We see with the eyes, but we see with the brain as well. And seeing with the brain is often called imagination. And we are familiar with the landscapes of our own imagination, our inscapes. We've lived with them all our lives. But there are also hallucinations as well. And hallucinations are completely different. They don't seem to be of our creation. They don't seem to be under control. They seem to come from the outside and to mimic perception.
Noi vedem cu ochii, dar totodată vedem şi cu creierul. Iar faptul că vedem cu creierul este adesea numit imaginaţie. Şi suntem familiarizaţi cu peisajele din imaginaţia noastră, calităţile noastre esenţiale. Am trăit cu ele toată viaţa noastră. Însă există în acelaşi timp şi halucinaţii. Iar halucinaţiile sunt cu totul diferite. Ele nu par a fi create de noi. Ele nu par să se afle sub controlul nostru. Par sa vină din exteriorul nostru,
So I am going to be talking about hallucinations
şi par să imite percepţia.
and a particular sort of visual hallucination, which I see among my patients. A few months ago, I got a phone call from a nursing home where I work. They told me that one of their residents, an old lady in her 90s, was seeing things, and they wondered if she'd gone bonkers or, because she was an old lady, whether she'd had a stroke, or whether she had Alzheimer's.
Aşa că voi vorbi despre halucinaţii și despre un anumit tip de halucinaţie vizuală pe care o întâlnesc în rândul pacienţilor mei. În urmă cu câteva luni am primit un telefon de la un sanatoriu unde lucrez eu. Mi-au spus că unul dintre pacienţi, o bătrână de 90 de ani, avea halucinaţii. Şi se întrebau dacă nu cumva a luat-o razna. Sau - deoarece era o femeie bătrână - poate a suferit un atac sau avea boala Alzheimer.
And so they asked me if I would come and see Rosalie, the old lady. I went in to see her. It was evident straightaway that she was perfectly sane and lucid and of good intelligence, but she'd been very startled and very bewildered, because she'd been seeing things. And she told me -- the nurses hadn't mentioned this -- that she was blind, that she had been completely blind from macular degeneration for five years. But now, for the last few days, she'd been seeing things.
Aşa că m-au rugat să merg şi să o văd pe Rosalie, bătrâna doamnă. Am intrat să o văd. Era evident imediat că era perfect raţională şi lucidă, cu o inteligenţă bună, însă era foarte speriată şi foarte confuză deoarece avusese halucinaţii. Iar ea mi-a spus -- asistentele nu menţionaseră acest lucru -- că era oarbă, că era complet oarbă de cinci ani, din pricina degenerării maculare. Dar acum, în ultimele câteva zile, ea a vedea lucruri.
So I said, "What sort of things?" And she said, "People in Eastern dress, in drapes, walking up and down stairs. A man who turns towards me and smiles, but he has huge teeth on one side of his mouth. Animals too. I see a white building. It's snowing, a soft snow. I see this horse with a harness, dragging the snow away. Then, one night, the scene changes. I see cats and dogs walking towards me. They come to a certain point and then stop. Then it changes again. I see a lot of children. They're walking up and down stairs. They wear bright colors, rose and blue, like Eastern dress."
Aşa că am întrebat-o: „Ce fel de lucruri?”. Iar ea mi-a răspuns: „Oameni îmbrăcaţi în rochii orientale, în costume, urcând şi coborând scările. Un bărbat care se întoarce spre mine şi îmi zâmbeşte. Dar are dinţi imenşi într-o parte a gurii. Şi animale. Văd o clădire albă. Ninge, o zăpadă moale. Văd un cal înhămat îndepărtând zăpada. Apoi, într-o noapte, scena se schimbă. Văd pisici şi câini mergând spre mine. Vin până la un anumit punct şi apoi se opresc. Apoi se schimbă din nou. Văd o mulţime de copii. Urcă şi coboară scările. Poartă culori deschise, roz şi albastru, precum o rochie orientală”.
Sometimes, she said, before the people come on, she may hallucinate pink and blue squares on the floor, which seem to go up to the ceiling. I said, "Is this like a dream?" And she said, "No, it's not like a dream. It's like a movie." She said, "It's got color. It's got motion. But it's completely silent, like a silent movie." And she said it's a rather boring movie.
