We see with the eyes, but we see with the brain as well. And seeing with the brain is often called imagination. And we are familiar with the landscapes of our own imagination, our inscapes. We've lived with them all our lives. But there are also hallucinations as well. And hallucinations are completely different. They don't seem to be of our creation. They don't seem to be under control. They seem to come from the outside and to mimic perception.
אנחנו רואים באמצעות העיניים. אבל אנחנו גם רואים באמצעות המוח. ראיה באמצעות המוח מכונה לעיתים קרובות - דמיון. אנחנו מכירים את הנופים של הדמיון שלנו - הנופים הפנימיים שלנו. חיינו איתם במשך כל חיינו. אבל ישנן גם הזיות. והזיות הן שונות לחלוטין. הן לא משהו שאנו יצרנו. הן לא נמצאות תחת שליטתנו. הן מגיעות מבחוץ
So I am going to be talking about hallucinations
ומחקות תפיסה.
and a particular sort of visual hallucination, which I see among my patients. A few months ago, I got a phone call from a nursing home where I work. They told me that one of their residents, an old lady in her 90s, was seeing things, and they wondered if she'd gone bonkers or, because she was an old lady, whether she'd had a stroke, or whether she had Alzheimer's.
אני אדבר על הזיות - על סוג מסויים של הזיה חזותית שאני פוגש בין המטופלים שלי. לפני מספר חודשים קיבלתי שיחת טלפון מבית אבות בו אני עובד. הם אמרו לי שאחת מתושבות המקום, גברת מבוגרת בשנות ה-90 רואה דברים. הם תהו אם היא יצאה מדעתה. או, מכיוון שהיא גברת מבוגרת, אם היה לה שבץ, או אולי אלצהיימר.
And so they asked me if I would come and see Rosalie, the old lady. I went in to see her. It was evident straightaway that she was perfectly sane and lucid and of good intelligence, but she'd been very startled and very bewildered, because she'd been seeing things. And she told me -- the nurses hadn't mentioned this -- that she was blind, that she had been completely blind from macular degeneration for five years. But now, for the last few days, she'd been seeing things.
הם ביקשו שאגיע ואפגוש את רוזלי, הגברת המבוגרת. הלכתי לפגוש אותה. ותכף ומייד היה לי ברור שהיא שפויה לחלוטין וצלולה ושכושר ההבנה שלה מצויין. אבל היא היתה מאוד מבוהלת ומאוד נבוכה כי היא ראתה דברים. והיא סיפרה לי, האחיות לא הזכירו את זה, שהיא עיוורת, שהיא כבר חמש שנים עיוורת מוחלטת עקב ניוון מקולרי. אבל עכשיו, בימים האחרונים, היא התחילה לראות דברים.
So I said, "What sort of things?" And she said, "People in Eastern dress, in drapes, walking up and down stairs. A man who turns towards me and smiles, but he has huge teeth on one side of his mouth. Animals too. I see a white building. It's snowing, a soft snow. I see this horse with a harness, dragging the snow away. Then, one night, the scene changes. I see cats and dogs walking towards me. They come to a certain point and then stop. Then it changes again. I see a lot of children. They're walking up and down stairs. They wear bright colors, rose and blue, like Eastern dress."
אז שאלתי, "איזה סוג של דברים?" והיא ענתה, "אנשים בלבוש מזרחי, בגלימות, עולים ויורדים במדרגות; אדם שמסתובב לעברי ומחייך, אבל יש לו שיניים ענקיות בצד אחד של הפה; וגם חיות. אני רואה בניין לבן. ויורד שלג, שלג רך. אני רואה סוס, עם רתמה, גורר את השלג הלאה. ואז, לילה אחד, התמונה משתנה. אני רואה חתולים וכלבים הולכים לקראתי. הם מגיעים עד לנקודה מסויימת ואז עוצרים. ואז היא שוב משתנה. אני רואה המון ילדים. הם עולים ויורדים במדרגות. הם לבושים בצבעים עליזים - ורוד וכחול, כמו לבוש מזרחי."
