We see with the eyes, but we see with the brain as well. And seeing with the brain is often called imagination. And we are familiar with the landscapes of our own imagination, our inscapes. We've lived with them all our lives. But there are also hallucinations as well. And hallucinations are completely different. They don't seem to be of our creation. They don't seem to be under control. They seem to come from the outside and to mimic perception.
Näemme silmillämme. Mutta näemme myös aivoillamme. Aivoilla näkemistä kutsutaan usein mielikuvitukseksi. Tunnemme hyvin omat mielikuvitusmaisemamme, sisäiset maisemamme. Olemme eläneet niiden kanssa koko elämämme. Mutta ihmisillä on toki hallusinaatioitakin. Hallusinaatiot ovat täysin erilaisia. Ne eivät tunnu omilta luomuksiltamme. Ne eivät tunnu olevan vallassamme. Tuntuu kuin ne tulisivat ulkopuolelta
So I am going to be talking about hallucinations
ja jäljittelisivät havaintojamme.
and a particular sort of visual hallucination, which I see among my patients. A few months ago, I got a phone call from a nursing home where I work. They told me that one of their residents, an old lady in her 90s, was seeing things, and they wondered if she'd gone bonkers or, because she was an old lady, whether she'd had a stroke, or whether she had Alzheimer's.
Tarkoitukseni on puhua hallusinaatioista. Erityisesti tietystä visuaalisesta aistiharhasta, jota potilaillani esiintyy. Jokunen kuukausi sitten minulle soitettiin hoitokodista, missä työskentelen. Erään asukkaan, yli 90-vuotiaan rouvan, kerrottiin näkevän asioita. Arvuuteltiin, oliko hän tullut höperöksi. Koska kyse oli vanhasta naisesta, pohdiskeltiin myös aivohalvausta tai Alzheimerin tautia.
And so they asked me if I would come and see Rosalie, the old lady. I went in to see her. It was evident straightaway that she was perfectly sane and lucid and of good intelligence, but she'd been very startled and very bewildered, because she'd been seeing things. And she told me -- the nurses hadn't mentioned this -- that she was blind, that she had been completely blind from macular degeneration for five years. But now, for the last few days, she'd been seeing things.
Minulta kysyttiin, voisinko tulla tapaamaan vanhaa Rosalie-rouvaa. Menin tapaamaan häntä. Kävi heti ilmi, että hän oli täysin järjissään ja selkeästi ajatteleva älykäs nainen. Mutta hän oli hyvin järkyttynyt ja ymmällään, koska hän oli nähnyt asioita. Hän kertoi minulle -- hoitajat eivät olleet maininneet sitä -- että hän oli sokea, että hän oli ollut viisi vuotta täysin sokea silmäpohjan rappeuman takia. Mutta viime päivinä hän oli nähnyt asioita.
So I said, "What sort of things?" And she said, "People in Eastern dress, in drapes, walking up and down stairs. A man who turns towards me and smiles, but he has huge teeth on one side of his mouth. Animals too. I see a white building. It's snowing, a soft snow. I see this horse with a harness, dragging the snow away. Then, one night, the scene changes. I see cats and dogs walking towards me. They come to a certain point and then stop. Then it changes again. I see a lot of children. They're walking up and down stairs. They wear bright colors, rose and blue, like Eastern dress."
Kysyin: "Millaisia asioita?" Hän vastasi: "Ihmisiä itämaisissa asuissa, verhottuina, kävelemässä portaita ylös alas. Miehen, joka kääntyy minua kohden ja hymyilee. Mutta hänen suunsa toisen puolen hampaat ovat valtavat. Myös eläimiä. Näen valkean rakennuksen. Sataa pehmeää lunta. Näen valjastetun hevosen raahaamassa lunta pois. Sitten eräänä iltana näkymä muuttuu. Näen kissoja ja koiria tassuttelemassa tyköni. Ne tulevat tiettyyn kohtaan ja pysähtyvät. Sitten tulee taas muutos. Näen paljon lapsia. He kävelevät portaissa ylös alas. Yllään kirkkaita värejä, roosaa ja sinistä, itämaisittain."
