Vidíme očima, ale vidíme také mozkem. A vidění mozkem je často nazývané obrazotvorností. Důvěrně poznáme krajinu vlastní představivosti, naše nitro. Žijeme s ním celý náš život. Existují však také halucinace, a ty jsou úplně odlišné. Nezdají se být naším výtvorem. Nezdá se, že bychom je měli pod kontrolou. Přicházejí jakoby z venku a napodobují smyslové vnímání.
We see with the eyes, but we see with the brain as well. And seeing with the brain is often called imagination. And we are familiar with the landscapes of our own imagination, our inscapes. We've lived with them all our lives. But there are also hallucinations as well. And hallucinations are completely different. They don't seem to be of our creation. They don't seem to be under control. They seem to come from the outside and to mimic perception. So I am going to be talking about hallucinations
Budu tedy hovořit o halucinacích, o určitém druhu zrakových halucinací, které pozoruji u svých pacientů. Před pár měsíci jsem měl telefonát z pečovatelského domu, ve kterém pracuji. Říkali mi, že jedna z našich pacientek, stará paní, více jak 90letá, viděla věci. Zajímali se, zda se zbláznila nebo, když šlo o starou paní, zda měla mozkovou příhodu nebo Alzheimera.
and a particular sort of visual hallucination, which I see among my patients. A few months ago, I got a phone call from a nursing home where I work. They told me that one of their residents, an old lady in her 90s, was seeing things, and they wondered if she'd gone bonkers or, because she was an old lady, whether she'd had a stroke, or whether she had Alzheimer's.
Ptali se, zda bych mohl přijet a podívat se na Rozálii, tu starou paní. Šel jsem se na ni tedy podívat. Bylo okamžitě zřejmé, že byla perfektně duševně zdravá, při smyslech a velmi vzdělaná. Byla však velmi vylekaná a zmatená, protože viděla věci. Říkala mi, sestřičky to předtím nevzpomínaly, že je slepá, že je úplně slepá už 5 let kvůli degeneraci žluté oční skvrny, ale v posledních dnech viděla věci.
And so they asked me if I would come and see Rosalie, the old lady. I went in to see her. It was evident straightaway that she was perfectly sane and lucid and of good intelligence, but she'd been very startled and very bewildered, because she'd been seeing things. And she told me -- the nurses hadn't mentioned this -- that she was blind, that she had been completely blind from macular degeneration for five years. But now, for the last few days, she'd been seeing things.
Tak jsem se ji zeptal: "Jaké věci?" Odpověděla: "Lidi v orientálním oděvu, ve volném rouchu, jak chodí nahoru a dolů po schodech. Muže, který se otočil směrem ke mně a smál se, ale na jedné straně úst měl obrovské zuby. Také zvířata. Vidím bílou budovu. Padá jemný sníh. Vidím zapřaženého koně odhrnujícího sníh. Pak se jedné noci scéna změnila. Vidím kočky a psy, jak jdou směrem ke mně. Přišli do jisté vzdálenosti a pak se zastavili. Pak se to znovu změnilo. Vidím spoustu dětí. Chodí nahoru a dolů po schodech. Mají na sobě pestrobarevné oblečení, růžové a modré, jaké má orientální oděv."
So I said, "What sort of things?" And she said, "People in Eastern dress, in drapes, walking up and down stairs. A man who turns towards me and smiles, but he has huge teeth on one side of his mouth. Animals too. I see a white building. It's snowing, a soft snow. I see this horse with a harness, dragging the snow away. Then, one night, the scene changes. I see cats and dogs walking towards me. They come to a certain point and then stop. Then it changes again. I see a lot of children. They're walking up and down stairs. They wear bright colors, rose and blue, like Eastern dress."
