What I thought I would do is I would start with a simple request. I'd like all of you to pause for a moment, you wretched weaklings, and take stock of your miserable existence. (Laughter)
Ik dacht: laat ik beginnen met een simpel verzoek. Ik zou jullie allen willen vragen even te pauzeren, jullie ellendige zwakkelingen, om de balans op te maken van jullie miserabele bestaan. (Gelach)
Now that was the advice that St. Benedict gave his rather startled followers in the fifth century. It was the advice that I decided to follow myself when I turned 40. Up until that moment, I had been that classic corporate warrior -- I was eating too much, I was drinking too much, I was working too hard and I was neglecting the family. And I decided that I would try and turn my life around. In particular, I decided I would try to address the thorny issue of work-life balance. So I stepped back from the workforce, and I spent a year at home with my wife and four young children. But all I learned about work-life balance from that year was that I found it quite easy to balance work and life when I didn't have any work. (Laughter) Not a very useful skill, especially when the money runs out.
Dat was het advies van Sint Benedictus aan zijn verbaasde volgelingen in de vijfde eeuw. En dat was het advies dat ik besloot zelf op te volgen toen ik 40 werd. Tot die tijd was ik een carrièrejager bij uitstek. Ik at te veel, dronk te veel, werkte te hard, en verwaarloosde mijn gezin. En ik besloot te proberen mijn leven te veranderen. Eén moeilijk onderwerp wilde ik in het bijzonder aanpakken: de balans tussen werk en privé. Daarom stopte ik met werken en was ik een jaar thuis met mijn vrouw en vier kleine kinderen. In dat jaar heb ik maar een ding geleerd over de balans tussen werk en privé: het was best makkelijk om die balans te vinden toen ik geen werk had. (Gelach) Maar daar heb je weinig aan, zeker niet als het geld opraakt.
So I went back to work, and I've spent these seven years since struggling with, studying and writing about work-life balance. And I have four observations I'd like to share with you today. The first is: if society's to make any progress on this issue, we need an honest debate. But the trouble is so many people talk so much rubbish about work-life balance. All the discussions about flexi-time or dress-down Fridays or paternity leave only serve to mask the core issue, which is that certain job and career choices are fundamentally incompatible with being meaningfully engaged on a day-to-day basis with a young family. Now the first step in solving any problem is acknowledging the reality of the situation you're in. And the reality of the society that we're in is there are thousands and thousands of people out there leading lives of quiet, screaming desperation, where they work long, hard hours at jobs they hate to enable them to buy things they don't need to impress people they don't like. (Laughter) (Applause) It's my contention that going to work on Friday in jeans and [a] T-shirt isn't really getting to the nub of the issue.
Daarom ging ik weer aan het werk. En de zeven jaar sindsdien heb ik gevuld met worstelen met, bestuderen van en schrijven over de balans tussen werk en privé. Mij zijn vier dingen opgevallen die ik graag vandaag met jullie wil delen. Het eerste is, voor vooruitgang op dit gebied is een eerlijk debat essentieel. Het probleem is echter dat veel mensen veel onzin verkondigen over de balans tussen werk en privé. Al die discussies over flexwerken, de 'casual Friday' of ouderschapsverlof, verbergen waar het echt om gaat. En dat is dat sommige banen en carrières van nature niet samen gaan met echte inzet op dagelijkse basis voor een jong gezin. Nu begint het oplossen van elk probleem met het erkennen van de realiteit van de situatie. En de realiteit van onze maatschappij is dat er duizenden en duizenden mensen zijn met een leven van stille, grote wanhoop. Ze werken keihard voor een baan die ze haten zodat ze dingen kunnen kopen die ze niet nodig hebben om mensen te imponeren die ze niet leuk vinden. (Gelach) (Applaus) Op vrijdag naar het werk in spijkerbroek en T-shirt, daar gaat het niet om.
(Laughter)
(Gelach)
The second observation I'd like to make is we need to face the truth that governments and corporations aren't going to solve this issue for us. We should stop looking outside. It's up to us as individuals to take control and responsibility for the type of lives that we want to lead. If you don't design your life, someone else will design it for you, and you may just not like their idea of balance. It's particularly important -- this isn't on the World Wide Web, is it? I'm about to get fired -- it's particularly important that you never put the quality of your life in the hands of a commercial corporation. Now I'm not talking here just about the bad companies -- the "abattoirs of the human soul," as I call them. (Laughter) I'm talking about all companies. Because commercial companies are inherently designed to get as much out of you [as] they can get away with. It's in their nature; it's in their DNA; it's what they do -- even the good, well-intentioned companies. On the one hand, putting childcare facilities in the workplace is wonderful and enlightened. On the other hand, it's a nightmare -- it just means you spend more time at the bloody office. We have to be responsible for setting and enforcing the boundaries that we want in our life.
