We see with the eyes, but we see with the brain as well. And seeing with the brain is often called imagination. And we are familiar with the landscapes of our own imagination, our inscapes. We've lived with them all our lives. But there are also hallucinations as well. And hallucinations are completely different. They don't seem to be of our creation. They don't seem to be under control. They seem to come from the outside and to mimic perception.
Vidíme očami, ale vidíme tiež mozgom. Videnie mozgom sa často nazýva obrazotvornosť. Dobre poznáme končiny našej vlastnej predstavivosti, naše vnútro. Žijeme s nimi celý náš život. Existujú však aj halucinácie a tie sú úplne iné. Nevyzerajú byť naším výtvorom. Nezdá sa, že ich máme pod kontrolou. Akoby prichádzali zvonku
So I am going to be talking about hallucinations
a napodobňovali vnímanie.
and a particular sort of visual hallucination, which I see among my patients. A few months ago, I got a phone call from a nursing home where I work. They told me that one of their residents, an old lady in her 90s, was seeing things, and they wondered if she'd gone bonkers or, because she was an old lady, whether she'd had a stroke, or whether she had Alzheimer's.
Budem teda rozprávať o halucináciách. O osobitnom druhu zrakových halucinácií, ktoré pozorujem medzi mojími pacientmi. Pred pár mesiacmi som mal telefonát z opatrovateľského domu, kde pracujem. Povedali mi, že jedna z našich pacientiek, stará pani, viac ako 90-ročná, videla veci. Pýtali sa, či sa zbláznila alebo, keďže šlo o staršiu pani, či dostala mozgovú príhodu alebo či mala Alzheimera.
And so they asked me if I would come and see Rosalie, the old lady. I went in to see her. It was evident straightaway that she was perfectly sane and lucid and of good intelligence, but she'd been very startled and very bewildered, because she'd been seeing things. And she told me -- the nurses hadn't mentioned this -- that she was blind, that she had been completely blind from macular degeneration for five years. But now, for the last few days, she'd been seeing things.
Spýtali sa ma, či by som mohol prísť a pozrieť sa na Rosalie, tú starú pani. Šiel som ju teda pozrieť. Bolo okamžite jasné, že bola perfektne duševne zdravá a lucidná a vysokej inteligencie. Bola však veľmi vyľakaná a veľmi zmätená, pretože videla veci. Povedala mi, sestričky to predtým vôbec nespomenuli, že je slepá, že je úplne slepá už 5 rokov kvoli degenerácii žltej škvrny, ale v posledných dňoch videla veci.
So I said, "What sort of things?" And she said, "People in Eastern dress, in drapes, walking up and down stairs. A man who turns towards me and smiles, but he has huge teeth on one side of his mouth. Animals too. I see a white building. It's snowing, a soft snow. I see this horse with a harness, dragging the snow away. Then, one night, the scene changes. I see cats and dogs walking towards me. They come to a certain point and then stop. Then it changes again. I see a lot of children. They're walking up and down stairs. They wear bright colors, rose and blue, like Eastern dress."
Tak som sa spýtal: „Aké veci?“ Odpovedala: „Ľudí v orientálnom odeve, vo voľnom rúchu, ako chodia hore-dolu schodmi. Muža, čo sa otočí smerom ku mne a smeje sa, ale na jednej strane úst má obrovské zuby. Tiež zvieratá. Vidím bielu budovu. Padá jemný sneh. Vidím koňa s postrojom odhŕňať sneh. Potom sa jednej noci scéna zmení. Vidím mačky a psov, ako idú ku mne. Prídu do istej vzdialenosti a potom sa zastavia. Potom sa to znovu mení. Vidím veľa detí. Chodia hore-dolu po schodoch. Majú na sebe oblečenie v jasných farbách, ružovej a modrej, ako má orientálny odev.“
Sometimes, she said, before the people come on, she may hallucinate pink and blue squares on the floor, which seem to go up to the ceiling. I said, "Is this like a dream?" And she said, "No, it's not like a dream. It's like a movie." She said, "It's got color. It's got motion. But it's completely silent, like a silent movie." And she said it's a rather boring movie.
