Βρίσκομαι στο MIT για 44 χρόνια. Παραβρέθηκα στο TED I. Νομίζω πως μόνο άλλος ένας από τους παρευρισκόμενους το έχει κάνει αυτό. Πήγα και σε όλα τα επόμενα TED που έγιναν στη διάρκεια της βασιλείας του Ρίκι. Μίλησα για το τι έκανε το Εργαστήριο Μέσων το οποίο σήμερα αριθμεί σχεδόν 500 άτομα. Αν διαβάσετε τον τύπο, θα δείτε αναφορές ότι την προηγούμενη εβδομάδα παραιτήθηκα. Δεν παραιτήθηκα, απλά σταμάτησα να είμαι πρόεδρος -- το οποίο αποτελεί ένα γελοίο τίτλο, αλλά κάποιος άλλος τον έχει τώρα και ένα από τα πράγματα που μπορείς να κάνεις ως καθηγητής, είναι να παραμείνεις ως καθηγητής. Και τώρα θα ασχοληθώ για το υπόλοιπο της ζωής μου με το One Laptop Per Child με το οποίο ασχολούμαι έτσι κι αλλιώς για τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Έτσι θα σας μιλήσω γι' αυτό και θα χρησιμοποιήσω τα 18 λεπτά μου για να σας πω γιατί το κάνω, πώς το κάνουμε και μετά τι κάνουμε. Και κάποια στιγμή θα σας δείξω πώς μπορεί να μοιάζει ο φορητός υπολογιστής των 100 δολαρίων.
I've been at MIT for 44 years. I went to TED I. There's only one other person here, I think, who did that. All the other TEDs -- and I went to them all, under Ricky's regime -- I talked about what the Media Lab was doing, which today has almost 500 people in it. And if you read the press, last week it actually said I quit the Media Lab. I didn't quit the Media Lab, I stepped down as chairman -- which was a kind of ridiculous title, but someone else has taken it on -- and one of the things you can do as a professor is you stay on as a professor. And I will now do for the rest of my life the One Laptop Per Child, which I've sort of been doing for a year and a half, anyway. So I'm going to tell you about this, use my 18 minutes to tell you why we're doing it, how we're doing it and then what we're doing. And at some point I'll even pass around what the $100 laptop might be like.
Τώρα, ο Κρις μού ζήτησε να μιλήσω για κάποια από τα πιο σημαντικά ζητήματα κι έτσι θα ξεκινήσω με τα τρία που με ώθησαν να ασχοληθώ με αυτό. Το πρώτο είναι μάλλον προφανές. Είναι καταπληκτικό όταν συναντάς έναν αρχηγό κράτους και του λες «Ποια είναι η πιο πολύτιμη πλουτοπαραγωγική πηγή;» Η πρώτη τους απάντηση δε θα είναι «τα παιδιά», αλλά όταν τους το πεις, θα συμφωνήσουν γρήγορα μαζί σου. Κι έτσι αυτό δεν είναι και πολύ δύσκολο. Όλοι συμφωνούν ότι, όποιες κι αν είναι οι λύσεις στα μεγάλα προβλήματα, περιλαμβάνουν την εκπαίδευση, κάποιες φορές είναι μόνο η εκπαίδευση, και ποτέ δε μπορεί να υπάρχουν χωρίς κάποιο είδος εκπαίδευσης. Έτσι, σίγουρα είναι και αυτό κομμάτι του.
I was asked by Chris to talk about some of the big issues, and so I figured I'd start with the three that at least drove me to do this. And the first is pretty obvious. It's amazing when you meet a head of state, and you say, "What is your most precious natural resource?" They will not say "children" at first, and then when you say, "children," they will pretty quickly agree with you. And so that isn't very hard. (Laughter) Everybody agrees that whatever the solutions are to the big problems, they include education, sometimes can be just education and can never be without some element of education. So that's certainly part of it.
Και το τρίτο είναι λιγότερο προφανές. Έχει να κάνει με το ότι όλοι μέσα σε αυτό το δωμάτιο μάθαμε να περπατάμε ή να μιλάμε χωρίς κάποιος να μας διδάξει πώς να μιλάμε ή πώς να περπατάμε, αλλά αλληλεπιδρώντας με το περιβάλλον μας, ζητώντας πράγματα κι έχοντας κάποια αποτελέσματα, ή στέκοντας όρθιοι για να τα φτάσουμε. Κι όμως στην ηλικία των έξι ετών, μας είπαν να σταματήσουμε να μαθαίνουμε έτσι και ότι κάθε διαδικασία μάθησης από εκεί και ύστερα θα συνέβαινε μέσω διδασκαλίας, είτε από ανθρώπους που στέκονται, όπως εγώ, είτε από ένα βιβλίο, είτε από οτιδήποτε. Αλλά ήταν κυρίως μέσω διδασκαλίας. Κι ένα από τα πράγματα που γενικά έχουν προσφέρει οι υπολογιστές στη διαδικασία της μάθησης είναι ότι τώρα περιλαμβάνει ένα είδος μάθησης που μοιάζει λίγο με το περπάτημα ή την ομιλία, με τη λογική ότι κατά βάση καθοδηγείται από τον ίδιο το μαθητή.
