What are you doing on this stage in front of all these people?
„Шта радиш на бини испред свих ових људи?“
(Laughter)
(Смех)
Run!
„Бежи!“
(Laughter)
(Смех)
Run now.
„Бежи одмах.“
That's the voice of my anxiety talking. Even when there's absolutely nothing wrong, I sometimes get this overwhelming sense of doom, like danger is lurking just around the corner.
То је глас моје анксиозности. Чак и када је све у реду, понекад добијем осећај преплављености пропашћу, као да опасност вреба иза ћошка.
You see, a few years ago, I was diagnosed with generalized anxiety and depression -- two conditions that often go hand in hand. Now, there was a time I wouldn't have told anybody, especially not in front of a big audience. As a black woman, I've had to develop extraordinary resilience to succeed. And like most people in my community, I had the misconception that depression was a sign of weakness, a character flaw. But I wasn't weak; I was a high achiever. I'd earned a Master's degree in Media Studies and had a string of high-profile jobs in the film and television industries. I'd even won two Emmy Awards for my hard work. Sure, I was totally spent, I lacked interest in things I used to enjoy, barely ate, struggled with insomnia and felt isolated and depleted. But depressed? No, not me.
Видите, пре неколико година дијагностификован ми је генерализовани анксиозни поремећај и депресија - два стања која често иду заједно. Е, сад, постојао је период када то никоме нисам хтела да кажем, а посебно не испред велике публике. Као црнкиња, развила сам изузетну отпорност да бих успела. И као и многи људи у мојој заједници, погрешно сам веровала да је депресија знак слабости, карактерни недостатак. Али, ја нисам била слаба; била сам веома успешна. Завршила сам мастер студије на факултету медијских студија и радила на низу значајних послова у филмској и телевизијској индустрији. Чак сам добила и два Емија за свој напоран рад. Да, била сам потпуно истрошена, нису ме много интересовале ствари у којима сам некад уживала, једва да сам нешто јела, борила сам се против несанице и осећала сам се изоловано и преуморно. Али, депресивна? Не, не ја.
It took weeks before I could admit it, but the doctor was right: I was depressed. Still, I didn't tell anybody about my diagnosis. I was too ashamed. I didn't think I had the right to be depressed. I had a privileged life with a loving family and a successful career. And when I thought about the unspeakable horrors that my ancestors had been through in this country so that I could have it better, my shame grew even deeper. I was standing on their shoulders. How could I let them down? I would hold my head up, put a smile on my face and never tell a soul.
Требало ми је више недеља да признам, али је доктор био у праву - била сам депресивна. Ипак, никоме нисам рекла за своју дијагнозу. Било ме је исувише срамота. Нисам мислила да имам права да будем депресивна. Имала сам привилегован живот, породицу која ме воли и успешну каријеру. Када сам размишљала о неизрецивим страхотама кроз које су моји преци прошли у овој земљи да би мени било боље, још више бих се постидела. Они су ми утабали пут. Како могу да их изневерим? Подигла бих високо главу, ставила осмех на лице и никада никоме ни реч не бих рекла.
On July 4, 2013, my world came crashing in on me. That was the day I got a phone call from my mom telling me that my 22-year-old nephew, Paul, had ended his life, after years of battling depression and anxiety. There are no words that can describe the devastation I felt. Paul and I were very close, but I had no idea he was in so much pain. Neither one of us had ever talked to the other about our struggles. The shame and stigma kept us both silent.
Четвртог јула 2013. године читав ми се свет обрушио на главу. Био је то дан када ме је позвала мама и рекла да је мој двадесетдвогодишњи сестрић, Пол, окончао свој живот, након вишегодишње борбе против депресије и анксиозности. Не постоје речи којима могу да опишем тугу коју сам осетила. Пол и ја смо били веома блиски, али уопште нисам знала да толико пати. Ниједно од нас никада није причало оном другом о својим проблемима. Стид и стигма су нас спречавали да причамо.
Now, my way of dealing with adversity is to face it head on, so I spent the next two years researching depression and anxiety, and what I found was mind-blowing. The World Health Organization reports that depression is the leading cause of sickness and disability in the world. While the exact cause of depression isn't clear, research suggests that most mental disorders develop, at least in part, because of a chemical imbalance in the brain, and/or an underlying genetic predisposition. So you can't just shake it off.
