Βλέπουμε με τα μάτια, ;oμως βλέπουμε και με το μυαλό. Και το να βλέπουμε με το μυαλό αποκαλείται συχνά φαντασία. Και είμαστε εξοικειωμένοι με τα τοπία της φαντασίας μας τα εσώτερα τοπία. Έχουμε ζήσει μαζί τους όλη μας τη ζωή. Όμως υπάρχουν και οι ψευδαισθήσεις. Και οι ψευδαισθήσεις είναι τελείως διαφορετικές. Δεν φαίνεται να είναι δικές μας δημιουργίες. Δεν φαίνεται να βρίσκονται κάτω από το δικό μας έλεγχο. Φαίνεται να έρχονται από έξω, μιμούμενες την αντίληψη.
We see with the eyes, but we see with the brain as well. And seeing with the brain is often called imagination. And we are familiar with the landscapes of our own imagination, our inscapes. We've lived with them all our lives. But there are also hallucinations as well. And hallucinations are completely different. They don't seem to be of our creation. They don't seem to be under control. They seem to come from the outside and to mimic perception.
Οπότε θα σας μιλήσω για τις ψευδαισθήσεις και μια ειδική περίπτωση οπτικής ψευδαίσθησης, που παρατηρώ στους ασθενείς μου. Πριν μερικούς μήνες πήρα ένα τηλεφώνημα από έναν οίκο ευγηρίας που εργάζομαι. Μου είπαν πως κάποια από τους οικότροφους, μια κυρία στα 90 της, έβλεπε διάφορα πράγματα, και αναρωτιούνταν αν τρελάθηκε, λη, επειδή είχε γεράσει, αν έπαθε κάποιο έμφραγμα ή αν είχε Αλτσχάιμερ.
So I am going to be talking about hallucinations and a particular sort of visual hallucination, which I see among my patients. A few months ago, I got a phone call from a nursing home where I work. They told me that one of their residents, an old lady in her 90s, was seeing things, and they wondered if she'd gone bonkers or, because she was an old lady, whether she'd had a stroke, or whether she had Alzheimer's.
Οπότε μου ζήτησαν να εξετάσω τη Ροζαλί, τη γηραιά κυριά. Πήγα να τη δω. Ήταν εμφανές αμέσως ότι είχε σώας τας φρένας, είχε διαύγια πνεύματος καθώς και αδιαμφισβήτητη ευφυία. Όμως ήταν ξαφνιασμένη και αρκετά σαστισμένη επειδή έβλεπε πράγματα. Εκείνη μου είπε - οι νοσοκόμες παρέβλεψαν να το πουν - ότι ήταν τυφλή, είχε πλήρη απώλεια όρασης, από εκφύλιση ώχρας, εδώ και πέντε χρόνια. Όμως τώρα, τις τελευταίες μέρες, έβλεπε διάφορα πράγματα.
And so they asked me if I would come and see Rosalie, the old lady. I went in to see her. It was evident straightaway that she was perfectly sane and lucid and of good intelligence, but she'd been very startled and very bewildered, because she'd been seeing things. And she told me -- the nurses hadn't mentioned this -- that she was blind, that she had been completely blind from macular degeneration for five years. But now, for the last few days, she'd been seeing things.
Όπότε τη ρώτησα, «Τι είδους πράγματα;» Και μου είπε, «Ανθρώπους με ανατολίτικα ρούχα, με ριχτάρια που ανεβοκατεβαίνουν σκάλες. Ένας άντρας που γυρνάει προς το μέρος μου και γελάει. Όμως έχει μεγάλα δόντια στη μία πλευρά του στόματός του. Ζώα επίσης. Βλέπω ένα λευκό κτήριο. Χιονίζει, χιόνι μαλακό. Βλέπω ένα άλογο, με ιπποσκευή, να απομακρύνει το χιόνι. Έπειτα, ένα βράδυ, το σκηνικό αλλάζει. Βλέπω γάτες και σκύλους να περπατούν προς εμένα. Έρχονται μέχρι ένα σημείο και μετά σταματούν. Έπειτα αλλάζει πάλι. Βλέπω πολλά παιδιά. Ανεβοκατεβαίνουν σκάλες. Φορούν φωτεινά χρώματα, ροζ και γαλάζιο, σαν τα ανατολίτικα ενδύματα».
So I said, "What sort of things?" And she said, "People in Eastern dress, in drapes, walking up and down stairs. A man who turns towards me and smiles, but he has huge teeth on one side of his mouth. Animals too. I see a white building. It's snowing, a soft snow. I see this horse with a harness, dragging the snow away. Then, one night, the scene changes. I see cats and dogs walking towards me. They come to a certain point and then stop. Then it changes again. I see a lot of children. They're walking up and down stairs. They wear bright colors, rose and blue, like Eastern dress."