Sometimes, she said, before the people come on, she may hallucinate pink and blue squares on the floor, which seem to go up to the ceiling. I said, "Is this like a dream?" And she said, "No, it's not like a dream. It's like a movie." She said, "It's got color. It's got motion. But it's completely silent, like a silent movie." And she said it's a rather boring movie.
היא אמרה שלפעמים, לפני שהאנשים מגיעים היא רואה ריבועים ורודים וכחולים על הרצפה, שעולים אל התקרה. "אז," אמרתי, "זה כמו חלום?" והיא אמרה, "לא, זה לא כמו חלום. זה כמו סרט." היא אמרה, "יש בו צבעים. יש בו תנועה. אבל הוא שקט לגמרי, כמו סרט אילם." והיא אמרה שזה סרט די משעמם.
(Laughter)
היא אמרה, "כל האנשים האלה עם הלבוש המזרחי
She said, "All these people with Eastern dress, walking up and down, very repetitive, very limited."
עולים ויורדים. כל הזמן חוזר על עצמו. מאוד מוגבל."
(Laughter)
[צחוק]
And she had a sense of humor. She knew it was a hallucination, but she was frightened. She had lived 95 years, and she'd never had a hallucination before. She said that the hallucinations were unrelated to anything she was thinking or feeling or doing, that they seemed to come on by themselves, or disappear. She had no control over them. She said she didn't recognize any of the people or places in the hallucinations, and none of the people or the animals -- well, they all seemed oblivious of her. And she didn't know what was going on. She wondered if she was going mad or losing her mind.
ויש לה חוש הומור. היא ידעה שאלו הזיות. אבל היא היתה מפוחדת. היא חיה 95 שנים ואף פעם לא היו לה הזיות. היא אמרה שההזיות לא קשורות לשום דבר שהיא חושבת עליו או מרגישה או עושה. שהן מגיעות מעצמן ונעלמות מעצמן. שאין לה שום שליטה עליהן. היא אמרה שהיא לא מזהה את האנשים ואת המקומות שמופיעים בהזיות. וכל האנשים והחיות פשוט מתעלמים ממנה. והיא לא מבינה מה קורה. היא תהתה אם היא משתגעת, או מאבדת את צלילות דעתה.
Well, I examined her carefully. She was a bright old lady, perfectly sane. She had no medical problems. She wasn't on any medications which could produce hallucinations. But she was blind. And I then said to her, "I think I know what you have." I said, "There is a special form of visual hallucination which may go with deteriorating vision or blindness. This was originally described," I said, "right back in the 18th century, by a man called Charles Bonnet. And you have Charles Bonnet syndrome. There's nothing wrong with your brain. There's nothing wrong with your mind. You have Charles Bonnet syndrome."
בדקתי אותה ביסודיות. היא היתה גברת זקנה מבריקה. שפויה לחלוטין. ללא כל בעיות רפואיות. היא לא קיבלה תרופות שיכלו לגרום להזיות. אבל היא היתה עיוורת. ואז אמרתי לה, "אני חושב שאני יודע ממה זה נובע." אמרתי, "יש סוג מיוחד של הזיה חזותית שנובע מהדרדרות בראיה, או מעיוורון." "לראשונה תיארו את התופעה," אמרתי, "במאה ה-18, על ידי אדם בשם צ'רלס בונה. ויש לך סינדרום צ'רלס בונה. המוח שלך תקין לחלוטין. הנפש שלך תקינה לחלוטין. יש לך סינדרום צ'רלס בונה."
And she was very relieved at this, that there was nothing seriously the matter, and also rather curious. She said, "Who is this Charles Bonnet?" She said, "Did he have them himself?" And she said, "Tell all the nurses that I have Charles Bonnet syndrome."
