We see with the eyes, but we see with the brain as well. And seeing with the brain is often called imagination. And we are familiar with the landscapes of our own imagination, our inscapes. We've lived with them all our lives. But there are also hallucinations as well. And hallucinations are completely different. They don't seem to be of our creation. They don't seem to be under control. They seem to come from the outside and to mimic perception.
A szemünkkel látunk. De ugyanakkor az agyunkkal is. Az agyunkkal való látást pedig gyakran imaginációnak hívjuk. A saját képzeletünk tájai pedig ismerősek számunkra, ez a lelki világunk. Mindig is ezzel éltünk. De hallucináció is létezik. És a hallucináció merőben más. Nem tűnnek saját teremtményünknek. Nem tudjuk kontrollálni. Úgy tűnik, mintha kívülről jönne,
So I am going to be talking about hallucinations
és a percepciót másolná.
and a particular sort of visual hallucination, which I see among my patients. A few months ago, I got a phone call from a nursing home where I work. They told me that one of their residents, an old lady in her 90s, was seeing things, and they wondered if she'd gone bonkers or, because she was an old lady, whether she'd had a stroke, or whether she had Alzheimer's.
A hallucinációkról fogok beszélni. Azokról a vizuális hallucinációkról, melyeket a betegeimnél észlelek. Néhány hónappal ezelőtt kaptam egy telefonhívást az idősek otthonából, ahol dolgozom. Azt mondták, hogy az egyik lakó, egy 90-es éveiben járó öreg hölgy, dolgokat lát. Azon gondolkodtak vajon megőrült –e. Vagy hogy, mivel öreg volt a hölgy, esetleg stroke-ot kapott vagy Alzheimer kórban szenved.
And so they asked me if I would come and see Rosalie, the old lady. I went in to see her. It was evident straightaway that she was perfectly sane and lucid and of good intelligence, but she'd been very startled and very bewildered, because she'd been seeing things. And she told me -- the nurses hadn't mentioned this -- that she was blind, that she had been completely blind from macular degeneration for five years. But now, for the last few days, she'd been seeing things.
Szóval megkérdezték, hogy megnézném-e Rosalie-t, az idős hölgyet. Bementem meglátogatni őt. Azonnal egyértelmű volt, hogy teljesen épelméjű, tudatánál van és az intelligenciája is rendben. De nagyon riadt volt és zavart, mert dolgokat látott. És hozzátette amit a nővérek nem említettek hogy ő vak, makuladegeneráció következtében öt éve teljesen megvakult. De most, pár napja dolgokat lát.
So I said, "What sort of things?" And she said, "People in Eastern dress, in drapes, walking up and down stairs. A man who turns towards me and smiles, but he has huge teeth on one side of his mouth. Animals too. I see a white building. It's snowing, a soft snow. I see this horse with a harness, dragging the snow away. Then, one night, the scene changes. I see cats and dogs walking towards me. They come to a certain point and then stop. Then it changes again. I see a lot of children. They're walking up and down stairs. They wear bright colors, rose and blue, like Eastern dress."
Megkérdeztem ’Milyen dolgokat?’ és azt mondta „Embereket keleti ruhákban, szövetekben, fel-le mászkálnak a lépcsőn. Egy embert, aki felém fordul és mosolyog. De a szájában az egyik oldalon hatalmas foga van. Állatokat is látok. Egy fehér épületet. Havazik, puha hó. Látom ezt a lovat, befogva, elvontatja a havat. Aztán egy éjjel megváltozott a kép. Kutyákat, macskákat látok felém sétálni. Elérnek egy bizonyos pontra és ott megállnak. Aztán újra megváltozik. Rengeteg gyereket látok. Fel-le mászkálnak a lépcsőkön. Élénk színeket viselnek, rózsaszínt, kéket, mint a keleti ruhák.”
Sometimes, she said, before the people come on, she may hallucinate pink and blue squares on the floor, which seem to go up to the ceiling. I said, "Is this like a dream?" And she said, "No, it's not like a dream. It's like a movie." She said, "It's got color. It's got motion. But it's completely silent, like a silent movie." And she said it's a rather boring movie.