Μερικές φορές, είπε, πριν έρθουν οι άνθρωποι, έβλεπε ροζ και γαλάζια τετράγωνα στο πάτωμα, τα οποία φαίνονταν να φτάνουν μέχρι το ταβάνι. Τη ρώτησα, «Είναι σαν όνειρο;» Και μου απάντησε, «Όχι, δεν είναι σαν όνειρο. Είναι σαν ταινία». Πρόσθεσε, «Έχει χρώμα. Έχει κίνηση. Αλλά δεν έχει ήχους, σαν βουβή ταινία». Ενώ σχολίασε ότι ήταν και κάπως βαρετή ταινία.
Sometimes, she said, before the people come on, she may hallucinate pink and blue squares on the floor, which seem to go up to the ceiling. I said, "Is this like a dream?" And she said, "No, it's not like a dream. It's like a movie." She said, "It's got color. It's got motion. But it's completely silent, like a silent movie." And she said it's a rather boring movie.
(Γέλια)
(Laughter)
Είπε, «Όλος αυτός ο κόσμος με τα ανατολίτικα ρούχα, ανεβοκατεβαίνοντας σκάλες, τόσο μονότονο, τόσο περιορισμένο».
She said, "All these people with Eastern dress, walking up and down, very repetitive, very limited."
(Γέλια)
(Laughter)
Και έχει και άισθηση του χιούμορ. Γνώριζε ότι ήταν ψευδαίσθηση, αλλά φοβόταν. Είχε ζήσει 95 χρόνια και δεν είχε ποτέ της ψευδαισθήσεις. Έλεγε ότι οι ψευδαισθήσεις δεν σχετίζονταν με ό,τι σκεφτόταν, αισθανόταν ή έκανε, πως φαίνονταν να έρχονται ή να εξαφανίζονται από μόνες τους. Δεν είχε κανένα έλεγχο πάνω τους. Έλεγε ότι δεν αναγνώριζε κανέναν από τους ανθρώπους ή τα μέρη που έβλεπε στις ψευδαισθήσεις, και κανένας από τους ανθρώπους ή τα ζώα, δεν φαινόταν να της δίνει σημασία. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι συνέβαινε. Αναρωτιόταν αν είχε τρελαθεί, ή αν έχανε τα λογικά της.
And she had a sense of humor. She knew it was a hallucination, but she was frightened. She had lived 95 years, and she'd never had a hallucination before. She said that the hallucinations were unrelated to anything she was thinking or feeling or doing, that they seemed to come on by themselves, or disappear. She had no control over them. She said she didn't recognize any of the people or places in the hallucinations, and none of the people or the animals -- well, they all seemed oblivious of her. And she didn't know what was going on. She wondered if she was going mad or losing her mind.
Λοιπόν, την εξέτασα προσεκτικά. Ήταν μια πανέξυπνη γριά κυρία. Είχε σώας τας φρένας. Δεν είχε προβλήματα υγείας. Δεν έπαιρνε φάρμακα, τα οποία θα προκαλούσαν ψευδαισθήσεις. Όμως ήταν τυφλή. Οπότε της είπα, «Νομίζω πως ξέρω τι έχετε». Είπα, «Υπάρχει μια ειδική μορφή οπτικής ψευδαίσθησης η οποία συνάδει με έκπτωση της όρασης ή με τύφλωση. Είχε περιγραφεί αρχικά», συνέχισα, «τον 18ο αιώνα, από έναν άνδρα εν ονόματι Τσαρλς Μπόνετ. Έχετε το σύνδρομο Τσάρλς Μπόνετ. Δεν έχει απολύτως τίποτα ο εγκέφαλός σας. Δεν έχουν απολύτως τίποτα τα λογικά σας. Έχετε το σύνδρομο Τσάρλς Μπόνετ».
Well, I examined her carefully. She was a bright old lady, perfectly sane. She had no medical problems. She wasn't on any medications which could produce hallucinations. But she was blind. And I then said to her, "I think I know what you have." I said, "There is a special form of visual hallucination which may go with deteriorating vision or blindness. This was originally described," I said, "right back in the 18th century, by a man called Charles Bonnet. And you have Charles Bonnet syndrome. There's nothing wrong with your brain. There's nothing wrong with your mind. You have Charles Bonnet syndrome."
Και ένιωσε πολύ ανακουφισμένη από αυτό, δηλαδή ότι δεν είχε κάποιο σοβαρό πρόβλημα, ενώ έδειξε αρκετά περίεργη. Με ρώτησε, «Ποιος είναι αυτός ο Τσάρλς Μπόνετ; Είχε και εκείνος ψευδαισθήσεις;» Και συνέχισε, «Πες σε όλες τις νοσοκόμες ότι έχω σύνδρομο Τσάρλς Μπόνετ».
And she was very relieved at this, that there was nothing seriously the matter, and also rather curious. She said, "Who is this Charles Bonnet?" She said, "Did he have them himself?" And she said, "Tell all the nurses that I have Charles Bonnet syndrome."
