We see with the eyes, but we see with the brain as well. And seeing with the brain is often called imagination. And we are familiar with the landscapes of our own imagination, our inscapes. We've lived with them all our lives. But there are also hallucinations as well. And hallucinations are completely different. They don't seem to be of our creation. They don't seem to be under control. They seem to come from the outside and to mimic perception.
Mēs redzam ar acīm. Bet tāpat mēs arī redzam ar smadzenēm. Un redzēšana ar smadzenēm bieži tiek saukta par iztēli. Un mums ir pazīstamas mūsu iztēles ainavas, mūsu iekšējās ainavas. Mēs ar tām esam dzīvojuši visu dzīvi. Bet ir arī halucinācijas. Un halucinācijas ir pilnīgi citādas. Tās nešķiet mūsu radītas. Nešķiet, ka tajās mums būtu kontrole. Tās šķietami nāk no ārpuses,
So I am going to be talking about hallucinations
un [šķietami] imitē uztveri.
and a particular sort of visual hallucination, which I see among my patients. A few months ago, I got a phone call from a nursing home where I work. They told me that one of their residents, an old lady in her 90s, was seeing things, and they wondered if she'd gone bonkers or, because she was an old lady, whether she'd had a stroke, or whether she had Alzheimer's.
Es runāšu par halucinācijām. Un par īpašu vizuālo halucināciju veidu, kuru es novēroju saviem pacientiem. Pirms dažiem mēnešiem man piezvanīja no pansionāta, kur es strādāju. Viņi man pastāstīja, ka vienai no iemītniecēm, vecai 90-gadīgai kundzei, rēgojās. Un viņi prātoja, vai viņa sagājusi sviestā. Vai arī tāpēc, ka viņa ir veca kundze, viņai vai nu ir bijusi trieka, vai arī viņai ir Alcheimera slimība.
And so they asked me if I would come and see Rosalie, the old lady. I went in to see her. It was evident straightaway that she was perfectly sane and lucid and of good intelligence, but she'd been very startled and very bewildered, because she'd been seeing things. And she told me -- the nurses hadn't mentioned this -- that she was blind, that she had been completely blind from macular degeneration for five years. But now, for the last few days, she'd been seeing things.
Un viņi prasīja man, vai es varētu ierasties un apraudzīt Rozāliju, veco kundzi. Es devos viņu apskatīt. Tas bija skaidri redzams, ka viņa bija pilnīgi saprātīga un normāla un inteliģenta. Bet viņa bija ļoti izbijusies, un ļoti samulsusi, jo viņai rēgojās. Un viņa man pastāstīja -- māsiņas to nepieminēja -- ka viņa bija akla, ka viņa jau piecus gadus bija pilnīgi akla pēc makulas deģenerācijas. Bet tagad, dažas pēdējās dienas, viņai rēgojās.
So I said, "What sort of things?" And she said, "People in Eastern dress, in drapes, walking up and down stairs. A man who turns towards me and smiles, but he has huge teeth on one side of his mouth. Animals too. I see a white building. It's snowing, a soft snow. I see this horse with a harness, dragging the snow away. Then, one night, the scene changes. I see cats and dogs walking towards me. They come to a certain point and then stop. Then it changes again. I see a lot of children. They're walking up and down stairs. They wear bright colors, rose and blue, like Eastern dress."
Tā nu es vaicāju, "Kas tieši?" Un viņa teica, "Cilvēki austrumu stila apģērbā, drapējumos, ejot augšup un lejup pa kāpnēm. Vīrietis, kurš pagriežas pret mani un smaida. Bet viņam vienā mutes pusē ir milzīgi zobi. Arī dzīvniekus. Es redzu baltu ēku. Snieg mīksts sniegs. Es redzu šo iejūgto zirgu, velkam prom sniegu. Tad kādu nakti skats mainās. Es redzu kaķus un suņus nākam man pretīm. Tie atnāk līdz noteiktai vietai un tad apstājas. Tad tas atkal mainās. Es redzu daudz bērnu. Viņi iet augšup un lejup pa kāpnēm. Viņi valkā drēbes spilgtās krāsās, rožainas un zilas, austrumu stila apģērbu."
