Πριν από 10 χρόνια περνούσα μια σχετικά δύσκολη περίοδο και αποφάσισα να πάω σε ψυχολόγο. Μετά από μερικούς μήνες θεραπείας, η ψυχολόγος μια μέρα με ρώτησε: «Ποιος σε μεγάλωσε μέχρι τα τρία σου;» Μου φάνηκε περίεργη η ερώτηση. Απάντησα: «Οι γονείς μου». Και μου είπε: «Δε νομίζω. Γιατί αν ήταν έτσι θα είχαμε να κάνουμε με μια κατάσταση πολύ πιο περίπλοκη από αυτήν».
About 10 years ago, I went through a little bit of a hard time. So I decided to go see a therapist. I had been seeing her for a few months, when she looked at me one day and said, "Who actually raised you until you were three?" Seemed like a weird question. I said, "My parents." And she said, "I don't think that's actually the case; because if it were, we'd be dealing with things that are far more complicated than just this."
Ήταν σαν να μου έκανε πλάκα, αλλά ήξερα ότι μιλούσε σοβαρά. Γιατί όταν άρχισα τις συνεδρίες, προσπαθούσα να είμαι ο γελωτοποιός του δωματίου. Προσπαθούσα να λέω αστεία, όμως με κατάλαβε πολύ γρήγορα. Και κάθε που επιχειρούσα να πω ένα αστείο, με κοιτούσε και μου έλεγε: «Αυτό είναι πραγματικά πολύ λυπηρό». (Γέλια) Είναι τρομερό.
It sounded like the setup to a joke, but I knew she was serious. Because when I first started seeing her, I was trying to be the funniest person in the room. And I would try and crack these jokes, but she caught on to me really quickly, and whenever I tried to make a joke, she would look at me and say, "That is actually really sad." (Laughter) It's terrible.
Ήξερα ότι έπρεπε να σοβαρευτώ και να ρωτήσω τους γονείς μου ποιος πράγματι με είχε μεγαλώσει μέχρι τα τρία μου. Και προς μεγάλη μου έκπληξη, μου είπαν ότι η πρώτη μου νταντά ήταν μια μακρινή συγγενής. Την αποκαλούσα θεία.
So I knew I had to be serious, and I asked my parents who had actually raised me until I was three? And to my surprise, they said my primary caregiver had been a distant relative of the family. I had called her my auntie.
Θυμάμαι τη θεία μου πολύ καθαρά. Ένιωθα σαν να ήταν κομμάτι της ζωής μου όταν ήμουν πολύ μεγαλύτερη. Θυμάμαι τα πυκνά, ίσια μαλλιά της και πώς με τύλιγαν σαν μια κουρτίνα όταν έσκυβε να με σηκώσει, την ήπια νοτιοταϊλανδέζικη προφορά της, τον τρόπο που γαντζωνόμουν πάνω της, ακόμα κι όταν ήθελε απλώς να πάει στην τουαλέτα ή να πάρει κάτι να φάει. Την αγαπούσα αλλά με τη σφοδρότητα που μπορεί να δείξει ένα παιδί, πριν καταλάβει ότι αγάπη σημαίνει επίσης να αφήνεις τον άλλον ελεύθερο.
I remember my auntie so clearly, it felt like she had been part of my life when I was much older. I remember the thick, straight hair, and how it would come around me like a curtain when she bent to pick me up; her soft, southern Thai accent; the way I would cling to her, even if she just wanted to go to the bathroom or get something to eat. I loved her, but [with] the ferocity that a child has sometimes before she understands that love also requires letting go.
Όμως η διαυγέστερη και εντονότερη ανάμνηση της θείας μου είναι και μία από τις πρώτες αναμνήσεις της ζωής μου. Θυμάμαι να τη χτυπάει και να τη ραπίζει ένα άλλο μέλος της οικογένειάς μου. Θυμάμαι να ουρλιάζω υστερικά και να θέλω να σταματήσει, όπως έκανα κάθε φορά που συνέβαινε αυτό, για μικροπράγματα όπως όταν ήθελε να βγει έξω με φίλες της ή όταν αργούσε λίγο. Αντιδρούσα τόσο υστερικά με αυτή τη μεταχείριση, που, στο τέλος, έτρωγε ξύλο κεκλεισμένων των θυρών.
But my clearest and sharpest memory of my auntie, is also one of my first memories of life at all. I remember her being beaten and slapped by another member of my family. I remember screaming hysterically and wanting it to stop, as I did every single time it happened, for things as minor as wanting to go out with her friends, or being a little late. I became so hysterical over her treatment, that eventually, she was just beaten behind closed doors.
