Για μένα, αυτή η ιστορία ξεκινάει 15 χρόνια πριν, όταν ήμουν ιατρός σε βαριά ασθενείς στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Περιέθαλπτα ετοιμοθάνατους ασθενείς και τις οικογένειές τους, στη νότια πλευρά του Σικάγο. Παρατηρούσα τι συνέβαινε σ' αυτους τους ανθρώπους και τις οικογένειές τους στο τελευταίο στάδιο της ασθένειάς τους. Στο εργαστήριό μου, μελετούσα «το φαινόμενο του χήρου», που είναι μια πολύ παλιά ιδέα στις κοινωνικές επιστήμες, σχεδόν 150 χρόνια παλιά, γνωστή ως «πεθαίνοντας από ραγισμένη καρδιά». Έτσι, όταν πεθάνω, η πιθανότητα να πεθάνει και η γυναίκα μου διπλασιάζεται, για παράδειγμα, μέσα στον πρώτο χρόνο. Εκείνη την περίοδο είχα αναλάβει μια συγκεκριμένη ασθενή, μία γυναίκα που πέθαινε από άνοια. Στην περίπτωση αυτή λοιπόν, σε αντίθεση με αυτό το ζεύγος τη φρόντιζε η κόρη της. Η κόρη ήταν εξουθενωμένη από τη μέριμνα για τη μητέρα της. Ο σύζυγος της κόρης είχε επίσης βαρεθεί την κούραση της γυναίκας του. Οδηγώντας προς το σπίτι μία μέρα, δέχομαι ένα τηλεφώνημα από ένα φίλο του συζύγου της κόρης λέγοντάς μου πως ήταν σε κατάθλιψη γι' αυτό που συνέβαινε στον φίλο του. Έτσι λοιπόν δέχομαι μια κλήση από έναν άγνωστο άνδρα που είχε μια εμπειρία, η οποια επηρρεάστηκε από ανθρώπους που βρίσκονταν σε κάποια κοινωνική απόσταση.
For me, this story begins about 15 years ago, when I was a hospice doctor at the University of Chicago. And I was taking care of people who were dying and their families in the South Side of Chicago. And I was observing what happened to people and their families over the course of their terminal illness. And in my lab, I was studying the widower effect, which is a very old idea in the social sciences, going back 150 years, known as "dying of a broken heart." So, when I die, my wife's risk of death can double, for instance, in the first year. And I had gone to take care of one particular patient, a woman who was dying of dementia. And in this case, unlike this couple, she was being cared for by her daughter. And the daughter was exhausted from caring for her mother. And the daughter's husband, he also was sick from his wife's exhaustion. And I was driving home one day, and I get a phone call from the husband's friend, calling me because he was depressed about what was happening to his friend. So here I get this call from this random guy that's having an experience that's being influenced by people at some social distance.
Ξαφνικά συνειδητοποιώ δύο πολύ απλά πράγματα. Πρώτον, το φαινόμενο της χηρείας δεν ήταν περιορισμένο μόνο στους συζύγους. Και δεύτερον, δεν αφορούσε μόνο ζευγάρια ανθρώπων. Αρχισα λοιπον να βλεπω τον κοσμο με έναν εντελώς καινούριο τρόπο, σαν ζεύγη ατόμων συνδεδεμένα μεταξύ τους. Στη συνεχεια ειδα οτι αυτα τα ατομα συνδέονταν σε τετράδες με άλλα κοντινά τους ζευγάρια. Και στην ουσια, αυτοι οι ανθρωποι ενσωματονονταν και σε αλλου ειδους σχεσεις, γαμους, φιλιες και αλλων ειδων συγγενειες. Και τελικα αυτες οι συνδεσεις κατεληγαν να ειναι τεραστιες, και ολοι ειμαστε εμπλεκομενοι σε αυτους τους τυπους συνδεσεων με τους υπολοιπους. Έτσι άρχισα να βλέπω τον κόσμο με νέα προοπτική και κυριολεκτικά μου έγινε εμμονή. Μου έγινε εμμονή το πώς αυτου του ειδους η εμπλοκη μας στα κοινωνικα δικτυα μπορεί να επηρεάσει τις ζωές μας. Έτσι, τα κοινωνικά δίκτυα είναι αυτά τα πολύπλοκα όμορφα πράγματα, τόσο περίτεχνα και περίπλοκα, τόσο ευρέως διαδεδομένα, που καποιος αναρωτιεται για το ποιος ειναι ο σκοπος που εξυπηρετουν. Γιατι αραγε ειμαστε οργανωμενοι σε κοινωνικα δικτυα; Εννοω, πώς σχηματιζονται; Πώς λειτουργουν; Και πώς μας επηρρεαζουν;
And so I suddenly realized two very simple things: First, the widowhood effect was not restricted to husbands and wives. And second, it was not restricted to pairs of people. And I started to see the world in a whole new way, like pairs of people connected to each other. And then I realized that these individuals would be connected into foursomes with other pairs of people nearby. And then, in fact, these people were embedded in other sorts of relationships: marriage and spousal and friendship and other sorts of ties. And that, in fact, these connections were vast and that we were all embedded in this broad set of connections with each other. So I started to see the world in a completely new way and I became obsessed with this. I became obsessed with how it might be that we're embedded in these social networks, and how they affect our lives. So, social networks are these intricate things of beauty, and they're so elaborate and so complex and so ubiquitous, in fact, that one has to ask what purpose they serve. Why are we embedded in social networks? I mean, how do they form? How do they operate? And how do they effect us?