And the third is a little bit less obvious. And that is that we all in this room learned how to walk, how to talk, not by being taught how to talk, or taught how to walk, but by interacting with the world, by having certain results as a consequence of being able to ask for something, or being able to stand up and reach it. Whereas at about the age six, we were told to stop learning that way, and that all learning from then on would happen through teaching, whether it's people standing up, like I'm doing now, or a book, or something. But it was really through teaching. And one of the things in general that computers have provided to learning is that it now includes a kind of learning which is a little bit more like walking and talking, in the sense that a lot of it is driven by the learner himself or herself.
Έτσι, με βάση αυτές τις αρχές, κάποιοι μπορεί να γνωρίζετε τον Σέιμουρ Πάπερτ. Γυρίζω πίσω στο 1982, όταν δουλεύαμε στη Σενεγάλη. Επειδή κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο φορητός υπολογιστής των 100 δολαρίων ξεκίνησε μόλις πέρυσι, ή πριν δύο χρόνια, ή ότι ξαφνικά χτυπηθήκαμε από κεραυνό. Ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν, και μάλιστα στη δεκαετία του 60. Και τώρα βρισκόμαστε στη δεκαετία του 80. Ο Στιβ Τζομπς μάς είχε δώσει κάποιους φορητούς υπολογιστές και βρισκόμασταν στη Σενεγάλη. Αυτό δε συνεχίστηκε σε μεγάλη κλίμακα, αλλά τουλάχιστον έφερε υπολογιστές στις αναπτυσσόμενες χώρες και σύντομα μάθαμε ότι εκείνα τα παιδιά, αν και τα Αγγλικά δεν ήταν η γλώσσα που μιλούσαν, και ελάχιστα χρησιμοποιούσαν το Λατινικό αλφάβητο, μπορούσαν να κολυμπήσουν σαν ψάρια και να παίξουν με τους υπολογιστές σαν να ήταν πιάνο.
So with those as the principles -- some of you may know Seymour Papert. This is back in 1982, when we were working in Senegal. Because some people think that the $100 laptop just happened a year ago, or two years ago, or we were struck by lightning -- this actually has gone back a long time, and in fact, back to the '60s. Here we're in the '80s. Steve Jobs had given us some laptops. We were in Senegal. It didn't scale but it at least was bringing computers to developing countries and learning pretty quickly that these kids, even though English wasn't their language, the Latin alphabet barely was their language, but they could just swim like fish. They could play these like pianos.
Σχετικά πιο πρόσφατα, άρχισα να ασχολούμαι προσωπικά. Και υπάρχουν δύο σχετικά ανέκδοτα, το ένα ήταν στην Καμπότζη, σε ένα χωριό χωρίς ηλεκτρισμό, χωρίς νερό, χωρίς τηλεόραση ή τηλέφωνο αλλά που τώρα διαθέτει ευρυζωνικό Internet. Και για αυτά τα παιδιά, η πρώτη τους Αγγλική λέξη είναι "Google", και γνωρίζουν μόνο το Skype. Δεν έχουν ιδέα τι θα πει τηλεφωνία. Εντάξει, απλά χρησιμοποιούν το Skype. Και πάνε σπίτι το βράδι κι έχουν ευρυζωνική σύνδεση σε μια καλύβα που δεν έχει ηλεκτρικό ρεύμα. Οι γονείς ενθουσιάζονται, γιατί όταν ανοίγουν τους φορητούς υπολογιστές αυτοί είναι η πιο έντονη φωτεινή πηγή στο σπίτι. Και μιλώντας για το σημείο όπου μπλέκεται η πραγματικότητα με τις μεταφορές, αυτό είναι το πραγματικό σχολείο.
A little bit more recently, I got involved personally. And these are two anecdotes -- one was in Cambodia, in a village that has no electricity, no water, no television, no telephone, but has broadband Internet now. And these kids, their first English word is "Google" and they only know Skype. They've never heard of telephony. They just use Skype. And they go home at night -- they've got a broadband connection in a hut that doesn't have electricity. The parents love it, because when they open up the laptops, it's the brightest light source in the house. And talk about where metaphors and reality mix -- this is the actual school.
