What are you doing on this stage in front of all these people?
Wat doe je op dit podium voor al deze mensen?
(Laughter)
(Gelach)
Run!
Ren!
(Laughter)
(Gelach)
Run now.
Ren nu weg.
That's the voice of my anxiety talking. Even when there's absolutely nothing wrong, I sometimes get this overwhelming sense of doom, like danger is lurking just around the corner.
Dat is de stem van mijn angst. Zelfs als er helemaal niets mis is, krijg ik soms dit overweldigende gevoel van onheil, alsof er gevaar om de hoek schuilt.
You see, a few years ago, I was diagnosed with generalized anxiety and depression -- two conditions that often go hand in hand. Now, there was a time I wouldn't have told anybody, especially not in front of a big audience. As a black woman, I've had to develop extraordinary resilience to succeed. And like most people in my community, I had the misconception that depression was a sign of weakness, a character flaw. But I wasn't weak; I was a high achiever. I'd earned a Master's degree in Media Studies and had a string of high-profile jobs in the film and television industries. I'd even won two Emmy Awards for my hard work. Sure, I was totally spent, I lacked interest in things I used to enjoy, barely ate, struggled with insomnia and felt isolated and depleted. But depressed? No, not me.
Een paar jaar geleden kreeg ik te horen dat ik een gegeneraliseerde angststoornis had en een depressie -- twee aandoeningen die vaak samengaan. Er is een tijd geweest dat ik niemand dit verteld zou hebben, vooral niet voor een groot publiek. Als een zwarte vrouw heb ik uitzonderlijke weerbaarheid moeten ontwikkelen om te slagen. En zoals veel mensen in mijn gemeenschap geloofde ik in de misvatting dat depressie een teken van zwakte was, een karakterfout. Maar ik was niet zwak, ik was ambitieus. Ik had een master's in Media Studies en een rits van belangrijke banen in de film- en televisie-industrie. Ik had zelfs twee Emmy Awards gewonnen voor mijn harde werken. Natuurlijk, ik was kapot, had geen zin in dingen die ik vroeger leuk vond, at nauwelijks, worstelde met slapeloosheid en voelde me geïsoleerd en leeg. Maar depressief? Nee, niet ik.
It took weeks before I could admit it, but the doctor was right: I was depressed. Still, I didn't tell anybody about my diagnosis. I was too ashamed. I didn't think I had the right to be depressed. I had a privileged life with a loving family and a successful career. And when I thought about the unspeakable horrors that my ancestors had been through in this country so that I could have it better, my shame grew even deeper. I was standing on their shoulders. How could I let them down? I would hold my head up, put a smile on my face and never tell a soul.
Pas na weken kon ik het toegeven, maar de dokter had gelijk: ik was depressief. Toch vertelde ik niemand over mijn diagnose. Ik schaamde me te veel. Ik dacht dat ik niet depressief mocht zijn. Ik had een bevoorrecht leven met een liefhebbende familie en een succesvolle carrière. En toen ik dacht aan de onbeschrijfelijke gruwelen die mijn voorouders in dit land hadden meegemaakt zodat ik een beter leven kon hebben, schaamde ik me nog meer. Ik stond op hun schouders. Hoe kon ik hen teleurstellen? Ik zou mijn hoofd hoog houden, een glimlach op mijn gezicht toveren en het nooit iemand vertellen.
On July 4, 2013, my world came crashing in on me. That was the day I got a phone call from my mom telling me that my 22-year-old nephew, Paul, had ended his life, after years of battling depression and anxiety. There are no words that can describe the devastation I felt. Paul and I were very close, but I had no idea he was in so much pain. Neither one of us had ever talked to the other about our struggles. The shame and stigma kept us both silent.
Op 4 juli 2013 stortte mijn wereld in. Op die dag kreeg ik een telefoontje van mijn moeder, die me vertelde dat mijn 22-jarige neef Paul zelfmoord had gepleegd na jaren van strijd met depressie en angst. Ik kan geen woorden vinden voor de verwoesting die ik voelde. Paul en ik waren close, maar ik had geen idee van zijn pijn. Geen van ons beiden had ooit met de ander gepraat over onze worstelingen. Schaamte en stigma deden ons zwijgen.
Now, my way of dealing with adversity is to face it head on, so I spent the next two years researching depression and anxiety, and what I found was mind-blowing. The World Health Organization reports that depression is the leading cause of sickness and disability in the world. While the exact cause of depression isn't clear, research suggests that most mental disorders develop, at least in part, because of a chemical imbalance in the brain, and/or an underlying genetic predisposition. So you can't just shake it off.
