Ως αρχιτέκτονας σχεδιάζεις για το παρόν, με επίγνωση του παρελθόντος, για ένα μέλλον που είναι κατ' ουσίαν άγνωστο. Η πράσινη ατζέντα είναι ίσως η πιο σημαντική ατζέντα και το πιο σημαντικό ζήτημα των ημερών. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες εμπειρίες των τελευταίων 40 χρόνων -φέτος γιορτάζουμε τη 40ή επέτειό μας- και να εξερευνήσουμε μαζί και να κάνουμε ορισμένες παρατηρήσεις σχετικά με τη φύση της αειφορίας. Τι προσδοκίες έχουμε, τι απορρέει από αυτήν, ποιες οι απειλές, ποιες οι δυνατότητες, οι προκλήσεις, οι ευκαιρίες; Πιστεύω - και το είπα και παλιά, πολλά χρόνια πριν, πριν ακόμη επινοηθεί η ιδέα της πράσινης ατζέντας, ότι δεν είχε να κάνει με τη μόδα - είχε να κάνει με την επιβίωση.
As an architect you design for the present, with an awareness of the past, for a future which is essentially unknown. The green agenda is probably the most important agenda and issue of the day. And I'd like to share some experience over the last 40 years -- we celebrate our fortieth anniversary this year -- and to explore and to touch on some observations about the nature of sustainability. How far you can anticipate, what follows from it, what are the threats, what are the possibilities, the challenges, the opportunities? I think that -- I've said in the past, many, many years ago, before anybody even invented the concept of a green agenda, that it wasn't about fashion -- it was about survival.
Αλλά αυτό που ποτέ δεν είπα, και που θα τονίσω είναι, πώς πραγματικά το πράσινο είναι cool. Θέλω να πω ότι όλα τα έργα που εμπνεύστηκαν από αυτή την ατζέντα έχουν να κάνουν με έναν πανηγυρικό τρόπο ζωής που κατά κάποιο τρόπο αναδεικνύει τους τόπους και τους χώρους που καθορίζουν τη ποιότητα της ζωής. Σπάνια κάνω αναφορά σε αποφθέγματα, θα προσπαθήσω λοιπόν να βρω ένα χαρτί αν μπορώ, που γράφει κάτι που κάποιος σκέφτηκε, στο τέλος του περασμένου έτους σχετικά με τι σημαίνει γι' αυτόν, ως σημαντικό παρατηρητή. Πρόκειται για τον αναλυτή και συγγραφέα, Τόμας Φρίντμαν, που έγραψε στη Herald Tribune το 2006. Είπε, «Πιστεύω πώς το πιο σημαντικό πράγμα που έγινε το 2006 ήταν ότι ο οικολογικός τρόπος ζωής και σκέψης έγιναν το επίκεντρο της προσοχής όλων. Φτάσαμε σε ένα σημείο καμπής φέτος όπου ο οικολογικός τρόπος ζωής, δράσης, σχεδιασμού, επενδύσεων και κατασκευών φάνηκε από μιά σημαντική μερίδα πολιτών, επιχειρηματιών και αξιωματούχων ως η πιο πατριωτική, καπιταλιστική, γεωπολιτική, και πιο ανταγωνιστική επιλογή που θα μπορούσαν να κάνουν. Εξ ου και το ρητό μου: το πράσινο είναι το νέο κόκκινο, άσπρο και μπλε».
But what I never said, and what I'm really going to make the point is, that really, green is cool. I mean, all the projects which have, in some way, been inspired by that agenda are about a celebratory lifestyle, in a way celebrating the places and the spaces which determine the quality of life. I rarely actually quote anything, so I'm going to try and find a piece of paper if I can, [in] which somebody, at the end of last year, ventured the thought about what for that individual, as a kind of important observer, analyst, writer -- a guy called Thomas Friedman, who wrote in the Herald Tribune, about 2006. He said, "I think the most important thing to happen in 2006 was that living and thinking green hit Main Street. We reached a tipping point this year where living, acting, designing, investing and manufacturing green came to be understood by a critical mass of citizens, entrepreneurs and officials as the most patriotic, capitalistic, geo-political and competitive thing they could do. Hence my motto: green is the new red, white and blue."
Και διερωτήθηκα, καθώς αναλογιζόμουν το παρελθόν, «Πότε άρχισε αυτή η ευαισθητοποίηση για την προστασία του πλανήτη;» Νομίζω πως ήταν στις 20 Ιουλίου του 1969, όταν, για πρώτη φορά, ο άνθρωπος είδε από απόσταση τον πλανήτη Γη. Και ήταν ο Μπάκμινστερ Φούλερ που διατύπωσε αυτή τη φράση. Και πριν την κατάρρευση του κομμουνιστικού συστήματος, είχα το προνόμιο να συναντήσω πολλούς κοσμοναύτες στο Space City και σε άλλα μέρη στη Ρωσία. Και κατά περίεργο τρόπο, καθώς θυμάμαι, αυτοί ήταν οι πρώτοι πραγματικοί περιβαλλοντιστές. Ήταν γεμάτοι με το πάθος των πρωτοπόρων εξ αιτίας των προβλημάτων στη λίμνη Αράλη. Και ήταν εκείνη την περίοδο συνέβαιναν διάφορα γεγονότα. Ο Μπακμίνστερ Φούλερ ήταν το είδος οικολογικού γκουρού - και πάλι ο όρος δεν είχε ακόμη διατυπωθεί. Ήταν ένας επιστήμονας του σχεδιασμού, ένας ποιητής, αν θέλετε, αλλά προέβλεψε όλα όσα συμβαίνουν σήμερα. Αλλά αυτό είναι θέμα για άλλη συζήτηση. Μπορείτε να ανατρέξετε στα συγγράμματά του, είναι εξαιρετικά. Ήταν εκείνη την εποχή, που η επίγνωση των προφητειών του Μπάκι, των ανησυχιών του ως πολίτη του πλανήτη, επηρέασε τη σκέψη μου και ό,τι κάναμε εκείνη την εποχή.
And I asked myself, in a way, looking back, "When did that kind of awareness of the planet and its fragility first appear?" And I think it was July 20, 1969, when, for the first time, man could look back at planet Earth. And, in a way, it was Buckminster Fuller who coined that phrase. And before the kind of collapse of the communist system, I was privileged to meet a lot of cosmonauts in Space City and other places in Russia. And interestingly, as I think back, they were the first true environmentalists. They were filled with a kind of pioneering passion, fired about the problems of the Aral Sea. And at that period it was -- in a way, a number of things were happening. Buckminster Fuller was the kind of green guru -- again, a word that had not been coined. He was a design scientist, if you like, a poet, but he foresaw all the things that are happening now. It's another subject. It's another conversation. You can go back to his writings: it's quite extraordinary. It was at that time, with an awareness fired by Bucky's prophecies, his concerns as a citizen, as a kind of citizen of the planet, that influenced my thinking and what we were doing at that time.
