Я падумаў, што хацеў бы пачаць з невялічкага запыту. Мне хацелася б, каб вы ўсе зрабілі невялічкую паўзу, вы, няшчасныя слабакі, і падвялі рахункі вашага гаротнага існавання. (Смех)
What I thought I would do is I would start with a simple request. I'd like all of you to pause for a moment, you wretched weaklings, and take stock of your miserable existence. (Laughter)
Насамрэч, гэта была парада, якую святы Бенедыкт зрабіў сваім здзіўленым паслядоўнікам ў пятым стагоддзі. Гэта тая парада, якой я вырашыў карыстацца сам, калі мне споўнілася 40. Да самага гэтага моманту я быў класічным карпаратыўным ваяром -- Я еў зашмат, піў зашмат, я працаваў зашмат, і я пагарждаў сваёй сям'ёй. І тады я вырашыў, што мне варта паспрабаваць кардынальна змяніць сваё жыццё. У прыватнасці, я вырашыў, што пастараюся падыйсці да далікатнага пытання балансу працы і жыцця. Такім чынам, я аддаліўся ад працы і правёў год дома, з жонкай і чатырма малымі дзецьмі. Але ўсё, што я даведаўся пра баланс працы і жыцця за той год, гэта тое, што мне падалося вельмі лёгкім наладзіць гэты баланс працы і жыцця, калі мне зусім не трэба было працаваць. (Смех) Не вельмі карысны досвед, асабліва калі заканчваюцца грошы.
Now that was the advice that St. Benedict gave his rather startled followers in the fifth century. It was the advice that I decided to follow myself when I turned 40. Up until that moment, I had been that classic corporate warrior -- I was eating too much, I was drinking too much, I was working too hard and I was neglecting the family. And I decided that I would try and turn my life around. In particular, I decided I would try to address the thorny issue of work-life balance. So I stepped back from the workforce, and I spent a year at home with my wife and four young children. But all I learned about work-life balance from that year was that I found it quite easy to balance work and life when I didn't have any work. (Laughter) Not a very useful skill, especially when the money runs out.
Тады я зноў вярнуўся на працу і наступныя сем гадоў я правёў, змагаючыся, вывучаючы і пішучы пра баланс працы і жыцця. І ў мяне ёсць чатыры назіранні, якімі я хацеў бы з вамі сёння падзяліцца. Першае - гэта: калі грамадства хоча зрабіць хоць які прагрэс у гэтым накірнунку, нам неабходныя шчырыя дэбаты. Але праблема ў тым, што так шмат людзей кажуць столькі бязглуздзіцы пра баланс працы і жыцця. Усе гэтыя абмеркаванні пра гнуткі графік, або пра "хатнія пятніцы", або дыкрэтныя адпачынкі для мужчын толькі хаваюць галоўную праблему, якая заключаецца ў тым, што пэўны выбар працы і кар'еры фундаментальна несумяшчальныя з сапраўдным удзелам, на штодзённым узроўні, у жыцці і развіцці маладой сям'і. Вядома, першы крок у вырашэнні любой праблемы - гэта прызнанне рэальнасці сітуацыі, у якой мы знаходзімся. І рэальнасць нашага грамадства ў тым, што існуюць тысячы і тысячы людзей, якія пражываюць сваё жыццё ў бязмоўным адчаі, якія працуюць доўга і многа на працах, якія яны ненавідзяць, каб мець мажлівасць набываць рэчы, якія ім непатрэбныя, каб уразіць людзей, якіх яны не любяць. (Смех) (Воплескі) І я ўпэўнены, што калі вы станеце хадзіць на працу па пятніцах ў джынсах і саколцы, гэта насамрэч аніяк не вырашыць праблемы.
