Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δεν είπε, «Έχω έναν εφιάλτη» όταν ενέπνευσε την κίνηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είπε, «Έχω ένα όνειρο». Και εγώ έχω ένα όνειρο. Έχω το όνειρο να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε ότι το μέλλον θα είναι ένας εφιάλτης, και αυτό είναι μια πρόκληση, δεδομένου ότι, αν δείτε τα πιο δημοφιλή κινηματογραφικά έργα σήμερα, δείχνουν ένα ανθρώπινο μέλλον αποκαλυπτικό. Νομίζω ότι αυτό το έργο είναι από τα πιο δύσκολα να παρακολουθήσει κανείς, «Ο δρόμος». Είναι ένα καλοσκηνοθετημένο έργο, αλλά τα πάντα απεικονίζονται ερημωμένα, τα πάντα είναι νεκρά. Και μόνο ένας πατέρας και ένας γιος προσπαθούν να επιβιώσουν, περπατώντας σε έναν δρόμο. Και νομίζω ότι το περιβαλλοντικό κίνημα του οποίου είμαι μέλος είναι συνένοχο στη δημιουργία τέτοιου σεναρίου για το μέλλον.
Martin Luther King did not say, "I have a nightmare," when he inspired the civil rights movements. He said, "I have a dream." And I have a dream. I have a dream that we can stop thinking that the future will be a nightmare, and this is going to be a challenge, because, if you think of every major blockbusting film of recent times, nearly all of its visions for humanity are apocalyptic. I think this film is one of the hardest watches of modern times, "The Road." It's a beautiful piece of filmmaking, but everything is desolate, everything is dead. And just a father and son trying to survive, walking along the road. And I think the environmental movement of which I am a part of has been complicit in creating this vision of the future.
Για πολύ καιρό, καταπιαστήκαμε με εφιαλτικές προβλέψεις για το μέλλον. Επικεντρωθήκαμε στα χειρότερα σενάρια. Επικεντρωθήκαμε στα προβλήματα. Και δεν σκεφτήκαμε αρκετά τις λύσεις τους. Χρησιμοποιήσαμε τον φόβο αν θέλετε για να κερδίσουμε την προσοχή των ανθρώπων. Και κάθε ψυχολόγος μπορεί να επιβεβαιώσει ότι ο φόβος σε έναν οργανισμό συνδέεται με μηχανισμό φυγής. Είναι μέρος του μηχανισμού επιβίωσης: μάχη ή φυγή όπου όταν το ζώο φοβάται -- σκεφτείτε το ελάφι. Το ελάφι παγώνει, δεν κινείται καθόλου, έτοιμο να τρέξει. Και νομίζω ότι αυτό πετυχαίνουμε όταν ζητάμε από τους ανθρώπους να ασπαστούν τα σχέδιά μας σχετικά με την περιβαλλοντική καταστροφή και την κλιματική αλλαγή. Οι άνθρωποι παγώνουν και τρέχουν προς την αντίθετη κατεύθυνση επειδή χρησιμοποιούμε το φόβο. Και νομίζω ότι το περιβαλλοντικό κίνημα πρέπει να ωριμάσει και να αρχίσει να σκέφτεται τι είναι αληθινή πρόοδος.
For too long, we have peddled a nightmarish vision of what's going to happen. We have focused on the worst-case scenario. We have focused on the problems. And we have not thought enough about the solutions. We've used fear, if you like, to grab people's attention. And any psychologist will tell you that fear in the organism is linked to flight mechanism. It's part of the fight and flight mechanism, that when an animal is frightened -- think of a deer. A deer freezes very, very still, poised to run away. And I think that's what we're doing when we're asking people to engage with our agenda around environmental degradation and climate change. People are freezing and running away because we're using fear. And I think the environmental movement has to grow up and start to think about what progress is.