Πρόκειται για ένα σύνολο έργων. Επέλεξα αυτό επειδή έγινε το 1973 και ήταν ένα πολεοδομικό σχέδιο για ένα από τα Κανάρια Νησιά. Και αυτό πιθανόν συνέπεσε με τη χρονιά που εκδόθηκε το βιβλίο του πλανήτη Γη, και υπήρχε το κίνημα των χίπις. Και σ' αυτό το σχέδιο βρίσκονταν κάποια χαρακτηριστικά, που συνοψίζουν αυτές τις τάσεις. Και υπήρχαν όλες οι ιδέες και οι όροι που σήμερα βρίσκουμε στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, ξέρετε, 30 τόσα χρόνια αργότερα: Αιολική Ενέργεια, Ανακύκλωση, Βιoμάζα, Φωτοβολταϊκά. Και παράλληλα τότε, υπήρχε ένα είδος αποκλειστικού κλαμπ σχεδιασμού. Άνθρωποι που ήταν πραγματικά σχεδιαστικά ευσυνείδητοι, εμπνευσμένοι από το έργο του Ντίτερ Ραμς, και τα έργα που είχε δημιουργήσει για την εταιρεία Braun. Αυτό ήταν γύρω στα μέσα των δεκαετιών του '50 και του '60. Και παρά τις προφητείες του Μπάκι ότι όλα θα γίνονταν μικρογραφίες και η τεχνολογία θα δημιουργούσε ένα απίστευτο στυλ -πρόσβαση στην άνεση, σε ευκολίες- ήταν πάρα πολύ δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι όλα όσα βλέπουμε σε αυτή την εικόνα, θα ήταν συσκευασμένα με πάρα πολύ στυλ. Και αυτό, και πολλά άλλα θα χωρούσαν στην παλάμη μας.
And it's a number of projects. I select this one because it was 1973, and it was a master plan for one of the Canary Islands. And this probably coincided with the time when you had the planet Earth's sourcebook, and you had the hippie movement. And there are some of those qualities in this drawing, which seeks to sum up the recommendations. And all the components are there which are now in common parlance, in our vocabulary, you know, 30-odd years later: wind energy, recycling, biomass, solar cells. And in parallel at that time, there was a very kind of exclusive design club. People who were really design conscious were inspired by the work of Dieter Rams, and the objects that he would create for the company called Braun. This is going back the mid-'50s, '60s. And despite Bucky's prophecies that everything would be miniaturized and technology would make an incredible style -- access to comfort, to amenities -- it was very, very difficult to imagine that everything that we see in this image, would be very, very stylishly packaged. And that, and more besides, would be in the palm of your hand.
Και πιστεύω αυτή τη ψηφιακή επανάσταση φτάνει τώρα σε ένα σημείο όπου, o εικονικός κόσμος που φέρνει τόσο κοντά τους ανθρώπους, τελικά συνδέεται με το φυσικό κόσμο. Είναι πραγματικότητα πως έχει εξανθρωπιστεί, ώστε ο ψηφιακός κόσμος να έχει όλη τη φιλικότητα, όλη την αμεσότητα, τον προσανατολισμό του αναλογικού κόσμου. Μάλλον, συνοψίζονται με κάποιο τρόπο μέσω του στυλ ή των εναλλακτικών διαθέσιμων εδώ, που γενναιόδωρα μας προσφέρθηκαν το μεσημέρι, το [ασαφές], το οποίο είναι ένα ακόμα είδος ανάπτυξης - εμπνευσμένο και πάλι από ένα απίστευτο είδος αισθησιασμού. Ένα πολύ, πολύ όμορφο αντικείμενο. Έτσι, κάτι το οποίο ήταν αποκλειστικότητα τις δεκαετίες '50 και '60, έχει γίνει σήμερα αρκετά προσβάσιμο. Και η αναφορά στο iPod ως αντικείμενο-είδωλο, και κατά κάποιο τρόπο ως έκφραση της απόδοσης, της λειτουργικότητας - Είναι ενδιαφέρον πως στις αρχές του 2007, οι Financial Times σχολίασαν ότι οι βιομηχανίες του Ντιτρόιτ φθονούν την ακτινοβολία που κέρδισε η Toyota με το υβριδικό Prius, ως ένα περιβαλλοντικά φιλικό όχημα που συναγωνίζεται το iPod ως προϊόν είδωλο.
And I think that that digital revolution now is coming to the point where, as the virtual world, which brings so many people together here, finally connects with the physical world, there is the reality that that has become humanized, so that digital world has all the friendliness, all the immediacy, the orientation of the analog world. Probably summed up in a way by the stylish or alternative available here, as we generously had gifted at lunchtime, the [unclear], which is a further kind of development -- and again, inspired by the incredible sort of sensual feel. A very, very beautiful object. So, something which in [the] '50s, '60s was very exclusive has now become, interestingly, quite inclusive. And the reference to the iPod as iconic, and in a way evocative of performance, delivery -- quite interesting that [in] the beginning of the year 2007, the Financial Times commented that the Detroit companies envy the halo effect that Toyota has gained from the Prius as the hybrid, energy-conscious vehicle, which rivals the iPod as an iconic product.
Και πιστεύω είναι πολύ δελεαστικό, να ξεγελάμε τον εαυτό μας -ως αρχιτέκτονες, ή ως απασχολούμενοι στο σχεδιασμό- ότι η απάντηση στα προβλήματα μας βρίσκεται στα κτίρια. Τα κτίρια είναι σημαντικά, αλλά είναι μόνο ένα μέρος μιας πολύ μεγαλύτερης εικόνας. Με άλλα λόγια, όπως επιχειρώ να αποδείξω, το να πετύχουμε το ακατόρθωτο, το ισοδύναμο του Αεικίνητου, θα ήταν να μπορούσαμε να σχεδιάσουμε, για παράδειγμα ένα σπίτι χωρίς άνθρακα. Αυτό θα ήταν η απάντηση. Δυστυχώς, δεν είναι. Είναι μόνο η αρχή του προβλήματος. Δε μπορείς να διαχωρίσεις τα κτίρια από τις υποδομές των πόλεων και την κυκλοφοριακή κινητικότητα. Για παράδειγμα, σύμφωνα με τη φράση του Μπάκι, αν γυρίσουμε και κοιτάξουμε τον πλανήτη Γη, σε μια τυπική, βιομηχανοποιημένη κοινωνία, θα δούμε ότι η ενέργεια που καταναλώνεται κατανέμεται στα κτίρια 44%, στις μεταφορές 34% και στη βιομηχανία. Και αυτό όμως δείχνει μέρος της εικόνας. Αν εξετάσουμε τα κτίρια μαζί με τις μεταφορές που συνδέονται μαζί τους, με άλλα λόγια, την κυκλοφορία ανθρώπων, που είναι 26%, τότε το 70% της κατανάλωσης ενέργειας επηρεάζεται από τον τρόπο που οι πόλεις και οι υποδομές λειτουργούν από κοινού.
