For me, this story begins about 15 years ago, when I was a hospice doctor at the University of Chicago. And I was taking care of people who were dying and their families in the South Side of Chicago. And I was observing what happened to people and their families over the course of their terminal illness. And in my lab, I was studying the widower effect, which is a very old idea in the social sciences, going back 150 years, known as "dying of a broken heart." So, when I die, my wife's risk of death can double, for instance, in the first year. And I had gone to take care of one particular patient, a woman who was dying of dementia. And in this case, unlike this couple, she was being cared for by her daughter. And the daughter was exhausted from caring for her mother. And the daughter's husband, he also was sick from his wife's exhaustion. And I was driving home one day, and I get a phone call from the husband's friend, calling me because he was depressed about what was happening to his friend. So here I get this call from this random guy that's having an experience that's being influenced by people at some social distance.
Ինձ համար այս պատմությունը սկիզբ է առել տասնհինգ տարի առաջ, երբ ես աշխատում էի Չիկագոյի համալսարանի պանդխտանոցում որպես բժիշկ: Ես հոգ էի տանում մահամերձ մարդկանց և նրանց ընտանիքիների համար, ովքեր ապրում էին Չիկագոյի հարավային մասում: Եվ ես ուսումնասիրում էի, թե ինչ է տեղի ունենում մարդկանց և նրանց ընտանիքների հետ իրենց մահացու հիվանդության ընթացքում: Եվ իմ փորձասենյակում, ուսումնասիրում էի «այրիների» էֆեկտը, որը բավական հին գաղափար է հասարակական գիտությունների ոլորտում, իր արմատներով հետ է գնում 150 տարի, և հայտնի է որպես «մահ կոտրված սրտից»: Այսպես, երբ ես մահանամ, իմ կնոջ մահանալու հավանականությունը կկրկնապատկվի, օրինակ, մեկ տարվա ընթացքում: Եվ ես սկսեցի հոգ տանել մեկ հիվանդի համար, որը խենթությունից մահացող մի կին էր: Եվ այս դեպքում, ի տարբերություն այս զույգի, նրան խնամում էր իր աղջիկը: Եվ աղջիկն արդեն ուժասպառ էր եղել մորը խնամելուց Եվ այդ աղջկա ամուսինը նույնպես հոգնել էր իր կնոջ տառապանքներից: Եվ մի օր տուն գնալու ճանապարհին ես ստանում եմ մի հեռախոսազանգ ամուսնու ընկերոջ կողմից, նա զանգահարում էր, քանի որ շատ անհանգիստ էր իր ընկերոջ համար: Եվ ահա ես ստանում եմ մի զանգ պատահական տղայից, որն ունի այս փորձը, որի վրա ազդում են մարդիկ սոցիալական որոշ հեռավորությունից:
And so I suddenly realized two very simple things: First, the widowhood effect was not restricted to husbands and wives. And second, it was not restricted to pairs of people. And I started to see the world in a whole new way, like pairs of people connected to each other. And then I realized that these individuals would be connected into foursomes with other pairs of people nearby. And then, in fact, these people were embedded in other sorts of relationships: marriage and spousal and friendship and other sorts of ties. And that, in fact, these connections were vast and that we were all embedded in this broad set of connections with each other. So I started to see the world in a completely new way and I became obsessed with this. I became obsessed with how it might be that we're embedded in these social networks, and how they affect our lives. So, social networks are these intricate things of beauty, and they're so elaborate and so complex and so ubiquitous, in fact, that one has to ask what purpose they serve. Why are we embedded in social networks? I mean, how do they form? How do they operate? And how do they effect us?
Եվ հանկարծ ես հասկացա երկու պարզ բան: Առաջինը` «այրիների» էֆեկտը չի սահմանափակվում ամուսիններով: Երկրորդ` այն չի սահմանափակվում երկու անձանցով: Եվ ես սկսեցի աշխարհը տեսնել ամբողջովին այլ կերպ, որպես զույգեր, որոնք կապված են միմյանց: Ապա ես հասկացա, որ այս անհատները կապված են մեկ այլ զույգի հետ: Եվ, ի վերջո, մարդիկ ներգրավված են այլ տեսակի հարաբերությունների մեջ, ամուսնական և սիրային, ընկերական և այլն: Եվ իրականում այս կապերը մեծաքանակ են և մենք բոլորս ներգրավված ենք միմյանց միջև գտնվող բազում կապերում: Այսպիսով, ես սկսեցի նայել կյանքին ամբողջապես նոր ձևով, և կլանվեցի դրանով: Ես սկսեցի տարվել հարցերով, թե ինչու ենք մենք ընդգրկվել այդպիսի սոցիալական ցանցերում և ինչպես են դրանք ազդում մեր կյանքի վրա: Սոցիալական ցանցերը հանդիսանում են այնքան խրթին և գեղեցիկ, նրանք այնքան խառն ու բարդ են նախագծված, և միևնույն ժամանակ այնքան տարածված են, որ հարց է առաջանում. ի՞նչ նպատակի են նրանք ծառայում: Ինչու՞ ենք մենք ներգրավվում սոցիալական ցանցերում: Ի նկատի ունեմ, ինչպե՞ս են նրանք ստեղծվում: Ինչպե՞ս են նրանք աշխատում: Եվ ինչպե՞ս են նրանք ազդում մեր վրա:
So my first topic with respect to this, was not death, but obesity. It had become trendy to speak about the "obesity epidemic." And, along with my collaborator, James Fowler, we began to wonder whether obesity really was epidemic and could it spread from person to person like the four people I discussed earlier. So this is a slide of some of our initial results. It's 2,200 people in the year 2000. Every dot is a person. We make the dot size proportional to people's body size; so bigger dots are bigger people. In addition, if your body size, if your BMI, your body mass index, is above 30 -- if you're clinically obese -- we also colored the dots yellow. So, if you look at this image, right away you might be able to see that there are clusters of obese and non-obese people in the image. But the visual complexity is still very high. It's not obvious exactly what's going on. In addition, some questions are immediately raised: How much clustering is there? Is there more clustering than would be due to chance alone? How big are the clusters? How far do they reach? And, most importantly, what causes the clusters?