Sometimes, she said, before the people come on, she may hallucinate pink and blue squares on the floor, which seem to go up to the ceiling. I said, "Is this like a dream?" And she said, "No, it's not like a dream. It's like a movie." She said, "It's got color. It's got motion. But it's completely silent, like a silent movie." And she said it's a rather boring movie.
Hän kertoi, että joskus ennen ihmisten ilmestymistä hän saattaa nähdä lattialla punaisia ja sinisiä neliöitä, jotka näyttävät jatkuvan kattoon saakka. Sanoin: "Tuntuuko se unelta?" Hän vastasi: "Ei, se ei vaikuta unelta. Se on kuin elokuvaa. Siinä on värejä. Siinä on liikettä. Mutta se on täysin äänetön, kuin mykkäelokuva." Hän piti sitä melko tylsänä elokuvana.
(Laughter)
"Kaikki nuo itämaisesti pukeutuneet
She said, "All these people with Eastern dress, walking up and down, very repetitive, very limited."
kävelemässä ylös ja alas, hyvin yksitoikkoista, hyvin niukkaa."
(Laughter)
(Naurua)
And she had a sense of humor. She knew it was a hallucination, but she was frightened. She had lived 95 years, and she'd never had a hallucination before. She said that the hallucinations were unrelated to anything she was thinking or feeling or doing, that they seemed to come on by themselves, or disappear. She had no control over them. She said she didn't recognize any of the people or places in the hallucinations, and none of the people or the animals -- well, they all seemed oblivious of her. And she didn't know what was going on. She wondered if she was going mad or losing her mind.
Hänellä on huumorintajua. Hän tiesi sen harhaksi. Mutta hän oli peloissaan. Hän oli elänyt 95 vuotta eikä ollut koskaan ennen hallusinoinut. Hallusinaatiot eivät liittyneet mihinkään, mitä hän juuri ajatteli, tunsi tai teki. Ne tuntuivat ilmestyvän ja katoavan itsestään. Täysin poissa hänen hallinnastaan. Hän sanoi, ettei tunnistanut ainuttakaan ihmistä tai paikkaa harha-aistimuksissaan. Ei ihmistä eikä eläintä. Ne kaikki tuntuivat hänestä merkityksettömiltä. Eikä hän tiennyt, mitä oli tapahtumassa. Hän mietti, oliko hän tulossa hulluksi tai menettämässä järkensä.
Well, I examined her carefully. She was a bright old lady, perfectly sane. She had no medical problems. She wasn't on any medications which could produce hallucinations. But she was blind. And I then said to her, "I think I know what you have." I said, "There is a special form of visual hallucination which may go with deteriorating vision or blindness. This was originally described," I said, "right back in the 18th century, by a man called Charles Bonnet. And you have Charles Bonnet syndrome. There's nothing wrong with your brain. There's nothing wrong with your mind. You have Charles Bonnet syndrome."
Tutkin hänet perusteellisesti. Hän oli fiksu vanha nainen. Mieleltään täysin terve. Ei mitään lääketieteellisiä ongelmia. Ei lääkitystä, joka voisi aiheuttaa hallusinaatioita. Mutta hän oli sokea. Sitten sanoin hänelle: "Luulen tietäväni, mikä teitä vaivaa. On tietty visuaalisen hallusinaation muoto, joka voi liittyä heikentyneeseen näköön tai sokeuteen. Ensimmäisenä sen kuvaili jo 1700-luvulla Charles Bonnet -niminen mies. Teillä on Charles Bonnet´n syndrooma. Aivonne ovat täysin kunnossa. Olette mieleltänne täysin terve. Teillä on Charles Bonnet´n syndrooma."
And she was very relieved at this, that there was nothing seriously the matter, and also rather curious. She said, "Who is this Charles Bonnet?" She said, "Did he have them himself?" And she said, "Tell all the nurses that I have Charles Bonnet syndrome."
