Πιθανώς δεν με ξέρετε αλλά είμαι ένας από εκείνους που ανήκουν στο 0,01% για τους οποίους ακούτε και διαβάζετε, και είμαι βάσει ορισμού ένας πλουτοκράτης. Απόψε, αυτό που θα ήθελα να κάνω είναι να μιλήσω απευθείας σ' άλλους πλουτοκράτες, τους ανθρώπους μου, επειδή φαίνεται πως είναι ώρα όλοι μας να κάνουμε μια κουβεντούλα. Όπως οι περισσότεροι πλουτοκράτες, είμαι και εγώ ένας περήφανος και αμεταμέλητος καπιταλιστής. Έχω ιδρύσει, συν-ιδρύσει ή χρηματοδοτήσει πάνω από 30 διαφορετικές εταιρίες. Ήμουν ο πρώτος επενδυτής στο Amazon.com. Ήμουν συνιδρυτής στην εταιρία aQuantive που πουλήσαμε στη Microsoft για 6,4 δισεκατομμύρια δολάρια. Εγώ και οι φίλοι μου, έχουμε μια τράπεζα. Σας το λέω -(Γέλια)- απίστευτο, έτσι;
You probably don't know me, but I am one of those .01 percenters that you hear about and read about, and I am by any reasonable definition a plutocrat. And tonight, what I would like to do is speak directly to other plutocrats, to my people, because it feels like it's time for us all to have a chat. Like most plutocrats, I too am a proud and unapologetic capitalist. I have founded, cofounded or funded over 30 companies across a range of industries. I was the first non-family investor in Amazon.com. I cofounded a company called aQuantive that we sold to Microsoft for 6.4 billion dollars. My friends and I, we own a bank. I tell you this — (Laughter) — unbelievable, right?
Σας το λέω αυτό για να σας δείξω ότι η ζωή μου είναι σαν όλων των πλουσίων. Έχω μια ευρεία άποψη για τον καπιταλισμό και τις επιχειρήσεις, και έχω ανταμειφθεί προκλητικά γι' αυτό με μια ζωή που οι περισσότεροι από εσάς δεν μπορείτε ούτε να φανταστείτε: Πολλά σπίτια, σκάφος, δικό μου αεροπλάνο, κτλ., κτλ., κτλ. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: Δεν είμαι ο πιο έξυπνος άνθρωπος που έχετε γνωρίσει. Σίγουρα δεν είμαι ο πιο σκληρά εργαζόμενος. Ήμουν ένας μέτριος μαθητής. Δεν είμαι καθόλου τεχνικός. Δεν μπορώ να γράψω ούτε λέξη κώδικα. Ειλικρινά, η επιτυχία μου είναι συνέπεια απίστευτης τύχης, γέννησης, συγκυρίας και συγχρονισμού. Αλλά είμαι πολύ καλός σε μερικά πράγματα. Πρώτον, έχω μια μοναδική αντοχή στο ρίσκο, και το άλλο είναι ότι έχω καλή αίσθηση, διορατικότητα για τι θα συμβεί στο μέλλον, και πιστεύω ότι αυτή η διορατικότητα είναι η ουσία για την καλή επιχειρηματικότητα.
I tell you this to show that my life is like most plutocrats. I have a broad perspective on capitalism and business, and I have been rewarded obscenely for that with a life that most of you all can't even imagine: multiple homes, a yacht, my own plane, etc., etc., etc. But let's be honest: I am not the smartest person you've ever met. I am certainly not the hardest working. I was a mediocre student. I'm not technical at all. I can't write a word of code. Truly, my success is the consequence of spectacular luck, of birth, of circumstance and of timing. But I am actually pretty good at a couple of things. One, I have an unusually high tolerance for risk, and the other is I have a good sense, a good intuition about what will happen in the future, and I think that that intuition about the future is the essence of good entrepreneurship.
Τι βλέπω λοιπόν για το μέλλον μας σήμερα, με ρωτάτε; Βλέπω δίκρανα, δηλαδή, αγριεμένο όχλο με δίκρανα, επειδή ενώ άνθρωποι όπως εμείς οι πλουτοκράτες ζούμε πέρα απ' το όνειρο της απληστίας, το υπόλοιπο 99% του πληθυσμού μας μένει όλο και πιο πίσω. Το 1980, το κορυφαίο 1% των Αμερικανών μοιράστηκε περίπου το 8% του εθνικού πλούτου ενώ το κατώτατο 50% των Αμερικανών μοιράστηκε το 18%. Τριάντα χρόνια αργότερα, σήμερα, το κορυφαίο 1% μοιράζεται πάνω απ' το 20% του εθνικού πλούτου, ενώ το κατώτατο 50% των Αμερικανών μοιράζεται 12 ή 13. Εάν η τάση συνεχιστεί, το κορυφαίο 1% θα μοιράζεται πάνω από 30% του εθνικού πλούτου μετά από 30 χρόνια, ενώ το κατώτατο 50% των Αμερικανών θα μοιράζεται μόνο έξι.