Τα πράγματα χειροτέρεψαν τόσο που στο τέλος το έσκασε. Αφού ενηλικιώθηκα, έμαθα ότι ήταν μόλις 19 ετών, όταν την έφεραν από την Ταϊλάνδη στις ΗΠΑ για να με φροντίσει, με τουριστική βίζα. Βρέθηκε να δουλεύει στο Ιλινόις για κάποιο διάστημα, προτού τελικά επιστρέψει στην Ταϊλάνδη, όπου και την ξανασυνάντησα σε ένα πολιτικό συλλαλητήριο στην Μπανγκόκ. Γαντζώθηκα πάλι πάνω της, όπως όταν ήμουν παιδί, την άφησα και υποσχέθηκα ότι θα της τηλεφωνούσα. Όμως δεν το έκανα ποτέ. Επειδή φοβόμουν πως αν της έλεγα όλα όσα σήμαινε για μένα, ότι όφειλα ίσως τα καλύτερα κομμάτια του εαυτού μου στη φροντίδα της και ότι η λέξη «συγγνώμη» ήταν σαν μια ασπίδα που θα μ' έσωζε από την τόση ενοχή, την ντροπή και την οργή που ένιωθα για ό,τι είχε υποστεί για να με φροντίσει, για όσο καιρό το υπέστη. Νόμιζα πως αν της τα έλεγα όλα αυτά, δε θα σταματούσα να κλαίω ποτέ. Διότι αυτή με έσωσε. Κι εγώ δεν την έσωσα.
Things got so bad for her that eventually she ran away. As an adult, I learned later that she had been just 19 when she was brought over from Thailand to the States to care for me, on a tourist visa. She wound up working in Illinois for a time, before eventually returning to Thailand, which is where I ran into her again, at a political rally in Bangkok. I clung to her again, as I had when I was a child, and I let go, and then I promised that I would call. I never did, though. Because I was afraid if I said everything that she meant to me -- that I owed perhaps the best parts of who I became to her care, and that the words "I'm sorry" were like a thimble to bail out all the guilt and shame and rage I felt over everything she had endured to care for me for as long as she had -- I thought if I said those words to her, I would never stop crying again. Because she had saved me. And I had not saved her.
Είμαι δημοσιογράφος και ερευνώ και γράφω για την εμπορία ανθρώπων εδώ και περίπου οκτώ χρόνια, και παρ' όλα αυτά, δε συνέδεσα αυτήν την προσωπική ιστορία με την επαγγελματική μου ζωή έως πολύ πρόσφατα. Νομίζω πως αυτή η βαθιά αποστασιοποίηση συμβολίζει στην ουσία τη βασική μας κατανόηση σχετικά με την εμπορία ανθρώπων. Διότι η ανθρώπινη εμπορία είναι πολύ πιο συχνή, περίπλοκη και κοντά μας απ' όσο νομίζουμε οι περισσότεροι.
I'm a journalist, and I've been writing and researching human trafficking for the past eight years or so, and even so, I never put together this personal story with my professional life until pretty recently. I think this profound disconnect actually symbolizes most of our understanding about human trafficking. Because human trafficking is far more prevalent, complex and close to home than most of us realize.
Πέρασα αρκετό χρόνο σε φυλακές και οίκους ανοχής, πήρα συνεντεύξεις από εκατοντάδες πρώην θύματα, φύλακες και εργαζομένους σε ΜΚΟ. Και όταν σκέφτομαι τι έχουμε κάνει για την ανθρώπινη εμπορία, νιώθω τεράστια απογοήτευση. Εν μέρει γιατί δε μιλάμε καν σωστά για το πρόβλημα. Όταν λέω «εμπορία ανθρώπων», οι περισσότεροι μάλλον δεν σκέφτεστε κάποιον σαν τη θεία μου. Πιθανώς να σκέφτεστε κάποιο νέο κορίτσι ή γυναίκα που αναγκάστηκε από ένα βίαιο προαγωγό να εκπέσει στην πορνεία. Πρόκειται για πραγματικό πόνο. Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία. Η ιστορία αυτή με κάνει να θυμώνω, ωστόσο, πολύ πέραν της συγκεκριμένης πραγματικότητας.
I spent time in jails and brothels, interviewed hundreds of survivors and law enforcement, NGO workers. And when I think about what we've done about human trafficking, I am hugely disappointed. Partly because we don't even talk about the problem right at all. When I say "human trafficking," most of you probably don't think about someone like my auntie. You probably think about a young girl or woman, who's been brutally forced into prostitution by a violent pimp. That is real suffering, and that is a real story. That story makes me angry for far more than just the reality of that situation, though.