Uneori, spuse ea, înainte să apară oamenii ar putea halucina pătrate roz şi albastre pe podea, care par să urce pe tavan. Am întrebat-o: „Este ca un vis?”. Iar ea mi-a răspuns: „Nu, nu este ca un vis. Este ca un film. Are culoare. Are mişcare. Însă este lipsit de sunet, ca un film mut.” Mai spuse că este un film cam plictisitor.
(Laughter)
„Toţi oamenii poartă rochii orientale,
She said, "All these people with Eastern dress, walking up and down, very repetitive, very limited."
urcând şi coborând, foarte repetitiv, foarte limitat.”
(Laughter)
(Râsete)
And she had a sense of humor. She knew it was a hallucination, but she was frightened. She had lived 95 years, and she'd never had a hallucination before. She said that the hallucinations were unrelated to anything she was thinking or feeling or doing, that they seemed to come on by themselves, or disappear. She had no control over them. She said she didn't recognize any of the people or places in the hallucinations, and none of the people or the animals -- well, they all seemed oblivious of her. And she didn't know what was going on. She wondered if she was going mad or losing her mind.
Şi are simţul umorului. Ştia că fusese o halucinaţie. Însă era speriată. Trăise 95 de ani şi nu avusese niciodată o halucinaţie. Spunea că halucinaţiile nu aveau legătură cu nimic din ceea ce gândea, simţea sau făcea. Că păreau să apară sau să dispară singure. Nu avea nici un control asupra lor. Spunea că nu recunoscuse pe niciunul dintre oamenii sau locurile din halucinaţii. Şi niciunul dintre oameni sau animale, ei bine, pe toate părea să le fi uitat. Şi nu ştia ce se petrecea. Se întreba dacă nu cumva înnebunea, sau îşi pierdea minţile.
Well, I examined her carefully. She was a bright old lady, perfectly sane. She had no medical problems. She wasn't on any medications which could produce hallucinations. But she was blind. And I then said to her, "I think I know what you have." I said, "There is a special form of visual hallucination which may go with deteriorating vision or blindness. This was originally described," I said, "right back in the 18th century, by a man called Charles Bonnet. And you have Charles Bonnet syndrome. There's nothing wrong with your brain. There's nothing wrong with your mind. You have Charles Bonnet syndrome."
Ei bine, am examinat-o cu grijă. Era o femeie bătrână inteligentă. Perfect lucidă. Nu avea nicio problemă medicală. Nu lua nici un medicament care i-ar putea produce halucinaţii. Însă era oarbă. Şi atunci i-am spus: „Cred că ştiu ce ai. Există o formă specială de halucinaţii vizuale care poate apărea odată cu deteriorarea vederii sau cu orbirea. Aceasta a fost iniţial descrisă în secolul 18 de către un bărbat numit Charles Bonnet. Iar tu suferi de sindromul Charles Bonnet. Nu este nimic în neregulă cu creierul sau cu mintea ta. Suferi de sindromul Charles Bonnet.”
And she was very relieved at this, that there was nothing seriously the matter, and also rather curious. She said, "Who is this Charles Bonnet?" She said, "Did he have them himself?" And she said, "Tell all the nurses that I have Charles Bonnet syndrome."
Auzind acest lucru s-a liniştit foarte mult, că nu era o problemă gravă, şi de asemenea era destul de curioasă. M-a întrebat: „Cine este Charles Bonnet? Avea şi el halucinaţii?” Iar apoi a zis: „Spuneţi-le tuturor asistentelor
(Laughter)
că am sindromul Charles Bonnet.”
"I'm not crazy. I'm not demented. I have Charles Bonnet syndrome." Well, so, I did tell the nurses.
(Râsete) „Nu sunt nebună. Nu sunt dementă. Am sindromul Charles Bonnet.” Ei bine, într-adevăr, le-am spus asta asistentelor.
Now this, for me, is a common situation. I work in old-age homes, largely. I see a lot of elderly people who are hearing-impaired or visually impaired. About 10 percent of the hearing-impaired people get musical hallucinations. And about 10 percent of the visually impaired people get visual hallucinations. You don't have to be completely blind, only sufficiently impaired.
Pentru mine este o situaţie obişnuită. În mare lucrez în aziluri de bătrâni. Văd o mulţime de vârstnici care au deficienţe de auz sau de vedere. În jur de 10% dintre cei cu deficienţe de auz au halucinaţii muzicale. Aproximativ 10% dintre cei cu deficienţe de vedere au halucinaţii vizuale. Nu trebuie să fii complet orb, doar cu o deficienţă suficientă.