Hän oli hyvin helpottunut tiedosta, ettei kysymys ollut mistään vakavasta, mutta myös melko utelias. Hän sanoi: "Kuka tämä Charles Bonnet on? Oliko hänellä itsellään harhakuvia? Kertokaa kaikille hoitajille,
(Laughter)
että minulla on Charles Bonnet´n syndrooma.
"I'm not crazy. I'm not demented. I have Charles Bonnet syndrome." Well, so, I did tell the nurses.
(Naurua) En ole höynähtänyt enkä dementikko. Minulla on Charles Bonnet´n syndrooma." Minä kerroin hoitajille.
Now this, for me, is a common situation. I work in old-age homes, largely. I see a lot of elderly people who are hearing-impaired or visually impaired. About 10 percent of the hearing-impaired people get musical hallucinations. And about 10 percent of the visually impaired people get visual hallucinations. You don't have to be completely blind, only sufficiently impaired.
Tällainen tilanne on minulle tuttu. Työskentelen pääosin vanhainkodeissa. Tapaan useita vanhoja ihmisiä, joiden kuulo tai näkö on heikentynyt. Noin 10 prosentilla kuulovammaisista on musikaalisia hallusinaatioita. Noin 10 prosentilla näkövammaisista on visuaalisia hallusinaatioita. Ei ole pakko olla täysin sokea, kyllin heikko näkö riittää.
Now, with the original description in the 18th century, Charles Bonnet did not have them. His grandfather had these hallucinations. His grandfather was a magistrate, an elderly man. He'd had cataract surgery. His vision was pretty poor. And in 1759, he described to his grandson various things he was seeing.
Mitä tulee taudin alkuperäiseen kuvaukseen 1700-luvulla, Charles Bonnet ei itse nähnyt asioita. Hallusinaatiot vaivasivat hänen isoisäänsä. Isoisä oli rauhantuomari, vanhahko mies. Hänelle oli tehty kaihileikkaus. Näkö oli heikonlainen. Vuonna 1759 hän kuvaili lapsenlapselleen erilaisia näkemiään asioita.
The first thing he said was he saw a handkerchief in midair. It was a large blue handkerchief with four orange circles. And he knew it was a hallucination. You don't have handkerchiefs in midair. And then he saw a big wheel in midair. But sometimes he wasn't sure whether he was hallucinating or not, because the hallucinations would fit in the context of the visions. So on one occasion, when his granddaughters were visiting them, he said, "And who are these handsome young men with you?"
Ensiksi hän kertoi nähneensä nenäliinan ilmassa. Ison sinisen nenäliinan, jossa oli neljä oranssinväristä ympyrää. Hän tiesi, että se oli hallusinaatio. Nenäliinoja ei roiku ilmassa. Sitten hän näki ison renkaan ilmassa. Mutta toisinaan hän ei tiennyt varmasti, oliko kyse harhasta vai ei. Koska hallusinaatiot sopivat tapahtumayhteyteen. Erään kerran lastenlasten vierailun aikana hän sanoi: "Keitä nämä komeat nuoret miehet mahtavat olla?"
(Laughter)
Tytöt sanoivat: "Isoisä, ikävä kyllä seuranamme ei ole komeita nuorukaisia."
And they said, "Alas, Grandpapa, there are no handsome young men." And then the handsome young men disappeared. It's typical of these hallucinations that they may come in a flash and disappear in a flash. They don't usually fade in and out. They are rather sudden, and they change suddenly.
Silloin komeat nuoret miehet katosivat. Varsin usein nämä hallusinaatiot putkahtavat esiin ja häipyvät yhdessä hujauksessa. Tavallisesti ne eivät haalistu tai voimistu vähitellen. Ne ovat melko nopeita ja vaihtuvat äkisti.