Mijn tweede bevinding is dat we onder ogen moeten zien dat regeringen en bedrijven dit probleem niet voor ons gaan oplossen. We zouden niet naar anderen moeten kijken. Het is aan ons zelf als individuen om de leiding en verantwoordelijkheid te nemen voor het soort leven dat we graag willen leiden. Als je niet je eigen leven ontwerpt dan doet iemand anders dat wel voor jou, en misschien vind jij hun invulling van balans wel helemaal niets. Het is vooral belangrijk -- dit komt toch niet op het internet? dan word ik ontslagen -- het is vooral belangrijk dat je de kwaliteit van je leven nooit overlaat aan een commerciële onderneming. Ik heb het hier niet over alleen de slechte bedrijven, de abattoirs van de menselijke ziel. (Gelach) Ik heb het over alle bedrijven. Omdat het bij commerciële bedrijven diep ingeworteld is om net zo veel uit je te halen als waar ze mee weg kunnen komen. Dat is hun natuur, dat is hun DNA, dat is wat ze doen, zelfs de goede bedrijven met goede bedoelingen. Aan de ene kant is kinderopvang op het werk een uitkomst, een verademing. Aan de andere kant is het een nachtmerrie; het betekent alleen maar dat je nog langer op dat verdomde kantoor bent. Laten wij zelf de verantwoordelijkheid nemen voor het stellen en bewaken van de grenzen die wij in ons leven willen.
The third observation is we have to be careful with the time frame that we choose upon which to judge our balance. Before I went back to work after my year at home, I sat down and I wrote out a detailed, step-by-step description of the ideal balanced day that I aspired to. And it went like this: wake up well rested after a good night's sleep. Have sex. Walk the dog. Have breakfast with my wife and children. Have sex again. (Laughter) Drive the kids to school on the way to the office. Do three hours' work. Play a sport with a friend at lunchtime. Do another three hours' work. Meet some mates in the pub for an early evening drink. Drive home for dinner with my wife and kids. Meditate for half an hour. Have sex. Walk the dog. Have sex again. Go to bed. (Applause) How often do you think I have that day? (Laughter) We need to be realistic. You can't do it all in one day. We need to elongate the time frame upon which we judge the balance in our life, but we need to elongate it without falling into the trap of the "I'll have a life when I retire, when my kids have left home, when my wife has divorced me, my health is failing, I've got no mates or interests left." (Laughter) A day is too short; "after I retire" is too long. There's got to be a middle way.
De derde bevinding is dat we goed moeten overwegen op basis van welke tijdsduur we onze balans beoordelen. Voordat ik weer aan het werk ging na mijn jaar thuis, ben ik eens gaan zitten om een stapsgewijze beschrijving te maken van de ideaal gebalanceerde dag waar ik naar streefde. Dat ging als volgt. Goed uitgerust wakker worden na een nacht heerlijk slapen. Seks hebben. De hond uitlaten. Ontbijten met mijn vrouw en kinderen. Weer seks hebben. (Gelach) Naar het werk rijden en onderweg de kinderen bij school afzetten. Drie uur werken. Rond lunchtijd sporten met een vriend. En nog eens drie uur werken. Naar het café om iets te drinken met wat vrienden. Naar huis rijden en met vrouw en kinderen eten. Een half uur mediteren. Seks hebben. De hond uitlaten. Weer seks hebben. Gaan slapen. (Applaus) Hoe vaak denk je dat ik deze dag heb? (Gelach) Laten we realistisch zijn. Je kunt niet alles op een dag doen. We moeten de tijdsduur verlengen waarop we de balans in ons leven beoordelen, en wel op zo'n manier dat we niet in de val trappen van "Ik begin wel met leven als ik met pensioen ga, als mijn kinderen het huis uit zijn, als mijn vrouw bij me weg is, mijn gezondheid het laat afweten, ik geen vrienden of hobby's meer heb." (Gelach) Een dag is te kort maar tot na mijn pensioen is te lang. Er moet een middenweg zijn.
A fourth observation: We need to approach balance in a balanced way. A friend came to see me last year -- and she doesn't mind me telling this story -- a friend came to see me last year and said, "Nigel, I've read your book. And I realize that my life is completely out of balance. It's totally dominated by work. I work 10 hours a day; I commute two hours a day. All of my relationships have failed. There's nothing in my life apart from my work. So I've decided to get a grip and sort it out. So I joined a gym." (Laughter) Now I don't mean to mock, but being a fit 10-hour-a-day office rat isn't more balanced; it's more fit. (Laughter) Lovely though physical exercise may be, there are other parts to life -- there's the intellectual side; there's the emotional side; there's the spiritual side. And to be balanced, I believe we have to attend to all of those areas -- not just do 50 stomach crunches.