So what do I see in our future today, you ask? I see pitchforks, as in angry mobs with pitchforks, because while people like us plutocrats are living beyond the dreams of avarice, the other 99 percent of our fellow citizens are falling farther and farther behind. In 1980, the top one percent of Americans shared about eight percent of national [income], while the bottom 50 percent of Americans shared 18 percent. Thirty years later, today, the top one percent shares over 20 percent of national [income], while the bottom 50 percent of Americans share 12 or 13. If the trend continues, the top one percent will share over 30 percent of national [income] in another 30 years, while the bottom 50 percent of Americans will share just six.
Βλέπετε, το πρόβλημα δεν είναι ότι έχουμε κάποια ανισότητα. Κάποια ανισότητα είναι απαραίτητη σε μια καπιταλιστική δημοκρατία. Το πρόβλημα είναι ότι η ανισότητα είναι σε ιστορικά ύψη σήμερα και χειροτερεύει κάθε μέρα. Και αν ο πλούτος, η δύναμη, και το εισόδημα συνεχίζουν να συγκεντρώνονται στην ελίτ, η κοινωνία μας θα αλλάξει από μια καπιταλιστική δημοκρατία σε μια νεο-φεουδαλική κοινωνία όπως στη Γαλλία του 18ου αιώνα. Αυτή ήταν η Γαλλία πριν από την επανάσταση και το αγριεμένο πλήθος με τα δίκρανα.
You see, the problem isn't that we have some inequality. Some inequality is necessary for a high-functioning capitalist democracy. The problem is that inequality is at historic highs today and it's getting worse every day. And if wealth, power, and income continue to concentrate at the very tippy top, our society will change from a capitalist democracy to a neo-feudalist rentier society like 18th-century France. That was France before the revolution and the mobs with the pitchforks.
Έχω ένα μήνυμα για τους αγαπητούς πλουτοκράτες και τους πολυεκατομμυριούχους και για όποιον ζει στο δικό του κόσμο: Ξυπνήστε. Ξυπνήστε. Δεν μπορεί να κρατήσει όλο αυτό. Επειδή αν δεν κάνουμε κάτι για να διορθώσουμε τη σκανδαλώδη οικονομική ανισότητα στην κοινωνία μας, τα δίκρανα θα έρθουν κατά πάνω μας επειδή καμία ελεύθερη και ανοιχτή κοινωνία δεν μπορεί να συνεχίζει να ανέχεται αυτή την αυξανόμενη οικονομική ανισότητα. Δεν έχει ξανασυμβεί. Δεν υπάρχουν παραδείγματα. Δείξτε μου μια εξαιρετικά άνιση κοινωνία, και θα σας δείξω μια αστυνομοκρατούμενη πολιτεία ή μια εξέγερση. Τα δίκρανα θα έρθουν κατά πάνω μας αν δεν επιλύσουμε το πρόβλημα. Δεν έχει να κάνει με το εάν, αλλά με το πότε. Θα είναι φοβερό όταν έρθουν για όλους, αλλά κυρίως για ανθρώπους σαν εμάς τους πλουτοκράτες.
So I have a message for my fellow plutocrats and zillionaires and for anyone who lives in a gated bubble world: Wake up. Wake up. It cannot last. Because if we do not do something to fix the glaring economic inequities in our society, the pitchforks will come for us, for no free and open society can long sustain this kind of rising economic inequality. It has never happened. There are no examples. You show me a highly unequal society, and I will show you a police state or an uprising. The pitchforks will come for us if we do not address this. It's not a matter of if, it's when. And it will be terrible when they come for everyone, but particularly for people like us plutocrats.
Ξέρω ότι πρέπει ν' ακούγομαι σαν κάποιους ελεήμονες φιλελεύθερους. Δεν είμαι. Δεν κάνω κάποιο ηθικό κήρυγμα ότι η οικονομική ανισότητα είναι λάθος. Αυτό που λέω είναι ότι το να αυξάνουμε την οικονομική ανισότητα είναι κουτό και απόλυτα αυτοκαταστροφικό. Η αύξηση της ανισότητας δεν αυξάνει απλώς το ρίσκο μας από τα δίκρανα, αλλά είναι επίσης τρομερό για τις επιχειρήσεις. Έτσι το πρότυπο για εμάς τους πλούσιους θα έπρεπε να είναι ο Χένρι Φορντ. Όταν ο Φορντ εισήγαγε ευρέως τα 5 δολάρια τη μέρα, το διπλάσιο από τον μισθό που επικρατούσε εκείνη την εποχή, δεν αύξησε απλά την παραγωγικότητα των εργοστασίων του, μετέτρεψε εργάτες αυτοκινητοβιομηχανίας που τους εκμεταλλεύονταν και ήταν φτωχοί σε μια ακμάζουσα μεσαία τάξη η οποία μπορούσε τώρα να αγοράσει τα προϊόντα που έφτιαχναν. Ο Φορντ προέβλεψε αυτό που τώρα ξέρουμε ότι είναι αλήθεια, ότι μια οικονομία κατανοείται καλύτερα σαν οικοσύστημα και χαρακτηρίζεται από τα ίδια είδη βρόγχων ανάδρασης που βρίσκετε σε ένα φυσικό οικοσύστημα, μια ανάδραση μεταξύ πελατών και επιχειρήσεων. Η αύξηση των μισθών αυξάνει και τη ζήτηση, το οποίο αυξάνει τις προσλήψεις, το οποίο στο τέλος αυξάνει τους μισθούς και τη ζήτηση και τα κέρδη, και αυτός ο κύκλος της αύξησης της ευημερίας είναι ακριβώς ό,τι λείπει από τη σημερινή οικονομική ανάκαμψη.
