What are you doing on this stage in front of all these people?
Çfarë je duke bërë në këtë skenë para të gjithë këtyre njerëzve?
(Laughter)
(Të qeshura)
Run!
Vrapo!
(Laughter)
(Të qeshura)
Run now.
Vrapo tani.
That's the voice of my anxiety talking. Even when there's absolutely nothing wrong, I sometimes get this overwhelming sense of doom, like danger is lurking just around the corner.
Ky është zëri i ankthit tim që flet. Edhe kur nuk ka asgjë të keqe, Unë ndonjëherë e kam këtë ndjenjë dërrmuese të dënimit sikur rreziku po fshihet rreth qosheve.
You see, a few years ago, I was diagnosed with generalized anxiety and depression -- two conditions that often go hand in hand. Now, there was a time I wouldn't have told anybody, especially not in front of a big audience. As a black woman, I've had to develop extraordinary resilience to succeed. And like most people in my community, I had the misconception that depression was a sign of weakness, a character flaw. But I wasn't weak; I was a high achiever. I'd earned a Master's degree in Media Studies and had a string of high-profile jobs in the film and television industries. I'd even won two Emmy Awards for my hard work. Sure, I was totally spent, I lacked interest in things I used to enjoy, barely ate, struggled with insomnia and felt isolated and depleted. But depressed? No, not me.
Shikoni, disa vjet më parë, unë u diagnostikova me ankth të gjeneralizuar dhe depresion -- dy gjendje që shpesh shkojnë krah për krah. Atëherë, ishte një kohë që nuk do t'i tregoja askujt, sidomos jo para një audience të madhe. Si një grua e zezë, më është dashur të zhvilloj një rezistencë të jashtëzakonshme për të pasur sukses. Dhe si shumica e njerëzve në komunitetin tim, unë kisha përshtypjen e gabuar që depresioni ishte një shenjë dobësie, një e metë e karakterit. Por nuk isha e dobët; Unë isha njeri i suksesshëm. Unë kisha fituar një diplomë master në Studimet në Media dhe kisha një pune të profilit të lart në industrinë e filmit dhe televizionit Unë madje do të fitoja dy çmime Emmy për punën time të palodhur. Padyshim, unë u lodha totalisht, Me mungonte interesi për gjërat që më pëlqenin, mezi haja, luftoja me pagjumësinë dhe ndjehesha e izoluar dhe e zbrazur. Por në depresion? Jo, jo unë.
It took weeks before I could admit it, but the doctor was right: I was depressed. Still, I didn't tell anybody about my diagnosis. I was too ashamed. I didn't think I had the right to be depressed. I had a privileged life with a loving family and a successful career. And when I thought about the unspeakable horrors that my ancestors had been through in this country so that I could have it better, my shame grew even deeper. I was standing on their shoulders. How could I let them down? I would hold my head up, put a smile on my face and never tell a soul.
Kaluan disa javë para se ta pranoja, por mjeku kishte të drejtë: Isha në depresion. Ende, nuk i tregova askujt për diagnozën time. Isha shumë e turpërshme. Unë nuk mendoja se kisha të drejtën të isha në depresion. Kam pasur një jetë të privilegjuar me një familje të dashur dhe një karrierë të suksesshme. Dhe kur mendoja për tmerret e papërshkrueshme që etërit e mi kishin kaluar nëpër këtë vend në mënyrë që unë ta kem më mirë, turpi im u rrit edhe më thellë. Unë isha duke qëndruar mbi supet e tyre. Si mund t'i poshtëroja? Do të mbaja kokën lart, vendosja një buzëqeshje në fytyrën time dhe kurrë të mos i them asnjënjerit.
On July 4, 2013, my world came crashing in on me. That was the day I got a phone call from my mom telling me that my 22-year-old nephew, Paul, had ended his life, after years of battling depression and anxiety. There are no words that can describe the devastation I felt. Paul and I were very close, but I had no idea he was in so much pain. Neither one of us had ever talked to the other about our struggles. The shame and stigma kept us both silent.
Më 4 korrik, 2013, bota ime u përplas me mua. Kjo ishte dita që mora nje telefonate nga nëna ime duke më thënë që nipi im 22-vjeçar, Poli, i kishte dhënë fund jetës, pas vitesh duke luftuar me depresionin dhe ankthin. Nuk ka fjalë që mund të përshkruajnë shkatërrimin që ndjeva. Unë dhe Poli ishin shumë të afërt, por nuk e pata idenë se ai ishte në aq shumë dhimbje. Asnjëri nga ne nuk kishim biseduar me tjetrin për vështirësitë tona. Turpi dhe stigma na mbajtën të dy të heshtur.
Now, my way of dealing with adversity is to face it head on, so I spent the next two years researching depression and anxiety, and what I found was mind-blowing. The World Health Organization reports that depression is the leading cause of sickness and disability in the world. While the exact cause of depression isn't clear, research suggests that most mental disorders develop, at least in part, because of a chemical imbalance in the brain, and/or an underlying genetic predisposition. So you can't just shake it off.
