηπιαγωγείου και έδειχνε στους μαθητές πώς να γράφουν γράμματα. Και μάλιστα το πέτυχε με μερικά από αυτά τα παιδιά, σε αντίθεση με τον δάσκαλό τους. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, ο Δ πραγματικά κατόρθωσε να ηρεμήσει μερικούς μαθητές του νηπιαγωγείου, δείχνοντας ότι η επιρροή των συνομιλήκων στη συμπεριφορά ήταν πολύ πιο μεγάλη από οτιδήποτε μπορούσε να κάνει ένας ενήλικας.
First, we had to figure out where he was struggling the most. And like most young kids, arrival at school can be a tough transition time as they're moving from a less structured home environment to a more structured school environment. So what we did for D was we created a calming area for him in our time-out room, which we had equipped with rocking chairs and soft cushions and books, and we allowed D to go to this place in the morning, away from the other kids, allowing him time to transition back into the school environment on his own terms. And as we began to learn more about D, we learned other strategies that helped him calm down. For example, D loved to help younger students, so we made him a kindergarten helper, and he went into the kindergarten classroom and taught students how to write their letters. And he was actually successful with a few of them that the teacher was unable to reach. And believe it or not, D actually helped calm some of those kindergarten students down, signalling to us that the influence of peers on behavior was far greater than anything we adults could ever do.
Λέγαμε αστεία και τραγουδούσαμε μαζί του. Ξέρω ότι ακούγεται χαζό, η διευθύντρια και οι δάσκαλοι να γελάνε μαζί με τα παιδιά αλλά φανταστείτε την έκφραση στο έκπληκτο πρόσωπο του Δ όταν η διευθύντρια κάνει αστειάκια ή τραγουδά ένα τραγούδι από το ράδιο, κάτι που σχεδόν πάντα φέρνει γέλια, μειώνοντας τη διάρκεια του ξεσπάσματός του και βοηθώντας μας να μπούμε στον κόσμο του.
We used humor and song with him. Yes, I know it sounds really silly that the principal and the teachers would actually laugh with kids, but you can imagine the shock on D's face when the principal's cracking a joke or singing a song from the radio station, which almost always ended in a laugh, shortening the length of his outburst and helping us to connect with him in his world.
Καταλαβαίνω ότι κάποιοι σκέφτεστε πως, «Είναι ανέφικτο να τα κάνουμε όλα αυτά για τον κάθε μαθητή», όμως το καταφέραμε στ΄αλήθεια. Γιατί μόλις διαπιστώσαμε ποια μέσα ήταν αποτελεσματικά για τον Δ, οι δάσκαλοι αμέσως τα αξιοποίησαν και με τους υπόλοιπους μαθητές. Αρχίσαμε ν' αντιμετωπίζουμε δυναμικά τη συμπεριφορά των μαθητών αντί απλώς ν' αντιδράμε σ' αυτή. Οι δάσκαλοί μας αφιέρωσαν χρόνο από το μάθημα, για να δείξουν στα παιδιά ν΄αναγνωρίζουν τα συναισθήματά τους και κατάλληλες και ορθές στρατηγικές για να τα διαχειρίζονται, όπως το να μετράνε μέχρι το 10, να παίζουν μ' ένα fidget spinner ή να κάνουν μια μικρή βόλτα. Ενσωματώσαμε διαλείμματα χαλάρωσης μέσα στη μέρα, αφήνοντας τα παιδιά να τραγουδάνε, να κάνουν γιόγκα και να συμμετέχουν σε δομημένες δραστηριότητες σωματικής άσκησης. Και για όσα παιδιά δυσκολεύονται να μένουν καθιστά για πολλή ώρα, αγοράσαμε καθίσματα πολλαπλών χρήσεων, όπως κουνιστές καρέκλες και στατικά ποδήλατα, πήραμε ακόμη και χαμηλά ελλειπτικά, ώστε να μπορούν τα παιδιά να κάνουν πεντάλ κάτω απ' τα θρανία. Αυτές οι αλλαγές ενθάρρυναν τα παιδιά να παραμείνουν στην τάξη, τα βοήθησαν να συγκεντρώνονται και να μαθαίνουν. Όταν τα παιδιά που ενοχλούν είναι λιγότερα, όλη η τάξη βελτιώνεται.