Niekedy, povedala, predtým ako prišli ľudia, mávala halucinácie, v ktorých na podlahe videla ružové a modré štvorce, ktoré sa ťahali až k stropu. Spýtal som sa: „Je to ako sen?“ Odpovedala: „Nie, nie je to ako sen. Je to ako film.“ Povedala: „Má to farbu, má to pohyb, ale je to úplne tiché ako v nemom filme.“ Potom dodala, že je to pomerne nudný film.
(Laughter)
Povedala: „Všetci tí ľudia v orientálnom odeve,
She said, "All these people with Eastern dress, walking up and down, very repetitive, very limited."
chodia hore-dolu, veľmi opakované, veľmi obmedzené.“
(Laughter)
(smiech)
And she had a sense of humor. She knew it was a hallucination, but she was frightened. She had lived 95 years, and she'd never had a hallucination before. She said that the hallucinations were unrelated to anything she was thinking or feeling or doing, that they seemed to come on by themselves, or disappear. She had no control over them. She said she didn't recognize any of the people or places in the hallucinations, and none of the people or the animals -- well, they all seemed oblivious of her. And she didn't know what was going on. She wondered if she was going mad or losing her mind.
Mala zmysel pre humor. Vedela, že ide o halucinácie, ale bola vystrašená. Žila už 95 rokov a nikdy predtým halucinácie nemala. Povedala, že halucinácie neboli v nijakej súvislosti s ničím, o čom premýšľala, čo cítila alebo robila a že sa jej zdali samy od seba prichádzať, ako aj odchádzať. Nemala nad nimi nijakú moc. Povedala, že nespoznáva ani ľudí, ani miesta v halucináciách. Nikto z ľudí či zo zvierat sa akoby na ňu nepamätal. Nevedela, čo sa deje. Premýšľala, či sa zbláznila alebo či stráca rozum.
Well, I examined her carefully. She was a bright old lady, perfectly sane. She had no medical problems. She wasn't on any medications which could produce hallucinations. But she was blind. And I then said to her, "I think I know what you have." I said, "There is a special form of visual hallucination which may go with deteriorating vision or blindness. This was originally described," I said, "right back in the 18th century, by a man called Charles Bonnet. And you have Charles Bonnet syndrome. There's nothing wrong with your brain. There's nothing wrong with your mind. You have Charles Bonnet syndrome."
Nuž som ju pozorne vyšetril. Bola to bystrá stará pani. Duševne úplne zdravá. Nemala žiadne zdravotné problémy. Nebrala žiadne tabletky, ktoré by mohli spôsobovať halucinácie, ale bola slepá. Tak som jej povedal: „Myslím, že viem, čo máte.“ Povedal som: „Existuje špecifická forma vizuálnych halucinácií, ktoré môžu sprevádzať zhoršovanie zraku alebo slepotu.“ „Prvýkrát to opísal“, povedal som, „v 18. storočí muž, ktorý sa volal Charles Bonnet. Máte Charles Bonnetov syndróm. Vášmu mozgu vôbec nič nie je. Vašej mysli vôbec nič nie je. Máte len Charles Bonnetov syndróm.“
And she was very relieved at this, that there was nothing seriously the matter, and also rather curious. She said, "Who is this Charles Bonnet?" She said, "Did he have them himself?" And she said, "Tell all the nurses that I have Charles Bonnet syndrome."
Vtedy sa jej veľmi uľavilo, že nešlo o nič vážne, skôr niečo zaujímavé. Spýtala sa: „Kto bol ten Charles Bonnet?“ „Mal ich aj on?“ Potom dodala: „Povedzte všetkým sestričkám,
(Laughter)
že mám Charles Bonnetov syndróm.“
"I'm not crazy. I'm not demented. I have Charles Bonnet syndrome." Well, so, I did tell the nurses.
(smiech) „Nie som bláznivá. Nie som dementná. Mám Charles Bonnetov syndróm.“ Takže som to povedal sestričkám.
Now this, for me, is a common situation. I work in old-age homes, largely. I see a lot of elderly people who are hearing-impaired or visually impaired. About 10 percent of the hearing-impaired people get musical hallucinations. And about 10 percent of the visually impaired people get visual hallucinations. You don't have to be completely blind, only sufficiently impaired.
Pre mňa je toto bežná situácia. Pracujem v starobincoch už dlho. Vidím veľa starších ľudí, ktorí sú sluchovo alebo zrakovo postihnutí. Okolo 10 % sluchovo postihnutých ľudí má hudobné halucinácie a okolo 10 % zrakovo postihnutých ľudí má vizuálne halucinácie. Nemusíte byť úplne slepí, len dostatočne postihnutí.
