Τι θα λέγατε αν σας έδειχνα μια ιστορία που θα τη θυμόσαστε με όλο σας το σώμα και όχι μόνο με το μυαλό σας; Σε όλη μου την καριέρα ως δημοσιογράφος, πραγματικά προσπαθώ να καλύπτω ιστορίες που είναι σημαντικές και ίσως εμπνεύσουν τους ανθρώπους να ενδιαφερθούν. Δούλεψα στην έκδοση. Δούλεψα σε ντοκιμαντέρ. Δούλεψα στη μετάδοση. Όμως όταν ασχολήθηκα με την εικονική πραγματικότητα άρχισα να βλέπω αυτές τις πραγματικά έντονες, αυθεντικές αντιδράσεις από ανθρώπους που πραγματικά μου πήραν το μυαλό.
What if I could present you a story that you would remember with your entire body and not just with your mind? My whole life as a journalist, I've really been compelled to try to make stories that can make a difference and maybe inspire people to care. I've worked in print. I've worked in documentary. I've worked in broadcast. But it really wasn't until I got involved with virtual reality that I started seeing these really intense, authentic reactions from people that really blew my mind.
Έτσι με την εικονική πραγματικότητα, μπορώ να σας βάλω στη σκηνή μέσα στην ιστορία. Φορώντας αυτά τα γυαλιά που εντοπίζουν την κατεύθυνση που κοιτάτε, θα βιώσετε μια εμπειρία με όλο σας το σώμα, σαν να βρίσκεστε πραγματικά εκεί. Έτσι πριν από πέντε χρόνια αποφάσισα να καινοτομήσω συνδυάζοντας την εικονική πραγματικότητα και τη δημοσιογραφία. Και ήθελα να κάνω μια ιστορία για την πείνα. Οι οικογένειες στην Αμερική πεινάνε, οι τράπεζες τροφίμων πιέζονται και συχνά ξεμένουν από φαγητό. Ήξερα ότι δεν μπορώ να κάνω τον κόσμο να νιώσει την πείνα, όμως ίσως μπορούσα να βρω έναν τρόπο να τους κάνω να νιώσουν κάτι σωματικό.
So the deal is that with VR, virtual reality, I can put you on scene in the middle of the story. By putting on these goggles that track wherever you look, you get this whole-body sensation, like you're actually, like, there. So five years ago was about when I really began to push the envelope with using virtual reality and journalism together. And I wanted to do a piece about hunger. Families in America are going hungry, food banks are overwhelmed, and they're often running out of food. Now, I knew I couldn't make people feel hungry, but maybe I could figure out a way to get them to feel something physical.
Έτσι -αυτό έγινε πριν πέντε χρόνια- το να κάνεις δημοσιογραφία και εικονική πραγματικότητα μαζί θεωρούνταν χειρότερο από έγκλημα, έτσι δεν είχα χρηματοδότηση. Πιστέψτε με, πολύ συνάδελφοι μου γελούσαν μαζί μου. Όμως είχα μια πραγματικά σπουδαία ασκούμενη, μια γυναίκα που λέγετε Μικαέλα Κόμπσα-Μαρκ. Μαζί πήγαμε στις τράπεζες τροφίμων και ξεκινήσαμε να καταγράφουμε ήχο και εικόνα. Μέχρι που μια μέρα ήρθε στο γραφείο μου κλαίγοντας, πραγματικά έκλαιγε. Βρισκόταν σε ένα περιστατικό σε μια μεγάλη ουρά, όπου η γυναίκα που εξυπηρετούσε τη γραμμή ήταν πολύ πιεσμένη, και φώναζε, «Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι! Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι!» Κι ένας άντρας με διαβήτη δεν πήρε φαγητό στην ώρα του, τα επίπεδα σακχάρου του έπεσαν πολύ χαμηλά, κι έπεσε σε κώμα. Όταν άκουσα αυτό τον ήχο, ήξερα ότι αυτό ήταν το είδος του υποβλητικού κομματιού που μπορεί να περιγράψει τι συμβαίνει στις τράπεζες τροφίμων.
