Είναι εκπληκτικό, όταν συναντάτε έναν αρχηγό κράτους και λέτε: «Ποιος είναι ο πιο πολύτιμος φυσικός σας πόρος;», στην αρχή, δε θα πούν «τα παιδιά». Και μετά, όταν λέτε «τα παιδιά», θα συμφωνήσουν μαζί σας αρκετά γρήγορα. Το TED ακολουθεί τον Νίκολας Νεγροπόντε στο Γεωγρ. Διαμέρισμα ΜΕΤΑ, Κολομβία. Δεκέμβρης 2008 (Βίντεο): Σήμερα ταξιδεύουμε με τον υπουργό Άμυνας της Κολομβίας,
It's amazing, when you meet a head of state and you say, "What is your most precious natural resource?" -- they will not say children at first. And then when you say children, they will pretty quickly agree with you. (Video): We're traveling today with the Minister of Defense of Colombia,
τον επικεφαλής του στρατού και τον επικεφαλής της αστυνομίας, και θα δώσουμε 650 φορητούς υπολογιστές σήμερα στα παιδιά που δεν έχουν ούτε τηλεόραση, ούτε τηλέφωνο και ήταν σε μια κοινότητα αποκομμένη απ' τον υπόλοιπο κόσμο για τα τελευταία 40 χρόνια. Η σημασία της παράδοσης φορητών υπολογιστών σε αυτήν την περιοχή είναι να συνδεθούν παιδιά που διαφορετικά δε θα ήταν συνδεδεμένα λόγω των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων της Κολομβίας, των ανταρτών που ξεκίνησαν πριν από 40 χρόνια σαν ένα πολιτικό κίνημα και στη συνέχεια έγιναν ένα κίνημα ναρκωτικών. Υπάρχουν ένα δισεκατομμύριο παιδιά στον κόσμο και 50 τοις εκατό απ' αυτά δεν έχουν ηλεκτρικό ρεύμα στο σπίτι ή το σχολείο. Σε ορισμένες χώρες - ας διαλέξω το Αφγανιστάν - το 75% των μικρών κοριτσιών δεν πηγαίνουν στο σχολείο. Δεν εννοώ ότι παρατάνε το σχολείο στην τρίτη ή τετάρτη τάξη - δεν πηγαίνουν. Έτσι, κατά την τριετία από τότε που μίλησα στο TED και έδειξα ένα πρωτότυπο, έχει μετατραπεί από μια ιδέα σε έναν πραγματικό φορητό υπολογιστή. Έχουμε μισό εκατομμύριο φορητούς υπολογιστές σήμερα στα χέρια των παιδιών. Έχουμε περίπου ένα τέταρτο του εκατομμυρίου μεταφορές σε αυτά και σε άλλα παιδιά και υπάρχει ακόμα ένα τέταρτο του εκατομμυρίου που παραγγέλλονται αυτή τη στιγμή. Χονδρικά, υπάρχουν ένα εκατομμύριο φορητοί υπολογιστές. Είναι μικρότερος αριθμός από ό, τι είχα προβλέψει - είχα προβλέψει 3 έως 10.000.000 - αλλά εξακολουθεί να είναι ένας πολύ μεγάλος αριθμός. Στην Κολομβία, έχουμε περίπου 3.000 φορητούς υπολογιστές. Συνεργαζόμαστε με τον Υπουργό Άμυνας, όχι με τον Υπουργό Παιδείας, διότι φαίνεται σαν ένα ζήτημα στρατηγικής άμυνας με την έννοια της απελευθέρωσης αυτών των ζωνών που ήταν τελείως αποκλεισμένες, στις οποίες ζούσαν οι άνθρωποι που προκαλούσαν, αν θέλετε, εδώ και 40 χρόνια βομβιστικές επιθέσεις και απαγωγές και όπου γίνονταν δολοφονίες. Και ξαφνικά, τα παιδιά έχουν συνδεδεμένους φορητούς υπολογιστές. Έχουν κάνει ένα τεράστιο άλμα. Η αλλαγή είναι τεραστίων διαστάσεων, επειδή δεν είναι μόνον η πρόσβαση, αλλά είναι η πρόσβαση στον υπόλοιπο κόσμο. Ναι λοιπόν, χτίζουν δρόμους, ναι, βάζουν τηλέφωνο, ναι, θα υπάρξει τηλεόραση. Αλλά τα παιδιά 6-12 ετών πλοηγούνται στο Διαδίκτυο στα Ισπανικά και σε τοπικές γλώσσες, έτσι τα παιδιά μεγαλώνουν με πρόσβαση στην πληροφορία, μ' ένα παράθυρο στον υπόλοιπο κόσμο. Πριν, ήταν αποκομμένα. Είναι αρκετά ενδιαφέρον ότι σε άλλες χώρες, θα είναι ο