Πρωινό Δευτέρας. Στην Ουάσιγκτον, ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών κάθεται στο οβάλ γραφείο, αξιολογώντας κατά πόσο να επιτεθεί, ή να μην επιτεθεί στην Αλ Κάιντα στην Υεμένη. Στο υπουργείο εξωτερικών στην Αγγλία, ο Ντέιβιντ Κάμερον προσπαθεί να αποφασίσει εάν θα μειώσει περισσότερες θέσεις εργασίας στο δημόσιο τομέα για να αποτρέψει μια διπλή ύφεση. Στη Μαδρίτη, η Μαρία Γκονζάλεζ στέκεται στην πόρτα, ακούγοντας το μωρό της να κλαίει συνεχώς, και προσπαθεί να αποφασίσει εάν θα το αφήσει να κλαίει μέχρι να κοιμηθεί ή να το σηκώσει και να το κρατήσει. Και εγώ κάθομαι στο πλευρό του πατέρα μου στο νοσοκομείο, προσπαθώντας να αποφασίσω εάν πρέπει να τον αφήσω να πιεί το ενάμιση λίτρο μπουκάλι νερού που οι γιατροί του μόλις μπήκαν και μου είπαν, "Πρέπει να τον κάνεις να πιεί σήμερα", -- ο πατέρας μου δεν έχει πιει ούτε και έχει φάει για μια εβδομάδα -- ή αν δίνοντας του αυτό το μπουκάλι, στην πραγματικότητα μπορεί να τον σκοτώσω.
It's Monday morning. In Washington, the president of the United States is sitting in the Oval Office, assessing whether or not to strike Al Qaeda in Yemen. At Number 10 Downing Street, David Cameron is trying to work out whether to cut more public sector jobs in order to stave off a double-dip recession. In Madrid, Maria Gonzalez is standing at the door, listening to her baby crying and crying, trying to work out whether she should let it cry until it falls asleep or pick it up and hold it. And I am sitting by my father's bedside in hospital, trying to work out whether I should let him drink the one-and-a-half-liter bottle of water that his doctors just came in and said, "You must make him drink today," -- my father's been nil by mouth for a week -- or whether, by giving him this bottle, I might actually kill him.
Αντιμετωπίζουμε αποφάσεις τεράστιας σημασίας με σημαντικές συνέπειες στη διάρκεια της ζωής μας. Και έχουμε στρατηγικές για τη λήψη αυτών των αποφάσεων. Τα συζητάμε με τους φίλους μας, χτενίζουμε το διαδίκτυο, ψάχνουμε σε βιβλία. Παρόλα αυτά όμως, ακόμη και σ' αυτή την εποχή του Google και του TripAdvisor και των προτάσεων του Amazon, ακόμη στους ειδικούς εξακολουθούμε να στηριζόμαστε περισσότερο -- ειδικά όταν κάτι σημαντικό διακυβεύεται και η απόφαση πραγματικά έχει σημασία. Διότι σε ένα κόσμο που κατακλύζεται από δεδομένα και τεράστια πολυπλοκότητα, πιστεύουμε ότι οι ειδικοί επεξεργάζονται καλύτερα από εμάς πληροφορίες -- ότι είναι ικανοί να βγάλουν καλύτερα συμπέρασματα από αυτά που θα βγάλουμε μόνοι μας. Και σε μια εποχή που κάποιες φορές είναι σήμερα τρομακτική ή προκαλεί σύγχυση, νιώθουμε καθησυχασμένοι από τη σχεδόν γονεϊκή αρχή των ειδικών, οι οποίο μας λένε ξεκάθαρα τι πρέπει να κάνουμε και τι όχι.
We face momentous decisions with important consequences throughout our lives, and we have strategies for dealing with these decisions. We talk things over with our friends, we scour the Internet, we search through books. But still, even in this age of Google and TripAdvisor and Amazon Recommends, it's still experts that we rely upon most -- especially when the stakes are high and the decision really matters. Because in a world of data deluge and extreme complexity, we believe that experts are more able to process information than we can -- that they are able to come to better conclusions than we could come to on our own. And in an age that is sometimes nowadays frightening or confusing, we feel reassured by the almost parental-like authority of experts who tell us so clearly what it is we can and cannot do.