Ως δημοσιογράφος, με ενδιαφέρει πολύ η μεταξύ μας σύνδεση μέσω της γλώσσας και το πώς αφηγούμαστε την ιστορία, με τόσες φρικιαστικές, βίαιες λεπτομέρειες και φιλήδονες πτυχές. Την αποκαλώ δημοσιογραφία «επίδειξης πληγών». Χρησιμοποιούμε την ιστορία για να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι εμπορία ανθρώπων είναι ένας κακός άντρας που κάνει κακό σε ένα αθώο κορίτσι. Αυτή η ιστορία μας απενοχοποιεί. Μας απαλλάσσει από το κοινωνικό πλαίσιο, για το οποίο ίσως κατηγορούμαστε, για τη δομική ανισότητα ή τη φτώχεια, ή τα εμπόδια στη μετανάστευση. Επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να νομίζουν πως εμπορία ανθρώπων είναι μόνο η καταναγκαστική πορνεία, ενώ στην πραγματικότητα, η εμπορία των ανθρώπων είναι ενσωματωμένη στην καθημερινότητά μας.
As a journalist, I really care about how we relate to each other through language, and the way we tell that story, with all the gory, violent detail, the salacious aspects -- I call that "look at her scars" journalism. We use that story to convince ourselves that human trafficking is a bad man doing a bad thing to an innocent girl. That story lets us off the hook. It takes away all the societal context that we might be indicted for, for the structural inequality, or the poverty, or the barriers to migration. We let ourselves think that human trafficking is only about forced prostitution, when in reality, human trafficking is embedded in our everyday lives.
Επιτρέψτε μου να σας δείξω τι εννοώ. Η καταναγκαστική πορνεία αντιστοιχεί στο 22% της εμπορίας ανθρώπων. Το 10% αφορά την καταναγκαστική εργασία που επιβάλλεται από κάποιο κράτος. Και ένα πελώριο 68% συναντάται στην παραγωγή αγαθών και στην παροχή υπηρεσιών που χρησιμοποιούμε καθημερινά, σε τομείς, όπως οι αγροτικές εργασίες, η οικιακή βοήθεια και τα εργοτάξια. Με άλλα λόγια, τροφή, φροντίδα και στέγη. Κι όλως παραδόξως, αυτοί οι πιο πολύτιμοι εργάτες είναι ανάμεσα στους πιο κακοπληρωμένους και εκμεταλλευόμενους παγκοσμίως. Ανθρώπινη εμπορία είναι η χρήση δύναμης, απάτης ή εξαναγκασμού για να αναγκαστεί ένα άτομο να δουλέψει. Συναντάται στα βαμβακοχώραφα, στα ορυχεία κολτανίου, ακόμα και στα πλυντήρια αυτοκινήτων της Νορβηγίας και της Αγγλίας. Συναντάται σε στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.
Let me show you what I mean. Forced prostitution accounts for 22 percent of human trafficking. Ten percent is in state- imposed forced labor. but a whopping 68 percent is for the purpose of creating the goods and delivering the services that most of us rely on every day, in sectors like agricultural work, domestic work and construction. That is food and care and shelter. And somehow, these most essential workers are also among the world's most underpaid and exploited today. Human trafficking is the use of force, fraud or coercion to compel another person's labor. And it's found in cotton fields, and coltan mines, and even car washes in Norway and England. It's found in U.S. military bases in Iraq and Afghanistan.
Συναντάται στην αλιεία της Ταϊλάνδης. Η χώρα αυτή έχει γίνει ο μεγαλύτερος εξαγωγέας γαρίδων σε όλο τον κόσμο. Ποιες είναι όμως οι συνθήκες πίσω από αυτές τις φτηνές και άφθονες γαρίδες; Πιάστηκαν στρατιωτικοί να πουλούν μετανάστες από Βιρμανία και Καμπότζη σε αλιευτικά πλοία. Τα πλοία έβγαιναν στ' ανοιχτά, τους έστρωναν στη δουλειά, και τους πετούσαν στη θάλασσα, αν έκαναν το λάθος να αρρωστήσουν ή αν επιχειρούσαν να αντισταθούν. Τα ψάρια αυτά χρησιμοποιούνταν ως τροφή για τις γαρίδες. Οι γαρίδες πωλούνταν έπειτα σε 4 μεγάλους παγκόσμιους διανομείς: σε Costco, Tesco, Walmart και Carrefour.
It's found in Thailand's fishing industry. That country has become the largest exporter of shrimp in the world. But what are the circumstances behind all that cheap and plentiful shrimp? Thai military were caught selling Burmese and Cambodian migrants onto fishing boats. Those fishing boats were taken out, the men put to work, and they were thrown overboard if they made the mistake of falling sick, or trying to resist their treatment. Those fish were then used to feed shrimp, The shrimp were then sold to four major global retailers: Costco, Tesco, Walmart and Carrefour.
Η ανθρώπινη εμπορία συναντάται και σε μικρότερη κλίμακα και σε μέρη που δε θα φανταζόσασταν ποτέ. Λαθρέμποροι έχουν αναγκάσει νέους να οδηγούν παγωτατζίδικα ή να τραγουδούν σε περιοδεύουσες χορωδίες. Εμπορία ανθρώπων εντοπίστηκε ακόμα και σε αφρικανικό κομμωτήριο του Νιου Τζέρσεϊ.