Now, with the original description in the 18th century, Charles Bonnet did not have them. His grandfather had these hallucinations. His grandfather was a magistrate, an elderly man. He'd had cataract surgery. His vision was pretty poor. And in 1759, he described to his grandson various things he was seeing.
Podľa originálneho opisu z 18. storočia ich Charles Bonnet nemal. Tieto halucinácie mal jeho starý otec. Jeho starý otec bol sudca, starší muž. Mal operovaný šedý zákal. Jeho zrak bol dosť slabý. V roku 1759 opísal svojmu vnukovi rôzne veci, ktoré vídaval.
The first thing he said was he saw a handkerchief in midair. It was a large blue handkerchief with four orange circles. And he knew it was a hallucination. You don't have handkerchiefs in midair. And then he saw a big wheel in midair. But sometimes he wasn't sure whether he was hallucinating or not, because the hallucinations would fit in the context of the visions. So on one occasion, when his granddaughters were visiting them, he said, "And who are these handsome young men with you?"
Povedal, že ako prvú vec videl vreckovku vo vzduchu. Bola to veľká modrá vreckovka so štyrmi oranžovými kruhmi. Vedel, že ide o halucináciu. Nemáte predsa vreckovky, ktoré poletujú vo vzduchu. Potom videl vo vzduchu poletovať veľké koleso. Niekedy si však nebol istý, či šlo o halucinácie alebo nie, pretože halucinácie úplne zapadali do vizuálneho kontextu. Pri jednej príležitosti, keď boli u neho jeho vnučky na návšteve, sa zrazu spýtal:„A kto sú tí mladí pekní muži s vami?“
(Laughter)
Ony odpovedali:„Bohužiaľ, starý otec, nie sú tu žiadni.“
And they said, "Alas, Grandpapa, there are no handsome young men." And then the handsome young men disappeared. It's typical of these hallucinations that they may come in a flash and disappear in a flash. They don't usually fade in and out. They are rather sudden, and they change suddenly.
Vtedy mladí pekní muži zmizli. Pre tieto halucinácie je typické, že bleskovo prichádzajú a odchádzajú. Zvyčajne sa nevytrácajú ani neobjavujú postupne. Sú skôr náhle a náhle sa aj menia.
Charles Lullin, the grandfather, saw hundreds of different figures, different landscapes of all sorts. On one occasion, he saw a man in a bathrobe smoking a pipe, and realized it was himself. That was the only figure he recognized. On one occasion, when he was walking in the streets of Paris, he saw -- this was real -- a scaffolding. But when he got back home, he saw a miniature of the scaffolding, six inches high, on his study table. This repetition of perception is sometimes called "palinopsia."
Charles Lullin, starý otec, videl stovky rozličných postáv, rôzne krajinky všelijakých typov. Pri jednej príležitosti videl muža v župane, ako fajčí fajku a zistil, že to bol on sám. Bola to jediná postava, ktorú spoznal. Inokedy, ako kráčal ulicami Paríža, videl, a bolo to skutočné, lešenie. Keď sa však vrátil domov, uvidel na svojom stole 15 cm vysokú miniatúru tohto lešenia. Toto opakované vnímanie sa niekedy nazýva palinopsia.
With him and with Rosalie, what seems to be going on -- and Rosalie said, "What's going on?" -- and I said that as you lose vision, as the visual parts of the brain are no longer getting any input, they become hyperactive and excitable, and they start to fire spontaneously. And you start to see things. The things you see can be very complicated indeed.
Zdalo sa, že sa to deje s ním a s Rosalie a Rosalie sa spýtala:„Čo sa deje?“ a ja som odpovedal, že ako stráca zrak, zrakové centrá v mozgu už viac nedostávajú žiaden vnem, a tak sa stávajú hyperaktívne a vzrušivé. Začínajú byť spontánne aktívne a zrazu vidíte veci. Veci, ktoré vidíte, môžu byť naozaj komplikované.
With another patient of mine who also had some vision, the visions she had could be disturbing. On one occasion, she said she saw a man in a striped shirt in a restaurant. And he turned round, and then he divided into six figures in striped shirts, who started walking towards her. And then the six figures came together, like a concertina. Once, when she was driving, or rather, her husband was driving, the road divided into four and she felt herself going simultaneously up four roads.
