We see with the eyes, but we see with the brain as well. And seeing with the brain is often called imagination. And we are familiar with the landscapes of our own imagination, our inscapes. We've lived with them all our lives. But there are also hallucinations as well. And hallucinations are completely different. They don't seem to be of our creation. They don't seem to be under control. They seem to come from the outside and to mimic perception.
Me näeme silmade abil. Kuid me näeme ka aju abil. Ning aju abil nägemist nimetatakse sageli kujutlusvõimeks. Me oleme tuttavad omaenda kujutlusvõime maastikuga, oma sisemaastikuga. Me oleme sellega elanud terve oma elu. Kuid on olemas ka hallutsinatsioonid. Ja hallutsinatsioonid on midagi hoopis teistsugust. Nad ei paista olevat meie poolt loodud. Nad ei paista olevat meie kontrolli all. Nad näivad pärinevat väljastpoolt
So I am going to be talking about hallucinations
ja paistavad jäljendavat tajuelamust.
and a particular sort of visual hallucination, which I see among my patients. A few months ago, I got a phone call from a nursing home where I work. They told me that one of their residents, an old lady in her 90s, was seeing things, and they wondered if she'd gone bonkers or, because she was an old lady, whether she'd had a stroke, or whether she had Alzheimer's.
Niisiis hakkan ma kõnelema hallutsinatsioonidest. Ning just ühte teatud tüüpi nägemishallutsinatsioonidest, mida ma oma patsientidel kohtan. Mõned kuud tagasi helistati mulle hooldekodust, kus ma töötan. Mulle öeldi, et üks patsientiest, 90-ndates eluaastates vanaproua, näeb viirastusi. Ja nad mõtlesid, et kas ta on hulluks läinud. Või, kuna ta oli vanem proua, siis kas tal oli ehk olnud rabandus või kas ta põeb Alzheimeri tõbe.
And so they asked me if I would come and see Rosalie, the old lady. I went in to see her. It was evident straightaway that she was perfectly sane and lucid and of good intelligence, but she'd been very startled and very bewildered, because she'd been seeing things. And she told me -- the nurses hadn't mentioned this -- that she was blind, that she had been completely blind from macular degeneration for five years. But now, for the last few days, she'd been seeing things.
Ja niisiis palusid nad mul tulla Rosalied, seda vanaprouat, vaatama. Ma läksin kohale teda vaatama. Kohe oli mulle ilmne, et ta on täiesti terve mõistuse juures ja selge mõtlemisega ning arukas. Kuid ta oli väga kohkunud ja segaduses, kuna oli hakanud nägema viirastusi. Ja ta rääkis -- õed ei olnud seda mulle maininud -- et ta on pime, et ta oli juba viis aastat olnud kollatähni tagaandarengu tagajärjel täiesti pime. Kuid nüüd oli ta viimaste päevade jooksul asju nägema hakanud.
So I said, "What sort of things?" And she said, "People in Eastern dress, in drapes, walking up and down stairs. A man who turns towards me and smiles, but he has huge teeth on one side of his mouth. Animals too. I see a white building. It's snowing, a soft snow. I see this horse with a harness, dragging the snow away. Then, one night, the scene changes. I see cats and dogs walking towards me. They come to a certain point and then stop. Then it changes again. I see a lot of children. They're walking up and down stairs. They wear bright colors, rose and blue, like Eastern dress."
Niisiis küsisin ma: "Missuguseid asju?" Ja tema vastas: "Idamaistes rõivastes inimesi, kes on mähitud kangastesse ja kõnnivad treppidest üles ja alla. Meest, kes pöördub minu suunas ja naeratab. Aga tal on ühel suupoolel hiiglaslikud hambad. Ja ka loomi. Ma näen ühte valget hoonet. Sajab lund, pehmet lund. Ma näen ühte rakendis hobust, kes lund minema veab. Siis ühel õhtul see pilt muutub. Ma näen kasse ja koeri, kes kõnnivad minu poole. Nad tulevad teatud piirini ja jäävad siis seisma. Siis muutub pilt uuesti. Ma näen hulka lapsi. Nad kõnnivad treppidest üles ja alla. Neil on erksat värvi riided, tumeroosad ja sinised, nagu idamaised rõivad."