Human trafficking is found on a smaller scale than just that, and in places you would never even imagine. Traffickers have forced young people to drive ice cream trucks, or to sing in touring boys' choirs. Trafficking has even been found in a hair braiding salon in New Jersey.
Το σχέδιο στην περίπτωση αυτή ήταν απίστευτο. Οι λαθρέμποροι βρήκαν νέες οικογένειες από την Γκάνα και το Τόγκο και είπαν σ' αυτές τις οικογένειες: «Οι κόρες σας θα λάβουν εξαιρετική εκπαίδευση στις Ηνωμένες Πολιτείες». Μετά εντόπισαν άτομα που κληρώθηκαν για την πράσινη κάρτα και τους είπαν: «Θα σας βοηθήσουμε. Θα σας πληρώσουμε τα αεροπορικά ναύλα και τα δίδακτρά σας. Θα χρειαστεί μόνο να πάρετε μαζί σας αυτό το νέο κορίτσι. Πείτε ότι είναι η αδερφή σας ή η σύζυγός σας». Μόλις έφταναν όλοι στο Νιου Τζέρσεϊ, έπαιρναν τα κορίτσια και τα έβαζαν να δουλεύουν 14 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα, επί πέντε χρόνια. Απέφεραν στους λαθρεμπόρους κέρδη σχεδόν 4 εκατομμυρίων δολαρίων.
The scheme in that case was incredible. The traffickers found young families who were from Ghana and Togo, and they told these families that "your daughters are going to get a fine education in the United States." They then located winners of the green card lottery, and they told them, "We'll help you out. We'll get you a plane ticket. We'll pay your fees. All you have to do is take this young girl with you, say that she's your sister or your spouse. Once everyone arrived in New Jersey, the young girls were taken away, and put to work for 14-hour days, seven days a week, for five years. They made their traffickers nearly four million dollars.
Είναι ένα τεράστιο πρόβλημα. Και τι έχουμε κάνει γι' αυτό; Στραφήκαμε κυρίως στο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης. Όμως μην ξεχνάτε ότι τα περισσότερα θύματα είναι φτωχά και περιθωριοποιημένα. Είναι μετανάστες, έγχρωμοι. Μερικές φορές δουλεύουν στο εμπόριο του σεξ. Για τους πληθυσμούς αυτούς, το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης αποτελεί συχνά μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης. Σε πολλαπλές έρευνες, σε χώρες από το Μπαγκλαντές μέχρι τις ΗΠΑ, μεταξύ 20 με 60% των ερωτηθέντων ατόμων που δουλεύουν στο εμπόριο του σεξ είπαν ότι τους βίασαν ή δέχτηκαν επίθεση από αστυνομικούς τον περασμένο μόνο χρόνο. Οι απασχολούμενοι στην πορνεία, συμπεριλαμβανομένων όσων εξαναγκάστηκαν, δέχονται συχνά πολλαπλές καταδικαστικές αποφάσεις για πορνεία. Το μη λευκό ποινικό μητρώο καθιστά πολύ δυσκολότερο να ξεφύγει κανείς από τη φτώχεια, την κακοποίηση ή την πορνεία, αν το επιθυμεί. Όσοι δεν εργάζονται στον τομέα του σεξ, αν προσπαθήσουν να αντισταθούν, διατρέχουν τον κίνδυνο απέλασης. Σε πολλές περιπτώσεις που μελέτησα, οι εργοδότες δε διστάζουν να καλέσουν τις αρχές για να προσπαθήσουν να απειλήσουν ή να απελάσουν το απεργόν λαθραίο προσωπικό τους. Αν οι εργαζόμενοι αυτοί το σκάσουν, κινδυνεύουν να γίνουν μέρος των πολυάριθμων παράνομων εργαζομένων που επίσης κινδυνεύουν να βρεθούν στο έλεος των αρχών, αν πιαστούν.
This is a huge problem. So what have we done about it? We've mostly turned to the criminal justice system. But keep in mind, most victims of human trafficking are poor and marginalized. They're migrants, people of color. Sometimes they're in the sex trade. And for populations like these, the criminal justice system is too often part of the problem, rather than the solution. In study after study, in countries ranging from Bangladesh to the United States, between 20 and 60 percent of the people in the sex trade who were surveyed said that they had been raped or assaulted by the police in the past year alone. People in prostitution, including people who have been trafficked into it, regularly receive multiple convictions for prostitution. Having that criminal record makes it so much more difficult to leave poverty, leave abuse, or leave prostitution, if that person so desires. Workers outside of the sex sector -- if they try and resist their treatment, they risk deportation. In case after case I've studied, employers have no problem calling on law enforcement to try and threaten or deport their striking trafficked workers. If those workers run away, they risk becoming part of the great mass of undocumented workers who are also subject to the whims of law enforcement if they're caught.
