Cities are like siblings in a large polygamous family. Each one has a unique personality and is headed in a distinct direction. But they all have somewhat shared origins. Sometimes I think postcolonial cities are like the children of the two least-favorite wives, who are constantly being asked, "Ah, why can't you be more like your sister?"
Steden zijn als broers en zussen in een grote polygame familie. Ieder heeft een unieke persoonlijkheid en kiest zijn eigen weg. Maar ze hebben allemaal een gemene deler. Soms lijken postkoloniale steden net de kinderen van de twee minst favoriete vrouwen aan wie constant gevraagd wordt: "Waarom lijk je niet meer op je zus?"
(Laughter)
(Gelach)
The "why" of cities is largely the same, no matter where they are: an advantageous location that makes trade and administration possible; the potential for scalable opportunities for the skilled and unskilled alike; a popular willingness to be in constant flux and, of course, resilience. The "how" of cities, however, is a whole other story. How are they run? How do they grow? How do they decide who belongs and who doesn't?
Het 'waarom' van steden is bijna hetzelfde ongeacht waar deze zich bevinden: een voordelige locatie waardoor handel en bestuur mogelijk zijn, de mogelijkheid tot schaalbare kansen voor alle geschoolden en ongeschoolden, de bereidheid om steeds open te staan voor nieuwe ontwikkelingen, en natuurlijk veerkracht. Maar het 'hoe' van steden is een heel ander verhaal. Hoe worden ze bestuurd? Hoe groeien ze? Hoe besluiten ze wie er thuishoort en wie niet?
Lagos is my home. You can always find the Nigerians by following the noise and the dancing, right?
Lagos is mijn thuis. Nigerianen vind je altijd door gewoon het lawaai en het dansen te volgen.
(Laughter)
(Gelach)
Like any major city, that place is a lot of things, many of which are highly contradictory. Our public transportation doesn't quite work, so we have these privately owned bright yellow buses that regularly cause accidents. Luxury car showrooms line badly maintained and often flooded roads. Street evangelism is only slightly less ubiquitous than street harassment. Sex workers sometimes have two degrees, a bank job and a prominent role in church.
Zoals elke grote stad is Lagos een heleboel dingen, en veel daarvan zijn erg tegenstrijdig. Ons openbaar vervoer werkt niet goed, dus rijden er particuliere gele bussen, die regelmatig een ongeluk veroorzaken. Luxe autoshowrooms langs slechte, vaak overstroomde wegen. Op straat komt evangelisatie bijna even vaak voor als intimidatie. Prostituees hebben soms twee diploma's, werken bij een bank, en zijn actief in de kerk.
(Laughter)
(Gelach)
On any given day, there can be either a party or a burned body in the middle of a street.
Op een willekeurige dag tref je midden op straat net zo makkelijk een feestje als een verbrand lichaam aan.
There is so much that is possible in Lagos and so much that isn't, and very often the difference between possibility and impossibility is simply who you are, and if you're lucky enough, who you're connected to. Belonging in Lagos is a fluid concept determined by ethnic origin, sexual orientation, gender, but most visibly and often most violently, class.
In Lagos is zo veel mogelijk en zo veel niet mogelijk, en vaak zit het verschil tussen mogelijkheid en onmogelijkheid in wie je bent, en als je geluk hebt, in wie je connecties zijn. Thuishoren in Lagos is een fluïde concept, bepaald door ethische afkomst, seksuele voorkeur, geslacht, maar het zichtbaarst, vaak op een gewelddadige manier, door klasse.
Before Nigeria became a country, fisherpeople from the inland creeks started to come down the Lagos lagoon and establish villages along the coast. About 60 years later, my grandfather, Oludotun Adekunle Kukoyi, also arrived in Lagos. Like me, he was an alumnus of the University of Ibadan, a young member of the educated elite in the independence era. Over time, he built an illustrious career as a land surveyor, mapping out now-bustling neighborhoods when they were just waist-high wild grass. He died when I was nine. And by that time, my family, like the families of those fisherpeople, knew Lagos as home.
Voordat Nigeria een natie werd, trokken vissers uit de inlandse kreken door de lagune van Lagos naar beneden, en stichtten dorpen langs de kust. Ongeveer 60 jaar later kwam mijn grootvader Oludotun Adekunle Kukoyi ook naar Lagos. Hij was, net als ik, een alumnus van de Universiteit van Ibadan, een jong lid van de opgeleide elite in de jaren van onafhankelijkheid. In de loop der tijd maakte hij glansrijk carrière als landmeter. Hij tekende de bruisende wijken van nu waar toen het wilde gras middelhoog stond. Hij stierf toen ik negen was. Tegen die tijd beschouwde mijn familie, net als de families van die vissers, Lagos als hun thuis.