Sometimes, she said, before the people come on, she may hallucinate pink and blue squares on the floor, which seem to go up to the ceiling. I said, "Is this like a dream?" And she said, "No, it's not like a dream. It's like a movie." She said, "It's got color. It's got motion. But it's completely silent, like a silent movie." And she said it's a rather boring movie.
Reizēm, viņa teica, pirms parādās cilvēki, viņai var parādīties uz grīdas rozā un zili kvadrāti, kuri šķiet pārvietojas augšup uz griestiem. Es vaicāju, "Vai tas ir kā sapnis?" Un viņa teica, "Nē, tas nav kā sapnī. Tā ir kā filma." Viņa teica, "Tam ir krāsas. Tam ir kustība. Bet tas ir pilnībā bez skaņas, kā mēmā filma." Un viņa teica, ka tā visnotaļ ir garlaicīga filma.
(Laughter)
Viņa teica, "Visi šie cilvēki austrumu stila apģērbā,
She said, "All these people with Eastern dress, walking up and down, very repetitive, very limited."
kas iet augšup un lejup, ir ļoti atkārtojoši, ļoti ierobežoti."
(Laughter)
(Smiekli)
And she had a sense of humor. She knew it was a hallucination, but she was frightened. She had lived 95 years, and she'd never had a hallucination before. She said that the hallucinations were unrelated to anything she was thinking or feeling or doing, that they seemed to come on by themselves, or disappear. She had no control over them. She said she didn't recognize any of the people or places in the hallucinations, and none of the people or the animals -- well, they all seemed oblivious of her. And she didn't know what was going on. She wondered if she was going mad or losing her mind.
Un viņai ir humora izjūta. Viņa zināja, ka tā bija halucinācija. Bet viņa bija pārbijusies. Viņai ir 95 gadi, un viņa nekad iepriekš nebija pieredzējusi halucinācijas. Viņa teica, ka halucinācijas nebija saistītas ne ar ko, ko viņa domāja vai juta, vai darīja. Ka tās šķita rodamies pašas no sevis, vai izgaistam [pašas no sevis]. Viņa tās nevarēja kontrolēt. Viņa teica, ka neatpazina nevienu no cilvēkiem vai vietām, ko redzēja halucinācijās. Un neviens no cilvēkiem vai dzīvniekiem viņu nepamanīja un nepievērsa viņai uzmanību. Un viņa nezināja, kas notiek. Viņa prātoja, vai viņa jūk prātā vai zaudē prātu.
Well, I examined her carefully. She was a bright old lady, perfectly sane. She had no medical problems. She wasn't on any medications which could produce hallucinations. But she was blind. And I then said to her, "I think I know what you have." I said, "There is a special form of visual hallucination which may go with deteriorating vision or blindness. This was originally described," I said, "right back in the 18th century, by a man called Charles Bonnet. And you have Charles Bonnet syndrome. There's nothing wrong with your brain. There's nothing wrong with your mind. You have Charles Bonnet syndrome."
Es viņu rūpīgi izmeklēju. Viņa bija saprātīga, veca kundze. Pilnīgi normāla. Viņai nebija medicīnisku problēmu. Viņa nelietoja nevienas zāles, kas varētu radīt halucinācijas. Bet viņa bija akla. Un tad es viņai teicu, "Šķiet, ka zinu, kas jums ir." Es teicu, "Ir īpaša vizuālo halucināciju forma, kura var būt kopā ar pasliktinātu redzi vai aklumu." "To sākotnēji aprakstīja," es teicu, "18. gadsimtā cilvēks vārdā Šarls Bonē. Un jums ir Šarla Bonē sindroms. Ar jūsu smadzenēm viss ir kārtībā. Ar jūsu prātu viss ir kārtībā. Jums ir Šarla Bonē sindroms."
And she was very relieved at this, that there was nothing seriously the matter, and also rather curious. She said, "Who is this Charles Bonnet?" She said, "Did he have them himself?" And she said, "Tell all the nurses that I have Charles Bonnet syndrome."