Οι αρχές υποτίθεται ότι εντοπίζουν τα θύματα και διώκουν τους λαθρεμπόρους. Όμως, από τα 21 εκατομμύρια θύματα της εμπορίας ανθρώπων ανά τον κόσμο, έχουν βοηθήσει και εντοπίσει λιγότερα από 50.000 άτομα. Είναι σαν να συγκρίνουμε τον παγκόσμιο πληθυσμό με τον πληθυσμό του Λος Άντζελες, για να το θέσουμε αναλογικά. Όσον αφορά τις καταδικαστικές αποφάσεις, από τις περίπου 5.700 το 2013, λιγότερες από 500 αφορούσαν την εμπορία για καταναγκαστική εργασία. Μην ξεχνάτε ότι η εμπορία για καταναγκαστική εργασία αντιστοιχεί στο 68% της συνολικής εμπορίας αλλά σε λιγότερο από το 10% των καταδικαστικών αποφάσεων.
Law enforcement is supposed to identify victims and prosecute traffickers. But out of an estimated 21 million victims of human trafficking in the world, they have helped and identified fewer than 50,000 people. That's like comparing the population of the world to the population of Los Angeles, proportionally speaking. As for convictions, out of an estimated 5,700 convictions in 2013, fewer than 500 were for labor trafficking. Keep in mind that labor trafficking accounts for 68 percent of all trafficking, but fewer than 10 percent of the convictions.
Άκουσα ότι η ανθρώπινη εμπορία συμβαίνει όταν η ανάγκη συναντά την απληστία. Θα ήθελα να προσθέσω ένα ακόμα στοιχείο. Η εμπορία ανθρώπων συμβαίνει σε τομείς που οι εργαζόμενοι στερούνται την προστασία, καθώς και το δικαίωμα να οργανωθούν. Η ανθρώπινη εμπορία δε συμβαίνει στο κενό. Συμβαίνει σε συστηματικά υποβαθμιζόμενα εργασιακά πλαίσια. Μπορεί να σκέφτεστε: «Α, μάλλον μιλάει για αποτυχημένα κράτη ή εμπόλεμα κράτη ή...» Βασικά μιλάω για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Επιτρέψτε μου να σας πω περί τίνος πρόκειται.
I've heard one expert say that trafficking happens where need meets greed. I'd like to add one more element to that. Trafficking happens in sectors where workers are excluded from protections, and denied the right to organize. Trafficking doesn't happen in a vacuum. It happens in systematically degraded work environments. You might be thinking, oh, she's talking about failed states, or war-torn states, or -- I'm actually talking about the United States. Let me tell you what that looks like.
Πέρασα πολλούς μήνες ερευνώντας την υπόθεση εμπορίας Global Horizons, με εκατοντάδες Ταϊλανδέζους αγροτικούς εργάτες. Στάλθηκαν σε όλη τη χώρα: στη Χαβάη, για να δουλέψουν στις φυτείες ανανά, στις μηλοκαλλιέργειες της Ουάσιγκτον και οπουδήποτε υπήρχε δουλειά. Τους έταξαν τρία χρόνια σταθερής αγροτικής εργασίας. Και πήραν το ρίσκο κατόπιν σκέψης. Πούλησαν τα χωράφια τους, τα χρυσαφικά των γυναικών τους, για να πληρώσουν χιλιάδες ως κόστος πρόσληψης στην εταιρεία Global Horizons. Όμως με το που έφτασαν, τους κατασχέθηκαν τα διαβατήρια. Μερικοί από τους άντρες ξυλοκοπήθηκαν και απειλήθηκαν με όπλο. Δούλευαν τόσο σκληρά που λιποθυμούσαν στα χωράφια. Η υπόθεση αυτή με συγκλόνισε τόσο πολύ.
I spent many months researching a trafficking case called Global Horizons, involving hundreds of Thai farm workers. They were sent all over the States, to work in Hawaii pineapple plantations, and Washington apple orchards, and anywhere the work was needed. They were promised three years of solid agricultural work. So they made a calculated risk. They sold their land, they sold their wives' jewelry, to make thousands in recruitment fees for this company, Global Horizons. But once they were brought over, their passports were confiscated. Some of the men were beaten and held at gunpoint. They worked so hard they fainted in the fields. This case hit me so hard.