Եվ ահա այս հարցի հետ կապված իմ առաջին դիտարկումը, ոչ թե մահն է, այլ ճարպակալությունը: Շատ հանկարծակի լայն տարածում ստացավ խոսել «ճրպակալաման համաճարակի» մասին: Եվ իմ գործընկեր Ջեյմս Ֆոուերի հետ միասին մենք սկսեցինք մտածել, արդյոք ճարպակալումն իրականում այդքան համատարած է և արդյոք այն կարող է փոխանցվել մի մարդուց մյուսին այնպես, ինչպես նախորդ չորս մարդկանց դեպքում: Սա մեր սկզբնական արդյունքների պատկերն է: 2000 թվականին 2,200 մարդ: Յուրաքանչյուր կետ մի մարդ է: Մենք պատկերել ենք կետերի չափսերը մարդու մարմնի չափսերին համապատասխան: Այսպիսով, մեծ կետերը մեծ մարդիկ են: Ի հավելումն դրան, եթե ձեր մարմնի չափերը, ձեր մարմնի մասսայի ինդեքսը 30-ից ավել է, եթե դուք տառապում եք ճարպակալմամբ, մենք գունավորում ենք այդ կետերը դեղին գույնով: Եթե դուք նայեք այս պատկերին, միանգամից կարող եք տեսնել, որ կան ճարպակալմամբ տառապող և դրանով չտառապող մարդկանց խմբեր: Բայց տեսողական բարդությունը դեռևս գոյություն ունի: Ակնհայտ չէ, թե ինչ է իրականում կատարվում: Ի հավելումն, անմիջապես ծագում են որոշ հարցեր: Ինչքա՞ն խիտ են խմբերը: Արդյո՞ք կան ավելի խմբեր կան քան սովորական պատահականության դեպքում կլինեին : Ինչքա՞ն մեծ է յուրաքանչյուր խումբ: Եվ ամենակարևորը, ո՞րն է խմբերի գոյության պատճառը:
So we did some mathematics to study the size of these clusters. This here shows, on the Y-axis, the increase in the probability that a person is obese given that a social contact of theirs is obese and, on the X-axis, the degrees of separation between the two people. On the far left, you see the purple line. It says that, if your friends are obese, your risk of obesity is 45 percent higher. And the next bar over, the [red] line, says if your friend's friends are obese, your risk of obesity is 25 percent higher. And then the next line over says if your friend's friend's friend, someone you probably don't even know, is obese, your risk of obesity is 10 percent higher. And it's only when you get to your friend's friend's friend's friends that there's no longer a relationship between that person's body size and your own body size.
Մենք կատարեցինք որոշ մաթեմատիկական հաշվարկներ, որպեսզի գտնենք այս խմբերի մեծությունը: Ահա այստեղ, Y-ների առանցքի վրա երևում է, մարդու ճարպակալված լինելու հավանականության աճը, երբ նրա սոցիալական շրջանակում կամ ճարպակալումով տառապող մարդիկ: X-երի առանցքի վրա տեղադրում ենք երկու մարդկանց միջև բաժանվածության աստիճանը: Եվ ահա ձախ կողմի հեռու մասում դուք տեսնում եք մանուշակագույն սյունակ: Այն ցույց է տալիս, որ, եթե ձեր ընկերները գեր են, ձեր գեր լինելու ռիսկը 45 տոկոսով ավելի մեծ է: Հաջորդ սյունակում /կարմիր սյունակ/ տեսնում ենք, որ եթե ձեր ընկերոջ ընկերները գեր են ապա գիրանալու ձեր ռիսկը 25 տոկոսով ավելի մեծ է: Հաջորդ սյունակը ցույց է տալիս, որ եթե ձեր ընկերոջ ընկերոջ ընկերը, ինչ-որ մեկը, որին դուք հավանաբար չգիտեք, գեր է, գիրանալու ձեր հավանականությունը 10 տոկոսով ավելի մեծ է: Եվ միայն քո ընկերոջ ընկերոջ ընկերոջ ընկերոջ դեպքում այլևս չկա փոխկապվածություն ձեր մարմնի և մյուս մարդու մարմնի քաշերի միջև:
Well, what might be causing this clustering? There are at least three possibilities: One possibility is that, as I gain weight, it causes you to gain weight. A kind of induction, a kind of spread from person to person. Another possibility, very obvious, is homophily, or, birds of a feather flock together; here, I form my tie to you because you and I share a similar body size. And the last possibility is what is known as confounding, because it confounds our ability to figure out what's going on. And here, the idea is not that my weight gain is causing your weight gain, nor that I preferentially form a tie with you because you and I share the same body size, but rather that we share a common exposure to something, like a health club that makes us both lose weight at the same time.
