We see with the eyes, but we see with the brain as well. And seeing with the brain is often called imagination. And we are familiar with the landscapes of our own imagination, our inscapes. We've lived with them all our lives. But there are also hallucinations as well. And hallucinations are completely different. They don't seem to be of our creation. They don't seem to be under control. They seem to come from the outside and to mimic perception.
Vi ser med ögonen. Men vi ser också med hjärnan. Att se med hjärnan kallas ofta "fantasi". Vi känner till vår fantasis landskap, våra inskap. Vi har levt med dem hela livet. Men det finns också hallucinationer. Hallucinationer är helt annorlunda. De verkar inte vara skapta av oss. De verkar inte kontrolleras av oss. De verkar komma utifrån
So I am going to be talking about hallucinations
och härmar synintryck.
and a particular sort of visual hallucination, which I see among my patients. A few months ago, I got a phone call from a nursing home where I work. They told me that one of their residents, an old lady in her 90s, was seeing things, and they wondered if she'd gone bonkers or, because she was an old lady, whether she'd had a stroke, or whether she had Alzheimer's.
Jag ska tala om hallucinationer. En särskild sorts synhallucinationer som jag ser hos mina patienter. För några månader sedan fick jag ett samtal från ett äldreboende där jag arbetar. De sa att en av de boende, en dam i 90-årsåldern, såg saker. Och de undrade om hon blivit knasig. Eller snarare, eftersom hon var gammal, ifall hon fått en stroke eller hade Alzheimers.
And so they asked me if I would come and see Rosalie, the old lady. I went in to see her. It was evident straightaway that she was perfectly sane and lucid and of good intelligence, but she'd been very startled and very bewildered, because she'd been seeing things. And she told me -- the nurses hadn't mentioned this -- that she was blind, that she had been completely blind from macular degeneration for five years. But now, for the last few days, she'd been seeing things.
Så de undrade om jag kunde komma och ta en titt på Rosalie, den gamla damen. Jag åkte in för att träffa henne. Det stod snabbt klart att hon var fullkomligt redig, klar och intelligent. Men hon hade blivit skrämd, och väldigt förbryllad eftersom hon börjat se saker. Hon talade om för mig - sköterskorna hade inte nämnt det - att hon var blind, att hon på grund av förändringar i gula fläcken varit blind i fem år. Men nu, de senaste dagarna, hade hon sett saker.
So I said, "What sort of things?" And she said, "People in Eastern dress, in drapes, walking up and down stairs. A man who turns towards me and smiles, but he has huge teeth on one side of his mouth. Animals too. I see a white building. It's snowing, a soft snow. I see this horse with a harness, dragging the snow away. Then, one night, the scene changes. I see cats and dogs walking towards me. They come to a certain point and then stop. Then it changes again. I see a lot of children. They're walking up and down stairs. They wear bright colors, rose and blue, like Eastern dress."
Så jag sa "Vad för saker?" Och hon berättade "Människor i österländska kläder, som går upp och ned för trappor. En man som vänder sig mot mig och ler. Men han har enorma tänder på ena sidan av munnen. Djur också. Jag ser en vit byggnad. Det snöar, mjuk snö. Jag ser en häst med seldon, som drar undan snön. En natt ändras bilden. Jag ser katter och hundar som går mot mig. De kommer till en viss punkt, sedan stannar de. Sedan ändras det igen. Jag ser en massa barn. De går upp och ned för trappor. De är klädda i klara färger, rött och blått, som österländska kläder.
Sometimes, she said, before the people come on, she may hallucinate pink and blue squares on the floor, which seem to go up to the ceiling. I said, "Is this like a dream?" And she said, "No, it's not like a dream. It's like a movie." She said, "It's got color. It's got motion. But it's completely silent, like a silent movie." And she said it's a rather boring movie.