Υπουργός Οικονομικών που το βλέπει σαν μηχανισμό οικονομικής ανάπτυξης. Και αυτός ο μηχανισμός θα φέρει αποτελέσματα σε 20 χρόνια. Δεν πρόκειται να συμβεί, ξέρετε, μέσα σ' ένα χρόνο, αλλά είναι μία σημαντική, βαθιά οικονομική και πολιτιστική αλλαγή που συμβαίνει μέσα απ' τα παιδιά. Συνολικά, τριάντα μία χώρες συμμετέχουν και, στην περίπτωση της Ουρουγουάης, τα μισά παιδιά τούς έχουν ήδη, και έως τα μέσα του 2009, κάθε παιδί στην Ουρουγουάη, θα έχει ένα φορητό υπολογιστή - έναν μικρό πράσινο φορητό υπολογιστή. Ποια είναι μερικά από τ' αποτελέσματα; Μερικά από τ' αποτελέσματα που περνάνε από κάθε χώρα περιλαμβάνουν καθηγητές που λένε ότι ποτέ δεν αγάπησαν τόσο πολύ τη διδασκαλία και ότι η κατανόηση του γραπτού λόγου μετρημένη από τρίτους - όχι από εμάς - έχει ανέβει στα ύψη. Πιθανώς, το πιο σημαντικό πράγμα που βλέπουμε είναι ότι τα παιδιά διδάσκουν τους γονείς. Έχουν στην ιδιοκτησία τους έναν φορητό υπολογιστή. Τον μεταφέρουν σπίτι. Και έτσι όταν συναντήθηκα με τρία παιδιά από τα σχολεία, που είχαν ταξιδέψει όλη τη μέρα για να έρθουν στην Μπογκοτά, ένα από τα τρία παιδιά έφερε τη μητέρα της. Ο λόγος που έφερε τη μητέρα της είναι ότι αυτό το 6-χρονο παιδί δίδασκε τη μητέρα της να διαβάζει και να γράφει. Η μητέρα της δεν είχε πάει στο δημοτικό σχολείο. Αυτό είναι μια τέτοια ανατροπή, κι ένα θαυμάσιο παράδειγμα παιδιών ως μεσολαβητές για αλλαγή. Και τώρα, κλείνοντας, ο κόσμος λέει, γιατί φορητούς υπολογιστές; Οι φορητοί υπολογιστές είναι πολυτέλεια, είναι σαν να τους δίνουμε iPods. Όχι! Ο λόγος που θέλετε φορητούς υπολογιστές είναι επειδή σχετίζονται με τη λέξη εκπαίδευση, όχι με το φορητό υπολογιστή. Πρόκειται για ερευνητική μελέτη εκπαίδευσης, όχι για μελέτη φορητών υπολογιστών. Πρέπει να μάθουν τη μάθηση. Μετά, για σκεφτείτε, μπορεί να έχουν, ας πούμε, 100 βιβλία. Σε ένα χωριό, έχετε 100 φορητούς υπολογιστές, καθένας με διαφορετικό σύνολο 100 βιβλίων, έτσι αυτό το χωριό έχει ξαφνικά 10.000 βιβλία. Εσείς κι εγώ δεν είχαμε 10.000 βιβλία, όταν πηγαίναμε στο δημοτικό. Μερικές φορές, το σχολείο είναι κάτω από ένα δέντρο, ή σε πολλές περιπτώσεις, ο δάσκαλος έχει εκπαίδευση μόνο πέμπτης δημοτικού, έτσι, χρειάζεστε ένα συνεργατικό μοντέλο μάθησης, όχι απλά χτίσιμο περισσότερων σχολείων και εκπαίδευση περισσότερων καθηγητών, κάτι που πρέπει να κάνετε έτσι κι αλλιώς. Εφαρμόζουμε, λοιπόν, πάλι το «Δώσε ένα, πάρε ένα.» Πέρυσι, τρέξαμε το πρόγραμμα «Δώσε ένα, Πάρε ένα», και δημιούργησε πάνω από 100.000 φορητούς υπολογιστές που μπορέσαμε να δώσουμε δωρεάν. Και αφού είναι ένας φορητός υπολογιστής με μηδενικό κόστος, μπορούμε να πάμε σε χώρες που δεν μπορούν να τον πληρώσουν καθόλου. Αυτό κάναμε. Πήγαμε στην Αϊτή, πήγαμε στη Ρουάντα, στο Αφγανιστάν, Αιθιοπία, Μογγολία. Σε μέρη που δεν είναι αγορές, σπείραμε τις αρχές του κορεσμού, της συνδεσιμότητας, των μικρών ηλικιών, κλπ. Στη συνέχεια μπορούμε πραγματικά να προωθήσουμε μεγάλους αριθμούς. Λοιπόν, σκεφτείτε το έτσι: σκεφτείτε το σαν εμβολιασμό παιδιών ενάντια στην άγνοια. Σκεφτείτε το φορητό υπολογιστή ως ένα εμβόλιο. Δεν εμβολιάζετε μερικά παιδιά. Εμβολιάζετε όλα τα παιδιά σε μια περιοχή.