Αφού επέστρεψα, καθώς περνούσα μπροστά από ένα παντοπωλείο πάγωσα μπροστά στα οπωρολαχανικά. Θυμήθηκα τα εξεζητημένα γεύματα που οι επιζώντες της Global Horizons ετοίμαζαν για μένα κάθε φορά που πήγαινα να τους πάρω συνέντευξη. Τελείωσαν ένα γεύμα με ένα πιάτο λαχταριστές φράουλες και καθώς μου το σέρβιραν, μου είπαν: «Αυτές δεν είναι οι φράουλες που τρως με ένα αγαπημένο πρόσωπο στις Ηνωμένες Πολιτείες; Δεν είναι πολύ πιο νόστιμες όταν ξέρεις τους ανθρώπους που τις μάζεψαν με τα χέρια τους για σένα;»
After I came back home, I was wandering through the grocery store, and I froze in the produce department. I was remembering the over-the-top meals the Global Horizons survivors would make for me every time I showed up to interview them. They finished one meal with this plate of perfect, long-stemmed strawberries, and as they handed them to me, they said, "Aren't these the kind of strawberries you eat with somebody special in the States? And don't they taste so much better when you know the people whose hands picked them for you?"
Όπως στεκόμουν στο παντοπωλείο μερικές βδομάδες αργότερα, συνειδητοποίησα πως δεν ήξερα ποιον να ευχαριστήσω γι' αυτήν την αφθονία και τι μεταχείριση λάμβαναν. Συνεπώς, ως δημοσιογράφος, άρχισα να σκαλίζω τον αγροτικό τομέα. Και είδα ότι υπάρχουν πάρα πολλά χωράφια και πάρα πολύ λίγοι επιθεωρητές εργασίας. Βρήκα πολλά επίπεδα πιθανής αποποίησης ευθυνών μεταξύ καλλιεργητή, διανομέα, μεταποιητή και ένας θεός ξέρει ποιων άλλων. Οι επιζήσαντες της Global Horizons ήρθαν στις ΗΠΑ στα πλαίσια ενός προγράμματος προσωρινής απασχόλησης αλλοδαπών. Το πρόγραμμα αυτό συνδέει το νομικό καθεστώς ενός προσώπου με τον εργοδότη του και του αρνείται το δικαίωμα να οργανωθεί. Αλλά προσοχή, τίποτα απ' όσα περιγράφω για τον αγροτικό τομέα ή το πρόγραμμα προσωρινής απασχόλησης αλλοδαπών δεν είναι ανθρώπινη εμπορία. Είναι απλώς ό,τι θεωρούμε νομικά ανεκτό. Πιστεύω πως είναι ένα πρόσφορο έδαφος για εκμετάλλευση. Και μου αποκρύφτηκαν όλα αυτά, πριν προσπαθήσω να καταλάβω.
As I stood in that grocery store weeks later, I realized I had no idea of who to thank for this plenty, and no idea of how they were being treated. So, like the journalist I am, I started digging into the agricultural sector. And I found there are too many fields, and too few labor inspectors. I found multiple layers of plausible deniability between grower and distributor and processor, and God knows who else. The Global Horizons survivors had been brought to the States on a temporary guest worker program. That guest worker program ties a person's legal status to his or her employer, and denies that worker the right to organize. Mind you, none of what I am describing about this agricultural sector or the guest worker program is actually human trafficking. It is merely what we find legally tolerable. And I would argue this is fertile ground for exploitation. And all of this had been hidden to me, before I had tried to understand it.
Δεν ήμουν η μοναδική που πάλευε μ' αυτά τα ζητήματα. Ο Πιερ Ομιντιάρ, ιδρυτής της eBay, είναι από τους μεγαλύτερους φιλάνθρωπους κατά της εμπορίας ανθρώπων στον κόσμο. Ακόμα κι αν επένδυσε κατά λάθος σχεδόν 10 εκατομμύρια δολάρια σε φυτείες ανανά που αναφέρονται να έχουν τις χειρότερες συνθήκες εργασίας στην υπόθεση της Global Horizons. Όταν το ανακάλυψε, αυτός και η γυναίκα του σοκαρίστηκαν και τρόμαξαν και έγραψαν ένα άρθρο για μια εφημερίδα, λέγοντας ότι είναι στο χέρι μας να μάθουμε ό,τι μπορούμε για το πλαίσιο εργασίας και εφοδιασμού των προϊόντων που στηρίζουμε. Συμφωνώ απόλυτα.
I wasn't the only person grappling with these issues. Pierre Omidyar, founder of eBay, is one of the biggest anti-trafficking philanthropists in the world. And even he wound up accidentally investing nearly 10 million dollars in the pineapple plantation cited as having the worst working conditions in that Global Horizons case. When he found out, he and his wife were shocked and horrified, and they wound up writing an op-ed for a newspaper, saying that it was up to all of us to learn everything we can about the labor and supply chains of the products that we support. I totally agree.