U inej mojej pacientky, ktorá, podobne ako Charles Lullin, mala isté videnie, bolo to videnie dosť rušivé. Raz mi povedala, že videla v reštaurácii muža v pruhovanom tričku. Ten sa otočil a potom sa rozdelil do šiestich rovnakých postáv v pruhovaných tričkách, ktorí začali kráčať smerom k nej. Všetkých 6 postáv sa následne zjednotilo ako harmonika. Inokedy, keď šoférovala, vlastne jej manžel šoféroval, sa cesta rozdelila na štyri. Mala pocit, akoby simultánne šla po štyroch cestách naraz.
She had very mobile hallucinations as well. A lot of them had to do with a car. Sometimes she would see a teenage boy sitting on the hood of the car. He was very tenacious, and he moved rather gracefully when the car turned. And then when they came to a stop, the boy would do a sudden vertical takeoff, 100 foot in the air, and then disappear.
Tiež mala veľmi pohyblivé halucinácie. Veľa z nich mali niečo do činenia s autom. Niekedy videla mladého chlapca, ako sedí na kapote auta. Húževnato sa držal a ladne sa hýbal, keď auto zatáčalo. Keď prišli na stopku, zrazu chlapec vyletel vertikálne 30 m do vzduchu a zmizol.
Another patient of mine had a different sort of hallucination. This was a woman who didn't have trouble with her eyes but the visual parts of her brain, a little tumor in the occipital cortex. And, above all, she would see cartoons. And these cartoons would be transparent, and would cover half the visual field, like a screen. And especially, she saw cartoons of Kermit the Frog.
Ďalšia moja pacientka mala iný druh halucinácií. Bola to žena, ktorá nemala problémy s očami, ale so zrakovou časťou mozgu. Šlo o malý tumor na tylovej časti mozgovej kôry. Ona predovšetkým vídavala kreslené postavičky. Tieto kreslené postavičky boli priesvitné a zakrývali polovicu vizuálneho poľa ako obrazovku. Videla hlavne kresleného žabiaka Kermita.
(Laughter)
(smiech)
Now, I don't watch Sesame Street, but she made a point of saying, "Why Kermit?" she said, "Kermit the Frog means nothing to me." You know, I was wondering about Freudian determinants: Why Kermit? "Kermit the Frog means nothing to me."
Nesledujem detský program Sezamová ulica, ale ona upozornila: „Prečo Kermit?“ Povedala: „Žabiak Kermit pre mňa nič neznamená.“ Viete, rozmýšľal som o Freudových determinantoch. Prečo Kermit? „Žabiak Kermit pre mňa nič neznamená.“
She didn't mind the cartoons too much. But what did disturb her was she got very persistent images or hallucinations of faces, and as with Rosalie, the faces were often deformed, with very large teeth or very large eyes. And these frightened her. Well, what is going on with these people? As a physician, I have to try and define what's going on and to reassure people, especially to reassure them that they're not going insane.
Až tak jej tie kreslené postavičky nevadili, ale čo ju dosť rušilo, boli neustále obrazy alebo halucinácie tvárí. Ako aj u Rosalie, tváre boli často deformované, s obrovskými zubami alebo veľkými očami a tie ju strašili. Čo sa teda dialo týmto ľuďom? Ako lekár sa musím pokúsiť definovať, o čo ide a upokojiť ľudí. Hlavne ich upokojiť v tom, že nie sú blázni.
Something like 10 percent, as I said, of visually impaired people get these. But no more than one percent of the people acknowledge them, because they are afraid they will be seen as insane or something. And if they do mention them to their own doctors, they may be misdiagnosed.
Ako som povedal, trpí tým približne 10 % zrakovo postihnutých ľudí, ale nie viac ako 1 % ich prizná, pretože sa boja, že by sa na nich pozeralo ako na bláznov alebo také niečo. Aj keď to spomenú svojim doktorom, môže im byť určená zlá diagnóza.
In particular, the notion is that if you see things or hear things, you're going mad. But the psychotic hallucinations are quite different. Psychotic hallucinations, whether they are visual or vocal, they address you. They accuse you, they seduce you, they humiliate you, they jeer at you. You interact with them. There is none of this quality of being addressed with these Charles Bonnet hallucinations. There is a film. You're seeing a film which has nothing to do with you -- or that's how people think about it.