I know I must sound like some liberal do-gooder. I'm not. I'm not making a moral argument that economic inequality is wrong. What I am arguing is that rising economic inequality is stupid and ultimately self-defeating. Rising inequality doesn't just increase our risks from pitchforks, but it's also terrible for business too. So the model for us rich guys should be Henry Ford. When Ford famously introduced the $5 day, which was twice the prevailing wage at the time, he didn't just increase the productivity of his factories, he converted exploited autoworkers who were poor into a thriving middle class who could now afford to buy the products that they made. Ford intuited what we now know is true, that an economy is best understood as an ecosystem and characterized by the same kinds of feedback loops you find in a natural ecosystem, a feedback loop between customers and businesses. Raising wages increases demand, which increases hiring, which in turn increases wages and demand and profits, and that virtuous cycle of increasing prosperity is precisely what is missing from today's economic recovery.
Γι' αυτό πρέπει να αφήσουμε πίσω μας τις πολιτικές διάχυσης του πλούτου που έχουν κυριαρχήσει τα πολιτικά κόμματα και ενστερνίζονται κάτι που αποκαλώ οικονομία βασιζόμενη στη μεσαία τάξη. Η οικονομία που βασίζεται στη μεσαία τάξη απορρίπτει τη νεοκλασική ιδέα περί οικονομίας ότι οι οικονομίες είναι αποδοτικές, γραμμικές, μηχανιστικές, ότι τείνουν προς την ισορροπία και την αμεροληψία, και αντ' αυτού ενστερνίζονται την ιδέα του 21ου αιώνα ότι οι οικονομίες είναι περίπλοκες, προσαρμοστικές, οικοσυστημικές, ότι απομακρύνονται από την ισορροπία και τείνουν προς την ανισότητα, ότι δεν είναι καθόλου αποτελεσματικές αλλά είναι αποδοτικές αν διαχειρίζονται καλά. Η αντίληψη του 21ου αιώνα σας επιτρέπει να δείτε καθαρά ότι ο καπιταλισμός δεν δουλεύει με τον αποτελεσματικό καταμερισμό των υπαρχόντων πηγών. Λειτουργεί με το να δημιουργεί [με αποτελεσματικότητα] νέες λύσεις στα ανθρώπινα προβλήματα. Η ιδιοφυΐα του καπιταλισμού είναι ότι είναι ένα επαναστατικό σύστημα επίλυσης προβλημάτων. Ανταμείβει τους ανθρώπους για την επίλυση των προβλημάτων άλλων ανθρώπων. Η διαφορά μεταξύ μιας φτωχής κοινωνίας και μιας πλούσιας κοινωνίας, εμφανέστατα, είναι ο βαθμός στον οποίο αυτή η κοινωνία έχει δημιουργήσει λύσεις με τη μορφή προϊόντων για τους πολίτες της. Το σύνολο των λύσεων που έχουμε στην κοινωνία μας είναι στην πραγματικότητα η ευημερία μας, και αυτό εξηγεί γιατί εταιρίες όπως η Google, η Amazon, η Microsoft και η Apple και οι επιχειρηματίες που δημιούργησαν αυτές τις εταιρίες έχουν συνεισφέρει τόσο πολύ στην ευημερία του έθνους μας.
And this is why we need to put behind us the trickle-down policies that so dominate both political parties and embrace something I call middle-out economics. Middle-out economics rejects the neoclassical economic idea that economies are efficient, linear, mechanistic, that they tend towards equilibrium and fairness, and instead embraces the 21st-century idea that economies are complex, adaptive, ecosystemic, that they tend away from equilibrium and toward inequality, that they're not efficient at all but are effective if well managed. This 21st-century perspective allows you to clearly see that capitalism does not work by [efficiently] allocating existing resources. It works by [efficiently] creating new solutions to human problems. The genius of capitalism is that it is an evolutionary solution-finding system. It rewards people for solving other people's problems. The difference between a poor society and a rich society, obviously, is the degree to which that society has generated solutions in the form of products for its citizens. The sum of the solutions that we have in our society really is our prosperity, and this explains why companies like Google and Amazon and Microsoft and Apple and the entrepreneurs who created those companies have contributed so much to our nation's prosperity.