Sometimes, she said, before the people come on, she may hallucinate pink and blue squares on the floor, which seem to go up to the ceiling. I said, "Is this like a dream?" And she said, "No, it's not like a dream. It's like a movie." She said, "It's got color. It's got motion. But it's completely silent, like a silent movie." And she said it's a rather boring movie.
Ta rääkis, et mõnikord võivad talle enne inimeste nägemist viirastuda põrandal roosad ja sinised ruudud, mis näivad ulatuvat kuni laeni välja. Ma küsisin: "Kas see on nagu unenägu?" Ja tema vastas: "Ei, see ei ole nagu unenägu. See on nagu film." Ta sõnas: "Seal on värvid. Seal on liikumine. Aga see on täiesti helitu, nagu tummfilm." Ja ta rääkis, et see on üks küllaltki igav film.
(Laughter)
Ta ütles: "Kõik need idamaistes rõivastes inimesed,
She said, "All these people with Eastern dress, walking up and down, very repetitive, very limited."
kes kõnnivad üles ja alla, see on väga üksluine, väga piiratud."
(Laughter)
(Naer)
And she had a sense of humor. She knew it was a hallucination, but she was frightened. She had lived 95 years, and she'd never had a hallucination before. She said that the hallucinations were unrelated to anything she was thinking or feeling or doing, that they seemed to come on by themselves, or disappear. She had no control over them. She said she didn't recognize any of the people or places in the hallucinations, and none of the people or the animals -- well, they all seemed oblivious of her. And she didn't know what was going on. She wondered if she was going mad or losing her mind.
Ja tal on olemas huumorimeel. Ta teadis, et see on hallutsinatsioon. Kuid ta oli ehmunud. Ta oli elanud 95 aastat ilma, et oleks kunagi varem hallutsinatsioone kogenud. Ta ütles, et need hallutsinatsioonid ei ole kuidagi seotud sellega, mida ta parajasti mõtleb, tunneb või teeb. Et need näivad tekkivat iseenesest, või kaduvat [iseenesest]. Tal ei olnud nende üle mingit kontrolli. Ta ütles, et ükski nägu ega koht nendes hallutsinatsioonides ei ole talle tuttav. Ja et mitte ükski nendest inimestest või loomadest, noh, nad ei tundunud tema kohalolekust teadlikud olevat. Ja ta ei teadnud, mis toimub. Ta mõtles, et kas ta hakkab ehk hulluks minema või aru kaotama.
Well, I examined her carefully. She was a bright old lady, perfectly sane. She had no medical problems. She wasn't on any medications which could produce hallucinations. But she was blind. And I then said to her, "I think I know what you have." I said, "There is a special form of visual hallucination which may go with deteriorating vision or blindness. This was originally described," I said, "right back in the 18th century, by a man called Charles Bonnet. And you have Charles Bonnet syndrome. There's nothing wrong with your brain. There's nothing wrong with your mind. You have Charles Bonnet syndrome."
Noh, ma vaatasin ta põhjalikult üle. Ta oli üks intelligentne vanaproua. Täiesti terve mõistuse juures. Tal ei olnud terviseprobleeme. Ta ei tarvitanud mingeid ravimeid, mis võiksid hallutsinatsioone põhjustada. Aga ta oli pime. Ja siis ütlesin ma talle: "Ma arvan, et tean, mis Teil viga on." Ma ütlesin: "On olemas üks teatud tüüpi nägemishallutsinatsioon, mis võib kaasneda halveneva nägemise või pimedusega." "Seda kirjeldas esmakordselt," ütlesin ma, "18. sajandil mees nimega Charles Bonnet. Ja Teil on Charles Bonnet' sündroom. Teie ajul ei ole midagi viga. Teie mõistusel ei ole midagi viga. Teil on Charles Bonnet' sündroom."
And she was very relieved at this, that there was nothing seriously the matter, and also rather curious. She said, "Who is this Charles Bonnet?" She said, "Did he have them himself?" And she said, "Tell all the nurses that I have Charles Bonnet syndrome."