head of the army and the head of the police, and we're dropping off 650 laptops today to children who have no television, no telephone and have been in a community cut off from the rest of the world for the past 40 years. The importance of delivering laptops to this region is connecting kids who have otherwise been unconnected because of the FARC, the guerrillas that started off 40 years ago as a political movement and then became a drug movement. There are one billion children in the world, and 50 percent of them don't have electricity at home or at school. And in some countries -- let me pick Afghanistan -- 75 percent of the little girls don't go to school. And I don't mean that they drop out of school in the third or fourth grade -- they don't go. So in the three years since I talked at TED and showed a prototype, it's gone from an idea to a real laptop. We have half a million laptops today in the hands of children. We have about a quarter of a million in transit to those and other children, and then there are another quarter of a million more that are being ordered at this moment. So, in rough numbers, there are a million laptops. That's smaller than I predicted -- I predicted three to 10 million -- but is still a very large number. In Colombia, we have about 3,000 laptops. It's the Minister of Defense with whom we're working, not the Minister of Education, because it is seen as a strategic defense issue in the sense of liberating these zones that had been completely closed off, in which the people who had been causing, if you will, 40 years' worth of bombings and kidnappings and assassinations lived. And suddenly, the kids have connected laptops. They've leapfrogged. The change is absolutely monumental, because it's not just opening it up, but it's opening it up to the rest of the world. So yes, they're building roads, yes, they're putting in telephone, yes, there will be television. But the kids six to 12 years old are surfing the Internet in Spanish and in local languages, so the children grow up with access to information, with a window into the rest of the world. Before, they were closed off. Interestingly enough, in other countries, it will be the Minister of Finance who sees it as an engine of economic growth. And that engine is going to see the results in 20 years. It's not going to happen, you know, in one year, but it's an important, deeply economic and cultural change that happens through children. Thirty-one countries in total are involved, and in the case of Uruguay, half the children already have them, and by the middle of 2009, every single child in Uruguay will have a laptop -- a little green laptop. Now what are some of the results? Some of the results that go across every single country include teachers saying they have never loved teaching so much, and reading comprehension measured by third parties -- not by us -- skyrockets. Probably the most important thing we see is children teaching parents. They own the laptops. They take them home. And so when I met with three children from the schools, who had traveled all day to come to Bogota, one of the three children brought her mother. And the reason she brought her mother is that this six-year-old child had been teaching her mother how to read and write. Her mother had not gone to primary school. And this is such an inversion, and such a wonderful example of children being the agents of change. So now, in closing, people say, now why laptops? Laptops are a luxury; it's like giving them iPods. No. The reason you want laptops is that the word is education, not laptop. This is an education project, not a laptop project. They need to learn learning. And then, just think -- they can have, let's say, 100 books. In a village, you have 100 laptops, each with a different set of 100 books, and so that village suddenly has 10,000 books. You and I didn't have 10,000 books when we went to primary school. Sometimes school is under a tree, or in many cases, the teacher has only a fifth-grade education, so you need a collaborative model of learning, not just building more schools and training more teachers, which you have to do anyway. So we're once again doing "Give One, Get One." Last year, we ran a "Give One, Get One" program, and it generated over 100,000 laptops that we were then able to give free. And by being a zero-dollar laptop, we can go to countries that can't afford it at all. And that's what we did. We went to Haiti, we went to Rwanda, Afghanistan, Ethiopia, Mongolia. Places that are not markets, seeding it with the principles of saturation, connectivity, low ages, etc. And then we can actually roll out large numbers. So think of it this way: think of it as inoculating children against ignorance. And think of the laptop as a vaccine. You don't vaccinate a few children. You vaccinate all the children in an area.