Hlavne kvôli názoru, že ak vidíte veci alebo ich počujete, tak ste blázon. Psychotické halucinácie sú však celkom odlišné. Psychotické halucinácie, či už ide o zrakové alebo zvukové, vás oslovujú. Obviňujú vás. Lákajú vás. Ponižujú vás. Posmievajú sa vám. Ste s nimi v interakcii. Takéto vlastnosti necharakterizujú Charles Bonnetove halucinácie. Je to ako film. Vidíte film, ktorý s vami nič nemá alebo tak nejako to ľudia vnímajú.
There is also a rare thing called temporal lobe epilepsy, and sometimes, if one has this, one may feel oneself transported back to a time and place in the past. You're at a particular road junction. You smell chestnuts roasting. You hear the traffic. All the senses are involved. And you're waiting for your girl. And it's that Tuesday evening back in 1982. The temporal lobe hallucinations are all sense hallucinations, full of feeling, full of familiarity, located in space and time, coherent, dramatic. The Charles Bonnet ones are quite different.
Existuje však zriedkavá vec nazývaná epilepsia spánkového laloku. Niekedy sa ten, kto ju má, môže cítiť akoby prenesený dozadu v čase a mieste. Ste na istej križovatke. Cítite vôňu pečených gaštanov. Počujete premávku. Všetky zmysly sú zapojené. Čakáte na svoje dievča. Je utorkový večer roku 1982. Halucinácie vzniknuté v spánkovom laloku sú halucinácie viacerých zmyslov, plné pocitov, plné známych vecí, spojené s istým miestom a časom, koherentné, dramatické. Charles Bonnetove halucinácie sú celkom odlišné.
In the Charles Bonnet hallucinations, you have all sorts of levels, from the geometrical hallucinations -- the pink and blue squares the woman had -- up to quite elaborate hallucinations with figures and especially faces. Faces, and sometimes deformed faces, are the single commonest thing in these hallucinations. And one of the second commonest is cartoons.
V rámci Charles Bonnetových halucinácií máte rôzne úrovne, od geometrických halucinácií, ktorými boli tie ružové a modré štvorce, ktoré mala tá pani, až po dosť komplikované halucinácie s postavami a hlavne s tvárami. Tváre, a často znetvorené tváre, sú tou najčastejšou súčasťou týchto halucinácií. Druhou najčastejšou vecou sú kreslené postavičky.
So, what is going on? Fascinatingly, in the last few years, it's been possible to do functional brain imagery, to do fMRI on people as they are hallucinating, and, in fact, to find that different parts of the visual brain are activated as they are hallucinating. When people have these simple, geometrical hallucinations, the primary visual cortex is activated. This is the part of the brain which perceives edges and patterns. You don't form images with your primary visual cortex.
O čo teda ide? Je úžasné, že počas posledných pár rokov bolo možné vytvoriť funkčný obraz mozgu, spraviť magnetickú rezonanciu počas halucinácií a zistiť, že počas nich sú aktivované rôzne časti zrakového centra mozgu. Keď ľudia majú tieto jednoduché geometrické halucinácie, je aktivovaný vizuálny kortex, teda vizuálna mozgová kôra. Je to tá časť mozgu, ktorá je schopná vnímať hrany a vzory. Obrazy nevytvárate primárnym vizuálnym kortexom.
When images are formed, a higher part of the visual cortex is involved, in the temporal lobe. And in particular, one area of the temporal lobe is called the fusiform gyrus. And it's known that if people have damage in the fusiform gyrus, they may lose the ability to recognize faces. But if there's an abnormal activity in the fusiform gyrus, they may hallucinate faces, and this is exactly what you find in some of these people. There is an area in the anterior part of this gyrus where teeth and eyes are represented, and that part of the gyrus is activated when people get the deformed hallucinations.
Keď sa tvoria obrazce, je zapojená vyššia časť vizuálneho kortexu spánkového laloku a obzvlášť jedna časť spánkového laloku, ktorá sa nazýva gyrus fusiformis, teda vretenovitý závit. Je známe, že keď má niekto poškodený gyrus fusiformis, môže stratiť schopnosť rozpoznávať tváre. Pokiaľ však gyrus fusiformis vykazuje abnormálnu aktivitu, môžu sa dostaviť halucinácie tvárí. Je to presne to, čo môžete nájsť u niektorých ľudí. Na spodnej časti tohto závitu sa nachádza oblasť, ktorá zastupuje vnímanie očí a zubov. Táto časť závitu je aktivovaná, keď majú ľudia deformované halucinácie.