Το πρωτο μου θεμα σχετικο με αυτο δεν ήταν ο θάνατος, αλλά η παχυσαρκία. Ξαφνικά ειχε γινει μόδα να μιλάμε για την «επιδημία της παχυσαρκίας». Μαζί με τον συνεργάτη μου, Τζέιμς Φάουλερ, αρχισαμε να αναρωτιομαστε αν η παχυσαρκία τελικά ήταν επιδημία και αν μπορούσε να εξαπλωθει από άνθρωπο σε άνθρωπο όπως στους τέσσερις για τους οποίους μίλησα προηγουμένως. Αυτό είναι ένα δείγμα από κάποια από τα αρχικά μας συμπεράσματα. Είναι 2.200 άνθρωποι το 2000. Καθε τελεια αντιστοιχει σε ενα ατομο. Φανταστειτε την καθε τελεια αναλογικά με το μέγεθος ενός ανθρωπίνου σώματος. Έτσι οι μεγαλύτερες τελείες αφορούν πιο εύσωμους ανθρώπους. Επιπλέον, αν το μέγεθος του σώματός σας, αν ο δείκτης μάζας σώματός σας είναι πάνω από 30, αν ειστε δηλαδη κλινικα παχυσαρκος, η τελεια ειναι χρωματισμενη κιτρινη. Ετσι, κοιτωντας προσεκτικα την εικονα, θα δειτε αμέσως πως υπαρχουν συμπλεγματα αναμεσα σε παχυσαρκους και μη παχυσαρκους ανθρωπους. Αλλα ακομα η οπτικη πολυπλοκοτητα ειναι πολύ μεγάλη. Δεν ειναι ξεκαθαρο τι ακριβως συμβαινει. Εγειρονται επισης ερωτηματικα. Πόσα συμπλέγματα δημιουργούνται εδώ; Μήπως κάποια από αυτά δημιουργήθηκαν στην τύχη; Πόσο μεγάλα είναι αυτά τα συμπλέγματα; Μέχρι πού εκτείνονται; Και το πιο σημαντικό, τι τα προκαλεί;
So my first topic with respect to this, was not death, but obesity. It had become trendy to speak about the "obesity epidemic." And, along with my collaborator, James Fowler, we began to wonder whether obesity really was epidemic and could it spread from person to person like the four people I discussed earlier. So this is a slide of some of our initial results. It's 2,200 people in the year 2000. Every dot is a person. We make the dot size proportional to people's body size; so bigger dots are bigger people. In addition, if your body size, if your BMI, your body mass index, is above 30 -- if you're clinically obese -- we also colored the dots yellow. So, if you look at this image, right away you might be able to see that there are clusters of obese and non-obese people in the image. But the visual complexity is still very high. It's not obvious exactly what's going on. In addition, some questions are immediately raised: How much clustering is there? Is there more clustering than would be due to chance alone? How big are the clusters? How far do they reach? And, most importantly, what causes the clusters?
Έτσι χρησιμοποιησαμε τα μαθηματικα για να μελετησουμε το μεγεθος των συμπλεγματων. Εδω βλεπουμε, στον κατακόρυφο αξονα, την αυξηση της πιθανοτητας καποιος να ειναι παχυσαρκος, αν καποιος απο τον κονωνικο του περιγυρο ειναι ηδη παχυσαρκος. Στον οριζόντιο άξονα, τους βαθμούς διαχωρισμου αναμεσα στους δυο αυτούς ανθρωπους. Στο αριστερο ακρο, βλεπετε μια μωβ γραμμη. Αυτη συμβολιζει, πως αν οι φιλοι σας ειναι παχυσαρκοι, εχετε 45% μεγαλυτερη πιθανοτητα να γινετε κι εσεις παχυσαρκος. Η επομενη γραμμη, η πορτοκαλι, μας δειχνει πως αν οι φιλοι των φιλων σας ειναι παχυσαρκοι, η πιθανοτητα ειναι 25% μεγαλυτερη. Και η επομενη γραμμη εδω, μας δειχνει πως αν οι φιλοι των φιλων των φιλων σας, καποιοι που πιθανως ουτε καν γνωριζετε, ειναι παχυσαρκοι, η πιθανοτητα να γινετε κι εσεις παχυσαρκοι ειναι κατα 10% μεγαλυτερη. Μονο οταν φτασουμε στους φιλους των φιλων των φιλων των φιλων σας παυει να υπαρχει καποια σχεση αναμεσα στο σωματοτυπο τους και τον δικο σας.
So we did some mathematics to study the size of these clusters. This here shows, on the Y-axis, the increase in the probability that a person is obese given that a social contact of theirs is obese and, on the X-axis, the degrees of separation between the two people. On the far left, you see the purple line. It says that, if your friends are obese, your risk of obesity is 45 percent higher. And the next bar over, the [red] line, says if your friend's friends are obese, your risk of obesity is 25 percent higher. And then the next line over says if your friend's friend's friend, someone you probably don't even know, is obese, your risk of obesity is 10 percent higher. And it's only when you get to your friend's friend's friend's friends that there's no longer a relationship between that person's body size and your own body size.
Τελικα, τι μπορει να προκαλει αυτα τα συμπλεγματα; Υπαρχουν τουλαχιστον τρεις δυνατοτητες. Η μια ειναι, καθως εγω παιρνω βαρος, παιρνεις κι εσυ βαρος, ενα ειδος επαγωγης, μια μεταδοση απο ατομο σε ατομο. Μια αλλη πιθανοτητα, αρκετα φανερη, ειναι η ομοφυλια, σαν ενα σμηνος πουλιων. Συμφωνα με αυτο το μοντελο, σχηματιζω τον δεσμο μου μαζι σου επειδη εχουμε ομοιους σωματοτυπους. Ο τελευταιος λογος ειναι γνωστος ως συγχυση, επειδη δυσκολευει την αντιληψη μας στο τι συμβαινει. Η βασικη ιδεα εδω δεν ειναι οτι η δικη μου αυξηση βαρους προκαλει αυξηση βαρους και σε σενα, ουτε οτι επιλεκτικα σχηματιζω δεσμους μαζι σου, επειδη εχουμε τον ιδιο σωματοτυπο. Ειναι μαλλον οτι μοιραζομαστε μια κοινη εκθεση, σε κατι, οπως ενα γυμναστηριο, η οποια μας οδηγει στο να χασουμε και οι δυο βαρος ταυτοχρονα.