Παράλληλα με αυτό, ο Seymour Papert έπεισε τον κυβερνήτη του Maine να ψηφίσει νόμο για τη διανομή ενός φορητού υπολογιστή σε κάθε παιδί το 2002. Εκείνη την περίοδο, μπορώ να πω ότι 80% των δασκάλων ήταν ας πούμε, δύσπιστοι. Πραγματικά, ήταν εναντίον. Και προτιμούσαν να χρησιμοποιηθούν τα χρήματα για υψηλότερους μισθούς, περισσότερα σχολεία, οτιδήποτε άλλο. Και τώρα, τριάμιση χρόνια αργότερα, τι λέτε πώς γίνεται; Αναφέρουν πέντε πράγματα. Οι κοπάνες σχεδόν μηδενίστηκαν, υπάρχει συμμετοχή στις συναντήσεις γονιών και δασκάλων, στις οποίες δεν πήγαινε κανείς και τώρα πηγαίνουν σχεδόν όλοι, μείωση στα ζητήματα πειθαρχίας, βελτίωση της συμμετοχής των μαθητών. Οι δάσκαλοι λένε ότι τώρα η διδασκαλία είναι ευχάριστη και τα παιδιά είναι απασχολημένα. Έχουν φορητούς υπολογιστές. Και το πέμπτο, που μου προκαλεί το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, είναι ότι οι εξυπηρετητές πρέπει να μένουν εκτός λειτουργίας κάποιες νυχτερινές ώρες γιατί οι δάσκαλοι λαμβάνουν πάρα πολλά ηλεκτρονικά μηνύματα από τα παιδιά που ζητούν βοήθεια για τα μαθήματα.
In parallel with this, Seymour Papert got the governor of Maine to legislate one laptop per child in the year 2002. Now at the time, I think it's fair to say that 80 percent of the teachers were -- let me say, apprehensive. Really, they were actually against it. And they really preferred that the money would be used for higher salaries, more schools, whatever. And now, three and a half years later, guess what? They're reporting five things: drop of truancy to almost zero, attending parent-teacher meetings -- which nobody did and now almost everybody does -- drop in discipline problems, increase in student participation. Teachers are now saying it's kind of fun to teach. Kids are engaged -- they have laptops! -- and then the fifth, which interests me the most, is that the servers have to be turned off at certain times at night because the teachers are getting too much email from the kids asking them for help.
Έτσι όταν βλέπεις αυτό το φαινόμενο, δεν είναι κάτι που πρέπει να βάλεις σε δοκιμή. 'Έχουν παρέλθει οι μέρες των πιλοτικών έργων, όταν οι άνθρωποι λένε, "Θα ήθελα να το εφαρμόσω αυτό σε τρεις ή τέσσερις χιλιάδες στη χώρα μου και να δω πώς θα πάει." Παρατήστε με. Πήγαινε στο τέλος της ουράς και θα το κάνει κάποιος άλλος, κι όταν καταλάνεις πώς αυτό δουλεύει, μπορείς να το κάνεις κι εσύ. Κι αυτό είναι αυτό που κάνουμε. (Γέλια) (Χειροκροτήματα)
So when you see that kind of thing -- this is not something that you have to test. The days of pilot projects are over, when people say, "We'd like to do three or four thousand in our country to see how it works." Screw you. Go to the back of the line and someone else will do it, and then when you figure out that this works, you can join as well. And this is what we're doing. (Laughter) (Applause)
Έτσι, το One Laptop Per Child δημιουργήθηκε πριν ενάμιση χρόνο. Είναι μια μη κερδοσκοπική ένωση, που συνέλεξε περίπου 20 εκατομμύρια δολάρια για να το δημιουργήσει και να το παράγει μαζικά. Η κλίμακα είναι ιδιαίτερα σημαντική. Και όχι απλά επειδή μπορείς να αγοράσεις τα τμήματά του σε χαμηλότερη τιμή, ΟΚ; Είναι επειδή μπορείς να πας σε έναν κατασκευαστή και δε θα αναφέρω το όνομα αλλά θέλαμε μια μικρή οθόνη, χωρίς τέλεια ομοιομορφία χρώματος, μπορεί να της λείπουν ένα ή δυό pixel και δε χρειάζεται να είναι ιδιαίτερα φωτεινή. Και αυτός ο κατασκευαστής είπε «Ξέρεις, δε μας ενδιαφέρει αυτό. Μας ενδιαφέρει το καθιστικό. Μας ενδιαφέρει η ομοιομορφία του χρώματος. Μας ενδιαφέρουν οι μεγάλες, φωτεινές οθόνες. Δεν είστε τμήμα του στρατηγικού μας σχεδιασμού». Και είπα «Λοιπόν, κρίμα, γιατί χρειαζόμαστε 100 εκατομμύρια κομμάτια το χρόνο». Και αυτοί είπαν «Εντάξει, ίσως μπορούμε να γίνουμε κομμάτι του στρατηγικού σας πλάνου». Γι' αυτό η κλίμακα είναι σημαντική. Και γι' αυτό δε θα το ξεκινήσουμε χωρίς 5 ως 10 εκατομμύρια κομμάτια στην πρώτη διανομή. Και η ιδέα είναι να ξεκινήσουμε σε τέτοια κλίματα που η κλίμακα η ίδια θα χαμηλώσει τις τιμές, και γι'αυτό τους είπα 7 ως 10 εκατομμύρια εκεί. Και το κάνουμε χωρίς ομάδα πωλήσεων ή προώθησης. Εννοώ ότι βλέπετε μπροστά σας ποια είναι η ομάδα πωλήσεων και προώθησης. Θα το κάνουμε πηγαίνοντας σε επτά μεγάλες χώρες και κλείνοντας συμφωνίες για την έναρξη και οι άλλες μπορούν να ακολουθήσουν. Έχουμε συνεταίρους - δεν είναι δύσκολο να μαντέψετε ότι η Google είναι ένας και οι υπόλοιποι είναι υπό συζήτηση. Αυτό έχει προβληθεί ιδιαίτερα στον τύπο. Είναι η αποκαλούμενη «Πράσινη Μηχανή» που εισαγάγαμε με τον Κόφι Ανάν το Νοέμβριο στην Παγκόσμια Σύνοδο Κορυφής στην Τυνισία.