Ինչը՞ կարող է այսպիսի խմբերի պատճառ հանդիսանալ: Կա հնարավոր առնվազն երեք տարբերակ: Առաջինն այն է, որ, երբ իմ քաշն ավելանում է, այն պատճառ է դառնում, որպեսզի ձեր քաշն էլ ավելանա, ինդուկցիայի նման է, այն փոխանցում է մեկ մարդուց մյուսին։ Մյուս տարբերակը շատ ակնհայտ է` մարդկանց միտումը կապեր հաստատել իրենց նմանների հետ: Այստեղ ես իմ կապն եմ ստեղծում քեզ հետ, որովհետև երկուսս էլ ունենք մարմնի միևնույն քաշը: Երրորդ հնարավոր տարբերակը հայտնի է որպես շփոթեղնող, քանի որ այն շփոթեցնում է մեզ և մենք անկարող ենք հասկանալ, թե ինչ է կատարվում: Այս դեպքում միտքն այն չէ, որ իմ քաշը պատճառ է հանդիսանում քո քաշի ավելացման, կամ, որ ես ցանկանում եմ կապ ստեղծել քեզ հետ, քանի որ մենք երկուսս միևնույն քաշն ունենք, այլ այն, որ մենք ընդհանուր մի բան ունենք, օրինակ մարզասրահը, որը պատճառ է հանդիսանում, որ մենք երկուսս էլ միաժամանակ քաշ կորցնենք:
When we studied these data, we found evidence for all of these things, including for induction. And we found that if your friend becomes obese, it increases your risk of obesity by about 57 percent in the same given time period. There can be many mechanisms for this effect: One possibility is that your friends say to you something like -- you know, they adopt a behavior that spreads to you -- like, they say, "Let's go have muffins and beer," which is a terrible combination. (Laughter) But you adopt that combination, and then you start gaining weight like them. Another more subtle possibility is that they start gaining weight, and it changes your ideas of what an acceptable body size is. Here, what's spreading from person to person is not a behavior, but rather a norm: An idea is spreading.
Եվ երբ մենք ուսումնասիրեցինք այս տվյալները, մենք գտանք ապացույցներ բոլոր տարբերակների համար, ներառյալ ինդուկցիայի դեպքը: Մենք պարզեցինք, որ երբ ձեր ընկերը ճարպակալում է, այն ավելացնում է ձեր ճարպակալման ռիսկը մինչև 57 տոկոս միևնույն ժամանակաշրջանի համար: Կարող են շատ մեխանիզմներ լինել այս էֆեկտի համար: Մի տարբերակն այն է, որ ձեր ընկերները ձեզ ասում են, օրինակ... դե գիտեք, նրանք այնպիսի վարքագիծ են որդեգրում, որ տարածվում է նաև ձեզ վրա, այսպես, օրինակ, ասում են․ «Եկեք գարջուր և թխվածքաբլիթներ վերցնենք», ինչը չափազանց վատ համակցություն է: Բայց դուք ընդունում եք այդ տարբերակը, ապա սկսում եք ավելացնել ձեր քաշը նրանց պես: Մեկ այլ, ավելի նուրբ տարբերակն այն է, նրանք սկսում են գիրանալ, և դա փոխում է ձեր տեսակետը մարմնի ընդունելի քաշի վերաբերյալ: Այս պարագայում, մի մարդուց մեկ այլ մարդուն փոխանցվում է ոչ թե վարքագիծ, այլ սահմանված չափ: Միտքը տարածվում է:
Now, headline writers had a field day with our studies. I think the headline in The New York Times was, "Are you packing it on? Blame your fat friends." (Laughter) What was interesting to us is that the European headline writers had a different take: They said, "Are your friends gaining weight? Perhaps you are to blame." (Laughter) And we thought this was a very interesting comment on America, and a kind of self-serving, "not my responsibility" kind of phenomenon.
Այժմ խորագրեր գրողները մեր ուսումնասիրության շնորհիվ, կարող են անել մի բան, որ շատ ցանկանում էին։ Կարծում եմ Նյու Յորք Թայմզում հայտնված խորագիրն այսպիիսն էր. «Գիրացե՞լ եք: Մեղադրեք ձեր գեր ընկերներին»: Հետաքրքիր էր այն փաստը, որ Եվրոպայում խորագրեր գրողներն այլ մոտեցում ունեին. նրանք ասում էին. «Ձեր ընկերները գիրանու՞մ են: Հավանաբար դա ձեր մեղքն է»։ (Ծիծաղ) Եվ մենք մտածեցինք, որ սա շատ հետաքրքիր կերպով բնորոշեց Ամերիկայի եսակենտրոնությանը, և «ես պատասխանատու չեմ» երևույթը:
Now, I want to be very clear: We do not think our work should or could justify prejudice against people of one or another body size at all. Our next questions was: Could we actually visualize this spread? Was weight gain in one person actually spreading to weight gain in another person? And this was complicated because we needed to take into account the fact that the network structure, the architecture of the ties, was changing across time. In addition, because obesity is not a unicentric epidemic, there's not a Patient Zero of the obesity epidemic -- if we find that guy, there was a spread of obesity out from him -- it's a multicentric epidemic. Lots of people are doing things at the same time. And I'm about to show you a 30 second video animation that took me and James five years of our lives to do. So, again, every dot is a person. Every tie between them is a relationship. We're going to put this into motion now, taking daily cuts through the network for about 30 years.