So I went back to work, and I've spent these seven years since struggling with, studying and writing about work-life balance. And I have four observations I'd like to share with you today. The first is: if society's to make any progress on this issue, we need an honest debate. But the trouble is so many people talk so much rubbish about work-life balance. All the discussions about flexi-time or dress-down Fridays or paternity leave only serve to mask the core issue, which is that certain job and career choices are fundamentally incompatible with being meaningfully engaged on a day-to-day basis with a young family. Now the first step in solving any problem is acknowledging the reality of the situation you're in. And the reality of the society that we're in is there are thousands and thousands of people out there leading lives of quiet, screaming desperation, where they work long, hard hours at jobs they hate to enable them to buy things they don't need to impress people they don't like. (Laughter) (Applause) It's my contention that going to work on Friday in jeans and [a] T-shirt isn't really getting to the nub of the issue.
(Смех)
(Laughter)
Другое назіранне, пра якое я б хацеў распавесці, давайце паглядзім праўдзе ў вочы, дзяржавы і карпарацыі не збіраюцца вырашаць гэтую праблему за нас. Мы павінны перастаць азірацца па баках. Гэта наша асабістая справа узяць на сябе кантроль і адказнасць за той лад жыцця, які мы хочам весці. Калі вы не праектуеце сваё жыццё, яго за вас спраектуюць іншыя, і вам можа проста не спадабацца іх ідэя балансу. Гэта асабліва важна -- гэтага ж няма ў сеціве, так? а то мяне звольняць -- надзвычайна істотна ніколі не дазваляць якасці вашага жыцця знаходзіцца ў руках камерцыйнай карпарацыі. І я маю на ўвазе зараз не толькі дрэнныя кампаніі -- "бойні чалавечых душ", як я іх называю. (Смех) Я маю на ўвазе ўсе кампаніі. Таму што камерцыйныя кампаніі першапачаткова прызначаны для таго, каб выціснуць па максімуму тое, што яны могуць ад вас атрымаць. Гэта ў іх натуры; у іх ДНК; гэта тое, чым яны займаюцца -- нават прыстойныя кампаніі, з добрымі намерамі. З аднаго боку, яны робяць месцы для догляду за дзецьмі на працы, гэта цудоўна і выдатна. А з іншага боку, і гэта сапраўдны жах -- гэта азначае, што вы проста праводзіце яшчэ больш часу ў чортавым офісе. Мы павінны быць адказнымі за ўстаноўку і забеспячэнне тых межаў, якія нам патрэбны ў жыцці.
The second observation I'd like to make is we need to face the truth that governments and corporations aren't going to solve this issue for us. We should stop looking outside. It's up to us as individuals to take control and responsibility for the type of lives that we want to lead. If you don't design your life, someone else will design it for you, and you may just not like their idea of balance. It's particularly important -- this isn't on the World Wide Web, is it? I'm about to get fired -- it's particularly important that you never put the quality of your life in the hands of a commercial corporation. Now I'm not talking here just about the bad companies -- the "abattoirs of the human soul," as I call them. (Laughter) I'm talking about all companies. Because commercial companies are inherently designed to get as much out of you [as] they can get away with. It's in their nature; it's in their DNA; it's what they do -- even the good, well-intentioned companies. On the one hand, putting childcare facilities in the workplace is wonderful and enlightened. On the other hand, it's a nightmare -- it just means you spend more time at the bloody office. We have to be responsible for setting and enforcing the boundaries that we want in our life.