Un viņa bija ļoti atvieglota, ka cēlonis nebija nekas nopietns, un arī diezgan ziņkārīga. Viņa teica, "Kas ir šis Šarls Bonē?" Viņa teica, "Vai viņam tas pašam bija?" Un viņa sacīja, "Pasakiet visām māsiņām,
(Laughter)
ka man ir Šarla Bonē sindroms."
"I'm not crazy. I'm not demented. I have Charles Bonnet syndrome." Well, so, I did tell the nurses.
(Smiekli) "Es neesmu traka. Es neesmu plānprātīga. Man ir Šarla Bonē sindroms." Es pateicu māsiņām.
Now this, for me, is a common situation. I work in old-age homes, largely. I see a lot of elderly people who are hearing-impaired or visually impaired. About 10 percent of the hearing-impaired people get musical hallucinations. And about 10 percent of the visually impaired people get visual hallucinations. You don't have to be completely blind, only sufficiently impaired.
Man tagad šī ir bieži sastopama situācija. Es galvenokārt strādāju pansionātos. Es redzu daudzus pavecus cilvēkus, kuriem ir dzirdes vai redzes traucējumi. Apmēram 10% no cilvēkiem ar dzirdes traucējumiem ir muzikālas halucinācijas. Un apmēram 10% no cilvēkiem ar redzes traucējumiem ir vizuālas halucinācijas. Jums nav jābūt pilnīgi aklam, tikai ar pietiekami lieliem traucējumiem.
Now, with the original description in the 18th century, Charles Bonnet did not have them. His grandfather had these hallucinations. His grandfather was a magistrate, an elderly man. He'd had cataract surgery. His vision was pretty poor. And in 1759, he described to his grandson various things he was seeing.
Lasot oriģinālo aprakstu no 18. gadsimta, Šarlam Bonē nebija halucinācijas. Bet viņa vectēvam bija šīs halucinācijas. Viņa vectēvs bija miertiesnesis, pavecs vīrs. Viņam bija operēta katarakta. Viņa redze bija diezgan slikta. Un 1759. gadā viņš savam mazdēlam aprakstīja dažādas lietas, kuras viņš redzēja.
The first thing he said was he saw a handkerchief in midair. It was a large blue handkerchief with four orange circles. And he knew it was a hallucination. You don't have handkerchiefs in midair. And then he saw a big wheel in midair. But sometimes he wasn't sure whether he was hallucinating or not, because the hallucinations would fit in the context of the visions. So on one occasion, when his granddaughters were visiting them, he said, "And who are these handsome young men with you?"
Pirmā lieta, ko viņš teica, ka ir redzējis, bija kabatlakatiņš, kas karājās gaisā. Tas bija liels zils kabatlakats ar četriem oranžiem apļiem. Un viņš zināja, ka tā ir halucinācija. Kabatlakati tā vienkārši nekarājas gaisā. Un tad viņš redzēja karājoties gaisā lielu riteni. Bet reizēm viņš nebija pārliecināts, vai viņam tikai liekas vai arī ne. Jo halucinācijas iederējās redzētā kontekstā. Tā kādā reizē, kad viņu apciemoja mazmeitas, viņš teica, "Un kas ir šie izskatīgie jaunie vīrieši kopā ar jums?"
(Laughter)
Un viņas teica, "Ak vai, vectēv, šeit nav neviena izskatīga jauna vīrieša."
And they said, "Alas, Grandpapa, there are no handsome young men." And then the handsome young men disappeared. It's typical of these hallucinations that they may come in a flash and disappear in a flash. They don't usually fade in and out. They are rather sudden, and they change suddenly.
Un tad izskatīgie jaunie vīrieši pazuda. Tas šīm halucinācijām ir tipiski, ka tās var uz mirkli parādīties un tad pazust. Tās parasti neparādās un nepazūd. Tās drīzāk ir pēkšņas. Un tās pēkšņi mainās.
Charles Lullin, the grandfather, saw hundreds of different figures, different landscapes of all sorts. On one occasion, he saw a man in a bathrobe smoking a pipe, and realized it was himself. That was the only figure he recognized. On one occasion, when he was walking in the streets of Paris, he saw -- this was real -- a scaffolding. But when he got back home, he saw a miniature of the scaffolding, six inches high, on his study table. This repetition of perception is sometimes called "palinopsia."