Well, what might be causing this clustering? There are at least three possibilities: One possibility is that, as I gain weight, it causes you to gain weight. A kind of induction, a kind of spread from person to person. Another possibility, very obvious, is homophily, or, birds of a feather flock together; here, I form my tie to you because you and I share a similar body size. And the last possibility is what is known as confounding, because it confounds our ability to figure out what's going on. And here, the idea is not that my weight gain is causing your weight gain, nor that I preferentially form a tie with you because you and I share the same body size, but rather that we share a common exposure to something, like a health club that makes us both lose weight at the same time.
Οταν μελετησαμε αυτα τα δεδομενα, βρηκαμε στοιχεια για ολα αυτα τα πραγματα, συμπεριλαμβανομενης και της επαγωγης. Και ανακαλυψαμε οτι αν ο φιλος σας γινει παχυσαρκος, το ποσοστο του να γινετε κι εσεις παχυσαρκος αυξανει στο 57% την ιδια χρονικη περιοδο. Υπαρχουν αρκετοι μηχανισμοι για το πως λειτουργει αυτο το φαινομενο. Ενας λογος ειναι οτι ο φιλος σας σάς λεει κατι σαν -- ξερετε, υιοθετουν μια συμπεριφορα που μεταδιδεται σε σας -- λένε κατι σαν «Πάμε να πλακωθούμε στα γλυκά και την μπύρα», που ειναι ενας φρικτος συνδυασμος. Αλλα εσεις υιοθετειτε αυτον τον συνδυασμο κι ετσι αρχιζετε να παιρνετε βαρος σαν κι αυτους. Ενας αλλος, πιο υπουλος λογος, ειναι οτι οταν οι φιλοι σας αρχιζουν να παιρουν βαρος, αυτο αλλαζει την αποψη σας για το τι σημαινει για σας ενας αποδεκτος σωματοτυπος. Εδω, αυτο που τελικα μεταδιδεται απο ανθρωπο σε αθρωπο δεν ειναι η συμπεριφορα, αλλα μαλλον ενα πρoτυπο. Μια ιδεα μεταδιδεται.
When we studied these data, we found evidence for all of these things, including for induction. And we found that if your friend becomes obese, it increases your risk of obesity by about 57 percent in the same given time period. There can be many mechanisms for this effect: One possibility is that your friends say to you something like -- you know, they adopt a behavior that spreads to you -- like, they say, "Let's go have muffins and beer," which is a terrible combination. (Laughter) But you adopt that combination, and then you start gaining weight like them. Another more subtle possibility is that they start gaining weight, and it changes your ideas of what an acceptable body size is. Here, what's spreading from person to person is not a behavior, but rather a norm: An idea is spreading.
Οι δημοσιογραφοι που γραφουν τους κυριους τιτλους εκαναν παρτι με τις ερευνες μας. Νομιζω ο τιτλος στους New York Times ελεγε: «Εχετε παχυνει; Κατηγορειστε τους χοντρους φιλους σας γι' αυτο». (Γέλια) Αυτο που βρηκαμε ενδιαφερον ηταν οτι οι αντιστοιχοι ευρωπαικοι τιτλοι, ηταν διαφορετικοι: ελεγαν «Οι φιλοι σας παιρνουν βαρος; Ισως φταιτε εσεις γι' αυτο». (Γελια) Ετσι σκεφτηκαμε οτι ηταν ενα πολυ συνηθισμενο σχολιο αυτο στην Αμερικη, και αρκετα συμφεροντολογικο, κατι σαν ενα φαινομενο «δεν-ειναι-δικη-μου-ευθυνη».
Now, headline writers had a field day with our studies. I think the headline in The New York Times was, "Are you packing it on? Blame your fat friends." (Laughter) What was interesting to us is that the European headline writers had a different take: They said, "Are your friends gaining weight? Perhaps you are to blame." (Laughter) And we thought this was a very interesting comment on America, and a kind of self-serving, "not my responsibility" kind of phenomenon.
Θελω να ειμαι σαφης: δεν πιστευουμε οτι η δουλεια μας θα επρεπε ή θα μπορουσε να δικαιολογησει την προκαταληψη απεναντι σε ανθρωπους συγκεκριμενου σωματοτυπου. Τωρα, η επομενη ερωτηση μας ειναι: Μπορουμε να οπτικοποιησουμε αυτη την εξαπλωση; Τελικα η αυξηση βαρους ενος ατομου οδηγουσε σε αυξηση βαρους ενος αλλου; Αυτο ηταν δυσκολο επειδη επρεπε να λαβουμε υποψιν μας ότι η δομη του δικτυου, η αρχιτεκτονικη των συνδεσμων, αλλαζε με την παροδο του χρονου. Επισης, επειδη η παχυσαρκια δεν ειναι μια εντοπισμενη επιδημια, δεν υπηρχε ο «ασθενης μηδεν» της επιδημιας της παχυσαρκιας -- αν βρισκαμε αυτον τον τυπο θα λεγαμε ότι η παχυσαρκια ξεκινησε απο εκεινον. Προκειται για μια πολυκεντρικη επιδημια. Πολλοι ανθρωποι κανουν πραγματα την ιδια στιγμη. Θα σας δειξω τωρα ενα βιντεο κινουμενων σχεδιων 30 δευτερολεπτων, που πήρε 5 χρόνια από τη ζωη του Τζέιμς και της δικής μου για να το φτιάξουμε. Κάθε τελεία αντιστοιχεί σε έναν άνθρωπο. Καθε συνδεσμος μεταξυ τους ειναι μια σχεση. Ξεκιναμε λοιπον να το βλεπουμε, κανοντας καθημερινες τομες στο δικτυο για 30 χρονια.