So, One Laptop Per Child was formed about a year and a half ago. It's a nonprofit association. It raised about 20 million dollars to do the engineering to just get this built, and then have it produced afterwards. Scale is truly important. And it's not important because you can buy components at a lower price, OK? It's because you can go to a manufacturer -- and I will leave the name out -- but we wanted a small display, doesn't have to have perfect color uniformity. It can even have a pixel or two missing. It doesn't have to be that bright. And this particular manufacturer said, "We're not interested in that. We're interested in the living room. We're interested in perfect color uniformity. We're interested in big displays, bright displays. You're not part of our strategic plan." And I said, "That's kind of too bad, because we need 100 million units a year." (Laughter) And they said, "Oh, well, maybe we could become part of your strategic plan." And that's why scale counts. And that's why we will not launch this without five to 10 million units in the first run. And the idea is to launch with enough scale that the scale itself helps bring the price down, and that's why I said seven to 10 million there. And we're doing it without a sales-and-marketing team. I mean, you're looking at the sales-and-marketing team. We will do it by going to seven large countries and getting them to agree and launch it, and then the others can follow. We have partners. It's not hard to guess Google would be one. The others are all playing to pending. And this has been in the press a great deal. It's the so-called Green Machine that we introduced with Kofi Annan
Μόλις κάποιος αρχίζει να το μελετάει, θα πει ότι είναι απλά ένα έργο για φορητούς υπολογιστές.
in November at the World Summit that was held in Tunisia.
Λοιπόν δεν είναι ένα έργο για φορητούς υπολογιστές. Είναι ένα έργο εκπαίδευσης. Και το διασκεδαστικό κομμάτι, αυτό στο οποίο συγκεντρώνομαι -- Λέω στους ανθρώπους ότι παλιότερα ήμουν ένας γλόμπος, αλλά τώρα είμαι ένα laser. Απλά, θα καταφέρω να το φτιάξω, και στην πράξη δεν είναι και τόσο δύσκολο. Γιατί τα οικονομικά στοιχεία των φορητών υπολογιστών είναι τα εξής: Λέω πως είναι 50%, αλλά είναι μάλλον 60 60% του κόστους είναι για πωλήσεις, προώθηση, διανομή και κέρδος. Εμείς δεν έχουμε τίποτα από αυτά, ΟΚ; Δεν υπάρχουν αυτά τα νούμερα στο κόστος μας. Γιατί, πάνω απ'όλα, το πουλάμε σε τιμή κόστους και οι κυβερνήσεις το διανέμουν. Διανέμεται στα σχολεία σαν ένα σχολικό βιβλίο. Έτσι αυτό το κομμάτι εξαφανίζεται κι έχεις την οθόνη και όλα τα υπόλοιπα. Χοντρικά, η οθόνη σε ένα φορητό υπολογιστή κοστίζει 10 δολάρια ανά ίντσα διαγωνίου. Αυτό μπορεί να πέσει στα 8 ή στα 7, αλλά δεν πρόκειται να πέσει στα 2 ή στο ενάμισι, εκτός αν κάνουμε κάτι πολύ έξυπνο. Είναι το υπόλοιπο, αυτό το καφέ κουτί, που είναι εκπληκτικό, γιατί το υπόλοιπο του φορητού υπολογιστή ασχολείται με το ίδιο. Είναι σαν ένα παχύσαρκο άτομο που πρέπει να χρησιμοποιήσει την περισσότερη από την ενέργειά του για να κινηθεί, ΟΚ;
Now once people start looking at this, they say, "Ah, this is a laptop project." Well, no, it's not a laptop project. It's an education project. And the fun part -- and I'm quite focused on it -- I tell people I used to be a light bulb, but now I'm a laser -- I'm just going to get that thing built, and it turns out it's not so hard. Because laptop economics are the following: I say 50 percent here -- it's more like 60, 60 percent of the cost of your laptop is sales, marketing, distribution and profit. Now we have none of those, OK? None of those figure into our cost, because first of all, we sell it at cost, and the governments distribute it. It gets distributed to the school system like a textbook. So that piece disappears. Then you have display and everything else. Now the display on your laptop costs, in rough numbers, 10 dollars a diagonal inch. That can drop to eight; it can drop to seven but it's not going to drop to two, or to one and a half, unless we do some pretty clever things. It's the rest -- that little brown box -- that is pretty fascinating, because the rest of your laptop is devoted to itself. It's a little bit like an obese person having to use most of their energy to move their obesity.