Ես ցանկանում եմ հստակեցնել. մենք չենք կարծում, որ մեր աշխատանքը պետք է կամ կարող է արդարացնել նախապաշարմունքն ընդդեմ մարդկանց, ովքեր ունեն մարմնի այս կամ այն քաշը: Մեր հաջորդ հարցը. Կարո՞ղ ենք իրականում տեսանելի դարձնել այս բաշխվածությունը: Արդյոք մի մարդու գիրացումը կարող է պատճառ հանդիսանալ մեկ այլ մարդու գիրացման համար: Եվ սա շատ խրթին հարց է, քանի որ մենք պետք է անպայման հաշվի առնենք այն փաստը, որ ցանցերի կառուցվածքը, կապերի կառուցվածքը, ժամանակի ընթացքում փոփոխվում են: Ի հավելումն սրան, քանի որ ճարպակալումը միաբևեռ համաճարակ չէ, չկա այդպիսի համաճարակով վարակված առաջին հիվանդ, չկա մեկը, ումից սկսել է ճարպակալման տարածումը: Դա բազմաբևեռ համաճարակ է: Շատ մարդիկ անում են որոշակի բաներ միևնույն ժամանակ: Եվ ես պատրսատվում եմ ցուցադրել ձեզ 30 վայրկյան տևողությամբ մի անիմացիոն հոլովակ, որը պատրաստելու համար ես և Ջեյմսը հինգ տարի ենք ծախսել: Այսպիսով, կրկին անգամ, ամեն մի կետ մի մարդ է: Նրանց միջև յուրաքանչյուր գիծ կապ է: Այժմ մենք պատրաստվում ենք այս ամենը ցուցադրել շարժման մեջ` վերցնելով ցանցերի ամենօրյա տվյալներ 30 տարվա համար:
The dot sizes are going to grow, you're going to see a sea of yellow take over. You're going to see people be born and die -- dots will appear and disappear -- ties will form and break, marriages and divorces, friendings and defriendings. A lot of complexity, a lot is happening just in this 30-year period that includes the obesity epidemic. And, by the end, you're going to see clusters of obese and non-obese individuals within the network. Now, when looked at this, it changed the way I see things, because this thing, this network that's changing across time, it has a memory, it moves, things flow within it, it has a kind of consistency -- people can die, but it doesn't die; it still persists -- and it has a kind of resilience that allows it to persist across time.
Կետերի չափսերը մեծանում են: Շուտով դուք կտեսնենք դեղին կետերի մի ծով: Շուտով դուք կտեսնեք ծնվող և մահացող մարդկանց. կետերը կհայտնվեն և կանհետանան: Կապերը կձևավորվեն և կխզվեն: Ամուսնություններ և ամուսնալուծություններ, ընկերություններ և բաժանումներ: Շատ խճճված իրավիճակներ, շատ իրադարձություններ են տեղի ունենում այս 30 տարիների ընթացքում, ներառյալ ճարպակալման համաճարակը: Եվ վերջում դուք կտեսնեք խմբեր որոնք կունենան գեր և ոչ գեր մարդիկ: Նայելով սրան, ես ամենն այլ կերպ սկսեցի տեսնել, քանի որ սա, այս ցանցը փոփոխվում է, այն ունի հիշողություն, այն շարժուն է, ամեն ինչ անցնում է նրան միջով, այն ունի որոշակի հետևողականություն: Մարդիկ մահանում են, իսկ ցանցը`ոչ, այն դեռևս շարունակում է գոյություն ունենալ: Նա ունի որոշակի ճկունություն, որը թույլ է տալիս նրան գոյություն ունենալ ժամանակի ընթացքում:
And so, I came to see these kinds of social networks as living things, as living things that we could put under a kind of microscope to study and analyze and understand. And we used a variety of techniques to do this. And we started exploring all kinds of other phenomena. We looked at smoking and drinking behavior, and voting behavior, and divorce -- which can spread -- and altruism. And, eventually, we became interested in emotions. Now, when we have emotions, we show them. Why do we show our emotions? I mean, there would be an advantage to experiencing our emotions inside, you know, anger or happiness. But we don't just experience them, we show them. And not only do we show them, but others can read them. And, not only can they read them, but they copy them. There's emotional contagion that takes place in human populations. And so this function of emotions suggests that, in addition to any other purpose they serve, they're a kind of primitive form of communication. And that, in fact, if we really want to understand human emotions, we need to think about them in this way.