Ibland, sa hon, innan människorna kommer, kan hon hallucinera rosa och blå rutor på golvet, som verkar gå ända upp till taket. Jag sa "Är det som en dröm?" Och hon svarade "Nej, det är inte som en dröm. Det är som en film". Hon sa "Det är färg och rörelse. Men det är helt tyst, som en stumfilm". Och hon sa att det var en ganska tråkig film.
(Laughter)
Hon sa "Alla dessa människor med österländska kläder
She said, "All these people with Eastern dress, walking up and down, very repetitive, very limited."
som går upp och ned, väldigt enformigt, väldigt begränsat".
(Laughter)
(skratt)
And she had a sense of humor. She knew it was a hallucination, but she was frightened. She had lived 95 years, and she'd never had a hallucination before. She said that the hallucinations were unrelated to anything she was thinking or feeling or doing, that they seemed to come on by themselves, or disappear. She had no control over them. She said she didn't recognize any of the people or places in the hallucinations, and none of the people or the animals -- well, they all seemed oblivious of her. And she didn't know what was going on. She wondered if she was going mad or losing her mind.
Hon har humor. Hon visste att det var hallucinationer. Men hon var rädd. Hon hade levt 95 år och aldrig haft hallucinationer förut. Hon sa att hallucinationerna inte var kopplade till något hon tänkte, kände eller gjorde. Att de verkade komma av sig själva, eller försvinna av sig själva. Hon hade ingen kontroll över dem. Hon sa att hon inte kände igen människor eller platser i hallucinationerna. Och människorna och djuren verkade helt omedvetna om henne. Hon visste inte vad som pågick. Hon undrade om hon höll på att bli galen eller tappa förståndet.
Well, I examined her carefully. She was a bright old lady, perfectly sane. She had no medical problems. She wasn't on any medications which could produce hallucinations. But she was blind. And I then said to her, "I think I know what you have." I said, "There is a special form of visual hallucination which may go with deteriorating vision or blindness. This was originally described," I said, "right back in the 18th century, by a man called Charles Bonnet. And you have Charles Bonnet syndrome. There's nothing wrong with your brain. There's nothing wrong with your mind. You have Charles Bonnet syndrome."
Jag undersökte henne noggrannt. Hon var en klok gammal dam. Fullständigt tillräknelig. Hon hade inga medicinska problem. Hon tog inga läkemedel som kunde framkalla hallucinationer. Men hon var blind. Så jag sa till henne: "Jag tror jag vet vad det är". "Det finns en särskild sorts visuella hallucinationer som kan höra ihop med nedsatt syn eller blindhet". "Det beskrevs ursprungligen", sa jag, på 1700-talet, av en man som hette Charles Bonnet. Och du har Charles Bonnet-syndrom. Det är inget fel på din hjärna. Det är inget fel på ditt förstånd. Du har Charles Bonnet-syndrom"
And she was very relieved at this, that there was nothing seriously the matter, and also rather curious. She said, "Who is this Charles Bonnet?" She said, "Did he have them himself?" And she said, "Tell all the nurses that I have Charles Bonnet syndrome."
Hon blev väldigt lättad, eftersom det inte var något allvarligt fel, men också väldigt nyfiken. Hon sa "Vem är den här Charles Bonnet?" "Hade han också detta?" Och så sa hon "Tala om för sköterskorna
(Laughter)
att jag har Charles Bonnet-syndrom"
"I'm not crazy. I'm not demented. I have Charles Bonnet syndrome." Well, so, I did tell the nurses.
(skratt) "Jag är inte galen, jag är inte dement. Jag har Charles Bonnet-syndrom". Så jag talade om det för sköterskorna.
Now this, for me, is a common situation. I work in old-age homes, largely. I see a lot of elderly people who are hearing-impaired or visually impaired. About 10 percent of the hearing-impaired people get musical hallucinations. And about 10 percent of the visually impaired people get visual hallucinations. You don't have to be completely blind, only sufficiently impaired.
