Τι κάνεις εδώ πάνω σε αυτή τη σκηνή μπροστά σε τόσους ανθρώπους;
What are you doing on this stage in front of all these people?
(Γέλια)
(Laughter)
Τρέχα!
Run!
(Γέλια)
(Laughter)
Φύγε τώρα.
Run now.
Αυτό μου λέει το άγχος μου. Ακόμα και όταν τίποτα δεν πάει στραβά, μερικές φορές έχω μια περίεργη ανησυχία, σαν κάποιος κίνδυνος να παραμονεύει στη γωνία.
That's the voice of my anxiety talking. Even when there's absolutely nothing wrong, I sometimes get this overwhelming sense of doom, like danger is lurking just around the corner.
Για να καταλάβετε, ένα χρόνο πριν διαγνώστηκα με γενικευμένο άγχος και κατάθλιψη, δυο παράγοντες που συχνά συμβαδίζουν. Κάποτε δεν ήμουν σε θέση να μιλήσω γι' αυτό σε κανέναν, και ειδικά όχι μπροστά σε τόσο κοινό. Ως μαύρη γυναίκα, έπρεπε να αναπτύξω εξαιρετική ανθεκτικότητα για να πετύχω. Όπως οι περισσότεροι στην κοινότητά μου, είχα την παρανόηση ότι η κατάθλιψη είναι σημάδι αδυναμίας, ένας ελαττωματικός χαρακτήρας. Αλλά δεν ήμουν αδύναμη, είχα υψηλά επίπεδα επίτευξης. Είχα κάνει μεταπτυχιακό στα ΜΜΕ και είχα εργαστεί σε αρκετά υψηλά πόστα στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Είχα κερδίσει δυο βραβεία ΕΜΜΥ για τη σκληρή δουλειά μου. Σίγουρα, ήμουν εξουθενωμένη, δεν είχα ενδιαφέρον για όσα συνήθιζα να απολαμβάνω, σπάνια έτρωγα, πάλευα με τις αϋπνίες, και ένιωθα απομονωμένη και εξαντλημένη. Αλλά καταθλιπτική; Όχι, όχι εγώ.
You see, a few years ago, I was diagnosed with generalized anxiety and depression -- two conditions that often go hand in hand. Now, there was a time I wouldn't have told anybody, especially not in front of a big audience. As a black woman, I've had to develop extraordinary resilience to succeed. And like most people in my community, I had the misconception that depression was a sign of weakness, a character flaw. But I wasn't weak; I was a high achiever. I'd earned a Master's degree in Media Studies and had a string of high-profile jobs in the film and television industries. I'd even won two Emmy Awards for my hard work. Sure, I was totally spent, I lacked interest in things I used to enjoy, barely ate, struggled with insomnia and felt isolated and depleted. But depressed? No, not me.
Μου πήρε βδομάδες για να το αποδεχτώ, αλλά οι γιατροί είχαν δίκιο: ήμουν καταθλιπτική. Και πάλι όμως, δεν μίλησα σε κανέναν για τη διάγνωσή μου. Ντρεπόμουν πολύ. Δεν πίστευα ότι είχα το δικαίωμα να έχω κατάθλιψη. Είχα μια προνομιούχα ζωή, με μια αγαπημένη οικογένεια και μια επιτυχημένη καριέρα. Κι όταν σκεφτόμουν όλα τα τρομερά μαρτύρια που υπέφεραν οι πρόγονοί μου σε αυτή τη χώρα έτσι ώστε να τα βρω εγώ εύκολα, η ντροπή μου μεγάλωνε περισσότερο. Στηριζόμουν στις πλάτες τους. Πώς θα τους απογοήτευα; Έπρεπε να σηκώσω ψηλά το κεφάλι μου, να χαμογελάσω, και να μην το πω σε κανέναν.
It took weeks before I could admit it, but the doctor was right: I was depressed. Still, I didn't tell anybody about my diagnosis. I was too ashamed. I didn't think I had the right to be depressed. I had a privileged life with a loving family and a successful career. And when I thought about the unspeakable horrors that my ancestors had been through in this country so that I could have it better, my shame grew even deeper. I was standing on their shoulders. How could I let them down? I would hold my head up, put a smile on my face and never tell a soul.