And I think it's very tempting to, in a way, seduce ourselves -- as architects, or anybody involved with the design process -- that the answer to our problems lies with buildings. Buildings are important, but they're only a component of a much bigger picture. In other words, as I might seek to demonstrate, if you could achieve the impossible, the equivalent of perpetual motion, you could design a carbon-free house, for example. That would be the answer. Unfortunately, it's not the answer. It's only the beginning of the problem. You cannot separate the buildings out from the infrastructure of cites and the mobility of transit. For example, if, in that Bucky-inspired phrase, we draw back and we look at planet Earth, and we take a kind of typical, industrialized society, then the energy consumed would be split between the buildings, 44 percent, transport, 34 percent, and industry. But again, that only shows part of the picture. If you looked at the buildings together with the associated transport, in other words, the transport of people, which is 26 percent, then 70 percent of the energy consumption is influenced by the way that our cites and infrastructure work together.
Έτσι το πρόβλημα της αειφορίας δεν πρέπει να διαχωρίζεται από τη φύση των πόλεων, των οποίων τα κτίρια αποτελούν μέρη. Για παράδειγμα, αν συγκρίνουμε το σύγχρονο είδος της πόλης, έστω, μια πόλη της Βορείου Αμερικής- και το Ντιτρόιτ δεν είναι κακό παράδειγμα, είναι πολύ εξαρτημένο από τα αυτοκίνητα. Η πόλη αναπτύσσεται σε δακτυλίους, καταλαμβάνοντας όλο και περισσότερο χώρο πρασίνου, όλο και περισσότερους δρόμους, όλο και περισσότερη ενέργεια για τις μεταφορές των πολιτών προς το κέντρο της πόλης - που και πάλι, καθώς το κέντρο στερείται από κατοικίες και γίνεται εμπορικό, τελικά νεκρώνει. Αν συγκρίνετε το Ντιτρόιτ με μια πόλη της Βόρειας Ευρώπης, και το Μόναχο δεν είναι κακό παράδειγμα, όπου η κινητικότητα εξαρτάται σημαντικά από το περπάτημα και το ποδήλατο, τότε μια πόλη που είναι μόνο διπλάσια σε πυκνότητα χρησιμοποιεί μόνο το ένα δέκατο της ενέργειας. Με άλλα λόγια, συγκρίνοντας αυτά τα παραδείγματα διαπιστώνουμε πως η ενεργειακή διαφορά είναι τεράστια.
So the problems of sustainability cannot be separated from the nature of the cities, of which the buildings are a part. For example, if you take, and you make a comparison between a recent kind of city, what I'll call, simplistically, a North American city -- and Detroit is not a bad example, it is very car dependent. The city goes out in annular rings, consuming more and more green space, and more and more roads, and more and more energy in the transport of people between the city center -- which again, the city center, as it becomes deprived of the living and just becomes commercial, again becomes dead. If you compared Detroit with a city of a Northern European example -- and Munich is not a bad example of that, with the greater dependence on walking and cycling -- then a city which is really only twice as dense, is only using one-tenth of the energy. In other words, you take these comparable examples and the energy leap is enormous.
Έτσι, βασικά, θέλοντας να γενικεύσουμε, μπορούμε να δείξουμε πώς καθώς η πυκνότητα αυξάνεται, στο κάτω μέρος του διαγράμματος, η ενέργεια που καταναλώνεται μειώνεται δραματικά. Φυσικά δε μπορεί να διαχωρισθεί από θέματα όπως η κοινωνική ποικιλομορφία, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, η δυνατότητα βαδίσματος σε βολική απόσταση, ή η ποιότητα των κοινόχρηστων χώρων. Και πάλι, ας δούμε το Ντιτρόιτ, με κίτρινο στη κορυφή. Υπερβολική κατανάλωση, πολύ κάτω στη θέση από την Κοπεγχάγη. Και η Κοπεγχάγη, αν και πυκνοκατοικημένη πόλη, δεν έχει τόσο μεγάλη πυκνότητα, όσο άλλες πραγματικά πυκνοκατοικημένες πόλεις. Το 2000 συνέβη κάτι αρκετά ενδιαφέρον. Είχαμε τις πρώτες μεγα-πόλεις των 5 και πλέον εκατομμυρίων που βρίσκονται στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Τώρα, από τις 46 υπερ-πόλεις, οι 33 βρίσκονται στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Θα πρέπει λοιπόν να διερωτηθούμε για τις περιβαλλοντικές συνέπειες στην Κίνα ή την Ινδία, για παράδειγμα. Αν πάρουμε τη Κίνα, έστω το Πεκίνο, το βλέπουμε στο κυκλοφοριακό σύστημα και τη ρύπανση που συνδέεται με την κατανάλωση ενέργειας, καθώς τα αυτοκίνητα πληθαίνουν εις βάρος των ποδηλάτων. Με άλλα λόγια, αν βάλουμε στους δρόμους, όπως συμβαίνει σήμερα, 1.000 νέα αυτοκίνητα κάθε μέρα -στατιστικά, είναι η μεγαλύτερη ακμάζουσα βιομηχανία αυτοκινήτων στον κόσμο- και το μισό δισεκατομμύριο ποδηλάτων που εξυπηρετούν 1,3 δις ανθρώπους. όλο και μειώνονται.
So basically, if you wanted to generalize, you can demonstrate that as the density increases along the bottom there, that the energy consumed reduces dramatically. Of course you can't separate this out from issues like social diversity, mass transit, the ability to be able to walk a convenient distance, the quality of civic spaces. But again, you can see Detroit, in yellow at the top, extraordinary consumption, down below Copenhagen. And Copenhagen, although it's a dense city, is not dense compared with the really dense cities. In the year 2000, a rather interesting thing happened. You had for the first time mega-cities, [of] 5 million or more, which were occurring in the developing world. And now, out of typically 46 cities, 33 of those mega-cities are in the developing world. So you have to ask yourself -- the environmental impact of, for example, China or India. If you take China, and you just take Beijing, you can see on that traffic system, and the pollution associated with the consumption of energy as the cars expand at the price of the bicycles. In other words, if you put onto the roads, as is currently happening, 1,000 new cars every day -- statistically, it's the biggest booming auto market in the world -- and the half a billion bicycles serving one and a third billion people are reducing. And that urbanization is extraordinary, accelerated pace.