There is another part of the brain which is especially activated when one sees cartoons. It's activated when one recognizes cartoons, when one draws cartoons and when one hallucinates them. It's very interesting that that should be specific. There are other parts of the brain which are specifically involved with the recognition and hallucination of buildings and landscapes.
Potom existuje iná časť mozgu, ktorá je aktivovaná najmä vtedy, keď človek vidí kreslené postavičky. Je aktivovaná, keď človek spoznáva kreslené postavičky, keď ich kreslí a keď má s nimi halucinácie. Je veľmi zaujímavé, že by to malo byť špecifické. Potom ešte existujú časti mozgu, ktoré sú obzvlášť zapojené pri spoznávaní a pri halucináciách
Around 1970, it was found that there were not only parts of the brain,
budov a krajín.
but particular cells. "Face cells" were discovered around 1970. And now we know that there are hundreds of other sorts of cells, which can be very, very specific. So you may not only have "car" cells, you may have "Aston Martin" cells.
Okolo roku 1970 sa zistilo, že sa nezapájajú špecifické časti mozgu, ale špecifické mozgové bunky. Bunky rozpoznávajúce tvár boli objavené okolo roku 1970 a teraz vieme, že existujú stovky iných druhov buniek, ktoré môžu byť veľmi osobité. Tak nielenže môžete mať bunky rozpoznávajúce autá, ale aj bunky pre autá značky Aston Martin.
(Laughter)
(smiech)
I saw an Aston Martin this morning. I had to bring it in.
Dnes ráno som videl jeden Aston Martin.
(Laughter)
Musel som ho spomenúť
And now it's in there, somewhere. So --
a teraz je niekde tam. (smiech)
(Laughter)
Na tejto úrovni, v tzv. inferotemporálnom kortexe,
now, at this level, in what's called the inferotemporal cortex, there are only visual images, or figments or fragments. It's only at higher levels that the other senses join in and there are connections with memory and emotion. And in the Charles Bonnet syndrome, you don't go to those higher levels. You're in these levels of inferior visual cortex, where you have thousands and tens of thousands and millions of images, or figments or fragmentary figments, all neurally encoded in particular cells or small clusters of cells.
sú iba vizuálne obrazce, fikcie či fragmenty. Iba na vyšších úrovniach sa ostatné vnemy pripoja a spájajú sa s pamäťou a emóciami. Charles Bonnetov syndróm nezachádza až na takú vysokú úroveň. Ide o úrovne spodnej časti vizuálneho kortexu, kde máte tisíce, desaťtisíce a milióny obrazov, fikcií alebo úlomkov fikcií, všetky neurónovo zakódované, v zvláštnych bunkách alebo v malých skupinkách buniek.
Normally, these are all part of the integrated stream of perception, or imagination, and one is not conscious of them. It is only if one is visually impaired or blind that the process is interrupted. And instead of getting normal perception, you're getting an anarchic, convulsive stimulation, or release, of all of these visual cells in the inferotemporal cortex. So, suddenly, you see a face. Suddenly, you see a car. Suddenly this and suddenly that. The mind does its best to organize and to give some sort of coherence to this, but not terribly successfully.
Zvyčajne je toto všetko časť uceleného prúdu vnímania či predstavivosti. Človek si toho nie je vedomý. Iba ak je zrakovo postihnutý alebo slepý, teda proces je prerušený a namiesto normálneho vnímania dostávame anarchické a trhavé stimuly či uvoľnený prúd všetkých týchto zrakových buniek v inferotemporálnom kortexe. Takže zrazu vidíte tvár. Zrazu vidíte auto. Zrazu to či ono. Mozog sa snaží zorganizovať a dosiahnuť v tom istý druh spojitosti, ale nie veľmi úspešne.
When these were first described, it was thought that they could be interpreted like dreams. But, in fact, people say, "I don't recognize the people. I can't form any associations. Kermit means nothing to me." You don't get anywhere, thinking of them as dreams.