Někdy, říkala, předtím než přišli lidé, mívala halucinace, při kterých viděla na podlaze růžové a modré čtverce, které se táhly až ke stropu. Zeptal jsem se: "Je to jako sen?" Odpověděla: "Ne, není to jako sen. Je to jako film." Pověděla: "Má to barvu, má to pohyb, ale je to úplně tiché jako němý film." Potom dodala, že je to poměrně nudný film. Povídala: "Všichni ti lidé v orientálních oděvech, chodí nahoru a dolů, velice monotónně a velmi omezeně." (Smích)
Sometimes, she said, before the people come on, she may hallucinate pink and blue squares on the floor, which seem to go up to the ceiling. I said, "Is this like a dream?" And she said, "No, it's not like a dream. It's like a movie." She said, "It's got color. It's got motion. But it's completely silent, like a silent movie." And she said it's a rather boring movie. (Laughter) She said, "All these people with Eastern dress, walking up and down, very repetitive, very limited." (Laughter)
Měla smysl pro humor. Věděla, že jde o halucinace, ale byla vystrašená. Žila už 95 roků a nikdy předtím halucinace neměla. Říkala, že halucinace nebyly v žádné souvislosti s ničím, o čem přemýšlela, co cítila nebo dělala a že k ní, zdá se, přicházely samy od sebe a také samy mizely. Neměla nad nimi žádnou kontrolu. Povídala, že nepoznává ani lidi, ani města v halucinacích. Nikdo z lidí či ze zvířat, zdá se, si na ni nepamatoval. Nevěděla, co se děje. Přemýšlela, zda se zbláznila nebo zda ztrácí rozum.
And she had a sense of humor. She knew it was a hallucination, but she was frightened. She had lived 95 years, and she'd never had a hallucination before. She said that the hallucinations were unrelated to anything she was thinking or feeling or doing, that they seemed to come on by themselves, or disappear. She had no control over them. She said she didn't recognize any of the people or places in the hallucinations, and none of the people or the animals -- well, they all seemed oblivious of her. And she didn't know what was going on. She wondered if she was going mad or losing her mind.
Tak jsem ji pozorně vyšetřil. Byla to bystrá stará paní. Duševně úplně zdravá. Neměla žádné zdravotní problémy. Nebrala žádné prášky, které by mohly vyvolávat halucinace, ale byla slepá. Tak jsem jí pak řekl: "Myslím, že vím, co Vám je." Říkal jsem: "Je to speciální typ vizuálních halucinací, které mohou doprovázet zhoršování zraku nebo slepotu." "Poprvé to popsal," říkal jsem, "v 18. století muž, který se jmenoval Charles Bonnet. Máte Charles Bonnetův syndrom. Vašemu mozku nic není. Vaší mysli také nic není. Máte jen Charles Bonnetův syndrom."
Well, I examined her carefully. She was a bright old lady, perfectly sane. She had no medical problems. She wasn't on any medications which could produce hallucinations. But she was blind. And I then said to her, "I think I know what you have." I said, "There is a special form of visual hallucination which may go with deteriorating vision or blindness. This was originally described," I said, "right back in the 18th century, by a man called Charles Bonnet. And you have Charles Bonnet syndrome. There's nothing wrong with your brain. There's nothing wrong with your mind. You have Charles Bonnet syndrome."
Tehdy se jí velmi ulevilo, že o nic vážného nejde, spíše o něco zajímavého. Zeptala se: "Kdo to byl ten Charles Bonnet?" "Měl je také on?" Potom dodala: "Řekněte všem sestřičkám, že mám Charles Bonnetův syndrom." (Smích) "Nejsem bláznivá. Nejsem dementní. Mám Charles Bonnetův syndrom." Takže jsem to vyřídil sestřičkám.
And she was very relieved at this, that there was nothing seriously the matter, and also rather curious. She said, "Who is this Charles Bonnet?" She said, "Did he have them himself?" And she said, "Tell all the nurses that I have Charles Bonnet syndrome." (Laughter) "I'm not crazy. I'm not demented. I have Charles Bonnet syndrome." Well, so, I did tell the nurses.
Nyní je to pro mne již běžná situace. Pracuji převážně v domovech důchodců. Vidím hodně starých lidí, kteří jsou sluchově nebo zrakově postižení. Okolo 10 % sluchově postižených lidí má hudební halucinace a okolo 10 % zrakově postižených lidí má vizuální halucinace. Nemusíte být úplně slepí, jen dostatečně postižení.
Now this, for me, is a common situation. I work in old-age homes, largely. I see a lot of elderly people who are hearing-impaired or visually impaired. About 10 percent of the hearing-impaired people get musical hallucinations. And about 10 percent of the visually impaired people get visual hallucinations. You don't have to be completely blind, only sufficiently impaired.