Now, with the original description in the 18th century, Charles Bonnet did not have them. His grandfather had these hallucinations. His grandfather was a magistrate, an elderly man. He'd had cataract surgery. His vision was pretty poor. And in 1759, he described to his grandson various things he was seeing.
Chiar cu descrierea originală din secolul 18, Charles Bonnet nu le-a avut. Bunicul său avea aceste halucinaţii. Bunicul său era magistrat, un bărbat în vârstă. A fost operat de cataractă. Vederea lui era destul de slabă. Iar în 1759 i-a descris nepotului său diverse lucruri pe care le vedea.
The first thing he said was he saw a handkerchief in midair. It was a large blue handkerchief with four orange circles. And he knew it was a hallucination. You don't have handkerchiefs in midair. And then he saw a big wheel in midair. But sometimes he wasn't sure whether he was hallucinating or not, because the hallucinations would fit in the context of the visions. So on one occasion, when his granddaughters were visiting them, he said, "And who are these handsome young men with you?"
Primul lucru pe care a spus că l-a văzut o batistă plutind în aer. Era o batistă albastră, mare cu patru cercuri portocalii. Iar el ştia că este o halucinaţie. Nu există batiste în aer. Iar apoi a văzut o roată mare plutind. Însă uneori nu era sigur dacă halucina sau nu, deoarece halucinaţiile se potriveau în contextul viziunilor. Astfel că odată, când nepoatele sale erau în vizită la el, a spus: „Şi cine sunt aceşti tineri chipeşi care vă însoţesc?”
(Laughter)
Iar ele au răspuns: „Vai, bunicule, nu e niciun tânăr chipeş.”
And they said, "Alas, Grandpapa, there are no handsome young men." And then the handsome young men disappeared. It's typical of these hallucinations that they may come in a flash and disappear in a flash. They don't usually fade in and out. They are rather sudden, and they change suddenly.
Iar apoi tinerii chipeşi au dispărut. Este tipic pentru aceste halucinaţii ca ele să vină şi să dispară foarte repede. De obicei nu apar şi nu dispar progresiv. Sunt spontane și se modifică brusc.
Charles Lullin, the grandfather, saw hundreds of different figures, different landscapes of all sorts. On one occasion, he saw a man in a bathrobe smoking a pipe, and realized it was himself. That was the only figure he recognized. On one occasion, when he was walking in the streets of Paris, he saw -- this was real -- a scaffolding. But when he got back home, he saw a miniature of the scaffolding, six inches high, on his study table. This repetition of perception is sometimes called "palinopsia."
Charles Lullin, bunicul, a văzut sute de figuri diferite, peisaje diferite de toate tipurile. Odată a văzut un om în halat de baie fumând o pipă, şi şi-a dat seama că era chiar el. Acela a fost singurul chip pe care l-a recunoscut. Odată, în timp ce se plimba pe străzile Parisului, a văzut -- asta era real -- o schelă. Însă atunci când s-a întors acasă a văzut miniatura schelei înaltă de 15 cm, pe masa sa de lucru. Această repetare a percepţiei este uneori denumită paliopsie.
With him and with Rosalie, what seems to be going on -- and Rosalie said, "What's going on?" -- and I said that as you lose vision, as the visual parts of the brain are no longer getting any input, they become hyperactive and excitable, and they start to fire spontaneously. And you start to see things. The things you see can be very complicated indeed.
Cu el, şi cu Rosalie, ceea ce pare să se întâmple - şi Rosalie a întrebat „Ce se întâmplă?” -- şi am răspuns că pe măsură ce îţi pierzi vederea, pe măsură ce partea vizuală a creierului nu mai receptează nicio informaţie, devin hiperactive şi excitabile. Iar ele încep să se declanşeze în mod spontan. Şi apar halucinaţiile. Halucinaţiile pot fi într-adevăr foarte complicate.
With another patient of mine who also had some vision, the visions she had could be disturbing. On one occasion, she said she saw a man in a striped shirt in a restaurant. And he turned round, and then he divided into six figures in striped shirts, who started walking towards her. And then the six figures came together, like a concertina. Once, when she was driving, or rather, her husband was driving, the road divided into four and she felt herself going simultaneously up four roads.