Και η αστικοποίηση αυξάνεται με πρωτοφανή ρυθμό. Έτσι αν σκεφτούμε τη μετάβαση που συνέβη στην κοινωνία μας, τη μετακίνηση από την ύπαιθρο στις πόλεις, η οποία διήρκησε 200 χρόνια, τώρα πια η ίδια διαδικασία γίνεται σε 20 χρόνια. Με άλλα λόγια, επιταχύνεται κατά 10 φορές. Και κάτι ενδιαφέρον: Μέσα σε μια περίοδο περίπου 60 χρόνων, βλέπουμε τον διπλασιασμό του προσδόκιμου ζωής, κατά τη διάρκεια της περιόδου όπου η αστικοποίηση έχει τριπλασιαστεί. Αν απομακρυνθούμε από αυτή τη παγκόσμια εικόνα, και δούμε, σε αντίστοιχο χρονικό διάστημα, την εμπλοκή της τεχνολογίας, η οποία, ως εργαλείο, αποτελεί εργαλείο για τους σχεδιαστές, θα παραθέσω τη δική μας εμπειρία ως εταιρεία, μέσω μιας μικρής επιλογής έργων. Πώς λοιπόν αποτιμάται αυτή η αλλαγή στην τεχνολογία; Πώς επηρεάζει το σχεδιασμό των κτιρίων; Και κυρίως, πώς μπορεί να οδηγήσει στη δημιουργία κτιρίων που καταναλώνουν λιγότερη ενέργεια, ρυπαίνουν λιγότερο και είναι πιο κοινωνικά «υπεύθυνα»;
So, if we think of the transition in our society of the movement from the land to the cities, which took 200 years, then that same process is happening in 20 years. In other words, it is accelerating by a factor of 10. And quite interestingly, over something like a 60-year period, we're seeing the doubling in life expectancy, over that period where the urbanization has trebled. If I pull back from that global picture, and I look at the implication over a similar period of time in terms of the technology -- which, as a tool, is a tool for designers, and I cite our own experience as a company, and I just illustrate that by a small selection of projects -- then how do you measure that change of technology? How does it affect the design of buildings? And particularly, how can it lead to the creation of buildings which consume less energy, create less pollution and are more socially responsible?
Αυτή η ιστορία στο τομέα των κτιρίων, ξεκίνησε στα τέλη του '60, αρχές του '70. Το ένα παράδειγμα αφορά μια εταιρική έδρα για την εταιρεία Willis and Faber, σε μια μικρή εμπορική πόλη στη βορειοανατολική Αγγλία, σε κοντινή απόσταση από το Λονδίνο. Και εδώ, το πρώτο πράγμα που θα δείτε είναι ότι σε αυτό το κτίριο η οροφή μοιάζει με ένα πολύ ζεστό πανωφόρι, ένα κάλυμμα, μια μόνωση με τη μορφή κήπου, που συγχρόνως δίνει έμφαση στο δημόσιο χώρο. Με άλλα λόγια, αυτή η κοινότητα έχει ένα κήπο στον ουρανό. Έτσι, η ανθρωπιστική ιδέα είναι πολύ έντονη σε αυτό το έργο, και περικλείεται ίσως σε ένα από τα αρχικά μου σκίτσα εδώ, όπου φαίνεται το πράσινο, το φως του ήλιου, όπου υπάρχει σύνδεση με τη Φύση. Και η Φύση είναι μέρος της γεννήτριας, της κινητήριας δύναμης αυτού του κτιρίου. Συμβολικά, τα χρώματα του εσωτερικού είναι πράσινο και κίτρινο. Υπάρχουν εγκαταστάσεις όπως πισίνες, λειτουργεί με ευέλικτο ωράριο, έχει κοινωνικό χαρακτήρα, προσφέρει χώρο και επαφή με τη φύση. Αυτό έγινε το 1973.
That story, in terms of buildings, started in the late '60s, early '70s. The one example I take is a corporate headquarters for a company called Willis and Faber, in a small market town in the northeast of England, commuting distance with London. And here, the first thing you can see is that this building, the roof is a very warm kind of overcoat blanket, a kind of insulating garden, which is also about the celebration of public space. In other words, for this community, they have this garden in the sky. So the humanistic ideal is very, very strong in all this work, encapsulated perhaps by one of my early sketches here, where you can see greenery, you can see sunlight, you have a connection with nature. And nature is part of the generator, the driver for this building. And symbolically, the colors of the interior are green and yellow. It has facilities like swimming pools, it has flextime, it has a social heart, a space, you have contact with nature. Now this was 1973.
Το 2001 το κτίριο αυτό βραβεύτηκε. Και η βράβευση είχε να κάνει με την εορτασμό ενός κτιρίου που ήταν σε χρήση για μεγάλο χρονικό διάστημα. Και οι άνθρωποι που το δημιούργησαν επέστρεψαν: οι διαχειριστές του έργου, οι τότε πρόεδροι της εταιρείας. Και έλεγαν, ξέρετε, «Οι αρχιτέκτονες, ο Νόρμαν πάντα είχε την τάση να σχεδιάζει για το μέλλον, και αφού δεν φαινόταν να μας κοστίζει περισσότερο, έτσι είπαμε να του κάνουμε τη χάρη.» Η εικόνα στην κορυφή, αν το δείτε λεπτομερώς, θα δείτε ότι πραγματικά αυτό το κτίριο μπορούσε να δεχθεί καλωδίωση. Αυτό το κτίριο είχε τις προδιαγραφές για την αλλαγή. Έτσι, το 1975 η εικόνα έχει γραφομηχανές. Ενώ όταν τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία, υπήρχαν οι επεξεργαστές κειμένου. Και για αυτή την περίπτωση λεγόταν ότι οι ανταγωνιστές μας έπρεπε να χτίσουν νέα κτίρια για τη νέα τεχνολογία. Ήμασταν τυχεροί, επειδή το κτίριο μας ήταν εξασφαλισμένο για το μέλλον. Προέβλεψε την αλλαγή, ακόμη κι όταν οι αλλαγές δεν ήταν γνωστές. Γύρω σε εκείνη την περίοδο σχεδιασμού που οδήγησε σε αυτό το κτίριο, έκανα ένα σκίτσο, το οποίο ανασύραμε από το αρχείο πρόσφατα. Έλεγα τότε και έγραψα, «Αλλά δεν έχουμε τον χρόνο, και πραγματικά δεν έχουμε την άμεση εμπειρογνωμοσύνη σε τεχνικό επίπεδο».
In 2001, this building received an award. And the award was about a celebration for a building which had been in use over a long period of time. And the people who'd created it came back: the project managers, the company chairmen then. And they were saying, you know, "The architects, Norman was always going on about designing for the future, and you know, it didn't seem to cost us any more. So we humored him, we kept him happy." The image at the top, what it doesn't -- if you look at it in detail, really what it is saying is you can wire this building. This building was wired for change. So, in 1975, the image there is of typewriters. And when the photograph was taken, it's word processors. And what they were saying on this occasion was that our competitors had to build new buildings for the new technology. We were fortunate, because in a way our building was future-proofed. It anticipated change, even though those changes were not known. Round about that design period leading up to this building, I did a sketch, which we pulled out of the archive recently. And I was saying, and I wrote, "But we don't have the time, and we really don't have the immediate expertise at a technical level."