Among the Yoruba, we have a saying, "Èkó gb’olè, ó gb’ọ̀lẹ," which can be translated to mean that Lagos will welcome anyone. But that saying is becoming less and less true. Many Lagosians, including the descendants of those fisherpeople who arrived generations before my grandfather, are now being pushed out to make room for an emergent city that has been described as "the new Dubai." You see, Lagos inspires big dreams, even in its leaders, and successive governments have declared aspirations towards a megacity where poverty does not exist. Unfortunately, instead of focusing on the eradication of poverty as you would expect, the strategy of choice focuses on eliminating the poor.
Er is een gezegde onder de Yoruba: "Èkó gb'olè, ó gb'òle" wat zoiets betekent als dat Lagos iedereen welkom heet. Maar dat gezegde klopt steeds minder. Veel Lagosianen, inclusief de nazaten van die vissers die generaties eerder dan mijn grootvader arriveerden, worden nu verdreven om plaats te maken voor een stad in ontwikkeling, ook wel omschreven als 'het nieuwe Dubai'. Kijk, Lagos stimuleert grote dromen, zelfs bij zijn leiders, en opeenvolgende regeringen hebben ambities uitgesproken om een megastad te ontwikkelen waar armoede niet bestaat. Helaas wordt er niet gefocust op het uitroeien van armoede, zoals je zou verwachten, maar richt de gekozen strategie zich op het uitroeien van de armen.
Last October, the Governor announced plans to demolish every single waterfront settlement in Lagos. There are more than 40 of these indigenous communities all over the city, with over 300,000 people living in them. Otodo Gbame, a hundred-year-old fishing village with a population about three-quarters that of Monaco and similar potential for beachfront luxury --
Afgelopen oktober kondigde de gouverneur plannen aan om alle sloppenwijken aan de waterkant van Lagos te ontruimen. Meer dan 40 van deze inheemse gemeenschappen liggen verspreid over de stad, en er leven ruim 300.000 mensen. Otodo Gbame, een vissersdorp van honderd jaar oud met ongeveer driekwart het aantal inwoners van Monaco, en eenzelfde potentieel voor luxe aan de stadskust,
(Laughter)
(Gelach)
was one of the first to be targeted.
was als een van de eersten aan de beurt.
I first heard of Otodo Gbame after the demolition started. When I visited in November 2016, I met Magdalene Aiyefoju. She is a now-homeless woman whose surname means, "the world is blind." Magdalene's son Basil was one of over 20 people who were shot, drowned or presumed dead in that land grab. Standing outside her shelter, I saw the two white-sand football fields where Basil used to play. Spread all around us were the ruins of schools, churches, a primary health center, shops, thousands of homes. Young children enthusiastically helped to put up shelters, and about 5,000 of the residents, with nowhere else to go, simply stayed put. And then in April, state security personnel came back. This time, they cleared the community out completely, with beatings, bullets and fire. As I speak, there are construction crews preparing Otodo Gbame's beaches for anyone who can afford a multi-million-dollar view. The new development is called "Periwinkle Estate."
Ik hoorde pas over Otodo Gbame nadat de ontruiming gestart was. Tijdens een bezoek in november 2016, ontmoette ik Magdalene Aiyefoju. Ze is nu een dakloze vrouw wier achternaam betekent: 'de wereld is blind'. De zoon van Magdalene, Basil, is één van de meer dan 20 mensen die zijn neergeschoten, verdronken of verdwenen, tijdens deze landroof. Toen ik voor haar tijdelijke opvang stond, zag ik de twee voetbalvelden waar Basil vroeger voetbalde. Overal om ons heen zag ik de ruïnes van scholen, kerken, een medisch centrum, winkels, duizenden huisjes. Jonge kinderen hielpen enthousiast met het bouwen van onderdak, en ongeveer 5.000 inwoners die nergens naartoe konden, bleven maar waar ze waren. In april kwamen de veiligheidstroepen terug. Deze keer werd de hele gemeenschap verjaagd door middel van geweld, kogels en vuur. Op dit moment zijn bouwploegen de stranden van Otodo Gbame aan het klaarmaken voor een ieder die zich een miljoenenuitzicht kan veroorloven. Het nieuwbouwproject heet 'Periwinkle Estate'.
Forced evictions are incredibly violent and, of course, unconstitutional. And yet, they happen so often in so many of our cities, because the first thing we are taught to forget about poor people is that they are people. We believe that a home is a thing a person absolutely has a right to, unless the person is poor and the home is built a certain way in a certain neighborhood. But there is no single definition of the word "home." After all, what is a slum besides an organic response to acute housing deficits and income inequality? And what is a shanty if not a person making a home for themselves against all odds? Slums are an imperfect housing solution, but they are also prime examples of the innovation, adaptability and resilience at the foundation -- and the heart -- of every functional city. You don't need to be the new Dubai when you're already Lagos.