(Laughter)
Και σήμερα έχουμε μια απίστευτη κατάσταση. ΟΚ, χρησιμοποιώ φορητούς υπολογιστές από τότε που πρωτοδημιουργήθηκαν. Και ο φορητός μου τρέχει πιο αργά, λιγότερο αξιόπιστα και λιγότερο ευχάριστα από το παρελθόν. Και φέτος είναι ακόμα χειρότερα. Οι άνθρωποι χειροκροτούν, κάποιες φορές όρθιοι και λέω,
And we have a situation today which is incredible. I've been using laptops since their inception. And my laptop runs slower, less reliably and less pleasantly than it ever has before. And this year is worse.
(Applause)
«Τι στο καλό συμβαίνει με σας; Γιατί όλοι καθόμαστε;» Και κάποιος, που θα μείνει ανώνυμος, αποκάλεσε το φορητό μας υπολογιστή gadget. Και είπα, Θεέ μου, ο φορητός μας θα ξεπουλήσει. Όταν τον ανοίγεις, θα ακούγεται ένα «μπινγκ» και θα είναι έτοιμο, θα μπορείς να το χρησιμοποιήσεις. Θα είναι όπως το 1985, όταν αγόρασες έναν Apple Macintosh 512. Δούλευε πραγματικά καλά. Και από τότε τα πράγματα χειροτερεύουν.
People clap, sometimes you even get standing ovations, and I say, "What the hell's wrong with you? Why are we all sitting there?" And somebody -- to remain nameless -- called our laptop a "gadget" recently. And I said, "God, our laptop's going to go like a bat out of hell. When you open it up, it's going to go 'bing.'" It'll be on. It'll be just like it was in 1985, when you bought an Apple Macintosh 512. It worked really well.
Όλοι ρωτούν συνέχεια τι είναι. Να τι είναι. Τα δύο πιο αξιοσημείωτα κομμάτια είναι ότι θα αποτελεί ένα δίκτυο, κι έτσι όταν τα παιδιά ανοίγουν το φορητό τους, όλα θα γίνονται τμήμα του δικτύου, και μετά απλά χρειάζονται ένα - δύο σημεία τοπικής δικτύωσης. Μπορείς να εξυπηρετήσεις δύο χιλιάδες παιδιά με δύο megabytes. Έτσι μπορείς πραγματικά να τα φέρεις σε ένα χωριό, και να χωριά να δικτυωθούν και να το κάνεις πραγματικά καλά.
And we've been going steadily downhill. Now, people ask all the time what it is. That's what it is. The two pieces that are probably notable: it'll be a mesh network, so when the kids open up their laptops, they all become a network, and then just need one or two points of backhaul. You can serve a couple of thousand kids with two megabits. So you really can bring into a village, and then the villages can connect themselves, and you really can do it quite well.
Η οθόνη διπλής χρήσης - η ιδέα του να έχεις μιας οθόνη που δουλεύει και σε εξωτερικό χώρο - δεν είναι διασκεδαστικό να χρησιμοποιείς το κινητό σου στη λιακάδα; Λοιπόν, δε μπορείς να το δεις καν. Κι ένας από τους λίγους για τους οποίους δε μπορείς να το δεις είναι επειδή χρησιμοποιεί οπίσθιο φωτισμό την περισσότερη ώρα, τα περισσότερα κινητά τηλέφωνα. Αυτό που κάνουμε είναι να δημιουργούμε μια οθόνη οπίσθιας και εμπρόσθιας προβολής. Και θα δούμε αν θα ρυθμίζεται χειροκίνητα ή μέσω λογισμικού. Αλλά στην οπίσθια προβολή θα είναι έγχρωμη και στην οπίσθια ασπρόμαυρη με τριπλάσια ανάλυση.