Mijn manier om met tegenspoed om te gaan is om het aan te pakken, dus bestudeerde ik vervolgens twee jaar depressie en angst en wat ik vond was schrikbarend. De Wereldgezondheidsorganisatie meldt dat depressie de hoofdoorzaak is van ziekte en invaliditeit in de wereld. De precieze oorzaak van depressie is niet duidelijk, onderzoek toont aan dat de meeste psychische stoornissen ontstaan, ten minste deels, door een chemische disbalans in de hersenen, en/of een onderliggende genetische aanleg. Je kunt het dus niet van je afschudden.
For black Americans, stressors like racism and socioeconomic disparities put them at a 20 percent greater risk of developing a mental disorder, yet they seek mental health services at about half the rate of white Americans. One reason is the stigma, with 63 percent of black Americans mistaking depression for a weakness. Sadly, the suicide rate among black children has doubled in the past 20 years.
Zwarte Amerikanen hebben door stressoren zoals racisme en socio-economische verschillen twintig procent meer kans op een psychische stoornis, maar zij zoeken geestelijke gezondheidszorg maar half zo vaak als witte Amerikanen. Een reden is het stigma, met 63% zwarte Amerikanen die een depressie voor zwakte aanzien. Jammer genoeg is zelfmoord onder zwarte kinderen verdubbeld in de afgelopen 20 jaar.
Now, here's the good news: seventy percent of people struggling with depression will improve with therapy, treatment and medication. Armed with this information, I made a decision: I wasn't going to be silent anymore. With my family's blessing, I would share our story in hopes of sparking a national conversation.
Hier is het goede nieuws: zeventig procent van de mensen die aan depressie lijdt, zal verbeteren met therapie, behandeling en medicatie. Gewapend met deze informatie, nam ik een besluit: ik zou niet langer zwijgen. Met de zegen van mijn familie zou ik ons verhaal delen met de hoop een nationaal gesprek op gang te brengen.
A friend, Kelly Pierre-Louis, said, "Being strong is killing us." She's right. We have got to retire those tired, old narratives of the strong black woman and the super-masculine black man, who, no matter how many times they get knocked down, just shake it off and soldier on. Having feelings isn't a sign of weakness. Feelings mean we're human. And when we deny our humanity, it leaves us feeling empty inside, searching for ways to self-medicate in order to fill the void. My drug was high achievement.
Een vriendin, Kelly Pierre-Louis, zei: "Sterk zijn doodt ons." Ze heeft gelijk. We moeten ophouden met die eeuwenoude verhalen over de sterke zwarte vrouw en de supermannelijke zwarte man, die, ongeacht hoe vaak ze neergeslagen worden, het van zich afschudden en doorgaan. Gevoelens hebben is geen teken van zwakte. Gevoelens hebben is menselijk. En als we onze menselijkheid ontkennen, geeft ons dat een leeg gevoel vanbinnen en zoeken we naar manieren om de leegte te vullen. Mijn drug was goed presteren.
These days, I share my story openly, and I ask others to share theirs, too. I believe that's what it takes to help people who may be suffering in silence to know that they are not alone and to know that with help, they can heal. Now, I still have my struggles, particularly with the anxiety, but I'm able to manage it through daily mediation, yoga and a relatively healthy diet.
Nu deel ik mijn verhaal openlijk en vraag ik anderen dat ook te doen. Ik geloof dat dat nodig is om mensen te helpen die in stilte lijden zodat ze weten dat ze niet alleen zijn en weten dat met hulp, ze kunnen helen. Ik worstel nog steeds, vooral met angst, maar ik kan ermee omgaan door dagelijkse meditatie, yoga en een enigszins gezond dieet.
(Laughter)
(Gelach)
If I feel like things are starting to spiral, I make an appointment to see my therapist, a dynamic black woman named Dawn Armstrong, who has a great sense of humor and a familiarity that I find comforting. I will always regret that I couldn't be there for my nephew. But my sincerest hope is that I can inspire others with the lesson that I've learned.
Als ik het gevoel heb dat het slechter gaat, maak ik een afspraak met mijn therapeut, een energieke zwarte vrouw, Dawn Armstrong genaamd, met een geweldig gevoel voor humor en een vertrouwdheid die ik fijn vind. Ik zal altijd spijt hebben dat ik er niet kon zijn voor mijn neef. Maar het is mijn oprechte hoop dat ik anderen kan inspireren met de les die ik geleerd heb.
Life is beautiful. Sometimes it's messy, and it's always unpredictable. But it will all be OK when you have your support system to help you through it. I hope that if your burden gets too heavy, you'll ask for a hand, too.
Het leven is mooi. Soms is het rommelig en altijd onvoorspelbaar. Maar het komt altijd goed als je je hulptroepen hebt om je erdoorheen te helpen. Ik hoop dat als jouw last te zwaar wordt, je ook om hulp zult vragen.
Thank you.
Dank jullie wel.
(Applause)
(Applaus)