והוקל לה מאוד שאין לה בעיה חמורה והיא גם די הסתקרנה. היא שאלה, "מי זה הצ'רלס בונה הזה?" היא שאלה, "היו לו את ההזיות האלה?" והיא אמרה, "תספר לכל האחיות
(Laughter)
שיש לי סינדרום צ'רלס בונה."
"I'm not crazy. I'm not demented. I have Charles Bonnet syndrome." Well, so, I did tell the nurses.
[צחוק] "אני לא משוגעת. לא איבדתי את הצלילות. יש לי סינדרום צ'רלס בונה." אז סיפרתי לאחיות.
Now this, for me, is a common situation. I work in old-age homes, largely. I see a lot of elderly people who are hearing-impaired or visually impaired. About 10 percent of the hearing-impaired people get musical hallucinations. And about 10 percent of the visually impaired people get visual hallucinations. You don't have to be completely blind, only sufficiently impaired.
עבורי זהו מצב שגרתי. אני עובד הרבה בדיור של הגיל המבוגר. אני פוגש באנשים מבוגרים רבים עם ליקויי שמיעה או ליקויי ראיה. כ-10 אחוזים מהאנשים לקויי השמיעה סובלים מהזיות מוזיקליות. כ-10 אחוזים מהאנשים לקויי הראיה סובלים מהזיות חזותיות. לא צריכים להיות לגמרי עיוורים, רק לקויים במידה מספקת.
Now, with the original description in the 18th century, Charles Bonnet did not have them. His grandfather had these hallucinations. His grandfather was a magistrate, an elderly man. He'd had cataract surgery. His vision was pretty poor. And in 1759, he described to his grandson various things he was seeing.
בתיאור המקורי מהמאה ה-18 צ'רלס בונה לא סבל מהן, לסבא שלו היו הזיות כאלה. סבא שלו היה שופט שלום, אדם מבוגר. הוא עבר ניתוח קטרקט. הראיה שלו היתה די חלשה. ב-1759 הוא תיאר לנכד שלו דברים שונים שהוא ראה.
The first thing he said was he saw a handkerchief in midair. It was a large blue handkerchief with four orange circles. And he knew it was a hallucination. You don't have handkerchiefs in midair. And then he saw a big wheel in midair. But sometimes he wasn't sure whether he was hallucinating or not, because the hallucinations would fit in the context of the visions. So on one occasion, when his granddaughters were visiting them, he said, "And who are these handsome young men with you?"
הדבר הראשון שהוא ראה היה מטפחת תלויה באוויר. זו היתה מטפחת כחולה גדולה עם 4 עיגולים כתומים. והוא ידע שזוהי הזיה. מטפחות לא תלויות באמצע האוויר. ואז הוא ראה גלגל גדול תלוי באוויר. אבל לפעמים הוא לא היה בטוח אם הוא הוזה או לא. כי ההזיות התאימו להקשר של הדברים שהוא ראה. פעם אחת, כשהנכדות שלו ביקרו אותו הוא שאל, "ומי הם הגברים הצעירים והנאים שהגיעו איתכן?"
(Laughter)
והן אמרו, "אבל, סבא, אין כאן שום גברים צעירים ונאים."
And they said, "Alas, Grandpapa, there are no handsome young men." And then the handsome young men disappeared. It's typical of these hallucinations that they may come in a flash and disappear in a flash. They don't usually fade in and out. They are rather sudden, and they change suddenly.
ואז הגברים הצעירים והנאים נעלמו. זה טיפוסי להזיות האלה שהן מגיעות בהבזק ונעלמות בהבזק. בד"כ הן לא מופיעות ונמוגות בהדרגה. הן די פתאומיות. והן משתנות בפתאומיות.
Charles Lullin, the grandfather, saw hundreds of different figures, different landscapes of all sorts. On one occasion, he saw a man in a bathrobe smoking a pipe, and realized it was himself. That was the only figure he recognized. On one occasion, when he was walking in the streets of Paris, he saw -- this was real -- a scaffolding. But when he got back home, he saw a miniature of the scaffolding, six inches high, on his study table. This repetition of perception is sometimes called "palinopsia."