Tani, mënyra ime e trajtimit të fatkeqësisë është të ballafaqohem me të, kështu që kalova dy vitet e ardhshme duke studiuar depresionin dhe ankthin, dhe ajo që gjeta ishte tejet emocionuese. Organizata Botërore e Shëndetit raporton se depresioni është shkaku kryesor i sëmundjes dhe paaftësisë në botë. Ndërsa shkaku i saktë i depresionit nuk është i qartë, hulumtimet sugjerojnë që shumica e çrregullimeve mendore zhvillohen, të paktën pjesërisht, për shkak të një çekuilibri kimik në tru, dhe / ose një predispozicion gjenetik themelor. Kështu që nuk mundesh ta shkulësh.
For black Americans, stressors like racism and socioeconomic disparities put them at a 20 percent greater risk of developing a mental disorder, yet they seek mental health services at about half the rate of white Americans. One reason is the stigma, with 63 percent of black Americans mistaking depression for a weakness. Sadly, the suicide rate among black children has doubled in the past 20 years.
Për amerikanët e zinj, stresorët si racizmi dhe pabarazitë socio-ekonomike vendosin ata me një rrezik 20përqind më të madh të zhvillimit të çrregullimit mendor, megjithatë ata kërkojnë shërbime të shëndetit mendor në masën sa gjysma e rasteve së amerikanëve të bardhë. Një arsye është stigma, me 63 përqind të amerikanëve të zinj që ngatërrojnë depresionin me një dobësi. Mjerisht, shkalla e vetëvrasjeve midis fëmijëve të zi është dyfishuar në 20 vitet e kaluara.
Now, here's the good news: seventy percent of people struggling with depression will improve with therapy, treatment and medication. Armed with this information, I made a decision: I wasn't going to be silent anymore. With my family's blessing, I would share our story in hopes of sparking a national conversation.
Tani, këtu është lajmi i mirë: shtatëdhjetë përqind e njerëzve që luftojnë me depresion do të përmirësohen me terapi, trajtim dhe mjekim. E armatosur me këtë informacion, Kam marrë një vendim: Nuk do të heshtja më. Me bekimin e familjes time, Do ta ndaja historinë tonë me shpresën për të ndezur një bisedë kombëtare.
A friend, Kelly Pierre-Louis, said, "Being strong is killing us." She's right. We have got to retire those tired, old narratives of the strong black woman and the super-masculine black man, who, no matter how many times they get knocked down, just shake it off and soldier on. Having feelings isn't a sign of weakness. Feelings mean we're human. And when we deny our humanity, it leaves us feeling empty inside, searching for ways to self-medicate in order to fill the void. My drug was high achievement.
Një mike, Kelly Pierre-Louis, tha: "Të jesh i fortë po na vret". Ajo ka të drejtë. Ne duhet të dalim nga ato tregime të lodhura dhe të vjetra të gruas së fortë të zezë dhe njeriut të zi super-mashkullor, të cilët, pa marrë parasysh sa herë rrëzohen, vetëm ngriten dhe luftojnë. Të kesh ndjenja nuk është një shenjë dobësie. Ndjenjat do të thonë që ne jemi njerëzorë. Dhe kur mohojmë njerëzimin tonë, kjo na lë të ndihemi bosh brenda, duke kërkuar mënyra për tu vetë-mjekuar në mënyrë që të plotësoni boshllëkun. Ilaçi im ishte arritja e lartë.
These days, I share my story openly, and I ask others to share theirs, too. I believe that's what it takes to help people who may be suffering in silence to know that they are not alone and to know that with help, they can heal. Now, I still have my struggles, particularly with the anxiety, but I'm able to manage it through daily mediation, yoga and a relatively healthy diet.
Këto ditë, unë e ndaj historinë time hapur, dhe kërkoj nga të tjerët të ndajnë edhe të tyren. Unë besoj se kjo është ajo që duhet për të ndihmuar njerëzit që mund të jenë duke vuajtur në heshtje të dinë që nuk janë vetëm dhe ta dini se me ndihmë, ata mund të shërohen. Tani, unë kam ende vështirësitë e mija, veçanërisht me ankthin, por unë jam në gjendje ta menaxhoj atë përmes meditimit të përditshëm, jogës dhe një diete relativisht të shëndetshme.
(Laughter)
(Të qeshura)
If I feel like things are starting to spiral, I make an appointment to see my therapist, a dynamic black woman named Dawn Armstrong, who has a great sense of humor and a familiarity that I find comforting. I will always regret that I couldn't be there for my nephew. But my sincerest hope is that I can inspire others with the lesson that I've learned.
Nëse ndjehem sikur gjërat kanë filluar të shtrembërohen, Unë caktoj një takim për të parë terapistin tim, një grua dinamike e zezë me emrin Dawn Armstrong, e cili ka një sens të shkëlqyeshëm humori dhe një familjaritet që unë e shoh inkurajues Do të pendohem gjithmonë se nuk mund të isha aty për nipin tim. Por shpresa ime e sinqertë është se unë mund të frymëzoj të tjerët me mësimin që kam mësuar.
Life is beautiful. Sometimes it's messy, and it's always unpredictable. But it will all be OK when you have your support system to help you through it. I hope that if your burden gets too heavy, you'll ask for a hand, too.
Jeta eshte e bukur. Ndonjëherë është e çrregullt, dhe është gjithmonë e paparashikueshme. Por gjithçka do të jetë në rregull kur keni sistemin tuaj të mbështetjes për t'ju ndihmuar ta tejkaloni. Shpresoj që nëse barra juaj bëhet shumë e rëndë, do të kërkosh edhe një dorë, gjithashtu.
Thank you.
Ju falemnderit
(Applause)
(Duartrokitje)