Now, I want to be very clear: We do not think our work should or could justify prejudice against people of one or another body size at all. Our next questions was: Could we actually visualize this spread? Was weight gain in one person actually spreading to weight gain in another person? And this was complicated because we needed to take into account the fact that the network structure, the architecture of the ties, was changing across time. In addition, because obesity is not a unicentric epidemic, there's not a Patient Zero of the obesity epidemic -- if we find that guy, there was a spread of obesity out from him -- it's a multicentric epidemic. Lots of people are doing things at the same time. And I'm about to show you a 30 second video animation that took me and James five years of our lives to do. So, again, every dot is a person. Every tie between them is a relationship. We're going to put this into motion now, taking daily cuts through the network for about 30 years.
Το μεγεθος των τελειων αρχιζει να μεγαλωνει. Θα δειτε πως μια πληθωρα κιτρινων σημειων καταλαμβανει την οθονη. Θα δειτε ανθρωπους να γεννιουνται και να πεθαινουν, τελειες να εμφανιζονται και αλλες να εξαφανιζονται. Δεσμοι θα σχηματιζονται και αλλοι θα σπανε. Γαμοι και διαζυγια, φιλιες να δημιουργουνται και αλλες να χαλανε, μεγαλη πολυπλοκοτητα, πολλα πραγματα συμβαινουν μέσα σ' αυτά τα 30 χρόνια, που περιλαμβάνουν την επιδημία της παχυσαρκίας. Στο τέλος, θα δείτε συμπλέγματα, παχύσαρκων και μη παχύσαρκων ανθρώπων, εντός του δικτύου. Παρατηρώντας το, άλλαξε τελειως ο τροπος με τον οποιο εβλεπα τα πραγματα επειδη αυτο το πραγμα, αυτο το δικτυο, που μεταβαλλεται με το χρονο, εχει μνημη, κινειται, καταστασεις ρεουν μεσα του, εχει ενα ειδος συνοχης. Οι ανθρωποι μπορει να πεθαινουν, το ίδιο όμως οχι, συνεχιζει. Εμφανιζει μια ανθεκτικοτητα που του επιτρεπει να αντεχει στο χρονο.
The dot sizes are going to grow, you're going to see a sea of yellow take over. You're going to see people be born and die -- dots will appear and disappear -- ties will form and break, marriages and divorces, friendings and defriendings. A lot of complexity, a lot is happening just in this 30-year period that includes the obesity epidemic. And, by the end, you're going to see clusters of obese and non-obese individuals within the network. Now, when looked at this, it changed the way I see things, because this thing, this network that's changing across time, it has a memory, it moves, things flow within it, it has a kind of consistency -- people can die, but it doesn't die; it still persists -- and it has a kind of resilience that allows it to persist across time.
Έτσι, κατέληξα να βλέπω αυτά τα είδη κοινωνικών δικτύων σαν ζωντανά πράγματα, που θα μπορουσαμε να βαλουμε κατω απο το μικροσκοπιο να αναλύσουμε, να μελετήσουμε και να τους καταλάβουμε. Χρησιμοποιήσαμε διάφορες τεχνικές για να το πετύχουμε. Αρχισαμε να εξερευνουμε κι αλλες μορφες φαινομενων. Εξετασαμε το καπνισμα, την καταναλωση αλκοολ, τον τροπο που ψηφιζουμε τα διαζυγια, που επισης μεταδιδονται και τον αλτρουϊσμο. Φτασαμε τελικα να ενδιαφερθουμε και για τα συναισθηματα. Όταν έχουμε συναισθήματα, τα δείχνουμε. Γιατί όμως εκφράζουμε τα συναισθήματά μας; Θέλω να πω, θα υπήρχε ένα πλεονέκτημα αν βιώναμε τα συναισθηματα μας εσωτερικα, τον θυμο η τη χαρα. Αλλά δεν τα βιώνουμε απλώς, τα εκφράζουμε. Κι όχι μόνο τα εκδηλώνουμε, αλλά οι άλλοι μπορούν και να τα διαβάσουν. Κι όχι μόνο να τα διαβάσουν, αλλά και να τα αντιγράψουν. Υπάρχει μια ταχέως εξαπλούμενη συναισθηματική επιρροή που συμβαίνει ανάμεσα στους πληθυσμούς. Αυτη η λειτουργια των συναισθηματων υποδηλώνει, παράλληλα με οποιοδήποτε άλλο σκοπό εξυπηρετεί, ότι υπάρχει ένα είδος πρωτόγονου τρόπου επικοινωνίας. Στην ουσία, αν θέλουμε πραγματικά να κατανοήσουμε τα ανθρώπινα συναισθήματα, έτσι θα έπρεπε να τα αντιλαμβανόμαστε.