Keď boli tieto halucinácie po prvý raz opísané, myslelo sa, že sa môžu vysvetliť ako sny, ale v skutočnosti ľudia hovoria: „Nespoznávam ľudí. Nedokážem nájsť žiadne súvislosti.“ „Kermit pre mňa nič neznamená.“ Nikam sa nedostanete, pokiaľ budete o nich uvažovať ako o snoch.
Well, I've more or less said what I wanted. I think I just want to recapitulate and say this is common. Think of the number of blind people. There must be hundreds of thousands of blind people who have these hallucinations but are too scared to mention them. So this sort of thing needs to be brought into notice, for patients, for doctors, for the public. Finally, I think they are infinitely interesting and valuable, for giving one some insight as to how the brain works.
Povedal som teda viac-menej to, čo som chcel. Myslím, že by som to chcel už len zrekapitulovať a povedať, že je to bežné. Zamyslite sa nad počtom slepých ľudí. Musia existovať státisíce slepých ľudí, ktorí trpia týmito halucináciami, ale sú príliš vystrašení o tom niečo povedať. Tieto veci sa musia dostať medzi informácie pre pacientov, doktorov a širokú verejnosť. Nakoniec si myslím, že je nesmierne zaujímavé a hodnotné ozrejmiť ľuďom, ako funguje mozog.
Charles Bonnet said, 250 years ago -- he wondered how, thinking of these hallucinations, how, as he put it, the theater of the mind could be generated by the machinery of the brain. Now, 250 years later, I think we're beginning to glimpse how this is done. Thanks very much.
Pred 250 rokmi Charles Bonnet povedal, že je unesený, aké, mal na mysli tie halucinácie, ako vyhlásil, aké divadlo je mašinéria mozgu schopná vyprodukovať. Teraz, o 250 rokov neskôr, si myslím, že začíname chápať, ako sa to všetko deje. Ďakujem veľmi pekne.
(Applause)
(potlesk)
Chris Anderson: That was superb. Thank you so much. You speak about these things with so much insight and empathy for your patients. Have you yourself experienced any of the syndromes you write about?
Chris Anderson: Bolo to úžasné. Veľmi pekne ďakujem. Rozprávate o týchto veciach do takej hĺbky a s takou empatiou voči vaším pacientom. Už ste niekedy zažili nejaký syndróm, o ktorom ste písali?
Oliver Sacks: I was afraid you would ask that.
Oliver Sacks: Obával som sa, že sa ma na to opýtate.
(Laughter)
(smiech)
Well, yeah, a lot of them. And, actually, I'm a little visually impaired myself. I'm blind in one eye and not terribly good in the other. And I see the geometrical hallucinations. But they stop there.
No, áno, mnoho z nich. Teraz som trochu zrakovo postihnutý. Na jedno oko som slepý a druhému sa tiež dobre nedarí. Mávam geometrické halucinácie, ale tam to končí.
CA: And they don't disturb you? Because you understand what's doing it, it doesn't make you worried?
C.A.: A nerušia Vás? Keďže rozumiete tomu, čo ich spôsobuje, neznepokojuje Vás to?
OS: Well, they don't disturb me any more than my tinnitus, which I ignore. They occasionally interest me, and I have many pictures of them in my notebooks. I've gone and had an fMRI myself, to see how my visual cortex is ticking over. And when I see all these hexagons and complex things, which I also have, in visual migraine, I wonder whether everyone sees things like this and whether things like cave art or ornamental art may have been derived from them a bit.
O.S.: Nuž, nerušia ma o nič viac ako môj tinitus, teda hučanie v uchu. Ten však ignorujem. Občas ma zaujímajú. Mám mnoho ich obrázkov vo svojom notebooku. Šiel som a dal som si spraviť magnetickú rezonanciu, aby som videl, ako je na tom kôra zrakového centra. Keď vidím všetky tie šesťuholníky a komplikované veci, ktoré tiež mávam počas zrakovej migrény, spytujem sa, či každý vidí tie isté veci a či sa veci ako jaskynné umenie či ornamentálne umenie mohli z nich čiastočne vyvinúť.
CA: That was an utterly, utterly fascinating talk. Thank you so much for sharing.
C.A.: Toto bola úplne fascinujúca prednáška. Ďakujem vám za vašu ochotu sa s nami o ňu podeliť.
OS: Thank you. Thank you.
O.S.: Ďakujem. Ďakujem.
(Applause)
(potlesk)