Ես այն համոզմունքին եմ, որ այսպիսի ցանցերը կենդանի էակներ են, կենդանի էակներ, որ մենք կարող ենք մարնադիտակով ուսումնասիրել, վերլուծել և հասկանալ: Եվ մենք օգտագործեցինք բազում տեխնիկական միջոցներ դա անելու համար: Եվ սկսեցինք ուսումնասիրել այլ տեսակի երևույթներ: Մենք դիտարկեցինք ծխելը և խմելը, և ընտրական վարքագիծը, և ամուսնալուծությունը, որ կարող է տարածվել, և ալտրուիզմը: Ի վերջո, մենք հետաքրքրվեցինք զգացմունքներով: Այժմ, երբ մենք ունենք զգացմունքներ, մենք ցույց ենք տալիս դրանք: Ինչու՞ ենք ցույց տալիս մեր զգացմունքները: Առավել գերադասելի է թաքցնել մեր զգացմունքները լինի դա բարկություն թե երջանկություն: Բայց մենք ոչ միայն զգում ենք դրանք, այլ նաև ցույց տալիս: Եվ ոչ միայն ցույց ենք տալիս, այլ ուրիշները կարող ենք կարդալ դրանք: Եվ ոչ միայն կարդալ, այլ պատճենել: Զգացմունքների վարակ է տեղի ունենում մարդկանց խմբերում: Եվ զգացմունքների այս ֆունկցիան, ի հավելումն այն ամենի, ինչին զգացմունքները ծառայում են, ծառայեցնում է դրանց որպես շփման պարզունակ ձև: Եվ եթե մենք իրականում ցանկանում ենք հասկանալ մարդկանց զգացմունքները, մենք պետք է մտածենք նրանց մասին այս կերպ:
Now, we're accustomed to thinking about emotions in this way, in simple, sort of, brief periods of time. So, for example, I was giving this talk recently in New York City, and I said, "You know when you're on the subway and the other person across the subway car smiles at you, and you just instinctively smile back?" And they looked at me and said, "We don't do that in New York City." (Laughter) And I said, "Everywhere else in the world, that's normal human behavior." And so there's a very instinctive way in which we briefly transmit emotions to each other. And, in fact, emotional contagion can be broader still. Like we could have punctuated expressions of anger, as in riots. The question that we wanted to ask was: Could emotion spread, in a more sustained way than riots, across time and involve large numbers of people, not just this pair of individuals smiling at each other in the subway car? Maybe there's a kind of below the surface, quiet riot that animates us all the time. Maybe there are emotional stampedes that ripple through social networks. Maybe, in fact, emotions have a collective existence, not just an individual existence.
Այժմ մենք հարմարվել ենք մտածել զգացմունքների մասին այս կերպ, կարճ ժամանակահատվածների համար: Օրինակ, այս նույն ելույթով ներկայանում էի Նյու Յորքում, և ասացի. «Գիտեք, թե ինչպես է պատահում, երբ օրինակ, մետրոյում եք, և մյուս վագոնից ինչ-որ մեկը ժպտում է ձեզ, դուք նույնպես անգիտակցաբար ժպտում եք»: Եվ նրանք նայեցին ինձ ու ասացին. «Մենք այդպես չենք անում Նյու Յորքում»: (Ծիծաղ) Ես ասացի. «Աշխարհի մնացած բոլոր քաղաքներում սա մարդկային նորմալ վարվելակերպ է»: Փաստորեն գոյություն ունի ոչ գիտակցական ձև, որի միջոցով մենք փոխանցում ենք մեր զգացմունքները: Իրականում էմոցիանալ վարակը կարող է ավելի լայն տարածում ունենալ, ինչպես, օրինակ, մենք արտահայտում ենք զայրույթը ապստամբությունների ժամանակ: Եվ հարցը, որ կցանկանայինք տալ հետևյալն է. Կարո՞ղ է զգացմունքը տարածվել ժամանակի մեջ ավելի հաստատուն կերպով, քան անկարգությունները ներառելով մարդկանց լայն զանգվածներ, և ոչ միայն մետրոյում ժպտացող մի զույգ: Գուցե գոյություն ունի մեկ այլ թաքնված ապստամբություն, որն անըդհատ աշխուժացնում է մեզ: Գուցե կա զգայական խուճապ, որն ալեծվում է սոցիալական ցանցերում: Միգուցե, զգացմունքներն ունեն կոլեկտիվ գոյություն, և ոչ միայն անհատական:
And this is one of the first images we made to study this phenomenon. Again, a social network, but now we color the people yellow if they're happy and blue if they're sad and green in between. And if you look at this image, you can right away see clusters of happy and unhappy people, again, spreading to three degrees of separation. And you might form the intuition that the unhappy people occupy a different structural location within the network. There's a middle and an edge to this network, and the unhappy people seem to be located at the edges. So to invoke another metaphor, if you imagine social networks as a kind of vast fabric of humanity -- I'm connected to you and you to her, on out endlessly into the distance -- this fabric is actually like an old-fashioned American quilt, and it has patches on it: happy and unhappy patches. And whether you become happy or not depends in part on whether you occupy a happy patch.
Սա առաջին պատկերներից մեկն է, որն արել ենք այս ֆենոմենն ուսումնասիրելու ժամանակ: Կրկին, սոցիալական ցանց, բայց այժմ դեղինով նշված են երջանիկ մարդիկ, կապույտով` տխուր և կանաչով` դրանց միջև գտնվող մարդիկ: Եթե նայեք այս պատկերին, ակնհայտորեն կտեսնեք երջանիկ և դժբախտ մարդկանց խմբերը, կրկին բաժանված երեք աստիճաններով: Եվ դուք միգուցե կմտածեք, որ դժբախտ մարդիկ կառուցվածքային տարբեր դիրքեր են գրավում ցանցում: Կան միջին մասեր և ծայրեր, և դժբախտ մարդիկ կարծես թե ծայրերում են: Այլ կերպ ասած, եթե պատկերացնենք սոցիալական ցանցը որպես մարդկության մեծ գոյացություն, ես կապված եմ քեզ հետ, դու` նրա, մինչ անվերջություն, այս կառույցն իրականում կնմանվի ամերիկյան հնաոճ մգդակած վերմակի, և այն կազմված է երջանիկ և դժբախտ կտորներից: Եվ քո երջանիկ լինել կամ չլինելը կախված է, թե որ կտորի վրա ես դու գտնվում:
(Laughter)
(Ծիծաղ)
So, this work with emotions, which are so fundamental, then got us to thinking about: Maybe the fundamental causes of human social networks are somehow encoded in our genes. Because human social networks, whenever they are mapped, always kind of look like this: the picture of the network. But they never look like this. Why do they not look like this? Why don't we form human social networks that look like a regular lattice? Well, the striking patterns of human social networks, their ubiquity and their apparent purpose beg questions about whether we evolved to have human social networks in the first place, and whether we evolved to form networks with a particular structure.