Šarls Ļuļēns, vectēvs, redzēja simtiem dažādu tēlu, dažāda veida atšķirīgas ainavas. Kādu reizi viņš redzēja vīrieti peldmētelī smēķējot pīpi, un viņš saprata, ka tas ir viņš pats. Tas bija vienīgais tēls, ko viņš atpazina. Kādā reizē, kad viņš gāja pa Parīzes ielām, viņš redzēja -- tas bija patiesībā -- sastatnes. Bet kad viņš atgriezās mājās, viņš redzēja mazas sešas collas augstas sastatnes uz galda savā kabinetā. Šī uztveres atkārtošanās reizēm tiek saukta par palinopsiju.
With him and with Rosalie, what seems to be going on -- and Rosalie said, "What's going on?" -- and I said that as you lose vision, as the visual parts of the brain are no longer getting any input, they become hyperactive and excitable, and they start to fire spontaneously. And you start to see things. The things you see can be very complicated indeed.
Ar viņu un ar Rozāliju, šķiet, notika tas -- un Rozālija teica, "Kas notiek?" -- un es teicu, ka tad, kad jūs zaudējat redzi, smadzeņu vizuālās daļas vairs nesaņem ievades signālus, tās kļūst hiperaktīvas un uzbudināmas. Un tās sāk darboties spontāni. Un jums sāk rēgoties. Tas, ko jūs redzat, var būt kas ļoti sarežģīts.
With another patient of mine who also had some vision, the visions she had could be disturbing. On one occasion, she said she saw a man in a striped shirt in a restaurant. And he turned round, and then he divided into six figures in striped shirts, who started walking towards her. And then the six figures came together, like a concertina. Once, when she was driving, or rather, her husband was driving, the road divided into four and she felt herself going simultaneously up four roads.
Kādai citai manai pacientei, kurai, [kā Šarlam Ļuļēnam] bija vēl nelielas redzes spējas, tas, ko viņa redzēja, bija traucējoši. Kādā reizē viņa teica, ka redzējusi vīrieti svītrainā kreklā restorānā. Un viņš pagriezās. Un tad viņš sadalījās sešos vienādos cilvēkos svītrainos kreklos, kuri sāka nākt viņai pretī. Un tad seši cilvēki saplūda atkal vienā, kā harmonikas. Vienreiz, kad viņa bija pie stūres, vai visdrīzāk, viņas vīrs bija pie stūres, ceļš sadalījās četros ceļos. Un viņa jutās tā, it kā vienlaikus brauktu pa četriem ceļiem.
She had very mobile hallucinations as well. A lot of them had to do with a car. Sometimes she would see a teenage boy sitting on the hood of the car. He was very tenacious, and he moved rather gracefully when the car turned. And then when they came to a stop, the boy would do a sudden vertical takeoff, 100 foot in the air, and then disappear.
Viņai bija arī ļoti kustīgas halucinācijas. Daudzas no tām bija saistītas ar auto. Reizēm viņa redzēja pusaudzi zēnu, kas sēdēja uz mašīnas pārsega. Viņš bija ļoti izturīgs, un viņš kustējās drīzāk graciozi, kad mašīna griezās. Un kad viņi apstājās, zēns pēkšņi pacēlās 100 pēdu augstumā vertikāli gaisā un tad pazuda.
Another patient of mine had a different sort of hallucination. This was a woman who didn't have trouble with her eyes but the visual parts of her brain, a little tumor in the occipital cortex. And, above all, she would see cartoons. And these cartoons would be transparent, and would cover half the visual field, like a screen. And especially, she saw cartoons of Kermit the Frog.
Kādam citam manam pacientam bija cita veida halucinācijas. Tā bija sieviete, kurai nebija problēmas ar acīm, bet gan ar smadzeņu vizuālajām daļām. Mazs audzējs pakauša garozā. Un viņa redzēja multiplikācijas. Šīs multiplikācijas bija caurspīdīgas un pārklāja pusi no redzes lauka kā ekrāns. Un sevišķi viņa redzēja multiplikācijas ar Vardi Kermitu.