Azt mondja, néha, mielőtt megjelennek az emberek, rózsaszín és kék négyzeteket lát a padlón, melyek a plafon felé haladnak. „Olyan, mintha álmodna?” - kérdeztem. És azt mondta: „Nem, nem olyan mint egy álom, olyan mint egy film.” És hozzátette „Színes. Mozgókép. De teljesen néma, mintha némafilm lenne.” És azt is hozzátette, hogy elég unalmas film.
(Laughter)
Azt mondta „Ezek az emberek a keleti ruhákban,
She said, "All these people with Eastern dress, walking up and down, very repetitive, very limited."
fel-le mászkálnak, nagyon ismétlődő, nagyon behatárolt.”
(Laughter)
(Nevetés)
And she had a sense of humor. She knew it was a hallucination, but she was frightened. She had lived 95 years, and she'd never had a hallucination before. She said that the hallucinations were unrelated to anything she was thinking or feeling or doing, that they seemed to come on by themselves, or disappear. She had no control over them. She said she didn't recognize any of the people or places in the hallucinations, and none of the people or the animals -- well, they all seemed oblivious of her. And she didn't know what was going on. She wondered if she was going mad or losing her mind.
Van humorérzéke. Tudta, hogy ez hallucináció. De meg volt rémülve. 95 évet élt és sosem hallucinált. Azt mondta a hallucinációk függetlenek voltak mindattól amit éppen gondolt, csinált vagy érzett. Hogy csak maguktól előbukkantak, ahogy maguktól el is tűntek. Nem tudta befolyásolni őket. Azt mondta nem ismerte fel a hallucinációban szereplő embereket, sem a helyszínt. És egyik ember vagy állat sem, szóval, egyik se vette őt észre. Nem értette, hogy mi történik. Arra gondolt, hogy megőrült, hogy elment a józan esze.
Well, I examined her carefully. She was a bright old lady, perfectly sane. She had no medical problems. She wasn't on any medications which could produce hallucinations. But she was blind. And I then said to her, "I think I know what you have." I said, "There is a special form of visual hallucination which may go with deteriorating vision or blindness. This was originally described," I said, "right back in the 18th century, by a man called Charles Bonnet. And you have Charles Bonnet syndrome. There's nothing wrong with your brain. There's nothing wrong with your mind. You have Charles Bonnet syndrome."
Alaposan megvizsgáltam. Okos öreg hölgy volt. Teljesen épeszű. Semmilyen orvosi problémája nem volt. Nem szedett gyógyszert, mely kiválthatta volna a hallucinációkat. De vak volt. És akkor azt mondtam neki „Azt hiszem tudom mi baja van. Azt mondtam: "Létezik a vizuális hallucinációnak egy speciális fajtája, mely együtt jár a látás romlásával, vagy vaksággal. Ezt először a 18.században írta le egy Charles Bonnet nevű férfi. Önnek Charles Bonnet szindrómája van. Semmi baja az agyának. Semmi baja az elméjének. Charles Bonnet szindrómája van.”
And she was very relieved at this, that there was nothing seriously the matter, and also rather curious. She said, "Who is this Charles Bonnet?" She said, "Did he have them himself?" And she said, "Tell all the nurses that I have Charles Bonnet syndrome."
Nagyon megkönnyebbült, hogy semmi súlyos baja nincs, és nagyon kiváncsivá vált. Megkérdezte „Ki az a Charles Bonnet? Neki is volt?” És hozzátette „Mondja meg minden egyes nővérnek
(Laughter)
hogy Charles Bonnet szindrómám van."
"I'm not crazy. I'm not demented. I have Charles Bonnet syndrome." Well, so, I did tell the nurses.
(Nevetés) "Hogy nem vagyok őrült. Nem vagyok tébolyult. Charles Bonnet szindrómám van.” Úgyhogy megmondtam a nővéreknek.
Now this, for me, is a common situation. I work in old-age homes, largely. I see a lot of elderly people who are hearing-impaired or visually impaired. About 10 percent of the hearing-impaired people get musical hallucinations. And about 10 percent of the visually impaired people get visual hallucinations. You don't have to be completely blind, only sufficiently impaired.
Nos, nekem ez egy mindennapi szituáció. Javarészt idősek otthonában dolgozom. Sok idős embert látok, akik csökkent halló vagy látóképességgel rendelkeznek. Úgy a halláskárosultak 10%-ának van muzikális hallucinációja, és úgy a látáskárosultak 10%-ának van vizuális hallucinációja. Nem kell hogy teljesen vakok legyenek, csak károsultak.