Τι θα συνέβαινε αν ο καθένας από εμάς αποφάσιζε ότι θα σταματήσουμε να στηρίζουμε εταιρείες, αν δεν πατάξουν την εκμετάλλευση εργασίας στις αλυσίδες εφοδιασμού τους; Αν απαιτούσαμε αντίστοιχους νόμους; Αν όλοι οι διευθύνοντες σύμβουλοι αποφάσιζαν να επανεξετάσουν τις εταιρείες τους και να πουν «όχι πια»; Αν σταματούσαμε τα τέλη πρόσληψης που πληρώνουν οι μετανάστες; Αν αποφασίζαμε ότι οι αλλοδαποί εργάτες έχουν δικαίωμα να οργανωθούν χωρίς να φοβούνται τα αντίποινα; Οι αποφάσεις αυτές θα έχουν απόηχο σε όλο τον κόσμο. Δεν αγοράζω ένα ροδάκινο του δίκαιου εμπορίου και τέλος. Ψωνίζω στη μη ενοχοποιητική ζώνη με τα λεφτά μου. Δε λειτουργεί έτσι. Πρόκειται για μια απόφαση να αλλάξουμε ένα χαλασμένο σύστημα, από το οποίο, ακούσια πλην όμως εκούσια, επιτρέψαμε στον εαυτό μας να επωφεληθεί για πολύ καιρό.
What would happen if each one of us decided that we are no longer going to support companies if they don't eliminate exploitation from their labor and supply chains? If we demanded laws calling for the same? If all the CEOs out there decided that they were going to go through their businesses and say, "no more"? If we ended recruitment fees for migrant workers? If we decided that guest workers should have the right to organize without fear of retaliation? These would be decisions heard around the world. This isn't a matter of buying a fair-trade peach and calling it a day, buying a guilt-free zone with your money. That's not how it works. This is the decision to change a system that is broken, and that we have unwittingly but willingly allowed ourselves to profit from and benefit from for too long.
Συχνά στεκόμαστε στη θυματοποίηση όσων γλίτωσαν από την ανθρώπινη εμπορία. Όμως η εμπειρία μου είναι διαφορετική. Όλα αυτά τα χρόνια που μιλώ μαζί τους, μου έμαθαν ότι είμαστε πολύ περισσότερα από τις χειρότερές μας στιγμές. Καθένας μας είναι κάτι περισσότερο απ' όσα έχει υποστεί. Ιδίως οι επιζήσαντες της εμπορίας ανθρώπων. Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πιο ευέλικτοι, επινοητικοί και υπεύθυνοι των κοινοτήτων τους.
We often dwell on human trafficking survivors' victimization. But that is not my experience of them. Over all the years that I've been talking to them, they have taught me that we are more than our worst days. Each one of us is more than what we have lived through. Especially trafficking survivors. These people were the most resourceful and resilient and responsible in their communities.
Είναι άνθρωποι στους οποίους θα μπορούσες να στοιχηματίσεις. Θα έλεγε κανείς: «Θα πουλήσω τα δαχτυλίδια μου, γιατί έχω τη δυνατότητα να σε στείλω σε ένα καλύτερο μέλλον». Ήταν οι απόστολοι της ελπίδας.
They were the people that you would take a gamble on. You'd say, I'm gong to sell my rings, because I have the chance to send you off to a better future. They were the emissaries of hope.
Οι επιζώντες αυτοί δε χρειάζονται σωτηρία. Χρειάζονται αλληλεγγύη, γιατί βρίσκονται πίσω από μερικά από τα πιο συναρπαστικά κινήματα κοινωνικής δικαιοσύνης σήμερα. Οι νταντάδες και οι οικιακοί βοηθοί που διαδήλωσαν με τις δικές τους και τις οικογένειες των εργοδοτών τους - Ο ακτιβισμός τους οδήγησε σε μία διεθνή συνθήκη για τα δικαιώματα των οικιακών βοηθών. Οι γυναίκες από το Νεπάλ που πουλήθηκαν στο εμπόριο του σεξ συγκεντρώθηκαν και αποφάσισαν να ιδρύσουν την πρώτη οργάνωση κατά της ανθρώπινης εμπορίας παγκοσμίως, που διευθύνεται και στελεχώνεται από τους ίδιους τους επιζώντες της. Οι Ινδοί ναυτεργάτες διακινήθηκαν για την αναδόμηση μετά τον τυφώνα Κατρίνα. Απειλήθηκαν με απέλαση, όμως το έσκασαν από το χώρο της δουλειάς τους και συμμετείχαν στην πορεία από τη Νέα Ορλεάνη έως την Ουάσιγκτον για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην εργασιακή εκμετάλλευση. Συνίδρυσαν την οργάνωση National Guest Worker Alliance και μέσα από αυτή την οργάνωση, βοήθησαν άλλους εργαζομένους να φανερώσουν περιπτώσεις εκμετάλλευσης και κατάχρησης στις αλυσίδες εφοδιασμού των εργοστασίων Walmart και Hershey. Και ενώ το Υπουργείο Δικαιοσύνης αρνήθηκε να αναλάβει την υπόθεση, μία ομάδα δικηγόρων προάσπισης των αστικών δικαιωμάτων κέρδισε την πρώτη υπόθεση το Φεβρουάριο και επέφερε στους πελάτες της 14 εκατομμύρια δολάρια.