(Laughter)
(Smiekli)
Now, I don't watch Sesame Street, but she made a point of saying, "Why Kermit?" she said, "Kermit the Frog means nothing to me." You know, I was wondering about Freudian determinants: Why Kermit? "Kermit the Frog means nothing to me."
Es neskatos Sezama ielu. Bet viņa teica, "Kāpēc Kermits?" Viņa teica, "Varde Kermits neko man nenozīmē. Ziniet, es domāju par Freida determinantiem. Kāpēc Kermits? Varde Kermits man neko nenozīmē."
She didn't mind the cartoons too much. But what did disturb her was she got very persistent images or hallucinations of faces, and as with Rosalie, the faces were often deformed, with very large teeth or very large eyes. And these frightened her. Well, what is going on with these people? As a physician, I have to try and define what's going on and to reassure people, especially to reassure them that they're not going insane.
Viņai nebija lielu iebildumu pret multfilmām. Bet tas, kas viņu traucēja, bija, ka viņa redzēja ļoti noturīgus seju attēlus jeb halucinācijas un tāpat Rozālijai, sejas bieži vien bija izkropļotas, ar ļoti lieliem zobiem, vai ļoti lielām acīm. Un tās viņu biedēja. Kas notiek ar šiem cilvēkiem? Kā ārsts es esmu centies saprast un nodefinēt to, kas notiek, un centies nomierināt cilvēkus. Īpaši nomierināt viņus, ka viņi nejūk prātā.
Something like 10 percent, as I said, of visually impaired people get these. But no more than one percent of the people acknowledge them, because they are afraid they will be seen as insane or something. And if they do mention them to their own doctors, they may be misdiagnosed.
Ap 10%, kā jau es teicu, cilvēkiem ar redzes defektiem ir šīs halucinācijas. Bet ne vairāk kā 1% cilvēku atzīstas tajās. Jo viņiem ir bail, ka tiks uzskatīti par jukušiem. Un ja viņi tās nepiemin saviem ārstiem, viņiem var tikt uzstādīta nepareiza diagnoze.
In particular, the notion is that if you see things or hear things, you're going mad. But the psychotic hallucinations are quite different. Psychotic hallucinations, whether they are visual or vocal, they address you. They accuse you, they seduce you, they humiliate you, they jeer at you. You interact with them. There is none of this quality of being addressed with these Charles Bonnet hallucinations. There is a film. You're seeing a film which has nothing to do with you -- or that's how people think about it.
Ir tāds uzskats, ka tad, ja tu redzi vai dzirdi lietas, tu jūc prātā. Bet psihiski slima cilvēka halucinācijas ir diezgan atšķirīgas. Psihiskās halucinācijas, vai nu tās ir vizuālas vai vokālas, tevi uzrunā. Tās apsūdz tevi. Tās vilina tevi. Tās pazemo tevi. Tās ņirgājas par tevi. Tu ar tām mijiedarbojies. Neviena no šīm īpašībām nevar tikt piemērota šīm Šarla Bonē halucinācijām. Tā ir filma. Tu skaties filmu, kurai nav nekāda sakara ar tevi. Vai tas ir tas, ko cilvēki par tām domā.
There is also a rare thing called temporal lobe epilepsy, and sometimes, if one has this, one may feel oneself transported back to a time and place in the past. You're at a particular road junction. You smell chestnuts roasting. You hear the traffic. All the senses are involved. And you're waiting for your girl. And it's that Tuesday evening back in 1982. The temporal lobe hallucinations are all sense hallucinations, full of feeling, full of familiarity, located in space and time, coherent, dramatic. The Charles Bonnet ones are quite different.