Podle originálního popisu z 18. století Charles Bonnet neměl halucinace. Tyto halucinace měl jeho děda. Jeho děda byl smírčí soudce, starší muž. Měl operovaný šedý zákal. Jeho zrak byl dost slabý. V roce 1759 popsal svému vnukovi různé věci, které vídal.
Now, with the original description in the 18th century, Charles Bonnet did not have them. His grandfather had these hallucinations. His grandfather was a magistrate, an elderly man. He'd had cataract surgery. His vision was pretty poor. And in 1759, he described to his grandson various things he was seeing.
Povídal, že jako první věc viděl kapesník ve vzduchu. Byl to velký modrý kapesník se čtyřmi oranžovými kruhy. Věděl, že jde o halucinaci. Nemáte přece kapesníky, které poletují ve vzduchu. Potom viděl ve vzduchu poletovat velké kolo. Někdy si ale nebyl jistý, zda šlo o halucinace, nebo ne, protože halucinace úplně zapadaly do vizuálního kontextu. Při jedné příležitosti, když byly u něho na návštěvě jeho vnučky, se najednou zeptal: "A kdo jsou ti hezcí mladí muži s vámi?" Ony odpověděly: "Bohužel, dědo, nejsou tady žádní." V ten okamžik hezcí mladí muži zmizeli. Pro tyto halucinace je typické, že bleskově přicházejí a mizí. Obvykle nemizí ani se neobjevují postupně. Jsou spíše náhlé a náhle se i mění.
The first thing he said was he saw a handkerchief in midair. It was a large blue handkerchief with four orange circles. And he knew it was a hallucination. You don't have handkerchiefs in midair. And then he saw a big wheel in midair. But sometimes he wasn't sure whether he was hallucinating or not, because the hallucinations would fit in the context of the visions. So on one occasion, when his granddaughters were visiting them, he said, "And who are these handsome young men with you?" (Laughter) And they said, "Alas, Grandpapa, there are no handsome young men." And then the handsome young men disappeared. It's typical of these hallucinations that they may come in a flash and disappear in a flash. They don't usually fade in and out. They are rather sudden, and they change suddenly.
Charles Lullin, děda, viděl stovky rozmanitých postav, různé krajiny všelijakých druhů. Při jedné příležitosti viděl muže v županu, který kouřil dýmku a zjistil, že to byl on sám. Byla to jediná postava, kterou rozeznal. Jindy, když se procházel ulicemi Paříže, viděl, a bylo to skutečné, lešení. Když se však vrátil domů, uviděl na svém pracovním stole 15 cm vysokou miniaturu tohoto lešení. Toto opakované vnímání se někdy nazývá palinopsie.
Charles Lullin, the grandfather, saw hundreds of different figures, different landscapes of all sorts. On one occasion, he saw a man in a bathrobe smoking a pipe, and realized it was himself. That was the only figure he recognized. On one occasion, when he was walking in the streets of Paris, he saw -- this was real -- a scaffolding. But when he got back home, he saw a miniature of the scaffolding, six inches high, on his study table. This repetition of perception is sometimes called "palinopsia."
Zdálo se, že se to děje s ním a s Rozálií a Rozálie se zeptala: "Co se děje?" a já jsem odpověděl, že jak ztrácí zrak, zraková centra v mozku už více nedostávají žádný vjem, a tak se stávají hyperaktivní a vzrušivé. Začínají být spontánně aktivní a najednou vidíte věci. Věci, které vidíte, mohou být skutečně složité.
With him and with Rosalie, what seems to be going on -- and Rosalie said, "What's going on?" -- and I said that as you lose vision, as the visual parts of the brain are no longer getting any input, they become hyperactive and excitable, and they start to fire spontaneously. And you start to see things. The things you see can be very complicated indeed.
U jiné mé pacientky, která měla jisté vidiny, byly to vidiny dosti znepokojivé. Jednou mi říkala, že viděla v restauraci muže v pruhovaném tričku. Pak se muž otočil a potom se rozdělil do šesti identických postav v pruhovaných tričkách, které začaly kráčet směrem k němu. Všech 6 postav se následně sloučilo jako tahací harmonika. Jindy, když řídila, vlastně její manžel řídil, se cesta rozdělila na čtyři. Měla pocit, jakoby simultánně jela po čtyřech cestách naráz.
