What are you doing on this stage in front of all these people?
Ce faci pe scena aceasta în fața tuturor acestor oameni?
(Laughter)
(Râsete)
Run!
Fugi!
(Laughter)
(Râsete)
Run now.
Fugi acum!
That's the voice of my anxiety talking. Even when there's absolutely nothing wrong, I sometimes get this overwhelming sense of doom, like danger is lurking just around the corner.
Aceasta e vocea anxietății mele vorbind. Chiar și atunci când totul e în regulă, am senzația dezastrului iminent, ca și când pericolul pândește după colț.
You see, a few years ago, I was diagnosed with generalized anxiety and depression -- two conditions that often go hand in hand. Now, there was a time I wouldn't have told anybody, especially not in front of a big audience. As a black woman, I've had to develop extraordinary resilience to succeed. And like most people in my community, I had the misconception that depression was a sign of weakness, a character flaw. But I wasn't weak; I was a high achiever. I'd earned a Master's degree in Media Studies and had a string of high-profile jobs in the film and television industries. I'd even won two Emmy Awards for my hard work. Sure, I was totally spent, I lacked interest in things I used to enjoy, barely ate, struggled with insomnia and felt isolated and depleted. But depressed? No, not me.
Acum câțiva ani, am fost diagnosticată cu anxietate generalizată și depresie -- două diagnostice ce merg deseori mână în mână. Mai demult nu aș fi spus nimănui, în special nu în fața unui public larg. Ca femeie de culoare, a trebuit să dezvolt o reziliență deosebită ca să am succes. Și ca mulți alții din comunitatea mea, credeam că depresia e un semn al slăbiciunii, un defect de caracter. Dar nu eram slabă; realizam multe. Am o diplomă de masterat în studii media și am avut o serie de slujbe importante în film și televiziune. Am câștigat până și două premii Emmy pentru munca mea. Eram cu siguranță extenuată, nu mă interesau nici lucrurile ce îmi plăceau cândva, abia mâncam, aveam insomnii și mă simțeam izolată și fără vlagă. Dar deprimată? Nu, nu eu.
It took weeks before I could admit it, but the doctor was right: I was depressed. Still, I didn't tell anybody about my diagnosis. I was too ashamed. I didn't think I had the right to be depressed. I had a privileged life with a loving family and a successful career. And when I thought about the unspeakable horrors that my ancestors had been through in this country so that I could have it better, my shame grew even deeper. I was standing on their shoulders. How could I let them down? I would hold my head up, put a smile on my face and never tell a soul.
A durat săptămâni până să recunosc, dar doctorul avea dreptate: eram deprimată. Totuși, nu am spus asta nimănui. Mă simțeam rușinată. Nu mă simțeam îndreptățită să fiu deprimată. Aveam o viață privilegiată, o familie iubitoare și o carieră de succes. Și când am auzit de ororile de nedescris prin care strămoșii mei au trecut în țara asta ca eu să trăiesc mai bine, rușinea mea a crescut și mai mult. Stăteam pe umerii lor. Cum să îi dezamăgesc? Capul sus, un zâmbet pe față și nu voi spune nimănui.
On July 4, 2013, my world came crashing in on me. That was the day I got a phone call from my mom telling me that my 22-year-old nephew, Paul, had ended his life, after years of battling depression and anxiety. There are no words that can describe the devastation I felt. Paul and I were very close, but I had no idea he was in so much pain. Neither one of us had ever talked to the other about our struggles. The shame and stigma kept us both silent.
În 4 iulie 2013, cerul a căzut pe mine. A fost ziua în care m-a sunat mama mea să îmi spună că nepotul meu de 22 de ani, Paul, s-a sinucis, după ani de luptă cu depresia și anxietatea. Nu pot descrie în cuvinte ce am simțit atunci. Noi doi eram apropiați, dar nu știam prin ce trece. Niciunul din noi nu a vorbit despre dificultățile lui. Rușinea și stigmatul ne-au redus la tăcere.
Now, my way of dealing with adversity is to face it head on, so I spent the next two years researching depression and anxiety, and what I found was mind-blowing. The World Health Organization reports that depression is the leading cause of sickness and disability in the world. While the exact cause of depression isn't clear, research suggests that most mental disorders develop, at least in part, because of a chemical imbalance in the brain, and/or an underlying genetic predisposition. So you can't just shake it off.