(Γέλια)
(Laughter)
«Δεν είμαι τρελή. Δεν έχω άνοια. Έχω σύνδρομο Τσάρλς Μπόνετ». Λοιπόν, αυτό είπα και στις νοσοκόμες.
"I'm not crazy. I'm not demented. I have Charles Bonnet syndrome." Well, so, I did tell the nurses.
Αυτό, για εμένα, είναι σύνηθες. Εργάζομαι σε γηροκομεία, ως επί το πλείστον. Εξετάζω αρκετούς ηλικιωμένους οι οποίοι είναι βαρήκοοι ή έχουν οπτικές βλάβες. Περίπου 10% των βαρήκοων έχουν μουσικές ψευδαισθήσεις. Ενώ περίπου 10% όσων έχουν οπτικές βλάβες έχουν οπτικές ψευδαισθήσεις. Δεν είναι απαραίτητο να είναι κάποιος πλήρως τυφλός, αρκεί να έχει επαρκή έκπτωση.
Now this, for me, is a common situation. I work in old-age homes, largely. I see a lot of elderly people who are hearing-impaired or visually impaired. About 10 percent of the hearing-impaired people get musical hallucinations. And about 10 percent of the visually impaired people get visual hallucinations. You don't have to be completely blind, only sufficiently impaired.
Τώρα στην αρχική περιγραφή του 18ου αιώνα, ο Τσάρλς Μπόνετ δεν τις είχε. Ο παππούς του είχε αυτές τις ψευδαισθήσεις. Ο παππούς του ήταν δικαστής, ένας ηλικιωμένος. Είχε κάνει εγχείρηση για καταρράκτη. Η όρασή του ήταν αρκετά περιορισμένη. Και το 1759 περιέγραψε στον εγγονό του διάφορα πράγματα που έβλεπε.
Now, with the original description in the 18th century, Charles Bonnet did not have them. His grandfather had these hallucinations. His grandfather was a magistrate, an elderly man. He'd had cataract surgery. His vision was pretty poor. And in 1759, he described to his grandson various things he was seeing.
Το πρώτο πράγμα που είπε ότι είδε ήταν ένα μαντήλι να αιωρείται. Ήταν ένα μεγάλο μπλε μαντήλι με τέσσερις πορτοκαλί κύκλους. Και γνώριζε ότι είναι ψευδαίσθηση. Δεν γίνεται να αιωρούνται τα μαντήλια. Έπειτα είδε ένα μεγάλο τροχό να αιωρείται. Ορισμένες φορές όμως δεν ήταν σίγουρος για το αν είχε ψευδαισθήσεις ή όχι. Διότι οι ψευδαισθήσεις συμπλήρωναν το γενικό πλαίσιο των εικόνων. Έτσι σε μια περίπτωση, όταν οι εγγονές του τους επισκέφτηκαν, είπε, «Και ποιοι είναι αυτοί οι γοητευτικοί νεαροί κύριοι που σας συνοδεύουν;»
The first thing he said was he saw a handkerchief in midair. It was a large blue handkerchief with four orange circles. And he knew it was a hallucination. You don't have handkerchiefs in midair. And then he saw a big wheel in midair. But sometimes he wasn't sure whether he was hallucinating or not, because the hallucinations would fit in the context of the visions. So on one occasion, when his granddaughters were visiting them, he said, "And who are these handsome young men with you?"
(Γέλια)
(Laughter)
Και εκείνες απάντησαν, «Μα, Παππού, δεν υπάρχουν γοητευτικοί νεαροί κύριοι εδώ». Και οι γοητευτικοί νεαροί κύριοι εξαφανίστηκαν. Είναι χαρακτηριστικό αυτών των ψευδαισθήσεων να έρχονται και να φεύγουν αστραπιαία. Συνήθως δεν εμφανίζονται ή σβήνουν αργά. Είναι κάπως ξαφνικές, και αλλάζουν ξαφνικά.
And they said, "Alas, Grandpapa, there are no handsome young men." And then the handsome young men disappeared. It's typical of these hallucinations that they may come in a flash and disappear in a flash. They don't usually fade in and out. They are rather sudden, and they change suddenly.
Ο Τσάρλς Λούλιν, ο παππούς, είχε δει εκατοντάδες διαφορετικές φιγούρες, διάφορα τοπία όλων των ειδών. Και σε μια περίπτωση είχε δει έναν άνδρα με μπουρνούζι να καπνίζει πίπα, και αντιλήφθηκε ότι ήταν ο ίδιος. Ήταν η μόνη φιγούρα που αναγνώριζε. Σε μια περίπτωση καθώς περπατούσε στους δρόμους του Παρισιού, είδε - και αυτό ήταν αληθινό - μια σκαλωσιά. Όμως όταν γύρισε σπίτι, είδε μια λιλιπούτεια σκαλωσιά ύψους 15 εκατοστών, πάνω στο γραφείο του. Ετούτη η εμμονή της αντίληψης ονομάζεται μερικές φορές, παλινοψία.
