We see with the eyes, but we see with the brain as well. And seeing with the brain is often called imagination. And we are familiar with the landscapes of our own imagination, our inscapes. We've lived with them all our lives. But there are also hallucinations as well. And hallucinations are completely different. They don't seem to be of our creation. They don't seem to be under control. They seem to come from the outside and to mimic perception.
Մենք տեսնում ենք աչքերով, սակայն մենք նաև ուղեղով ենք տեսնում: Եվ ուղեղով տեսնելը հաճախ կոչվում է երևակայություն Մենք ծանոթ ենք մեր սեփական երևակայության բնապատկերներին, մեր ներաշխարհին,քանի որ մենք մի ամբողջ կյանք ենք ապրել դրանց հետ: Բայց գոյություն ունեն նաև հալյուցինացիներ, Եվ դրանք միանգամայն այլ բաներ են: Հալյուցինացիաները չեն ստեղծվում մեր կողմից: Դրանք մեր կողմից չեն կառավարվում: Թվում է, թե դրանք դրսից են գալիս,
So I am going to be talking about hallucinations
և նմանակում են ընկալման գործընթացին:
and a particular sort of visual hallucination, which I see among my patients. A few months ago, I got a phone call from a nursing home where I work. They told me that one of their residents, an old lady in her 90s, was seeing things, and they wondered if she'd gone bonkers or, because she was an old lady, whether she'd had a stroke, or whether she had Alzheimer's.
Այսպիսով, ես խոսելու եմ հալյուցինացիաների մասին, Եվ մասնավորապես տեսողական հալյուցինացիայի մի տեսակի մասին, որը հաճախ եմ նկատում հիվանդներիս շրջանում: Մի քանի ամիս առաջ ես հեռախոսազանգ ստացա այն ծերանոցներից մեկից, որտեղ աշխատում եմ: Ինձ ասացին, որ ծերերից մեկը՝ 90 տարեկան մի կին, ինչ–որ բաներ էր տեսնում Եվ նրանց հետաքրքրում էր` նա արդյոք ցնորվել էր, թե քանի որ տարեց կին էր, կաթված էր ստացել կամ Ալցեյմերի հիվանդություն ուներ:
And so they asked me if I would come and see Rosalie, the old lady. I went in to see her. It was evident straightaway that she was perfectly sane and lucid and of good intelligence, but she'd been very startled and very bewildered, because she'd been seeing things. And she told me -- the nurses hadn't mentioned this -- that she was blind, that she had been completely blind from macular degeneration for five years. But now, for the last few days, she'd been seeing things.
Եվ նրանք հարցրեցին, թե կգն՞ամ տեսնելու Ռոզալիին` այդ ծեր կնոջը: Գնացի նրան տեսնելու: Միանգամայն ակնհայտ էր, որ նա լրիվ նորմալ էր բանականությունը գործում էր, խելքն էլ էր տեղը, բայց նա շատ ցնցված էր, շփոթված որովհետև ինչ –որ բաներ էր տեսնում: Եվ նա ինձ ասաց, բուժքույրերը դա չէին նշել, որ նա կույր է , որ 5 տարի նա լիովին կույր է եղել մակուլյար դեգեներացիայից: Բայց հիմա` վերջին մի քանի օրերը նա ինչ – որ բաներ էր տեսնում:
So I said, "What sort of things?" And she said, "People in Eastern dress, in drapes, walking up and down stairs. A man who turns towards me and smiles, but he has huge teeth on one side of his mouth. Animals too. I see a white building. It's snowing, a soft snow. I see this horse with a harness, dragging the snow away. Then, one night, the scene changes. I see cats and dogs walking towards me. They come to a certain point and then stop. Then it changes again. I see a lot of children. They're walking up and down stairs. They wear bright colors, rose and blue, like Eastern dress."
Ես հարցրեցի . <<Ինչե՞ր եք տեսնում>> և նա ասաց .<<Արևելյան զգեստներով մարդկանց, փաթաթված վարագույրներով , ովքեր բարձրանում և իջնում են աստիճաններով: Մի մարդու, ով շրջվում է ինձ ու ժպտում: Բայց նա հսկայական ատամ ունի իր բերանի մի կողմում: Կենդանիներ էլ եմ տեսնում: Ես մի սպիտակ շենք եմ տեսնում: Ձյուն է գալիս, փափուկ ձյուն: Տեսնում եմ լծասարքին լծված այս ձիուն, որը մաքրում է ձյունը: Հետո հաջորդ գիշեր տեսարանը փոխվում է: Ես տեսնում եմ շներ ու կատուներ, որոնք քայլում են իմ ուղղությամբ: Նրանք գալիս են մինչև մի որոշակի կետ, հետո կանգ են առնում: Հետո տեսարանը նորից փոխվում է: Ես տեսնում եմ շատ երեխաներ: Նրանք աստիճաններով բարձրանում են և իջնում: Նրանք կրում են վառ գույներով զգեստներ` վարդագույն և կապույտ, ինչպես արևելյան զգեստները>>:
Sometimes, she said, before the people come on, she may hallucinate pink and blue squares on the floor, which seem to go up to the ceiling. I said, "Is this like a dream?" And she said, "No, it's not like a dream. It's like a movie." She said, "It's got color. It's got motion. But it's completely silent, like a silent movie." And she said it's a rather boring movie.