צ'רלס לולנד, הסבא ראה מאות דמויות שונות, נופים שונים ומשונים. פעם אחת הוא ראה אדם בחלוק רחצה מעשן מקטרת, והבין שזה הוא עצמו. זאת היתה הדמות היחידה שהוא זיהה. פעם אחת כשהוא הלך ברחובות פריס, הוא ראה, והפעם באמת, פיגומים. אבל כשהוא חזר הביתה הוא ראה מיניאטורה של הפיגומים בגובה 15 ס"מ על שולחן העבודה שלו. החזרה הזו על התפיסה נקראת לפעמים פלינופסיה.
With him and with Rosalie, what seems to be going on -- and Rosalie said, "What's going on?" -- and I said that as you lose vision, as the visual parts of the brain are no longer getting any input, they become hyperactive and excitable, and they start to fire spontaneously. And you start to see things. The things you see can be very complicated indeed.
אצלו, ואצל רוזלי, מה שכנראה קורה... ורוזלי אמרה, "מה קורה פה?" ואמרתי לה שכאשר מאבדים את הראיה, כאשר החלקים החזותיים של המוח מפסיקים לקבל נתונים, הם נעשים היפראקטיביים ומעוררים בקלות. והם מתחילים לירות באופן ספונטני. ואז מתחילים לראות דברים. אפשר לראות דברים מאוד מורכבים.
With another patient of mine who also had some vision, the visions she had could be disturbing. On one occasion, she said she saw a man in a striped shirt in a restaurant. And he turned round, and then he divided into six figures in striped shirts, who started walking towards her. And then the six figures came together, like a concertina. Once, when she was driving, or rather, her husband was driving, the road divided into four and she felt herself going simultaneously up four roads.
מטופלת אחרת שלי, שגם לה נותרו שרידי ראיה, לעיתים היו לה מראות מטרידים. היא סיפרה שפעם אחת היא ראתה אדם בחולצת פסים במסעדה. הוא הסתובב. ואז הוא התחלק לשש דמויות בחולצות פסים שהתחילו להתקדם לעברה. ואז שש הדמויות התאחדו כמו קונצרטינה. פעם, כשהיא נהגה, או בעצם, כשבעלה נהג, הדרך התחלקה לארבע. והיא הרגישה שהיא ממשיכה בו זמנית בארבע הדרכים.
She had very mobile hallucinations as well. A lot of them had to do with a car. Sometimes she would see a teenage boy sitting on the hood of the car. He was very tenacious, and he moved rather gracefully when the car turned. And then when they came to a stop, the boy would do a sudden vertical takeoff, 100 foot in the air, and then disappear.
היו לה גם הזיות עם הרבה תנועה. רבות מהן עסקו במכונית. לפעמים היא ראתה מתבגר יושב על מכסה המנוע של המכונית. הוא היה מאוד נחוש בדעתו והוא נע בחינניות כשהמכונית הסתובבה. וכאשר המכונית עצרה, הנער היה באופן פתאומי ממריא אנכית לגובה של 30 מטר באוויר, ואז נעלם.
Another patient of mine had a different sort of hallucination. This was a woman who didn't have trouble with her eyes but the visual parts of her brain, a little tumor in the occipital cortex. And, above all, she would see cartoons. And these cartoons would be transparent, and would cover half the visual field, like a screen. And especially, she saw cartoons of Kermit the Frog.
למטופלת אחרת שלי היה סוג אחר של הזיות. לאישה הזאת לא היו בעיות בעיניים עצמן, אלא בחלקים החזותיים של המוח - גידול קטן בקליפה העורפית. יותר מכל, היא ראתה סרטים מצויירים. והסרטים המצויירים היו שקופים וכיסו חצי משדה הראיה, כמו מסך. והיא ראתה בעיקר סרטים מצויירים של קרמיט הצפרדע.