Ja see pakkus talle väga suurt kergendust, et mitte midagi tõsist ei ole lahti, ning ta tundis ka üsna suurt huvi. Ta küsis: "Kes see Charles Bonnet on?" Ta küsis: "Kas tal endal olid ka need?" Ja ta ütles: "Öelge kõikidele õdedele,
(Laughter)
et mul on Charles Bonnet' sündroom."
"I'm not crazy. I'm not demented. I have Charles Bonnet syndrome." Well, so, I did tell the nurses.
(Naer) "Ma ei ole hull. Ma ei ole dementne. Mul on Charles Bonnet' sündroom." Noh, niisiis ma rääkisin sellest õdedele.
Now this, for me, is a common situation. I work in old-age homes, largely. I see a lot of elderly people who are hearing-impaired or visually impaired. About 10 percent of the hearing-impaired people get musical hallucinations. And about 10 percent of the visually impaired people get visual hallucinations. You don't have to be completely blind, only sufficiently impaired.
Selline olukord on minu jaoks aga tavapärane. Ma töötan suuremalt jaolt vanadekodudes. Ma näen väga palju vanainimesi, kellel on kuulmispuue või nägemispuue. Umbes 10 protsendil kuulmispuudega inimestest esineb muusikalisi hallutsinatsioone. Ja umbes 10 protsendil nägemispuudega inimestest esineb nägemishallutsinatsioone. Selleks ei pea olema täiesti pime, vaid lihtsalt piisavalt raske nägemispuudega.
Now, with the original description in the 18th century, Charles Bonnet did not have them. His grandfather had these hallucinations. His grandfather was a magistrate, an elderly man. He'd had cataract surgery. His vision was pretty poor. And in 1759, he described to his grandson various things he was seeing.
Mis puutub selle algsesse kirjeldusse 18. sajandil, siis Charles Bonnet'l neid ei esinenud. Tema vanaisal esinesid need hallutsinatsioonid. Tema vanaisa oli rahukohtunik, vanem meesterahvas. Tal oli opereeritud katarakti. Tema nägemine oli üpris halb. Ja 1759. aastal kirjeldas ta oma lapselapsele erinevaid asju, mida ta nägi.
The first thing he said was he saw a handkerchief in midair. It was a large blue handkerchief with four orange circles. And he knew it was a hallucination. You don't have handkerchiefs in midair. And then he saw a big wheel in midair. But sometimes he wasn't sure whether he was hallucinating or not, because the hallucinations would fit in the context of the visions. So on one occasion, when his granddaughters were visiting them, he said, "And who are these handsome young men with you?"
Esimene asi, mida ta ütles end nägevat, oli õhus rippuv taskurätt. See oli suur sinine taskurätt, mille peal oli neli oranži ringi. Ja ta teadis, et see on hallutsinatsioon. Taskurätid ei ripu niisama õhus. Ja siis ta nägi ühte suurt ratast õhus rippumas. Vahel ei olnud ta aga kindel, kas ta näeb hallutsinatsiooni või mitte. Seda sellepärast, et hallutsinatsioonid sobitusid nähtu konteksti. Niisiis ükskord kui tema pojatütred talle külla tulid, küsis ta: "Ja kes on need kenad noormehed, kes teiega kaasas on?"
(Laughter)
Ja nemad vastasid: "Paraku, vanaisa, ei ole siin mingeid kenasid noormehi."
And they said, "Alas, Grandpapa, there are no handsome young men." And then the handsome young men disappeared. It's typical of these hallucinations that they may come in a flash and disappear in a flash. They don't usually fade in and out. They are rather sudden, and they change suddenly.
Ja siis need kenad noormehed haihtusid. Nende hallutsinatsioonide puhul ongi tüüpiline, et nad võivad tekkida ja kaduda hetkega. Tavaliselt ei teki ega kao nad järk-järgult. Nad ilmuvad üsna järsult. Ja muutuvad äkitselt.