Cu o altă pacientă de-ale mele, care putea vedea puțin, ceea ce vedea putea fi deranjant. Odată spunea că văzuse un bărbat îmbrăcat cu o cămaşă în dungi într-un restaurant. Iar el s-a întors. Apoi s-a divizat în şase figuri identice îmbrăcate în cămăşi cu dungi, care au începuseră să meargă spre ea. Iar apoi cele şase figuri s-au reunit, ca într-o concertină. Altădată, în timp ce conducea maşina, de fapt în timp ce soţul ei conducea, drumul s-a despărţit în patru. Iar ea a simţit că mergea simultan pe cele patru drumuri.
She had very mobile hallucinations as well. A lot of them had to do with a car. Sometimes she would see a teenage boy sitting on the hood of the car. He was very tenacious, and he moved rather gracefully when the car turned. And then when they came to a stop, the boy would do a sudden vertical takeoff, 100 foot in the air, and then disappear.
Avea de asemenea halucinaţii foarte mobile. Multe dintre ele erau legate de maşină. Uneori vedea un adolescent stând pe capota maşinii. Era foarte tenace şi se mişca oarecum graţios când maşina a întors. Iar când au ajuns la un semafor, băiatul s-ar fi ridicat brusc la 30 de metri în aer, şi apoi a dispărut.
Another patient of mine had a different sort of hallucination. This was a woman who didn't have trouble with her eyes but the visual parts of her brain, a little tumor in the occipital cortex. And, above all, she would see cartoons. And these cartoons would be transparent, and would cover half the visual field, like a screen. And especially, she saw cartoons of Kermit the Frog.
O altă pacientă de-ale mele avea diferite tipuri de halucinaţii. Era o femeie care nu avusese probleme cu ochii, ci cu părţile vizuale ale creierului. O mică tumoare pe cortexul occipital. Şi, pe deasupra, vedea desene animate. Desenele animate erau transparente şi îi acoperea jumătate din câmpul vizual, ca un ecran. Iar ea vedea în special desene animate cu Kermit Broscoiul.
(Laughter)
(Râsete)
Now, I don't watch Sesame Street, but she made a point of saying, "Why Kermit?" she said, "Kermit the Frog means nothing to me." You know, I was wondering about Freudian determinants: Why Kermit? "Kermit the Frog means nothing to me."
Recunosc că nu urmăresc Sesame Street. Însă avea dreptate întrebând: „De ce Kermit? Kermit Broscoiul nu are nicio însemnătate pentru mine. Ştiţi, mă gândeam la determinanţii Freudieni. De ce Kermit? Kermit Broscoiul nu înseamnă nimic pentru mine.”
She didn't mind the cartoons too much. But what did disturb her was she got very persistent images or hallucinations of faces, and as with Rosalie, the faces were often deformed, with very large teeth or very large eyes. And these frightened her. Well, what is going on with these people? As a physician, I have to try and define what's going on and to reassure people, especially to reassure them that they're not going insane.
Nu o deranjau prea mult desenele animate. Dar ceea ce o deranja era faptul că vedea imagini foarte persistente sau halucinaţii ale feţelor şi, ca şi în cazul lui Rosalie, feţele erau adesea deformate, cu dinţi sau ochi foarte mari. Iar acestea o speriau. Ei bine, ce se petrece cu aceşti oameni? În calitate de medic, trebuie să încerc să definesc ceea ce se petrece, şi să liniştesc oamenii. Şi în special să îi asigur că nu înnebunesc.
Something like 10 percent, as I said, of visually impaired people get these. But no more than one percent of the people acknowledge them, because they are afraid they will be seen as insane or something. And if they do mention them to their own doctors, they may be misdiagnosed.
Cam în jur de 10%, după cum spuneam, din oamenii cu deficienţe de vedere le au. Însă nu mai mult de un procent dintre oameni recunosc. Deoarece le este teamă să nu fie consideraţi nebuni sau altfel. Iar dacă le menţionează propriilor lor doctori ar putea fi diagnosticaţi greşit.
In particular, the notion is that if you see things or hear things, you're going mad. But the psychotic hallucinations are quite different. Psychotic hallucinations, whether they are visual or vocal, they address you. They accuse you, they seduce you, they humiliate you, they jeer at you. You interact with them. There is none of this quality of being addressed with these Charles Bonnet hallucinations. There is a film. You're seeing a film which has nothing to do with you -- or that's how people think about it.