So -- again, this is five years ago -- so doing journalism and virtual reality together was considered a worse-than-half-baked idea, and I had no funding. Believe me, I had a lot of colleagues laughing at me. And I did, though, have a really great intern, a woman named Michaela Kobsa-Mark. And together we went out to food banks and started recording audio and photographs. Until one day she came back to my office and she was bawling, she was just crying. She had been on scene at a long line, where the woman running the line was feeling extremely overwhelmed, and she was screaming, "There's too many people! There's too many people!" And this man with diabetes doesn't get food in time, his blood sugar drops too low, and he collapses into a coma. As soon as I heard that audio, I knew that this would be the kind of evocative piece that could really describe what was going on at food banks.
Εδώ είναι η πραγματική ουρά. Βλέπετε πόσο μεγάλη ήταν, σωστά; Και πάλι, όπως είπα, δεν είχαμε μεγάλη χρηματοδότηση, έτσι έπρεπε να το αναπαράγουμε με εικονικούς ανθρώπους που μας δωρίσαν, και ανθρώπους που παρακαλούσαν και έκαναν θελήματα, βοηθώντας με να φτάξω τα μοντέλα και να κάνουμε όλα όσο πιο ακριβή γινόταν. Προσπαθήσαμε να αναπαράγουμε ότι έγινε εκείνη τη μέρα με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια.
So here's the real line. You can see how long it was, right? And again, as I said, we didn't have very much funding, so I had to reproduce it with virtual humans that were donated, and people begged and borrowed favors to help me create the models and make things as accurate as we could. And then we tried to convey what happened that day with as much as accuracy as is possible.
(Βίντεο) Φωνή: Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι! Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι!
(Video) Voice: There's too many people! There's too many people!
Φωνή: Οκ, παθαίνει κρίση.
Voice: OK, he's having a seizure.
Φωνή: Χρειαζόμαστε ασθενοφόρο.
Voice: We need an ambulance.
Νόννι ντε λα Πένια: Ο άντρας στα δεξιά, περπατάει γύρω από τον άνθρωπο. Είναι στο δωμάτιο με αυτό τον άνθρωπο. Αυτός ο άνθρωπος είναι στα πόδια του. Αν και με την περιφερειακή του όραση, μπορεί να δει ότι είναι στο εργαστήριο, πρέπει να μπορεί να δει ότι δεν είναι πραγματικά στο δρόμο, όμως αισθάνεται ότι είναι εκεί με αυτούς τους ανθρώπους. Προσέχει για να μην πατήσει τον άνθρωπο που δεν είναι πραγματικά εκεί.
Nonny de la Peña: So the man on the right, for him, he's walking around the body. For him, he's in the room with that body. Like, that guy is at his feet. And even though, through his peripheral vision, he can see that he's in this lab space, he should be able to see that he's not actually on the street, but he feels like he's there with those people. He's very cautious not to step on this guy who isn't really there, right?
Έτσι αυτό το βίντεο πήγε στο φεστιβάλ ταινιών Σαντάνς 2012, πράγμα εντυπωσιακό, και ήταν η πρώτη ταινία εικονικής πραγματικότητας που έγινε πότε, βασικά. Όταν πήγαμε, ήταν πολύ τρομακτικό. Δεν ξέραμε πώς θα αντιδράσει ο κόσμος και τι θα συνέβαινε. Και εμφανιστήκαμε με ένα ζευγάρι γυαλιά με κολλητική ταινία.
So that piece ended up going to Sundance in 2012, a kind of amazing thing, and it was the first virtual reality film ever, basically. And when we went, I was really terrified. I didn't really know how people were going to react and what was going to happen. And we showed up with this duct-taped pair of goggles.