Charles Lullin, the grandfather, saw hundreds of different figures, different landscapes of all sorts. On one occasion, he saw a man in a bathrobe smoking a pipe, and realized it was himself. That was the only figure he recognized. On one occasion, when he was walking in the streets of Paris, he saw -- this was real -- a scaffolding. But when he got back home, he saw a miniature of the scaffolding, six inches high, on his study table. This repetition of perception is sometimes called "palinopsia."
Isoisä Charles Lullin näki satamäärin eri hahmoja ja kaikenlaisia maisemia. Kerran hän näki kylpytakkiin pukeutuneen piippumiehen ja tajusi sen esittävän häntä itseään. Se oli ainoa hahmo, jonka hän tunnisti. Toisen kerran kävelyllä Pariisin kaduilla hän näki -- ihan todella -- mestauslavan. Kotona hän näki 15 cm korkean mestauslavan pienoismallin työhuoneensa pöydällä. Näköhavainnon kertautumista kutsutaan joskus palinopsiaksi.
With him and with Rosalie, what seems to be going on -- and Rosalie said, "What's going on?" -- and I said that as you lose vision, as the visual parts of the brain are no longer getting any input, they become hyperactive and excitable, and they start to fire spontaneously. And you start to see things. The things you see can be very complicated indeed.
Hänen ja Rosalien kohdalla näyttää tapahtuvan -- Rosalie kysyikin: "Mitä on tapahtumassa?" -- ja kerroin, että sokeutuessa aivojen visuaalisten osien jäädessä vaille ulkoisia ärsykkeitä, niistä tulee yliaktiivisia ja helposti kiihottuvia. Ne alkavat toimia spontaanisti. Silloin alkaa nähdä asioita. Asiat voivat olla hyvin monimutkaisia.
With another patient of mine who also had some vision, the visions she had could be disturbing. On one occasion, she said she saw a man in a striped shirt in a restaurant. And he turned round, and then he divided into six figures in striped shirts, who started walking towards her. And then the six figures came together, like a concertina. Once, when she was driving, or rather, her husband was driving, the road divided into four and she felt herself going simultaneously up four roads.
Eräällä toisella potilaallani, jolla myös oli vielä näköä jäljellä, harhat saattoivat olla häiritseviä. Kerran hän sanoi nähneensä ravintolassa raitapaitaisen miehen. Mies käännähti ympäri, jakautui kuudeksi identtiseksi raitapaitaiseksi hahmoksi, jotka alkoivat kävellä häntä kohti. Sitten nämä kuusi hahmoa yhtyivät taas haitarin tavoin. Kerran hänen ajaessaan autolla tai paremminkin hänen miehensä ajaessa, tie jakautui neljäksi. Hän tunsi kulkevansa samanaikaisesti neljää ylämäkeä.
She had very mobile hallucinations as well. A lot of them had to do with a car. Sometimes she would see a teenage boy sitting on the hood of the car. He was very tenacious, and he moved rather gracefully when the car turned. And then when they came to a stop, the boy would do a sudden vertical takeoff, 100 foot in the air, and then disappear.
Hänellä oli hyvin liikkuvaisia hallusinaatioita. Monet niistä liittyivät autoon. Joskus hän saattoi nähdä teini-ikäisen pojan istumassa konepellillä. Poika oli hyvin sinnikäs ja liikkui melkoisen sulavasti auton kääntyessä. Auton pysähtyessä poika hypähti yhtäkkiä 30 m pystysuoraan ilmaan ja katosi.
Another patient of mine had a different sort of hallucination. This was a woman who didn't have trouble with her eyes but the visual parts of her brain, a little tumor in the occipital cortex. And, above all, she would see cartoons. And these cartoons would be transparent, and would cover half the visual field, like a screen. And especially, she saw cartoons of Kermit the Frog.
Toisella potilaallani oli erityyppinen hallusinaatio. Tällä naisella ei ollut vikaa silmissään vaan aivojensa visuaalisissa osissa Pieni kasvain takaraivolohkossa. Hän tapasi nähdä ennen kaikkea sarjakuvia. Kuvat olivat läpikuultavia ja peittivät näytön tavoin puolet näkökentästä. Erityisesti hän näki sarjakuvia Kermit-sammakosta.
