What are you doing on this stage in front of all these people?
מה את עושה על הבמה הזאת מול כל האנשים האלה?
(Laughter)
(צחוק)
Run!
ברחי!!
(Laughter)
(צחוק)
Run now.
רוצי עכשיו.
That's the voice of my anxiety talking. Even when there's absolutely nothing wrong, I sometimes get this overwhelming sense of doom, like danger is lurking just around the corner.
זוהי החרדה שלי מדברת. גם כשאין שום בעיה, לפעמים עולה בי תחושת אבדון מוחצת, כאילו סכנה ממשית אורבת מעבר לפינה.
You see, a few years ago, I was diagnosed with generalized anxiety and depression -- two conditions that often go hand in hand. Now, there was a time I wouldn't have told anybody, especially not in front of a big audience. As a black woman, I've had to develop extraordinary resilience to succeed. And like most people in my community, I had the misconception that depression was a sign of weakness, a character flaw. But I wasn't weak; I was a high achiever. I'd earned a Master's degree in Media Studies and had a string of high-profile jobs in the film and television industries. I'd even won two Emmy Awards for my hard work. Sure, I was totally spent, I lacked interest in things I used to enjoy, barely ate, struggled with insomnia and felt isolated and depleted. But depressed? No, not me.
הבינו, לפני כמה שנים, אובחנתי כסובלת מחרדה כללית ודיכאון -- שתי הפרעות שלעתים קרובות הולכות יד ביד. היו זמנים שבהם לא עלה על דעתי לספר על כך לאף אחד, במיוחד לא מול קהל גדול. כאישה שחורה, היה עלי לפתח חוסן יוצא דופן כדי להצליח. וכמו רוב האנשים בקהילה שלי, סברתי בטעות שדיכאון היה סימן לחולשה, פגם אופי. אבל לא הייתי חלשה; הייתי בעלת הישגים גבוהים. היה לי תואר שני בלימודי מדיה והייתה לי שורה של משרות בעלות פרופיל גבוה בקולנוע ובטלוויזיה. אפילו זכיתי בשני פרסי אמי על עבודתי הקשה. כמובן, הייתי מותשת לחלוטין, איבדתי עניין בדברים שפעם נהניתי מהם. בקושי אכלתי, נאבקתי בנדודי שינה והרגשתי מבודדת ומרוקנת. אבל מדוכאת? לא, לא אני.
It took weeks before I could admit it, but the doctor was right: I was depressed. Still, I didn't tell anybody about my diagnosis. I was too ashamed. I didn't think I had the right to be depressed. I had a privileged life with a loving family and a successful career. And when I thought about the unspeakable horrors that my ancestors had been through in this country so that I could have it better, my shame grew even deeper. I was standing on their shoulders. How could I let them down? I would hold my head up, put a smile on my face and never tell a soul.
עברו שבועות עד שיכולתי להודות בכך, אבל הרופא צדק: הייתי מדוכאת. ובכל זאת, לא סיפרתי לאף אחד על האבחנה שקיבלתי. התביישתי מדי. לא חשבתי שהיתה לי זכות להיות מדוכאת. נהנתי מזכויות יתר, עם משפחה אוהבת וקריירה מצליחה. וכשחשבתי על הזוועות שקשה לבטאן במילים שעברו על אבותי בארץ הזאת כדי שלי יהיה טוב יותר, הבושה שלי התגברה עוד יותר. עמדתי על הכתפיים שלהם. איך יכולתי לאכזב אותם? הייתי מרימה את ראשי, מעלה חיוך על פניי ולא סיפרתי לאיש.
On July 4, 2013, my world came crashing in on me. That was the day I got a phone call from my mom telling me that my 22-year-old nephew, Paul, had ended his life, after years of battling depression and anxiety. There are no words that can describe the devastation I felt. Paul and I were very close, but I had no idea he was in so much pain. Neither one of us had ever talked to the other about our struggles. The shame and stigma kept us both silent.
ב-4 ביולי, 2013, עולמי התנפץ עלי. זה היה היום שקיבלתי שיחת טלפון מאמי שסיפרה לי שפול, אחייני בן ה-22, שם קץ לחייו, לאחר שנים של מאבק בדיכאון וחרדה. אין מילים שיכולות לתאר את החורבן שחשתי. פול ואני היינו קרובים מאוד, אבל לא היה לי שמץ של מושג שהוא כל כך סבל. איש מאיתנו לא דיבר אף פעם עם השני על המאבקים שלנו. הבושה והסטיגמה גרמו לשנינו לשמור על שתיקה.
Now, my way of dealing with adversity is to face it head on, so I spent the next two years researching depression and anxiety, and what I found was mind-blowing. The World Health Organization reports that depression is the leading cause of sickness and disability in the world. While the exact cause of depression isn't clear, research suggests that most mental disorders develop, at least in part, because of a chemical imbalance in the brain, and/or an underlying genetic predisposition. So you can't just shake it off.