So I know some you are like, "It's really not practical to lay on this kind of special treatment for every student," but we actually made it happen. Because once we figured out the tools and tactics that worked for D, our teachers were able to roll that out and use them with other students. We began to proactively address student behavior instead of simply react to it. Our teachers actually took time during the lesson plan to teach kids how to identify their feelings and appropriate, healthy coping strategies for dealing with them, such as counting to 10, grabbing a fidget spinner or taking a quick walk. We incorporated brain breaks throughout the day, allowing kids to sing songs, do yoga poses and participate in structured physical activities. And for those kids that struggle with sitting for long periods of time, we invested in flexible seating, such as rocking chairs and exercise bikes, and even floor elliptical machines, allowing kids to pedal underneath their desks. These changes encouraged kids to stay in the classroom, helping them to focus and learn. And when less kids are disrupting, all kids do better.
Κι εδώ βρίσκεται όλη η μαγεία: τα έξοδα που κάναμε δεν ήταν τρομακτικά. Απλά σκεφτήκαμε νέες χρήσεις για όλα αυτά που ήδη είχαμε. Για παράδειγμα, κάθε δημόσιο σχολείο έχει βοηθητικά υλικά. Βοηθητικό υλικό μπορεί να είναι ένα βιβλίο, ένας πίνακας, ένα αναπαυτικό κάθισμα, ένα fidget spinner, μπορεί ακόμα να είναι το να βάψουμε τους τοίχους μ' ένα πιο ήρεμο χρώμα, επιτρέποντας στους μαθητές να ολοκληρωθούν. Δεν είναι, ότι δεν επενδύσαμε σε ακαδημαϊκά εργαλεία -- προφανώς -- ωστόσο, λάβαμε υπόψιν μας και τα κοινωνικά εργαλεία. Και τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους. Παίρνοντας στα σοβαρά τη συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών και βοηθώντας τα να διαχειριστούν αυτά που νιώθουν, είδαμε άνοδο στους βαθμούς της ανάγνωσης και των μαθηματικών, που υπερέβησαν κατά πολύ την ετήσια αναμενόμενη άνοδο ξεπερνώντας πολλά σχολεία από την ίδια περιοχή.
And here's the magical thing: it didn't cost us a whole lot of extra money. We simply thought differently about what we had. For example, every public school has an instructional supply line. An instructional supply could be a book, it could be a whiteboard, it could be flexible seating, it could be a fidget spinner, it could even be painting the walls of a school a more calming color, allowing students to thrive. It's not that we didn't invest in the academic tools -- obviously -- but we took the social tools seriously, too. And the results speak for themselves. By taking the emotional development of our kids seriously and helping them manage their emotions, we saw huge growth in our reading and math scores, far exceeding the one year of expected growth and outscoring many schools with our same demographic.
Έπειτα, για να τα βοηθήσουμε να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους αξιοποιήσαμε την εξωτερική επιρροή. Ως ένα δημόσιο σχολείο με ανεπαρκή χρηματοδότηση, δεν διαθέταμε υποστηρικτικά μέσα για να διαχειριστούμε το χάος που πιθανώς αντιμετωπίζουν στο σπίτι και σαφώς δεν είχαμε κατάρτιση ή κονδύλια για να το επιλύσουμε άμεσα. Οπότε απευθυνθήκαμε σε τοπικές ομάδες, κοινοτικές υπηρεσίες, ακόμα και στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Οχάιο. Η συνεργασία μας με το Πανεπιστήμιο του Οχάιο μας εφόπλισε με φοιτητές που δεν σπούδαζαν μόνο παιδαγωγικά, αλλά και σχολική ψυχολογία και σχολική κοινωνική μέριμνα. Αυτοί οι φοιτητές συνεργάστηκαν με τους δασκάλους μας για να βοηθήσουν τους πιο απαιτητικούς μαθητές. Και όλοι επωφελήθηκαν, καθώς οι δάσκαλοί μας ήρθαν σε επαφή με την πιο σύγχρονη ακαδημαϊκή σκέψη και οι φοιτητές απέκτησαν εμπειρίες ζωής μέσα από τον πραγματικό κόσμο, μέσα στην σχολική τάξη. Η συνεργασία με το τοπικό Πανεθνικό Νοσοκομείο Παίδων μας ωφέλησε -- με μια κλινική που χτίζεται εντός του σχολείου, παρέχοντας βοήθεια για σωματική και ψυχική υγεία στους μαθητές μας. Και τα παιδιά μας κέρδισαν από αυτό, επίσης. Οι απουσίες συνεχώς μειώνονταν και υπήρχε συμβουλευτική για τα παιδιά, στην οποία είχαν πρόσβαση μέσα στη σχολική ημέρα.