Now, with the original description in the 18th century, Charles Bonnet did not have them. His grandfather had these hallucinations. His grandfather was a magistrate, an elderly man. He'd had cataract surgery. His vision was pretty poor. And in 1759, he described to his grandson various things he was seeing.
Nos, az eredeti 18. századi leírásban, Charles Bonnet-nek nem volt, a nagyapja szenvedett hallucinációktól. A nagyapja magisztrátus volt, egy idősödő úr. Szürkehályoggal műtötték. Elég rosszul látott. 1759-ben elmesélte az unokájának miket lát.
The first thing he said was he saw a handkerchief in midair. It was a large blue handkerchief with four orange circles. And he knew it was a hallucination. You don't have handkerchiefs in midair. And then he saw a big wheel in midair. But sometimes he wasn't sure whether he was hallucinating or not, because the hallucinations would fit in the context of the visions. So on one occasion, when his granddaughters were visiting them, he said, "And who are these handsome young men with you?"
Az első dolog amit látott egy levegőben lógó zsebkendő volt. Egy nagy kék zsebkendő négy narancs színű karikával. Tudta, hogy hallucinál. A levegőben nem lógnak zsebkendők. Aztán egy nagy kereket látott a levegőben. Néha nem volt benne biztos hogy hallucinációt lát vagy sem. Mert a hallucináció passzolt a vízió kontextusába. Egyszer, mikor a lány unokái meglátogatták, megkérdezte tőlük: „És kik ezek a jóképű fiatalemberek veletek?”
(Laughter)
Erre ők azt válaszolták: „Jaj, nagypapa, dehát itt nincsenek jóképű fiatalemberek.”
And they said, "Alas, Grandpapa, there are no handsome young men." And then the handsome young men disappeared. It's typical of these hallucinations that they may come in a flash and disappear in a flash. They don't usually fade in and out. They are rather sudden, and they change suddenly.
És a jóképű fiatalemberek eltűntek. Tipikus az ilyen hallucinációknál, hogy egy pillanat alatt jönnek, és ugyanígy tűnnek el. Nem fokozatosan tűnnek elő vagy halványulnak el. Hirtelen tűnnek elő. És hirtelen változnak.
Charles Lullin, the grandfather, saw hundreds of different figures, different landscapes of all sorts. On one occasion, he saw a man in a bathrobe smoking a pipe, and realized it was himself. That was the only figure he recognized. On one occasion, when he was walking in the streets of Paris, he saw -- this was real -- a scaffolding. But when he got back home, he saw a miniature of the scaffolding, six inches high, on his study table. This repetition of perception is sometimes called "palinopsia."
Charles Lullin, a nagyapa, többszáz különböző alakot és mindenféle tájat látott. Egyszer egy férfit látott egy köntösben, aki pipázott, és rájött, hogy az ő maga. Ez volt az egyetlen alak akit felismert. Egyszer, amint Párizs utcáin sétált, látott – ez valós volt – egy állványzatot. Ám hazaérve ennek az állványzatnak a makettjét látta, az íróasztalán. Az észlelés effajta ismétlődését palinopsziának nevezik.
With him and with Rosalie, what seems to be going on -- and Rosalie said, "What's going on?" -- and I said that as you lose vision, as the visual parts of the brain are no longer getting any input, they become hyperactive and excitable, and they start to fire spontaneously. And you start to see things. The things you see can be very complicated indeed.
Úgy tűnik, ami vele is és Rosalie-val is történik, ahogy Rosalie is azt kérdezte „Mi történik?” melyre azt válaszoltam, hogy ahogy elveszti a látását, ahogy az agy vizuális részei nem kapnak több ingert, hiperaktívvá és ingerlékennyé válnak. És spontán módon elsülnek. Ezért dolgokat kezd látni. És amit lát, valójában nagyon komplikált is lehet.
With another patient of mine who also had some vision, the visions she had could be disturbing. On one occasion, she said she saw a man in a striped shirt in a restaurant. And he turned round, and then he divided into six figures in striped shirts, who started walking towards her. And then the six figures came together, like a concertina. Once, when she was driving, or rather, her husband was driving, the road divided into four and she felt herself going simultaneously up four roads.