כיום, הדרך שלי להתמודד עם מצוקה היא להתייצב מולה חזיתית, אז ביליתי את השנתיים הבאות במחקר על דיכאון וחרדה, ומה שמצאתי הדהים אותי. ארגון הבריאות העולמי מדווח שהדיכאון הוא הגורם המוביל לחולי ומוגבלות בעולם. בעוד הגורם המדויק לדיכאון אינו ברור, מהמחקר עולה שרוב ההפרעות הנפשיות מתפתחות, לפחות בחלקן, בשל חוסר איזון כימי במוח, ו/או בשל נטייה גנטית. אז אי אפשר פשוט "לצאת מזה".
For black Americans, stressors like racism and socioeconomic disparities put them at a 20 percent greater risk of developing a mental disorder, yet they seek mental health services at about half the rate of white Americans. One reason is the stigma, with 63 percent of black Americans mistaking depression for a weakness. Sadly, the suicide rate among black children has doubled in the past 20 years.
עבור אפרו-אמריקאים, גורמי לחץ כמו גזענות ופערים חברתיים וכלכליים מעמידים אותם בסיכון גבוה ב-20% להתפתחות הפרעה נפשית, אך העזרה שהם מבקשים משירותי בריאות הנפש היא בשיעור של כמחצית, מזו של האמריקאים הלבנים. סיבה אחת היא הסטיגמה, כש-63 אחוזים מהאפרו-אמריקאים מתייחסים לדיכאון בטעות כחולשה. לצערנו, שיעור ההתאבדות בקרב ילדים שחורים הוכפל ב-20 השנים האחרונות.
Now, here's the good news: seventy percent of people struggling with depression will improve with therapy, treatment and medication. Armed with this information, I made a decision: I wasn't going to be silent anymore. With my family's blessing, I would share our story in hopes of sparking a national conversation.
עכשיו, הנה החדשות הטובות: 70% מהאנשים שנאבקים בדיכאון ישתפרו בעזרת תרפיה, טיפול ותרופות. כשאני מצוידת במידע הזה, הגעתי להחלטה: לא אשתוק עוד. עם ברכתה של משפחתי, אני אחלוק את הסיפור שלנו בתקווה לעורר שיחה כלל ארצית.
A friend, Kelly Pierre-Louis, said, "Being strong is killing us." She's right. We have got to retire those tired, old narratives of the strong black woman and the super-masculine black man, who, no matter how many times they get knocked down, just shake it off and soldier on. Having feelings isn't a sign of weakness. Feelings mean we're human. And when we deny our humanity, it leaves us feeling empty inside, searching for ways to self-medicate in order to fill the void. My drug was high achievement.
חברתי, קלי פייר לואיס, אמרה, "הרצון שלנו להיות חזקים הורג אותנו." היא צודקת. עלינו להוציא משימוש את הסיפורים הישנים, העייפים על האישה השחורה החזקה והגבר השחור הסופר גברי, שלא משנה כמה פעמים הם מופלים, הם מתנערים וממשיכים להיאבק. רגשות אינם סימן לחולשה. רגשות משמעם שאנחנו אנושיים. וכאשר אנו מכחישים את האנושיות שלנו, זה משאיר אותנו עם ריקנות פנימית, בחיפוש אחר סמים שימלאו את החלל. הסם שלי היה הישגיות גבוהה.
These days, I share my story openly, and I ask others to share theirs, too. I believe that's what it takes to help people who may be suffering in silence to know that they are not alone and to know that with help, they can heal. Now, I still have my struggles, particularly with the anxiety, but I'm able to manage it through daily mediation, yoga and a relatively healthy diet.
בימים אלה אני חולקת את הסיפור שלי בגלוי, ואני מבקשת מאחרים לחלוק גם את שלהם. אני מאמינה שזה מה שנדרש כדי לעזור לאנשים שאולי סובלים בדממה לדעת שהם לא לבד, ולדעת שעם עזרה, הם יכולים להרפא. אני עדיין נאבקת, בעיקר עם החרדה, אבל אני מסוגלת להתמודד עם זה באמצעות מדיטציה יומית, יוגה, ותזונה די בריאה.
(Laughter)
(צחוק)
If I feel like things are starting to spiral, I make an appointment to see my therapist, a dynamic black woman named Dawn Armstrong, who has a great sense of humor and a familiarity that I find comforting. I will always regret that I couldn't be there for my nephew. But my sincerest hope is that I can inspire others with the lesson that I've learned.
אם אני מרגישה שדברים מתחילים לצאת משליטה, אני קובעת פגישה עם התרפיסטית שלי, אישה שחורה דינמית בשם דון ארמסטרונג, שהיא בעלת חוש הומור נהדר וחמימות משפחתית שמנחמת אותי. אני תמיד אתחרט על כך שלא יכולתי להיות שם בשביל האחיין שלי. אבל תקוותי הכנה היא שאוכל לעורר השראה באחרים בעזרת הלקח שלמדתי.
Life is beautiful. Sometimes it's messy, and it's always unpredictable. But it will all be OK when you have your support system to help you through it. I hope that if your burden gets too heavy, you'll ask for a hand, too.
החיים יפים. לפעמים הם מבולגנים, ותמיד הם בלתי צפויים. אבל הכול יהיה בסדר עם מערכת תמיכה שתעזור לכם לעבור את זה. אני מקווה שאם העומס שלכם יהיה כבד מדי, תבקשו גם אתם עזרה.
Thank you.
תודה רבה.
(Applause)
(מחיאות כפיים)