(Laughter)
[צחוק]
Now, I don't watch Sesame Street, but she made a point of saying, "Why Kermit?" she said, "Kermit the Frog means nothing to me." You know, I was wondering about Freudian determinants: Why Kermit? "Kermit the Frog means nothing to me."
אני לא צופה ברחוב סומסום. אבל היא חזרה ואמרה, "למה קרמיט? לקרמיט הצפרדע אין שום משמעות עבורי." ואני תהיתי לגבי קובעי ההתנהגות של פרויד. למה קרמיט? "לקרמיט הצפרדע אין שום משמעות עבורי."
She didn't mind the cartoons too much. But what did disturb her was she got very persistent images or hallucinations of faces, and as with Rosalie, the faces were often deformed, with very large teeth or very large eyes. And these frightened her. Well, what is going on with these people? As a physician, I have to try and define what's going on and to reassure people, especially to reassure them that they're not going insane.
הסרטים המצויירים לא הטרידו אותה כל כך, אבל תמונות או הזיות מאוד עקשניות של פרצופים הפריעו לה מאוד. וכמו אצל רוזלי, הפרצופים היו לעיתים קרובות מעוותים עם שיניים גדולות מאוד או עיניים גדולות מאוד. והם הפחידו אותה. מה קורה אצל האנשים האלה? כרופא, אני צריך לנסות להגדיר מה קורה שם ולהרגיע אנשים. בעיקר להרגיע אותם שהם לא מתחילים להשתגע.
Something like 10 percent, as I said, of visually impaired people get these. But no more than one percent of the people acknowledge them, because they are afraid they will be seen as insane or something. And if they do mention them to their own doctors, they may be misdiagnosed.
כ-10 אחוזים, כמו שאמרתי, מהאנשים לקויי הראיה סובלים מהתופעה. אבל לא יותר מאחוז אחד מהם מודה בכך. מכיוון שהם מפחדים שיחשבו שהם יצאו מדעתם. ואם הם מתייעצים עם הרופאים שלהם - יכול להיות שמבוצעות טעויות באבחנות.
In particular, the notion is that if you see things or hear things, you're going mad. But the psychotic hallucinations are quite different. Psychotic hallucinations, whether they are visual or vocal, they address you. They accuse you, they seduce you, they humiliate you, they jeer at you. You interact with them. There is none of this quality of being addressed with these Charles Bonnet hallucinations. There is a film. You're seeing a film which has nothing to do with you -- or that's how people think about it.
אנשים חושבים שאם אתה רואה דברים או שומע דברים, אתה משתגע. אבל ההזיות הפסיכוטיות שונות לחלוטין. הזיות פסיכוטיות חזותיות או קוליות פונות אליכם. הן מאשימות אתכם. הן מפתות אתכם. הן משפילות אתכם. הן לועגות לכם. אתם מתקשרים איתן. כל זה לא קורה בהזיות של צ'רלס בונה. יש סרט ואתם צופים בסרט שכלל לא קשור אליכם. זו הדרך בה אנשים מתארים את זה.
There is also a rare thing called temporal lobe epilepsy, and sometimes, if one has this, one may feel oneself transported back to a time and place in the past. You're at a particular road junction. You smell chestnuts roasting. You hear the traffic. All the senses are involved. And you're waiting for your girl. And it's that Tuesday evening back in 1982. The temporal lobe hallucinations are all sense hallucinations, full of feeling, full of familiarity, located in space and time, coherent, dramatic. The Charles Bonnet ones are quite different.
יש גם דבר נדיר שנקרא אפילפסיה של האונה הרקתית. ולפעמים, אם מישהו סובל מכך, הוא עלול להרגיש שהוא נוסע לאחור לזמן או למקום מהעבר. הוא נמצא בצומת דרכים מסויים. הוא מריח ערמונים קלויים על האש. הוא שומע את התנועה. כל החושים מעורבים. הוא מחכה לחברה שלו. וזהו יום שלישי בערב בשנת 1982. הזיות של האונה הרקתית הן הזיות של כל החושים, מלאות בתחושות, מלאות בדברים מוכרים, הן ממוקמות במרחב ובזמן, הגיוניות, דרמטיות. ההזיות של צ'רלס בונה שונות לגמרי.