Charles Lullin, the grandfather, saw hundreds of different figures, different landscapes of all sorts. On one occasion, he saw a man in a bathrobe smoking a pipe, and realized it was himself. That was the only figure he recognized. On one occasion, when he was walking in the streets of Paris, he saw -- this was real -- a scaffolding. But when he got back home, he saw a miniature of the scaffolding, six inches high, on his study table. This repetition of perception is sometimes called "palinopsia."
Charles Lullin, see vanaisa, nägi sadu erinevaid inimesi, kõikvõimalikke erinevaid maastikke. Kord nägi ta hommikumantlis meest piipu suitsetamas ning taipas siis, et see on tema ise. See oli ainus inimene, kelle ta ära tundis. Kord Pariisi tänavatel jalutades nägi ta -- need olid päris -- ehitustellinguid. Kuid kui ta koju jõudis, nägi ta oma töölaual nende tellingute 15 sentimeetri kõrgust miniatuuri. Visuaalse tajuelamuse kordumist nimetatakse vahel palinopsiaks.
With him and with Rosalie, what seems to be going on -- and Rosalie said, "What's going on?" -- and I said that as you lose vision, as the visual parts of the brain are no longer getting any input, they become hyperactive and excitable, and they start to fire spontaneously. And you start to see things. The things you see can be very complicated indeed.
See, mis näib tema ja Rosalie puhul toimuvat -- ja Rosalie küsis: "Mis toimub?" -- ja mina vastasin et sedamööda, kuidas nägemine kaob ning aju nägemiskeskustesse ei jõua enam infot, muutuvad need keskused hüperaktiivseks ning erutuvaks. Ja nad hakkavad iseeneslikult tööle. Ja siis sa hakkad asju nägema. Need asjad, mida sa näed, võivad olla tõepoolest väga keerukad.
With another patient of mine who also had some vision, the visions she had could be disturbing. On one occasion, she said she saw a man in a striped shirt in a restaurant. And he turned round, and then he divided into six figures in striped shirts, who started walking towards her. And then the six figures came together, like a concertina. Once, when she was driving, or rather, her husband was driving, the road divided into four and she felt herself going simultaneously up four roads.
Ühe minu teise patsiendi puhul, kes[nagu ka Charles Lullin osaliselt] veel nägi, võisid need nägemused olla hirmutavad. Ühel juhul ütles ta end olnud nägevat restoranis triibulises särgis meest. Mees pööras ümber. Ja siis jagunes ta kuueks identseks triibulises särgis meheks, kes hakkasid tema suunas kõndima. Ja siis läksid need kuus meest uuesti kokku nagu lõõtspill. Kord kui ta oli autoroolis, või täpsemalt oli roolis tema abikaasa, jagunes tee neljaks. Ja naine tundis, kuidas ta sõidab ühteaegu mööda nelja teed.
She had very mobile hallucinations as well. A lot of them had to do with a car. Sometimes she would see a teenage boy sitting on the hood of the car. He was very tenacious, and he moved rather gracefully when the car turned. And then when they came to a stop, the boy would do a sudden vertical takeoff, 100 foot in the air, and then disappear.
Tema hallutsinatsioonid olid ka väga liikuvad. Väga paljud neist olid seotud autoga. Vahel nägi ta ühte teismelist poissi istumas auto kapotil. Poiss oli väga visa ja kui auto pööras, liikus ta üpriski nõtkelt. Ja kui siis auto seisma jäi, lendas poiss äkitselt otsejoones üles, 30 meetri kõrgusele õhku, ning haihtus.
Another patient of mine had a different sort of hallucination. This was a woman who didn't have trouble with her eyes but the visual parts of her brain, a little tumor in the occipital cortex. And, above all, she would see cartoons. And these cartoons would be transparent, and would cover half the visual field, like a screen. And especially, she saw cartoons of Kermit the Frog.
Ühel teisel minu patsiendil esines teistlaadi hallutsinatsioon. See oli üks naine, kellel ei olnud probleemiks mitte silmad, vaid aju nägemiskeskused. Väike kasvaja kuklasagara ajukoores. Ja kõige enam nägi ta joonisfilme. Need joonisfilmid olid läbipaistvad ja katsid sirmina poole tema nägemisväljast. Ja eriti nägi ta joonisfilme konn Kermitist.