În special deoarece concepţia este aceea că dacă vezi sau auzi lucruri, înnebuneşti. Însă halucinaţiile psihotice sunt complet diferite. Halucinaţiile psihotice, indiferent dacă sunt vizuale sau auditive, ele vi se adresează, vă acuză. vă seduc, vă umilesc, vă batjocoresc. Interacţionaţi cu ele. Niciuna dintre aceste calităţi de a vi se adresa nu se regăseşte în halucinaţiile Charles Bonnet. Este un film care nu are nimic de a face cu tine. Sau cel puţin aşa îl consideră lumea.
There is also a rare thing called temporal lobe epilepsy, and sometimes, if one has this, one may feel oneself transported back to a time and place in the past. You're at a particular road junction. You smell chestnuts roasting. You hear the traffic. All the senses are involved. And you're waiting for your girl. And it's that Tuesday evening back in 1982. The temporal lobe hallucinations are all sense hallucinations, full of feeling, full of familiarity, located in space and time, coherent, dramatic. The Charles Bonnet ones are quite different.
Există de asemenea epilepsia lobului temporal, destul de rară. Şi câteodată, dacă cineva o are, s-ar putea simţi transportat într-un timp şi un loc din trecut. Sunteţi într-o anumită intersecţie de drumuri. Simţiţi miros de castane prăjite. Auziţi traficul. Sunt implicate toate simţurile. Şi aşteptaţi o fată. Şi este acea seară de marţi din 1982. Iar aceste halucinaţii ale lobului temporal sunt halucinaţii multi-senzoriale, pline de sentiment, pline de familiaritate, localizate în timp şi spaţiu, coerente, dramatice. Halucinaţiile Charles Bonnet sunt complet diferite.
In the Charles Bonnet hallucinations, you have all sorts of levels, from the geometrical hallucinations -- the pink and blue squares the woman had -- up to quite elaborate hallucinations with figures and especially faces. Faces, and sometimes deformed faces, are the single commonest thing in these hallucinations. And one of the second commonest is cartoons.
Astfel, în halucinaţiile Charles Bonnet, există toate tipurile de nivele, de la halucinaţii geometrice, precum pătratele roz şi albastre pe care le vedea femeia, până la halucinaţii destul de elaborate conţinând trăsături şi în special chipuri. Chipurile, şi câteodată chipurile deformate, reprezintă singurele lucrurile comune din aceste halucinaţii. Iar al doilea lucru comun sunt desenele animate.
So, what is going on? Fascinatingly, in the last few years, it's been possible to do functional brain imagery, to do fMRI on people as they are hallucinating, and, in fact, to find that different parts of the visual brain are activated as they are hallucinating. When people have these simple, geometrical hallucinations, the primary visual cortex is activated. This is the part of the brain which perceives edges and patterns. You don't form images with your primary visual cortex.
Deci, ce se întâmplă? Fascinant, în ultimii ani, a fost posibilă realizare imagisticii funcționale a creierului, efectuarea fMRI pe oameni în timp ce halucinează. Şi de fapt pentru a găsi acele diferite părţi ale creierului vizual care sunt activate în timp ce ei halucinează. Atunci când oamenii au aceste halucinaţii geometrice simple, este activat cortexul vizual primar. Aceasta este o parte a creierului care percepe muchii şi forme. Nu formezi imagini cu ajutorul cortexului vizual primar.
When images are formed, a higher part of the visual cortex is involved, in the temporal lobe. And in particular, one area of the temporal lobe is called the fusiform gyrus. And it's known that if people have damage in the fusiform gyrus, they may lose the ability to recognize faces. But if there's an abnormal activity in the fusiform gyrus, they may hallucinate faces, and this is exactly what you find in some of these people. There is an area in the anterior part of this gyrus where teeth and eyes are represented, and that part of the gyrus is activated when people get the deformed hallucinations.