Η άποψη του 21ου αιώνα διασαφηνίζει επίσης ότι αυτό που θεωρούμε οικονομική ανάπτυξη γίνεται καλύτερα αντιληπτό σαν ο ρυθμός με το οποίο επιλύουμε προβλήματα. Αλλά αυτός ο ρυθμός εξαρτάται ολοκληρωτικά από το πόσους έχουμε που επιλύουν προβλήματα - διάφορα άτομα που μπορούν να λύσουν προβλήματα - και συνεπώς από το πόσοι από τους συνανθρώπους μας συμμετέχουν ενεργά, και ως επιχειρηματίες οι οποίοι μπορούν να προσφέρουν λύσεις και ως αγοραστές που τις καταναλώνουν. Αλλά αυτή η μέγιστη συμμετοχή δεν συμβαίνει κατά τύχη. Δεν συμβαίνει από μόνη της. Απαιτεί προσπάθεια και επένδυση, γι' αυτόν τον λόγο όλες οι πολύ εύπορες καπιταλιστικές δημοκρατίες χαρακτηρίζονται από πολλές επενδύσεις στη μεσαία τάξη και την υποδομή από τα οποία εξαρτώνται.
This 21st-century perspective also makes clear that what we think of as economic growth is best understood as the rate at which we solve problems. But that rate is totally dependent upon how many problem solvers — diverse, able problem solvers — we have, and thus how many of our fellow citizens actively participate, both as entrepreneurs who can offer solutions, and as customers who consume them. But this maximizing participation thing doesn't happen by accident. It doesn't happen by itself. It requires effort and investment, which is why all highly prosperous capitalist democracies are characterized by massive investments in the middle class and the infrastructure that they depend on.
Εμείς οι πλουτοκράτες πρέπει να αφήσουμε πίσω μας την ιδέα διάχυσης του πλούτου προς τα κάτω, την ιδέα ότι όσο πιο καλά πάμε εμείς, τόσο καλύτερα θα πηγαίνουν και όλοι οι άλλοι. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Κερδίζω 1.000 φορές περισσότερα από τον μέσο μισθό, αλλά δεν αγοράζω 1.000 φορές περισσότερα πράγματα, έτσι δεν είναι; Αγόρασα δύο ζευγάρια απ' αυτό το παντελόνι, που ο συνεργάτης μου, ο Μάικ το ονομάζει το διευθυντικό μου παντελόνι. Θα μπορούσα να είχα αγοράσει 2.000 ζευγάρια, αλλά τι θα τα έκανα; (Γέλια) Πόσα κουρέματα μπορώ να κάνω; Πόσο συχνά μπορώ να πάω έξω για φαγητό; Όσο πλούσιοι και αν γίνονται μερικοί πλουτοκράτες, δεν μπορούμε ποτέ να καθοδηγήσουμε την εθνική οικονομία. Μόνο μια ακμάζουσα μεσαία τάξη μπορεί να το κάνει αυτό. Δεν μπορεί να γίνει τίποτα, ίσως πουν οι πλουτοκράτες φίλοι μου. Ο Χένρι Φορντ ήταν σε διαφορετική εποχή. Ίσως δεν μπορούμε να κάνουμε μερικά πράγματα. Ίσως μπορούμε να κάνουμε μερικά πράγματα. Στις 19 Ιουνίου 2013, το Μπλούμπεργκ δημοσίευσε ένα άρθρο που έγραψα με τίτλο «Η Περίπτωση του Καπιταλιστή για Κατώτατο Μισθό 15 δολαρίων». Οι καλοί άνθρωποι στο περιοδικό Φόρμπς, ανάμεσα στους μεγαλύτερους θαυμαστές μου, το ονόμασαν «Η σχεδόν τρελή πρόταση του Νικ Χανάουερ». Μόλις 350 μέρες μετά τη δημοσίευση αυτού του άρθρου, ο Δήμαρχος του Σιάτλ, Εντ Μάρεϊ υπέγραψε σε νέο νόμο μια θεσμική διάταξη αύξησης του κατώτατου μισθού στο Σιάτλ σε 15 δολάρια την ώρα, περισσότερο από το διπλάσιο όταν το κυρίαρχο ομοσπονδιακό ποσοστό είναι 7,25 δολάρια. Πώς έγινε αυτό, θα σκεφτούν οι λογικοί άνθρωποι. Συνέβη επειδή κάποιοι από εμάς υπενθύμισαν στη μεσαία τάξη ότι αυτοί είναι η πηγή της ανάπτυξης και της ευημερίας στις καπιταλιστικές οικονομίες. Τους υπενθυμίσαμε ότι όταν οι εργάτες έχουν περισσότερα χρήματα, οι επιχειρήσεις έχουν περισσότερους πελάτες, και χρειάζονται περισσότερους υπαλλήλους. Τους υπενθυμίσαμε ότι όταν οι επιχειρήσεις πληρώνουν στους εργαζόμενους έναν ικανοποιητικό μισθό, οι φορολογούμενοι ανακουφίζονται από το φορτίο της επιχορήγησης προγραμμάτων φτώχειας όπως τα κουπόνια φαγητού και η ιατρική βοήθεια και η βοήθεια για το ενοίκιο, που χρειάζονται εκείνοι οι εργάτες. Τους υπενθυμίσαμε ότι οι εργαζόμενοι με τους χαμηλούς μισθούς δεν είναι καλοί φορολογούμενοι πολίτες, και όταν αυξήσεις τον κατώτατο μισθό για όλες τις επιχειρήσεις, όλες οι επιχειρήσεις επωφελούνται και έτσι όλες μπορούν να συναγωνιστούν.