Charles Lullin, the grandfather, saw hundreds of different figures, different landscapes of all sorts. On one occasion, he saw a man in a bathrobe smoking a pipe, and realized it was himself. That was the only figure he recognized. On one occasion, when he was walking in the streets of Paris, he saw -- this was real -- a scaffolding. But when he got back home, he saw a miniature of the scaffolding, six inches high, on his study table. This repetition of perception is sometimes called "palinopsia."
Με εκείνον, καθώς και τη Ροζαλί, εκείνο που φαίνεται να συμβαίνει - και η Ροζαλί ρώτησε, "Τι συμβαίνει;" - και της απάντησα ότι καθώς χάνεις την όραση σου, καθώς τα οπτικά μέρη του εγκεφάλου δεν λαμβάνουν πια εισροές, γίνονται υπερκινητικά και διεγείρονται. Οπότε αρχίζουν να μεταδίδουν ώσεις αυθόρμητα. Και αρχίζεις να βλέπεις πράγματα. Και τα πράγματα που βλέπεις μπορούν να γίνουν αρκετά πολύπλοκα.
With him and with Rosalie, what seems to be going on -- and Rosalie said, "What's going on?" -- and I said that as you lose vision, as the visual parts of the brain are no longer getting any input, they become hyperactive and excitable, and they start to fire spontaneously. And you start to see things. The things you see can be very complicated indeed.
Για μία άλλη ασθενή μου, που είχε κι αυτή μερική όραση, κάποια οράματα ήταν ενοχλητικά. Σε μία περίπτωση είπε ότι είδε έναν άνδρα με ένα ριγωτό πουκάμισο σε ένα εστιατόριο. Εκείνος γύρισε προς το μέρος της, και μετά χωρίστηκε σε έξι ολόιδιες φιγούρες με ριγωτά πουκάμισα, οι οποίες άρχισαν να περπατούν προς το μέρος της. Και έπειτα οι έξι φιγούρες ενώθηκαν ξανά, σαν ακορντεόν. Κάποια στιγμή, καθώς οδηγούσε, ή πιο συγκεκριμένα, όταν οδηγούσε ο σύζυγός της, ο δρόμος χωρίστηκε στα τέσσερα. Και αισθάνθηκε το σώμα της να πηγαίνει συγχρόνως και στους τέσσερις δρόμους.
With another patient of mine who also had some vision, the visions she had could be disturbing. On one occasion, she said she saw a man in a striped shirt in a restaurant. And he turned round, and then he divided into six figures in striped shirts, who started walking towards her. And then the six figures came together, like a concertina. Once, when she was driving, or rather, her husband was driving, the road divided into four and she felt herself going simultaneously up four roads.
Είχε αρκετά κινητικές ψευδαισθήσεις επίσης. Αρκετές από αυτές είχαν να κάνουν με το αυτοκίνητο. Ορισμένες φορές έβλεπε έναν έφηβο να κάθεται στο καπό του αυτοκινήτου. Εκείνος συγκρατούνταν καλά και μετακινιόταν επιδέξια όταν το όχημα έστριβε. Και έπειτα όταν σταματούσαν, το αγόρι εκτοξευόταν κάθετα, 30 μέτρα στον αέρα, και έπειτα εξαφανιζόταν.
She had very mobile hallucinations as well. A lot of them had to do with a car. Sometimes she would see a teenage boy sitting on the hood of the car. He was very tenacious, and he moved rather gracefully when the car turned. And then when they came to a stop, the boy would do a sudden vertical takeoff, 100 foot in the air, and then disappear.
Μία άλλη ασθενής μου είχε διαφορετικού τύπου ψευδαισθήσεις. Ετούτη η γυναίκα δεν είχε προβλήματα με τα μάτια της, αλλά με τα οπτικά μέρη του εγκεφάλου της. Ένας μικρός όγκος στον ινιακό φλοιό. Και, μεταξύ αυτών, έβλεπε καρτούν. Αυτά τα καρτούν ήταν διάφανα και κάλυπταν το μισό οπτικό της πεδίο, σαν ένα παραβάν. Και ιδίως έβλεπε το καρτούν του Κέρμιτ του Βάτραχου.
Another patient of mine had a different sort of hallucination. This was a woman who didn't have trouble with her eyes but the visual parts of her brain, a little tumor in the occipital cortex. And, above all, she would see cartoons. And these cartoons would be transparent, and would cover half the visual field, like a screen. And especially, she saw cartoons of Kermit the Frog.