Egy másik betegemnél, akinek – mint Charles Lullinnak – szintén megvolt még a látása, a vízió nagyon zavaró is lehetett. Egyszer, ahogy mesélte, egy férfit látott csíkos ingben, egy étteremben. Aztán a férfi hátrafordult, és hat egyforma csíkos inges alakká vált szét, akik közeledtek felé. Majd a hat alak újra egybe olvadt, mint egy harmonika. Egy másik alkalommal, mikor vezetett, illetve a férje vezetett, az út négyfelé vált. Ő pedig azt érezte, hogy négy úton halad egyszerre.
She had very mobile hallucinations as well. A lot of them had to do with a car. Sometimes she would see a teenage boy sitting on the hood of the car. He was very tenacious, and he moved rather gracefully when the car turned. And then when they came to a stop, the boy would do a sudden vertical takeoff, 100 foot in the air, and then disappear.
Nagyon mobilis hallucinációi is voltak. Sokszor kapcsolódott autóhoz. Néha egy tinédzser fiút látott, ahogy a motorháztetőn ül. Nagyon kitartó volt, elég könnyedén mozgott, ahogy kanyarodott az autó. Aztán, mikor megálltak, a fiú kilőtte magát, 30 méterre fölfelé a levegőbe, majd eltűnt.
Another patient of mine had a different sort of hallucination. This was a woman who didn't have trouble with her eyes but the visual parts of her brain, a little tumor in the occipital cortex. And, above all, she would see cartoons. And these cartoons would be transparent, and would cover half the visual field, like a screen. And especially, she saw cartoons of Kermit the Frog.
Egy másik betegemnek másfajta hallucinációi voltak. Ennek a nőnek nem a szemével volt probléma, hanem az agyában lévő látóközpontjával. Egy kis daganat az occipital cortex-ben. Ráadásul rajzfilmfigurákat látott. Ezek a figurák átlátszóak voltak, és a látótér felét fedték le, mint egy redőny. Leginkább Brekit látta, a Muppet show-ból.
(Laughter)
(Nevetés)
Now, I don't watch Sesame Street, but she made a point of saying, "Why Kermit?" she said, "Kermit the Frog means nothing to me." You know, I was wondering about Freudian determinants: Why Kermit? "Kermit the Frog means nothing to me."
Nos, én nem nézem a Szezám Utcát, de igaza volt, mikor rákérdezett, hogy „Miért Breki? Breki, a béka semmit nem jelent nekem. Tudja, gondolkodtam a Freud-i befolyásoló tényezőkről. Miért Breki? Breki a béka semmit nem jelent nekem.”
She didn't mind the cartoons too much. But what did disturb her was she got very persistent images or hallucinations of faces, and as with Rosalie, the faces were often deformed, with very large teeth or very large eyes. And these frightened her. Well, what is going on with these people? As a physician, I have to try and define what's going on and to reassure people, especially to reassure them that they're not going insane.
A rajzfilmfigurák nem túlságosan zavarták. Ami aggasztotta, hogy nagyon kitartó képeket, hallucinációkat látott arcokról, ahogy Rosalie is, ahol az arcok eldeformálódtak, hatalmas foguk, vagy hatalmas szemük volt. Ezek megrémisztették. Szóval mi történik ezekkel az emberekkel? Mint doktor, meg kell próbálnom definiálni mi is történik és megnyugtatni ezeket az embereket. Legfőképpen pedig biztosítani őket, hogy nem fognak megőrülni.
Something like 10 percent, as I said, of visually impaired people get these. But no more than one percent of the people acknowledge them, because they are afraid they will be seen as insane or something. And if they do mention them to their own doctors, they may be misdiagnosed.
Ahogy már említettem, úgy a látáskárosultak 10%-ánál történik ez. De nem több, mint ezek 1%-a ismeri el. Mert félnek tőle, hogy őrültnek nézik majd, vagy ilyesmi. Ha pedig meg is említik ezt az orvosuknak, előfordulhat, hogy félrediagnosztizálják őket.
In particular, the notion is that if you see things or hear things, you're going mad. But the psychotic hallucinations are quite different. Psychotic hallucinations, whether they are visual or vocal, they address you. They accuse you, they seduce you, they humiliate you, they jeer at you. You interact with them. There is none of this quality of being addressed with these Charles Bonnet hallucinations. There is a film. You're seeing a film which has nothing to do with you -- or that's how people think about it.