Atunci când se formează imaginile, o parte superioară a cortexului vizual este implicată în lobul temporal. Şi în special o parte a lobului temporal care este denumită girus fusiform. Şi se ştie că atunci când girusul fusiform al oamenilor este vătămat, îşi pot pierde abilitatea de a recunoaşte feţe. Însă dacă activitatea girusului fusiform este anormală, pot halucina feţe. Şi exact asta găseşti la o parte dintre aceşti oameni. În partea anterioară a girusului se află o zonă în care sunt reprezentaţi dinţii şi ochii. Iar acea parte a girusului este activată atunci când oamenii au halucinaţiile deformate.
There is another part of the brain which is especially activated when one sees cartoons. It's activated when one recognizes cartoons, when one draws cartoons and when one hallucinates them. It's very interesting that that should be specific. There are other parts of the brain which are specifically involved with the recognition and hallucination of buildings and landscapes.
Există o altă parte a creierului care este activată în mod special atunci când persoana vede desene animate. Este activată atunci când recunoaşte personaje din desene animate, când cineva desenează personaje de desene animate şi când le halucinează. E foarte interesant faptul că această zone e specifică. Există alte părţi ale creierului care sunt implicate în mod specific în recunoaşterea şi halucinarea
Around 1970, it was found that there were not only parts of the brain, but particular cells. "Face cells" were discovered around 1970. And now we know that there are hundreds of other sorts of cells, which can be very, very specific. So you may not only have "car" cells, you may have "Aston Martin" cells.
clădirilor şi a peisajelor. Prin '70 s-a descoperit că nu erau implicate doar anumite zone, dar şi anumite celule. „Celule faciale” au fost descoperite în jurul anului 1970. Iar acum ştim că există sute de alte tipuri de celule, care pot fi foarte foarte specifice. Deci puteţi avea nu doar celule „maşină”, ci puteţi avea celule „Aston Martin”.
(Laughter)
(Râsete)
I saw an Aston Martin this morning. I had to bring it in.
Am văzut azi dimineaţă un Aston Martin.
(Laughter)
Trebuia să îl aduc în discuție.
And now it's in there, somewhere. So --
Şi acum este undeva înăuntru. (Râsete)
(Laughter)
Acum, la acest nivel, în ceea ce e denumit cortexul inferior temporal,
now, at this level, in what's called the inferotemporal cortex, there are only visual images, or figments or fragments. It's only at higher levels that the other senses join in and there are connections with memory and emotion. And in the Charles Bonnet syndrome, you don't go to those higher levels. You're in these levels of inferior visual cortex, where you have thousands and tens of thousands and millions of images, or figments or fragmentary figments, all neurally encoded in particular cells or small clusters of cells.
sunt numai imagini vizuale, sau născociri sau fragmente. Numai la nivele mai ridicate iau parte şi alte simţuri şi sunt legături cu memoria şi afectivitatea. Iar în sindromul Charles Bonnet nu ajungi la aceste nivele mai ridicate. Te afli în aceste nivele ale cortexului vizual inferior unde ai mii şi zeci de mii şi milioane de imagini, sau născociri sau fragmente din născociri, toate codificate neuronal,
Normally, these are all part of the integrated stream of perception,
în anumite celule sau mici grupuri de celule.
or imagination, and one is not conscious of them. It is only if one is visually impaired or blind that the process is interrupted. And instead of getting normal perception, you're getting an anarchic, convulsive stimulation, or release, of all of these visual cells in the inferotemporal cortex. So, suddenly, you see a face. Suddenly, you see a car. Suddenly this and suddenly that. The mind does its best to organize and to give some sort of coherence to this, but not terribly successfully.
În mod normal acestea fac toate parte din şuvoiul integrat de percepţii, sau imaginaţie. Iar persoana nu le conştientizează. Numai în situaţia în care persoana are deficienţe de vedere sau este oarbă, procesul este întrerupt. Şi în locul unor percepţii normale, obţineţi o stimulare haotică, convulsivă sau o eliberare a tuturor acestor celule vizuale, din cortexul temporal inferior. Deci, dintr-o dată vezi o figură, vezi o maşină. Dintr-o dată una, dintr-o dată alta. Mintea face tot posibilul să o organizeze, şi să îi dea o oarece coerenţă. Însă nu cu foarte mult succes.
When these were first described, it was thought that they could be interpreted like dreams. But, in fact, people say, "I don't recognize the people. I can't form any associations. Kermit means nothing to me." You don't get anywhere, thinking of them as dreams.