(Βίντεο) Κλαις. Κλαις, Τζίνα, κλαις.
(Video) Oh, you're crying. You're crying. Gina, you're crying.
Μπορείτε να ακούσετε την έκπληξη στη φωνή μου, σωστά; Και αυτή η αντίδραση κατέληξε να είναι αυτή που συναντήσαμε ξανά και ξανά: άνθρωποι κάτω στο έδαφος να προσπαθούν να βοηθήσουν το θύμα της κρίσης, να προσπαθούν να του πουν κάτι στο αυτί ή να βοηθήσουν με κάποιον τρόπο, ακόμη και αν δεν μπορούσαν. Και πολύ βγήκαν από αυτό λέγοντας, «Είμαι τόσο απογοητευμένος. Δεν μπορούσα να τον βοηθήσω», κουβαλώντας το στη ζωή τους.
So you can hear the surprise in my voice, right? And this kind of reaction ended up being the kind of reaction we saw over and over and over: people down on the ground trying to comfort the seizure victim, trying to whisper something into his ear or in some way help, even though they couldn't. And I had a lot of people come out of that piece saying, "Oh my God, I was so frustrated. I couldn't help the guy," and take that back into their lives.
Έτσι αφού έγινε αυτή η ιστορία, ο πρύτανης της σχολής κινηματογράφου, στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνια, κάλεσε τον επικεφαλής του Διεθνούς Οικονομικού Φόρουμ, να δει την «Πείνα», και όταν έβγαλε τα γυαλιά, μας ανέθεσε επί τόπου να κάνουμε μια ιστορία για τη Συρία. Ήθελα πολύ να κάνω κάτι για τα παιδιά των Σύρων προσφύγων, επειδή τα παιδιά επηρεάστηκαν περισσότερο από τον Συριακό εμφύλιο. Έστειλα μια ομάδα στα σύνορα του Ιράκ για να μαζέψει υλικό από τους προσφυγικούς καταυλισμούς, βασικά μια περιοχή όπου δεν θα ξαναέστελνα ομάδα τώρα, καθώς εκεί δραστηριοποιείται το ISIS. Τότε αναπαραστήσαμε μια σκηνή από τον δρόμο στην οποία ένα μικρό κορίτσι τραγουδάει και μετά σκάει μια βόμβα. Όταν είσαι μέσα σε αυτή τη σκηνή και ακούς αυτούς τους ήχους, και βλέπεις τους τραυματισμένους γύρω σου, είναι ένα απίστευτα τρομακτικό και πραγματικό αίσθημα. Άτομα που συμμετείχαν σε πραγματικούς βομβαρδισμούς μου λένε ότι προκαλεί τον ίδιο φόβο.
So after this piece was made, the dean of the cinema school at USC, the University of Southern California, brought in the head of the World Economic Forum to try "Hunger," and he took off the goggles, and he commissioned a piece about Syria on the spot. And I really wanted to do something about Syrian refugee kids, because children have been the worst affected by the Syrian civil war. I sent a team to the border of Iraq to record material at refugee camps, basically an area I wouldn't send a team now, as that's where ISIS is really operating. And then we also recreated a street scene in which a young girl is singing and a bomb goes off. Now, when you're in the middle of that scene and you hear those sounds, and you see the injured around you, it's an incredibly scary and real feeling. I've had individuals who have been involved in real bombings tell me that it evokes the same kind of fear.
[Ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία μπορεί να φαίνεται μακρινός] [μέχρι να τον βιώσεις ο ίδιος.]
[The civil war in Syria may seem far away] [until you experience it yourself.]
