Picture warm, gooey cookies, crunchy candies, velvety cakes, waffle cones piled high with ice cream. Is your mouth watering? Are you craving dessert? Why? What happens in the brain that makes sugary foods so hard to resist?
Imaxina galletas quentes e pegañentas, caramelos crocantes, tartas aveludadas conos de gofre repletos de xeado… Fáiseche a boca auga? Antóllaseche unha sobremesa? Por que? Que ocorre no cerebro que fai o doce tan irresistible?
Sugar is a general term used to describe a class of molecules called carbohydrates, and it's found in a wide variety of food and drink. Just check the labels on sweet products you buy. Glucose, fructose, sucrose, maltose, lactose, dextrose, and starch are all forms of sugar. So are high-fructose corn syrup, fruit juice, raw sugar, and honey. And sugar isn't just in candies and desserts, it's also added to tomato sauce, yogurt, dried fruit, flavored waters, or granola bars.
“Azucre” é un termo xenérico usado para describir un grupo de moléculas chamadas hidratos de carbono, que están nunha ampla variedade de comidas e bebidas. Simplemente revisa as etiquetas dos doces que mercas. Glicosa, frutosa, sacarosa, maltosa, lactosa, dextrosa e amidón son todas formas de azucre. Tamén o xarope de millo rico en frutosa, o zume de froitas, o azucre cotián e o mel. O azucre non se atopa só nos doces e sobremesas; tamén se lle engade á salsa de tomate, aos iogures, froita deshidratada, augas de sabores ou ás barras de granola.
Since sugar is everywhere, it's important to understand how it affects the brain. What happens when sugar hits your tongue? And does eating a little bit of sugar make you crave more?
Xa que o azucre está por todos os lados, é importante entender como afecta ao cerebro. Que ocorre cando o azucre chega á túa lingua? Vai facer un pouco de azucre que queiras máis?
You take a bite of cereal. The sugars it contains activate the sweet-taste receptors, part of the taste buds on the tongue. These receptors send a signal up to the brain stem, and from there, it forks off into many areas of the forebrain, one of which is the cerebral cortex. Different sections of the cerebral cortex process different tastes: bitter, salty, umami, and, in our case, sweet. From here, the signal activates the brain's reward system. This reward system is a series of electrical and chemical pathways across several different regions of the brain. It's a complicated network, but it helps answer a single, subconscious question: should I do that again? That warm, fuzzy feeling you get when you taste Grandma's chocolate cake? That's your reward system saying, "Mmm, yes!" And it's not just activated by food. Socializing, sexual behavior, and drugs are just a few examples of things and experiences that also activate the reward system. But overactivating this reward system kickstarts a series of unfortunate events: loss of control, craving, and increased tolerance to sugar.
Tomaches uns poucos cereais. Os azucres alí presentes activan os receptores do sabor doce, parte das papilas gustativas da lingua. Estes receptores envían un sinal ao tronco do cerebro, e dende aí ramifícase a diversas áreas do prosencéfalo, unha das cales é o córtex cerebral. As diferentes seccións do córtex cerebral procesan os distintos gustos: amargo, salgado, umami e, neste caso, doce. Dende aquí, o sinal activa o sistema de recompensa do cerebro. Este sistema de recompensa é unha serie de vías eléctricas e químicas ao longo de moitas rexións do cerebro. É unha rede complexa, pero axuda a responder a unha simple e subconsciente pregunta: deberíao facer de novo? Esa sensación cálida e difusa que tes ao comer a torta de chocolate da avoa? É o teu sistema de recompensa dicindo: “Mmm, si!”. E non se activa só pola comida. Socializar, o comportamento sexual ou as drogas son só uns poucos exemplos de cousas e experiencias que tamén activan o sistema de recompensa. Pero sobreactivar este sistema de recompensa desencadea unha serie de eventos desafortunados: perda de control, ansia irreprimible e un aumento da tolerancia ao azucre
Let's get back to our bite of cereal. It travels down into your stomach and eventually into your gut. And guess what? There are sugar receptors here, too. They are not taste buds, but they do send signals telling your brain that you're full or that your body should produce more insulin to deal with the extra sugar you're eating.
Volvamos ao bocado de cereais. Baixa ata o estómago e, finalmente, chega ao intestino. E adiviña que? Alí tamén hai receptores do doce. Non son papilas gustativas, pero tamén envían sinais para dicirlle ao cerebro que estás cheo ou que o corpo ten que producir máis insulina para lidar co azucre extra que comiches.