Նա ասաց, որ երբեմն, նախքան մարդկանց հայտնվելը, նրա աչքին հատակի վրա վարդագույն և կապույտ քառակուսիներ էին երևում, որոնք կարծես բարձրանում էին առաստաղի վրա: Ես հարցրեցի . <<Դա երազի նմա՞ն է>>: Նա պատասխանեց. <<Ոչ, դա երազի նման չէ, ֆիլմի նման է>>: Նա ասաց.<<Այն գունավոր է, շարժվող: Բայց անձայն է, ինչպես համր ֆիլմը>>: Ու նաև ավելացրեց, որ դա բավականին ձանձրալի ֆիլմ է:
(Laughter)
Նա ասաց. <<Արևելյան զգեստներով այդ բոլոր մարդիկ,
She said, "All these people with Eastern dress, walking up and down, very repetitive, very limited."
որոնք բարձրանում և իջնում են աստիճաններով , շատ են կրկնվում ու սահմանափակ են >>:
(Laughter)
(Ծիծաղ)
And she had a sense of humor. She knew it was a hallucination, but she was frightened. She had lived 95 years, and she'd never had a hallucination before. She said that the hallucinations were unrelated to anything she was thinking or feeling or doing, that they seemed to come on by themselves, or disappear. She had no control over them. She said she didn't recognize any of the people or places in the hallucinations, and none of the people or the animals -- well, they all seemed oblivious of her. And she didn't know what was going on. She wondered if she was going mad or losing her mind.
Ի դեպ՝նա հումորի մեծ զգացում ուներ: Նա գիտեր, որ դա հալյուցինացիա էր: Սակայն նա վախեցել էր: Նա ապրել էր 95 տարի և նախկինում երբեք հալյուցինացիա չէր ունեցել: Նա ասում էր, որ հալյուցինացիաները կապ չունեն իր մտածածի, զգացածի կամ արածի հետ, որ դրանք ասես ինքնաբերաբար են առաջանում և անհետանում: Նա չի կարողանում վերահսկել դրանք: Նա ասում էր նաև, որ չի ճանաչում այն մարդկանց ու վայրերը որոնց տեսել է հալյուցինացիաներում: Եվ ո՛չ մարդկանց, ո՛չ էլ կենդանիներին նա հետո չէր հիշում: Եվ նա չգիտեր` ինչ էր կատարվում : Նա ուզում էր իմանալ՝արդյոք ցնորվու՞մ է, թե խելքն է թռցնում :
Well, I examined her carefully. She was a bright old lady, perfectly sane. She had no medical problems. She wasn't on any medications which could produce hallucinations. But she was blind. And I then said to her, "I think I know what you have." I said, "There is a special form of visual hallucination which may go with deteriorating vision or blindness. This was originally described," I said, "right back in the 18th century, by a man called Charles Bonnet. And you have Charles Bonnet syndrome. There's nothing wrong with your brain. There's nothing wrong with your mind. You have Charles Bonnet syndrome."
Ես նրան ուշադիր զննեցի: Նա զվարթ ծեր կին էր ` լիովին ողջամիտ: Նա ոչ մի բժշկական խնդիր չուներ. Նա ոչ մի դեղամիջոց չէր ընդունում, որոնք կարող էին հալյուցինացիաների հանգեցնել: Բայց նա կույր էր: Այդ ժամանակ նրան ասացի. <<Կարծում եմ ` գիտեմ, թե ձեզ հետ ինչ է կատարվում: Տեսողական հալյուցինացիայի մի տեսակ կա , որը կարող է զուգակցվել վատացող տեսողությամբ կամ կուրությամբ: Այն յուրահատուկ ձևով նկարագրվել է,>> 18-րդ դարում Շառլ Բոննե անունով մի մարդու կողմից : Դուք էլ Շառլ Բոննեի ախտանիշն ունեք: Ձեր ուղեղի հետ ամեն ինչ նորմալ է: Ձեր մտքի հետ էլ է ամեն ինչ կարգին: Բայց Շառլ Բոննեի ախտանիշն ունեք:
And she was very relieved at this, that there was nothing seriously the matter, and also rather curious. She said, "Who is this Charles Bonnet?" She said, "Did he have them himself?" And she said, "Tell all the nurses that I have Charles Bonnet syndrome."