Αλλά πιστεύω ότι αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα, ένα πρόβλημα με πιθανώς επικίνδυνες συνέπειες για εμάς ως κοινωνία, ως πολιτισμό, και τον καθένα μας ξεχωριστά. Δεν είναι πως οι ειδικοί δεν έχουν συμβάλει σημαντικά στον κόσμο -- φυσικά και έχουν. Το πρόβλημα πηγάζει από εμάς, έχουμε εθιστεί στους ειδικούς. Έχουμε εθιστεί στη βεβαιότητα τους, στην καθησύχαση, στην προσδιοριστικότητά τους, και κατά τη διαδικασία, έχουμε παραχωρήσει την ευθύνη μας, αντικαθιστώντας τη διανόηση και τη νοημοσύνη μας με τις υποτιθέμενες σοφές τους λέξεις. Έχουμε παραδώσει τη δύναμη μας, ανταλλάσσοντας τη δυσφορία μας με αβεβαιότητα για τη ψευδαίσθηση της βεβαιότητας που παρέχουν. Δεν είναι υπερβολή. Σε ένα πρόσφατο πείραμα, απεικονίστηκαν οι εγκέφαλοι μιας ομάδας ενηλίκων με μαγνητικές τομογραφίες καθώς άκουγαν τους ειδικούς ενώ μιλούσαν. Τα αποτελέσματα ήταν απίστευτα. Καθώς άκουγαν τις φωνές των ειδικών, οι περιοχές των εγκεφάλων που παίρνουν ανεξάρτητες αποφάσεις είχαν σβήσει. Είχαν κυριολεκτικά νεκρωθεί. Άκουγαν οτιδήποτε τους έλεγαν οι ειδικοί και ακολουθούσαν τις συμβουλές τους, είτε ήταν σωστές είτε λάθος.
But I believe that this is a big problem, a problem with potentially dangerous consequences for us as a society, as a culture and as individuals. It's not that experts have not massively contributed to the world -- of course they have. The problem lies with us: we've become addicted to experts. We've become addicted to their certainty, their assuredness, their definitiveness, and in the process, we have ceded our responsibility, substituting our intellect and our intelligence for their supposed words of wisdom. We've surrendered our power, trading off our discomfort with uncertainty for the illusion of certainty that they provide. This is no exaggeration. In a recent experiment, a group of adults had their brains scanned in an MRI machine as they were listening to experts speak. The results were quite extraordinary. As they listened to the experts' voices, the independent decision-making parts of their brains switched off. It literally flat-lined. And they listened to whatever the experts said and took their advice, however right or wrong.
Αλλά και οι ειδικοί κάνουν λάθη. Γνωρίζατε πως μελέτες δείχνουν ότι οι γιατροί κάνουν λάθος διάγνωση τέσσερις φορές στις δέκα; Γνωρίζατε ότι εάν υποβάλλετε μόνοι σας τη φορολογική σας δήλωση, στατιστικά είναι πιο πιθανό να την υποβάλλετε σωστά παρά εάν τη κάνει ένας φοροτεχνικός για εσάς; Υπάρχει βέβαια, και το παράδειγμα που όλοι μας γνωρίζουμε: Οι ειδικοί της οικονομίας κάναν τόσα λάθη που ζούμε τη χειρότερη ύφεση μετά τη δεκαετία του 30'. Για το καλό της υγείας μας, του πλούτου μας, και για τη συλλογική ασφάλεια, είναι επιτακτική ανάγκη να κρατήσουμε τις ανεξάρτητες περιοχές λήψης αποφάσεων των μυαλών μας ενεργές. Και το λέω αυτό ως οικονομολόγος, που τα τελευταία χρόνια έχω επικεντρώσει την έρευνα μου πάνω στο τι είναι αυτό που σκεφτόμαστε και ποιον εμπιστευόμαστε και γιατί. Επίσης, έχω επίγνωση της ειρωνείας που υποβόσκει, πως ως ειδικός και εγώ, ως καθηγήτρια, ως κάποια που συμβουλεύει πρωθυπουργούς, διευθύνοντα στελέχη μεγάλων εταιρειών, διεθνών οργανώσεων, αλλά ως ειδικός που πιστεύει ότι ο ρόλος των ειδικών πρέπει να αλλάξει, ότι είναι αναγκαίο να γίνουμε περισσότερο ανοιχτόμυαλοι, περισσότερο δημοκρατικοί, και περισσότερο ανοιχτοί στους ανθρώπους που αμφισβητούν τις απόψεις μας. Έτσι για να σας βοηθήσω να καταλάβετε από πού έρχομαι, αφήστε με να σάς ξεναγήσω στον κόσμο μου, τον κόσμο των ειδικών.