With another patient of mine who also had some vision, the visions she had could be disturbing. On one occasion, she said she saw a man in a striped shirt in a restaurant. And he turned round, and then he divided into six figures in striped shirts, who started walking towards her. And then the six figures came together, like a concertina. Once, when she was driving, or rather, her husband was driving, the road divided into four and she felt herself going simultaneously up four roads.
Také měla velmi pohyblivé halucinace. Mnoho z nich mělo něco do činění s autem. Někdy viděla mladého chlapce, jak sedí na kapotě auta. Houževnatě se držel a ladně se hýbal, když auto zatáčelo. Když zastavili na stopce, najednou chlapec vyletěl vertikálně 30 metrů do vzduchu a zmizel.
She had very mobile hallucinations as well. A lot of them had to do with a car. Sometimes she would see a teenage boy sitting on the hood of the car. He was very tenacious, and he moved rather gracefully when the car turned. And then when they came to a stop, the boy would do a sudden vertical takeoff, 100 foot in the air, and then disappear.
Další moje pacientka měla jiný druh halucinací. Byla to žena, která neměla problémy s očima, ale se zrakovou částí mozku. Šlo o malý nádor na týlní části mozkové kůry. Ona především vídala kreslené postavičky. Tyto kreslené postavičky byly průsvitné a zakrývaly polovinu vizuálního pole jako obrazovku. Viděla hlavně kresleného žabáka Kermita. (Smích) Nesleduji dětský pořad Sezame, otevři se, ale ona mne na něj upozornila: "Proč Kermit?". Říkala: "Žabák Kermit pro mne nic neznamená. Víte, přemýšlela jsem o Freudových determinantech. Proč Kermit? Žabák Kermit pro mne nic neznamená."
Another patient of mine had a different sort of hallucination. This was a woman who didn't have trouble with her eyes but the visual parts of her brain, a little tumor in the occipital cortex. And, above all, she would see cartoons. And these cartoons would be transparent, and would cover half the visual field, like a screen. And especially, she saw cartoons of Kermit the Frog. (Laughter) Now, I don't watch Sesame Street, but she made a point of saying, "Why Kermit?" she said, "Kermit the Frog means nothing to me." You know, I was wondering about Freudian determinants: Why Kermit? "Kermit the Frog means nothing to me."
Až tak ji ty kreslené postavičky nevadily, ale co ji dost rušilo, byly neustálé obrazy nebo halucinace tváří. A stejně jako u Rosálie, tváře byly často deformované, s obrovskýma zubama nebo velkýma očima a ty ji strašily. Co se tedy dělo těmto lidem? Jako lékař se musím pokusit definovat o co tu šlo a upokojit lidi. Hlavně je ubezpečit, že nejsou blázni.
She didn't mind the cartoons too much. But what did disturb her was she got very persistent images or hallucinations of faces, and as with Rosalie, the faces were often deformed, with very large teeth or very large eyes. And these frightened her. Well, what is going on with these people? As a physician, I have to try and define what's going on and to reassure people, especially to reassure them that they're not going insane.
Jak jsem povídal, trpí tím přibližně 10 % zrakově postižených lidí, ale ne více než 1 % se přizná, protože se bojí, aby se na ně nenahlíželo jako na blázny nebo něco takového. A když to vzpomenou svému ošetřujícímu lékaři, může jim být určena chybná diagnóza.
Something like 10 percent, as I said, of visually impaired people get these. But no more than one percent of the people acknowledge them, because they are afraid they will be seen as insane or something. And if they do mention them to their own doctors, they may be misdiagnosed.
Hlavně kvůli názoru, že jak vidíte nebo slyšíte věci, tak jste blázen. Psychotické halucinace jsou však celkem odlišné. Psychotické halucinace, ať už jde o zrakové nebo sluchové, vás oslovují. Obviňují vás. Lákají vás. Ponižují vás. Posmívají se vám. Jste s nimi v interakci. Takové vlastnosti necharakterizují Charles Bonnetovy halucinace. Je to jako film. Vidíte film, který se vás netýká nebo tak nějak to lidé vnímají.