Een vierde bevinding: we moeten de balans benaderen op een gebalanceerde manier. Vorig jaar kwam een vriendin op bezoek, ze vindt het niet erg dat ik dit vertel, ze kwam op bezoek en zei: "Nigel, ik heb je boek gelezen. En ik besefte dat mijn leven helemaal uit balans is. Het wordt helemaal door werk overheerst. Ik werk 10 uur per dag en reis 2 uur per dag. Mijn relaties zijn allemaal stukgelopen. Er is niets anders in mijn leven dan werk. Ik heb besloten dat op te pakken en op te lossen. Daarom ben ik lid geworden van een sportschool." (Gelach) Zonder gekheid: een fitte kantoorrat is niet beter in balans, maar fitter. (Gelach) Lichaamsbeweging is prettig maar er is meer in het leven. Er is een intellectuele kant, een emotionele kant, een spirituele kant. En om in balans te leven meen ik dat we al die aspecten aandacht moeten geven, dus niet alleen 50 keer opdrukken.
Now that can be daunting. Because people say, "Bloody hell mate, I haven't got time to get fit. You want me to go to church and call my mother." And I understand. I truly understand how that can be daunting. But an incident that happened a couple of years ago gave me a new perspective. My wife, who is somewhere in the audience today, called me up at the office and said, "Nigel, you need to pick our youngest son" -- Harry -- "up from school." Because she had to be somewhere else with the other three children for that evening. So I left work an hour early that afternoon and picked Harry up at the school gates. We walked down to the local park, messed around on the swings, played some silly games. I then walked him up the hill to the local cafe, and we shared a pizza for two, then walked down the hill to our home, and I gave him his bath and put him in his Batman pajamas. I then read him a chapter of Roald Dahl's "James and the Giant Peach." I then put him to bed, tucked him in, gave him a kiss on his forehead and said, "Goodnight, mate," and walked out of his bedroom. As I was walking out of his bedroom, he said, "Dad?" I went, "Yes, mate?" He went, "Dad, this has been the best day of my life, ever." I hadn't done anything, hadn't taken him to Disney World or bought him a Playstation.
Dat kan best ontmoedigend zijn. Mensen zeggen: "Joh, ik heb niet eens tijd om te sporten en ik moet van jou naar de kerk en mijn moeder bellen?" Dat begrijp ik. Ik begrijp echt hoe ontmoedigend dat kan zijn. Maar door een voorval een paar jaar geleden kreeg ik een nieuwe invalshoek. Mijn vrouw, die vandaag in het publiek aanwezig is, belde me op kantoor op en zei: "Nigel, je moet onze jongste zoon (Harry) van school ophalen." Omdat zij op die avond met de andere drie kinderen ergens anders moest zijn. Dus ging ik die middag op tijd weg van het werk en haalde ik Harry op van school. We wandelden door het park in de buurt, rommelden een beetje met de schommels en speelden wat simpele spelletjes. Toen liepen we de heuvel op naar het plaatselijke café waar we een pizza deelden als avondeten. We liepen de heuvel weer af naar huis. Ik deed hem in bad en trok hem zijn Batman-pyjama aan. Toen las ik een hoofdstuk voor uit "De reuzenperzik" van Roald Dahl. Ik bracht hem naar bed, stopte hem in, gaf hem een nachtzoen en zei: "Welterusten, jongen" en ging zijn slaapkamer uit. Toen ik de kamer uitging, zei hij: "Pap?" en ik: "Ja, jongen?" Hij zei: "Pap, dit was de mooiste dag van mijn leven, de allermooiste." Ik had niets gedaan, we waren niet naar Disney World geweest, ik had hem geen Playstation gegeven.
Now my point is the small things matter. Being more balanced doesn't mean dramatic upheaval in your life. With the smallest investment in the right places, you can radically transform the quality of your relationships and the quality of your life. Moreover, I think, it can transform society. Because if enough people do it, we can change society's definition of success away from the moronically simplistic notion that the person with the most money when he dies wins, to a more thoughtful and balanced definition of what a life well lived looks like. And that, I think, is an idea worth spreading.
Wat ik wil zeggen is: het gaat om de kleine dingen. Beter in balans zijn betekent niet dat er een grote omwenteling in je leven moet komen. Met kleine inspanningen op de juiste gebieden kan je de kwaliteit van je relaties en van je leven radicaal veranderen. Sterker nog, ik denk dat dat de maatschappij kan veranderen. Want als maar genoeg mensen dit doen, kunnen we de definitie van succes veranderen. Het oerstomme en simplistische idee dat wie het rijkste sterft, de winnaar is, moet veranderen naar een verstandiger en meer gebalanceerde definitie van hoe een goed geleefd leven eruit ziet. En dat vind ik een idee dat het waard is om verspreid te worden.
(Applause)
(Applaus)