Ir arī reta lieta, ko dēvē par deniņu daivas epilepsiju. Un reizēm, ja kādam tā ir, cilvēks var justies tā, it kā būtu pārvietots atpakaļ laikā un telpā pagātnē. Tu esi noteiktā ceļu krustojumā. Tu saod ceptus kastaņus. Tu dzirdi satiksmi. Ir iesaistītas visas maņas. Un tu gaidi savu meiteni. Un ir šis 1982. gada otrdienas vakars. Un deniņu daivas halucinācijas visas ir visu maņu halucinācijas, pilnas sajūtu, pilnas tuvības, noteiktā vietā un laikā, sakarīgas, dramatiskas. Šarla Bonē halucinācijas ir diezgan atšķirīgas.
In the Charles Bonnet hallucinations, you have all sorts of levels, from the geometrical hallucinations -- the pink and blue squares the woman had -- up to quite elaborate hallucinations with figures and especially faces. Faces, and sometimes deformed faces, are the single commonest thing in these hallucinations. And one of the second commonest is cartoons.
Šarla Bonē halucināciju gadījumā jums ir visu veidu līmeņi, no ģeometriskām halucinācijām, rozā un zilie kvadrāti, kurus redzēja sieviete, līdz pat diezgan sarežģītām halucinācijām ar tēliem un īpaši ar sejām. Sejas, un reizēm izkropļotas sejas ir visizplatītākā lieta šajās halucinācijās. Un otra izplatītākā lieta ir multiplikācijas.
So, what is going on? Fascinatingly, in the last few years, it's been possible to do functional brain imagery, to do fMRI on people as they are hallucinating, and, in fact, to find that different parts of the visual brain are activated as they are hallucinating. When people have these simple, geometrical hallucinations, the primary visual cortex is activated. This is the part of the brain which perceives edges and patterns. You don't form images with your primary visual cortex.
Tātad, kas notiek? Fascinējoši, ka dažos pēdējos gados ir bijis iespējams veikt funkcionālo smadzeņu skanēšanu, veikt fMRI cilvēkiem, kad viņiem rādās halucinācijas. Un patiesībā, lai noskaidrotu, ka vizuālo smadzeņu atšķirīgas daļas ir aktivētas, kad viņiem rādās halucinācijas. Kad cilvēkiem ir šīs vienkāršās ģeometriskās halucinācijas, ir aktivēta primārā vizuālā smadzeņu garoza. Tā ir smadzeņu daļa, kura uztver šķautnes un veidus. Jūs neveidojat attēlus ar savu primāro vizuālo smadzeņu garozu.
When images are formed, a higher part of the visual cortex is involved, in the temporal lobe. And in particular, one area of the temporal lobe is called the fusiform gyrus. And it's known that if people have damage in the fusiform gyrus, they may lose the ability to recognize faces. But if there's an abnormal activity in the fusiform gyrus, they may hallucinate faces, and this is exactly what you find in some of these people. There is an area in the anterior part of this gyrus where teeth and eyes are represented, and that part of the gyrus is activated when people get the deformed hallucinations.
Kad veidojas attēli, ir iesaistīta vizuālās smadzeņu garozas augstākā daļa, kas atrodas deniņu daivā. Un vienu rajonu deniņu daivā sauc par vārpstveidīgo kroku. Un ir zināms, ka ja cilvēkiem vārsptveidīgajā krokā ir bojājums, viņi var zaudēt spēju atpazīt sejas. Bet ja vārpstveida krokā ir neparasta aktivitāte, cilvēkiem sejas var rādīties. Un šis ir tieši tas, kas ir dažiem no šiem cilvēkiem. Šīs krokas priekšējā daļā ir rajons, kurā tiek pārstāvēti zobi un acis. Un šī krokas daļa ir aktivēta, kad cilvēki redz izkropļotās halucinācijas.
There is another part of the brain which is especially activated when one sees cartoons. It's activated when one recognizes cartoons, when one draws cartoons and when one hallucinates them. It's very interesting that that should be specific. There are other parts of the brain which are specifically involved with the recognition and hallucination of buildings and landscapes.