Мој начин да носим са недаћом био је да се директно суочим са њом, па сам провела наредне две године истражујући депресију и анксиозност, а оно што сам открила било је запањујуће. Светска здравствена организација извештава да је депресија водећи узрок болести и инвалидитета на свету. Иако тачан узрок депресије није јасан, истраживање каже да се већина менталних болести развија, бар делимично, због хемијског дисбаланса у мозгу и/или позадинске генетске предиспозиције. Не можете је се само отрести.
For black Americans, stressors like racism and socioeconomic disparities put them at a 20 percent greater risk of developing a mental disorder, yet they seek mental health services at about half the rate of white Americans. One reason is the stigma, with 63 percent of black Americans mistaking depression for a weakness. Sadly, the suicide rate among black children has doubled in the past 20 years.
За Афро-Американце елементи који покрећу стрес као расизам и социо-економске разлике стављају их под 20 посто већи ризик од развоја менталних болести, а ипак, они се обраћају за помоћ установама за менталне болести отприлике два пута ређе од белаца у Америци. Један разлог је стигма, при чему 63% Афро-Американаца погрешно тумаче депресију као слабост. Тужно је да се стопа самоубистава код афро-америчке деце удвостручила током протеклих 20 година.
Now, here's the good news: seventy percent of people struggling with depression will improve with therapy, treatment and medication. Armed with this information, I made a decision: I wasn't going to be silent anymore. With my family's blessing, I would share our story in hopes of sparking a national conversation.
Е, сад, ево и добрих вести - седамдесет посто људи који се боре са депресијом ће бити боље уз терапију, третман и лекове. Наоружана овим информацијама, донела сам одлуку - нећу више да ћутим. Уз благослов породице причаћу нашу причу у нади да ћу покренути разговор на новоу нације.
A friend, Kelly Pierre-Louis, said, "Being strong is killing us." She's right. We have got to retire those tired, old narratives of the strong black woman and the super-masculine black man, who, no matter how many times they get knocked down, just shake it off and soldier on. Having feelings isn't a sign of weakness. Feelings mean we're human. And when we deny our humanity, it leaves us feeling empty inside, searching for ways to self-medicate in order to fill the void. My drug was high achievement.
Пријатељица, Кели Пјер-Луис, је рекла: „То што смо јаки нас убија.“ У праву је. Морамо да заборавимо оне излизане, старе приче о снажној црнкињи и изузетно мужевном црнцу, који, без обзира на то колико пута су оборени, само отресу то са себе и одлучно наставе даље. Ако имате осећања, то није знак слабости. Осећања значе да смо људи. А када порекнемо своју човечност, то оставља празнину у нама, а онда покушавамо да нађемо начине самопомоћи да бисмо попунили празнину. Моја дрога су били велики успеси.
These days, I share my story openly, and I ask others to share theirs, too. I believe that's what it takes to help people who may be suffering in silence to know that they are not alone and to know that with help, they can heal. Now, I still have my struggles, particularly with the anxiety, but I'm able to manage it through daily mediation, yoga and a relatively healthy diet.
Данас отворено делим своју причу и молим друге да и они то учине. Верујем да је то потребно да би се помогло људима који можда ћутке пате да знају да нису сами и да знају да уз помоћ могу да се излече. Е, сад, ја се и даље борим, посебно са анксиозношћу, али успевам да се носим с њом уз свакодневну медитацију, јогу и релативно здраву исхрану.
(Laughter)
(Смех)
If I feel like things are starting to spiral, I make an appointment to see my therapist, a dynamic black woman named Dawn Armstrong, who has a great sense of humor and a familiarity that I find comforting. I will always regret that I couldn't be there for my nephew. But my sincerest hope is that I can inspire others with the lesson that I've learned.
Ако осетим да ствари крећу нагоре, закажем посету код свог терапеута, динамичне црнкиње по имену Дон Армстронг, која има сјајан смисао за хумор и присност која ми пружа утеху. Увек ћу жалити због тога што нисам могла да будем ту за свог сестрића, али се најискреније надам да другима могу бити инспирација са лекцијама које сам научила.
Life is beautiful. Sometimes it's messy, and it's always unpredictable. But it will all be OK when you have your support system to help you through it. I hope that if your burden gets too heavy, you'll ask for a hand, too.
Живот је леп. Понекад је хаотичан и увек је непредвидив. Али, биће све у реду када имате систем подршке да вам помогне да прођете кроз то. Надам се, ако вам терет постане претежак, да ћете и ви затражити помоћ.
Thank you.
Хвала вам.
(Applause)
(Аплауз)