(Laughter)
(Naurua)
Now, I don't watch Sesame Street, but she made a point of saying, "Why Kermit?" she said, "Kermit the Frog means nothing to me." You know, I was wondering about Freudian determinants: Why Kermit? "Kermit the Frog means nothing to me."
Minä en katso Seesamtietä. Mutta hän painotti erityisesti: "Miksi Kermit? Kermit-sammakko ei merkitse minulle mitään." Aloin mietiskellä freudilaisia ratkaisuja. "Miksi Kermit? Kermit-sammakko ei merkitse minulle mitään."
She didn't mind the cartoons too much. But what did disturb her was she got very persistent images or hallucinations of faces, and as with Rosalie, the faces were often deformed, with very large teeth or very large eyes. And these frightened her. Well, what is going on with these people? As a physician, I have to try and define what's going on and to reassure people, especially to reassure them that they're not going insane.
Sarjakuvat eivät häirinneet häntä suuremmin. Mutta todella häiritseviksi hän koki hyvin itsepintaiset näyt tai hallusinaatiot kasvoista, ja kuten Rosaliellakin kasvot olivat usein vääristyneitä, valtavine hampaineen tai silmineen. Ne pelottivat häntä. Mitä näille ihmisille on tapahtumassa? Lääkärinä minun täytyy yrittää määritellä mitä tapahtuu ja rauhoittaa ihmisiä. Saada heidät vakuuttuneiksi siitä, etteivät he ole tulossa hulluksi.
Something like 10 percent, as I said, of visually impaired people get these. But no more than one percent of the people acknowledge them, because they are afraid they will be seen as insane or something. And if they do mention them to their own doctors, they may be misdiagnosed.
Noin 10 prosentilla näkövammaisista on harhoja. Mutta vain yksi prosentti myöntää ne, koska he pelkäävät tulevansa luokitelluiksi hulluiksi tai jotakin. Jos he myöntävät vaivansa lääkäreilleen, heidät voidaan diagnosoida väärin.
In particular, the notion is that if you see things or hear things, you're going mad. But the psychotic hallucinations are quite different. Psychotic hallucinations, whether they are visual or vocal, they address you. They accuse you, they seduce you, they humiliate you, they jeer at you. You interact with them. There is none of this quality of being addressed with these Charles Bonnet hallucinations. There is a film. You're seeing a film which has nothing to do with you -- or that's how people think about it.
Tyypillinen näkemys on, että jos näkee tai kuulee asioita, on tulossa hulluksi. Mutta psykoottiset hallusinaatiot ovat täysin erilaisia. Näköön tai kuuloon littyvät psykoottiset hallusinaatiot puhuttelevat ihmistä. Ne syyttävät. Ne viettelevät. Ne nöyryyttävät. Ne ivaavat. Niiden kanssa ollaan vuorovaikutuksessa. Tällaista puhutelluksi tulemisen luonnetta ei esiinny Charles Bonnet´n hallusinaatioissa lainkaan. Siinä katselee filmiä, jolla ei ole mitään tekemistä henkilön itsensä kanssa. Tätä mieltä ihmiset ovat siitä.
There is also a rare thing called temporal lobe epilepsy, and sometimes, if one has this, one may feel oneself transported back to a time and place in the past. You're at a particular road junction. You smell chestnuts roasting. You hear the traffic. All the senses are involved. And you're waiting for your girl. And it's that Tuesday evening back in 1982. The temporal lobe hallucinations are all sense hallucinations, full of feeling, full of familiarity, located in space and time, coherent, dramatic. The Charles Bonnet ones are quite different.