(Το κοριτσάκι τραγουδάει)
(Girl singing)
(Έκρηξη)
(Explosion)
[Πρότζεκτ Συρία] [Μια εμπειρία εικονικής πραγματικότητας]
[Project Syria] [A virtual reality experience]
ΝΠ: Μας κάλεσαν να παρουσιάσουμε την ιστορία στο Μουσείο Βικτόριας και Αλβέρτου στο Λονδίνο. Όμως δεν προωθήθηκε και μας έβαλαν σε μια αίθουσα με ταπετσαρίες. Δεν υπήρχαν δημοσιογράφοι, έτσι όποιος έμπαινε στο μουσείο για να το επισκεφθεί εκείνη τη μέρα μας έβλεπε με αυτά τα περίεργα φώτα. Ξέρετε, μπορεί να ήθελαν να δουν την παλιά ιστορία των ταπισερί, και αντιμετώπισαν τις κάμερες εικονικής πραγματικότητας. Όμως πολλοί το δοκίμασαν, και μέσα σε πέντε μέρες καταλήξαμε με 54 σελίδες σχολίων στο βιβλίο επισκεπτών, ενώ οι έφοροι του Μουσείου μας είπαν ότι δεν έχουν ξαναδεί τέτοια προσέλευση. Φράσεις όπως, «Είναι τόσο αληθινό», «Απόλυτα αληθοφανές», ή, φυσικά, αυτό που με συγκίνησε, «Ένα αληθινό αίσθημα σαν να βρίσκεσαι μέσα σε κάτι που κανονικά θα έβλεπες στις ειδήσεις».
NP: We were then invited to take the piece to the Victoria and Albert Museum in London. And it wasn't advertised. And we were put in this tapestry room. There was no press about it, so anybody who happened to walk into the museum to visit it that day would see us with these crazy lights. You know, maybe they would want to see the old storytelling of the tapestries. They were confronted by our virtual reality cameras. But a lot of people tried it, and over a five-day run we ended up with 54 pages of guest book comments, and we were told by the curators there that they'd never seen such an outpouring. Things like, "It's so real," "Absolutely believable," or, of course, the one that I was excited about, "A real feeling as if you were in the middle of something that you normally see on the TV news."
Άρα λειτουργεί, έτσι; Αυτά τα πράγματα λειτουργούν. Και δεν έχει σημασία από πού είσαι ή πόσο χρονών είσαι - είναι πραγματικά υποβλητικό.
So, it works, right? This stuff works. And it doesn't really matter where you're from or what age you are -- it's really evocative.
Τώρα, μην με παρεξηγήσετε. Δεν λέω ότι όταν είσαι μέσα σε μια ιστορία ξεχνάς ότι είσαι εδώ. Φαίνεται ότι νιώθουμε σαν να βρισκόμαστε σε δύο μέρη ταυτόχρονα. Μπορούμε να έχουμε αυτό που ονομάζω δυαδικότητα παρουσίας, και πιστεύω ότι αυτό μου επιτρέπει να αξιοποιήσω αυτό το αίσθημα ενσυναίσθησης. Εντάξει;
Now, don't get me wrong -- I'm not saying that when you're in a piece you forget that you're here. But it turns out we can feel like we're in two places at once. We can have what I call this duality of presence, and I think that's what allows me to tap into these feelings of empathy. Right?
Άρα αυτό σημαίνει φυσικά, ότι πρέπει να είμαι πολύ προσεκτική όταν φτιάχνω αυτές τις ιστορίες. Πρέπει να ακολουθώ τις καλύτερες δημοσιογραφικές πρακτικές και να σιγουρέψω ότι αυτές οι δυνατές ιστορίες φτιάχνονται με ακεραιότητα. Αν δεν καταγράψουμε το υλικό οι ίδιοι, πρέπει να είμαστε πολύ απαιτητικοί με την εξακρίβωση της προέλευσης και από πού προήλθε αυτό το υλικό και αν είναι αυθεντικό;
So that means, of course, that I have to be very cautious about creating these pieces. I have to really follow best journalistic practices and make sure that these powerful stories are built with integrity. If we don't capture the material ourselves, we have to be extremely exacting about figuring out the provenance and where did this stuff come from and is it authentic?