Եվ նա դրանից շատ թեթևացավ, որ ոչ մի լուրջ բան չկար և նույնիսկ բավականին մեծ հետաքրքրություն ցուցաբերեց: Նա հարցրեց. <<Ո՞վ է այդ Շառլ Բոննեն: Նա հալյուցինացիաներ ունեցե՞լ է: Ասացեք բոլոր քույրերին,
(Laughter)
որ ես Շառլ Բոննեի ախտանիշ ունեմ:
"I'm not crazy. I'm not demented. I have Charles Bonnet syndrome." Well, so, I did tell the nurses.
(Ծիծաղ) Ես խենթ չեմ, թուլամիտ չեմ: Ես Շառլ Բոննեի ախտանիշ ունեմ>>: Ես բուժքույրերին ասացի:
Now this, for me, is a common situation. I work in old-age homes, largely. I see a lot of elderly people who are hearing-impaired or visually impaired. About 10 percent of the hearing-impaired people get musical hallucinations. And about 10 percent of the visually impaired people get visual hallucinations. You don't have to be completely blind, only sufficiently impaired.
Հիմա ինձ համար դա սովորական իրավիճակ է: Ես հիմնականում աշխատում եմ ծերանոցներում: Ես տեսնում եմ բազմաթիվ ծերերի, որոնք լսողական և տեսողական խնդիրներ ունեն: Լսողական խնդիրներ ունեցող մարդկանց 10 տոկոսը երաժշտական հալյուցինացիաներ ունեն: Տեսողական խնդիրներ ունեցող մարդկանց մոտ 10 տոկոսը տեսողական հալյուցինացիաներ ունեն: Պարտադիր չէ, որ ամբողջովին կույր լինեք, միայն որոշ խնդիրներն էլ են բավարար :
Now, with the original description in the 18th century, Charles Bonnet did not have them. His grandfather had these hallucinations. His grandfather was a magistrate, an elderly man. He'd had cataract surgery. His vision was pretty poor. And in 1759, he described to his grandson various things he was seeing.
Հիմա ` 18-րդ դարում կատարված յուրօրինակ նկարագրի համաձայն` Շառլ Բոննեն հալյուցինացիաներ չի ունեցել: Նրա պապիկն է ունեցել: Նրա պապիկը դատավոր էր, տարեց մարդ: Նրան կատարակտի վիրահատություն էին արել Նրա տեսողությունը շատ վատ էր: Եվ 1759 թվականին նա իր թոռնիկին նկարագրել էր բազմաթիվ բաներ, որոնք նա տեսնում էր:
The first thing he said was he saw a handkerchief in midair. It was a large blue handkerchief with four orange circles. And he knew it was a hallucination. You don't have handkerchiefs in midair. And then he saw a big wheel in midair. But sometimes he wasn't sure whether he was hallucinating or not, because the hallucinations would fit in the context of the visions. So on one occasion, when his granddaughters were visiting them, he said, "And who are these handsome young men with you?"
Առաջին բանը, որ նա ասել էր, այն էր` նա օդային տարածությունում թաշկինակ էր տեսել: Դա մեծ կապույտ թաշկինակ էր՝ չորս նարնջագույն շրջանակներով : Եվ նա գիտեր, որ դա հալյուցինացիա է: Օդային տարածքում թաշկինակներ չեն լինում : Իսկ հետո նա մեծ անիվ էր տեսել օդային տարածքում: Եվ երբեմն նա համոզված չէր, թե արդյոք հալյուցինացիաներ ունի, թե ոչ, որովհետև հալյուցինացիաները համապատասխանում էին տեսիլքների համատեքստին Այսպես մի առիթով, երբ իր թոռնուհիները այցելում էին նրան, նա ասել էր. <<Իսկ ովքե՞ր են ձեզ հետ եկած այս գեղեցիկ երիտասարդները>>:
(Laughter)
Նրանք պատասխանել էին. <<Վա՜յ, պապի՛կ, գեղեցիկ երիտասարդներ չկան>>:
And they said, "Alas, Grandpapa, there are no handsome young men." And then the handsome young men disappeared. It's typical of these hallucinations that they may come in a flash and disappear in a flash. They don't usually fade in and out. They are rather sudden, and they change suddenly.
Եվ այդ ժամանակ գեղեցիկ երիտասարդներն անհետացել էին: Այս հալյուցինացիաներին շատ բնորոշ է մի ակնթարթում հայտնվելն ու անհետանալը: Նրանք սովորաբար չեն առաջանում ու չեն անհետանում: Դրանք բավակնին հանկարծակի են: Եվ հանկարծակի են փոխվում:
Charles Lullin, the grandfather, saw hundreds of different figures, different landscapes of all sorts. On one occasion, he saw a man in a bathrobe smoking a pipe, and realized it was himself. That was the only figure he recognized. On one occasion, when he was walking in the streets of Paris, he saw -- this was real -- a scaffolding. But when he got back home, he saw a miniature of the scaffolding, six inches high, on his study table. This repetition of perception is sometimes called "palinopsia."