But experts do get things wrong. Did you know that studies show that doctors misdiagnose four times out of 10? Did you know that if you file your tax returns yourself, you're statistically more likely to be filing them correctly than if you get a tax adviser to do it for you? And then there's, of course, the example that we're all too aware of: financial experts getting it so wrong that we're living through the worst recession since the 1930s. For the sake of our health, our wealth and our collective security, it's imperative that we keep the independent decision-making parts of our brains switched on. And I'm saying this as an economist who, over the past few years, has focused my research on what it is we think and who it is we trust and why, but also -- and I'm aware of the irony here -- as an expert myself, as a professor, as somebody who advises prime ministers, heads of big companies, international organizations, but an expert who believes that the role of experts needs to change, that we need to become more open-minded, more democratic and be more open to people rebelling against our points of view. So in order to help you understand where I'm coming from, let me bring you into my world, the world of experts.
Υπάρχουν φυσικά και εξαιρέσεις, υπέροχες εξαιρέσεις που βελτιώνουν τον πολιτισμό. Η έρευνα μου όμως μου έχει αποδείξει ότι οι ειδικοί ως επί το πλείστον τείνουν να σχηματίζουν πολύ αυστηρά στρατόπεδα, και μέσα σε αυτά, αναδύεται μια κυρίαρχη προοπτική που συχνά αποσιωπά τις αντίθετες απόψεις, με αποτέλεσμα οι ειδικοί να κινούνται με τους επικρατέστερους ανέμους, και συχνά να λατρεύουν σαν ήρωες τους δικούς τους γκουρού. Οι προκηρύξεις του Άλαν Γκρίνσπαν ότι τα χρόνια της οικονομικής ανάπτυξης θα συνεχίζονταν και θα συνεχίζονταν, δεν αμφισβητήθηκαν από τους ομότιμούς του, φυσικά μέχρι που ήρθε η κρίση. Όπως βλέπετε, μαθαίνουμε επίσης ότι οι ειδικοί βρίσκονται, και κυβερνώνται, βάσει των κοινωνικών και πολιτισμικών κανόνων των εποχών τους, είτε αυτοί είναι γιατροί στη Βικτωριανή Αγγλία, ας πούμε, που στέλνουν τις γυναίκες σε άσυλα επειδή εξέφραζαν σεξουαλική επιθυμία, είτε ψυχίατροι στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίοι μέχρι το 1973, κατηγοριοποιούσαν ακόμη την ομοφυλοφιλία ως ψυχική ασθένεια.
Now there are, of course, exceptions, wonderful, civilization-enhancing exceptions. But what my research has shown me is that experts tend on the whole to form very rigid camps, that within these camps, a dominant perspective emerges that often silences opposition, that experts move with the prevailing winds, often hero-worshipping their own gurus. Alan Greenspan's proclamations that the years of economic growth would go on and on, not challenged by his peers, until after the crisis, of course. You see, we also learn that experts are located, are governed, by the social and cultural norms of their times -- whether it be the doctors in Victorian England, say, who sent women to asylums for expressing sexual desire, or the psychiatrists in the United States who, up until 1973, were still categorizing homosexuality as a mental illness.
Και όλα αυτά δείχνουν ότι τα παραδείγματα παίρνουν πολύ καιρό για να αλλάξουν, η πολυπλοκότητα και οι μικροδιαφόρες αγνοούνται, και ότι το χρήμα μιλάει, καθώς όλοι μας έχουμε δει τις αποδείξεις φαρμακευτικές εταιρείες να χρηματοδοτούν μελέτες για φάρμακα που βολικά αφήνουν απ' έξω τις χειρότερες παρενέργειες τους, ή εταιρείες τροφίμων που χρηματοδοτούν τις μελέτες των νέων τους προϊόντων, να υπερβάλλουν για τα οφέλη στην υγεία των προϊόντων που θα φέρουν στην αγορά. Η μελέτη απέδειξε ότι οι εταιρείες αυτές υπερέβαλαν συνήθως εφτά φορές περισσότερο από κάποια ανεξάρτητη μελέτη.