För mig är detta en vanlig situation. Jag arbetar till största del på äldreboenden. Jag ser många äldre med syn- och hörselnedsättningar. Ungefär tio procent av de med hörselnedsättning får musikhallucinationer. Och ungefär tio procent av de med synnedsättning får synhallucinationer. Man behöver inte vara helt blind, bara tillräckligt försvagad.
Now, with the original description in the 18th century, Charles Bonnet did not have them. His grandfather had these hallucinations. His grandfather was a magistrate, an elderly man. He'd had cataract surgery. His vision was pretty poor. And in 1759, he described to his grandson various things he was seeing.
Med den ursprungliga beskrivningen från 1700-talet, hade Charles Bonnet inte själv detta. Hans morfar hade dessa hallucinationer. Morfadern var domare, en äldre man. Han hade opererats för starr och hade ganska dålig syn. 1759 beskrev han för sin dotterson, olika saker som han såg.
The first thing he said was he saw a handkerchief in midair. It was a large blue handkerchief with four orange circles. And he knew it was a hallucination. You don't have handkerchiefs in midair. And then he saw a big wheel in midair. But sometimes he wasn't sure whether he was hallucinating or not, because the hallucinations would fit in the context of the visions. So on one occasion, when his granddaughters were visiting them, he said, "And who are these handsome young men with you?"
Det första han sa att han såg var en näsduk i luften. Det var en stor, blå näsduk med fyra orange cirklar. Han visste att det var en hallucination, näsdukar hänger inte i luften. Sedan såg han ett stort hjul, i luften. Men ibland var han inte säker på om han hallucinerade eller inte, eftersom hallucinationerna passade in i sammanhanget. Så vid ett tillfälle, när hans barnbarn hälsade på honom, sa han "Vilka är dessa stiliga unga män med er?"
(Laughter)
Och de sa "Men morfar, det finns inga stiliga unga män här".
And they said, "Alas, Grandpapa, there are no handsome young men." And then the handsome young men disappeared. It's typical of these hallucinations that they may come in a flash and disappear in a flash. They don't usually fade in and out. They are rather sudden, and they change suddenly.
Och så försvann de stiliga unga männen. Det är typiskt för dessa hallucinationer att de kan komma plötsligt och försvinna plötsligt. De tonar vanligtvis inte in och ut. De är ganska plötsliga. Och förändras plötsligt.
Charles Lullin, the grandfather, saw hundreds of different figures, different landscapes of all sorts. On one occasion, he saw a man in a bathrobe smoking a pipe, and realized it was himself. That was the only figure he recognized. On one occasion, when he was walking in the streets of Paris, he saw -- this was real -- a scaffolding. But when he got back home, he saw a miniature of the scaffolding, six inches high, on his study table. This repetition of perception is sometimes called "palinopsia."
Charles Lullin, morfadern, såg hundratals olika figurer och landskap av alla sorter. Vid ett tillfälle såg han en man i badrock, rökandes en pipa, och insåg att det var han själv. Det var den enda figur han kände igen. Vid ett tillfälle när han gick längs en gata i Paris, såg han - och det var verkligt - en byggnadsställning. När han kom tillbaka hem såg han en miniatyr av ställningen, femton centimeter hög, på sitt skrivbord. Denna upprepning av ett synintryck kallas ibland "palinopsi".
With him and with Rosalie, what seems to be going on -- and Rosalie said, "What's going on?" -- and I said that as you lose vision, as the visual parts of the brain are no longer getting any input, they become hyperactive and excitable, and they start to fire spontaneously. And you start to see things. The things you see can be very complicated indeed.
Det som händer för honom, och för Rosalie, det som verkar pågå - och Rosalie sa "Vad är det som pågår?"- och jag sa att när synen försvinner, när de visuella delarna av hjärnan inte längre får någon input, så blir de hyperaktiva och lättretliga. Så börjar de avfyra spontant, och du börjar se saker. Sakerna du ser kan vara väldigt komplicerade.