Շառլ Լուլինը` պապիկը, տեսնում էր հազարավոր տարբեր կերպարներ, տարբեր բնապատկերներ: Մի առիթով նա լոգարանում ծխամորճ ծխող մի մարդ էր տեսել և կարծել էր, թե ինքն է : Դա միակ կերպարն էր, որին նա ճանաչել էր: Մի առիթով էլ, երբ նա քայլում էր Փարիզի փողոցներում, նա, իսկապես, մի լաստակ էր տեսել : Բայց երբ նա տուն էր վերադարձել,իր գրասեղանի վրա տեսել էր լաստակի մանրանկարը` 6 մատնաչափ բարձրությամբ Ընկալման կրկնությունը երբեմն կոչվում է պալինոպսիա :
With him and with Rosalie, what seems to be going on -- and Rosalie said, "What's going on?" -- and I said that as you lose vision, as the visual parts of the brain are no longer getting any input, they become hyperactive and excitable, and they start to fire spontaneously. And you start to see things. The things you see can be very complicated indeed.
Ռոզալիի և նրա հետ ըստ երևույթին նույն բանն էր կատարվում Ռոզալին հարցրեց. <<Ի՞նչ է կատարվում>>, և ես ասացի, որ երբ կորցնում են տեսողությունը, երբ ուղեղի տեսողական մասերն այլևս ազդակներ չեն ստանում, դրանք գերակտիվ են դառնում և դյուրագրգիռ և դրանք հանպատրաստից բռնկվում են: Եվ դու սկսում ես ինչ-որ բաներ տեսնել: Ի դեպ՝ քո տեսած բաները կարող են շատ բարդ լինել:
With another patient of mine who also had some vision, the visions she had could be disturbing. On one occasion, she said she saw a man in a striped shirt in a restaurant. And he turned round, and then he divided into six figures in striped shirts, who started walking towards her. And then the six figures came together, like a concertina. Once, when she was driving, or rather, her husband was driving, the road divided into four and she felt herself going simultaneously up four roads.
Իմ մեկ այլ հիվանդի դեպքում, ով ևս տեսիլքներ էր ունենում, այդ տեսիլքները երբեմն անհանգստանալու տեղիք էին տալիս: Մի առիթով, նա ասում էր, որ ռեստորանում գծավոր վերնաշապիկով մի մարդ էր տեսել: Եվ նա շուռ էր եկել: Իսկ հետո այդ պատկերը բաժանվել էր վեց տարբեր կերպարների գծավոր վերնաշապիկով, ովքեր սկսել էին քայլել նրա ուղղությամբ: Իսկ հետո այդ վեց կերպարները հարմոնիկայի նման միացել էին իրար: Մեկ անգամ, երբ նա մեքենա էր վարում, կամ ավելի շուտ, երբ իր ամուսինն էր մեքենա վարում, ճանապարհը 4 մասի էր բաժանվել և նրան թվացել էր, թե ինքը միաժամանակ 4 ճանապարհով է գնում :
She had very mobile hallucinations as well. A lot of them had to do with a car. Sometimes she would see a teenage boy sitting on the hood of the car. He was very tenacious, and he moved rather gracefully when the car turned. And then when they came to a stop, the boy would do a sudden vertical takeoff, 100 foot in the air, and then disappear.
Նա շատ փոփոխական հալյուցինացիաներ էլ ուներ : Դրանցից շատերը կապված էին մեքենայի հետ: Երբեմն նա տեսնում էր մի դեռահաս տղայի որը նստած էր մեքենայի առաջնամասում: Նա շատ ամուր բռնված էր և շնորհակալության շարժումներ էր անում երբ մեքենան շրջվում էր: Իսկ հետո, երբ նրանք կանգ էին առնում, տղան հանկարծակի ուղղահայաց 100 ոտնաչափ թռիչք էր կատարում օդում, իսկ հետո անհետանում էր :
Another patient of mine had a different sort of hallucination. This was a woman who didn't have trouble with her eyes but the visual parts of her brain, a little tumor in the occipital cortex. And, above all, she would see cartoons. And these cartoons would be transparent, and would cover half the visual field, like a screen. And especially, she saw cartoons of Kermit the Frog.
Իմ հիվանդներից մեկը հալյուցինացիայի մեկ այլ տեսակով էր տառապում : Սա մի կին էր, ով աչքերի խնդիր չուներ, բայց խնդիրներ ուներ ուղեղի տեսողական մասերի հետ` փոքր ուռուցք գլխի ետնամասի կեղևի վրա: Եվ ինչը ամենից վեր է` նա մուլտֆիլմեր էր տեսնում : Այդ մուլտֆիլմերը թափանցիկ էին և ծածկում էին տեսողական դաշտը, ինչպես էկրանը : Եվ հատկապես նա տեսնում էր Քերմիթ Ֆրոգի մուլտֆիլմերը :
(Laughter)
(Ծիծաղ)
Now, I don't watch Sesame Street, but she made a point of saying, "Why Kermit?" she said, "Kermit the Frog means nothing to me." You know, I was wondering about Freudian determinants: Why Kermit? "Kermit the Frog means nothing to me."