And what all this means is that paradigms take far too long to shift, that complexity and nuance are ignored and also that money talks -- because we've all seen the evidence of pharmaceutical companies funding studies of drugs that conveniently leave out their worst side effects, or studies funded by food companies of their new products, massively exaggerating the health benefits of the products they're about to bring by market. The study showed that food companies exaggerated typically seven times more than an independent study.
Επίσης, πρέπει να έχουμε υπόψην ότι και οι ειδικοί φυσικά, επίσης κάνουν λάθη. Κάνουν λάθη κάθε μέρα -- λάθη από απροσεξία. Πρόσφατη μελέτη σε ιατρικό περιοδικό κατήγγειλε χειρουργούς να αφαιρούν υγιείς ωοθήκες, να χειρουργούν στο λάθος ημισφαίριο του εγκεφάλου, να κάνουν επεμβάσεις σε λάθος χέρι, αγκώνα, μάτι, πόδι, καθώς και λάθη που έχουν γίνει από λάθος τρόπο σκέψης. Για παράδειγμα ένας συχνός λάθος τρόπος σκέψης των ακτινολόγων, όταν κοιτάνε τις σπινθηρογραφίες, είναι ότι επηρεάζονται υπερβολικά από ό,τι και εάν έχει πει ο ανάλογος γιατρός ότι υποψιάζεται πως είναι το πρόβλημα του ασθενή. Οπότε εάν ένας ακτινολόγος κοιτάζει την ακτινογραφία ενός ασθενή με πιθανή πνευμονία, ας πούμε, αυτό που συμβαίνει είναι ότι, εάν όντως δουν στοιχεία που υποδεικνύουν πνευμονία στην ακτινογραφία, κυριωλεκτικά σταματάνε να την κοιτάζουν, με αποτέλεσμα να μην δουν τον όγκο που βρίσκεται εφτά εκατοστά πιο κάτω στους πνεύμονες του ασθενή.
And we've also got to be aware that experts, of course, also make mistakes. They make mistakes every single day -- mistakes born out of carelessness. A recent study in the Archives of Surgery reported surgeons removing healthy ovaries, operating on the wrong side of the brain, carrying out procedures on the wrong hand, elbow, eye, foot, and also mistakes born out of thinking errors. A common thinking error of radiologists, for example -- when they look at CT scans -- is that they're overly influenced by whatever it is that the referring physician has said that he suspects the patient's problem to be. So if a radiologist is looking at the scan of a patient with suspected pneumonia, say, what happens is that, if they see evidence of pneumonia on the scan, they literally stop looking at it -- thereby missing the tumor sitting three inches below on the patient's lungs.
Μέχρι τώρα έχω μοιραστεί μαζί σας διεισδυτικές ματιές στον κόσμο των ειδικών. Φυσικά, δεν είναι οι μόνες που μπορώ να μοιραστώ μαζί σας, αλλά ελπίζω πως θα σας δώσουν τουλάχιστον μια πιο καθαρή εικόνα γιατί δεν πρέπει να τους προσκυνάμε, για ποιο λόγο χρειάζεται να επαναστατήσουμε, και γιατί πρέπει να ενεργοποιήσουμε την περιοχή των δικών μας ανεξάρτητων αποφάσεων. Πώς όμως μπορούμε να το κάνουμε αυτό; Για να εξοικονομήσω χρόνο, θέλω να επικεντρωθώ μόνο σε τρεις στρατηγικές. Πρώτα από όλα, πρέπει να είμαστε έτοιμοι και πρόθυμοι να προσλάβουμε ειδικούς και να απαλλαγούμε από την έννοια τους ως μοντέρνους απόστολους. Θα σας ανακούφιζε εάν σας έλεγα, ότι δεν χρειάζεται να έχουμε διδακτορικά, σε κάθε πεδίο. Σημαίνει όμως επιμονή στη μη ανατρέψιμη ενόχληση τους, όταν για παράδειγμα, θέλουμε να μάς εξηγούν πράγματα στη γλώσσα που μπορούμε να καταλάβουμε. Για ποιο λόγο, όταν υποβλήθηκα σε εγχείρηση, ο γιατρός μου, μου είπε, "Προσέξτε, κυρία Χερτζ, την υπερπυρεξία", όταν θα μπορούσε πολύ απλά να μου πει προσέξτε μην ανεβάσετε υψηλό πυρετό; Βλέπετε, για να είμαστε έτοιμοι να τους αντιμετωπίσουμε πρέπει επίσης να έχουμε τη θέληση να ψάξουμε πίσω από τις γραφικές παραστάσεις, τις εξισώσεις, τις προβλέψεις, τις προφητείες τους, και να είμαστε οπλισμένοι με ερωτήσεις για νατο κάνουμε αυτό-- ερωτήσεις όπως: Ποιές υποθέσεις το στηρίζουν αυτό; Βάσει ποιών στοιχείων υποστηρίζεται αυτό; Πού επικεντρωνόταν η έρευνά σας; Και τι δεν συμπεριέλαβε;