Gedwongen uitzettingen zijn ongelooflijk gewelddadig en uiteraard ongrondwettelijk. En toch gebeurt het zo vaak in zo veel van onze steden, want het eerste wat we leren te vergeten over arme mensen is dat het mensen zijn. We denken dat iedereen het volste recht heeft op een huis, tenzij de persoon arm is en het huis afwijkend gebouwd is in een bepaalde buurt. Maar er is niet slechts één definitie van het woord 'thuis'. Want is een sloppenwijk niet gewoon een organisch antwoord op een acuut huizentekort en inkomensongelijkheid? En is een krot ook niet iemand die probeert een thuis te maken ondanks de omstandigheden? Sloppenwijken zijn een imperfecte oplossing voor woningnood, maar ook eersteklas voorbeelden van innovatie, aanpassingsvermogen en veerkracht, die aan de basis liggen -- en het hart zijn -- van elke functionele stad. Je hoeft niet het nieuwe Dubai te worden als je al Lagos bent.
(Applause)
(Applaus)
We have our own identity, our own rhythm, and as anyone who knows Lagos can tell you, poor Lagosians are very often the source of the city's character. Without its poor, Lagos would not be known for its music or its endless energy or even the fact that you can buy an ice cold drink or a puppy through your car window.
We hebben onze eigen identiteit, ons eigen ritme, en iedereen die Lagos kent, kan dit beamen: arme Lagosianen zijn vaak de bron van het karakter van de stad. Zonder zijn armen zou Lagos niet bekend zijn om zijn muziek of zijn tomeloze energie of het feit dat je een koud drankje óf een puppy kunt kopen vanuit je autoraam.
(Laughter)
(Gelach)
The conditions that cause us to define certain neighborhoods as slums can be effectively improved, but not without recognizing the humanity and the agency of the people living in them. In Lagos, where public goods are rarely publicly available, slum dwellers are often at the forefront of innovating solutions. After being disconnected from the grid for months because the power company couldn't figure out how to collect bills, one settlement designed a system that collectivized remittances and got everyone cheaper rates into the bargain. Another settlement created a reform program that hires local bad boys as security. They know every trick and every hideout, so now troublemakers are more likely to get caught and reported to police and fewer of the youth end up engaging in criminal activity. Yet another settlement recently completed a flood-safe, eco-friendly communal toilet system. Models like these are being adopted across Lagos.
De omstandigheden waardoor we een buurt 'sloppenwijk' noemen, kunnen zeker verbeterd worden, maar niet zonder de menselijkheid en de betrokkenheid te erkennen van de mensen die daar leven. In Lagos, waar openbare voorzieningen zelden openbaar zijn, komen bewoners van sloppenwijken vaak als eerste met nieuwe oplossingen. Na maanden zonder elektriciteit, omdat het energiebedrijf niet wist hoe ze hier moesten factureren, ontwierp één wijk een systeem voor een collectieve betalingsopdracht én regelde goedkopere tarieven op de koop toe. Een andere wijk zette een traject op dat lokale crimineeltjes inhuurt als beveiligers. Zij kennen elke truc en elke schuilplaats waardoor onruststokers sneller worden gepakt en aangeven bij de politie, en minder jeugd eindigt in de criminaliteit. Weer een andere wijk ontwikkelde een overstromingsbestendig en milieuvriendelijk buurttoilet. Dit soort systemen worden overal in Lagos toegepast.
Informal settlements are incorrectly named as the problem. In fact, the real problems are the factors that create them, like the entrenchment of poverty, social exclusion and state failures. When our governments frame slums as threats in order to justify violent land grabs or forced evictions, they're counting on those of us who live in formal housing to tacitly and ignorantly agree with them. Rather, we must remind them that governments exist to serve not only those who build and live in luxury homes, but also those who clean and guard them. Our --
Informele gemeenschappen worden onterecht als probleem bestempeld. De echte problemen zijn de factoren die leiden tot deze wijken, zoals hardnekkige armoede, sociale uitsluiting en staatsfalen. Als regeringen sloppenwijken als een bedreiging betitelen om zo gewelddadige landroof en uitzetting te rechtvaardigen, dan rekenen zij erop dat de formele huizenbezitters het stilzwijgend en onwetend met hen eens zijn. Laten we hen eraan herinneren dat regeringen er niet alleen zijn voor mensen met luxueuze huizen, maar ook voor hen die ze schoonmaken en bewaken. Onze--
(Applause)
(Applaus)
our realities may differ, but our rights don't.
Onze werelden mogen dan verschillend zijn, maar onze rechten zijn dat niet.