Հիմա ես Սեզամ փողոցը չեմ նայում, բայց այն հարցին,թե ինչու հենց Քերմիթ, նա պատասխանեց. <<Քերմիթ Ֆրոգն ինձ համար ոչ մի նշանակություն չունի: Գիտե՞ք, ինձ Ֆրոյդյան նշանների մասին էի մտածում. Ինչու՞ Քերմիթ: Քերմիթ Ֆրոգն ինձ համար ոչ մի նշանակություն չունի>>:
She didn't mind the cartoons too much. But what did disturb her was she got very persistent images or hallucinations of faces, and as with Rosalie, the faces were often deformed, with very large teeth or very large eyes. And these frightened her. Well, what is going on with these people? As a physician, I have to try and define what's going on and to reassure people, especially to reassure them that they're not going insane.
Նա այնքան էլ դեմ չէր մուլտֆիլմեր տեսնելուն : Բայց նրան անհանգստացնողն այն էր,որ նա տեսնում էր շատ կայուն պատկերներ կամ դեմքերի հալյուցինացիաներ այնպես, ինչպես, որ Ռոզալին էր տեսնում, դեմքերը շատ հաճախ աղավաղված էին` շատ մեծ ատամներով կամ շատ մեծ աչքերով: Եվ դա նրան վախեցնում էր : Լավ, ի՞նչ է կատարվում այս մարդկանց հետ: Որպես բժիշկ՝ ես ստիպված եմ փորձել բացատրել, թե ինչ է կատարվում և վստահեցնել մարդկանց, հատկապես, համոզել նրանց, որ իրենք չեն ցնորվում :
Something like 10 percent, as I said, of visually impaired people get these. But no more than one percent of the people acknowledge them, because they are afraid they will be seen as insane or something. And if they do mention them to their own doctors, they may be misdiagnosed.
Ինչպես ասացի, տեսողական խնդիրներ ունեցող մարդկանց մոտավորապես 10 տոկոսն է տառապում այդպիսի հալյուցինացիաներով: Բայց ոչ ավելի քան մեկ տոկոսն են արտահայտվում այդ մասին, որովհետև նրանք վախենում են, որ իրենց ցնորվածի տեղ կդնեն: Եվ, իսկապես, եթե նրանք պատմում են դրանց մասին իրենց իսկ բժիշկներին, նրանց սխալ ախտորոշում են տալիս :
In particular, the notion is that if you see things or hear things, you're going mad. But the psychotic hallucinations are quite different. Psychotic hallucinations, whether they are visual or vocal, they address you. They accuse you, they seduce you, they humiliate you, they jeer at you. You interact with them. There is none of this quality of being addressed with these Charles Bonnet hallucinations. There is a film. You're seeing a film which has nothing to do with you -- or that's how people think about it.
Մասնավորապես, տեսակետը հետևյալն է, եթե ինչ – որ բաներ ես տեսնում կամ լսում, ուրեմն խենթանում ես: բայց հոգեբուժական հալյուցինացիաները միանգամայն այլ են: Հոգեբուժական հալյուցինացիաները, անկախ նրանից, տեսողական են, թե ձայնային, քեզ են ուղղված: Դրանք մեղադրում գայթակղում, նսեմացնում ու ծաղրում են քեզ: Դու արձագանքում ես նրանց: Չկա ոչ մի հատկություն, որով դրանք առնչվեն Շառլ Բոննեի հալյուցինացիաներին: Կա ֆիլմ: Դու ֆիլմ ես տեսնում, որը ոչ մի կապ չունի քեզ հետ կամ դա այն է, ինչ մարդիկ մտածում են դրա մասին :
There is also a rare thing called temporal lobe epilepsy, and sometimes, if one has this, one may feel oneself transported back to a time and place in the past. You're at a particular road junction. You smell chestnuts roasting. You hear the traffic. All the senses are involved. And you're waiting for your girl. And it's that Tuesday evening back in 1982. The temporal lobe hallucinations are all sense hallucinations, full of feeling, full of familiarity, located in space and time, coherent, dramatic. The Charles Bonnet ones are quite different.