We plutocrats need to get this trickle-down economics thing behind us, this idea that the better we do, the better everyone else will do. It's not true. How could it be? I earn 1,000 times the median wage, but I do not buy 1,000 times as much stuff, do I? I actually bought two pairs of these pants, what my partner Mike calls my manager pants. I could have bought 2,000 pairs, but what would I do with them? (Laughter) How many haircuts can I get? How often can I go out to dinner? No matter how wealthy a few plutocrats get, we can never drive a great national economy. Only a thriving middle class can do that. There's nothing to be done, my plutocrat friends might say. Henry Ford was in a different time. Maybe we can't do some things. Maybe we can do some things. June 19, 2013, Bloomberg published an article I wrote called "The Capitalist’s Case for a $15 Minimum Wage." The good people at Forbes magazine, among my biggest admirers, called it "Nick Hanauer's near-insane proposal." And yet, just 350 days after that article was published, Seattle's Mayor Ed Murray signed into law an ordinance raising the minimum wage in Seattle to 15 dollars an hour, more than double what the prevailing federal $7.25 rate is. How did this happen, reasonable people might ask. It happened because a group of us reminded the middle class that they are the source of growth and prosperity in capitalist economies. We reminded them that when workers have more money, businesses have more customers, and need more employees. We reminded them that when businesses pay workers a living wage, taxpayers are relieved of the burden of funding the poverty programs like food stamps and medical assistance and rent assistance that those workers need. We reminded them that low-wage workers make terrible taxpayers, and that when you raise the minimum wage for all businesses, all businesses benefit yet all can compete.
Τώρα η ορθόδοξη αντίδραση, φυσικά, είναι ότι η αύξηση του κατώτατου μισθού κοστίζει σε δουλειές. Σωστά; Οι πολιτικοί σας πάντα αντηχούν την ιδέα της διάχυσης τους πλούτου με το να λένε πράγματα όπως, «Λοιπόν, αν ανεβάσεις το κόστος της εργασίας, μάντεψε τι θα συμβεί; Θα πάρεις λιγότερη εργασία».
Now the orthodox reaction, of course, is raising the minimum wage costs jobs. Right? Your politician's always echoing that trickle-down idea by saying things like, "Well, if you raise the price of employment, guess what happens? You get less of it."
Είστε σίγουροι; Επειδή υπάρχουν κάποια αντιφατικά στοιχεία. Από το 1980, οι μισθοί των μεγαλοστελεχών στη χώρα μας έχουν ανέβει από τις 30 φόρες πάνω από τον μέσο μισθό στις 500 φορές. Αυτό είναι αύξηση του κόστους της απασχόλησης. Και όμως, από όσα γνωρίζω, δεν έχω δει ποτέ μια εταιρία να αναθέτει σε εξωτερικό συνεργάτη δουλειά CEO, να αυτοματοποιεί την εργασία τους, και να την εξάγει στην Κίνα. Στην πραγματικότητα, φαίνεται να προσλαμβάνουμε περισσότερους CEO και ανώτερα διευθυντικά στελέχη από ποτέ. Έτσι και για όσους εργάζονται στην τεχνολογία και σε οικονομικές υπηρεσίες, που κερδίζουν πολλαπλάσια του μέσου μισθού και όμως προσλαμβάνουμε όλο και περισσότερους, έτσι μπορείτε ξεκάθαρα να αυξήσετε το κόστος της απασχόλησης και να λάβετε περισσότερα από αυτό.
Are you sure? Because there's some contravening evidence. Since 1980, the wages of CEOs in our country have gone from about 30 times the median wage to 500 times. That's raising the price of employment. And yet, to my knowledge, I have never seen a company outsource its CEO's job, automate their job, export the job to China. In fact, we appear to be employing more CEOs and senior managers than ever before. So too for technology workers and financial services workers, who earn multiples of the median wage and yet we employ more and more of them, so clearly you can raise the price of employment and get more of it.
Γνωρίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ότι ο κατώτατος μισθός των 15 δολαριών είναι ένα τρελό, ριψοκίνδυνο οικονομικό πείραμα. Εμείς διαφωνούμε. Πιστεύουμε ότι ο κατώτατος μισθός των 15 δολαρίων στο Σιάτλ είναι στην πραγματικότητα η συνέχιση μιας λογικής οικονομικής πολιτικής. Επιτρέπει στην πόλη μας ν' αλλάξει τα φώτα στη δική σας πόλη. Επειδή, βλέπετε, η Ουάσινγκτον ήδη έχει τον υψηλότερο κατώτατο μισθό από κάθε άλλη πολιτεία του έθνους μας. Πληρώνουμε όλους τους εργάτες 9,32 δολάρια το οποίο είναι 30% περισσότερο από τον κατώτατο ομοσπονδιακό των 7,25, αλλά καίρια, 427% περισσότερο από το ομοσπονδιακό κατώτατο με φιλοδώρημα των 2,13. Εάν οι στοχαστές διάχυσης πλούτου είχαν δίκιο, τότε η Ουάσινγκτον θα έπρεπε να έχει μαζική ανεργία. Το Σιάτλ θα έπρεπε να βουλιάζει στον ωκεανό. Ωστόσο, το Σιάτλ είναι η πιο γρήγορα αναπτυσσόμενη μεγαλούπολη στη χώρα. Η Ουάσινγκτον δημιουργεί θέσεις εργασίας σε μικρές επιχειρήσεις σε μεγαλύτερο ποσοστό από κάθε άλλη μεγάλη πολιτεία στη χώρα. Τα εστιατόρια στο Σιάτλ; Ακμάζουν. Γιατί; Επειδή ο θεμελιώδης νόμος του καπιταλισμού είναι, όταν οι εργάτες έχουν πιο πολλά χρήματα, οι επιχειρήσεις έχουν πιο πολλούς πελάτες και χρειάζονται περισσότερους εργάτες. Όταν τα εστιατόρια πληρώνουν τους υπαλλήλους καλά ώστε μέχρι και οι ίδιοι να μπορούν να φάνε σε εστιατόρια, αυτό δεν είναι αρνητικό για τα εστιατόρια. Αυτό είναι καλό, παρά το τι λένε μερικοί εστιάτορες.
I know that most people think that the $15 minimum wage is this insane, risky economic experiment. We disagree. We believe that the $15 minimum wage in Seattle is actually the continuation of a logical economic policy. It is allowing our city to kick your city's ass. Because, you see, Washington state already has the highest minimum wage of any state in the nation. We pay all workers $9.32, which is almost 30 percent more than the federal minimum of 7.25, but crucially, 427 percent more than the federal tipped minimum of 2.13. If trickle-down thinkers were right, then Washington state should have massive unemployment. Seattle should be sliding into the ocean. And yet, Seattle is the fastest-growing big city in the country. Washington state is generating small business jobs at a higher rate than any other major state in the nation. The restaurant business in Seattle? Booming. Why? Because the fundamental law of capitalism is, when workers have more money, businesses have more customers and need more workers. When restaurants pay restaurant workers enough so that even they can afford to eat in restaurants, that's not bad for the restaurant business. That's good for it, despite what some restaurateurs may tell you.
Είναι πιο περίπλοκο απ' ό,τι νομίζω; Φυσικά και είναι. Υπάρχουν πολλές δυναμικές στο παιχνίδι. Αλλά μπορούμε σας παρακαλώ να μην επιμένουμε ότι αν οι χαμηλόμισθοι κερδίσουν κάτι παραπάνω, η ανεργία θα εκτοξευθεί στα ύψη και η οικονομία θα καταρρεύσει; Δεν υπάρχει καμία απόδειξη γι' αυτό. Το πιο ύπουλο πράγμα με τη διάχυση του πλούτου δεν είναι ο ισχυρισμός ότι αν ο πλούσιος γίνει πλουσιότερος, όλα θα ήταν καλύτερα. Είναι ο ισχυρισμός όσων αντιτίθενται σε οποιαδήποτε αύξηση του κατώτατου μισθού ότι αν ο φτωχός γίνει πλουσιότερος, αυτό θα είναι καταστροφικό για την οικονομία. Αυτό δεν έχει λογική. Μπορούμε σας παρακαλώ να αποκοπούμε από τη ρητορεία που λέει ότι πλούσιοι σαν κι εμένα και τους πλουτοκράτες φίλους μου φτιάξαμε τη χώρα μας; Εμείς οι πλουτοκράτες ξέρουμε, έστω και αν δεν το παραδεχόμαστε δημοσίως, ότι αν είχαμε γεννηθεί κάπου αλλού, όχι εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες, θα μπορούσαμε να στεκόμαστε ξυπόλυτοι δίπλα σε έναν βρόμικο δρόμο πουλώντας φρούτα. Όχι πως δεν έχουν καλούς επιχειρηματίες σε άλλα μέρη, ακόμα και στα πολύ, πολύ φτωχά μέρη. Είναι απλά όσο μπορούν ν' αντέξουν οικονομικά οι πελάτες των εν λόγω επιχειρηματιών.