Այսպիսով, սա ճիշտ է զգացմունքների դեպքում որոնք այնքան հիմնավոր են, և դա ստիպում է մեզ մտածել, որ հավանաբար մարդկանց սոցիալական ցանցեր կազմելու պատճառը ինչ-որ կերպ ներառված է մեր գեներում: Որովհետև մարդկանց սոցիալական ցանցերը, երբ նայում ես դրանց, միշտ ունեն այս նույն տեսքը, այս պատկերը: Դրանք երբեք այսպիսի տեսք չունեն: Ինչու՞ դրանք այսպիսի տեսք չունեն: Ինչու՞ մենք չենք կառուցում սոցիալական ցանցեր կանոնավոր վանդակի նմանությամբ: Սոցիալական ցանցերի զարմանալի տեսքը, նրանց տարածվածությունը և ակնհայտ նպատակը հարց է առաջանում, արդյոք մենք հատուկ զարգացել ենք որպեսզի ունենանք սոցիալական ցանցեր, և արդյոք մենք զարգացել ենք որպեսզի ունենանք ցանցեր որոշակի կառուցվածքով:
And notice first of all -- so, to understand this, though, we need to dissect network structure a little bit first -- and notice that every person in this network has exactly the same structural location as every other person. But that's not the case with real networks. So, for example, here is a real network of college students at an elite northeastern university. And now I'm highlighting a few dots. If you look here at the dots, compare node B in the upper left to node D in the far right; B has four friends coming out from him and D has six friends coming out from him. And so, those two individuals have different numbers of friends. That's very obvious, we all know that. But certain other aspects of social network structure are not so obvious.
Եվ նկատեք` առաջին հերթին ... Եվ սա հասկանալու համար, մեզ անհրաժեշտ է նախ ուսումնասիրել ցանցերի կառուցվածքը: Նկատենք, որ ցանցի յուրաքանչյուր մասնակից ունի ամբողջովին նույն կառուցվածքային դիրքը, ինչ մնացածը: Բայց իրական ցանցերի դեպքում այդպես չէ: Օրինակ, ահա մի էլիտար հյուսիսարևելյան համալսարանի ուսանողների իրական ցանց: Եվ այժմ ես ընդգծում եմ մի քանի կետեր, և եթե դուք նայեք նրանց, համեմատեք ձախ վերևում գտնվող B հանգույցը, աջ ծայրում գտվող D հանգույցի հետ: B-ն ունի իր հետ կապված չորս ընկեր: Իսկ D-ն ունի վեց ընկեր: Այդպիսով, այս երկու անհատներն ունեն տարբեր քանակի ընկերներ: Դա ակնհայտ է, մենք բոլորս գիտենք դա: Բայց սոցիալական ցանցի որոշ այլ կողմեր այդքան էլ ակնհայտ չեն:
Compare node B in the upper left to node A in the lower left. Now, those people both have four friends, but A's friends all know each other, and B's friends do not. So the friend of a friend of A's is, back again, a friend of A's, whereas the friend of a friend of B's is not a friend of B's, but is farther away in the network. This is known as transitivity in networks. And, finally, compare nodes C and D: C and D both have six friends. If you talk to them, and you said, "What is your social life like?" they would say, "I've got six friends. That's my social experience." But now we, with a bird's eye view looking at this network, can see that they occupy very different social worlds. And I can cultivate that intuition in you by just asking you: Who would you rather be if a deadly germ was spreading through the network? Would you rather be C or D? You'd rather be D, on the edge of the network. And now who would you rather be if a juicy piece of gossip -- not about you -- was spreading through the network? (Laughter) Now, you would rather be C.
Համեմատենք ձախ վերևի B հանգույցը ձախ ներքևում գտնվող A հանգույցի հետ: Այս երկու մարդիկ ունեն չորս ընկեր, բայց A-ի ընկերները ճանաչում են միմյանց, իսկ B-ի ընկերները` ոչ: Այսպիսով, A-ի ընկերոջ ընկերը, կրկին A-ի ընկերն է, այն ժամանակ, երբ B-ի ընկերոջ ընկերը B-ի ընկերը չէ, այլ բավական հեռու է ցանցում: Այն հայտնի է որպես «անցումներ ցանցում»: Ի վերջո, համեմատենք C և D հանգույցները: Նրանցից յուրաքանչյուրն ունի վեց ընկեր: Եթե դուք զրուցեք նրանց հետ և հարցնեք. «Ինչպիսի՞ն է ձեր սոցիալական կյանքը», նրանք կասեն. «Ես ունեմ վեց ընկեր: Ահա իմ սոցիալական շփման փորձը»: Բայց մենք, առավել ընդհանրական դիտարկելով այս ցանցը, կարող ենք տեսնել, որ սոցիալական աշխարհում նրանք տարբեր դիրքեր են զբաղեցնում: Եվ ես կարող եմ զարգացնել այդ ինտուիցիան պարզապես հարցնելով. Ի՞նչ կլինի ձեզ հետ եթե մահացու վտանգ տարածվի ցանցի միջոցով: Դուք կնախընտրեք լինել C-ն՞, թե՞ D-ն: Դուք հավանաբար կուզենաք լինել D-ն, ցանցի ծայրում: Իսկ ո՞ր տեղում կնախընտրեք լինել, եթե բամբասանքների մի «հյութեղ» ալիք, ոչ ձեր մասին, տարածվելու լիներ ցանցի միջոցով: Այս դեպքում դուք հավանաբար կնախընտրեիք լինել C-ն:
So different structural locations have different implications for your life. And, in fact, when we did some experiments looking at this, what we found is that 46 percent of the variation in how many friends you have is explained by your genes. And this is not surprising. We know that some people are born shy and some are born gregarious. That's obvious. But we also found some non-obvious things. For instance, 47 percent in the variation in whether your friends know each other is attributable to your genes. Whether your friends know each other has not just to do with their genes, but with yours. And we think the reason for this is that some people like to introduce their friends to each other -- you know who you are -- and others of you keep them apart and don't introduce your friends to each other. And so some people knit together the networks around them, creating a kind of dense web of ties in which they're comfortably embedded. And finally, we even found that 30 percent of the variation in whether or not people are in the middle or on the edge of the network can also be attributed to their genes. So whether you find yourself in the middle or on the edge is also partially heritable.