Գոյություն ունի հազվադեպ մի բան, որը կոչվում է քունք – բլթակային էպիլեպսիա : և երբեմն, եթե ինչ-որ մեկը տառապում է դրանով, նա կարող է իրեն ժամանակի մեջ հետ տարված զգալ այսինքն` անցյալում: Դուք գտնվում եք հատուկ մի խաչմերուկում: Տապակած շագանակի հոտ եք զգում: Երթևեկության ձայն եք լսում: Բոլոր զգայարանները գործում են: Եվ դուք սպասում եք ձեր ընկերուհուն: Եվ դա 1982 թվականի երեքշաբթի օրվա երեկոն է: Քունք-բլթակային հալյուցինացիաները բոլորը բազմազգայական են` լի զգազմունքով, մտերմությամբ, տեղադրված տարածության և ժամանակի մեջ, ինչպես նաև հաջորդական են ու դրամատիկական: Շառլ Բոննեի հալյուցինացիաները միանգամայն այլ են:
In the Charles Bonnet hallucinations, you have all sorts of levels, from the geometrical hallucinations -- the pink and blue squares the woman had -- up to quite elaborate hallucinations with figures and especially faces. Faces, and sometimes deformed faces, are the single commonest thing in these hallucinations. And one of the second commonest is cartoons.
Այսպիսով, Շառլ Բոննեի հալյուցինացիաներում առկա են բոլոր մակարդակները` երկրաչափական հալյուցինացիաներից` վարդագույն ու կապույտ քառակուսիները, որոնք տեսնում էր կինը մինչև միանգամայն զարգացած հալյուցինացիաները` կերպարներով և հատկապես դեմքերով: Դեմքերը, երբեմն էլ աղավաղված դեմքերը միակ ամենաբնորոշ բանն են այս հալյուցինացիաների ժամանակ: Երկրորդ ամենաբնորոշներից են մուլտֆիլմերը:
So, what is going on? Fascinatingly, in the last few years, it's been possible to do functional brain imagery, to do fMRI on people as they are hallucinating, and, in fact, to find that different parts of the visual brain are activated as they are hallucinating. When people have these simple, geometrical hallucinations, the primary visual cortex is activated. This is the part of the brain which perceives edges and patterns. You don't form images with your primary visual cortex.
Ի՞նչ է կատարվում: Հետաքրքրական է, վերջին մի քանի տարիներին հնարավոր է եղել կատարել ուղեղի գործառութային պրոեկցիա, կատարել հալյուցինացիաներ ունեցող մարդկանց ֆունկցիոնալ մագնիսական ռեզոնանսային պրոեկցիա: Եվ փաստորեն, հնարավոր է եղել պարզել, որ ուղեղի տեսողական տարբեր մասերը ակտիվանում են, երբ նրանք հալյուցինացիաներ են ունենում: Երբ մարդիկ հասարակ երկրաչափական հալյուցինացիաներ են ունենում, առաջնային տեսողական կեղևն ակտիվանում է: Դա ուղեղի այն մասն է, որն ընկալում է լրացուցիչ տեղեկատվություն և հրահանգներ: Դուք պատկերները չեք ստեղծում առաջնային տեսողական կեղևով:
When images are formed, a higher part of the visual cortex is involved, in the temporal lobe. And in particular, one area of the temporal lobe is called the fusiform gyrus. And it's known that if people have damage in the fusiform gyrus, they may lose the ability to recognize faces. But if there's an abnormal activity in the fusiform gyrus, they may hallucinate faces, and this is exactly what you find in some of these people. There is an area in the anterior part of this gyrus where teeth and eyes are represented, and that part of the gyrus is activated when people get the deformed hallucinations.
Երբ պատկերները ձևավորվում են, տեսողական կեղևի առավել մեծ մասը ներգրավվում է քունքային մասում: Եվ մասնավորապես, քունքի մի մասը կոչվում է իլիկաձև գիրուս: Եվ հայտնի է, որ եթե մարդիկ վնասվածք են ունենում իլիկաձև գիրուսում, հնարավոր է, որ նրանք կորցնեն դեմքեր ճանաչելու ունակությունը: Բայց եթե իլիկաձև գիրուսը նորմալ չի գործում, նրանց աչքին դեմքեր են երևում և դա ճիշտ այն է, ինչ դուք կարող եք բացահայտել այս մարդկանցից մի քանիսի մոտ: Այս գիրուսի առաջնային մասում մի տարածք կա, որտեղ տեղադրված են ատամներն ու աչքերը գիրուսի այդ մասն ակտիվանում է երբ մարդիկ տեսնում են աղավաղված հալյուցինացիաներ:
There is another part of the brain which is especially activated when one sees cartoons. It's activated when one recognizes cartoons, when one draws cartoons and when one hallucinates them. It's very interesting that that should be specific. There are other parts of the brain which are specifically involved with the recognition and hallucination of buildings and landscapes.
Կա ուղեղի մեկ այլ մաս, որն ակտիվանում է հատկապես այն ժամանակ, երբ մարդը մուլտֆիլմ է տեսնում: Այն ակտիվանում է, երբ մարդը ճանաչում է մուլտֆիլմերը, պատկերում է դրանք կամ հալյուցինացիաներ է ունենում դրանց վերաբերյալ: Շատ հետաքրքիր է, որ դա պետք է հատուկ լինի: Կան ուղեղի այլ մասեր, որոնք հատկապես կապված են շենքերի և բնապատկերների
Around 1970, it was found that there were not only parts of the brain,
ճանաչման ու հալյուցինացիայի հետ :
but particular cells. "Face cells" were discovered around 1970. And now we know that there are hundreds of other sorts of cells, which can be very, very specific. So you may not only have "car" cells, you may have "Aston Martin" cells.