In the Charles Bonnet hallucinations, you have all sorts of levels, from the geometrical hallucinations -- the pink and blue squares the woman had -- up to quite elaborate hallucinations with figures and especially faces. Faces, and sometimes deformed faces, are the single commonest thing in these hallucinations. And one of the second commonest is cartoons.
בהזיות של צ'רלס בונה יש כל מיני רמות. החל מההזיות הגיאומטריות, כמו הריבועים הוורודים והכחולים שהאשה ראתה, ועד להזיות מאוד מפורטות עם דמויות ומיוחד עם פנים. פנים, ולפעמים פנים מעוותות, הן הדבר הכי שכיח בהזיות האלה. והדבר השני הכי שכיח הוא הסרטים המצויירים.
So, what is going on? Fascinatingly, in the last few years, it's been possible to do functional brain imagery, to do fMRI on people as they are hallucinating, and, in fact, to find that different parts of the visual brain are activated as they are hallucinating. When people have these simple, geometrical hallucinations, the primary visual cortex is activated. This is the part of the brain which perceives edges and patterns. You don't form images with your primary visual cortex.
אז מה קורה כאן? באופן מרתק, בשנים האחרונות, היה אפשר לבצע דימות מוח תפקודי, לבצע fMRI לאנשים בזמן ההזיות שלהם. ולמעשה, לגלות שחלקים שונים של המוח החזותי מופעלים בזמן ההזיות. בזמן ההזיות הגיאומטריות הפשוטות מופעלת קליפת הראיה העיקרית. זהו החלק של המוח שתופס גבולות ודפוסים. לא יוצרים תמונות בעזרת קליפת הראיה העיקרית.
When images are formed, a higher part of the visual cortex is involved, in the temporal lobe. And in particular, one area of the temporal lobe is called the fusiform gyrus. And it's known that if people have damage in the fusiform gyrus, they may lose the ability to recognize faces. But if there's an abnormal activity in the fusiform gyrus, they may hallucinate faces, and this is exactly what you find in some of these people. There is an area in the anterior part of this gyrus where teeth and eyes are represented, and that part of the gyrus is activated when people get the deformed hallucinations.
כשנוצרות תמונות מעורב חלק גבוה יותר של קליפת הראיה באונה הרקתית. ובמיוחד, איזור מסויים באונה הרקתית שנקרא הפיתול דמוי הכישור (fusiform gyrus). ידוע שאם נגרם לאנשים נזק בפיתול דמוי הכישור הם עלולים לאבד את היכולת לזהות פנים. אבל אם יש פעילות לא נורמלית בפיתול דמוי הכישור, הם עלולים להזות פנים. וזה בדיוק מה שאנו מוצאים בחלק מהאנשים האלה. ישנו שטח בחלק הקדמי של הפיתול הזה בו מיוצגות השיניים והעיניים. והחלק הזה של הפיתול מופעל כאשר מופיעות ההזיות המעוותות.
There is another part of the brain which is especially activated when one sees cartoons. It's activated when one recognizes cartoons, when one draws cartoons and when one hallucinates them. It's very interesting that that should be specific. There are other parts of the brain which are specifically involved with the recognition and hallucination of buildings and landscapes.
ישנו חלק נוסף של המוח שמופעל במיוחד כשאנשים צופים בסרטים מצויירים. הוא מופעל כשאנשים מזהים סרטים מצויירים, מציירים סרטים מצויירים או הוזים סרטים מצויירים. זה מאוד מעניין שיש לכך חלק יחודי. ישנם חלקים אחרים במוח שמעורבים באופן יחודי בזיהוי ובהזיות
Around 1970, it was found that there were not only parts of the brain,
של בניינים ושל נופים.
but particular cells. "Face cells" were discovered around 1970. And now we know that there are hundreds of other sorts of cells, which can be very, very specific. So you may not only have "car" cells, you may have "Aston Martin" cells.