In particular, the notion is that if you see things or hear things, you're going mad. But the psychotic hallucinations are quite different. Psychotic hallucinations, whether they are visual or vocal, they address you. They accuse you, they seduce you, they humiliate you, they jeer at you. You interact with them. There is none of this quality of being addressed with these Charles Bonnet hallucinations. There is a film. You're seeing a film which has nothing to do with you -- or that's how people think about it.
Velmi zřídka se však vyskytuje věc zvaná epilepsie spánkového laloku. Někdy se ten, kdo ji má, může cítit jakoby přenesený nazpátek v čase a místě. Jste na konkrétní křižovatce. Cítíte vůni pečených kaštanů. Slyšíte provoz. Všechny smysly jsou zapojené. Čekáte na svoji dívku. Je úterní večer roku 1982. Halucinace vzniklé ve spánkovém laloku jsou vícesmyslové halucinace, plné pocitů, plné známých věcí, spojených s určitým místem a časem, souvislé, dramatické. Charles Bonnetovy halucinace jsou zcela odlišné.
There is also a rare thing called temporal lobe epilepsy, and sometimes, if one has this, one may feel oneself transported back to a time and place in the past. You're at a particular road junction. You smell chestnuts roasting. You hear the traffic. All the senses are involved. And you're waiting for your girl. And it's that Tuesday evening back in 1982. The temporal lobe hallucinations are all sense hallucinations, full of feeling, full of familiarity, located in space and time, coherent, dramatic. The Charles Bonnet ones are quite different.
V rámci Charles Bonnetových halucinací máte různe úrovně, od geometrických halucinací, kterými byly ty růžové a modré čtverce, které měla ta paní, až po dost komplikované halucinace s postavami a hlavně s tvářemi. Tváře, a často znetvořené tváře, jsou tou nejběžnější součástí těchto halucinací. Druhou nejčastější věcí jsou kreslené postavičky.
In the Charles Bonnet hallucinations, you have all sorts of levels, from the geometrical hallucinations -- the pink and blue squares the woman had -- up to quite elaborate hallucinations with figures and especially faces. Faces, and sometimes deformed faces, are the single commonest thing in these hallucinations. And one of the second commonest is cartoons.
O co tedy jde? Je úžasné, že během posledních pár roků bylo možné vytvořit funkční obraz mozku, pomocí fMRI (funkční magnetické rezonance) během halucinací a zjistit, že během ní jsou aktivované různé části zrakového centra mozku. Když lidé mají tyto jednoduché geometrické halucinace, je aktivovaný vizuální kortex, tedy vizuální mozková kůra. Je to ta část mozku, která je schopná vnímat hrany a vzory. Obrazy nevytváříte primárním vizuálním kortexem.
So, what is going on? Fascinatingly, in the last few years, it's been possible to do functional brain imagery, to do fMRI on people as they are hallucinating, and, in fact, to find that different parts of the visual brain are activated as they are hallucinating. When people have these simple, geometrical hallucinations, the primary visual cortex is activated. This is the part of the brain which perceives edges and patterns. You don't form images with your primary visual cortex.
Když se vytváří obrazce, je zapojená vyšší část vizuálního kortexu ve spánkovém laloku a speciálně jedna část spánkového laloku, která se nazývá gyrus fusiformis, tedy vřetenový závit, což je mozkový závit, který se nachází na spodku spánkového laloku. Je známo, že když má někdo poškozený gyrus fusiformis, může ztratit schopnost rozpoznávat tváře. Pokud však gyrus fusiformis vykazuje zvýšenou aktivitu, mohou se dostavit halucinace tváří. Je to přesně to, co můžete nalézt u některých lidí. Na spodní části tohoto závitu se nachází oblast, která reprezentuje vnímání očí a zubů. Tato část závitu je aktivovaná, když mají lidé deformované halucinace.
When images are formed, a higher part of the visual cortex is involved, in the temporal lobe. And in particular, one area of the temporal lobe is called the fusiform gyrus. And it's known that if people have damage in the fusiform gyrus, they may lose the ability to recognize faces. But if there's an abnormal activity in the fusiform gyrus, they may hallucinate faces, and this is exactly what you find in some of these people. There is an area in the anterior part of this gyrus where teeth and eyes are represented, and that part of the gyrus is activated when people get the deformed hallucinations.