Τι θα βελτίωνε πραγματικά τη ζωή των ανθρώπων; Ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, πιστεύω, είναι πως οι μόνοι άνθρωποι που καθορίζουν την ουσία της προόδου το κάνουν μέσω ενός χρηματικού ορισμού του τι είναι πρόοδος, ένας οικονομικός προσδιορισμός -- οπού κάπως, αν καταφέρουμε και ανεβάσουμε τα σωστά νούμερα, θα είμαστε καλύτερα, είτε με το χρηματιστήριο, είτε με το ακαθάριστο εθνικό προϊόν και οικονομική ανάπτυξη, με κάποιο τρόπο η ζωή μας θα γίνει καλύτερη. Αυτό απευθύνεται στην ανθρώπινη απληστία αντί για τον φόβο -- ότι δηλαδή περισσότερο σημαίνει καλύτερο. Στον Δυτικό κόσμο, έχουμε αρκετά. Ίσως κάποια μέρη του κόσμου να μην έχουν, αλλά εμείς έχουμε. Γνωρίζουμε εδώ και καιρό πως αυτός δεν είναι καλός τρόπος μέτρησης επιπέδου ζωής κρατών. Στην πραγματικότητα, ο αρχιτέκτονας του οικονομικού μας συστήματος, ο Σάιμον Κούζνετς, το 1930, είπε ότι «Το επίπεδο ζωής ενός έθνους δεν μπορεί να συναχθεί από το εθνικό εισόδημα». Αλλά έχουμε δημιουργήσει ένα εθνικό λογιστικό σύστημα που είναι βασισμένο στην παραγωγή όλο και περισσότερων πραγμάτων. Πράγματι, ιστορικά είχε τη χρήση του. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου έπρεπε να αυξηθεί η παραγωγή. Πράγματι, ήμασταν τόσο επιτυχείς στο να παράγουμε κάποια πράγματα που καταστρέψαμε κομμάτι της Ευρώπης, και χρειάστηκε να το ξαναχτίσουμε αργότερα. Κι έτσι το εθνικό λογιστικό μας σύστημα εστίασε στο τι μπορούμε να παράγουμε.
What would it be like to be improving the human lot? And one of the problems that we face, I think, is that the only people that have cornered the market in terms of progress is a financial definition of what progress is, an economic definition of what progress is -- that somehow, if we get the right numbers to go up, we're going to be better off, whether that's on the stock market, whether that's with GDP and economic growth, that somehow life is going to get better. This is somehow appealing to human greed instead of fear -- that more is better. Come on. In the Western world, we have enough. Maybe some parts of the world don't, but we have enough. And we've know for a long time that this is not a good measure of the welfare of nations. In fact, the architect of our national accounting system, Simon Kuznets, in the 1930s, said that, "A nation's welfare can scarcely be inferred from their national income." But we've created a national accounting system which is firmly based on production and producing stuff. And indeed, this is probably historical, and it had its time. In the second World War, we needed to produce a lot of stuff. And indeed, we were so successful at producing certain types of stuff that we destroyed a lot of Europe, and we had to rebuild it afterwards. And so our national accounting system became fixated on what we can produce.
Αλλά από το 1968, ο οραματιστής, Ρόμπερτ Κένεντυ, στην αρχή της κακότυχης προεδρικής του καμπάνιας, έδωσε την πιο εύγλωττη αποδόμηση του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος που έχει ποτέ δοθεί. Και τελείωσε την ομιλία του με τη φράση, «Το ακαθάριστο εθνικό προϊόν μετράει τα πάντα εκτός από αυτό που δίνει αξία στη ζωή». Πόσο τρελό είναι αυτό; Το μέτρο προόδου μας, το επικρατέστερο μέτρο προόδου στην κοινωνία μας, μετράει τα πάντα εκτός αυτού που δίνει αξία στη ζωή; Πιστεύω πως αν ο Κένεντυ ζούσε σήμερα, θα ζητούσε από στατιστικολόγους σαν εμένα να ψάξουν και να βρούνε ποια πράγματα δίνουν αξία στη ζωή. Θα μας ζητούσε να αναμορφώσουμε το εθνικό λογιστικό μας σύστημα για να βασίζεται σε σημαντικά πράγματα όπως κοινωνική δικαιοσύνη, βιωσιμότητα, και την ευδαιμονία των ανθρώπων.