With another patient of mine who also had some vision, the visions she had could be disturbing. On one occasion, she said she saw a man in a striped shirt in a restaurant. And he turned round, and then he divided into six figures in striped shirts, who started walking towards her. And then the six figures came together, like a concertina. Once, when she was driving, or rather, her husband was driving, the road divided into four and she felt herself going simultaneously up four roads.
För en annan patient, som (precis som Charles Lullin) fortfarande hade viss syn kvar, kunde synerna vara störande. Vid ett tillfälle sa hon att hon såg en man med randig skjorta i en restaurang. Han vände sig om, sedan delades han upp till sex identiska figurer i randig skjorta, som alla började gå mot henne. Sedan gick de sex figurerna ihop igen, som ett handklaver. En gång när hon körde bil, eller rättare sagt, hennes make körde, delade vägen upp sig i fyra delar. Och hon kände hur hon själv åkte på fyra vägar samtidigt.
She had very mobile hallucinations as well. A lot of them had to do with a car. Sometimes she would see a teenage boy sitting on the hood of the car. He was very tenacious, and he moved rather gracefully when the car turned. And then when they came to a stop, the boy would do a sudden vertical takeoff, 100 foot in the air, and then disappear.
Hon hade också väldigt rörliga hallucinationer. Många av dem hade att göra med en bil. Ibland såg hon en tonårig pojke sitta på motorhuven. Han var väldigt säker och rörde sig graciöst när bilen svängde. När de stannade, lyfte han plötsligt, 30 meter upp i luften, för att sedan försvinna.
Another patient of mine had a different sort of hallucination. This was a woman who didn't have trouble with her eyes but the visual parts of her brain, a little tumor in the occipital cortex. And, above all, she would see cartoons. And these cartoons would be transparent, and would cover half the visual field, like a screen. And especially, she saw cartoons of Kermit the Frog.
En annan patient hade en annan sorts hallucinationer. Detta var en kvinna som inte hade några problem med ögonen, men med de visuella delarna i hjärnan. En liten tumör i den bakre delen av hjärnbarken. Till råga på allt såg hon tecknade bilder. Dessa tecknade bilder var transparenta och täckte halva synfältet, som en skärm. Hon såg särskilt grodan Kermit.
(Laughter)
(skratt)
Now, I don't watch Sesame Street, but she made a point of saying, "Why Kermit?" she said, "Kermit the Frog means nothing to me." You know, I was wondering about Freudian determinants: Why Kermit? "Kermit the Frog means nothing to me."
Jag tittar inte på Sesam. Men hon undrade "Varför Kermit?" Hon sa "Kermit betyder ingenting för mig. Du förstår, jag funderade på freudianska betydelser. Varför Kermit? Grodan Kermit betyder ingenting för mig".
She didn't mind the cartoons too much. But what did disturb her was she got very persistent images or hallucinations of faces, and as with Rosalie, the faces were often deformed, with very large teeth or very large eyes. And these frightened her. Well, what is going on with these people? As a physician, I have to try and define what's going on and to reassure people, especially to reassure them that they're not going insane.
Hon brydde sig inte så mycket om de tecknade bilderna. det som störde henne var att hon fick ihållande bilder eller hallucinationer av ansikten, och precis som för Rosalie var ansiktena ofta deformerade, med väldigt stora tänder eller ögon. Detta skrämde henne. Så, vad är det som pågår hos dessa människor? Som läkare måste jag försöka definiera vad det är som pågår, och lugna människor. Särskilt lugna dem med att de inte håller på att bli galna.
Something like 10 percent, as I said, of visually impaired people get these. But no more than one percent of the people acknowledge them, because they are afraid they will be seen as insane or something. And if they do mention them to their own doctors, they may be misdiagnosed.
Ungefär tio procent, som jag sa, av personerna med synnedsättning får detta. Men inte mer än en procent av dessa uppmärksammar det. För de är rädda att de ska ses som galna eller något liknande. Och om de nämner det för sin egen doktor kan de bli feldiagnostiserade.