(Laughter)
(Naer)
Now, I don't watch Sesame Street, but she made a point of saying, "Why Kermit?" she said, "Kermit the Frog means nothing to me." You know, I was wondering about Freudian determinants: Why Kermit? "Kermit the Frog means nothing to me."
Noh, mina ei vaata Sesame Street'i. Aga ta rõhutas seda eraldi: "Miks Kermit?" küsis ta, "Konn Kermit ei tähenda minu jaoks mitte midagi. Teate, ma mõtlesin freudistlike determinantide peale. Miks Kermit? Konn Kermit ei tähenda mulle midagi."
She didn't mind the cartoons too much. But what did disturb her was she got very persistent images or hallucinations of faces, and as with Rosalie, the faces were often deformed, with very large teeth or very large eyes. And these frightened her. Well, what is going on with these people? As a physician, I have to try and define what's going on and to reassure people, especially to reassure them that they're not going insane.
Need joonisfilmid ei häirinud teda väga. Mis teda aga häiris, oli see, et tal esines väga püsivalt kujutusi või hallutsinatsioone nägudest ning, nagu Roseliegi puhul, olid need näod sageli moonutatud, väga suurte hammaste või väga suurte silmadega. Ja need hirmutasid teda. No mis nende inimestega siis lahti oli? Arstina pean ma püüdma probleemi defineerida ja inimesi rahustada. Rahustada neid eriti just selles osas, et nad ei ole hulluks minemas.
Something like 10 percent, as I said, of visually impaired people get these. But no more than one percent of the people acknowledge them, because they are afraid they will be seen as insane or something. And if they do mention them to their own doctors, they may be misdiagnosed.
Need hallutsinatsioonid esinevad, nagu ma juba ütlesin, umbes 10 protsendil nägemispuudega inimestest. Kuid neid teadvustab endale alla ühe protsendi inimestest. Sest nad kardavad, et neid peetakse hulluks või midagi seesugust. Ja kui nad hallutsinatsioonidest oma arstile ei räägi, siis võidakse neile panna vale diagnoos.
In particular, the notion is that if you see things or hear things, you're going mad. But the psychotic hallucinations are quite different. Psychotic hallucinations, whether they are visual or vocal, they address you. They accuse you, they seduce you, they humiliate you, they jeer at you. You interact with them. There is none of this quality of being addressed with these Charles Bonnet hallucinations. There is a film. You're seeing a film which has nothing to do with you -- or that's how people think about it.
Täpsemalt on üldine arvamus selline, et kui sa hakkad mingeid asju nägema või kuulma, siis oled sa hulluks minemas. Kuid psühhootilised hallutsinatsioonid on vägagi teistsugused. Psühhootilised hallutsinatsioonid, kui nad on visuaalsed või helilised, pöörduvad sinu poole. Nad süüdistavad sind. Nad võrgutavad sind. Nad alandavad sind. Nad irvitavad sinu üle. Sa suhtled nendega. Charles Bonnet' hallutsinatsioonidega ei kaasne sellist pöördumist üldse. On vaid film. Sa näed filmi, mis ei ole sinu endaga kuidagi seotud. Vähemalt mõeldakse sellest nii.
There is also a rare thing called temporal lobe epilepsy, and sometimes, if one has this, one may feel oneself transported back to a time and place in the past. You're at a particular road junction. You smell chestnuts roasting. You hear the traffic. All the senses are involved. And you're waiting for your girl. And it's that Tuesday evening back in 1982. The temporal lobe hallucinations are all sense hallucinations, full of feeling, full of familiarity, located in space and time, coherent, dramatic. The Charles Bonnet ones are quite different.