Is it more complicated than I'm making out? Of course it is. There are a lot of dynamics at play. But can we please stop insisting that if low-wage workers earn a little bit more, unemployment will skyrocket and the economy will collapse? There is no evidence for it. The most insidious thing about trickle-down economics is not the claim that if the rich get richer, everyone is better off. It is the claim made by those who oppose any increase in the minimum wage that if the poor get richer, that will be bad for the economy. This is nonsense. So can we please dispense with this rhetoric that says that rich guys like me and my plutocrat friends made our country? We plutocrats know, even if we don't like to admit it in public, that if we had been born somewhere else, not here in the United States, we might very well be just some dude standing barefoot by the side of a dirt road selling fruit. It's not that they don't have good entrepreneurs in other places, even very, very poor places. It's just that that's all that those entrepreneurs' customers can afford.
Ορίστε μια ιδέα για ένα νέο είδος οικονομίας, ένα νέο είδος πολιτικής που αποκαλώ νέο καπιταλισμό. Ας παραδεχτούμε ότι ο καπιταλισμός νικά τις εναλλακτικές αλλά επίσης όσο περισσότερους συμπεριλάβουμε, και ως επιχειρηματίες και ως αγοραστές, τόσο καλύτερα δουλεύει το σύστημα. Ας συρρικνώσουμε με κάθε τρόπο το μέγεθος της κυβέρνησης, αλλά όχι με το να περικόπτουμε τα προγράμματα φτώχειας, αλλά διασφαλίζοντας ότι οι εργάτες πληρώνονται αρκετά έτσι ώστε να μην χρειάζονται τέτοια προγράμματα. Ας επενδύσουμε αρκετά στη μεσαία τάξη για να γίνει η οικονομία μας πιο δίκαιη και χωρίς αποκλεισμούς, και με το πιο δίκαιη εννοώ, πραγματικά πιο ανταγωνιστική, και με το πιο ανταγωνιστική, εννοώ ικανότερη στο να παράγει λύσεις στα ανθρώπινα προβλήματα που είναι οι πραγματικοί οδηγοί της ανάπτυξης και της ευημερίας. Ο καπιταλισμός είναι το μεγαλύτερο κοινωνικό τεχνολογικό επίτευγμα που έγινε ποτέ για να δημιουργεί ευημερία στις κοινωνίες, αν διαχειρίζεται σωστά, αλλά ο καπιταλισμός, εξαιτίας των θεμελειώδων πολλαπλασιαστικών δυναμικών των περίπλοκων συστημάτων, τείνει προς την αδιαλλαξία, την ανισότητα, τη συγκέντρωση και την κατάρρευση. Το έργο των δημοκρατιών είναι να μεγιστοποιήσουν την ένταξη των πολλών για να δημιουργήσουν ευημερία, όχι να επιτρέψουν στους λίγους να συσσωρεύουν χρήματα. Η κυβέρνηση δημιουργεί ευημερία και ανάπτυξη, δημιουργώντας τις συνθήκες που επιτρέπουν στους επιχειρηματίες και τους πελάτες τους να ακμάσουν. Η εξισορρόπηση της δύναμης των καπιταλιστών όπως εγώ και των εργαζομένων δεν είναι κακό για τον καπιταλισμό. Είναι ουσιώδες. Τα προγράμματα όπως ένας λογικός κατώτατος μισθός, προσιτή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, πληρωμένη αναρρωτική άδεια, και η προοδευτική φορολόγηση, απαραίτητη για να πληρωθεί η σημαντική υποδομή που χρειάζεται για την εκπαίδευση της μεσαίας τάξης, έρευνα και ανάπτυξη, αυτά είναι αναπόσπαστα εργαλεία που θα έπρεπε να αγκαλιάζουν οι έξυπνοι καπιταλιστές για να οδηγήσουν την ανάπτυξη, επειδή κανένας δεν επωφελείται από αυτό όσο εμείς.
