Αυτό που θα ήθελα να κάνω είναι να ξεκινήσω με μία απλή παράκληση. Θα 'θελα όλοι σας να σταθείτε για μια στιγμή, άθλια ανθρωπάκια, και να κάνετε έναν απολογισμό της μίζερης ύπαρξής σας. (Γέλια)
What I thought I would do is I would start with a simple request. I'd like all of you to pause for a moment, you wretched weaklings, and take stock of your miserable existence. (Laughter)
Αυτή ήταν η συμβουλή που ο 'Αγιος Βενεδικτίνος έδωσε στους τρομαγμένους μαθητές του τον 5ο αιώνα. 'Ηταν η συμβουλή που αποφάσισα να ακουλουθήσω ο ίδιος όταν έκλεισα τα 40. Ως εκείνη τη στιγμή, είχα υπάρξει ο κλασσικός εταιρικός πολεμιστής - έτρωγα πολυ, έπινα πολύ, δούλευα πολύ σκληρά, και παραμελούσα την οικογένεια. Και αποφάσισα να δοκιμάσω να αλλάξω τη ζωή μου. Συγκεκριμένα αποφάσισα να προσπαθήσω να αντιμετωπίσω το "ακανθώδες" θέμα της ισορρόπισης εργασίας-ζωής. 'Ετσι έφυγα απο το εργατικό δυναμικό, και πέρασα ένα χρόνο στο σπίτι με τη σύζυγό μου και τέσσερα μικρά παιδιά. 'Ομως το μόνο που έμαθα για την ισορροπία εργασίας-ζωής μέσα σ΄ αυτό το έτος ήταν ότι μου ήταν αρκετά εύκολο να εξισορροπήσω δουλεία και ζωή όταν δεν εργαζόμουν καθόλου. (Γέλια) Μία όχι και τόσο χρήσιμη δεξιότητα, ειδικά όταν τελειώνουν τα λεφτά.
Now that was the advice that St. Benedict gave his rather startled followers in the fifth century. It was the advice that I decided to follow myself when I turned 40. Up until that moment, I had been that classic corporate warrior -- I was eating too much, I was drinking too much, I was working too hard and I was neglecting the family. And I decided that I would try and turn my life around. In particular, I decided I would try to address the thorny issue of work-life balance. So I stepped back from the workforce, and I spent a year at home with my wife and four young children. But all I learned about work-life balance from that year was that I found it quite easy to balance work and life when I didn't have any work. (Laughter) Not a very useful skill, especially when the money runs out.
Έτσι γύρισα στη δουλειά, και πέρασα αυτά τα 7 χρόνια από τότε παλεύοντας, μελετώντας και γράφοντας για την εξισορρόπιση δουλειάς-ζωής. Και έχω τέσσερις παρατηρήσεις που θα ΄θελα να μοιραστώ μαζί σας σήμερα. Η πρώτη είναι, αν η κοινωνία πρόκειται να σημειώσει κάποια πρόοδο πάνω σ΄ αυτό το θέμα, χρειαζόμαστε μια ειλικρινή συζήτηση. Μα το πρόβλημα είναι ότι τόσοι άνθρωποι λένε τόσες ανοησίες για την εξισορρόπιση αυτή. Όλες οι συζητήσεις περί ευέλικτου ωραρίου ή "χαλαρής Παρασκευής" ή άδεια γονέα εξυπηρετούν μόνο την κάλυψη του ουσιαστικού θέματος, που είναι ότι συγκεκριμένες επιλογές εργασίας και καριέρας είναι από τη φύση τους ασύμβατες με την ουσιαστική ενασχόληση -σε καθημερινή βάση- με μία νέα οικογένεια. Το πρώτο βήμα λύσης κάθε προβλήματος είναι να παραδεχτείς την πραγματικότητα της κατάστασής σου. Και η πραγματικότητα της κοινωνίας μας είναι ότι υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι εκεί έξω που ζουν μιά σιωπηλή, κραυγαλέα απελπισία όπου δουλεύουν σκληρά για πολλές ώρες σε δουλειές που μισούν για να μπορέσουν να αγοράσουν πράγματα που δεν χρειάζονται για να εντυπωσιάσουν ανθρώπους που δεν συμπαθούν (Γέλια) (Χειροκρότημα) Πιστεύω ότι πηγαίνοντας τις Παρασκευές με τζιν και κοντομάνικο στη δουλειά δεν φτάνει στ΄ αλήθεια στην ουσία του θέματος.