The dual mode display -- the idea is to have a display that both works outdoors -- isn't it fun using your cell phone outdoors in the sunlight? Well, you can't see it. And one of the reasons you can't see it is because it's backlighting most of the time, most cell phones. Now, what we're doing is, we're doing one that will be both frontlit and backlit. And whether you manually switch it or you do it in the software is to be seen. But when it's backlit, it's color. And when it's frontlit, it's black and white
Αν τα έχουμε ξεκαθαρίσει όλα; Όχι.
at three times the resolution.
Αυτός είναι ο λόγος που πολλοί από τους ανθρώπους μας έχουν μετακομίσει στην Ταιβάν. Και σε περίπου 30 μέρες θα γνωρίζουμε αν αυτό λειτουργεί. Το πιο σημαντικό μάλλον θέμα είναι ότι τα παιδιά θα μπορούν να κάνουν τη συντήρηση. Κι αυτό είναι πάλι κάτι που ο κόσμος δεν πιστεύει, αλλά πραγματικά πιστεύω ότι ισχύει. Αυτός είναι ο υπολογιστής που δείξαμε στην Τύνιδα και είναι στην κατεύθυνση προς την οποία θα πάμε. Και είναι κάτι που δεν πίστευα ότι είναι εφικτό. Θα το περάσω αυτό γύρω. Αυτό είναι ένα σχέδιο, ΟΚ; Είναι απλά ένα σχεδιαστικό ομοίωμα για να παίξετε με αυτό. Είναι καθαρά ένα μοντέλο. Αυτό που δουλεύει είναι στο MIT. Θα το δώσω σε αυτόν τον ωραίο κύριο. Και μπορεί να αποφασίσει αν θα πάει προς τα αριστερά ή --- Συγνώμη, ξέχασα ότι έχουμε ταυτόχρονη μετάδοση! ΟΚ, τότε θα πάμε όπου πάει η κάμερα -- Σωστά! Ευχαριστώ, Chris.
Is it all worked out? No. That's why a lot of our people are more or less living in Taiwan right now. And in about 30 days, we'll know for sure whether this works. Probably the most important piece there is that the kids really can do the maintenance. And this is again something that people don't believe, but I really think it's quite true. That's the machine we showed in Tunis. This is more the direction that we're going to go. And it's something that we didn't think was possible. Now, I'm going to pass this around. This isn't a design, OK? So this is just a mechanical engineering sort of embodiment of it for you to play with. And it's clearly just a model. The working one is at MIT. I'm going to pass it to this handsome gentleman. At least you can decide whether it goes left or -- Chris Anderson: Before you do it, for the people down in simulcast -- Nicholas Negroponte: Sorry! I forgot. CA: Just show it off a bit.
Η ιδέα ήταν ότι δε θα είναι απλά ένας φορητός υπολογιστής, αλλά ότι θα μπορούσε να μετασχηματιστεί σε ένα ηλεκτρονικό βιβλίο. Έτσι είναι ένα είδος ηλεκτρονικού βιβλίου. Όπως είναι εδώ, μπορείς να πας σε εξωτερικό χώρο, είναι ασπρόμαυρο. Λείπουν τα πλήκτρα για παιχνίδια, αλλά θα είναι ακόμα μια παιχνιδομηχανή, ένα ηλεκτρονικό βιβλίο. Στήσε το έτσι και είναι τηλεόραση. Και λοιπά, και λοιπά -- είμαστε εντάξει για την ταυτόχρονη μετάδοση; ΟΚ, συγνώμη. Θα αφήσω το Jim να αποφασίσει που θα το στείλει μετά. ΟΚ.
So wherever the camera is -- OK, good point. Thank you, Chris. The idea was that it would be not only a laptop, but that it could transform into an electronic book. So it's sort of an electronic book. This is where when you go outside, it's in black and white. The games buttons are missing, but it'll also be a games machine, book machine. Set it up this way, and it's a television set. Etc., etc. -- is that enough for simulcast? OK, sorry. I'll let Jim decide which way to send it afterwards.
Επτά χώρες. (Γέλια) Λέω ίσως για τη Μασσαχουσέτη, γιατί θα πρέπει να υποβάλλουν προσφορά. Είναι υποχρεωμένοι από το νόμο να υποβάλλουν προσφορά, κλπ. Κι έτσι δε μπορώ να τους κατονομάσω. Στις άλλες περιπτώσεις, δε χρειάζεται να υποβάλλουν προσφορές. Απλά αποφασίζουν. Είναι σε κάθε περίπτωση, η κεντρική κυβέρνηση. Είνα αγχωτικό, γιατί πολλοί λένε, "Ας το κάνουμε σε επίπεδο πολιτείας". Γιατί, βέβαια, οι πολιτείες είναι πιο ευέλικτες από ότι οι κεντρικές κυβερνήσεις, λόγω μεγέθους. Και παρ'όλα αυτά, μετράμε. Συνεργαζόμαστε με τις κεντρικές κυβερνήσεις, συνεργαζόμαστε με τα υπουργεία Παιδείας. Κι αν κοιτάξεις στις κυβερνήσεις ανά τον κόσμο, τα υπουργεία Παιδείας τείνουν να είναι τα πιο συντηρητικά, και αυτά με τους υψηλότερους μισθούς. Όλοι νομίζουν ότι ξέρουν από εκπαίδευση, και ένα τμήμα του πολιτισμού περιλαμβάνεται σε αυτό. Είναι πραγματικά δύσκολο. Κι έτσι είναι σίγουρα ο δύσκολος δρόμος. Αν κοιτάξεις τις χώρες, έχουν μεγάλη γεωγραφική και πολιτισμική διασπορά.