So here's an idea for a new kind of economics, a new kind of politics that I call new capitalism. Let's acknowledge that capitalism beats the alternatives, but also that the more people we include, both as entrepreneurs and as customers, the better it works. Let's by all means shrink the size of government, but not by slashing the poverty programs, but by ensuring that workers are paid enough so that they actually don't need those programs. Let's invest enough in the middle class to make our economy fairer and more inclusive, and by fairer, more truly competitive, and by more truly competitive, more able to generate the solutions to human problems that are the true drivers of growth and prosperity. Capitalism is the greatest social technology ever invented for creating prosperity in human societies, if it is well managed, but capitalism, because of the fundamental multiplicative dynamics of complex systems, tends towards, inexorably, inequality, concentration and collapse. The work of democracies is to maximize the inclusion of the many in order to create prosperity, not to enable the few to accumulate money. Government does create prosperity and growth, by creating the conditions that allow both entrepreneurs and their customers to thrive. Balancing the power of capitalists like me and workers isn't bad for capitalism. It's essential to it. Programs like a reasonable minimum wage, affordable healthcare, paid sick leave, and the progressive taxation necessary to pay for the important infrastructure necessary for the middle class like education, R and D, these are indispensable tools shrewd capitalists should embrace to drive growth, because no one benefits from it like us.
Πολλοί οικονομολόγοι θα σας έβαζαν να πιστέψετε ότι το αντικείμενό τους είναι μια αντικειμενική επιστήμη. Διαφωνώ, και πιστεύω πως είναι εξίσου ένα εργαλείο που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να επιβάλλουν και να κωδικοποιήσουν τις κοινωνικές και ηθικές μας προτιμήσεις και προκαταλήψεις περί της κοινωνικής θέσης και δύναμης, γι' αυτό πλουτοκράτες σαν κι εμένα πάντα χρειαζόταν να βρουν πειστικές ιστορίες να πουν σε όλους για τις σχετικές θέσεις μας και γιατί είναι ηθικά ενάρετες και καλές για όλους: όπως, ότι είμαστε αναγκαίοι, δημιουργοί εργασίας, και εσείς δεν είστε· όπως, ότι οι περικοπές φόρων σε εμάς δημιουργούν ανάπτυξη, αλλά οι επενδύσεις σε εσάς θα διογκώσουν το χρέος μας και θα χρεοκοπήσουν τη σπουδαία μας χώρα, ότι εμείς μετράμε, ενώ εσείς όχι. Για χιλιάδες χρόνια, αυτές οι ιστορίες ονομάζονταν θεϊκό δικαίωμα. Σήμερα, έχουμε διάχυση του πλούτου προς τα κάτω. Πόσο εμφανές, ολοφάνερα ιδιοτελές είναι όλο αυτό. Εμείς οι πλουτοκράτες πρέπει να δούμε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής μας δημιούργησαν, όχι το αντίστροφο, ότι μια ακμάζουσα μεσαία τάξη είναι η δύναμη της ευημερίας στις καπιταλιστικές οικονομίες, όχι η συνέπεια αυτής. Και δεν θα έπρεπε ποτέ να ξεχνάμε ότι ακόμα και οι καλύτεροι από εμάς στις χειρότερες συνθήκες είμαστε ξυπόλητοι δίπλα από έναν βρόμικο δρόμο πουλώντας φρούτα.
Many economists would have you believe that their field is an objective science. I disagree, and I think that it is equally a tool that humans use to enforce and encode our social and moral preferences and prejudices about status and power, which is why plutocrats like me have always needed to find persuasive stories to tell everyone else about why our relative positions are morally righteous and good for everyone: like, we are indispensable, the job creators, and you are not; like, tax cuts for us create growth, but investments in you will balloon our debt and bankrupt our great country; that we matter; that you don't. For thousands of years, these stories were called divine right. Today, we have trickle-down economics. How obviously, transparently self-serving all of this is. We plutocrats need to see that the United States of America made us, not the other way around; that a thriving middle class is the source of prosperity in capitalist economies, not a consequence of it. And we should never forget that even the best of us in the worst of circumstances are barefoot by the side of a dirt road selling fruit.
Αγαπητοί πλουτοκράτες, νομίζω πως ίσως είναι ώρα να επαναδεσμευτούμε στη χώρα μας, να δεσμευτούμε σ' ένα νέο είδος καπιταλισμού που είναι πιο συνολικό και πιο αποτελεσματικό, έναν καπιταλισμό που θα διασφαλίσει ότι η οικονομία της Αμερικής παραμένει η πιο δυναμική και ευημερούσα στον κόσμο. Ας διασφαλίσουμε το δικό μας μέλλον, των παιδιών μας και των παιδιών τους. Εναλλακτικά, θα μπορούσαμε να μην κάνουμε τίποτα να κρυφτούμε στις κλειστές κοινωνίες μας και τα ιδιωτικά σχολεία, να απολαμβάνουμε τα αεροπλάνα και τα σκάφη μας - είναι διασκεδαστικά - και να περιμένουμε τα δίκρανα.
Fellow plutocrats, I think it may be time for us to recommit to our country, to commit to a new kind of capitalism which is both more inclusive and more effective, a capitalism that will ensure that America's economy remains the most dynamic and prosperous in the world. Let's secure the future for ourselves, our children and their children. Or alternatively, we could do nothing, hide in our gated communities and private schools, enjoy our planes and yachts — they're fun — and wait for the pitchforks.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)