So I went back to work, and I've spent these seven years since struggling with, studying and writing about work-life balance. And I have four observations I'd like to share with you today. The first is: if society's to make any progress on this issue, we need an honest debate. But the trouble is so many people talk so much rubbish about work-life balance. All the discussions about flexi-time or dress-down Fridays or paternity leave only serve to mask the core issue, which is that certain job and career choices are fundamentally incompatible with being meaningfully engaged on a day-to-day basis with a young family. Now the first step in solving any problem is acknowledging the reality of the situation you're in. And the reality of the society that we're in is there are thousands and thousands of people out there leading lives of quiet, screaming desperation, where they work long, hard hours at jobs they hate to enable them to buy things they don't need to impress people they don't like. (Laughter) (Applause) It's my contention that going to work on Friday in jeans and [a] T-shirt isn't really getting to the nub of the issue.
(Γέλια)
(Laughter)
Η δεύτερη παρατήρηση που θα ΄θελα να κάνω είναι ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια πως οι κυβερνήσεις και οι εταιρείες δεν πρόκειται να λύσουν αυτό το ζήτημα για μας. Πρέπει να σταματήσουμε να κοιτάμε έξω, εξαρτάται από εμάς ως άτομα να πάρουμε τον έλεγχο και την ευθύνη για τη μορφή της ζωής που θέλουμε να έχουμε. Αν δεν σχεδιάσεις τη ζωή σου, θα το κάνει κάποιος άλλος για σένα, και μάλλον δεν θα σας αρέσει η δική του άποψη περί ισορροπίας. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό- αυτό δεν θα ανεβεί στο διαδίκτυο, έτσι; θα με απολύσουν- είναι ιδιαίτερα σημαντικό να μην βάζεις ποτέ την ποιότητα της ζωής σου στα χέρια μιας επιχείρησης. Δεν μιλάω εδώ μόνο για τις κακές επιχειρήσεις- τα σφαγεία ανθρωπίνων ψυχών όπως τις λέω. (Γέλια) Μιλάω για όλες τις επιχειρήσεις. Γιατί οι εμπορικές επιχειρήσεις είναι εγγενώς σχεδιασμένες να παίρνουν από σένα όσα περισσότερα μπορούν. Είναι στη φύση τους, στο DNA τους, είναι η δουλειά τους- ακόμα και των καλών, καλοπροαίρετων επιχειρήσεων. Από τη μία, οι δυνατότητες παιδικής φροντίδας στο χώρο εργασίας είναι όμορφες και καλές. Από την άλλη, είναι εφιάλτης. Σημαίνει μόνο ότι περνάς περισσότερο χρόνο στο καταραμένο γραφείο. Πρέπει να γίνουμε υπεύθυνοι για τον καθορισμό και την επιβολή των ορίων που θέλουμε στη ζωή μας.
The second observation I'd like to make is we need to face the truth that governments and corporations aren't going to solve this issue for us. We should stop looking outside. It's up to us as individuals to take control and responsibility for the type of lives that we want to lead. If you don't design your life, someone else will design it for you, and you may just not like their idea of balance. It's particularly important -- this isn't on the World Wide Web, is it? I'm about to get fired -- it's particularly important that you never put the quality of your life in the hands of a commercial corporation. Now I'm not talking here just about the bad companies -- the "abattoirs of the human soul," as I call them. (Laughter) I'm talking about all companies. Because commercial companies are inherently designed to get as much out of you [as] they can get away with. It's in their nature; it's in their DNA; it's what they do -- even the good, well-intentioned companies. On the one hand, putting childcare facilities in the workplace is wonderful and enlightened. On the other hand, it's a nightmare -- it just means you spend more time at the bloody office. We have to be responsible for setting and enforcing the boundaries that we want in our life.
Η τρίτη παρατήρηση είναι ότι πρέπει να ΄μαστε προσεκτικοί με το χρονικό πλαίσιο που επιλέγουμε για να αξιολογήσουμε την ισορροπία μας. Πριν πάω πίσω στη δουλειά μετά το χρόνο στο σπίτι, κάθισα κάτω και έγραψα μια λεπτομερή, βήμα προς βήμα περιγραφή της ιδανικής ισορροπημένης μέρας που φιλοδοξούσα να έχω. Και πήγαινε έτσι: Ξυπνάω ξεκούραστος μετά από έναν ωραίο νυχτερινό ύπνο. Κάνω σεξ. Πάω βόλτα τον σκύλο. Τρώω πρωινό με τη γυναίκα και τα παιδιά μου. Ξανακάνω σεξ. (Γέλια) Αφήνω τα παιδιά στο σχολείο πηγαίνοντας στη δουλειά μου. Δουλεύω τρεις ώρες. Κάνω κάποιο άθλημα με το φίλο μου την ώρα του μεσημεριανού. Δουλεύω άλλες τρεις ώρες. Βρίσκομαι με φιλαράκια στην παμπ για ένα ποτό. Πάω σπίτι για βραδινό με τη γυναίκα και τα παιδιά μου. Διαλογίζομαι για μισή ώρα. Κάνω σεξ. Πάω βόλτα τον σκύλο. Ξανακάνω σεξ. Πάω για ύπνο. (Χειροκρότημα) Πόσο συχνά νομίζετε ότι έχω μια τέτοια μέρα; (Γέλια) Ας είμαστε ρεαλιστές. Δεν μπορείς να τα κάνεις όλα σε μία μέρα. Πρέπει να επιμηκύνουμε το χρονικό πλαίσιο πάνω στο οποίο κρίνουμε την ισορροπία στη ζωή μας, όμως πρέπει να το επιμηκύνουμε χωρίς να πέσουμε στην παγίδα του "θα έχω ζωή όταν πάρω σύνταξη, όταν τα παιδιά θα 'χουν φύγει απ' το σπίτι, όταν η γυναίκα μου με χωρίσει, η υγεία μου χαλάσει, δεν έχω πια ούτε φίλους ούτε ενδιαφέροντα." (Γέλια) Η μέρα παραείναι μικρή, μετά την σύνταξη παραείναι μεγάλη. Πρέπει να υπάρχει μέση όδος.