Με άλλα λόγια, δεν είχαμε τότε την τεχνολογία για να κάνουμε αυτό που θα ήταν πραγματικά ενδιαφέρον σε αυτό το κτίριο. Και αυτό θα ήταν η δημιουργία ενός είδους τρισδιάστατης φούσκας, ενός ενδιαφέροντος περιβλήματος, με φυσικό αερισμό που θα ανέπνεε και θα μείωνε σημαντικά τα ενεργειακά φορτία. Παρά το γεγονός ότι το κτίριο, ως «πράσινο», είναι πολύ πρωτοποριακό. Και αν προχωρήσουμε στο χρόνο, είναι ενδιαφέρον ότι τώρα η τεχνολογία είναι διαθέσιμη και εντυπωσιακή. Η βιβλιοθήκη του Free University, η οποία άνοιξε πέρυσι, είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Και πάλι, η μετάβαση από το ένα από τις πολλές χιλιάδες σκίτσων και ψηφιακών εικόνων στην πραγματικότητα. Και ο συνδυασμός των επινοήσεων εδώ, η μεγάλη μάζα σκυροδέματος αυτών των βιβλιοστασίων, και ο τρόπος που περικλείεται από αυτό το περίβλημα, που επιτρέπει στο κτίριο να αερίζεται, ώστε να καταναλώνει δραματικά λιγότερη ενέργεια, που πραγματικά λειτουργεί με τις δυνάμεις της Φύσης.
In other words, we didn't have the technology to do what would be really interesting on that building. And that would be to create a kind of three-dimensional bubble -- a really interesting overcoat that would naturally ventilate, would breathe and would seriously reduce the energy loads. Notwithstanding the fact that the building, as a green building, is very much a pioneering building. And if I fast-forward in time, what is interesting is that the technology is now available and celebratory. The library of the Free University, which opened last year, is an example of that. And again, the transition from one of the many thousands of sketches and computer images to the reality. And a combination of devices here, the kind of heavy mass concrete of these book stacks, and the way in which that is enclosed by this skin, which enables the building to be ventilated, to consume dramatically less energy, and where it's really working with the forces of nature.
Και είναι πολύ ενδιαφέρον ότι είναι εξαιρετικά αγαπητό στους ανθρώπους που το χρησιμοποιούν. Και πάλι, επιστρέφοντας στο θέμα σχετικά με τον τρόπο ζωής, κατά κάποιον τρόπο, η οικολογική ατζέντα είναι ένα με το πνεύμα. Άρα δεν είναι ένα είδος θυσίας, μάλλον τον αντίθετο. Πιστεύω είναι κάτι σπουδαίο, ένας πανηγυρισμός. Μπορείς να μετρήσεις την απόδοση, στην κατανάλωση ενέργειας του κτιρίου σε σχέση με ένα τυπικό κτίριο βιβλιοθήκης. Αν δείξω μια ακόμη πτυχή αυτής της τεχνολογίας τότε, σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο - αυτό το κτίριο διαμερισμάτων στις Άλπεις στην Ελβετία. Προκατεσκευασμένο από τα πιο παραδοσιακά υλικά, όμως, λόγω της τεχνολογίας, της ικανότητας των υπολογιστών, η δυνατότητα προκατασκευής, κάνει αυτά τα ξύλινα μέρη, τα κατασκευασμένα με υψηλή ακρίβεια, πρωτοποριακά. Και ακριβώς για να δώσω μια γεύση αυτής της τεχνολογίας, η δυνατότητα να σχεδιάζει κανείς σημεία στον αέρα και να μεταδίδει, να μεταφέρει αυτή την πληροφορία κατευθείαν στο εργοστάσιο.
And what is interesting is that this is hugely popular by the people who use it. Again, coming back to that thing about the lifestyle, and in a way, the ecological agenda is very much at one with the spirit. So it's not a kind of sacrifice, quite the reverse. I think it's a great -- it's a celebration. And you can measure the performance, in terms of energy consumption, of that building against a typical library. If I show another aspect of that technology then, in a completely different context -- this apartment building in the Alps in Switzerland. Prefabricated from the most traditional of materials, but that material -- because of the technology, the computing ability, the ability to prefabricate, make high-performance components out of timber -- very much at the cutting edge. And just to give a sort of glimpse of that technology, the ability to plot points in the sky and to transmit, to transfer that information now, directly into the factory.
Άρα αν περάσεις τα σύνορα -ακριβώς απέναντι- σε ένα εργοστάσιο στη Γερμανία, βλέπετε κάποιον στον υπολογιστή του, και αυτά τα σημεία στο χώρο κοινοποιούνται. Στα αριστερά είναι οι μηχανές κοπής, οι οποίες μετά στο εργοστάσιο, επιτρέπουν να κατασκευαστούν τα μεμονωμένα μέρη και με απόκλιση πολύ λίγων χιλιοστών, να συναρμολογηθούν στο εργοτάξιο. Και μάλιστα τότε η οικοδομή μπορεί να επενδυθεί με την παλαιότερη τεχνολογία, των χειροποίητων πλίνθων. 250.000 κομμάτια τοποθετήθηκαν με το χέρι ως τελικό φινίρισμα. Και πάλι, ο τρόπος που λειτουργεί ως κτίριο, για όσους από εμάς απολαμβάνουμε τους χώρους, που μπορούν να ζήσουν ή να επισκεφθούν. Αν έκανα το άλμα σε αυτές τις νέες τεχνολογίες, τότε τι συνέβαινε πριν από αυτά; Εννοώ, ξέρετε, πώς ήταν η ζωή πριν το κινητό τηλέφωνο, τα πράγματα που θεωρούμε δεδομένα;
So if you cross the border -- just across the border -- a small factory in Germany, and here you can see the guy with his computer screen, and those points in space are communicated. And on the left are the cutting machines, which then, in the factory, enable those individual pieces to be fabricated and plus or minus very, very few millimeters, to be slotted together on site. And then interestingly, that building to then be clad in the oldest technology, which is the kind of hand-cut shingles. One quarter of a million of them applied by hand as the final finish. And again, the way in which that works as a building, for those of us who can enjoy the spaces, to live and visit there. If I made the leap into these new technologies, then how did we -- what happened before that? I mean, you know, what was life like before the mobile phone, the things that you take for granted?
Λοιπόν, προφανώς το κτίριο κτίστηκε. Δείτε το εσωτερικό της τράπεζάς μας στο Χονγκ Κονγκ το 1979, η οποία άνοιξε το 1985, με την δυνατότητα να αντανακλά το φώς του ήλιου μέχρι την καρδιά αυτού του χώρου. Και απουσία υπολογιστών, πρέπει να φτιάξεις ένα φυσικό μοντέλο. Για παράδειγμα, βάζαμε μοντέλα κάτω από ένα τεχνητό ουρανό. Για τους αεραγωγούς, τα βάζαμε στη κυριολεξία σε μια αεροδυναμική σήραγγα και φυσούσαμε αέρα, και για τα πολλά χιλιόμετρα καλωδίων και ούτω καθεξής. Αλλά το σημείο καμπής για εμάς ήταν πιθανόν όταν αποκτήσαμε τον πρώτο υπολογιστή. Και αυτό ήταν τη στιγμή που επιδιώξαμε να επανασχεδιάσουμε, να επανεφεύρουμε το Αεροδρόμιο. Αυτό είναι το Τερματικό 4 στο Χίθροου, -τυπικό κτίριο τερματικού- μεγάλη, βαριά οροφή, χωρίς φυσικό φως, πολλά μηχανήματα, μεγάλοι σωλήνες, θόρυβος,
Well, obviously the building still happened. I mean, this is a glimpse of the interior of our Hong Kong bank of 1979, which opened in 1985, with the ability to be able to reflect sunlight deep into the heart of this space here. And in the absence of computers, you have to physically model. So for example, we would put models under an artificial sky. For wind tunnels, we would literally put them in a wind tunnel and blast air, and the many kilometers of cable and so on. And the turning point was probably, in our terms, when we had the first computer. And that was at the time that we sought to redesign, reinvent the airport. This is Terminal Four at Heathrow, typical of any terminal -- big, heavy roof, blocking out the sunlight, lots of machinery, big pipes, whirring machinery.