1970 թվականին պարզվել էր , որ ոչ միայն ուղեղի առանձին մասերն են ներգրավված, այլև առանձին բջիջներ: <<Դեմքի բջիջները>>հայտնաբերվել են մոտ 1970 թվականին: Եվ հիմա մենք գիտենք, որ գոյություն ունեն հարյուրավոր այլ տեսակի բջիջներ, որոնք կարող են շատ-շատ յուրահատուկ լինել: Այսպես դուք կարող եք ունենալ ոչ միայն<<մեքենա>>բջիջներ, այլև <<ԷսթոնՄարտին>>բջիջներ:
(Laughter)
(Ծիծաղ)
I saw an Aston Martin this morning. I had to bring it in.
Ես մի Էսթոն Մարտին եմ տեսել այս առավոտ:
(Laughter)
Ես ստիպված էի գործի դնել այն:
And now it's in there, somewhere. So --
Եվ հիմա նա այստեղ ինչ-որ տեղ է: (Ծիծաղ)
(Laughter)
Հիմա, այս մակարդակում, ստորքունքային կոչվածում
now, at this level, in what's called the inferotemporal cortex, there are only visual images, or figments or fragments. It's only at higher levels that the other senses join in and there are connections with memory and emotion. And in the Charles Bonnet syndrome, you don't go to those higher levels. You're in these levels of inferior visual cortex, where you have thousands and tens of thousands and millions of images, or figments or fragmentary figments, all neurally encoded in particular cells or small clusters of cells.
գոյություն ունեն միայն տեսողական պատկերներ, ֆիգմենտներ կամ ֆրագմենտներ: Միայն ավելի բարձր մակարդակներում է, որ մյուս զգայարանները միանում են և հիշողության ու զգացմունքի միջև կապեր են առաջանում: Իսկ Շառլ Բոննեի ախտանիշով դուք չեք հասնում այդ բարձր մակարդակներին: Դուք ստորին տեսողական կեղևի մակարդակում եք, որտեղ տեսնում եք հազարավոր, տասնյակ հազարավոր և միլիոնավոր պատկերներ, ֆիգմենտներ կամ ֆրագմենտային ֆիգմենտներ, որոնք նյարդերով կոդավորված են առանձին բջիջներում կամ փոքր բջջախմբերում :
Normally, these are all part of the integrated stream of perception, or imagination, and one is not conscious of them. It is only if one is visually impaired or blind that the process is interrupted. And instead of getting normal perception, you're getting an anarchic, convulsive stimulation, or release, of all of these visual cells in the inferotemporal cortex. So, suddenly, you see a face. Suddenly, you see a car. Suddenly this and suddenly that. The mind does its best to organize and to give some sort of coherence to this, but not terribly successfully.
Որպես կանոն, դրանք բոլորը ընկալման և երևակայության ինտեգրված հոսքի մասն են և մարդը դրանք չի գիտակցում: Եթե մարդը միայն տեսողական խնդիրներ ունի կամ կույր է, գործընթացն ընդհատվում է: Եվ փոխարենը նորմալ ընկալման դուք ստանում եք անկանոն նյարդային գրգիռ կամ ազատվում բոլոր այդ տեսողական բջիջներից ստորքունքային կեղևում: Այսպիսով, դուք հանկարծ դեմք եք տեսնում կամ մեքենա: Հանկարծ այս, հանկարծ այն: Ուղեղն ամեն ինչ անում է սա կազմակերպելու և դրան կապակցվածություն տալու համար, բայց, ավա՜ղ, այնքան էլ հաջող չի ստացվում:
When these were first described, it was thought that they could be interpreted like dreams. But, in fact, people say, "I don't recognize the people. I can't form any associations. Kermit means nothing to me." You don't get anywhere, thinking of them as dreams.
Երբ դրանք առաջին անգամ նկարագրվեցին, կարծիք կար, որ դրանք կարող են մեկնաբանվել ինչպես երազներ: Բայց փաստորեն մարդիկ ասում են. <<Ես մարդկանց չեմ ճանաչում: Ես զուգորդումներ չեմ կառուցում>>: <<Քերմիթն ինձ համար ոչ մի նշանակություն չունի>> : Այլևս տեղ չի մնում մտածելու, թե դրանք երազներ են:
Well, I've more or less said what I wanted. I think I just want to recapitulate and say this is common. Think of the number of blind people. There must be hundreds of thousands of blind people who have these hallucinations but are too scared to mention them. So this sort of thing needs to be brought into notice, for patients, for doctors, for the public. Finally, I think they are infinitely interesting and valuable, for giving one some insight as to how the brain works.