Այսպիսով կառուցվածքային տարբեր դիրքեր տարբեր ազդեցություններ են ունենում ձեր կյանքի վրա: Եվ, իրականում, երբ մենք կատարեցինք որոշակի փորձեր, բացահայտեցինք, որ ձեր ընկերների քանակի տատանումների 46 տոկոսը բացատրվում է ձեր գեներով: Բայց սա տարօրինակ չէ: Մենք գիտենք, որ որոշ մարդիկ ծնվում են ամաչկոտ իսկ որոշները` շփվող: Դա ակնհայտ է: Բայց մենք հայտնաբերեցինք որոշ ոչ այդքան ակնհայտ բաներ: Օրինակ, ձեր ընկերների միյանց ճանաչելու կամ չճանաչելու տատանումների 47 տոկոսը կարելի է վերագրել ձեր գեներին։ Ձեր ընկերների միմյանց ճանաչելը ոչ միայն կապված է նրանց գեների հետ, այլ նաև ձեր: Եվ մենք կարծում ենք, որ սրա պատճառն այն է, որ որոշ մարդիկ սիրում են ներկայացնել իրենց ընկերներին միմյանց, և մնացածները հեռու են պահում իրենց և չեն ծանոթացնում իրենց ընկերներին միմյանց: Այդպիսով որոշ մարդիկ իրենց շուրջը ցանց են հյուսում` ստեղծելով հարաբերությունների խիտ ցանց, որում նրանք շատ հարմարավետորեն ներգրավված են: Եվ, ի վերջո, մենք նույնիսկ գտանք, որ մարդկանց ցանցի մեջտեղում կամ ծայրերում գտնվելու տատանումների 30 տոկոսը նույնպես կարելի է վերագրել նրանց գեներին: Ցանցի մեջտեղում կամ ծայրերում ձեր գտնվելը մասամբ ժառանգական է:
Now, what is the point of this? How does this help us understand? How does this help us figure out some of the problems that are affecting us these days? Well, the argument I'd like to make is that networks have value. They are a kind of social capital. New properties emerge because of our embeddedness in social networks, and these properties inhere in the structure of the networks, not just in the individuals within them. So think about these two common objects. They're both made of carbon, and yet one of them has carbon atoms in it that are arranged in one particular way -- on the left -- and you get graphite, which is soft and dark. But if you take the same carbon atoms and interconnect them a different way, you get diamond, which is clear and hard. And those properties of softness and hardness and darkness and clearness do not reside in the carbon atoms; they reside in the interconnections between the carbon atoms, or at least arise because of the interconnections between the carbon atoms. So, similarly, the pattern of connections among people confers upon the groups of people different properties. It is the ties between people that makes the whole greater than the sum of its parts. And so it is not just what's happening to these people -- whether they're losing weight or gaining weight, or becoming rich or becoming poor, or becoming happy or not becoming happy -- that affects us; it's also the actual architecture of the ties around us.
Իսկ ինչու՞մն է սրա իմաստը: Ինչպե՞ս է այն օգնում մեզ աշխարհը հասկանալ: Ինչպե՞ս է այն օգնում մեզ բացահայտել որոշ խնդիրներ, որոնք ազդում են մեզ վրա այս օրերին: Այն փաստարկը, որ կցանկանայի առաջ բերել, այն է, ցանցերն ունեն արժեքներ: Նրանք, այսպես ասած, սոցիալական կապիտալ են: Նոր հատկություններ են ստեղծվում, սոցիալական ցանցերում մեր ներգրավվածության պատճառով, և այս հատկություններն անբաժան են ցանցերի կառուցվածքից, և ոչ միայն նրանցում գտնվող անհատներից: Խորհեք այս երկու ընդհանուր բաների մասին: Նրանք երկուսն էլ պատրաստված են ածխածնից սակայն նրանցից մեկն ունի ածխածնի ատոմներ, որոնք դասավորված են որոշակի օրինաչափությամբ, ձախ կողմում և դուք ունենում եք գրաֆիտ, որը փափուկ է և մուգ: Բայց եթե դուք վերցնեք միևնույն ածխածնի ատոմները և կապակցեք դրանք այլ կերպ, դուք կստանաք ադամանդ, որը մաքուր է և կարծր: Եվ, փափկության և կարծրության, մուգ գույնի և պարզության հատկությունները չեն գտնվում ածխածնի ատոմների մեջ: Նրանք գտնվում են ածխածնի ատոմների փոխկապվածության մեջ, կամ ի վերջո առաջանում են ածխածնի ատոմների փոխկապվածություններից: Նմանապես, մարդկանց միջև գոյություն ունեցող համակցումները օժտում են մարդկանց խմբերին տարբեր հատկություններով: Մարդկանց միջև կապերը թույլ են տալիս, որ ամբողջն լինի ավելի քանի մասերի համադրում: Եվ սա միայն այն մարդկանց չի վերաբերում... արդյոք նրանք նիհարում են, թե` գիրանում, հարստանում, թե` աղքատանում, երջանկանում, թե` դժբախտանում...այն ազդում է մեզ վրա, այն նաև մեզ շրջապատող կապերի իրական կառուցվածք է:
Our experience of the world depends on the actual structure of the networks in which we're residing and on all the kinds of things that ripple and flow through the network. Now, the reason, I think, that this is the case is that human beings assemble themselves and form a kind of superorganism. Now, a superorganism is a collection of individuals which show or evince behaviors or phenomena that are not reducible to the study of individuals and that must be understood by reference to, and by studying, the collective. Like, for example, a hive of bees that's finding a new nesting site, or a flock of birds that's evading a predator, or a flock of birds that's able to pool its wisdom and navigate and find a tiny speck of an island in the middle of the Pacific, or a pack of wolves that's able to bring down larger prey. Superorganisms have properties that cannot be understood just by studying the individuals. I think understanding social networks and how they form and operate can help us understand not just health and emotions but all kinds of other phenomena -- like crime, and warfare, and economic phenomena like bank runs and market crashes and the adoption of innovation and the spread of product adoption.