Трэцяе назіранне: нам трэба быць асцярожнымі з часавымі рамкамі, якія мы абіраем для ацэнкі нашага балансу. Перад тым, як вярнуцца на працу, пасля году дома, я сеў і напісаў падрабязнае, пакрокавае апісанне ідэальна збалансаванага дня, да якога я імкнуўся. І вось што ў мяне атрымалася: прачнуцца добра адпачыўшым пасля добрай ночы сну. Заняцца сэксам. Выгуляць сабаку. Паснедаць з жонкай і дзецьмі. Зноўку заняцца сэксам. (Смех) Адвезці дзяцей у школу па дарозе на працу. Папрацаваць 3 гадзіны. Заняцца спортам з сябрам у абедзенны перапынак. Папрацаваць яшчэ 3 гадзіны. Сустрэцца з некалькімі прыяцелямі ў пабе няпозна ўвечары. Прыехаць дадому на вячэру з жонкай і дзецьмі. Памедытыраваць паўгадзіны. Заняцца сэксам. Выгуляць сабаку. Зноўку заняцца сэксам. Легчы спаць. (Воплескі) Як часта, вы думаеце, я пражываю такі дзень? (Смех) Трэба быць рэалістамі. Вы не здолееце зрабіць гэта ўсё ў адзін дзень. Нам трэба павялічыць часавыя рамкі, па якіх мы ацэньваем баланс у жыцці, але нам варта павялічваць іх, не патрапіўшы ў пастку "Я зажыву, калі выйду на пенсію, калі дзеці стануць на ногі, калі развядуся з жонкай, здароўе пагоршыцца, і ў мяне не стане сяброў ці інтарэсаў." (Смех) Адзін дзень гэта замала; "на пенсіі" - гэта зашмат. Павінна быць нейкая сярэдзіна.
The third observation is we have to be careful with the time frame that we choose upon which to judge our balance. Before I went back to work after my year at home, I sat down and I wrote out a detailed, step-by-step description of the ideal balanced day that I aspired to. And it went like this: wake up well rested after a good night's sleep. Have sex. Walk the dog. Have breakfast with my wife and children. Have sex again. (Laughter) Drive the kids to school on the way to the office. Do three hours' work. Play a sport with a friend at lunchtime. Do another three hours' work. Meet some mates in the pub for an early evening drink. Drive home for dinner with my wife and kids. Meditate for half an hour. Have sex. Walk the dog. Have sex again. Go to bed. (Applause) How often do you think I have that day? (Laughter) We need to be realistic. You can't do it all in one day. We need to elongate the time frame upon which we judge the balance in our life, but we need to elongate it without falling into the trap of the "I'll have a life when I retire, when my kids have left home, when my wife has divorced me, my health is failing, I've got no mates or interests left." (Laughter) A day is too short; "after I retire" is too long. There's got to be a middle way.
Чацвёртае назіранне: Нам варта імкнуцца да балансу збалансавана. Летась да мяне ў госці прыязджала сяброўка -- і яна не супраць, каб я распавеў гэту гісторыю -- і яна сказала: "Найджэл, я прачытала тваю кніжку." І я зразумеў, што маё жыццё рэзка згубіла баланс. У ім поўнасцю дамінуе праца. Я працую 10 гадзін у дзень; плюс 2 гадзіны выдаткоўваю на дарогу. Усе мае асабістыя адносіны не маюць поспеху. У маім жыцці няма нічога акрамя працы. Тады я вырашыў ўзяць сябе ў рукі і разабрацца. І я запісаўся ў спортзалу. (Смех) Цяпер, калі сур'ёзна, то працаваць па 10 гадзін у офісе гэта не больш збалансавана; гэта карысней для здароўя. (Смех) Хаця фізічная нагрузка можа быць карыснай, ёсць яшчэ і іншыя часткі жыцця -- ёсць інтэлектуальны бок; эмацыйны бок; духоўны бок. І каб збалансаваць іх, мяркуецца, нам трэба развіваць усе гэтыя бакі -- а не толькі 50 разоў пакачаць прэс.
A fourth observation: We need to approach balance in a balanced way. A friend came to see me last year -- and she doesn't mind me telling this story -- a friend came to see me last year and said, "Nigel, I've read your book. And I realize that my life is completely out of balance. It's totally dominated by work. I work 10 hours a day; I commute two hours a day. All of my relationships have failed. There's nothing in my life apart from my work. So I've decided to get a grip and sort it out. So I joined a gym." (Laughter) Now I don't mean to mock, but being a fit 10-hour-a-day office rat isn't more balanced; it's more fit. (Laughter) Lovely though physical exercise may be, there are other parts to life -- there's the intellectual side; there's the emotional side; there's the spiritual side. And to be balanced, I believe we have to attend to all of those areas -- not just do 50 stomach crunches.