Και εδώ το Στάνστεντ, η οικολογική εναλλακτική, με τη χρήση φυσικού φωτός, είναι ένας φιλικός χώρος: όπου και να είσαι, μπορείς να συνδεθείς με το έξω. Και για πολύ μεγάλο μέρος της χρήσης του, δεν χρησιμοποιεί ηλεκτρικό φωτισμό, ηλεκτρισμό που εκλύει περισσότερη θερμότητα, απαιτεί μεγαλύτερα φορτία ψύξης και ούτω καθεξής. Σε αυτό το συγκεκριμένο χρονικό σημείο, αυτός ήταν από τους λίγους μεμονωμένους υπολογιστές. Και αυτή είναι μια μικρή εικόνα από το δέντρο του Στάνστεντ. Όχι πολύ παλιά, το 1990, αυτό είναι το γραφείο μας. Και αν κοιτάξετε πολύ προσεκτικά θα δείτε ότι οι άνθρωποι σχεδίαζαν με μολύβια, και έσυραν, ξέρετε, μεγάλους χάρακες και τρίγωνα. Δεν είναι τόσο παλιά, 17 χρόνια, και σήμερα είμαστε εδώ. Θέλω να πώ, ριζική μεταμόρφωση.
And Stansted, the green alternative, which uses natural light, is a friendly place: you know where you are, you can relate to the outside. And for a large part of its cycle, not needing electric light -- electric light, which in turn creates more heat, which creates more cooling loads and so on. And at that particular point in time, this was one of the few solitary computers. And that's a little image of the tree of Stansted. Not going back very far in time, 1990, that's our office. And if you looked very closely, you'd see that people were drawing with pencils, and they were pushing, you know, big rulers and triangles. It's not that long ago, 17 years, and here we are now. I mean, major transformation.
Πηγαίνοντας πίσω στο χρόνο, μια γυναίκα η Βάλερι Λάρκιν, το 1987 είχε όλες τις πληροφορίες μας μέσα σε έναν δίσκο. Τώρα, κάθε βδομάδα έχουμε το αντίστοιχο 84 εκατομμυρίων δίσκων, οι οποίοι καταγράφουν αρχειακό υλικό παλαιών, τρεχόντων και μελλοντικών έργων. Αυτό θα είχε μήκος 21 χιλιόμετρα μέχρι τον ουρανό. Αυτή είναι η θέα που θα έχετε, αν κοιτάξετε κάτω. Αλλά στο μεταξύ, όπως ξέρετε, λαμπρές προσωπικότητες όπως ο Αλ Γκορ επισημαίνουν την αδυσώπητη αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας. στο πλαίσιο του ότι, τα κτίρια τα οποία είναι εορταστικά και πολύ, πολύ σχετικά με αυτό το μέρος.
Going back in time, there was a lady called Valerie Larkin, and in 1987, she had all our information on one disk. Now, every week, we have the equivalent of 84 million disks, which record our archival information on past, current and future projects. That reaches 21 kilometers into the sky. This is the view you would get, if you looked down on that. But meanwhile, as you know, wonderful protagonists like Al Gore are noting the inexorable rise in temperature, set in the context of that, interestingly, those buildings which are celebratory and very, very relevant to this place.
Το έργο μας Reichstag, που είμαι σίγουρος πώς έχει μια πολύ οικεία ατζέντα, ως δημόσιος χώρος όπου επιδιώξαμε, κατά κάποιον τρόπο, μέσω μιας διαδικασίας βελτίωσης, να επανακαθορίσουμε τη σχέση μεταξύ κοινωνίας, πολιτικών και δημοσίου χώρου. Ίσως η κρυφή του ατζέντα είναι ένα ενεργειακό μανιφέστο κάτι που θα μπορούσε να το κάνει εντελώς ανεξάρτητο από τα ορυκτά καύσιμα όπως τα ξέρουμε. Δηλαδή εντελώς ανανεώσιμο. Και πάλι, το ουμανιστικό σκίτσο, η υλοποίηση σε δημόσιο χώρο, αλλά σε μεγάλο βαθμό και μέρος της οικολογίας. Αλλά εδώ, δεν χρειαζόταν να γίνει φυσικό μοντέλο. Προφανώς υπήρχαν αεραγωγοί, αλλά σήμερα με τη δυνατότητα των υπολογιστών μπορούμε να διερευνήσουμε, να προγραμματίσουμε και να υπολογίσουμε τη λειτουργία του με χρήση φυσικών δυνάμεων τον φυσικό αερισμό, τη διαμόρφωση του θαλάμου και το θέμα της Βιoμάζας. Ένας συνδυασμός χρήσης Βιομάζας, Υδροφόρων, καύσης φυτικών ελαίων, μια διαδικασία που αναπτύχθηκε στην Ανατολική Γερμανία, την περίοδο της εξάρτησης της από το Σοβιετικό Μπλόκ.
Our Reichstag project, which has a very familiar agenda, I'm sure, as a public place where we sought to, in a way, through a process of advocacy, reinterpret the relationship between society and politicians, public space. And maybe its hidden agenda, an energy manifesto -- something that would be free, completely free of fuel as we know it. So it would be totally renewable. And again, the humanistic sketch, the translation into the public space, but this very, very much a part of the ecology. But here, not having to model it for real. Obviously the wind tunnel had a place, but the ability now with the computer to explore, to plan, to see how that would work in terms of the forces of nature: natural ventilation, to be able to model the chamber below, and to look at biomass. A combination of biomass, aquifers, burning vegetable oil -- a process that, quite interestingly, was developed in Eastern Germany, at the time of its
Έτσι πραγματικά, επαναδιατυπώνοντας αυτή την τεχνολογία και αναπτύσσοντας κάτι που ήταν τόσο καθαρό και πρακτικά μη ρυπογόνο. Μπορείτε να ξανακάνετε τη μέτρηση. Μπορείτε να συγκρίνετε αυτό το κτίριο, από την άποψη εκπομπών σε τόνους διοξειδίου του άνθρακα ετησίως τότε που αναλάβαμε το έργο θα ήταν πάνω από 7.000 τόνοι με φυσικό αέριο ενώ τελικά μόνο 450 τόνοι με το φυτικό έλαιο. Εννοώ 94% μείωση, ουσιαστικά καθαρό. Θα δούμε τις ίδιες διαδικασίες στην περίπτωση της Commerce Bank, την εξάρτησή της από το φυσικό εξαερισμό, το πώς μοντελοποιούνται αυτοί οι κήποι, τον τρόπο που αναπτύσσονται. Και πάλι, σε σχέση με την ποιότητα ζωής, κάτι που θα ήταν πιο ευχάριστο ως χώρος εργασίας. Και πάλι, μπορούμε να μετρήσουμε τη μείωση με όρους ενεργειακής κατανάλωσης.