I've shared with you so far some insights into the world of experts. These are, of course, not the only insights I could share, but I hope they give you a clear sense at least of why we need to stop kowtowing to them, why we need to rebel and why we need to switch our independent decision-making capabilities on. But how can we do this? Well for the sake of time, I want to focus on just three strategies. First, we've got to be ready and willing to take experts on and dispense with this notion of them as modern-day apostles. This doesn't mean having to get a Ph.D. in every single subject, you'll be relieved to hear. But it does mean persisting in the face of their inevitable annoyance when, for example, we want them to explain things to us in language that we can actually understand. Why was it that, when I had an operation, my doctor said to me, "Beware, Ms. Hertz, of hyperpyrexia," when he could have just as easily said, "Watch out for a high fever." You see, being ready to take experts on is about also being willing to dig behind their graphs, their equations, their forecasts, their prophecies, and being armed with the questions to do that -- questions like: What are the assumptions that underpin this? What is the evidence upon which this is based? What has your investigation focused on? And what has it ignored?
Πρόσφατα αποδείχθηκε ότι οι ειδικοί δοκίμαζαν φάρμακα πριν βγουν στην αγορά δηλαδή πειραματικά φάρμακα πρώτα κυρίως σε ζώα γένους αρσενικού και μετά κυρίως σε άντρες. Φαίνεται πως για κάποιο λόγο παρέβλεψαν το γεγονός ότι ο μισός παγκόσμιος πληθυσμός είναι γυναικείος. Και οι γυναίκες δεν χαίρουν της ίδιας ιατρικής φροντίδας, επειδή αποδείχτηκε πως πολλά από αυτά τα φάρμακα δεν έχουν την ίδια θετική επίδραση στις γυναίκες που έχουν στους άντρες, και τα φάρμακα που δουλεύουν καλά έχουν τόσο θετική επίδραση που είναι βλαβερά για τις γυναίκες. Επαναστατούμε όταν αναγνωρίζουμε ότι οι υποθέσεις των ειδικών και οι μεθοδολογίες τους μπορούν εύκολα να αποδειχτούν λάθος.
It recently came out that experts trialing drugs before they come to market typically trial drugs first, primarily on male animals and then, primarily on men. It seems that they've somehow overlooked the fact that over half the world's population are women. And women have drawn the short medical straw because it now turns out that many of these drugs don't work nearly as well on women as they do on men -- and the drugs that do work well work so well that they're actively harmful for women to take. Being a rebel is about recognizing that experts' assumptions and their methodologies can easily be flawed.
Δεύτερον, πρέπει να δημιουργήσουμε το χώρο γι' αυτό που αποκαλώ ελεγχόμενη διαφωνία. Εάν πρόκειται να αλλάξουμε παραδείγματα, να κάνουμε σοβαρές επεμβάσεις, να καταρρίψουμε μύθους, πρέπει να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον στο οποίο οι ιδέες των ειδικών θα μονομαχούν, στο οποίο θα φέρουμε εμείς νέες, ποικίλες, διαφορετικές, αιρετικές απόψεις στη συζήτηση, άφοβα, γνωρίζοντας ότι η εξέλιξη πηγάζει όχι μόνο από τη δημιουργία ιδεών, αλλά και από την καταστροφή τους, καθώς και από τη γνώση ότι εάν περιβάλλουμε τους εαυτούς μας με αποκλίνουσες, διαφορετικές, αιρετικές απόψεις, όλη η έρευνα μας δείχνει τώρα πως ουσιαστικά αυτό μας κάνει πιο έξυπνους. Η ενθάρρυνση των διαφωνιών αποτελεί επαναστατικό κίνημα επειδή πάει κόντρα στο ένστικτό μας, να περιβάλλουμε τους εαυτούς μας με γνώμες και συμβουλές τις οποίες ήδη πιστεύουμε ή θέλουμε να είναι αληθινές. Για αυτό μιλάω για την ανάγκη να χειριστούμε δραστικά τις διαφωνίες.