Але гэта можа быць складана. Бо людзі скажуць: "Чувак, у мяне не было часу прыйсці ў форму. Ты хочаш каб я і прэс качаў, і маці патэлефанаваў." І я разумею, я поўнасцю разумею, як цяжка гэта можа апынуцца. Але выпадак, які адбыўся са мной пару гадоў таму, адкрыў перада мной новыя перспектывы. Мая жонка, якая зараз недзе тут у зале, патэлефанавала мне на працу і сказала: "Найджэл, ты павінен забраць нашага малодшага сына" -- Гары -- "са школы." Таму што яна павінна была быць недзе яшчэ з астатнімі трыма дзецьмі ў той вечар. І я сышоў з працы раней у той дзень і забраў Гары ля ўвахода ў школу. Мы прагуляліся ў парку непадалёк, пагушкаліся на арэлях, пагулялі ў нейкія дурацкія гульні. І потым пайшлі разам у кафэ, з'елі разам піццу ці дзве, потым пайшлі дадому, і я яго выкупаў і апрануў у піжаму з Бэтманам. Я пачытаў яму главу з кніжкі Роальда Даля "Джэймс і гіганцкі персік." Паклаў яго спаць, паправіў коўдру, пацалаваў у лоб і сказаў: "Дабранач, сябра!" і выйшаў з яго пакою. Калі я адыходзіў ад яго ложка, ён сказаў: "Тата?". Я падыйшоў: "Так?" І ён сказаў: "Тата, гэта быў лепшы дзень ва ўсім маім жыцці!" Я не зрабіў нічога асаблівага, я не вазіў яго ў Дзіснэйлэнд і не купіў яму Плэйстэйшан.
Now that can be daunting. Because people say, "Bloody hell mate, I haven't got time to get fit. You want me to go to church and call my mother." And I understand. I truly understand how that can be daunting. But an incident that happened a couple of years ago gave me a new perspective. My wife, who is somewhere in the audience today, called me up at the office and said, "Nigel, you need to pick our youngest son" -- Harry -- "up from school." Because she had to be somewhere else with the other three children for that evening. So I left work an hour early that afternoon and picked Harry up at the school gates. We walked down to the local park, messed around on the swings, played some silly games. I then walked him up the hill to the local cafe, and we shared a pizza for two, then walked down the hill to our home, and I gave him his bath and put him in his Batman pajamas. I then read him a chapter of Roald Dahl's "James and the Giant Peach." I then put him to bed, tucked him in, gave him a kiss on his forehead and said, "Goodnight, mate," and walked out of his bedroom. As I was walking out of his bedroom, he said, "Dad?" I went, "Yes, mate?" He went, "Dad, this has been the best day of my life, ever." I hadn't done anything, hadn't taken him to Disney World or bought him a Playstation.
Але я гэтым хацеў сказаць, што дробязі істотныя. Жыць збалансавана не азначае кардынальна змяніць сваё жыццё. З дапамогай найменшых укладанняў у правільным месцы, можна радыкальна змяніць якасць вашых узаемаадносінаў і якасць вашага жыцця. Больш за тое, я думаю, гэта магло б змяніць усё грамадства. Бо калі б дастатковая колькасць людзей зрабіла гэта, мы маглі б змяніць грамадскае вызначэнне поспеху з ідыёцкага спрошчанага ўяўлення, што чалавек з найбольшай колькасцю грошай памірае пераможцам, на больш разумнае і збалансаванае вызначэнне таго, як выглядае добра пражытае жыццё. І гэта, на маю думку, ідэя, вартая распаўсюду.
Now my point is the small things matter. Being more balanced doesn't mean dramatic upheaval in your life. With the smallest investment in the right places, you can radically transform the quality of your relationships and the quality of your life. Moreover, I think, it can transform society. Because if enough people do it, we can change society's definition of success away from the moronically simplistic notion that the person with the most money when he dies wins, to a more thoughtful and balanced definition of what a life well lived looks like. And that, I think, is an idea worth spreading.
(Воплескі)
(Applause)