בסביבות 1970 התגלה שלא מדובר רק בחלקים של המוח אלא בתאים מסויימים. תאי פנים התגלו בסביבות 1970. ועכשיו אנחנו יודעים שיש מאות סוגים נוספים של תאים, שיכולים להיות מאוד מאוד יחודיים. יתכן שיש לנו לא רק תאים של מכוניות. יתכן שיש לנו תאים של אסטון מרטין.
(Laughter)
[צחוק]
I saw an Aston Martin this morning. I had to bring it in.
ראיתי אסטון מרטין הבוקר.
(Laughter)
הייתי חייב להזכיר אותה.
And now it's in there, somewhere. So --
ועכשיו היא שם בפנים איפשהו. [צחוק]
(Laughter)
ברמה הזאת, בקליפה הרקתית התחתונה
now, at this level, in what's called the inferotemporal cortex, there are only visual images, or figments or fragments. It's only at higher levels that the other senses join in and there are connections with memory and emotion. And in the Charles Bonnet syndrome, you don't go to those higher levels. You're in these levels of inferior visual cortex, where you have thousands and tens of thousands and millions of images, or figments or fragmentary figments, all neurally encoded in particular cells or small clusters of cells.
ישנן רק תמונות שנצפו או תמונות פרי הדמיון או מקטעי תמונות. רק ברמות הגבוהות יותר מצטרפים החושים האחרים וישנם קישורים עם הזכרון ועם הרגשות. ובסינדרום צ'רלס בונה לא מגיעים לרמות הגבוהות יותר האלה. נמצאים ברמה של קליפת הראיה התחתונה בה ישנן אלפי ועשרות אלפי ומליוני תמונות, או תמונות פרי הדמיון, או מקטעים שלהן, כולם מקודדים באופן עצבי בתאים מסויימים או בקבוצות קטנות של תאים.
Normally, these are all part of the integrated stream of perception, or imagination, and one is not conscious of them. It is only if one is visually impaired or blind that the process is interrupted. And instead of getting normal perception, you're getting an anarchic, convulsive stimulation, or release, of all of these visual cells in the inferotemporal cortex. So, suddenly, you see a face. Suddenly, you see a car. Suddenly this and suddenly that. The mind does its best to organize and to give some sort of coherence to this, but not terribly successfully.
באופן רגיל, כל אלה הם חלק מזרם מאוחד של תפיסה או של דמיון, ואנחנו לא מודעים להם. רק כאשר האדם לקויי ראיה, או עיוור, התהליך מופרע. ובמקום תפיסה נורמלית מתקבלת סימולציה אנרכית, עוויתית, או שחרור של כל התאים הראייתיים האלה בקליפה הרקתית התחתונה. ואז, פתאום רואים פרצוף. פתאום רואים מכונית. פתאום את זה, ופתאום את זה. המוח עושה את מיטבו כדי לארגן, למצוא איזשהו סוג של עקביות. אבל לא כל כך בהצלחה.
When these were first described, it was thought that they could be interpreted like dreams. But, in fact, people say, "I don't recognize the people. I can't form any associations. Kermit means nothing to me." You don't get anywhere, thinking of them as dreams.
כשתיארו אותן לראשונה חשבו שניתן לפרש אותן כמו חלומות. אבל למעשה אנשים אומרים, "אני לא מזהה את האנשים. אני לא מקשר אותן לשום דבר." "לקרמיט אין שום משמעות עבורי." התייחסות אליהן כאל חלומות לא מובילה לשום מקום.
Well, I've more or less said what I wanted. I think I just want to recapitulate and say this is common. Think of the number of blind people. There must be hundreds of thousands of blind people who have these hallucinations but are too scared to mention them. So this sort of thing needs to be brought into notice, for patients, for doctors, for the public. Finally, I think they are infinitely interesting and valuable, for giving one some insight as to how the brain works.