Second, we need to create the space for what I call "managed dissent." If we are to shift paradigms, if we are to make breakthroughs, if we are to destroy myths, we need to create an environment in which expert ideas are battling it out, in which we're bringing in new, diverse, discordant, heretical views into the discussion, fearlessly, in the knowledge that progress comes about, not only from the creation of ideas, but also from their destruction -- and also from the knowledge that, by surrounding ourselves by divergent, discordant, heretical views. All the research now shows us that this actually makes us smarter. Encouraging dissent is a rebellious notion because it goes against our very instincts, which are to surround ourselves with opinions and advice that we already believe or want to be true. And that's why I talk about the need to actively manage dissent.
O γενικός διευθυντής της Google, Έρικ Σμιντ, είναι πρακτικός εφαρμοστής αυτής της φιλοσοφίας. Στα συμβούλια, ψάχνει στην αίθουσα για το άτομο που κάθεται με σταυρωμένα χέρια και φαίνεται μπερδεμένο και το βάζει στη συζήτηση, να δει εάν πράγματι είναι το άτομο με τη διαφορετική άποψη, για να υπάρχει η αντίρρηση στο δωμάτιο. Η διαχείριση της αντίρρησης έχει να κάνει με την αναγνώριση της αξίας της διαφωνίας, της ασυμφωνίας και της διαφορετικότητας. Πρέπει όμως να το πάμε στο επόμενο επίπεδο. Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε θεμελιωδώς ποια είναι η ιδιότητα των ειδικών. Η συμβιβαστική έννοια είναι ότι οι ειδικοί είναι άνθρωποι με ανώτερα πτυχία, εντυπωσιακούς τίτλους, διπλώματα, βιβλία μπεστ-σέλερ, άτομα υψηλής υπόληψης. Φανταστείτε όμως πως εάν αχρηστεύαμε αυτή την έννοια εξειδίκευσης ως ελίτ ομάδα και αντί αυτού να δοξάσουμε την έννοια της εκδημοκρατισμένης εξειδίκευσης, όπου δεν θα αποτελείται μόνο από τη συντηρητική τάξη των χειρούργων και διευθυντικών στελεχών, αλλά και από πωλήτριες -- ναι σωστά.
Google CEO Eric Schmidt is a practical practitioner of this philosophy. In meetings, he looks out for the person in the room -- arms crossed, looking a bit bemused -- and draws them into the discussion, trying to see if they indeed are the person with a different opinion, so that they have dissent within the room. Managing dissent is about recognizing the value of disagreement, discord and difference. But we need to go even further. We need to fundamentally redefine who it is that experts are. The conventional notion is that experts are people with advanced degrees, fancy titles, diplomas, best-selling books -- high-status individuals. But just imagine if we were to junk this notion of expertise as some sort of elite cadre and instead embrace the notion of democratized expertise -- whereby expertise was not just the preserve of surgeons and CEO's, but also shop-girls -- yeah.