OK. Seven countries. (Laughter) I say "maybe" for Massachusetts, because they actually have to do a bid. By law you've got to bid, and so on and so forth. So I can't quite name them. In the other cases, they don't have to do bids. They can decide -- it's the federal government in each case. It's kind of agonizing, because a lot of people say, "Let's do it at the state level," because states are more nimble than the feds, just because of size. And yet we count. We're really dealing with the federal government. We're really dealing with ministries of education. And if you look at governments around the world, ministries of education tend to be the most conservative, and also the ones that have huge payrolls. Everybody thinks they know about education, a lot of culture is built into it as well. It's really hard. And so it's certainly the hard road. If you look at the countries, they're pretty geoculturally distributed.
Έχουν συμφωνήσει όλες; Όχι ολοκληρωτικά. Μάλλον η Ταϊλάνδη, η Βραζιλία και η Νιγηρία είναι οι τρεις πιο ενεργές και πιο κοντά στη συμφωνία. Επίτηδες δεν υπογράφουμε τίποτα με κανέναν μέχρι να έχουμε αυτούς που δουλεύουν. Κι επειδή επισκέπτομαι καθεμιά από αυτές τις χώρες τουλάχιστον κάθε τρεις μήνες, κάνω το γύρο του κόσμου κάθε τρεις εβδομάδες. Αυτό είναι το πρόγραμμα, και γράφω στο τέλος ότι μπορεί να δώσουμε μερικά δωρεάν σε δύο χρόνια σε αυτήν τη συνάντηση. Όλοι λένε ότι είναι ένας φορητός 100 δολαρίων, δε μπορείτε να το κάνετε. Λοιπόν, δε μπορούμε. Μάλλον φτάνουμε στα 135, για αρχή, και μετά μειώνουμε την τιμή. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί τόσα προϊόντα φτάνουν στην αγορά σε κάποια τιμή και μετά αυτή αυξάνεται. Είναι κάτι σαν προσφορά γνωριμίας και μόλις αρχίσει να φαίνεται ενδιαφέρον, δεν υπάρχουν τα χρήματα ή δε μπορεί να κλιμακωθεί. Ο στόχος μας είναι για 50 δολάρια το 2010.
Have they all agreed? No, not completely. Probably Thailand, Brazil and Nigeria are the three that are the most active and most agreed. We're purposely not signing anything with anybody until we actually have the working ones. And since I visit each one of those countries within at least every three months, I'm just going around the world every three weeks. Here's sort of the schedule and I put at the bottom we might give some away free in two years at this meeting. Everybody says it's a $100 laptop -- you can't do it. Well, guess what, we're not. We're coming in probably at 135, to start, then drift down. And that's very important, because so many things hit the market at a price and then drift up. It's kind of the loss leader, and then as soon as it looks interesting, it can't be afforded, or it can't be scaled out.
Ο παράλληλος ανταγωνισμός είναι μια σημαντική παράμετρος. Και ένας από τους τρόπους - απλά ένας -
So we're targeting 50 dollars in 2010.
αλλά ένας από τους τρόπους να βοηθήσουμε στον πρόβλημα του παράλληλου ανταγωνισμού είναι να κάνουμε κάτι ιδιαίτερα μοναδικό. Είναι λίγο σαν το ότι αυτοκίνητα -- χιλιάδες αυτοκίνητα κλέβονται κάθε μέρα στις Η.Π.Α., αλλά κανένα φορτηγό ταχυδρομείου. ΟΚ. Και γιατί;
The gray market's a big issue. And one of the ways -- just one -- but one of the ways to help in the case of the gray market is to make something that is so utterly unique -- It's a little bit like the fact that automobiles -- thousands of automobiles are stolen every day in the United States. Not one single post-office truck is stolen.
Γιατί δεν υπάρχει αγορά για τέτοια φορτηγά. Μοιάζει με φορτηγό ταχυδρομείου. Μπορείς να το βάψεις με σπρέι, μπορείς να κάνεις ό,τι θες. Έμαθα πρόσφατα ότι στη Νότια Αφρική δεν κλέβουν κανένα λευκό Volvo. Κανένα. Τελεία και παύλα. Κι έτσι θέλουμε να το κάνουμε σαν ένα λευκό Volvo.