On myös harvinainen sairaus nimeltään ohimolohkoepilepsia. Tätä sairastava voi joskus tuntea kulkeutuneensa takaisin menneesen aikaan ja paikkaan. Seisoo tietyssä kadunkulmassa. Tuntee paahdetun kastanjan tuoksun. Kuulee liikenteen. Kaikki aistit herkistyneinä. Odottelemassa tyttöystäväänsä. On tietty tiistai-ilta silloin vuonna 1982. Kaikki ohimolohkohallusinaatiot ovat useamman aistin harhoja, täynnä tunnetta, täynnä tuttuutta, tietyssä ajassa ja paikassa, johdonmukaisena ja dramaattisena. Charles Bonnet -hallusinaatiot ovat ihan erilaisia.
In the Charles Bonnet hallucinations, you have all sorts of levels, from the geometrical hallucinations -- the pink and blue squares the woman had -- up to quite elaborate hallucinations with figures and especially faces. Faces, and sometimes deformed faces, are the single commonest thing in these hallucinations. And one of the second commonest is cartoons.
Niissä potilaalla on kaikenlaisia tasoja, lähtien geometrisistä harhoista, naisen näkemistä vaaleanpunaisista ja sinisistä neliöistä, varsin hienosyisiin hallusinaatioihin hahmoineen ja erityisesti kasvoineen. Kasvot, toisinaan rujot kasvot, ovat yleisin yksittäinen näky näissä harhoissa. Toiseksi yleisimpiä ovat sarjakuvat.
So, what is going on? Fascinatingly, in the last few years, it's been possible to do functional brain imagery, to do fMRI on people as they are hallucinating, and, in fact, to find that different parts of the visual brain are activated as they are hallucinating. When people have these simple, geometrical hallucinations, the primary visual cortex is activated. This is the part of the brain which perceives edges and patterns. You don't form images with your primary visual cortex.
Mitä on tapahtumassa? Jännittävää kyllä, muutamina viime vuosina aivojen toiminnallinen magneettikuvaus (fMRI) on voitu tehdä parhaillaan hallusinoiville ihmisille. Itse asiassa on havaittu, että aivojen eri näköalueet aktivoituvat hallusinaatioita koettaessa. Kun ihmisillä on yksinkertaisia geometrisiä hallusinaatioita, primaarinen näköaivokuori aktivoituu. Tämä aivojen osa havaitsee rajapintoja ja malleja. Kuvia ei muodosteta primaarisessa näköaivokuoressa.
When images are formed, a higher part of the visual cortex is involved, in the temporal lobe. And in particular, one area of the temporal lobe is called the fusiform gyrus. And it's known that if people have damage in the fusiform gyrus, they may lose the ability to recognize faces. But if there's an abnormal activity in the fusiform gyrus, they may hallucinate faces, and this is exactly what you find in some of these people. There is an area in the anterior part of this gyrus where teeth and eyes are represented, and that part of the gyrus is activated when people get the deformed hallucinations.
Kuvia muodostettaessa ylempi osa ohimolohkon näköaivokuorta tulee mukaan toimintaan. Erityisesti ohimolohkon yksi alue nimeltään gyrus fusiformis. Tiedetään, että jos ihmisellä on vaurio gyrus fusiformiksessa, hän saattaa menettää kykynsä tunnistaa kasvoja. Gyrus fusiformiksen epänormaalin aktiivinen toiminta voi aiheuttaa hallusinaatioita kasvoista. Juuri tämä on löydetty joillakin potilailla. Gyrus fusiformiksen etuosassa on alue, joka edustaa hampaita ja silmiä. Se osa aktivoituu ihmisen nähdessä epämuodostuneita hahmoja.
There is another part of the brain which is especially activated when one sees cartoons. It's activated when one recognizes cartoons, when one draws cartoons and when one hallucinates them. It's very interesting that that should be specific. There are other parts of the brain which are specifically involved with the recognition and hallucination of buildings and landscapes.
Eräs toinen aivojen osa aktivoituu erityisesti, kun näkee sarjakuvia. Se aktivoituu, kun ihminen tunnistaa, piirtää tai hallusinoi sarjakuvia. Tämä erikoistuneisuus on hyvin mielenkiintoista. On muita aivojen osia, jotka erityisesti osallistuvat rakennusten ja maisemien
Around 1970, it was found that there were not only parts of the brain,
tunnistamiseen ja hallusinointiin.
but particular cells. "Face cells" were discovered around 1970. And now we know that there are hundreds of other sorts of cells, which can be very, very specific. So you may not only have "car" cells, you may have "Aston Martin" cells.