(Γέλια)
(Laughter)
Τώρα, εγώ δεν βλέπω το Σέσαμι Στριτ, αλλά εκείνη έλεγε συνεχώς, «Γιατί τον Κέρμιτ;» είπε,«Ο Κέρμιτ ο Βάτραχος δε μου λέει τίποτα». Αναρωτήθηκα για Φροϋδικούς προσδιοριστικούς παράγοντες: Γιατί τον Κέρμιτ; «Ο Κέρμιτ ο Βάτραχος δεν μου λέει τίποτα».
Now, I don't watch Sesame Street, but she made a point of saying, "Why Kermit?" she said, "Kermit the Frog means nothing to me." You know, I was wondering about Freudian determinants: Why Kermit? "Kermit the Frog means nothing to me."
Δεν την απασχολούσαν τα καρτούν περισσότερο. Εκείνο που την ενοχλούσε ήταν ότι έβλεπε επίμονες εικόνες ή ψευδαισθήσεις προσώπων και όπως η Ροζαλί, τα πρόσωπα συχνά ήταν παραμορφωμένα, με μεγάλα δόντια ή πολύ μεγάλα μάτια. Και αυτά την φόβιζαν. Λοιπόν, τι συμβαίνει σε αυτούς τους ανθρώπους; Ώς γιατρός, πρέπει να προσπαθήσω να ορίσω αυτό που συμβαίνει και να καθησυχάσω τον κόσμο. Και κυρίως να τους καθησυχάσω για το ότι δεν είναι παράφρονες.
She didn't mind the cartoons too much. But what did disturb her was she got very persistent images or hallucinations of faces, and as with Rosalie, the faces were often deformed, with very large teeth or very large eyes. And these frightened her. Well, what is going on with these people? As a physician, I have to try and define what's going on and to reassure people, especially to reassure them that they're not going insane.
Σε περίπου 10%, όπως είπα, των ατόμων με οπτικές βλάβες συμβαίνει αυτό. Όμως μόνο το 1% των ατόμων τις παραδέχεται. Διότι φοβούνται ότι θα τους αποκαλέσουν τρελούς ή κάτι παρεμφερές. Και αν τις αναφέρουν στους δικούς τους γιατρούς ίσως να τους κάνουν λανθασμένη διάγνωση.
Something like 10 percent, as I said, of visually impaired people get these. But no more than one percent of the people acknowledge them, because they are afraid they will be seen as insane or something. And if they do mention them to their own doctors, they may be misdiagnosed.
Ιδιαίτερα, το σκεπτικό είναι ότι εάν βλέπεις πράγματα ή ακούς πράγματα, τρελαίνεσαι. Όμως οι ψυχωτικές ψευδαισθήσεις είναι τελείως διαφορετικές. Οι ψυχωτικές ψευδαισθήσεις, είτε είναι οπτικές είτε φωνητικές, απευθύνονται σε εσένα. Σε κατηγορούν. Σε σαγηνεύουν. Σε εξευτελίζουν. Σε χλευάζουν. Αλληλεπιδράς μαζί τους. Δεν υπάρχει αυτό το χαρακτηριστικό της αυτοαναφοράς με τις Τσαρλς Μπόνετ ψευδαισθήσεις. Είναι μια ταινία. Βλέπεις μια ταινία η οποία δεν σε αφορά. Ή έτσι το βλέπει ο κόσμος.
In particular, the notion is that if you see things or hear things, you're going mad. But the psychotic hallucinations are quite different. Psychotic hallucinations, whether they are visual or vocal, they address you. They accuse you, they seduce you, they humiliate you, they jeer at you. You interact with them. There is none of this quality of being addressed with these Charles Bonnet hallucinations. There is a film. You're seeing a film which has nothing to do with you -- or that's how people think about it.
Υπάρχει επίσης κάτι σπάνιο, που ονομάζεται επιληψία κροταφικού λοβού. Και ορισμένες φορές, αν κάποιος το έχει, αισθάνεται τον εαυτό του να μεταφέρεται σε κάποιο χώρο και χρόνο του παρελθόντος. Βρίσκεσαι σε μια συγκεκριμένη διασταύρωση. Μυρίζει ψημμένα κάστανα. Ακούς τη κίνηση. Όλες οι αισθήσεις συμμετέχουν. Και περιμένεις το κορίτσι σου. Είναι απόγευμα Τρίτης πίσω στο 1982. Και οι ψευδαισθήσεις του κροταφικού λοβού είναι πολυαισθητηριακές ψευδαισθήσεις, γεμάτες συναίσθημα, γεμάτες οικειότητα, βρισκόμενες στο χώρο και το χρόνο, συνεκτικές, δραματικές. Εκείνες του Τσαρλς Μπόνετ είναι τελείως διαφορετικές.
There is also a rare thing called temporal lobe epilepsy, and sometimes, if one has this, one may feel oneself transported back to a time and place in the past. You're at a particular road junction. You smell chestnuts roasting. You hear the traffic. All the senses are involved. And you're waiting for your girl. And it's that Tuesday evening back in 1982. The temporal lobe hallucinations are all sense hallucinations, full of feeling, full of familiarity, located in space and time, coherent, dramatic. The Charles Bonnet ones are quite different.