Přitom existuje jiná část mozku, která je aktivovaná zejména tehdy, když člověk vidí kreslené postavičky. Je aktivovaná, když člověk pozná kreslené postavičky, když je kreslí a když má o nich halucinace. Je to velmi zajímavé, takže by to mělo být přesné. Potom ještě existují části mozku, které jsou zvlášť zapojené při poznávání a při halucinacích budov a krajiny.
There is another part of the brain which is especially activated when one sees cartoons. It's activated when one recognizes cartoons, when one draws cartoons and when one hallucinates them. It's very interesting that that should be specific. There are other parts of the brain which are specifically involved with the recognition and hallucination of buildings and landscapes. Around 1970, it was found that there were not only parts of the brain,
Okolo roku 1970 se zjistilo, že se nezapojují jenom části mozku, ale konkrétní mozkové buňky. "Buňky rozeznávající tváře" byly objeveny okolo roku 1970 a teď víme, že existují stovky jiných druhů buněk, které mohou mít velice specifické poslání. Tak nejen že můžeme mít buňky rozeznávající auta, ale také buňky pro rozpoznání auta značky "Aston Martin". (Smích) Dnes ráno jsem viděl jeden Aston Martin. Musel jsem ho vzpomenout a teď je někde tam. (Smích)
but particular cells. "Face cells" were discovered around 1970. And now we know that there are hundreds of other sorts of cells, which can be very, very specific. So you may not only have "car" cells, you may have "Aston Martin" cells. (Laughter) I saw an Aston Martin this morning. I had to bring it in. (Laughter) And now it's in there, somewhere. So --
Na této úrovni, v tzv. inferotemporálním kortexu, jsou jen vizuální obrazce, fantazie nebo fragmenty. Pouze na vyšších úrovních se ostatní smyslové vjemy připojí a propojí se s pamětí a emocemi. Charles Bonnetův syndrom nezachází až na tak vysokou úroveň. Jste v této úrovni spodní části vizuálního kortexu, kde máte tisíce, desetitisíce a milióny obrazů, fantazie nebo úryvky fantazií, všechny neuronově zakódované, ve zvláštních buňkách nebo v malých skupinách buněk.
(Laughter) now, at this level, in what's called the inferotemporal cortex, there are only visual images, or figments or fragments. It's only at higher levels that the other senses join in and there are connections with memory and emotion. And in the Charles Bonnet syndrome, you don't go to those higher levels. You're in these levels of inferior visual cortex, where you have thousands and tens of thousands and millions of images, or figments or fragmentary figments, all neurally encoded in particular cells or small clusters of cells.
Obyčejně je toto všechno část uceleného proudu vnímání či představivosti. Člověk si toho není vědom, pouze pokud je zrakově postižený nebo slepý, tehdy je proces vnímání přerušený a namísto normálního vnímání dostáváme anarchické a trhavé stimuly nebo uvolněný proud vjemů ze všech těchto zrakových buněk v inferotemporálním kortexu. Takže najednou vidíme tvář. Najednou vidíte auto. Najednou to či ono. Mozek se to snaží pospojovat a dosáhnout v těchto vjemech jistý stupeň spojitosti, ale není moc úspěšný.
Normally, these are all part of the integrated stream of perception, or imagination, and one is not conscious of them. It is only if one is visually impaired or blind that the process is interrupted. And instead of getting normal perception, you're getting an anarchic, convulsive stimulation, or release, of all of these visual cells in the inferotemporal cortex. So, suddenly, you see a face. Suddenly, you see a car. Suddenly this and suddenly that. The mind does its best to organize and to give some sort of coherence to this, but not terribly successfully.
Když byly tyto halucinace poprvé popsané, myslelo se, že se mohou vysvětlit jako sny, ale ve skutečnosti lidé říkají: "Nepoznávám lidi. Nedokáži najít žádné souvislosti." "Kermit (žabák ze Sezame, otevři se) pro mne nic neznamená." Nikam se nedostanete, pokud o nich budete uvažovat jako o snech.