Vuoden 1970 paikkeilla havaittiin, etteivät ainoastaan tietyt aivojen osat, vaan myös tietyt solut. "Kasvosolut" löydettiin noin vuonna 1970. Nykyään tiedämme, että on satoja muunlaisia soluja, jotka voivat olla äärimmäisen erikoistuneita. Ihmisellä ei ehkä ole pelkästään "auto"-soluja, vaan myös "Aston Martin" -soluja.
(Laughter)
(Naurua)
I saw an Aston Martin this morning. I had to bring it in.
Satuin näkemään Aston Martinin aamulla,
(Laughter)
oli pakko ottaa se mukaan.
And now it's in there, somewhere. So --
Nyt se on täällä jossakin. (Naurua)
(Laughter)
Tällä tasolla, ohimolohkon alaosan kuorella,
now, at this level, in what's called the inferotemporal cortex, there are only visual images, or figments or fragments. It's only at higher levels that the other senses join in and there are connections with memory and emotion. And in the Charles Bonnet syndrome, you don't go to those higher levels. You're in these levels of inferior visual cortex, where you have thousands and tens of thousands and millions of images, or figments or fragmentary figments, all neurally encoded in particular cells or small clusters of cells.
on vain visuaalisia kuvia, mielen sirpaloituneita tuotoksia. Ainoastaan korkeammilla tasoilla muut aistit tulevat mukaan luoden yhteyksiä muistiin ja tunteisiin. Charles Bonnet´n syndroomassa ei päästä noille korkeammille tasoille. Pysytään alemman näköaivokuoren tasoilla, missä ihmisellä on tuhansia, kymmeniä tuhansia ja miljoonia kuvia, mielikuvia tai pirstaloituneita mielikuvia, kaikki neuroneihin koodattuna tietyissä soluissa tai soluryhmissä.
Normally, these are all part of the integrated stream of perception, or imagination, and one is not conscious of them. It is only if one is visually impaired or blind that the process is interrupted. And instead of getting normal perception, you're getting an anarchic, convulsive stimulation, or release, of all of these visual cells in the inferotemporal cortex. So, suddenly, you see a face. Suddenly, you see a car. Suddenly this and suddenly that. The mind does its best to organize and to give some sort of coherence to this, but not terribly successfully.
Tavallisesti kaikki nämä ovat osa havaitsemisen tai mielikuvituksen yhtenäistä virtaa. Eikä niitä tiedosta. Vain silloin, kun on näkövammainen tai sokea, ketju katkeaa. Normaalin havainnon sijasta saa sekasortoisia, kouristuksenomaisia ärsykkeitä tai purkauksia kaikilta näkösoluilta ohimolohkon alemmalta aivokuorelta. Yhtäkkiä näkee kasvot. Yhtäkkiä näkee auton. Yhtäkkiä sitä. Yhtäkkiä tätä. Mieli pyrkii järjestelemään pirstaleita ja luomaan jonkinlaista johdonmukaisuutta. Mutta heikoin tuloksin.
When these were first described, it was thought that they could be interpreted like dreams. But, in fact, people say, "I don't recognize the people. I can't form any associations. Kermit means nothing to me." You don't get anywhere, thinking of them as dreams.
Ensimmäisissä kuvailuissa ajateltiin, että niitä voitaisiin tulkita unien tapaan. Tosiasiassa potilaat kertovat: "En tunnista ihmisiä. En voi muodostaa mitään assosiaatioita." "Kermit ei merkitse minulle mitään." Ei pääse puusta pitkään, jos pitää niitä unina.