The major currency of our reward system is dopamine, an important chemical or neurotransmitter. There are many dopamine receptors in the forebrain, but they're not evenly distributed. Certain areas contain dense clusters of receptors, and these dopamine hot spots are a part of our reward system. Drugs like alcohol, nicotine, or heroin send dopamine into overdrive, leading some people to constantly seek that high, in other words, to be addicted. Sugar also causes dopamine to be released, though not as violently as drugs. And sugar is rare among dopamine-inducing foods. Broccoli, for example, has no effect, which probably explains why it's so hard to get kids to eat their veggies.
A principal moeda do noso sistema de recompensa é a dopamina, unha substancia química ou neurotransmisor importante. Hai moitos receptores de dopamina no prosencéfalo, pero a súa distribución non é uniforme. Algunhas áreas teñen densas acumulacións de receptores e estes puntos quentes de dopamina son parte do noso sistema de recompensa. Drogas como o alcohol, a nicotina ou a heroína disparan os niveis de dopamina e fan que algunhas persoas anden sempre a buscar ese efecto; noutras palabras, vólvense adictas. O azucre tamén fai que se libere dopamina, pero non de xeito tan violento como as drogas. Ademais, o azucre é raro entre os alimentos indutores de dopamina. Por exemplo, o brócoli non ten efecto, o que pode explicar por que é tan difícil facer que os nenos coman verduras.
Speaking of healthy foods, let's say you're hungry and decide to eat a balanced meal. You do, and dopamine levels spike in the reward system hot spots. But if you eat that same dish many days in a row, dopamine levels will spike less and less, eventually leveling out. That's because when it comes to food, the brain evolved to pay special attention to new or different tastes. Why? Two reasons: first, to detect food that's gone bad. And second, because the more variety we have in our diet, the more likely we are to get all the nutrients we need. To keep that variety up, we need to be able to recognize a new food, and more importantly, we need to want to keep eating new foods. And that's why the dopamine levels off when a food becomes boring.
Falando de comida saudable, imaxina que tes fame e decides facer unha comida equilibrada. Ao facelo, os niveis de dopamina suben nos puntos quentes do sistema de recompensa. Agora ben, se comes o mesmo prato moitos días seguidos, os niveis de dopamina irán descendendo aos poucos e estabilizaranse. Isto é porque ao comer o cerebro evolucionou para prestarlle máis atención aos sabores novos e diferentes. Por que? Por dúas razóns: primeira, para detectar os alimentos estragados. E segunda, porque canta máis variedade teñamos na nosa dieta, é máis probable que obteñamos todos os nutrientes que precisamos. Para manter dita variedade, temos que ser capaces de recoñecer comida nova e, o máis importante, temos que querer seguir comendo novos alimentos. Por iso a dopamina se nivela cando a comida xa nos aburre.
Now, back to that meal. What happens if in place of the healthy, balanced dish, you eat sugar-rich food instead? If you rarely eat sugar or don't eat much at a time, the effect is similar to that of the balanced meal. But if you eat too much, the dopamine response does not level out. In other words, eating lots of sugar will continue to feel rewarding. In this way, sugar behaves a little bit like a drug. It's one reason people seem to be hooked on sugary foods.
Agora volvamos a aquel prato. Que ocorrería se en vez dun prato san e equilibrado tomas comida cun alto contido en azucres? Se rara vez tomas azucre ou non tomas moito seguido, o efecto será similar ao da comida equilibrada. Porén, se tomas demasiado, a dopamina non se estabilizará. Noutras palabras, tomar moito azucre seguirase sentindo como unha recompensa. Deste xeito, o azucre compórtase un pouco como unha droga. É unha das razóns polas que a xente parece adicta á comida azucrada.
So, think back to all those different kinds of sugar. Each one is unique, but every time any sugar is consumed, it kickstarts a domino effect in the brain that sparks a rewarding feeling. Too much, too often, and things can go into overdrive. So, yes, overconsumption of sugar can have addictive effects on the brain, but a wedge of cake once in a while won't hurt you.
Volvamos a pensar nos distintos tipos de azucre. Cada un é único, pero cada vez que tomamos algún deles, desencadéase un efecto dominó no cerebro que esperta un sentimento de recompensa. Demasiado, con moita frecuencia e as cousas poden dexenerar. Entón, si, un alto consumo de azucre pódese volver adictivo para o cerebro, pero un cacho de torta de vez en cando non fai dano.