ובכן, אמרתי פחות או יותר את מה שרציתי לומר. אני חושב שאני רק רוצה לסכם ולהגיד שזה שכיח. חישבו על כמות האנשים העיוורים. ישנם מאות אלפי אנשים עיוורים שסובלים מההזיות האלה אבל מפחדים להזכיר אותן. ולכן צריך להביא את הנושא למודעות עבור המטופלים, עבור הרופאים, עבור הציבור הרחב. ולבסוף, אני חושב שהן מעניינות ביותר ורבות ערך ונותנות לנו תובנות לגבי דרך הפעולה של המוח.
Charles Bonnet said, 250 years ago -- he wondered how, thinking of these hallucinations, how, as he put it, the theater of the mind could be generated by the machinery of the brain. Now, 250 years later, I think we're beginning to glimpse how this is done. Thanks very much.
צ'רלס בונה אמר לפני 250 שנים מתוך מחשבה על ההזיות האלה, שהוא תוהה, כפי שהוא ניסח את זה, כיצד תיאטרון הנפש נוצר על ידי המנגנונים של המוח. ועכשיו, לאחר 250 שנים, אני חושב שאנחנו מתחילים לקבל חלון הצצה לדרך בה הדבר מתבצע. תודה רבה.
(Applause)
[מחיאות כפיים]
Chris Anderson: That was superb. Thank you so much. You speak about these things with so much insight and empathy for your patients. Have you yourself experienced any of the syndromes you write about?
כריס אנדרסון: זה היה נפלא. תודה רבה לך. אתה מדבר על הדברים האלה עם כל כך הרבה הבנה ואמפתיה למטופלים שלך. האם חווית את אחד מהסינדרומים שאתה כותב עליהם?
Oliver Sacks: I was afraid you would ask that.
אוליבר סאקס: חששתי שתשאל את זה.
(Laughter)
[צחוק]
Well, yeah, a lot of them. And, actually, I'm a little visually impaired myself. I'm blind in one eye and not terribly good in the other. And I see the geometrical hallucinations. But they stop there.
ובכן, כן, רבים מהם. ולמעשה, אני עצמי קצת לקויי ראיה. אני עיוור בעין אחת, וגם השניה לא מי יודע מה. ואני רואה את ההזיות הגיאומטריות. אבל בזה זה מסתיים.
CA: And they don't disturb you? Because you understand what's doing it, it doesn't make you worried?
כ.א.: והן לא מפריעות לך? כי אתה מבין מה גורם לכך. הן לא מדאיגות אותך?
OS: Well, they don't disturb me any more than my tinnitus, which I ignore. They occasionally interest me, and I have many pictures of them in my notebooks. I've gone and had an fMRI myself, to see how my visual cortex is ticking over. And when I see all these hexagons and complex things, which I also have, in visual migraine, I wonder whether everyone sees things like this and whether things like cave art or ornamental art may have been derived from them a bit.
א.ס.: הן לא מפריעות לי יותר מאשר הטיניטוס שלי, ממנו אני מתעלם. לפעמים הן מעניינות אותי. ויש לי הרבה ציורים שלהן במחברות שלי. עברתי בעצמי fMRI כדי לראות את קליפת הראיה שלי משתלטת. וכשאני רואה את כל המשושים האלה ואת כל הדברים המורכבים, במיגרנה ראייתית, אני תוהה האם כולם רואים דברים כאלה, והאם יתכן שדברים כמו אומנות המערות, או אומנות עיטורית שאבו קצת מהם.
CA: That was an utterly, utterly fascinating talk. Thank you so much for sharing.
כ.א.: זו היתה שיחה מרתקת ביותר. תודה רבה ששתפת אותנו.
OS: Thank you. Thank you.
א.ס: תודה לכם. תודה לכם.
(Applause)
[מחיאות כפיים]