Στις ψευδαισθήσεις Τσαρλς Μπόνετ, έχουμε πολλών τύπων επίπεδα, από γεωμετρικές ψευδαισθήσεις -- όπως τα ροζ και μπλε τετράγωνα που είχε η γυναίκα -- έως ιδιαίτερα πολύπλοκες ψευδαισθήσεις με φιγούρες και ιδίως πρόσωπα. Τα πρόσωπα, και μερικές φορές τα παραμορφωμένα πρόσωπα, είναι οι πιο συνήθεις σε αυτού του τύπου τις ψευδαισθήσεις. Και οι δεύτερες πιο συνήθεις είναι τα καρτούν.
In the Charles Bonnet hallucinations, you have all sorts of levels, from the geometrical hallucinations -- the pink and blue squares the woman had -- up to quite elaborate hallucinations with figures and especially faces. Faces, and sometimes deformed faces, are the single commonest thing in these hallucinations. And one of the second commonest is cartoons.
Οπότε, τι συμβαίνει; Το ενδιαφέρον είναι, ότι τα τελευταία χρόνια, έγινε εφικτή η λειτουργική απεικόνιση του εγκεφάλου, να κάνουμε λΜΤ σε ανθρώπους που έχουν ψευδαισθήσεις, και να ανακαλύψουμε ότι ενεργοποιούνται διαφορετικά μέρη του οπτικού εγκεφάλου καθώς έχουν ψευδαισθήσεις. Όταν οι άνθρωποι έχουν τις απλές γεωμετρικές ψευδαισθήσεις, ο πρωτοταγής οπτικός φλοιός ενεργοποιείται. Είναι το κομμάτι του εγκεφάλου που αντιλαμβάνεται τα όρια και τα μοτίβα. Δεν σχηματίζεις εικόνες με το πρωτοταγή οπτικό φλοιό.
So, what is going on? Fascinatingly, in the last few years, it's been possible to do functional brain imagery, to do fMRI on people as they are hallucinating, and, in fact, to find that different parts of the visual brain are activated as they are hallucinating. When people have these simple, geometrical hallucinations, the primary visual cortex is activated. This is the part of the brain which perceives edges and patterns. You don't form images with your primary visual cortex.
Όταν σχηματίζονται οι εικόνες, ένα υψηλότερο τμήμα του οπτικού φλοιού συμμετέχει στον κροταφιαίο λοβό. Και συγκεκριμένα, μια περιοχή του κροταφιαίου λοβού που ονομάζεται ατρακτοειδής έλικα. Και είναι γνωστό ότι άνθρωποι που έχουν βλάβη στην ατρακτοειδή έλικα, πιθανόν να χάσουν την ικανότητά τους να αναγνωρίζουν πρόσωπα. Όμως αν συβαίνει κάποια ανώμαλη δραστηριότητα στην ατρακτοειδή έλικα, μπρεί να έχουν ψευδαισθήσεις προσώπων. Και ακριβώς αυτό είναι που εντοπίζουμε σε κάποιους από αυτούς τους ανθρώπους. Υπάρχει μια περιοχή στο άνω τμήμα της έλικας αυτής όπου αναπαρίστανται τα δόντια και τα μάτια. Και το τμήμα αυτό της έλικας ενεργοποιείται όταν οι άνθρωποι έχουν τις παραμορφωμένες ψευδαισθήσεις.
When images are formed, a higher part of the visual cortex is involved, in the temporal lobe. And in particular, one area of the temporal lobe is called the fusiform gyrus. And it's known that if people have damage in the fusiform gyrus, they may lose the ability to recognize faces. But if there's an abnormal activity in the fusiform gyrus, they may hallucinate faces, and this is exactly what you find in some of these people. There is an area in the anterior part of this gyrus where teeth and eyes are represented, and that part of the gyrus is activated when people get the deformed hallucinations.
Υπάρχει ένα άλλο τμήμα του εγκεφάλου όπου ενεργοποιείται ειδικά όταν κάποιος βλέπει καρτούν. Ενεργοποιείται όταν κάποιος αναγνωρίζει καρτούν, όταν σχεδιάζει καρτούν και όταν τα βλέπει ως ψευδαισθήσεις. Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον ότι αυτό πρέπει να είναι ακριβές. Υπάρχουν άλλα τμήματα του εγκεφάλου τα οποία συμμετέχουν ακριβώς στην αναγνώριση και ψευδαίσθηση κτηρίων και τοπίων.
There is another part of the brain which is especially activated when one sees cartoons. It's activated when one recognizes cartoons, when one draws cartoons and when one hallucinates them. It's very interesting that that should be specific. There are other parts of the brain which are specifically involved with the recognition and hallucination of buildings and landscapes.