In particular, the notion is that if you see things or hear things, you're going mad. But the psychotic hallucinations are quite different. Psychotic hallucinations, whether they are visual or vocal, they address you. They accuse you, they seduce you, they humiliate you, they jeer at you. You interact with them. There is none of this quality of being addressed with these Charles Bonnet hallucinations. There is a film. You're seeing a film which has nothing to do with you -- or that's how people think about it.
En vanlig uppfattning är att om man ser saker eller hör saker, så håller man på att bli galen. Men psykotiska hallucinationer är helt annorlunda. Psykotiska hallucinationer, vare sig de är visuella eller vokala, vänder sig till dig. De anklagar dig. De förför dig. De förödmjukar dig. De hånar dig. Du interagerar med dem. Det finns inget av detta i Charles Bonnet-hallucinationer. De är som en film. Du tittar på en film som inte har något med dig att göra. Det är så människor uppfattar det.
There is also a rare thing called temporal lobe epilepsy, and sometimes, if one has this, one may feel oneself transported back to a time and place in the past. You're at a particular road junction. You smell chestnuts roasting. You hear the traffic. All the senses are involved. And you're waiting for your girl. And it's that Tuesday evening back in 1982. The temporal lobe hallucinations are all sense hallucinations, full of feeling, full of familiarity, located in space and time, coherent, dramatic. The Charles Bonnet ones are quite different.
Det finns också något ovanligt som kallas tinninglobsepilepsi. Om man har detta, kan man ibland känna att man förflyttas till en tid och plats i det förflutna. Du är vid en särskild vägkorsning. Du känner lukten av rostade kastanjer. Du hör trafiken. Alla sinnen är inblandade. Du väntar på din flickvän, och det är den där tisdagkvällen 1982. Tinninglobshallucinationer är multisensoriska hallucinationer, fyllda av känslor, igenkännande, placerade i tid och plats, sammanhängande, dramatiska. Charles Bonnet-hallucinationer är annorlunda.
In the Charles Bonnet hallucinations, you have all sorts of levels, from the geometrical hallucinations -- the pink and blue squares the woman had -- up to quite elaborate hallucinations with figures and especially faces. Faces, and sometimes deformed faces, are the single commonest thing in these hallucinations. And one of the second commonest is cartoons.
Så, i Charles Bonnet-hallucinationer finns alla nivåer, från geometriska hallucinationer, som de rosa och blå rutor som kvinnan såg, till detaljerade hallucinationer med figurer och särskilt ansikten. Ansikten, ibland deformerade ansikten, är den vanligaste gemensamma nämnaren för dessa hallucinationer. En av de näst vanligaste är tecknade bilder.
So, what is going on? Fascinatingly, in the last few years, it's been possible to do functional brain imagery, to do fMRI on people as they are hallucinating, and, in fact, to find that different parts of the visual brain are activated as they are hallucinating. When people have these simple, geometrical hallucinations, the primary visual cortex is activated. This is the part of the brain which perceives edges and patterns. You don't form images with your primary visual cortex.
Så, vad är det som händer? Fascinerande nog har det under de senaste åren varit möjligt att utföra funktionell magnetröntgen på personer medan de hallucinerar, och upptäcka att olika delar av hjärnan aktiveras under hallucinationerna. Vid de enkla geometriska hallucinationerna aktiveras primära syncentrum. Detta är den del av hjärnan som uppfattar kanter och mönster. Man kan inte forma bilder med sitt primära syncentrum.
When images are formed, a higher part of the visual cortex is involved, in the temporal lobe. And in particular, one area of the temporal lobe is called the fusiform gyrus. And it's known that if people have damage in the fusiform gyrus, they may lose the ability to recognize faces. But if there's an abnormal activity in the fusiform gyrus, they may hallucinate faces, and this is exactly what you find in some of these people. There is an area in the anterior part of this gyrus where teeth and eyes are represented, and that part of the gyrus is activated when people get the deformed hallucinations.