Լավ, ես քիչ թե շատ ասացի այն, ինչ ուզում էի: Կարծում եմ, որ պարզապես ուզում եմ ամփոփել ու ասել` դա սովորական բան է: Պատկերացրեք մի խումբ կույր մարդկանց: Պետք է լինեն հարյուր հազարավոր կույր մարդիկ, որոնք ունենում են այսպիսի հալյուցինացիաներ, բայց սարսափում են պատմել դրանց մասին: Այսպես, նմանատիպ խնդիրը պետք է հիվանդների, բժիշկների, հասարակության ուշադրության կենտրոնում լինի: Վերջապես ես կարծում եմ, որ դրանք անչափ հետաքրքիր են, արժեքավոր մի ակնարկ տալու համար,թե ինչպես է աշխատում ուղեղը:
Charles Bonnet said, 250 years ago -- he wondered how, thinking of these hallucinations, how, as he put it, the theater of the mind could be generated by the machinery of the brain. Now, 250 years later, I think we're beginning to glimpse how this is done. Thanks very much.
250 տարի առաջ Շառլ Բոննեն ասում էր թե նրան հետաքրքիր էր մտածելը այս հալյուցինացիաների մասին ինչպես նաև իմանալը, թե ինչպես կարող է ուղեղի գործողությունների դաշտը վերածնվել ուղեղի մեխանիզմների միջոցով: Հիմա, 250 տարի անց, մենք սկսում ենք հասկանալ, ինչպես է դա արվել: Շատ շնորհակալություն:
(Applause)
(Ծափահարություն)
Chris Anderson: That was superb. Thank you so much. You speak about these things with so much insight and empathy for your patients. Have you yourself experienced any of the syndromes you write about?
Քրիս Անդերսոն. Հրաշալի էր: Շատ շնորհակալություն: Դուք այդ ամենի մասին խոսում եք հիվանդների նկատմամբ ունեցած այնպիսի հասկացողությամբ և կարեկցանքով: Դուք երբևէ ունեցե՞լ եք այս ախտանիշներից մեկը, որոնց մասին գրում եք :
Oliver Sacks: I was afraid you would ask that.
Օլիվեր Սաքս : Ես վախենում էի, որ կհարցնեք:
(Laughter)
(Ծիծաղ)
Well, yeah, a lot of them. And, actually, I'm a little visually impaired myself. I'm blind in one eye and not terribly good in the other. And I see the geometrical hallucinations. But they stop there.
Այո, դրանցից շատերը: Եվ իրականում ես էլ տեսողական խնդիրներ ունեմ: Իմ մի աչքը կույր է, մյուսն էլ այնքան լավ չի տեսնում: Եվ ես տեսնում եմ երկրաչափական հալյուցինացիաներ: Բայց դրանով սահմանափակվում է:
CA: And they don't disturb you? Because you understand what's doing it, it doesn't make you worried?
Ք.Ա. Իսկ դրանք ձեզ չե՞ն անհանգստացնում: Քանզի դուք գիտեք` ինչն է խնդիրը: Դա ձեզ չի՞անհանգստացնում :
OS: Well, they don't disturb me any more than my tinnitus, which I ignore. They occasionally interest me, and I have many pictures of them in my notebooks. I've gone and had an fMRI myself, to see how my visual cortex is ticking over. And when I see all these hexagons and complex things, which I also have, in visual migraine, I wonder whether everyone sees things like this and whether things like cave art or ornamental art may have been derived from them a bit.
Դրանք ինձ այլևս չեն անհանգստացնում, փոխարենը ականջներիս մեջ լսվող զնգոցն է անհանգստացնում, որը ես արհամարհում եմ: Երբեմն դրանք հետաքրքրում են ինձ: և ես դրանցից շատերի նկարները ունեմ իմ տետրերում: Ես գնացել և ֆունկցիոնալ մագնիսական ռեզոնանսային պրոեկցիա եմ արել, որպեսզի տեսնեմ, թե ինչպես է գործում իմ տեսողական կեղևը: Եվ երբ ես տեսնում եմ այս վեցանկյունները, և այլբարդ բաները, որոնք ես հաճախ եմ տեսնում տեսողական միգրենում ինձ մի բան է հետաքրքրում, թե արդյո՞ք բոլորն են տեսնում բաները նման կերպ և արդյո՞ք քանդակագործությունը և դեկորատիվ արվեստը որոշ իմաստով դրանցից են ծագել :
CA: That was an utterly, utterly fascinating talk. Thank you so much for sharing.
Ք. Ա. Չափազանց հետաքրքիր պատմություն էր: Շնորհակալություն կիսվելու համար:
OS: Thank you. Thank you.
Օ.Ս. Շնորհակալություն , շնորհակալություն:
(Applause)
(Ծափահարություն)