Աշխարհի վերաբերյալ մեր փորձը կախված է այն ցանցերի փաստացի կառուցվածքից, որոնցում մենք բնակվում ենք և նաև ցանցում բոլոր ծածանվող և ընթացող իրադարձություններից: Եվ կարծում եմ սրա պատճառն այն է, որ մարդիկ միավորվում են և ստեղծում են գերօրգանիզմի մի տեսակ: Այդ գերօրգանիզմն անհատների համախումբ է, որը ցույց է տալիս կամ բացահայտում է վարքագծեր և երևույթներ, որոնք չեն երևում մարդկանց ուսումնասիրման ժամանակ և դրանք հասկանալի են դառնում միայն համընդհանուրն ուսումնասիրելիս, ինչպես, օրինակ, մեղուների պարսը, որը նոր փեթակի տեղ է փնտրում, կամ թռչունների երամը, որը փախչում է գիշատչից, կամ թռչունների երամը, որ ընդունակ է միավորել իրենց իմաստությունը և ուղղորդվել ու գտնել Խաղաղ օվկիանոսի մեջտեղում գտնվող մի փոքրիկ կղզի, կամ գայլերի խումբը, որն ընդունակ է մեծ որսի դուրս գալ: Գերօրգանիզմներն ունեն հատկություններ, որոնք չեն կարող բացատրվել պարզապես անհատներին ուսումնասիրելով: Կարծում եմ հասկանալը, թե ինչպես են սոցիալական ցանցերը կազմված և ինչպես են դրանք գործում կարող է օգնել մեզ հասկանալ, ոչ միայն առողջական հարցեր և հույզեր, այլ բոլոր տեսակի երևույթներ, ինչպիսին են հանցագործությունը և պատերազմը, և տնտեսական երևույթները, ինչպես բանկերի գործունեությունը և շուկայի անկումները և նորարարությունները և նոր ապրանքների տարածումը:
Now, look at this. I think we form social networks because the benefits of a connected life outweigh the costs. If I was always violent towards you or gave you misinformation or made you sad or infected you with deadly germs, you would cut the ties to me, and the network would disintegrate. So the spread of good and valuable things is required to sustain and nourish social networks. Similarly, social networks are required for the spread of good and valuable things, like love and kindness and happiness and altruism and ideas. I think, in fact, that if we realized how valuable social networks are, we'd spend a lot more time nourishing them and sustaining them, because I think social networks are fundamentally related to goodness. And what I think the world needs now is more connections.
Այժմ, տեսեք, ես կարծում եմ, որ մենք ստեղծում ենք սոցիալական ցանցեր, քանի որ փոխկապված կյանքի առավելությունները գերազանցում են ծախսերը: Եթե ես միշտ կոպիտ լինեի ձեր հանդեպ կամ տրամադրեի ձեզ ապակողմնորոշիչ տեղեկատվություն կամ ձեզ տխրեցնեի, կամ վարակեի ձեզ մահացու հիվանդությամբ, դուք կխզեիք կապերն ինձ հետ, և ցանցը կմասնատվեր: Այսպիսով լավ և արժեքավոր բաների տարածումը պահանջվում է, որպեսզի սոցիալական ցանցեը պահպանվեն և սնուցվեն: Նմանապես, սոցիալական ցանցերն անհրաժեշտ են, որպեսզի տարածենք լավ և արժեքավոր բաները, ինչպես են սերն ու բարությունը, երջանկությունը և ալտրուիզմը և մտքերը: Կարծում եմ, եթե մենք գիտակցենք, թե ինչքան արժեքավոր են սոցիալական ցանցերը, մենք ավելի շատ ժամանակ կհատկացնենք դրանք սնելու և կայունացնելու համար, քանի որ կարծում եմ, որ սոցիալական ցանցերը հիմնովին կապված են բարության հետ: Եվ ես կարծում եմ, որ աշխարհն այժմ ավելի շատ կապերի կարիք ունի:
Thank you.
Շնորհակալություն։
(Applause)
(Ծափահարություններ)