These survivors don't need saving. They need solidarity, because they're behind some of the most exciting social justice movements out there today. The nannies and housekeepers who marched with their families and their employers' families -- their activism got us an international treaty on domestic workers' rights. The Nepali women who were trafficked into the sex trade -- they came together, and they decided that they were going to make the world's first anti-trafficking organization actually headed and run by trafficking survivors themselves. These Indian shipyard workers were trafficked to do post-Hurricane Katrina reconstruction. They were threatened with deportation, but they broke out of their work compound and they marched from New Orleans to Washington, D.C., to protest labor exploitation. They cofounded an organization called the National Guest Worker Alliance, and through this organization, they have wound up helping other workers bring to light exploitation and abuses in supply chains in Walmart and Hershey's factories. And although the Department of Justice declined to take their case, a team of civil rights lawyers won the first of a dozen civil suits this February, and got their clients 14 million dollars.
Οι επιζήσαντες αυτοί αγωνίζονται για άτομα που δε γνωρίζουν καν, για άλλους εργαζομένους και για έναν δίκαιο κόσμο για όλους μας. Μας δίνεται η ευκαιρία να κάνουμε το ίδιο. Μας δίνεται η ευκαιρία να αποφασίσουμε ποιοι είμαστε ως άνθρωποι και ως κοινωνία, ότι η ευημερία δεν είναι πια ευημερία, εφόσον βασίζεται στον πόνο άλλων ανθρώπων, ότι οι ζωές μας είναι αλληλένδετα συνδεδεμένες και ότι έχουμε τη δύναμη να κάνουμε μια διαφορετική επιλογή.
These survivors are fighting for people they don't even know yet, other workers, and for the possibility of a just world for all of us. This is our chance to do the same. This is our chance to make the decision that tells us who we are, as a people and as a society; that our prosperity is no longer prosperity, as long as it is pinned to other people's pain; that our lives are inextricably woven together; and that we have the power to make a different choice.
Δίστασα πολύ να μοιραστώ την ιστορία της θείας μου μαζί σας. Πριν ξεκινήσω τη διαδικασία του TED και να ανέβω σε αυτήν τη σκηνή, την είχα πει κυριολεκτικά σε μια χούφτα ανθρώπων, γιατί, όπως πολλοί δημοσιογράφοι, μ' ενδιαφέρει πολύ περισσότερο να μάθω τις δικές σας ιστορίες από το να μοιραστώ οτιδήποτε δικό μου. Επιπλέον, δεν έδειξα τη δέουσα δημοσιογραφική επιμέλεια. Δεν υπέβαλα τα βουνά των αιτημάτων για πρόσβαση σε έγγραφα, ούτε πήρα συνέντευξη από όλους, ούτε βρήκα ακόμα τη θεία μου. Δε γνωρίζω την ιστορία της, τι συνέβη τότε και πώς ζει σήμερα. Η ιστορία, όπως σας τη διηγήθηκα, είναι ανάκατη και ημιτελής. Αλλά νομίζω πως καθρεφτίζει την ανάκατη και ημιτελή κατάσταση όλων μας, όσον αφορά την ανθρώπινη εμπορία. Εμπλεκόμαστε όλοι σε αυτό το πρόβλημα. Αλλά αυτό σημαίνει ότι είμαστε και όλοι μέρος της λύσης. Το να βρούμε πώς μπορούμε να χτίσουμε έναν πιο δίκαιο κόσμο είναι δουλειά μας και η δική μας ιστορία προς αφήγηση. Ας τη διηγηθούμε λοιπόν όπως θα έπρεπε να είχαμε ενεργήσει από την αρχή. Ας διηγηθούμε την ιστορία μαζί.
I was so reluctant to share my story of my auntie with you. Before I started this TED process and climbed up on this stage, I had told literally a handful of people about it, because, like many a journalist, I am far more interested in learning about your stories than sharing much, if anything, about my own. I also haven't done my journalistic due diligence on this. I haven't issued my mountains of document requests, and interviewed everyone and their mother, and I haven't found my auntie yet. I don't know her story of what happened, and of her life now. The story as I've told it to you is messy and unfinished. But I think it mirrors the messy and unfinished situation we're all in, when it comes to human trafficking. We are all implicated in this problem. But that means we are all also part of its solution. Figuring out how to build a more just world is our work to do, and our story to tell. So let us tell it the way we should have done, from the very beginning. Let us tell this story together.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you so much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)