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Στην υπόθεση του Τράϊβον Μάρτιν, αυτός ο άνθρωπος, ένα παιδί, που ήταν 17 χρονών αγόρασε ένα αναψυκτικό και ένα γλυκό από ένα κατάστημα, και στον δρόμο προς το σπίτι του εντοπίστηκε από έναν φύλακα της γειτονιάς, τον Τζορτζ Ζίμερμαν, που τον πυροβόλησε και τον σκότωσε. Για αυτή την ιστορία, έπρεπε να βρούμε τα αρχιτεκτονικά σχέδια ολόκληρου του συγκροτήματος, και ξαναστήσαμε ολόκληρη τη σκηνή μέσα και έξω, βασιζόμενοι σε αυτά τα σχέδια. Όλη η δράση είναι από πληροφορίες από τις καταγεγραμμένες κλήσεις της αστυνομίας. Περιέργως, βγάλαμε κάποιες ειδήσεις από αυτή την ιστορία. Η εταιρία που έκανε την αναπαράσταση του ήχου η Primeau Productions, λένε ότι μπορούν να βεβαιώσουν ότι ο Τζορτζ Ζίμερμαν, βγαίνοντας από το αυτοκίνητο, όπλισε το όπλο του πριν κυνηγήσει τον Μάρτιν.
Let me give you an example. With this Trayvon Martin case, this is a guy, a kid, who was 17 years old and he bought soda and a candy at a store, and on his way home he was tracked by a neighborhood watchman named George Zimmerman who ended up shooting and killing him. To make that piece, we got the architectural drawings of the entire complex, and we rebuilt the entire scene inside and out, based on those drawings. All of the action is informed by the real 911 recorded calls to the police. And interestingly, we broke some news with this story. The forensic house that did the audio reconstruction, Primeau Productions, they say that they would testify that George Zimmerman, when he got out of the car, he cocked his gun before he went to give chase to Martin.
Έτσι βλέπετε ότι οι βασικές αρχές της δημοσιογραφίας, δεν αλλάζουν εδώ, σωστά; Ακολουθούμε τις ίδιες αρχές που ακολουθούμε πάντα. Αυτό που αλλάζει είναι η αίσθηση ότι βρίσκεσαι στη σκηνή, είτε βλέπεις κάποιον να καταρέει από την πείνα ή αισθάνεσαι ότι είσαι μέσα στη σκηνή μιας έκρηξης. Και αυτό με βοήθησε να προχωρήσω με αυτές τις ιστορίες, και να σκεφτώ πώς να τις κάνω. Προσπαθούμε να τις κάνουμε πιο διαθέσιμες, πέρα από τη συσκευή με τα γυαλιά. Δημιουργούμε φορητές ιστορίες όπως αυτή του Τράϊβον Μάρτιν. Αυτά είχαν έναν αντίκτυπο. Κάποιοι Αμερικανοί μου είπαν ότι έκαναν δωρεές, άμεσα εισπράξιμες από τους λογαριασμούς τους, για τα παιδιά των Σύρων προσφύγων. Και η «Πείνα στο Λ.Α.» βοήθησε να ξεκινήσει μια νέα μορφή δημοσιογραφίας που πιστεύω ότι θα ενταχθεί σε όλες τις κανονικές πλατφόρμες στο μέλλον.
So you can see that the basic tenets of journalism, they don't really change here, right? We're still following the same principles that we would always. What is different is the sense of being on scene, whether you're watching a guy collapse from hunger or feeling like you're in the middle of a bomb scene. And this is kind of what has driven me forward with these pieces, and thinking about how to make them. We're trying to make this, obviously, beyond the headset, more available. We're creating mobile pieces like the Trayvon Martin piece. And these things have had impact. I've had Americans tell me that they've donated, direct deductions from their bank account, money to go to Syrian children refugees. And "Hunger in LA," well, it's helped start a new form of doing journalism that I think is going to join all the other normal platforms in the future.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)