Well, I've more or less said what I wanted. I think I just want to recapitulate and say this is common. Think of the number of blind people. There must be hundreds of thousands of blind people who have these hallucinations but are too scared to mention them. So this sort of thing needs to be brought into notice, for patients, for doctors, for the public. Finally, I think they are infinitely interesting and valuable, for giving one some insight as to how the brain works.
Nyt olen varmaan sanonut kaiken haluamani. Haluan vain tehdä yhteenvedon ja kertoa että tämä on yleistä. Ajatelkaa sokeiden määrää. Täytyy olla satoja tuhansia sokeita, joilla on näitä hallusinaatioita, mutta jotka eivät uskalla kertoa niistä. Tämä asia pitää tuoda julki potilaille, lääkäreille ja kaikille ihmisille. Lopulta, nämä asiat ovat äärettömän mielenkiintoisia ja arvokkaita antaessaan meille tietoa aivojen toiminnasta.
Charles Bonnet said, 250 years ago -- he wondered how, thinking of these hallucinations, how, as he put it, the theater of the mind could be generated by the machinery of the brain. Now, 250 years later, I think we're beginning to glimpse how this is done. Thanks very much.
Charles Bonnet mietiskeli 250 vuotta sitten -- hallusinaatioita pohtiessaan, miten mielen teatteri voi syntyä aivokoneistossa. Nyt 250 vuotta myöhemmin alamme saada pientä valaistusta tapahtumaan. Kiitoksia paljon.
(Applause)
(Suosionosoituksia)
Chris Anderson: That was superb. Thank you so much. You speak about these things with so much insight and empathy for your patients. Have you yourself experienced any of the syndromes you write about?
Chris Anderson: "Suurenmoinen esitys. Kiitoksia oikein paljon. Puhutte näistä asioista osoittaen suurta ymmärtämystä ja empatiaa potilaitanne kohtaan. Onko teillä itsellänne kokemusta syndroomista, joista kirjoitatte?"
Oliver Sacks: I was afraid you would ask that.
Oliver Sacks: "Tätä kysymystä pelkäsinkin.
(Laughter)
(Naurua)
Well, yeah, a lot of them. And, actually, I'm a little visually impaired myself. I'm blind in one eye and not terribly good in the other. And I see the geometrical hallucinations. But they stop there.
Kyllä vain. Paljonkin. Itse asiassa oma näköni on hieman heikentynyt. Toinen silmäni on sokea, eikä toinenkaan ole ihan terässä. Näen geometrisiä hallusinaatioita, mutta vain niitä."
CA: And they don't disturb you? Because you understand what's doing it, it doesn't make you worried?
C.A.: "Eivätkä ne häiritse teitä? Koska ymmärrätte niiden syyn. Eivätkö ne huolestuta teitä?"
OS: Well, they don't disturb me any more than my tinnitus, which I ignore. They occasionally interest me, and I have many pictures of them in my notebooks. I've gone and had an fMRI myself, to see how my visual cortex is ticking over. And when I see all these hexagons and complex things, which I also have, in visual migraine, I wonder whether everyone sees things like this and whether things like cave art or ornamental art may have been derived from them a bit.
O.S.: "Ne eivät häiritse minua sen enempää kuin tinnituksenikaan. Jonka jätän huomiotta. Toisinaan ne kiinnostavat minua. Minulla on paljon kuvia niistä muistikirjoissani. Olen käynyt itse fMRI-kuvauksessa ymmärtääkseni, kuinka näköaivokuoreni tarttuu ruoriin. Nähdessäni kaikenlaisia kuusikulmioita ja muita monimutkaisia juttujani näkömigreenini aikana, pohdin, näkevätkö kaikki tällaisia asioita ja mahtaako osa luola- tai ornamenttitaiteen juurista löytyä siltä suunnalta."
CA: That was an utterly, utterly fascinating talk. Thank you so much for sharing.
C.A.: "Tämä oli kertakaikkisen kiehtova puhe. Kiitoksia hyvin paljon."
OS: Thank you. Thank you.
O.S.: "Kiitoksia. Kiitoksia."
(Applause)
(Suosionosoituksia)