On olemas ka haruldane nähtus nimega oimusagara epilepsia. Ja mõnikord kui inimesel see esineb võib talle tunduda, et ta on rännanud tagasi mingisse aega ja kohta minevikus. Seisad ühes teatud teeristis. Tunned röstitavate kastanite lõhna. Kuuled liiklushelisid. Kõik meeled on kaasatud. Ja ootad oma neiut. Ja on too teisipäevaõhtu 1982. aastal. Ja kõik oimusagara hallutsinatsioonid on multisensoorsed hallutsinatsioonid, mis on täis emotsioone, täis tuttavlikkust, kindla asukohaga ajas ja ruumis, sidusad, dramaatilised. Carles Bonnet' omad on hoopis teistsugused.
In the Charles Bonnet hallucinations, you have all sorts of levels, from the geometrical hallucinations -- the pink and blue squares the woman had -- up to quite elaborate hallucinations with figures and especially faces. Faces, and sometimes deformed faces, are the single commonest thing in these hallucinations. And one of the second commonest is cartoons.
Niisiis on Charles Bonnet' hallutsinatsioonidel mitmeid erinevaid tasandeid alates geomeetrilistest hallutsinatsioonidest, roosadest ja sinistest ruutudest, mida too naine nägi, kuni keerukate hallutsinatsioonideni, kus esinevad inimesed ning eriti just näod. Näod, ja mõnikord moondunud näod, on üks asi, mida nendes hallutsinatsioonides kõige sagedamini näha võib. Sageduselt teisel kohal on joonisfilmid.
So, what is going on? Fascinatingly, in the last few years, it's been possible to do functional brain imagery, to do fMRI on people as they are hallucinating, and, in fact, to find that different parts of the visual brain are activated as they are hallucinating. When people have these simple, geometrical hallucinations, the primary visual cortex is activated. This is the part of the brain which perceives edges and patterns. You don't form images with your primary visual cortex.
Niisiis, mis toimub? Vaimustava arenguna on viimastel aastatel olnud võimalik läbi viia aju funktsionaalset skaneerimist, teha fMRI-d inimestele hallutsinatsioonide kogemise ajal. Ja leida koguni, et hallutsineerimise ajal aktiveeruvad aju nägemiskeskuste erinevad osad. Kui inimene näeb neid lihtsaid geomeetrilisi hallutsinatsioone, siis on aktiivne visuaalse ajukoore primaarne väli. See on see osa ajust, mis tegeleb piiride ja mustrite tajumisega. Visuaalse ajukoore primaarses väljas ei teki kujutluspildid.
When images are formed, a higher part of the visual cortex is involved, in the temporal lobe. And in particular, one area of the temporal lobe is called the fusiform gyrus. And it's known that if people have damage in the fusiform gyrus, they may lose the ability to recognize faces. But if there's an abnormal activity in the fusiform gyrus, they may hallucinate faces, and this is exactly what you find in some of these people. There is an area in the anterior part of this gyrus where teeth and eyes are represented, and that part of the gyrus is activated when people get the deformed hallucinations.
Kui tekivad kujutluspildid, siis on kaasatud visuaalse ajukoore kõrgem väli, mis asub oimusagaras. Ja täpsemalt nimetatakse ühte oimusagara piirkonda oktsipito-temporaalseks kääruks. Ja on teada, et kui inimesel on oktsipito-temporaalne käär kahjustada saanud, võib ta kaotada võime nägusid ära tunda. Kui aga oktsipito-temporaalses käärus esineb tavatut ajutegevust, võib inimene näha hallutsinatsioone nägudest. Ja just see mõnedega nendest inimestest toimubki. Selle kääru eesmises osas paikneb piirkond, mis vastutab silmade ja hammaste eest. Ja just see osa käärust on aktiivne siis, kui inimene näeb hallutsinatsiooni moondunud nägudest.
There is another part of the brain which is especially activated when one sees cartoons. It's activated when one recognizes cartoons, when one draws cartoons and when one hallucinates them. It's very interesting that that should be specific. There are other parts of the brain which are specifically involved with the recognition and hallucination of buildings and landscapes.