(Laughter) And why? Because there's no market for post-office trucks. It looks like a post-office truck. You can spray paint it. You can do anything you want. I just learned recently: in South Africa, no white Volvos are stolen. Period. None. Zero. So we want to make it very much like a white Volvo.
Κάθε κυβέρνηση έχει μια ομάδα δράσης. Αυτό είναι μάλλον λιγότερο ενδιαφέρον, αλλά προσπαθούμε να πείσουμε τις κυβερνήσεις να συνεργασούν κι αυτό δεν είναι εύκολο. Στα οικονομικά στοιχεία, ξεκινάμε με τις κεντρικές κυβερνήσεις, και μετά πάμε σε άλλα -- που μπορεί να είναι η χρηματοδότηση παιδιού προς παιδί, όπου ένα παιδί σε αυτήν τη χώρα αγοράζει έναν υπολογιστή για ένα παιδί στον αναπτυσσόμενο κόσμο, ίσως του ίδιου φύλου, ίσως της ίδιας ηλικίας. Ένας θείος δίνει στο ανίψι του έναν σαν δώρο γενεθλίων. Υπάρχουν τόσα πράγματα που μπορούν να γίνουν και θα είναι πολύ πολύ συναρπαστικά.
Each government has a task force. This perhaps is less interesting, but we're trying to get the governments to all work together and it's not easy. The economics of this is to start with the federal governments and then later, to subsequently go to other -- whether it's child-to-child funding, so a child in this country buys one for a child in the developing world, maybe of the same gender, maybe of the same age. An uncle gives a niece or a nephew that as a birthday present. I mean, there are all sorts of things that will happen, and they'll be very, very exciting.
Και όλοι λένε, κι εγώ λέω, είναι ένα έργο εκπαίδευσης - δίνουμε και το λογισμικό; Η απάντηση είναι ότι το σύστημα σίγουρα διαθέτει λογισμικό, αλλά όχι, δε διανέμουμε και το εκπαιδευτικό περιεχόμενο. Αυτό γίνεται στις χώρες. Αλλά πιστεύουμε στη δημιουργικότητα. Και σίγουρα πιστεύουμε ότι μαθαίνεις στην πράξη, και όλα, από τη Logo που ξεκίνησε το 1968, ως τα πιο σύγχρονα σαν το Scratch, αν το έχετε ακούσει, είναι σίγουρα τμήμα του. Αυτή είναι η πρώτη δημόσια παρουσίαση.
And everybody says -- I say -- it's an education project. Are we providing the software? The answer is: The system certainly has software, but no, we're not providing the education content. That is really done in the countries. But we are certainly constructionists. And we certainly believe in learning by doing and everything from Logo, which was started in 1968, to more modern things, like Scratch, if you've ever even heard of it, are very, very much part of it. And that's the rollout.
Ονειρευόμαστε; Είναι πραγματικό; Είναι σίγουρα πραγματικό. Η μόνη κριτική, και οι άνθρωποι δε θέλουν πραγματικά να το κριτικάρουν, επειδή είναι μια ανθρωπιστική προσπάθεια, είναι μια μη κερδοσκοπική προσπάθεια, και είναι λίγο χαζό να το κριτικάρεις. Αλλά το ένα πράγμα που θα μπορούσε κάποιος να κριτικάρει ήταν, ότι είναι καλή ιδέα, αλλά αυτοί οι τύποι δε μπορούν να το κάνουν. Και θα εννοούσαν ότι αυτοί εδώ, οι καθηγητές κλπ δε θα μπορούσαν να το κάνουν ή ότι δεν είναι δυνατόν. Λοιπόν, στις 12 Δεκεμβρίου, μια εταιρία με το όνομα Quanta συμφώνησε να το φτιάξει, και επειδή φτιάχνουν περίπου το ένα τρίτο όλων των φορητών υπολογιστών στον πλανήτη, η ερώτηση εξαφανίστηκε. Έτσι, το θέμα δεν είναι αν θα γίνει. Θα γίνει. Κι αν ξεκινήσει στα 138 δολάρια, τι έγινε; Αν αργήσει έξι μήνες, τι έγινε; Είναι μια πολύ ομαλή προσγείωση. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
Are we dreaming? Is this real? It actually is real. The only criticism, and people really don't want to criticize this, because it is a humanitarian effort, a nonprofit effort and to criticize it is a little bit stupid, actually. (Laughter) But the one thing that people could criticize was, "Great idea, but these guys can't do it." And that could either mean these guys, professors and so on couldn't do it, or that it's not possible. Well, on December 12, a company called Quanta agreed to build it, and since they make about one-third of all the laptops on the planet today, that question disappeared. So it's not a matter of whether it's going to happen. It is going to happen. And if it comes out at 138 dollars, so what? If it comes out six months late, so what? That's a pretty soft landing. Thank you.