Sajátságos módon az a képzet alakult ki, hogy ha valaki hall vagy lát dolgokat, az őrült. Ám a pszichotikus hallucinációk egész másak. A pszichotikus hallucinációk, legyen az vizuális vagy vokális, megszólítják az embert. Megvádolják. Ráveszik valamire. Megalázzák. Gúnyolódnak az emberen. Interakcióba kerülnek az emberrel. Ezek egyike sem történik a Charles Bonnet hallucinációknál. Itt egy film játszódik le. Egy filmet látnak, melyhez semmi közük. Legalábbis így gondolkodnak róla.
There is also a rare thing called temporal lobe epilepsy, and sometimes, if one has this, one may feel oneself transported back to a time and place in the past. You're at a particular road junction. You smell chestnuts roasting. You hear the traffic. All the senses are involved. And you're waiting for your girl. And it's that Tuesday evening back in 1982. The temporal lobe hallucinations are all sense hallucinations, full of feeling, full of familiarity, located in space and time, coherent, dramatic. The Charles Bonnet ones are quite different.
Létezik még egy ritka dolog, amelyet temporális lebeny epilepsziának neveznek. Néha, ha valakinek ez van, előfordul, hogy úgy érzi visszament egy bizonyos helyre és időbe a múltba. Egy bizonyos kereszteződésnél találja magát. Sült gesztenye illatát érzi. Hallja a forgalmat. Minden érzékszerv bevonódik. Egy lányra vár. És ez az a bizonyos keddi nap 1982-ben. A temporális lebeny epilepszia hallucinációi mind multiszenzorális hallucinációk, tele vannak érzéssel, minden ismerős, időben és térben behatárolható, koherens, dramatikus. A Charles Bonnet fajta egész más.
In the Charles Bonnet hallucinations, you have all sorts of levels, from the geometrical hallucinations -- the pink and blue squares the woman had -- up to quite elaborate hallucinations with figures and especially faces. Faces, and sometimes deformed faces, are the single commonest thing in these hallucinations. And one of the second commonest is cartoons.
Tehát a Charles Bonnet hallucinációkban mindenféle fokozat megtalálható, a geometriai hallucinációktól a rózsaszín-kék négyzetekig, ami a hölgynek volt, egészen a komplikált alakokról, különösen arcokról szóló hallucinációkig. Az arcok, és néha a torz arcok a legáltalánosabb dolgok az ilyen hallucinációkban. A második legáltalánosabbak pedig a rajzfilmfigurák.
So, what is going on? Fascinatingly, in the last few years, it's been possible to do functional brain imagery, to do fMRI on people as they are hallucinating, and, in fact, to find that different parts of the visual brain are activated as they are hallucinating. When people have these simple, geometrical hallucinations, the primary visual cortex is activated. This is the part of the brain which perceives edges and patterns. You don't form images with your primary visual cortex.
Szóval mi is történik? Csodálatos módon, az elmúlt években már lehetségesé vált a funkcionális agyi képalkotási technika, az FMRI elvégzése embereken, miközben hallucinálnak. És tulajdonképpen annak a felfedezése, hogy a vizuális agy különböző részei aktiválódnak hallucináció közben. Amikor valakinek ezek az egyszerű, geometriai hallucinációi vannak, akkor az elsődleges vizuális cortex aktiválódik. Ez az agynak azon része, mely a mintákat és éleket ismeri fel. Nem formálunk alakzatokat az elsődleges vizuális cortex-szel.
When images are formed, a higher part of the visual cortex is involved, in the temporal lobe. And in particular, one area of the temporal lobe is called the fusiform gyrus. And it's known that if people have damage in the fusiform gyrus, they may lose the ability to recognize faces. But if there's an abnormal activity in the fusiform gyrus, they may hallucinate faces, and this is exactly what you find in some of these people. There is an area in the anterior part of this gyrus where teeth and eyes are represented, and that part of the gyrus is activated when people get the deformed hallucinations.
Mikor alakok formálódnak, a vizuális cortex egy magasabb része is bevonódik a temporális lebenyben. A temporális lebenynek ezt a részét pedig fusiform gyrus-nak nevezik. Az pedig ismert, hogy ha a fusiform gyrus sérül, akkor az embernek nehézségei támadhatnak az arcok felismerésével. Ha azonban abnormálisan működik a fusiform gyrus, az ember arcokat hallucinálhat. És pontosan ez történik némelyeknél az említett emberek között. Létezik egy rész a gyrus elülső részében, mely a fogakat és szemeket reprezentálja. Ez a rész aktiválódik, mikor az emberek torzított arcokat hallucinálnak.