Στις 4 Ιουλίου του 2013 ο κόσμος μου κατέρρευσε. Ήταν η μέρα που μου τηλεφώνησε η μαμά να μου πει ότι ο 22χρονος ανιψιός μου, ο Πολ, έδωσε τέλος στη ζωή του μετά από χρόνια πάλη με την κατάθλιψη και το άγχος. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν τη συντριβή που ένιωσα. Ο Πολ και εγώ ήμασταν πολύ κοντά, αλλά δεν είχα ιδέα πόσο υπέφερε. Κανείς μας δεν μίλησε ποτέ στον άλλον για πράγματα που μας βασάνιζαν. Η ντροπή και ο στιγματισμός μας κρατούσαν και τους δύο σιωπηλούς.
On July 4, 2013, my world came crashing in on me. That was the day I got a phone call from my mom telling me that my 22-year-old nephew, Paul, had ended his life, after years of battling depression and anxiety. There are no words that can describe the devastation I felt. Paul and I were very close, but I had no idea he was in so much pain. Neither one of us had ever talked to the other about our struggles. The shame and stigma kept us both silent.
Συνήθως αντιμετωπίζω κατά πρόσωπο τις δυσκολίες της ζωής, έτσι δυο χρόνια ερευνούσα για την κατάθλιψη και το άγχος, και αυτό που βρήκα ήταν ανατριχιαστικό. Οι αναφορές του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας έδειχναν ότι η κατάθλιψη είναι κύρια αιτία για αρρώστια και αναπηρία στον κόσμο. Αν και τα ακριβή αίτια της κατάθλιψης δεν είναι σαφή, έρευνες δείχνουν ότι οι περισσότερες πνευματικές διαταραχές δημιουργούνται -τουλάχιστον κατά ένα μέρος- εξαιτίας χημικών ανισορροπιών στον εγκέφαλο, και/ή από υποβόσκουσες γενετικές προδιαθέσεις. Έτσι, δεν μπορείς απλώς να το αγνοήσεις.
Now, my way of dealing with adversity is to face it head on, so I spent the next two years researching depression and anxiety, and what I found was mind-blowing. The World Health Organization reports that depression is the leading cause of sickness and disability in the world. While the exact cause of depression isn't clear, research suggests that most mental disorders develop, at least in part, because of a chemical imbalance in the brain, and/or an underlying genetic predisposition. So you can't just shake it off.
Για τους μαύρους Αμερικάνους, παράγοντες άγχους όπως ο ρατσισμός, οι κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες, προκαλούν 20% μεγαλύτερο ρίσκο να αναπτύξουν πνευματικές διαταραχές, παρόλα αυτά αναζητούν υπηρεσίες ψυχικής υγείας σε περίπου το μισό ποσοστό από αυτό των λευκών Αμερικανών. Ένας λόγος είναι ο στιγματισμός, με 63% των μαύρων Αμερικανών να εκλαμβάνουν την κατάθλιψη ως αδυναμία. Δυστυχώς, οι αυτοκτονίες μαύρων παιδιών έχουν διπλασιαστεί τα τελευταία 20 χρόνια.
For black Americans, stressors like racism and socioeconomic disparities put them at a 20 percent greater risk of developing a mental disorder, yet they seek mental health services at about half the rate of white Americans. One reason is the stigma, with 63 percent of black Americans mistaking depression for a weakness. Sadly, the suicide rate among black children has doubled in the past 20 years.
Και τώρα, τα καλά νέα: Το 70% των ανθρώπων που παλεύουν με την κατάθλιψη θα βελτιωθούν με θεραπεία και φαρμακευτική αγωγή. Έχοντας αυτές τις πληροφορίες, αποφάσισα: ότι δεν θα παρέμενα σιωπηλή πια. Με τη βοήθεια της οικογένειάς μου, θα μοιραζόμουν στην ιστορία μου ελπίζοντας να ξεκινήσει μια παγκόσμια συζήτηση.