Atunci când acestea au fost descrise pentru prima dată se credea că ele pot fi interpretate ca vise. Dar în realitate oamenii spun: „Nu recunosc oamenii. Nu pot face nicio asociere.” „Kermit nu înseamnă nimic pentru mine.” Nu ajungeţi nicăieri dacă le consideraţi a fi vise.
Well, I've more or less said what I wanted. I think I just want to recapitulate and say this is common. Think of the number of blind people. There must be hundreds of thousands of blind people who have these hallucinations but are too scared to mention them. So this sort of thing needs to be brought into notice, for patients, for doctors, for the public. Finally, I think they are infinitely interesting and valuable, for giving one some insight as to how the brain works.
Ei bine, eu am spus, mai mult sau mai puţin ceea ce aveam de spus. Aş vrea doar să recapitulez şi să spun că acest lucru e unul obişnuit. Gândiţi-vă la numărul de orbi. Cu siguranţă există sute de mii de persoane oarbe care au aceste halucinaţii, dar cărora le e mult prea teamă să vorbească despre ele. Deci acest gen de lucruri trebuie anunţate, pentru pacienţi, pentru doctori, pentru public. În final, cred că ele sunt extrem de interesante şi de valoroase, pentru oferirea unei înţelegeri a modului în care funcţionează creierul.
Charles Bonnet said, 250 years ago -- he wondered how, thinking of these hallucinations, how, as he put it, the theater of the mind could be generated by the machinery of the brain. Now, 250 years later, I think we're beginning to glimpse how this is done. Thanks very much.
Charles Bonnet spunea acum 250 de ani -- se întreba cum, referitor la aceste halucinaţii, cum teatrul mintal, aşa cum l-a denumit el, ar putea fi generat de maşinăria creierului. Acum, după 250 de ani, cred că începem să înţelegem cum se face acesta. Mulţumesc foarte mult.
(Applause)
(Aplauze)
Chris Anderson: That was superb. Thank you so much. You speak about these things with so much insight and empathy for your patients. Have you yourself experienced any of the syndromes you write about?
Chris Andersen: A fost superb. Mulţumesc foarte mult. Vorbiţi despre aceste lucruri cu atât de multă înţelegere şi empatie pentru pacienţii dvs. Aţi trăit şi dvs. vreunul dintre aceste sindroame despre care scrieţi?
Oliver Sacks: I was afraid you would ask that.
Oliver Sacks: Mi-era teamă că o să mă întrebi asta.
(Laughter)
(Râsete)
Well, yeah, a lot of them. And, actually, I'm a little visually impaired myself. I'm blind in one eye and not terribly good in the other. And I see the geometrical hallucinations. But they stop there.
Ei bine, da, destul de multe dintre ele. Şi de fapt şi eu am o mică deficienţă vizuală. Sunt orb de un ochi şi nu văd nemaipomenit de bine cu celălalt. Şi am halucinaţii geometrice. Dar se opresc acolo.
CA: And they don't disturb you? Because you understand what's doing it, it doesn't make you worried?
C.A.: Şi nu vă neliniştesc? Pentru că înţelegeţi ce o provoacă. Nu vă îngrijorează?
OS: Well, they don't disturb me any more than my tinnitus, which I ignore. They occasionally interest me, and I have many pictures of them in my notebooks. I've gone and had an fMRI myself, to see how my visual cortex is ticking over. And when I see all these hexagons and complex things, which I also have, in visual migraine, I wonder whether everyone sees things like this and whether things like cave art or ornamental art may have been derived from them a bit.
O.S.: Nu mă tulbură mai mult decât ţiuitul din urechi. (Râsete) Pe care îl ignor. Mă interesează ocazional. Şi am multe dintre imaginile lor în notiţele mele. Şi eu mi-am făcut un fMRI ca să văd cum preia controlul cortexul meu vizual. Iar când văd toate aceste hexagoane şi lucruri complexe, pe care de asemenea le am în migrena vizuală, mă întreb dacă toată lumea vede lucruri de tipul ăsta, şi dacă lucruri precum arta din peşteră sau arta ornamentală ar putea proveni puţin din ele.
CA: That was an utterly, utterly fascinating talk. Thank you so much for sharing.
C.A.: A fost un discurs extraordinar de fascinant. Vă mulţumim că ni l-aţi împărtăşit.
OS: Thank you. Thank you.
O.S.: Mulţumesc. Mulţumesc.
(Applause)
(Aplauze)