Üks teine osa ajust muutub eriti aktiivseks just siis, kui me vaatame joonisfilme. See aktiveerub siis, kui me tunneme multifilmi ära, kui me joonistame karikatuure ning kui me näeme neist hallutsinatsioone. On väga põnev, et see piirkond nii spetsiifiline on. Ajus on ka selliseid osi, mis on seotud konkreetselt hoonete ja maastike
Around 1970, it was found that there were not only parts of the brain,
nägemise ja hallutsineerimisega.
but particular cells. "Face cells" were discovered around 1970. And now we know that there are hundreds of other sorts of cells, which can be very, very specific. So you may not only have "car" cells, you may have "Aston Martin" cells.
1970. aasta paiku avastati, et sellega ei ole seotud mitte ainult teatud ajuosad, vaid ka teatud tüüpi rakud. "Näorakud" avastati umbes 1970. aastal. Ja nüüdseks teame me, et on olemas ka sadu muid rakuliike, mis võivad olla väga-väga spetsiifilised. Niisiis võivad meie ajus olemas olla mitte ainult "autorakud", vaid koguni "Aston Martini rakud".
(Laughter)
(Naer)
I saw an Aston Martin this morning. I had to bring it in.
Ma nägin täna hommikul ühte Aston Martinit.
(Laughter)
Lihtsalt pidin seda mainima.
And now it's in there, somewhere. So --
Ja nüüd on ta kusagil seal sees. (Naer)
(Laughter)
Aga sellel tasandil, mida nimetatakse inferotemporaalseks ajukooreks,
now, at this level, in what's called the inferotemporal cortex, there are only visual images, or figments or fragments. It's only at higher levels that the other senses join in and there are connections with memory and emotion. And in the Charles Bonnet syndrome, you don't go to those higher levels. You're in these levels of inferior visual cortex, where you have thousands and tens of thousands and millions of images, or figments or fragmentary figments, all neurally encoded in particular cells or small clusters of cells.
on olemas ainult visuaalsed kujutised või kujutluspildid või fragmendid. Alles kõrgematel tasanditel astuvad mängu ka teised meeled ning tekivad seosed mälu ja tunnetega. Ja Charles Bonnet' sündroomi puhul jäävad need kõrgemad tasandid kõrvale. Sündroom puudutab madalama visuaalse ajukoore neid tasandeid, kus tuhanded ja kümned tuhanded ja miljonid kujutised või kujutluspildid, või kujutluspiltide fragmendid on kindlates rakkudes või väikestes rakugruppides neuraalselt kodeeritud.
Normally, these are all part of the integrated stream of perception, or imagination, and one is not conscious of them. It is only if one is visually impaired or blind that the process is interrupted. And instead of getting normal perception, you're getting an anarchic, convulsive stimulation, or release, of all of these visual cells in the inferotemporal cortex. So, suddenly, you see a face. Suddenly, you see a car. Suddenly this and suddenly that. The mind does its best to organize and to give some sort of coherence to this, but not terribly successfully.
Tavaliselt on kõik need kujutised tervikliku tajuvoo või kujutluse osaks. Ja me ei ole neist teadlikud. Ainult siis kui inimene on nägemispuudega või pime, katkeb see protsess. Ja normaalse tajuelamuse asemel leiab aset kõigi nende nägemisrakkude kaootiline, tõmblev stimulatsioon või vallandumine inferotemporaalses ajukoores. Niisiis näed sa äkitselt nägu. Või näed äkitselt autot. Äkitselt see ja äkitselt teine. Mõistus annab endast parima, et seda kogemust kuidagi korrastada ja luua selles mingisuguseid seoseid. Kuid see ei õnnestu väga hästi.
When these were first described, it was thought that they could be interpreted like dreams. But, in fact, people say, "I don't recognize the people. I can't form any associations. Kermit means nothing to me." You don't get anywhere, thinking of them as dreams.
Kui neid hallutsinatsioone esmakordselt kirjeldati, arvati, et neid on võimalik tõlgendada just nagu unenägusid. Tegelikult ütlevad aga inimesed: "Ma ei tunne neid inimesi. Mul ei teki mingeid seoseid." "Kermit ei tähenda mulle mitte midagi." Kui mõtleme neist kui unenägudest, ei jõua me mitte kuhugi.