Ir kāda cita smadzeņu daļa, kura tiek īpaši aktivēta, kad cilvēki redz multiplikācijas. Tā ir aktivēta, kad cilvēks atpazīst multiplikācijas, kad cilvēks zīmē multiplikācijas, kad viņš tās redz. Ir ļoti interesanti, ka tam būtu jābūt specifiskam. Ir citas smadzeņu daļas, kuras ir iesaistītas tieši ēku un ainavu
Around 1970, it was found that there were not only parts of the brain,
atpazīšanā un redzēšanā.
but particular cells. "Face cells" were discovered around 1970. And now we know that there are hundreds of other sorts of cells, which can be very, very specific. So you may not only have "car" cells, you may have "Aston Martin" cells.
Ap 1970. gadu tika noskaidrots, ka ne tikai noteiktas smadzeņu daļas tika iesaistītas, bet noteiktas šūnas. "Sejas šūnas" tika atklātas ap 1970. gadu. Un tagad mēs zinām, ka ir simtiem citu veidu šūnas, kuras var būt ļoti, ļoti specifiskas. Jums ne tikai var būt "auto" šūnas, jums var būt "Aston Martin" šūnas.
(Laughter)
(Smiekli)
I saw an Aston Martin this morning. I had to bring it in.
Es šorīt redzēju Aston Martin.
(Laughter)
Man ar to vajadzēja iebraukt iekšā.
And now it's in there, somewhere. So --
Un tagad tas ir kaut kur te iekšā. (Smiekli)
(Laughter)
Šajā līmenī, ko sauc par deniņu apakšējo smadzeņu garozu,
now, at this level, in what's called the inferotemporal cortex, there are only visual images, or figments or fragments. It's only at higher levels that the other senses join in and there are connections with memory and emotion. And in the Charles Bonnet syndrome, you don't go to those higher levels. You're in these levels of inferior visual cortex, where you have thousands and tens of thousands and millions of images, or figments or fragmentary figments, all neurally encoded in particular cells or small clusters of cells.
ir tikai vizuāli attēli, jeb izdomājumi, jeb fragmenti. Tas ir tikai augstākajos līmeņos, ka citas maņas pievienojas, un ir saistības ar atmiņu un emocijām. Un Šarla Bonē sindroma gadījumā jūs neaizejat līdz šiem augstākajiem līmeņiem. Jūs esat apakšējās vizuālās smadzeņu garozas līmeņos, kur ir tūkstošiem un desmitiem tūkstošu un miljoniem attēlu, vai izdomājumu, vai fragmentāru izdomājumu, visi tie ir neirāli kodēti īpašās šūnās jeb mazos šūnu sakopojumos.
Normally, these are all part of the integrated stream of perception, or imagination, and one is not conscious of them. It is only if one is visually impaired or blind that the process is interrupted. And instead of getting normal perception, you're getting an anarchic, convulsive stimulation, or release, of all of these visual cells in the inferotemporal cortex. So, suddenly, you see a face. Suddenly, you see a car. Suddenly this and suddenly that. The mind does its best to organize and to give some sort of coherence to this, but not terribly successfully.
Parasti tie visi ir daļa no uztveres kopējās plūsmas jeb iztēles. Un cilvēks to neapzinās. Cilvēks apzinās, ja viņam ir redzes traucējumi vai aklums, ka process ir pārrauts. Un tā vietā, lai būtu normāla uztvere, jūs saņemat nekontrolējamu, krampjainu stimulāciju jeb atbrīvošanu no visām šīm vizuālajām šūnām deniņu apakšējā smadzeņu garozā. Un jūs pēkšņi redzat seju. Pēkšņi jūs redzat mašīnu. Pēkšņi šis un pēkšņi tas. Prāts cenšas cik spēj, lai atpazītu un lai tam piešķirtu kādu sakarību. Bet ne īpaši veiksmīgi.
When these were first described, it was thought that they could be interpreted like dreams. But, in fact, people say, "I don't recognize the people. I can't form any associations. Kermit means nothing to me." You don't get anywhere, thinking of them as dreams.
Kad tas pirmo reizi tika izskaidrots, uzskatīja, ka tos var izskaidrot kā sapņus. Bet patiesībā cilvēki saka, "Es neatpazīstu cilvēkus. Es nevaru saskatīt nekādas sakarības." "Kermits man neko nenozīmē." Jūs neko nenoskaidrojat, domājot par tiem kā par sapņiem.