The third observation is we have to be careful with the time frame that we choose upon which to judge our balance. Before I went back to work after my year at home, I sat down and I wrote out a detailed, step-by-step description of the ideal balanced day that I aspired to. And it went like this: wake up well rested after a good night's sleep. Have sex. Walk the dog. Have breakfast with my wife and children. Have sex again. (Laughter) Drive the kids to school on the way to the office. Do three hours' work. Play a sport with a friend at lunchtime. Do another three hours' work. Meet some mates in the pub for an early evening drink. Drive home for dinner with my wife and kids. Meditate for half an hour. Have sex. Walk the dog. Have sex again. Go to bed. (Applause) How often do you think I have that day? (Laughter) We need to be realistic. You can't do it all in one day. We need to elongate the time frame upon which we judge the balance in our life, but we need to elongate it without falling into the trap of the "I'll have a life when I retire, when my kids have left home, when my wife has divorced me, my health is failing, I've got no mates or interests left." (Laughter) A day is too short; "after I retire" is too long. There's got to be a middle way.
Μια τέταρτη παρατήρηση: Πρέπει να προσεγγίσουμε την ισορροπία με ισορροπημένο τρόπο. Μια φίλη ήρθε να με δει πέρυσι- και δεν την πειράζει να πω αυτήν την ιστορία - μια φίλη ήρθε πέρυσι και είπε, "Νάιτζελ, διάβασα το βιβλίο σου. Και συνειδητοποίησα ότι η ζωή μου είναι εντελώς εκτός ισορροπίας. Διακατέχεται εντελώς απ' τη δουλειά. Δουλεύω 10 ώρες τη μέρα, συγκοινωνώ 2 ώρες καθημερινά. Όλες μου οι σχέσεις έχουν αποτύχει. Δεν υπάρχει τίποτα στη ζωή μου εκτός της δουλειάς. Έτσι αποφάσισα να το διορθώσω και να την ξεκαθαρίσω. Και γράφηκα στο γυμναστήριο." (Γέλια) Δεν θέλω να κοροϊδέψω, αλλά το να είσαι μια γυμνασμένη εργασιομανής δεν είναι πιο ισορροπημένο, είναι πιο γυμνασμένο. (Γέλια) Όσο ωραία κι αν είναι η σωματική άσκηση, η ζωή έχει κι άλλα πράγματα. Υπάρχει η διανοητική πλευρά, η συναισθηματική πλευρά, η πνευματική πλευρά. Και για να 'σαι ισορροπημένος, πιστέυω πρέπει να προσέχουμε όλες αυτές τις περιοχές- όχι να κάνουμε μόνο 50 κοιλιακούς.
A fourth observation: We need to approach balance in a balanced way. A friend came to see me last year -- and she doesn't mind me telling this story -- a friend came to see me last year and said, "Nigel, I've read your book. And I realize that my life is completely out of balance. It's totally dominated by work. I work 10 hours a day; I commute two hours a day. All of my relationships have failed. There's nothing in my life apart from my work. So I've decided to get a grip and sort it out. So I joined a gym." (Laughter) Now I don't mean to mock, but being a fit 10-hour-a-day office rat isn't more balanced; it's more fit. (Laughter) Lovely though physical exercise may be, there are other parts to life -- there's the intellectual side; there's the emotional side; there's the spiritual side. And to be balanced, I believe we have to attend to all of those areas -- not just do 50 stomach crunches.