Γύρω στο 1970 ανακαλύφθηκε ότι συμμετέχουν όχι μόνο συγκεκριμένα τμήματα του εγκεφάλου αλλά και συγκεκριμένα κύτταρα. Τα "κύτταρα προσώπων" ανακαλύφθηκαν περίπου το 1970. Και τώρα γνωρίζουμε ότι υπάρχουν εκατοντάδες άλλων τύπων κύτταρα, τα οποία έχουν απολύτως ακριβή ρόλο. Οπότε μπορεί όχι μόνο να έχετε κύτταρα «αυτοκινήτων» αλλά κύτταρα "Άστον Μάρτιν".
Around 1970, it was found that there were not only parts of the brain, but particular cells. "Face cells" were discovered around 1970. And now we know that there are hundreds of other sorts of cells, which can be very, very specific. So you may not only have "car" cells, you may have "Aston Martin" cells.
(Γέλια)
(Laughter)
Είδα μια Άστον Μάρτιν σήμερα το πρωί. Έπρεπε να το αναφέρω.
I saw an Aston Martin this morning. I had to bring it in.
(Γέλια)
(Laughter)
Και τώρα είναι κάπου εδώ μέσα. Έτσι --
And now it's in there, somewhere. So --
(Γέλια)
(Laughter)
Τώρα, σε αυτό το επίπεδο λειτουργίας, μέσα σε αυτό που λέμε κάτω κροταφικό φλοιό, υπάρχουν μόνο οπτικές εικόνες, ή επινοήματα ή αποσπάσματα. Μόνο σε ανώτερα (διανοητικά) επίπεδα συμμετέχουν και υπόλοιπες αισθήσεις και δημιουργούνται συνδέσεις μεταξύ μνήμης και συναισθημάτων. Και στο σύνδρομο Τσαρλς Μπόνετ δεν φτάνεις σε αυτά τα ανώτερα επίπεδα. Μένεις στα επίπεδα του κατώτερου οπτικού φλοιού όπου έχεις χιλιάδες και δεκάδες χιλιάδες και εκατομμύρια εικόνες ή επινοήματα ή αποσπασμένα επινοήματα, όλα νευρικά κωδικοποιημένα σε συγκεκριμένα κύτταρα ή μικρά συμπλέγματα κυττάρων.
now, at this level, in what's called the inferotemporal cortex, there are only visual images, or figments or fragments. It's only at higher levels that the other senses join in and there are connections with memory and emotion. And in the Charles Bonnet syndrome, you don't go to those higher levels. You're in these levels of inferior visual cortex, where you have thousands and tens of thousands and millions of images, or figments or fragmentary figments, all neurally encoded in particular cells or small clusters of cells.
Κανονικά αυτά αποτελούν μέρος μιας ολοκληρωμένης ροής αντίληψης ή φαντασίας. Και τις οποίες δεν συνειδητοποιούμε. Μόνο όταν κάποιος έχει οπτικές βλάβες ή είναι τυφλός, η διαδικασία αυτή διακόπτεται. Και αντί να έχεις κανονική αντίληψη, σου εμφανίζεται μία αναρχική, σπασμωδική διέγρεση ή απελευθέρωση όλων αυτών των οπτικών κυττάρων, στο κάτω κροταφικό φλοιό. Έτσι, ξαφνικά βλέπεις ένα πρόσωπο. Ξαφνικά βλέπεις ένα αυτοκίνητο. Ξαφνικό αυτό και ξαφνικά εκέινο. Το μυαλό κάνει ότι καλύτερο να οργανώσει και να δώσει κάποια συνεκτικότητα σε αυτό. Αλλά όχι σαφώς επιτυχημένα.
Normally, these are all part of the integrated stream of perception, or imagination, and one is not conscious of them. It is only if one is visually impaired or blind that the process is interrupted. And instead of getting normal perception, you're getting an anarchic, convulsive stimulation, or release, of all of these visual cells in the inferotemporal cortex. So, suddenly, you see a face. Suddenly, you see a car. Suddenly this and suddenly that. The mind does its best to organize and to give some sort of coherence to this, but not terribly successfully.
Όταν αυτά περιγράφηκαν για πρώτη φορά θεωρήθηκε ότι πρέπει να ερμηνευτούν ως όνειρα. Όμως στην πραγματικότητα οι άνθρωποι λένε, «Δεν αναγνωρίζω τον κόσμο. Δεν μπορώ να τους συνδέσω. Ο Κέρμιτ δε μου λέει κάτι». Δεν μπορείς να καταφέρεις κάτι αν τα βλέπεις ως όνειρα.
When these were first described, it was thought that they could be interpreted like dreams. But, in fact, people say, "I don't recognize the people. I can't form any associations. Kermit means nothing to me." You don't get anywhere, thinking of them as dreams.