The second thing we did to help our kids manage their emotions was we used leverage. As a not-so-funded public school, we didn't have the support staff to address the chaos that our kids might be facing at home, and we certainly weren't trained or funded to address it directly. So we started to reach out to local groups, community agencies, and even the Ohio State University. Our partnership with the Ohio State University afforded us college students not only studying education but also school psychology and school social work. These students were paired with our teachers to help our most struggling students. And everyone benefitted because our teachers got access to the latest college-level thinking, and those college students got real-world, life experiences in the classroom. Our partnership with our local Nationwide Children's Hospital afforded us -- they're building us a health clinic within our school, providing health and mental health resources for our students. And our kids benefitted from this, too. Our absences continued to go down, and our kids had access to counseling that they could access during the school day.
Και ίσως η σημαντικότερη αλλαγή δεν αφορόυσε τον Δ ή τα άλλα παιδιά. Αφορούσε τους ενήλικες του χώρου. Οι δάσκαλοι συνήθως τα πάνε καλά στον σχεδιασμό και την παράδοση της διδασκαλίας, αλλά αν προκύψει κάποια αποκλίνουσα συμπεριφορά, νιώθουν εντελώς έξω από τα νερά της δουλειάς τους. Αλλά παίρνοντας σοβαρά υπόψη τη συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών μας προχωρήσαμε από τη φιλοσοφία του αποκλεισμού -- ενοχλείς, βγαίνεις έξω -- σ' εκείνη της εμπιστοσύνης και του σεβασμού. Δεν ήταν εύκολο, αλλά νιώθαμε βαθιά, ότι ήταν ο σωστός δρόμος που οδηγούσε στην αλλαγή κι εξεπλάγην με τους δασκάλους που έκαναν αυτό το άλμα μαζί μου.
And perhaps the biggest change was not in D or in the kids at all. It was in the adults in the room. Teachers are typically good at planning for and delivering academic instruction, but when you throw in disruptive behavior, it can feel completely outside the scope of the job. But by us taking the emotional development of our kids seriously, we moved from a philosophy of exclusion -- you disrupt, get out -- to one of trust and respect. It wasn't easy, but we felt at heart, it was a positive way to make change, and I'm in awe at the teachers that took that leap with me.
Σαν μέρος του σχεδίου για προσωπική και επαγγελματική εξέλιξη, μελετήσαμε την έρευνα του Δρ. Μπρους Πέρι και τη μελέτη του για την επίδραση διαφόρων εμπειριών της παιδικής ηλικίας στον αναπτυσσόμενο εγκέφαλο του παιδιού. Και μάθαμε ότι κάποιες από τις εμπειρίες των μαθητών μας, όπως η απουσία ενός γονέα, μια χαοτική ενδοοικογενειακή ζωή, η ανέχεια και οι ασθένειες, προκαλούν ένα πραγματικό τραύμα στους αναπτυσσόμενους εγκεφάλους. Ναι, τραύμα. Γνωρίζω, ότι είναι μια βαριά λέξη, αλλά μας βοήθησε ν' αναθεωρήσουμε και να κατανοήσουμε τις συμπεριφορές που βλέπαμε. Οι άσχημες εμπειρίες από το σπίτι ύψωναν τεράστια τείχη στην γνώση και έπρεπε να βρούμε πώς θα τα ξεπεράσουμε. Επομένως, οι δάσκαλοι συνέχισαν να δουλεύουν τα σχέδια διδασκαλίας τους, συρρικνώνοντάς τα και εστιάζοντας σε ένα θέμα κάθε φορά, επιτρέποντας στα παιδιά να συμμετέχουν και συνέχισαν την ενσωμάτωση εκείνων των διαλειμμάτων για κίνηση, αφήνοντας τα παιδιά να χοροπηδούν στην τάξη και να χορεύουν για δύο λεπτά, επειδή μάθαμε ότι οι παύσεις συμβάλλουν στη αφομοίωση των νέων πληροφοριών. Και να προσθέσω ότι οι φιγούρες τσα-τσα είναι ό,τι πρέπει για ένα σύντομο παρτάκι.
As part of our personal professional development plan, we studied the research of Dr. Bruce Perry and his research on the effects of different childhood experiences on the developing child's brain. And what we learned was that some of our students' experiences, such as an absent parent, chaotic home life, poverty and illness, create real trauma on developing brains. Yes, trauma. I know it's a very strong word, but it helped us to reframe and understand the behaviors that we were seeing. And those difficult home experiences created real barbed-wire barriers to learning, and we had to figure out a way over it. So our teachers continued to practice with lesson plans, doing shorter lesson plans with a single focus, allowing kids to engage, and continued to incorporate these movement breaks, allowing kids to jump up and down in class and dance for two minutes straight, because we learned that taking breaks helps the learner retain new information. And might I add that the "Cha-Cha Slide" provides a perfect short dance party.