When these were first described, it was thought that they could be interpreted like dreams. But, in fact, people say, "I don't recognize the people. I can't form any associations. Kermit means nothing to me." You don't get anywhere, thinking of them as dreams.
Řekl jsem teda víceméně vše, co jsem chtěl. Myslím, že bych to mohl už jen shrnout a říci, že tyto halucinace jsou běžné. Zamyslete se nad počtem slepých lidí. Musí existovat statisíce slepých lidí, kteří trpí těmito halucinacemi, ale jsou příliš vystrašeni o tom cokoliv říci. Tyto informace se musí dostat mezi informace pro pacienty, pro lékaře a pro širokou veřejnost. Nakonec si myslím, že je to nesmírně zajímavé a hodnotné vysvětlit lidem, jak funguje mozek.
Well, I've more or less said what I wanted. I think I just want to recapitulate and say this is common. Think of the number of blind people. There must be hundreds of thousands of blind people who have these hallucinations but are too scared to mention them. So this sort of thing needs to be brought into notice, for patients, for doctors, for the public. Finally, I think they are infinitely interesting and valuable, for giving one some insight as to how the brain works.
Před 250 roky Charles Bonnet říkal, že se divil jak (a měl na mysli tyto halucinace), jak je předložil, jaké divadlo je mašinérie mozku schopná vyprodukovat. Teď, o 250 roků později, si myslíme, že začínáme chápat, jak se to všechno děje. Děkuji vám.
Charles Bonnet said, 250 years ago -- he wondered how, thinking of these hallucinations, how, as he put it, the theater of the mind could be generated by the machinery of the brain. Now, 250 years later, I think we're beginning to glimpse how this is done. Thanks very much.
(Potlesk)
(Applause)
Chris Anderson: Bylo to úžasné. Také moc děkujeme. Vykládáte o těchto věcech s takovým porozuměním a s takovou empatií k vaším pacientům. Už jste někdy zažil nějaký ze syndromů, o kterých píšete?
Chris Anderson: That was superb. Thank you so much. You speak about these things with so much insight and empathy for your patients. Have you yourself experienced any of the syndromes you write about?
Oliver Sacks: Obával jsem se, že se mne na toto zeptáte. (Smích) No, ano, hodně z nich. Teď jsem lehce zrakově postižený. Na jedno oko jsem slepý a druhému se také nedaří dobře. Mívám geometrické halucinace, ale u nich to končí.
Oliver Sacks: I was afraid you would ask that. (Laughter) Well, yeah, a lot of them. And, actually, I'm a little visually impaired myself. I'm blind in one eye and not terribly good in the other. And I see the geometrical hallucinations. But they stop there.
C. A.: A neruší Vás? Když rozumíte tomu, co je způsobuje, neznepokojuje Vás to?
CA: And they don't disturb you? Because you understand what's doing it, it doesn't make you worried?
O. S.: Neruší mne o nic víc jako můj tinitus, tedy hučení v uších, které však ignoruji. Občas mne zajímají a pak mám mnoho jejich obrázků ve svých sešitech. Šel jsem a nechal jsem si provést fMRI (funkční magnetickou rezonanci), abych věděl, jak je na tom moje vizuální mozková kůra. Když vidím všechny ty šestiúhelníky a složité věci, které také vídávám při zrakové migréně, dumám nad tím, zda každý vidí ty stejné věci a či se věci jako jeskynní malby či dekorativní umění nemohly jimi aspoň částečně inspirovat.
OS: Well, they don't disturb me any more than my tinnitus, which I ignore. They occasionally interest me, and I have many pictures of them in my notebooks. I've gone and had an fMRI myself, to see how my visual cortex is ticking over. And when I see all these hexagons and complex things, which I also have, in visual migraine, I wonder whether everyone sees things like this and whether things like cave art or ornamental art may have been derived from them a bit.
C. A.: Toto byla naprosto fascinující přednáška. Děkuji Vám za Vaši ochotu se s námi o ni podělit.
CA: That was an utterly, utterly fascinating talk. Thank you so much for sharing.
O. S.: Děkuji. Děkuji. (Potlesk)
OS: Thank you. Thank you. (Applause)