Well, I've more or less said what I wanted. I think I just want to recapitulate and say this is common. Think of the number of blind people. There must be hundreds of thousands of blind people who have these hallucinations but are too scared to mention them. So this sort of thing needs to be brought into notice, for patients, for doctors, for the public. Finally, I think they are infinitely interesting and valuable, for giving one some insight as to how the brain works.
Noh, ma olen enam-vähem ära rääkinud kõik, mida plaanisin. Ma usun, et tahan lihtsalt teema kokku võtta ja öelda, et see nähtus on levinud. Mõelge pimedate inimeste arvule. Maailmas peab olema sadu tuhandeid pimedaid, kes näevad neid hallutsinatsioone, kuid kardavad neist rääkida. Niisiis tuleb sellele asjale juhtida nii patsientide, arstide kui ka avalikkuse tähelepanu. Lõppeks arvan ma, et nad on lõpmata huvitavad ja väärtuslikud, kuna annavad meile aimu sellest, kuidas aju töötab.
Charles Bonnet said, 250 years ago -- he wondered how, thinking of these hallucinations, how, as he put it, the theater of the mind could be generated by the machinery of the brain. Now, 250 years later, I think we're beginning to glimpse how this is done. Thanks very much.
Charles Bonnet ütles 250 aastat tagasi -- ta arutles kuidas, mõeldes neist hallutsinatsioonidest, kuidas, nagu ta selle sõnastas, aju masinavärk saab luua vaimu teatrit. Nüüd, 250 aastat hiljem, usun ma, et me hakkame saama aimu sellest kuidas see toimub. Suur aitäh.
(Applause)
(Aplaus)
Chris Anderson: That was superb. Thank you so much. You speak about these things with so much insight and empathy for your patients. Have you yourself experienced any of the syndromes you write about?
Chris Anderson: See oli suurepärane. Tänan Teid väga. Te räägite neist asjust niivõrd suure mõistmise ja empaatiaga oma patsientide suhtes. Kas Te olete ka ise kogenud mõningaid sündroome, millest te kirjutate?
Oliver Sacks: I was afraid you would ask that.
Oliver Sacks: Kartsingi, et Te seda küsite.
(Laughter)
(Naer)
Well, yeah, a lot of them. And, actually, I'm a little visually impaired myself. I'm blind in one eye and not terribly good in the other. And I see the geometrical hallucinations. But they stop there.
Nojah, paljusid neist. Ja tegelikult on ka mul endal väike nägemispuue. Ma olen ühest silmast pime ja ei näe ka teisega hirmus hästi. Ja ma näen geomeetrilisi hallutsinatsioone. Aga sellega see ka piirdub.
CA: And they don't disturb you? Because you understand what's doing it, it doesn't make you worried?
C.A.: Ja need ei häiri teid? Kuna te mõistate, mis neid põhjustab. Nad ei pane teid muretsema?
OS: Well, they don't disturb me any more than my tinnitus, which I ignore. They occasionally interest me, and I have many pictures of them in my notebooks. I've gone and had an fMRI myself, to see how my visual cortex is ticking over. And when I see all these hexagons and complex things, which I also have, in visual migraine, I wonder whether everyone sees things like this and whether things like cave art or ornamental art may have been derived from them a bit.
O.S.: Noh, nad ei sega mind rohkem kui mu kõrvakohin. Mida ma eiran. Aeg-ajalt pakuvad nad mulle huvi. Ja mul on neist märkmikes mitmeid joonistusi. Ma olen lasnud ka endale fMRI-d teha, et näha, kuidas mu visuaalne ajukoor juhtimise üle võtab. Ja kui ma näen kõiki neid kuusnurki ja kompleksseid objekte, mida ma samuti näen, migreeniauradena, siis mõtlen ma, et kas kõik inimesed näevad sääraseid asju ja kas sellised asjad nagu koopamaalingud või ornamendid võivad olla pisut neist tuletatud.
CA: That was an utterly, utterly fascinating talk. Thank you so much for sharing.
C.A.: See oli äärmiselt vaimustav ettekanne. Tänan Teid väga, et seda meiega jagasite.
OS: Thank you. Thank you.
O.S.: Aitäh. Aitäh.
(Applause)
(Aplaus)