Λοιπόν, έχω πει πάνω κάτω ότι επιθυμούσα. Νομίζω πως θα ανακεφαλαιώσω και θα πω πως αυτό είναι κάτι κοινό. Σκεφτείτε τον αριθμό των τυφλών ατόμων. Θα πρέπει να υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες τυφλών που έχουν αυτές τις ψευδαισθήσεις, αλλά φοβούνται πολύ να τις αναφέρουν. Οπότε αυτή η κατάσταση πρέπει να φανερωθεί, για γονείς, γιατρούς, για το κοινό. Κλείνοντας, νομίζω πως είναι απεριόριστα ενδιαφέροντες και πολύτιμες με το να μας δίνουν βαθιά γνώση στο πώς δουλεύει ο εγκέφαλος.
Well, I've more or less said what I wanted. I think I just want to recapitulate and say this is common. Think of the number of blind people. There must be hundreds of thousands of blind people who have these hallucinations but are too scared to mention them. So this sort of thing needs to be brought into notice, for patients, for doctors, for the public. Finally, I think they are infinitely interesting and valuable, for giving one some insight as to how the brain works.
Ο Τσαρλς Μπόνετ είπε, πριν 250 χρόνια - αναρωτιόταν πως, σκεφτόμενος αυτές τις ψευδαισθήσεις, πως, όπως το έθετε, το θέατρο του νου γεννάται από τους μηχανισμούς του εγκεφάλου. Τώρα, 250 χρόνια μετά, νομίζω πως αρχίζουμε να έχουμε μια φευγαλέα εικόνα για το πως συμβαίνει. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
Charles Bonnet said, 250 years ago -- he wondered how, thinking of these hallucinations, how, as he put it, the theater of the mind could be generated by the machinery of the brain. Now, 250 years later, I think we're beginning to glimpse how this is done. Thanks very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Κρις Άντερσον: Αυτό ήταν εξαίσιο. Σας ευχαριστούμε τόσο πολύ. Μιλάτε για αυτά τα πράγματα με τέτοια διορατικότητα και συναίσθηση για τους ασθενείς σας. Έχετε εσείς ο ίδιος αντιληφθεί κάποιο από αυτά τα σύνδρομα για τα οποία γράφετε;
Chris Anderson: That was superb. Thank you so much. You speak about these things with so much insight and empathy for your patients. Have you yourself experienced any of the syndromes you write about?
Όλιβερ Σακς: Το φοβήθηκα πως θα κάνατε αυτήν την ερώτηση.
Oliver Sacks: I was afraid you would ask that.
(Γέλια)
(Laughter)
Λοιπόν, ναι, αρκετά από αυτά. Και στην πραγματικότητα έχω περιορισμένη όραση εγώ ο ίδιος. Είμαι τυφλός από το ένα μάτι και δεν είμαι ιδιαίτερα καλός στο άλλο. Και βλέπω τις γεωμετρικές ψευδαισθήσεις. Αλλά σταματούν εκεί.
Well, yeah, a lot of them. And, actually, I'm a little visually impaired myself. I'm blind in one eye and not terribly good in the other. And I see the geometrical hallucinations. But they stop there.
ΚΑ: Και αυτό δεν σας ενοχλεί; Διότι αντιλαμβάνεστε τι συμβαίνει. Δεν σας ανησυχεί;
CA: And they don't disturb you? Because you understand what's doing it, it doesn't make you worried?
ΟΣ: Ξέρετε δεν με ενοχλούν περισσότερο απ' ότι η εμβοή μου. Την οποία αγνοώ. Περιστασιακά προκαλούν το ενδιαφέρον μου. Και έχω αρκετά σχέδια τους στις σημειώσεις μου. Πήγα και έκανα τη λΜΤ ο ίδιος για να δω πως ο οπτικός φλοιός επιβάλλεται. Και όταν βλέπω αυτά τα εξάγωνα και άλλα πολύπλοκα σχήματα, το οποία επίσης έχω, σε οπτικές ημικρανίες, αναρωτιέμαι αν και οι υπόλοιποι βλέπουν τα πράγματα έτσι, καθώς και αν σχέδια όπως η τέχνη των σπηλάιων ή η διακοσμητική τέχνη να έχουν προέλθει λίγο και από αυτές.
OS: Well, they don't disturb me any more than my tinnitus, which I ignore. They occasionally interest me, and I have many pictures of them in my notebooks. I've gone and had an fMRI myself, to see how my visual cortex is ticking over. And when I see all these hexagons and complex things, which I also have, in visual migraine, I wonder whether everyone sees things like this and whether things like cave art or ornamental art may have been derived from them a bit.
ΚΑ: Αυτή ήταν μια απολύτως συναρπαστική ομιλία. Ευχαριστούμε πολύ που τα μοιραστήκατε.
CA: That was an utterly, utterly fascinating talk. Thank you so much for sharing.
ΟΣ: Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ.
OS: Thank you. Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)