There is another part of the brain which is especially activated when one sees cartoons. It's activated when one recognizes cartoons, when one draws cartoons and when one hallucinates them. It's very interesting that that should be specific. There are other parts of the brain which are specifically involved with the recognition and hallucination of buildings and landscapes.
Van az agynak egy másik része, mely leginkább akkor aktiválódik . mikor valaki rajzfilmfigurákat lát. Aktiválódik, amikor valaki felismeri a rajzfilmet, mikor rajzfilmfigurát rajzol, vagy hallucinálja azokat. Nagyon érdekes, hogy ez specifikus. Más részei is vannak az agynak, amelyek specifikusan az épületek és tájak felismerésekor
Around 1970, it was found that there were not only parts of the brain,
és azok hallucinációjakor aktiválódnak.
but particular cells. "Face cells" were discovered around 1970. And now we know that there are hundreds of other sorts of cells, which can be very, very specific. So you may not only have "car" cells, you may have "Aston Martin" cells.
1970 körül felfedezték, hogy nem csak hogy az agy külön részei működnek ilyenkor, hanem bizonyos sejtek. Az „arc sejteket” 1970-ben fedezték fel. Ma pedig már tudjuk, hogy százával vannak még másfajta sejtek, melyek nagyon specifikusak lehetnek. Tehát lehet hogy valakinek nem csak „autó” sejtjei vannak, hanem „Aston Martin” sejtjei.
(Laughter)
(Nevetés)
I saw an Aston Martin this morning. I had to bring it in.
Láttam egy Aston Martin-t ma reggel.
(Laughter)
Be kellett hoznom.
And now it's in there, somewhere. So --
És most valahol ott bent van. (Nevetés)
(Laughter)
Na most, ott tartunk, hogy az úgynevezett inferotemporal cortex-ben
now, at this level, in what's called the inferotemporal cortex, there are only visual images, or figments or fragments. It's only at higher levels that the other senses join in and there are connections with memory and emotion. And in the Charles Bonnet syndrome, you don't go to those higher levels. You're in these levels of inferior visual cortex, where you have thousands and tens of thousands and millions of images, or figments or fragmentary figments, all neurally encoded in particular cells or small clusters of cells.
csak vizuális képek vannak, vagy ezek részei, darabjai. Csak magasabb szinteken csatlakozik be a többi érzékszerv és kapcsolódnak be az érzelmek és emlékek. A Charles Bonnet szindrómánál pedig nem érik el ezt a szintet. Ott az alsó vizuális cortex ezen szintjein vannak, ahol ezer és tízezer és milliónyi kép tárolódik, vagy ezek darabjai, részletei, mind idegileg bekódolva, egyes sejtekbe vagy sejtcsoportokba.
Normally, these are all part of the integrated stream of perception, or imagination, and one is not conscious of them. It is only if one is visually impaired or blind that the process is interrupted. And instead of getting normal perception, you're getting an anarchic, convulsive stimulation, or release, of all of these visual cells in the inferotemporal cortex. So, suddenly, you see a face. Suddenly, you see a car. Suddenly this and suddenly that. The mind does its best to organize and to give some sort of coherence to this, but not terribly successfully.
Normális esetben ezek mind részei az integrált észlelési folyamatnak, vagy imaginációnak. És az emberben mindez nem tudatosul. Csak akkor szakad meg a folyamat, ha az ember látáskárosult, vagy vak. És ilyenkor ahelyett, hogy normális észlelést tapasztalna az ember, egy anarchikus, zavarodott stimuláció vagy kibocsátás keletkezik az összes sejtből az inferotemporális cortexben. Szóval hirtelen lát egy arcot. Hirtelen egy autót lát. Hirtelen ezt, vagy azt lát. Az agy megteszi a tőle telhetőt hogy a legjobban összerendezze és összefüggésbe hozza ezeket. Ám nem igazán sikeresen.
When these were first described, it was thought that they could be interpreted like dreams. But, in fact, people say, "I don't recognize the people. I can't form any associations. Kermit means nothing to me." You don't get anywhere, thinking of them as dreams.