Τώρα αυτό μπορεί να 'ναι αποθαρρυντικό. Γιατί μπορείς να πεις "Για τ' όνομα φίλε, εδώ δεν έχω χρόνο να γυμναστώ κι εσύ μου λες να πάω στην εκκλησία και να πάρω τηλέφωνο τη μάνα μου." Και το καταλαβαίνω. Στ' αλήθεια καταλαβαίνω ότι μπορεί να είναι αποθαρρυντικό. Μα ένα περιστατικό που συνέβη δυο χρόνια πριν μου έδωσε μια νέα οπτική. Η γυναίκα μου, που βρίσκεται κάπου στο κοινό σήμερα, με πήρε τηλέφωνο στο γραφείο και είπε. "Νάιτζελ, πρέπει να πάρεις το μικρότερο γιο μας," τον Χάρρυ, "από το σχολείο." Γιατί έπρεπε να πάει κάπου άλλου με τα άλλα τρία παιδιά εκείνο το απόγευμα. Έτσι έφυγα μια ώρα νωρίτερα από το γραφείο και πήρα τον Χάρρυ από την είσοδο του σχολείου. Περπατήσαμε ως το πάρκο, κάναμε βλακείες στις κούνιες, παίξαμε χαζά παιχνιδάκια. Μετά τον πήγα σε μια καφετέρια πάνω στο λόφο, και μοιραστήκαμε μια πίτσα κι ένα τσάι, μετά κατεβήκαμε το λόφο ως το σπίτι μας, τον έκανα μπάνιο του φόρεσα τις πιτζάμες Μπάτμαν. Ύστερα του διάβασα ένα κεφάλαιο από το "Ο Τζέιμς και το Γιγάντιο Ροδάκινο" του Ρολντ Νταλ. Μετά τον έβαλα για ύπνο, τον κουκούλωσα καλά καλά, του 'δωσα ένα φιλί στο μέτωπό του και είπα, "Καληνύχτα φίλε" και πήγα προς την πόρτα. Όπως έβγαινα απ' το δωμάτιό του, είπε "Μπαμπά;", λέω "Ναι, φίλε μου;" Λέει, "Μπαμπά αυτή ήταν η καλύτερη μέρα ολόκληρης της ζωής μου." Δεν είχα κάνει τίποτα, δεν τον είχα πάει στην Ντίσνεϊλαντ ούτε του πήρα Playstation.
Now that can be daunting. Because people say, "Bloody hell mate, I haven't got time to get fit. You want me to go to church and call my mother." And I understand. I truly understand how that can be daunting. But an incident that happened a couple of years ago gave me a new perspective. My wife, who is somewhere in the audience today, called me up at the office and said, "Nigel, you need to pick our youngest son" -- Harry -- "up from school." Because she had to be somewhere else with the other three children for that evening. So I left work an hour early that afternoon and picked Harry up at the school gates. We walked down to the local park, messed around on the swings, played some silly games. I then walked him up the hill to the local cafe, and we shared a pizza for two, then walked down the hill to our home, and I gave him his bath and put him in his Batman pajamas. I then read him a chapter of Roald Dahl's "James and the Giant Peach." I then put him to bed, tucked him in, gave him a kiss on his forehead and said, "Goodnight, mate," and walked out of his bedroom. As I was walking out of his bedroom, he said, "Dad?" I went, "Yes, mate?" He went, "Dad, this has been the best day of my life, ever." I hadn't done anything, hadn't taken him to Disney World or bought him a Playstation.
Θέλω να πω ότι τα μικρά πράγματα έχουν σημασία. Το να 'σαι πιο ισορροπημένος δεν σημαίνει κάποια δραματική αλλαγή στη ζωή σου. Με την ελάχιστη επένδυση στα σωστά σημεία, μπορείς να αλλάξεις ριζικά την ποιότητα των σχέσεών σου και την ποιότητα της ζωής σου. Επιπλέον πιστέυω, μπορεί να αλλάξει την κοινωνία. Γιατί αν το κάνουν αρκετά άτομα, μπορούμε να αλλάξουμε τον κοινωνικό ορισμό την επιτυχίας πέρα απο την βλακωδώς απλοϊκή αντίληψη ότι αυτός που έχει τα περισσότερα χρήματα όταν πεθάνει κερδίζει, σ' έναν πιο προσεκτικό και ισορροπημένο ορισμό του πώς είναι μια όμορφη ζωή. Κι αυτό πιστεύω είναι μια ιδέα που αξίζει να εξαπλωθεί.
Now my point is the small things matter. Being more balanced doesn't mean dramatic upheaval in your life. With the smallest investment in the right places, you can radically transform the quality of your relationships and the quality of your life. Moreover, I think, it can transform society. Because if enough people do it, we can change society's definition of success away from the moronically simplistic notion that the person with the most money when he dies wins, to a more thoughtful and balanced definition of what a life well lived looks like. And that, I think, is an idea worth spreading.
(Χειροκρότημα)
(Applause)