Η εταιρεία ηλεκτρονικών προϊόντων, Best Buy, συγκεντρώνει όλους τους υπαλλήλους της, καθαριστές, πωλητές, τους ανθρώπους στο πίσω γραφείο, όχι μόνο την ομάδα προβλέψεων τους, για να βάλουν στοιχήματα, ναι στοιχήματα, σε πράγματα όπως εάν ένα προϊόν θα πουλήσει καλά ή όχι πριν τα Χριστούγεννα, εάν νέες ιδέες πελατών πρέπει να υιοθετηθούν από την εταιρεία, εάν ένα σχέδιο θα πραγματοποιηθεί στην ώρα του. Μοχλεύοντας και δοξάζοντας την εξειδίκευση μέσα στην εταιρεία, η Best Buy, ανακάλυψε, για παράδειγμα, πως το κατάστημα που θα άνοιγε στην Κίνα -- το μεγάλο τους, τεράστιο κατάστημα -- δεν θα άνοιγε εγκαίρως. Επειδή όταν ζητήθηκε στο προσωπικό, σε όλο το προσωπικό να βάλει στοιχήματα, εάν πίστευαν πως το κατάστημα θα άνοιγε εγκαίρως ή όχι, μια ομάδα από το οικονομικό τμήμα στοιχημάτισε όλες τις μάρκες του πως δεν επρόκειτο. Προέκυψε πως γνώριζαν, αυτό που κανείς άλλος δεν γνώριζε στην εταιρεία, ένα τεχνολογικό λάθος το οποίο ούτε οι ειδικοί προβλέψεων, ούτε οι ειδικοί στα εδάφη της Κίνας το γνώριζαν.
Best Buy, the consumer electronics company, gets all its employees -- the cleaners, the shop assistants, the people in the back office, not just its forecasting team -- to place bets, yes bets, on things like whether or not a product is going to sell well before Christmas, on whether customers' new ideas are going to be or should be taken on by the company, on whether a project will come in on time. By leveraging and by embracing the expertise within the company, Best Buy was able to discover, for example, that the store that it was going to open in China -- its big, grand store -- was not going to open on time. Because when it asked its staff, all its staff, to place their bets on whether they thought the store would open on time or not, a group from the finance department placed all their chips on that not happening. It turned out that they were aware, as no one else within the company was, of a technological blip that neither the forecasting experts, nor the experts on the ground in China, were even aware of.
Οι στρατηγικές που έχω αναλύσει απόψε -- η λατρεία της διαφωνίας, η αμφισβήτηση των ειδικών, η εκδημοκρατισμένη εξειδίκευση, οι επαναστατικές στρατηγικές, πιστεύω ότι είναι στρατηγικές που θα μας βοηθήσουν να αποδεχτούμε και να προσπαθήσουμε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις σε αυτούς τους γεμάτους σύγχυση, πολύπλοκους, δύσκολους καιρούς. Διότι εάν έχουμε την περιοχή των ανεξάρτητων αποφάσεων των εγκεφάλων μας ενεργή, εάν προκαλούμε τους ειδικούς, εάν είμαστε δύσπιστοι, εάν αμφισβητούμε τις αρχές, εάν είμαστε επαναστατικοί, αλλά ταυτόχρονα εάν νιώσουμε πιο άνετα με τις μικροδιαφορές, την αβεβαιότητα και την αμφιβολία, και επιτρέψουμε στους ειδικούς να εκφραστούν με αυτούς τους όρους, θα προετοιμάσουμε τους εαυτούς μας πολύ καλύτερα για τις προκλήσεις του 21ου αιώνα. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, δεν είναι η κατάλληλη περίοδος για να ακολουθούμε τυφλά, να δεχόμαστε τυφλά και να εμπιστευόμαστε τυφλά. Τώρα ήρθε η ώρα να δούμε τον κόσμο με τα μάτια ορθάνοιχτα, σίγουρα με τη χρήση ειδικών για να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε πράγματα -- δεν θέλω να μην συμπεριλάβω καθόλου το επάγγελμα μου εδώ -- αλλά έχοντας την επίγνωση των ορίων τους και φυσικά των δικών μας.
The strategies that I have discussed this evening -- embracing dissent, taking experts on, democratizing expertise, rebellious strategies -- are strategies that I think would serve us all well to embrace as we try to deal with the challenges of these very confusing, complex, difficult times. For if we keep our independent decision-making part of our brains switched on, if we challenge experts, if we're skeptical, if we devolve authority, if we are rebellious, but also if we become much more comfortable with nuance, uncertainty and doubt, and if we allow our experts to express themselves using those terms too, we will set ourselves up much better for the challenges of the 21st century. For now, more than ever, is not the time to be blindly following, blindly accepting, blindly trusting. Now is the time to face the world with eyes wide open -- yes, using experts to help us figure things out, for sure -- I don't want to completely do myself out of a job here -- but being aware of their limitations and, of course, also our own.
Σάς ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)