dependence on the Soviet Bloc. So really, retranslating that technology and developing something which was so clean, it was virtually pollution-free. You can measure it again. You can compare how that building, in terms of its emission in tons of carbon dioxide per year -- at the time that we took that project, over 7,000 tons -- what it would have been with natural gas and finally, with the vegetable oil, 450 tons. I mean, a 94 percent reduction -- virtually clean. We can see the same processes at work in terms of the Commerce Bank -- its dependence on natural ventilation, the way that you can model those gardens, the way they spiral around. But again, very much about the lifestyle, the quality -- something that would be more enjoyable as a place to work. And again, we can measure the reduction in terms of energy consumption.
Υπάρχει μια εξέλιξη εδώ μεταξύ των έργων, και το έργο της Swiss Re πάλι το αναπτύσσει λίγο περισσότερο - ένα έργο στην πόλη του Λονδίνου. Αυτή η αλληλουχία δείχνει την εξέλιξη αυτού του μοντέλου. Αλλά αυτό που δείχνει πρωτίστως, και είναι ενδιαφέρον, είναι ότι εδώ βλέπετε τον κύκλο, βλέπετε τον δημόσιο χώρο γύρω του. Ποιοί άλλοι τρόποι υπήρχαν να καταλάβουμε το ίδιο ποσοστό χώρου σε αυτό το οικόπεδο; Αν, για παράδειγμα, θέλατε να φτιάξετε ένα κτίριο που να φθάνει ακριβώς στα όρια του πεζοδρομίου, θα καταλάμβανε το ίδιο ποσοστό χώρου. Οπότε τελικά, φτιάχνεις αυτό το σχέδιο και δημιουργείς ραβδώσεις. Οι ραβδώσεις γίνονται ένα είδος πράσινων πνευμόνων που δίνουν θέα, φως, εξαερισμό, και κάνουν το κτίριο δροσερότερο. Και το περικλείεις με κάτι σαν κι αυτό που παίζει σπουδαίο ρόλο στην εμφάνιση του, ένα πλέγμα τριγωνικών κατασκευών - που σχετίζεται και θυμίζει πάλι, κάποια από εκείνα τα έργα του Μπάκμινστερ Φούλερ και τον τρόπο που οι τριγωνισμοί αυξάνουν την απόδοση και δίνουν ταυτόχρονα στο κτίριο μια αίσθηση ταυτότητας.
There is an evolution here between the projects, and Swiss Re again develops that a little bit further -- the project in the city in London. And this sequence shows the buildup of that model. But what it shows first, which I think is quite interesting, is that here you see the circle, you see the public space around it. What are the other ways of putting the same amount of space on the site? If, for example, you seek to do a building which goes right to the edge of the pavement, it's the same amount of space. And finally, you profile this, you cut grooves into it. The grooves become the kind of green lungs which give views, which give light, ventilation, make the building fresher. And you enclose that with something that also is central to its appearance, which is a mesh of triangulated structures -- again, in a long connection evocative of some of those works of Buckminster Fuller, and the way in which triangulation can increase performance and also give that building its sense of identity.
Και εδώ, αν προσέξουμε αυτή τη λεπτομέρεια, τον τρόπο που το κτίριο ανοίγεται και αναπνέει μέσα σε αυτά τα αίθρια, με τον τρόπο που τώρα, με τον υπολογιστή, μοντελοποιούμε τις δυνάμεις, μπορούμε να δούμε την υψηλή πίεση, τη χαμηλή πίεση, τον τρόπο που το κτίριο συμπεριφέρεται σαν φτερό αεροσκάφους. Έτσι έχει την ικανότητα, πάντα, ανεξάρτητα με τη κατεύθυνση του αέρα, να κάνει το κτίριο δροσερό και αποδοτικό. Και σε αντίθεση με τα συμβατικά κτίρια, το επάνω μέρος του έχει πανηγυρικό χαρακτήρα. Είναι ένα χώρος θέας για ανθρώπους, όχι για μηχανήματα. Και η βάση του κτιρίου έχει να κάνει και πάλι με το δημόσιο χώρο. Συγκρίνοντάς το με ένα συμβατικό κτίριο, τι θα συνέβαινε αν επιχειρούσαμε τέτοιες στρατηγικές σχεδιασμού σκεπτόμενοι με όρους πραγματικά μεγάλης κλίμακας; Απλά θα σας δείξω δύο εικόνες από ένα ερευνητικό έργο της εταιρείας.
And here, if we look at a detail of the way that the building opens up and breathes into those atria, the way in which now, with a computer, we can model the forces, we can see the high pressure, the low pressure, the way in which the building behaves rather like an aircraft wing. So it also has the ability, all the time, regardless of the direction of the wind, to be able to make the building fresh and efficient. And unlike conventional buildings, the top of the building is celebratory. It's a viewing place for people, not machinery. And the base of the building is again about public space. Comparing it with a typical building, what happens if we seek to use such design strategies in terms of really large-scale thinking? And I'm just going to give two images out of a kind of company research project.
Είναι ήδη γνωστό ότι η Νεκρά Θάλασσα πεθαίνει. Το επίπεδο της πέφτει, όπως περίπου η λίμνη Αράλη. Και η Νεκρά Θάλασσα είναι προφανώς πολύ χαμηλότερα σε σχέση με τους ωκεανούς και τις θάλασσες γύρω της. Έτσι,υπήρξε ένα έργο για τη διάσωση της Νεκράς Θάλασσας με τη δημιουργία ενός αγωγού, ενός σωλήνα, πότε πάνω από την επιφάνεια, πότε κάτω, που θα την αποκαθιστούσε και θα τροφοδοτούσε από τον Κόλπο της Άκαμπα τη Νεκρά Θάλασσα. Και η άποψή μας επ' αυτού, μετά από πολλή σκέψη που συσσωρεύτηκε εδώ και 40 χρόνια, είναι να πούμε, μήπως αντί να είναι μόνο ένας σωλήνας, να είναι μια γραμμή ζωής, ένα σωσίβιο; Μήπως να είναι το ισοδύναμο του Μεγάλου Καναλιού, από άποψη τουρισμού, κατοίκησης, αφαλάτωσης, γεωργίας; Με άλλα λόγια, το νερό είναι η πηγή της ζωής.