Felul meu de a gestiona greutățile este unul direct, așa că am petrecut următorii doi ani studiind depresia și anxietatea și ce am aflat m-a șocat. Organizația Mondială a Sănătății raportează că depresia este cauza principală a îmbolnăvirii în lume. Deși cauzele depresiei nu sunt clare, studiile sugerează că majoritatea tulburărilor mentale apar, cel puțin uneori, datorită unui dezechilibru chimic la nivelul creierului și/sau unei predispoziții genetice. Nu poți scăpa pur și simplu.
For black Americans, stressors like racism and socioeconomic disparities put them at a 20 percent greater risk of developing a mental disorder, yet they seek mental health services at about half the rate of white Americans. One reason is the stigma, with 63 percent of black Americans mistaking depression for a weakness. Sadly, the suicide rate among black children has doubled in the past 20 years.
Pentru americanii de culoare, factori precum rasismul și inegalitatea socioeconomică, le dă o predispoziție cu 20% mai mare de a dezvolta o tulburare mentală și totuși apelează la ajutor profesional de două ori mai puțin decât americanii albi. Un alt factor este stigmatizarea, 63% din americanii de culoare confundând depresia cu slăbiciunea. Din păcate, rata sinuciderilor în rândul copiilor de culoare s-a dublat în ultimii 20 de ani.
Now, here's the good news: seventy percent of people struggling with depression will improve with therapy, treatment and medication. Armed with this information, I made a decision: I wasn't going to be silent anymore. With my family's blessing, I would share our story in hopes of sparking a national conversation.
Acum vin veștile bune: 70% din persoanele depresive se îndreaptă cu ajutorul terapiei, tratamentului și al medicamentelor. Înarmată cu informația aceasta, am luat o decizie: nu voi mai păstra tăcerea. Cu acordul familiei mele, vă voi împărtăși o poveste, cu speranța de a genera o conversație la nivel național.
A friend, Kelly Pierre-Louis, said, "Being strong is killing us." She's right. We have got to retire those tired, old narratives of the strong black woman and the super-masculine black man, who, no matter how many times they get knocked down, just shake it off and soldier on. Having feelings isn't a sign of weakness. Feelings mean we're human. And when we deny our humanity, it leaves us feeling empty inside, searching for ways to self-medicate in order to fill the void. My drug was high achievement.
O prietenă, Kelly Pierre-Louis, a spus: „A fi puternici ne ucide”. Are dreptate. Trebuie să renunțăm la istorisirile vechi și demodate ale femeii de culoare puternice și a bărbatului de culoare super masculin, care oricând sunt doborâțî, doar se ridică și merg mai departe. Să ai sentimente nu e o slăbiciune. Sentimentele arată că suntem oameni. Și când ne negăm umanitatea, ne lasă goi pe dinăuntru, căutând metode să umplem golul noi înșine. Drogul meu au fost realizările înalte.
These days, I share my story openly, and I ask others to share theirs, too. I believe that's what it takes to help people who may be suffering in silence to know that they are not alone and to know that with help, they can heal. Now, I still have my struggles, particularly with the anxiety, but I'm able to manage it through daily mediation, yoga and a relatively healthy diet.
În prezent, îmi împărtășesc povestea deschis, încurajându-i și pe alții să facă la fel. Cred că ce e necesar pentru a-i ajuta pe cei care suferă în tăcere, este să știe că nu sunt singuri și că cu ajutor se pot vindeca. Eu încă mă lupt, în special cu anxietatea, dar o pot gestiona cu ajutorul meditației zilnice, yoga și o dietă sănătoasă.
(Laughter)
(Râsete)
If I feel like things are starting to spiral, I make an appointment to see my therapist, a dynamic black woman named Dawn Armstrong, who has a great sense of humor and a familiarity that I find comforting. I will always regret that I couldn't be there for my nephew. But my sincerest hope is that I can inspire others with the lesson that I've learned.
Dacă simt că lucrurile o iau razna, fac o programare la terapeuta mea, o femeie de culoare, dinamică, pe nume Dawn Armstrong, care are un simț al umorului și o familiaritate care mă consolează. Voi regreta mereu că nu i-am fost alături nepotului meu. Dar sper sincer că îi pot inspira pe alții cu lecția pe care am învățat-o.
Life is beautiful. Sometimes it's messy, and it's always unpredictable. But it will all be OK when you have your support system to help you through it. I hope that if your burden gets too heavy, you'll ask for a hand, too.
Viața e frumoasă. Uneori este grea și niciodată nu e previzibilă. Dar totul va fi OK dacă ai sprijinul necesar să depășești momentele grele. Sper că dacă povara voastră e prea grea, veți cere o mână de ajutor.
Thank you.
Vă mulțumesc.
(Applause)
(Aplauze)