And so, I came to see these kinds of social networks as living things, as living things that we could put under a kind of microscope to study and analyze and understand. And we used a variety of techniques to do this. And we started exploring all kinds of other phenomena. We looked at smoking and drinking behavior, and voting behavior, and divorce -- which can spread -- and altruism. And, eventually, we became interested in emotions. Now, when we have emotions, we show them. Why do we show our emotions? I mean, there would be an advantage to experiencing our emotions inside, you know, anger or happiness. But we don't just experience them, we show them. And not only do we show them, but others can read them. And, not only can they read them, but they copy them. There's emotional contagion that takes place in human populations. And so this function of emotions suggests that, in addition to any other purpose they serve, they're a kind of primitive form of communication. And that, in fact, if we really want to understand human emotions, we need to think about them in this way.
Είμαστε συνηθισμένοι να αντιλαμβανόμαστε τα συναισθήματα με άλλον τρόπο, σε απλές, σύντομες χρονικές περιόδους. Για παράδειγμα, προσφατα εδωσα μια διαλεξη στη Νεα Υορκη και είπα στο κοινό: «Ξέρετε, όπως όταν είμαστε στο μετρό, και ο αλλος στην απεναντι πλευρα του βαγονιου μας χαμογελα κι εσεις ενστικτωδως του χαμογελατε». Με κοιταξαν και ειπαν: «Ποτε δεν το κανουμε αυτο στη Νεα Υορκη». (Γελια) Και τους απαντάω: «Οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, αυτή είναι η φυσιολογική ανθρώπινη συμπεριφορά!». Κι ετσι, αυτος ειναι ενας ενστικτωδης τροπος με τον οποίο μεταδίδουμε τα συναισθήματά μας στον άλλο. Και, στην πράξη, η συναισθηματική επιρροή μπορεί να είναι ακόμα ευρύτερη, οπως σε διακοπτομενες εκφρασεις θυμου, οπως σε μια εξεγερση. Η ερωτηση που θελαμε να θεσουμε ηταν: Θα μπορούσε ένα συναίσθημα να διαδοθεί, με έναν πιο συστηματικό τρόπο από τις εξεγέρσεις, μέσα στον χρόνο, και να εμπλέξει πολλά άτομα, κι όχι μόνο τα ζεύγη ατόμων που χαμογελούν το ένα στο άλλο στο μετρό; Μπορει να υπαρχει μια υφερπουσα ήρεμη εξεγερση που μας κινητοποιεί διαρκώς. Μπορει να υπαρχει μια συναισθηματικη φυγη πανικου που κυλά μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Μπορει, στην πραξη, τα συναισθηματα να διαθετουν μια συλλογικη νοημοσυνη κι όχι απλά μια ατομική ύπαρξη.
Now, we're accustomed to thinking about emotions in this way, in simple, sort of, brief periods of time. So, for example, I was giving this talk recently in New York City, and I said, "You know when you're on the subway and the other person across the subway car smiles at you, and you just instinctively smile back?" And they looked at me and said, "We don't do that in New York City." (Laughter) And I said, "Everywhere else in the world, that's normal human behavior." And so there's a very instinctive way in which we briefly transmit emotions to each other. And, in fact, emotional contagion can be broader still. Like we could have punctuated expressions of anger, as in riots. The question that we wanted to ask was: Could emotion spread, in a more sustained way than riots, across time and involve large numbers of people, not just this pair of individuals smiling at each other in the subway car? Maybe there's a kind of below the surface, quiet riot that animates us all the time. Maybe there are emotional stampedes that ripple through social networks. Maybe, in fact, emotions have a collective existence, not just an individual existence.
Αυτη ειναι μια απο τις πρωτες εικονες που φτιαξαμε για να μελετησουμε αυτο το φαινομενο. Ξανα, ενα κοινωνικο δικτυο, αλλα τωρα χρωματιζουμε κιτρινους τους ανθρωπους αν ειναι χαρουμενοι και μπλε αν ειναι στενοχωρημενοι και πρασινους αν ειναι στο ενδιαμεσο. Κι αν δειτε αυτην τη εικονα, θα δειτε αμεσως συμπλεγματα απο χαρουμενους και θλιμμενους ανθρωπους να διαδίδονται μέχρι τον τρίτο βαθμό διαχωρισμού. Και μπορει να σας δημιουργηθει η εντυπωση οτι οι λυπημενοι ανθρωποι βρίσκονται σε μια διαφορετική δομική σχέση μέσα στο δίκτυο. Υπαρχει μια μεση θεση και μια ακμη σε αυτο το δικτυο και οι λυπημενοι ανθρωποι φαινονται να βρίσκονται στις ακμές. Για να αναφερω μια άλλη μεταφορά, αν φανταστειτε τα κοινωνικα δικτυα σαν ενα ειδος απέραντου ιστού της ανθρωπότητας -- Είμαι συνδεδεμενος με σενα και με αυτη, κ.ο.κ. σε απειρη αποσταση -- ο ιστός είναι πραγματικά σαν ενα παλιομοδιτικο Αμερικανικο κεντητο παπλωμα, εχει πανω του μπαλωματα, χαρουμενα και λυπημενα μπαλωματα. Και το αν γινετε χαρουμενος ή οχι εξαρτάται από το αν βρίσκεστε σε ένα χαρούμενο μπάλωμα.
And this is one of the first images we made to study this phenomenon. Again, a social network, but now we color the people yellow if they're happy and blue if they're sad and green in between. And if you look at this image, you can right away see clusters of happy and unhappy people, again, spreading to three degrees of separation. And you might form the intuition that the unhappy people occupy a different structural location within the network. There's a middle and an edge to this network, and the unhappy people seem to be located at the edges. So to invoke another metaphor, if you imagine social networks as a kind of vast fabric of humanity -- I'm connected to you and you to her, on out endlessly into the distance -- this fabric is actually like an old-fashioned American quilt, and it has patches on it: happy and unhappy patches. And whether you become happy or not depends in part on whether you occupy a happy patch.