Mikor először körülírták ezeket a látomásokat, azt gondolták hogy úgy kell értelmezni őket mint az álmokat. Ám az emberek azt állítják „Nem ismerem fel az embereket. Nincs semmiféle asszociációm velük kapcsolatban. Breki, a béka, nem jelent nekem semmit.” Ilyenkor nem jut sehova az ember, ha álomként értelmezi a képeket.
Well, I've more or less said what I wanted. I think I just want to recapitulate and say this is common. Think of the number of blind people. There must be hundreds of thousands of blind people who have these hallucinations but are too scared to mention them. So this sort of thing needs to be brought into notice, for patients, for doctors, for the public. Finally, I think they are infinitely interesting and valuable, for giving one some insight as to how the brain works.
Hát, nagyjából elmondtam amit akartam. Csak összefoglalnám és azt mondanám hogy ez megszokott dolog. Gondoljanak bele hány vak ember van. Százával, ezrével lehetnek olyan vak emberek akik ilyen hallucinációktól szenvednek, de nem merik megemlíteni őket. Tehát a felszínre kell hoznunk mindezt, a betegek, az orvosok és az emberek miatt is. Végül, azt gondolom végtelenül érdekes és értékes ha az ember belelát egy kicsit abba, hogy hogy is működik az agy.
Charles Bonnet said, 250 years ago -- he wondered how, thinking of these hallucinations, how, as he put it, the theater of the mind could be generated by the machinery of the brain. Now, 250 years later, I think we're beginning to glimpse how this is done. Thanks very much.
Charles Bonnet azt mondta 250 évvel ezelőtt, azon elmélkedett, vajon ezek a hallucinációk, vagy ahogy ő mondta az elme színháza, hogy teremtődhet meg az agy gépezetében? Most, 250 évvel később azt hiszem kezdünk betekintést nyerni abba, hogy mindez hogy is működik. Köszönöm szépen.
(Applause)
Taps.
Chris Anderson: That was superb. Thank you so much. You speak about these things with so much insight and empathy for your patients. Have you yourself experienced any of the syndromes you write about?
Chris Anderson: Ez remek volt. Köszönjük szépen. Olyan nagy rálátással és a betegeihez fűződő empátiával beszél minderről. Tapasztalta valaha is ezen szindrómák valamelyikét önmagán?
Oliver Sacks: I was afraid you would ask that.
Oliver Sacks: Féltem, hogy ezt megkérdezi.
(Laughter)
(Nevetés)
Well, yeah, a lot of them. And, actually, I'm a little visually impaired myself. I'm blind in one eye and not terribly good in the other. And I see the geometrical hallucinations. But they stop there.
Nos, igen, sokat közülük. Valójában magam is kissé látáskárosult vagyok. Egyik szememre vak vagyok, és a másik sem kiváló. Geometriai hallucinációkat már észleltem. De ott ennyiben is maradt.
CA: And they don't disturb you? Because you understand what's doing it, it doesn't make you worried?
C.A: És nem zavaróak? Mert hogy ön érti, hogy mi történik. Nem aggódik emiatt?
OS: Well, they don't disturb me any more than my tinnitus, which I ignore. They occasionally interest me, and I have many pictures of them in my notebooks. I've gone and had an fMRI myself, to see how my visual cortex is ticking over. And when I see all these hexagons and complex things, which I also have, in visual migraine, I wonder whether everyone sees things like this and whether things like cave art or ornamental art may have been derived from them a bit.
Nem zavarnak jobban mint a fülzúgásom, amit pedig ignorálok. Időnként érdekesnek találom. Sok képem van róluk a jegyzetfüzetemben. Én magam is megcsináltattam az FMRI-t, hogy lássam hogy veszi át az uralmat a vizuális cortex. Amikor ezeket a hatszögeket és más komplex alakzatokat látom, amit színtén megtapasztaltam a vizuális migrén alatt, azon elmélkedem vajon más is ilyeneket lát –e, és hogy vajon a barlangrajzok vagy a díszítő művészet kicsit innen is fakadt-e.
CA: That was an utterly, utterly fascinating talk. Thank you so much for sharing.
Ez egy abszolút mértékben lenyűgöző előadás volt. Köszönjük, hogy megosztotta velünk.
OS: Thank you. Thank you.
O.S: Köszönöm. Köszönöm.
(Applause)
(Taps)