Well, I've more or less said what I wanted. I think I just want to recapitulate and say this is common. Think of the number of blind people. There must be hundreds of thousands of blind people who have these hallucinations but are too scared to mention them. So this sort of thing needs to be brought into notice, for patients, for doctors, for the public. Finally, I think they are infinitely interesting and valuable, for giving one some insight as to how the brain works.
Labi, vairāk vai mazāk es esmu pateicis to, ko vēlējos. Šķiet, ka es vēlos rezumēt un teikt, ka tas nav nekas neparasts. Padomājiet par aklo cilvēku skaitu. Ir jābūt simtiem tūkstošu aklu cilvēku, kuriem ir šīs halucinācijas, bet viņi ir pārāk pārbijušies, lai tās pieminētu. Tādēļ šāda lieta ir jāņem vērā pacientiem, ārstiem, sabiedrībai. Es domāju, ka viņi ir bezgala interesanti un vērtīgi, lai dotu kādu ieskatu tajā, kā darbojas smadzenes.
Charles Bonnet said, 250 years ago -- he wondered how, thinking of these hallucinations, how, as he put it, the theater of the mind could be generated by the machinery of the brain. Now, 250 years later, I think we're beginning to glimpse how this is done. Thanks very much.
Šarls Bonē pirms 250 gadiem teica -- viņš brīnījās kā, domājot par šīm halucinācijām, kā, viņa tā iesauktais prāta teātris var veidoties no smadzeņu mehānisma. Tagad, 250 gadus vēlāk, es domāju, ka mēs sākam saprast, kā tas noris. Liels paldies.
(Applause)
(Aplausi)
Chris Anderson: That was superb. Thank you so much. You speak about these things with so much insight and empathy for your patients. Have you yourself experienced any of the syndromes you write about?
Kriss Andersons: Tas bija lieliski. Liels paldies. Jūs runājat par šīm lietām ar tik lielu izpratni un empātiju pret saviem pacientiem. Vai jūs pats esat pieredzējis kādu no sindromiem, par ko rakstāt?
Oliver Sacks: I was afraid you would ask that.
Olivers Seks: Es jau baidījos, ka pajautāsiet.
(Laughter)
(Smiekli)
Well, yeah, a lot of them. And, actually, I'm a little visually impaired myself. I'm blind in one eye and not terribly good in the other. And I see the geometrical hallucinations. But they stop there.
Jā, daudzus no tiem. Un patiesībā man pašam ir nelieli vizuālie traucējumi. Es esmu akls ar vienu aci, un ar otru man arī nav laba redze. Un es redzu ģeometriskās halucinācijas. Bet tās neturpinās.
CA: And they don't disturb you? Because you understand what's doing it, it doesn't make you worried?
K.A.: Un tās jūs netraucē? Jo jūs saprotat, kas tās izraisa. Tās jūs nesatrauc?
OS: Well, they don't disturb me any more than my tinnitus, which I ignore. They occasionally interest me, and I have many pictures of them in my notebooks. I've gone and had an fMRI myself, to see how my visual cortex is ticking over. And when I see all these hexagons and complex things, which I also have, in visual migraine, I wonder whether everyone sees things like this and whether things like cave art or ornamental art may have been derived from them a bit.
O.S.: Tās mani netraucē vairāk kā troksnis ausī. Kuram es nepievēršu uzmanību. Tās šad tad man interesē. Un man piezīmju kladēs ir daudzi to zīmējumi. Esmu devies uz fMRI, lai redzētu, kā darbojas mana vizuālā smadzeņu garoza. Un kad es redzu visus šos sešstūrus un sarežģītās lietas, kuras es arī redzu vizuālā migrēnā, es domāju, vai ikviens redz šādas lietas, un vai tādas lietas kā alu māksla, vai ornamentālā māksla varētu būt atvasināta nedaudz no tām.
CA: That was an utterly, utterly fascinating talk. Thank you so much for sharing.
K.A: Tā bija ļoti, ļoti fascinējoša saruna. Liels paldies par piedalīšanos.
OS: Thank you. Thank you.
O.S.: Paldies. Paldies.
(Applause)
(Aplausi)