(Γέλια)
(Laughter)
Είδα δασκάλους να λένε, «Τι σου συνέβη;» αντί για «Ποιο είναι το πρόβλημά σου;» ή «Πώς μπορώ να σε βοηθήσω;» αντί για «Βγες έξω». Αυτή η επένδυση στα παιδιά μας έφερε τεράστιες αλλαγές και οι βαθμολογίες μας εξακολούθησαν να ανεβαίνουν.
I saw teachers say, "What happened to you?" instead of "What's wrong with you?" or "How can I help you?" instead of "Get out." And this investment in our kids made huge differences, and we continue to see rises in our academic scores.
Με χαρά σας λέω ότι, όταν ο Δ πήγε στην τετάρτη τάξη, σπάνια προκαλούσε φασαρίες. Έγινε παράδειγμα για όλο το σχολείο και αυτή η συμπεριφορά έγινε μεταδοτική για τα υπόλοιπα παιδιά. Αντιληφθήκαμε ότι το κλίμα του σχολείου συνέχισε να βελτιώνεται, καθιστώντας το ένα χαρούμενο και ασφαλές μέρος όχι μόνο για παιδιά αλλά και για ενήλικες, παρά τυχόν εξωτερικούς παράγοντες.
I'm happy to say that when D got to fourth grade, he rarely got into trouble. He became a leader in the school, and this behavior became contagious with other students. We saw and felt our school climate continue to improve, making it a happy and safe place not only for children but for adults, despite any outside influence.
Επιστρέφοντας στο σήμερα, τώρα δουλεύω σε ένα εναλλακτικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα με μαθητές λυκείου που δυσκολεύονται να λειτουργήσουν στο τυπικό περιβάλλον του σχολείου. Πρόσφατα, μελέτησα κάποιες από τις ιστορίες τους. Αρκετοί είναι 17 με 18 χρονών, πειραματίζονται με τις ουσίες πηγαινοέρχονται στα κρατητήρια ανηλίκων και αποβάλλονται από το σχολείο. Και ανακάλυψα ότι αρκετοί από αυτούς παρουσιάζουν την ίδια συμπεριφορά που είχα δει στον εξάχρονο Δ. Άρα δεν μένει παρα ν' αναρωτηθώ: αν αυτά τα παιδιά είχαν μάθει ορθές στρατηγικές διαχείρισης από νωρίς, όταν έρχονται τα δύσκολα, θα μπορούσαν τώρα να επιβιώσουν σε ένα τυπικό λύκειο; Δεν μπορώ να ξέρω στα σίγουρα, αλλά σας λέω, πιστεύω ότι αυτό θα τα είχε βοηθήσει.
Fast-forward to today, I now work with an alternative education program with high school students who struggle to function in traditional high school setting. I recently reviewed some of their histories. Many of them are 17 to 18 years old, experimenting with drugs, in and out of the juvenile detention system and expelled from school. And what I discovered was that many of them exhibit the same behaviors that I saw in six-year-old D. So I can't help but wonder: if these kids would've learned healthy coping strategies early on when times get tough, would they now be able to survive in a regular high school? I can't say for sure, but I have to tell you I believe that it would've helped.
Τώρα, πρέπει όλοι μας να πάρουμε την κοινωνικο-συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών μας στα σοβαρά. Τώρα, πρέπει να βγούμε μπροστά, λέγοντας τι πρέπει να κάνουμε για τα παιδιά μας. Αν διδάξουμε ανάγνωση και γραφή στα παιδιά και αποφοιτήσουν, αλλά δεν ξέρουν πώς να ελέγχουν τα συναισθήματά τους, πώς θα μοιάζουν οι κοινότητές μας;
And it's time for all of us to take the social and emotional development of our kids seriously. The time is now for us to step up and say what we need to do for our kids. If we teach kids how to read and write, and they graduate but yet they don't know how to manage emotions, what will our communities look like?
Συνηθίζω να λέω: επενδύστε τώρα ή θα δεχτείτε τις συνέπειες αργότερα. Τώρα είναι η ώρα να επενδύσουμε στα παιδιά μας. Είναι οι πολίτες του μέλλοντος, όχι απλά πιόνια που μπορούν να περάσουν ή να κοπούν σε ένα τεστ.
I tell people: you can invest now or you will pay later. The time is now for us to invest in our kids. They're our future citizens, not just numbers that can or cannot pass a test.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause and cheers)