The Lagos state government, like far too many on our continent, pays lip service to ideas of inclusion, while acting as though progress can only be achieved by the erasure, exploitation and even elimination of groups it considers expendable. People living with disabilities who hawk or beg on Lagos streets are rounded up, extorted and detained. Women in low-income neighborhoods are picked up and charged with prostitution, regardless of what they actually do for a living. Gay citizens are scapegoated to distract from real political problems. But people, like cities, are resilient, and no amount of legislation or intimidation or violence can fully eliminate any of us. Prostitutes, women and women who work as prostitutes still haven't gone extinct, despite centuries of active suppression. Queer Africans continue to exist, even though queerness is now criminalized in most parts of the continent. And I'm fairly certain that poor people don't generally tend to just disappear because they've been stripped of everything they have.
De rijksoverheid van Lagos, zoals menige regering op ons continent, bewijst lippendienst aan ideeën over integratie, terwijl zij handelt alsof vooruitgang alleen bereikt kan worden door het uitwissen, exploiteren en zelfs elimineren van groepen die zij onbelangrijk vindt. Mensen met een handicap die venten of bedelen in de straten van Lagos worden bijeengedreven, afgeperst en opgesloten. Vrouwen uit arme wijken worden aangehouden en beschuldigd van prostitutie, ongeacht hoe ze werkelijk hun geld verdienen. Homo's worden tot zondebok gemaakt als afleiding voor politieke problemen. Maar mensen zijn, net als steden, veerkrachtig en geen enkele wetgeving, intimidatie of geweldpleging kan ons compleet uitwissen. Prostituees, vrouwen en vrouwen die als prostituee werken, zijn nog steeds niet uitgestorven, ondanks dat zij al eeuwen onderdrukt worden. Afrikaanse homo's zullen blijven bestaan ook al wordt homoseksualiteit nu gezien als een misdaad in grote delen van Afrika. En ik weet zeker dat arme mensen niet zomaar verdwijnen omdat alles hen ontnomen is.
We are all already here, and that answers the question of whether or not we belong.
We zijn allemaal al hier, en dat is antwoord op de vraag of je er wel of niet bijhoort.
When those fisherpeople started to sail down the lagoon in search of new homes, it could not have occurred to them that the city that would rise up around them would one day insist that they do not belong in it. I like to believe that my grandfather, in mapping new frontiers for Lagos, was trying to open it up to make room for other people to be welcomed by the city in the same way that he was. On my way here, my grandma called me to remind me how proud she was, how proud [my grandfather] and my mother would have been. I am their dreams come true. But there is no reason why their dreams -- or mine, for that matter -- are allowed to come true while those of others are turned to nightmares. And lest we forget: the minimum requirement for a dream is a safe place to lay your head.
Toen deze vissers de lagune afzakten op zoek naar een nieuw thuis, konden zij niet bedenken dat de stad die rondom hen zou groeien op een dag zou beslissen dat zij er niet horen. Ik wil graag geloven dat mijn grootvader, met het tekenen van de nieuwe grenzen, de stad probeerde te openen, ruimte probeerde te maken waarin de stad anderen kon verwelkomen, zoals hij ooit verwelkomd werd. Onderweg naar hier belde mijn oma me om me te vertellen hoe trots ze op mij was, hoe trots mijn opa en mijn moeder geweest zouden zijn. Ik heb hun dromen waargemaakt. Maar er is geen reden waarom hun dromen, of die van mij, werkelijkheid mogen worden terwijl die van anderen in een nachtmerrie veranderen. En opdat we het niet vergeten: de minimum vereiste om te dromen is een veilige plek om je hoofd te leggen.
It is too late now for Basil, but not for Magdalene, not for the hundreds of thousands, the millions still under threat in Lagos or any of our cities. The world does not have to remain blind to the suffering that is created when we deny people's humanity, or even to the incredible potential for growth that exists when we recognize and value all contributions.
Het is nu te laat voor Basil, maar niet voor Magdalene, niet voor de honderdduizenden, de miljoenen die bedreigd worden in Lagos of enige andere stad. De wereld hoeft niet blind te blijven voor het lijden dat ontstaat als we mensen hun menselijkheid ontzeggen, of voor het enorme groeipotentieel dat ontstaat als we alle inbreng erkennen en waarderen.
We must hold our governments and ourselves accountable for keeping our shared cities safe for everyone in them, because the only cities worth building -- indeed, the only futures worth dreaming of -- are those that include all of us, no matter who we are or how we make homes for ourselves.
We moeten onze regeringen en onzelf verantwoordelijk houden voor het veiligstellen van iedereen in onze gezamenlijke steden, want de enige stad die het bouwen waard is-- in feite de enige toekomst die het dromen waard is-- is die waarin we allemaal meetellen, ongeacht wie we zijn of hoe we een thuis voor onszelf maken.
Thank you.
Dankjewel.
(Applause)
(Applaus)