När bilder formas, aktiveras en högre del av syncentrum i tinningloben, särskilt en del av tinningloben som kallas spolformade gyrus. Man vet att människor med skador på spolformade gyrus kan förlora förmågan att känna igen ansikten. Men abnormal aktivitet i spolformade gyrus kan istället framkalla hallucinationer av ansikten. Detta är exakt det man ser hos vissa av dessa personer. Det finns ett område i den främre delen av detta gyrus där tänder och ögon är representerade. Den delen av gyrus är aktiverad under deformerade hallucinationer.
There is another part of the brain which is especially activated when one sees cartoons. It's activated when one recognizes cartoons, when one draws cartoons and when one hallucinates them. It's very interesting that that should be specific. There are other parts of the brain which are specifically involved with the recognition and hallucination of buildings and landscapes.
Det finns en annan del av hjärnan som är särskilt aktiv när man ser tecknade bilder. Den aktiveras när man känner igen tecknade bilder, när man ritar dem och när man hallucinerar dem. Det är väldigt intressant att just detta är specifikt. Det finns andra delar av hjärnan som är inblandade när det handlar om hallucinationer
Around 1970, it was found that there were not only parts of the brain,
av byggnader och landskap.
but particular cells. "Face cells" were discovered around 1970. And now we know that there are hundreds of other sorts of cells, which can be very, very specific. So you may not only have "car" cells, you may have "Aston Martin" cells.
Omkring 1970 upptäcktes att det inte bara var särskilda delar av hjärnan utan också särskilda celler inblandade. "Ansiktsceller" upptäcktes omkring 1970. Nu vet vi att det finns hundratals andra typer av celler som kan vara väldigt, väldigt specifika. Du kan alltså ha inte bara "bilceller", utan "Aston Martinceller"
(Laughter)
(skratt)
I saw an Aston Martin this morning. I had to bring it in.
Jag såg en Aston Martin i morse,
(Laughter)
jag var bara tvungen att flika in det.
And now it's in there, somewhere. So --
Nu finns den här inne någonstans (skratt)
(Laughter)
På den här nivån, i det som kallas inferotemporal cortex,
now, at this level, in what's called the inferotemporal cortex, there are only visual images, or figments or fragments. It's only at higher levels that the other senses join in and there are connections with memory and emotion. And in the Charles Bonnet syndrome, you don't go to those higher levels. You're in these levels of inferior visual cortex, where you have thousands and tens of thousands and millions of images, or figments or fragmentary figments, all neurally encoded in particular cells or small clusters of cells.
finns bara visuella bilder, eller fragment. Det är bara på högre nivåer som övriga sinnen kommer in och det finns kopplingar till minnen och känslor. Vid Charles Bonnet-syndrom kommer man inte till de högre nivåerna. Man är på de nivåer i syncentrum där det finns tusentals, tiotusentals, miljoner bilder, fragment av bilder, alla neuralt kodade i särskilda celler eller små kluster av celler.
Normally, these are all part of the integrated stream of perception, or imagination, and one is not conscious of them. It is only if one is visually impaired or blind that the process is interrupted. And instead of getting normal perception, you're getting an anarchic, convulsive stimulation, or release, of all of these visual cells in the inferotemporal cortex. So, suddenly, you see a face. Suddenly, you see a car. Suddenly this and suddenly that. The mind does its best to organize and to give some sort of coherence to this, but not terribly successfully.
Normalt sett är alla dessa en del av en ström av perception, eller fantasi, och man är inte medveten om dem. Det är bara om man har synnedsättning eller är blind som processen störs. Istället för att få en normal perception, får man en anarkistisk och konvulsiv stimulans av alla dessa synceller i inferotemporal cortex. Så plötsligt ser man ett ansikte. Plötsligt ser man en bil. Plötsligt det här, plötsligt det där. Hjärnan gör sitt bästa för att organisera och skapa någon form av sammanhang av det. Men inte särskilt framgångsrikt.
When these were first described, it was thought that they could be interpreted like dreams. But, in fact, people say, "I don't recognize the people. I can't form any associations. Kermit means nothing to me." You don't get anywhere, thinking of them as dreams.