It's been well known that the Dead Sea is dying. The level is dropping, rather like the Aral Sea. And the Dead Sea is obviously much lower than the oceans and seas around it. So there has been a project which rescues the Dead Sea by creating a pipeline, a pipe, sometimes above the surface, sometimes buried, that will redress that, and will feed from the Gulf of Aqaba into the Dead Sea. And our translation of that, using a lot of the thinking built up over the 40 years, is to say, what if that, instead of being just a pipe, what if it is a lifeline? What if it is the equivalent, depending on where you are, of the Grand Canal, in terms of tourists, habitation, desalination, agriculture? In other words, water is the lifeblood.
Και αν πηγαίναμε πίσω στην προηγούμενη εικόνα, και βλέπαμε αυτή την περιοχή όπου βασιλεύει η αστάθεια και η εχθρότητα, τότε μια ενοποιητική σχεδιαστική ιδέα, ως ανθρωπιστική χειρονομία, θα μπορούσε να συνενώσει όλες τις αντιμαχόμενες πλευρές σε ένα κοινό σκοπό, σε κάτι που θα ήταν γνήσια πράσινο και παραγωγικό με την ευρύτερη έννοια. Η υποδομή σε τέτοια μεγάλη κλίμακα είναι επίσης αχώριστη από την επικοινωνία. Και αν επικοινωνία είναι ο εικονικός κόσμος ή ο φυσικός κόσμος, είναι απόλυτα σημαντική για την κοινωνία. Και πώς το κάνουμε πιο εύληπτο σε αυτόν τον αναπτυσσόμενο κόσμο; ειδικά σε κάποιους από τους τόπους για τους οποίους μιλώ - η Κίνα, για παράδειγμα, μέσα στα 10 επόμενα χρόνια θα κατασκευάσει 400 νέα αεροδρόμια. Τι μορφή πρέπει να πάρουν; Πώς να τα κάνεις πιο φιλικά σε αυτή την κλίμακα;
And if you just go back to the previous image, and you look at this area of volatility and hostility, that a unifying design idea as a humanitarian gesture could have the affect of bringing all those warring factions together in a united cause, in terms of something that would be genuinely green and productive in the widest sense. Infrastructure at that large scale is also inseparable from communication. And whether that communication is the virtual world or it is the physical world, then it's absolutely central to society. And how do we make more legible in this growing world, especially in some of the places that I'm talking about -- China, for example, which in the next ten years will create 400 new airports. Now what form do they take? How do you make them more friendly at that scale?
Αναφέρομαι στο Χονγκ Κονγκ ως ένα είδος αναλογικής εμπειρίας σε μια ψηφιακή εποχή, γιατί πάντα έχεις ένα σημείο αναφοράς. Άραγε, τι θα συνέβαινε αν το παίρναμε και το επεκτείναμε στη Κινεζική κοινωνία; Και το ενδιαφέρον είναι πώς αυτό που παράγεται είναι ίσως το απόλυτο μεγα-κτίριο. Είναι το μεγαλύτερο έργο στο πλανήτη αυτή τη στιγμή. 250- με συγχωρείτε, 50.000 άνθρωποι εργάζονται 24 ώρες, 7 μέρες την εβδομάδα. Μεγαλύτερο κατά 17% όλων των τερματικών του Χίθροου - του υφιστάμενου συν του νέου, μη υλοποιημένου τερματικού 5. Και η πρόκληση εδώ είναι ένα κτίριο που θα είναι πράσινο, συμπαγές παρά το μέγεθος του, και θα έχει να κάνει με την ανθρώπινη ταξιδιωτική εμπειρία, με τη φιλικότητα, και, γυρνώντας στην αφετηρία, έχει να κάνει με τον τρόπο ζωής. Και ίσως αυτοί, τελικά, να είναι πανηγυρικοί χώροι.
Hong Kong I refer to as a kind of analog experience in a digital age, because you always have a point of reference. So what happens when we take that and you expand that further into the Chinese society? And what is interesting is that that produces in a way perhaps the ultimate mega-building. It is physically the largest project on the planet at the moment. 250 -- excuse me, 50,000 people working 24 hours, seven days. Larger by 17 percent than every terminal put together at Heathrow -- built -- plus the new, un-built Terminal Five. And the challenge here is a building that will be green, that is compact despite its size and is about the human experience of travel, is about friendly, is coming back to that starting point, is very, very much about the lifestyle. And perhaps these, in the end, as celebratory spaces.
Όπως έλεγε ο Χιούμπερτ στη διάρκεια του γεύματος, καθώς πιάσαμε την κουβέντα, μιλήσαμε για τις πόλεις. Ο Χιούμπερτ έλεγε πολύ σωστά, «Αυτοί είναι οι νέοι καθεδρικοί». Και κατά κάποιο τρόπο, μια πτυχή αυτής της συζήτησης ξεκίνησε παραμονή Πρωτοχρονιάς, όταν μιλούσα για την ατζέντα των Ολυμπιακών στη Κίνα, σε σχέση με τις οικολογικές της φιλοδοξίες και προσδοκίες. Και εξέφρασα τη σκέψη πως - απλά σκέφτηκα εκείνη τη παραμονή, σε ένα κάπως συμβολικό σημείο καμπής από το 2006 στο 2007- πως ίσως, στο μέλλον να ήταν το πιο ισχυρό, καινοτόμο έθνος. Όπως εμπνευσμένα είχε πει ο Κένεντι, «Στέλνουμε τον άνθρωπο στο φεγγάρι».
As Hubert was talking over lunch, as we sort of engaged in conversation, talked about this, talked about cities. Hubert was saying, absolutely correctly, "These are the new cathedrals." And in a way, one aspect of this conversation was triggered on New Year's Eve, when I was talking about the Olympic agenda in China in terms of its green ambitions and aspirations. And I was voicing the thought that -- it just crossed my mind that New Year's Eve, a sort of symbolic turning point as we move from 2006 to 2007 -- that maybe, you know, the future was the most powerful, innovative sort of nation. The way in which somebody like Kennedy inspirationally could say, "We put a man on the moon."
Ξέρετε, ποιος θα μπορούσε να πει πως καταργήσαμε την εξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, που κατέχονται όλα από άτιμα καθεστώτα. Και αυτό είναι μια συγχρονισμένη πλατφόρμα. Είναι κάτι παραπάνω από μια μέθοδο, είναι ανανεώσιμη. Και εξέφρασα τη σκέψη ότι ίσως στο τέλος του χρόνου, σκέφτηκα πώς η έμπνευση ήταν πιθανότερο να έρθει από αυτές τις άλλες, μεγαλύτερες χώρες εκεί πέρα, τη Κίνα, την Ινδία, τις τίγρεις της Ασίας και του Ειρηνικού. Σας ευχαριστώ πολύ.
You know, who is going to say that we cracked this thing of the dependence on fossil fuels, with all that being held to ransom by rogue regimes, and so on. And that's a concerted platform. It's more than one device, you know, it's renewable. And I voiced the thought that maybe at the turn of the year, I thought that the inspiration was more likely to come from those other, larger countries out there -- the Chinas, the Indias, the Asian-Pacific tigers. Thank you very much.
( Χειροκρότημα )
(Applause)