(Γέλια)
(Laughter)
Έτσι, αυτή η δουλειά με τα συναισθήματα, που είναι τόσο στοιχειώδη, που μας εκανε να σκεφτουμε πως ισως οι στοιχειωδεις αιτιες των ανθρωπινων κοινωνικων δικτυων είναι κατά κάποιον τρόπο κωδικοποιημένες στα γονίδιά μας. Επειδή τα ανθρώπινα κοινωνικά δίκτυα, όποτε κι αν χαρτογραφηθούν, πάντα φαίνονται κάπως έτσι, αυτην την εικονα του δικτυου. Αλλά δε φαίνονται ποτέ έτσι. Γιατί δε φαίνονται έτσι; Γιατί δε διαμορφώνουμε ανθρωπινα κοινωνικά δίκτυα που μοιάζουν με ένα κανονικό πλέγμα; Λοιπόν, τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά των ανθρωπινων κοινωνικων δικτυων, η πανταχου παρουσια τους και ο προφανης σκοπος τους θετουν ερωτησεις σχετικα με το αν εχουμε εξελιχθει στο να δημιουργουμε κοινωνικά δίκτυα εξαρχής, και αν εχουμε εξελιχθει στο να δημιουργουμε δικτυα με συγκεκριμενη δομη.
So, this work with emotions, which are so fundamental, then got us to thinking about: Maybe the fundamental causes of human social networks are somehow encoded in our genes. Because human social networks, whenever they are mapped, always kind of look like this: the picture of the network. But they never look like this. Why do they not look like this? Why don't we form human social networks that look like a regular lattice? Well, the striking patterns of human social networks, their ubiquity and their apparent purpose beg questions about whether we evolved to have human social networks in the first place, and whether we evolved to form networks with a particular structure.
Και δειτε πριν απο ολα -- για να το καταλαβουμε αυτο. πρέπει πρώτα να διαμελίσουμε τη δομή του δικτύου λιγάκι -- παρατηρήστε ότι καθε άτομο σε αυτό το δίκτυο έχει ακριβός την ίδια δομική σχέση με οποιοδήποτε άλλο άτομο. Αλλά αυτό δε συμβαίνει με τα πραγματικά δίκτυα. Ετσι, για παραδειγμα, αυτο ειναι ενα πραγματικο δικτυο απο σπουδαστες κολεγιου σε ενα πρωτοκλασατο πανεπιστημιο στα Βορειοανατολικα. Τωρα επισημαινω μερικες τελειες. Κι αν δειτε εδω στις τελειες, συγκρινετε τον κομβο Β πανω αριστερα με τον κομβο D στο δεξι ακρο. Ο Β έχει τέσσερις συνδέσμους προς φίλους. Και ο D έχει 6 να ξεκινούν από αυτόν. Κι έτσι, αυτά τα δύο άτομα έχουν διαφορετικοί πλήθος από φίλους. Αυτό είναι φανερό, όλοι το ξέρουμε. Αλλα αλλα συγκεκριμενα στοιχεια της δομης των κοινωνικων δικτυων δεν ειναι τοσο προφανη.
And notice first of all -- so, to understand this, though, we need to dissect network structure a little bit first -- and notice that every person in this network has exactly the same structural location as every other person. But that's not the case with real networks. So, for example, here is a real network of college students at an elite northeastern university. And now I'm highlighting a few dots. If you look here at the dots, compare node B in the upper left to node D in the far right; B has four friends coming out from him and D has six friends coming out from him. And so, those two individuals have different numbers of friends. That's very obvious, we all know that. But certain other aspects of social network structure are not so obvious.
Συγκρινετε τον κομβο Β πανω αριστερά με τον κομβο Α κατω δεξια. Και τα δυο αυτα ατομα εχουν τεσσερις φιλους, αλλα οι φιλοι του Α γνωριζονται μεταξυ τους, ενω του Β οχι. Ετσι, ο φιλος του φιλου του Α είναι και πάλι ένας φίλος του Α, αλλά ο φίλος του φίλου του Β δεν είναι φίλος του Β, αλλά βρίσκεται μακριά του στο δίκτυο. Αυτό είναι γνωστό σαν μεταβατικότητα στα δίκτυα. Τέλος, συγκρινετε τους κομβους C και D. Και οι δύο έχουν από έξι φίλους. Αν τους μιλήσετε και τους ρωτήσετε, «Πώς είναι η κοινωνική ζωή σου;» αυτοι θα ελεγαν, «Έχω εξι φιλους. Αυτη ειναι η κοινωνικη μου εμπειρια». Αλλα εμεις, παρατηρωντας εποπτικα το δικτυο μπορουμε να δουμε οτι βρισκονται σε πολυ διαφορετικους κοινωνικους κοσμους. Και μπορω να καλλιεργησω αυτην την αισθηση σε σας ρωτώντας σας: Ποιος θα προτιμουσατε να ειστε αν ενα φονικο μικροβιο διαδιδοταν στο δικτυο; Θα προτιμούσατε να είστε ο C ή ο D; Θα προτιμούσατε να είστε ο D, στην ακμή του δικτύου. Και ποιος θα προτιμουσατε να ειστε αν ένα καυτό κουτσομπολιό, όχι σχετικό με σας, διαδιδόταν στο δίκτυο; Τωρα, θα προτιμουσατε να ειστε ο C.
Compare node B in the upper left to node A in the lower left. Now, those people both have four friends, but A's friends all know each other, and B's friends do not. So the friend of a friend of A's is, back again, a friend of A's, whereas the friend of a friend of B's is not a friend of B's, but is farther away in the network. This is known as transitivity in networks. And, finally, compare nodes C and D: C and D both have six friends. If you talk to them, and you said, "What is your social life like?" they would say, "I've got six friends. That's my social experience." But now we, with a bird's eye view looking at this network, can see that they occupy very different social worlds. And I can cultivate that intuition in you by just asking you: Who would you rather be if a deadly germ was spreading through the network? Would you rather be C or D? You'd rather be D, on the edge of the network. And now who would you rather be if a juicy piece of gossip -- not about you -- was spreading through the network? (Laughter) Now, you would rather be C.