Now, here's the good news: seventy percent of people struggling with depression will improve with therapy, treatment and medication. Armed with this information, I made a decision: I wasn't going to be silent anymore. With my family's blessing, I would share our story in hopes of sparking a national conversation.
Μια φίλη μου, η Κέλι Πιέρ-Λούις, μου είπε, «Το να είμαστε δυνατοί μας σκοτώνει». Και είχε δίκιο. Πρέπει να ξεχάσουμε αυτές τις κουραστικές και παλιές αφηγήσεις για τις δυνατές μαύρες γυναίκες
A friend, Kelly Pierre-Louis, said, "Being strong is killing us." She's right. We have got to retire those tired, old narratives of the strong black woman
και τους σούπερ-αρσενικούς μαύρους άντρες, που όσες φορές κι αν βρέθηκαν στο έδαφος απλώς σηκώνονταν και συνέχιζαν. Το να έχεις συναισθήματα δεν είναι σημάδι αδυναμίας. Τα συναισθήματα δείχνουν ότι είσαι άνθρωπος. Κι όταν αρνιόμαστε την ανθρώπινη φύση μας, μας αφήνει και νιώθουμε κενοί εσωτερικά, και ψάχνουμε δικούς μας τρόπους για να καλύψουμε το κενό. Εγώ προσπάθησα να το καλύψω επιδιώκοντας μεγάλους στόχους.
and the super-masculine black man, who, no matter how many times they get knocked down, just shake it off and soldier on. Having feelings isn't a sign of weakness. Feelings mean we're human. And when we deny our humanity, it leaves us feeling empty inside, searching for ways to self-medicate in order to fill the void. My drug was high achievement.
Αυτές τις μέρες μοιράζομαι την ιστορία μου ανοικτά, και ζητώ και από άλλους να τις μοιραστούν. Πιστεύω ότι για να βοηθηθούν οι άνθρωποι που μπορεί να υποφέρουν χωρίς να το λένε σε κανέναν, είναι να μάθουν ότι δεν είναι μόνοι και να ξέρουν ότι με βοήθεια μπορούν να θεραπευτούν. Τώρα, ακόμα αγωνίζομαι, συγκεκριμένα με το άγχος, αλλά μπορώ να το διαχειριστώ με καθημερινό διαλογισμό, γιόγκα και με σχετικά υγιεινή διατροφή.
These days, I share my story openly, and I ask others to share theirs, too. I believe that's what it takes to help people who may be suffering in silence to know that they are not alone and to know that with help, they can heal. Now, I still have my struggles, particularly with the anxiety, but I'm able to manage it through daily mediation, yoga and a relatively healthy diet.
(Γέλια)
(Laughter)
Εάν νιώσω ότι κάτι δεν πάει καλά, κλείνω ραντεβού με τον θεραπευτή μου, μια δυναμική μαύρη γυναίκα που λέγεται Ντον Άρμστρονγκ, που έχει πολύ καλή αίσθηση του χιούμορ και μια οικειότητα που με ανακουφίζει. Πάντα θα μετανιώνω που δεν ήμουν δίπλα στον ανιψιό μου. Αλλά η ειλικρινής μου ελπίδα είναι να εμπνεύσω άλλους με το μάθημα που πήρα.
If I feel like things are starting to spiral, I make an appointment to see my therapist, a dynamic black woman named Dawn Armstrong, who has a great sense of humor and a familiarity that I find comforting. I will always regret that I couldn't be there for my nephew. But my sincerest hope is that I can inspire others with the lesson that I've learned.
Η ζωή είναι ωραία. Μερικές φορές μας ταλαιπωρεί, και πάντα θα είναι απρόβλεπτη. Αλλά όλα θα πάνε καλά όταν έχεις υποστηρικτικό σύστημα να σε βοηθά στην πορεία. Ελπίζω ότι αν νιώσετε το φορτίο βαραίνει, να ζητήσετε βοήθεια και εσείς.
Life is beautiful. Sometimes it's messy, and it's always unpredictable. But it will all be OK when you have your support system to help you through it. I hope that if your burden gets too heavy, you'll ask for a hand, too.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)