När detta först beskrevs trodde man att det kunde tolkas som drömmar. Men i själva verket säger människor "Jag känner inte igen människorna, jag kan inte associera dem till något". "Kermit betyder ingenting för mig". Man kommer ingenvart genom att tänka på det som drömmar.
Well, I've more or less said what I wanted. I think I just want to recapitulate and say this is common. Think of the number of blind people. There must be hundreds of thousands of blind people who have these hallucinations but are too scared to mention them. So this sort of thing needs to be brought into notice, for patients, for doctors, for the public. Finally, I think they are infinitely interesting and valuable, for giving one some insight as to how the brain works.
Jag har mer eller mindre sagt det jag ville säga. Jag vill bara sammanfatta och säga att detta är vanligt. Tänk på antalet blinda människor. Det måste finnas hundratusentals blinda människor som har dessa hallucinationer men som är rädda att nämna dem. Så detta behöver uppmärksammas, för patienter, för läkare, för allmänheten. Slutligen tycker jag att detta är oändligt intressant, och värdefullt, för att ge oss lite insikt i hur hjärnan fungerar.
Charles Bonnet said, 250 years ago -- he wondered how, thinking of these hallucinations, how, as he put it, the theater of the mind could be generated by the machinery of the brain. Now, 250 years later, I think we're beginning to glimpse how this is done. Thanks very much.
Charles Bonnet sa, för 250 år sedan - han undrade hur, med dessa hallucinationer, hur, som han uttryckte det, sinnets teater kunde skapas av hjärnans maskineri. Nu, 250 år senare, tror jag vi börjar få en skymt av hur det går till. Tack så mycket.
(Applause)
(applåd)
Chris Anderson: That was superb. Thank you so much. You speak about these things with so much insight and empathy for your patients. Have you yourself experienced any of the syndromes you write about?
Chris Anderson: Detta var fantastiskt. Tack så mycket. Du talar om dessa saker med så mycket insikt och empati för patienterna. Har du själv upplevt några av de syndrom du skriver om?
Oliver Sacks: I was afraid you would ask that.
Oliver Sacks: Jag var rädd för att du skulle fråga det.
(Laughter)
(skratt)
Well, yeah, a lot of them. And, actually, I'm a little visually impaired myself. I'm blind in one eye and not terribly good in the other. And I see the geometrical hallucinations. But they stop there.
Men ja, flera av dem. Jag har faktiskt en synnedsättning själv. Jag är blind på ena ögat och ser inte särskilt bra med det andra. Jag ser de geometriska hallucinationerna, men inte mer än så.
CA: And they don't disturb you? Because you understand what's doing it, it doesn't make you worried?
C.A: Och de stör inte dig? För du förstår vad det är som skapar dem? De oroar inte dig?
OS: Well, they don't disturb me any more than my tinnitus, which I ignore. They occasionally interest me, and I have many pictures of them in my notebooks. I've gone and had an fMRI myself, to see how my visual cortex is ticking over. And when I see all these hexagons and complex things, which I also have, in visual migraine, I wonder whether everyone sees things like this and whether things like cave art or ornamental art may have been derived from them a bit.
O.S: De stör mig inte mer än min tinnitus gör. Och den ignorerar jag. De intresserar mig ibland. Jag har många bilder av dem i mina anteckningsböcker. Jag har gjort funktionell magnetröntgen för att se hur mitt syncentrum tar över. När jag ser alla dessa hexagoner och komplicerade saker som jag också har, som visuell migrän, undrar jag om alla ser saker som dessa och om sånt som grottmålningar eller ornamentkonst delvis kan komma från det.
CA: That was an utterly, utterly fascinating talk. Thank you so much for sharing.
C.A: Det var ett fullständigt fascinerande föredrag. Tack så mycket för att du delade med dig.
OS: Thank you. Thank you.
O.S: Tack. Tack.
(Applause)
(applåd)