Ετσι, διαφορετικες δομικες σχεσεις έχουν διαφορετικές συνέπειες στη ζωή σας. Στην πραξη, οταν καναμε μερικα πειραματα μελετωντας αυτο βρηκαμε οτι το 46% της αποκλισης στον αριθμο των φιλων εξηγείται από τα γονίδιά μας. Αλλα δε μας προκαλει εκπληξη. Γνωριζουμε οτι καποιοι ανθρωποι γεννιουνται ντροπαλοι και κάποιοι κοινωνικοί. Αυτό είναι προφανές. Αλλα βρηκαμε και καποια όχι και τοσο προφανη πραγματα. Για παραδειγμα, 47% της αποκλισης στο αν οι φιλοι σας γνωριζονται μεταξυ τους εξαρταται απο τα γονιδια σας. Το αν οι φιλοι σας γνωριζονται μεταξυ τους δε σχετίζεται μόνο με τα δικά τους γονίδια, αλλά με τα δικά σας. Και νομιζω οτι ο λογος γι' αυτο είναι οτι σε καποιους ανθρωπους αρέσει να συστήνουν τους φίλους τους στους άλλους -- ξέρετε ποιοι είστε -- και αλλοι τους κρατατε σε αποσταση μεταξυ τους και δεν τους συστηνετε. Κι ετσι, καποιοι ανθρωποι συνδεουν τα δικτυα γυρω τους, δημιουργωντας ενα ειδος πυκνου ιστου δεσμων μεσα στον οποιο αισθανονται ανετα να ειναι συνδεδεμενοι. Και τελικα, βρηκαμε οτι 30% της αποκλισης στο αν οι ανθρωποι ειναι στο μεσο ή στην ακμη του δικτυου μπορεί επίσης να αποδοθεί στα γονίδιά τους. Ετσι, το αν βρισκεστε στη μεση ή στην ακμή κι αυτό εν μέρει κληρονομείται.
So different structural locations have different implications for your life. And, in fact, when we did some experiments looking at this, what we found is that 46 percent of the variation in how many friends you have is explained by your genes. And this is not surprising. We know that some people are born shy and some are born gregarious. That's obvious. But we also found some non-obvious things. For instance, 47 percent in the variation in whether your friends know each other is attributable to your genes. Whether your friends know each other has not just to do with their genes, but with yours. And we think the reason for this is that some people like to introduce their friends to each other -- you know who you are -- and others of you keep them apart and don't introduce your friends to each other. And so some people knit together the networks around them, creating a kind of dense web of ties in which they're comfortably embedded. And finally, we even found that 30 percent of the variation in whether or not people are in the middle or on the edge of the network can also be attributed to their genes. So whether you find yourself in the middle or on the edge is also partially heritable.
Ποιο είναι τώρα το νόημα αυτού; Πώς αυτο μας βοηθα να καταλαβουμε τον κοσμο; Πως αυτο μας βοηθα να κατανοησουμε μερικα απο τα προβληματα που μας επηρεαζουν σημερα; Λοιπόν, η θέση μου είναι ότι τα δίκτυα έχουν αξία. Αποτελουν ενα ειδος κοινωνικου κεφαλαιου. Νεες ιδιοτητες εμφανιζονται λογω της συνδεσης μας σε κοινωνικα δικτυα, και αυτες οι ιδιοτητες ειναι εγγενεις στη δομη των δικτυων και όχι απλώς στα άτομα που τα διαμορφώνουν. Σκεφτείτε λοιπόν αυτά τα δύο κοινά αντικείμενα. Και τα δύο είναι φτιαγμένα άπω άνθρακα, και ομως σε ενα απο αυτα, τα ατομα ανθρακα είναι τοποθετημένα με έναν συγκεκριμένο τρόπο, αριστερά, και μας δίνει τον γραφίτη, που είναι μαλακός και σκούρος. Αλλα αν παρετε τα ιδια ατομα ανθρακα και τα διασυνδέσετε με διαφορετικό τρόπο, παίρνετε ένα διαμάντι, που είναι διαυγές και σκληρό. Και αυτες οι ιδιότητες της σκληροτητας και της διαυγειας δε βρίσκονται μέσα στα άτομα του άνθρακα. Βρίσκονται στις διασυνδέσεις ανάμεσα στα άτομα άνθρακα, ή τουλαχιστον ξεκινουν από τις διασυνδέσεις ανάμεσα στα άτομα άνθρακα. Αντιστοιχα, η μορφη των συνδεσεων αναμεσα στους ανθρωπους εχει σαν αποτελεσμα να εχουν οι ομαδες τους διαφορετικές ιδιότητες. Ειναι οι δεσμοι αναμεσα στους ανθρωπους που κάνει το σύνολο μεγαλύτερο από το άθροισμα των μερών. Κι έτσι, δεν είναι απλώς το τι συμβαίνει σε αυτούς τους ανθρώπους -- το αν παιρνουν ή χανουν βαρος, ή γινονται φτωχοι ή πλουσιοι, ή χαρουμενοι ή οχι χαρουμενοι -- που μας επηρεαζει. Ειναι επισης η αρχιτεκτονικη των συνδέσμων γύρω μας.
Now, what is the point of this? How does this help us understand? How does this help us figure out some of the problems that are affecting us these days? Well, the argument I'd like to make is that networks have value. They are a kind of social capital. New properties emerge because of our embeddedness in social networks, and these properties inhere in the structure of the networks, not just in the individuals within them. So think about these two common objects. They're both made of carbon, and yet one of them has carbon atoms in it that are arranged in one particular way -- on the left -- and you get graphite, which is soft and dark. But if you take the same carbon atoms and interconnect them a different way, you get diamond, which is clear and hard. And those properties of softness and hardness and darkness and clearness do not reside in the carbon atoms; they reside in the interconnections between the carbon atoms, or at least arise because of the interconnections between the carbon atoms. So, similarly, the pattern of connections among people confers upon the groups of people different properties. It is the ties between people that makes the whole greater than the sum of its parts. And so it is not just what's happening to these people -- whether they're losing weight or gaining weight, or becoming rich or becoming poor, or becoming happy or not becoming happy -- that affects us; it's also the actual architecture of the ties around us.
Η εμπειρία μας από τον κόσμο εξαρτάται από την πραγματική δομή των δικτύων μέσα στα οποία βρισκόμαστε και σε όλα τα πράγματα που μεταδίδονται και κυλούν μέσα στο δίκτυο. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι οι άνθρωποι έρχονται όλοι μαζί και δημιουργούν έναν υπέρ-οργανισμό. Ένας υπερ-οργανισμός είναι ένα σύνολο ατόμων που επιδεικνύουν συμπεριφορά ή φαινόμενα που δεν μπορούν να αποδομηθούν σε μια μελέτη ατόμων και πρέπει να μελετηθούν σε σχεση με και κατανοώντας τη συλλογική συνείδηση, όπως, για παράδειγμα, σε ένα μελίσσι που βρίσκει μια καινούργια κυψέλη, ή ένα σμήνος πουλιών που αποφεύγει έναν κυνηγό, ή ενα σμηνος πουλιων που μπορεί να συνδυασει τη σοφια του και να πλοηγηθει βρισκοντας ενα μικρό νησακι στο μεσο του Ειρηνικου ή μια αγελη λυκων που μπορει να καταφερει μεγαλυτερα θηραματα. Οι υπερ-οργανισμοί έχουν ιδιότητες που δε μπορούν να εξηγηθούν απλώς μελετώντας τα άτομα. Νομίζω ότι η κατανόηση των κοινωνικών δικτύων και το πώς διαμορφώνονται και λειτουργούν μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε όχι μόνο την υγεία και τα συναισθήματα αλλά κάθε άλλο φαινόμενο -- σαν το έγκλημα και τον πόλεμο και τα οικονομικά φαινόμενα σαν την πτώση των τραπεζών και τα κραχ των αγορών και τη χρήση καινοτομίας και τη διάδοση της χρήσης ενός προϊόντος.
Our experience of the world depends on the actual structure of the networks in which we're residing and on all the kinds of things that ripple and flow through the network. Now, the reason, I think, that this is the case is that human beings assemble themselves and form a kind of superorganism. Now, a superorganism is a collection of individuals which show or evince behaviors or phenomena that are not reducible to the study of individuals and that must be understood by reference to, and by studying, the collective. Like, for example, a hive of bees that's finding a new nesting site, or a flock of birds that's evading a predator, or a flock of birds that's able to pool its wisdom and navigate and find a tiny speck of an island in the middle of the Pacific, or a pack of wolves that's able to bring down larger prey. Superorganisms have properties that cannot be understood just by studying the individuals. I think understanding social networks and how they form and operate can help us understand not just health and emotions but all kinds of other phenomena -- like crime, and warfare, and economic phenomena like bank runs and market crashes and the adoption of innovation and the spread of product adoption.
Δείτε κι αυτό. Νομίζω οτι διαμορφώνουμε κοινωνικά δίκτυα επειδή τα ωφέλη μιας ζωής με φίλους είναι πιο σημαντικά από το κόστος. Αν είχα διαρκώς βίαιη συμπεριφορά απέναντί σας ή σας παραπληροφορούσα ή σας στενοχωρούσα ή σας μετέδιδα φονικά μικρόβια θα κοβατε καθε σχεση μαζι μου και το δίκτυο θα διαλύοταν. Έτσι, η διάδοση καλών και πολύτιμων πραγμάτων είναι απαραίτητη για τη διατήρηση και την καλλιέργεια κοινωνικών δικτύων. Αντίστοιχα, τα κοινωνικά δίκτυα είναι απαραίτητα για τη διάδοση των καλών και πολύτιμων πραγμάτων, όπως η αγάπη και η καλοσύνη και η ευτυχία και ο αλτρουϊσμός και οι ιδέες. Πρακτικά, νομίζω ότι αν καταλαβαίναμε πόσο πολύτιμα είναι τα κοινωνικά δίκτυα θα επενδύαμε περισσότερο χρόνο τρέφοντας και διατηρώντας τα, γιατί νομίζω ότι τα κοινωνικά δίκτυα είναι εγγενώς συνδεδεμένα με την καλοσύνη. Νομίζω ότι αυτό που χρειάζεται τώρα ο κόσμος είναι περισσότερες συνδέσεις.
Now, look at this. I think we form social networks because the benefits of a connected life outweigh the costs. If I was always violent towards you or gave you misinformation or made you sad or infected you with deadly germs, you would cut the ties to me, and the network would disintegrate. So the spread of good and valuable things is required to sustain and nourish social networks. Similarly, social networks are required for the spread of good and valuable things, like love and kindness and happiness and altruism and ideas. I think, in fact, that if we realized how valuable social networks are, we'd spend a lot more time nourishing them and sustaining them, because I think social networks are fundamentally related to goodness. And what I think the world needs now is more connections.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)