But as early as 1968, this visionary man, Robert Kennedy, at the start of his ill-fated presidential campaign, gave the most eloquent deconstruction of gross national product that ever has been. And he finished his talk with the phrase, that, "The gross national product measures everything except that which makes life worthwhile." How crazy is that? That our measure of progress, our dominant measure of progress in society, is measuring everything except that which makes life worthwhile? I believe, if Kennedy was alive today, he would be asking statisticians such as myself to go out and find out what makes life worthwhile. He'd be asking us to redesign our national accounting system to be based upon such important things as social justice, sustainability and people's well-being.
Και βασικά, κοινωνικοί επιστήμονες έχουν ήδη κάνει αυτές τις ερωτήσεις στον κόσμο. Αυτό είναι από ένα παγκόσμιο ερωτηματολόγιο. Ρωτάει τον κόσμο τι θέλουν. Και όπως είναι αναμενόμενο, παντού λένε πως αυτό που θέλουν είναι ευτυχία, για τους εαυτούς τους, τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους, τις κοινότητές τους. Ναι, πιστεύουν πως τα χρήματα είναι σημαντικά. Αλλά δεν πλησιάζουν την αξία της ευτυχίας, και την αξία της αγάπης. Όλοι χρειαζόμαστε να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε στη ζωή. Δεν πλησιάζουν την αξία της υγείας. Θέλουμε να είμαστε υγιείς και να έχουμε μια γεμάτη ζωή. Αυτά αντιπροσωπεύουν φυσικές ανθρώπινες φιλοδοξίες. Τότε γιατί οι στατιστικολόγοι δεν τα μετρούν; Γιατί δεν σκεφτόμαστε την πρόοδο κρατών με αυτά τα κριτήρια, αντί να μετράμε μόνο πόσα παράγουμε; Και πράγματι, αυτό έκανα κι όλη μου την ενήλικη ζωή -- σκέφτομαι πώς μετράμε την ευτυχία, την ευδαιμονία, και πώς μπορούμε να το κάνουμε μέσα σε περιβαλλοντικά όρια.
And actually, social scientists have already gone out and asked these questions around the world. This is from a global survey. It's asking people, what do they want. And unsurprisingly, people all around the world say that what they want is happiness, for themselves, for their families, their children, their communities. Okay, they think money is slightly important. It's there, but it's not nearly as important as happiness, and it's not nearly as important as love. We all need to love and be loved in life. It's not nearly as important as health. We want to be healthy and live a full life. These seem to be natural human aspirations. Why are statisticians not measuring these? Why are we not thinking of the progress of nations in these terms, instead of just how much stuff we have? And really, this is what I've done with my adult life -- is think about how do we measure happiness, how do we measure well-being, how can we do that within environmental limits.
Και δημιουργήσαμε, στον οργανισμό που δουλεύω, το Ίδρυμα Νέας Οικονομίας, κάτι που το ονομάζουμε Δείκτης Χαρούμενου Πλανήτη, γιατί πιστεύουμε πως οι άνθρωποι πρέπει να είναι χαρούμενοι όπως και ο πλανήτης. Γιατί δεν έχουμε κάποιο μετρητή προόδου που το δείχνει αυτό; Και αυτό που κάνουμε, είναι να λέμε πως το απόλυτο αποτέλεσμα ενός κράτους είναι το επίπεδο επιτυχίας του στο να δίνει χαρά και υγεία στους πολίτες του. Αυτός θα έπρεπε να είναι ο στόχος κάθε έθνους στον πλανήτη. Αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι υπάρχει μια βασική παράμετρος σε αυτό, και αυτή είναι πόσους πόρους του πλανήτη χρησιμοποιούμε. Όλοι ζούμε στον ίδιο πλανήτη. Πρέπει να τον μοιραστούμε. Είναι ο απόλυτος ελλειμματικός πόρος, αυτός ο πλανήτης που μοιραζόμαστε. Και τα οικονομικά ενδιαφέρονται πολύ για ελλείμματα. Όταν υπάρχει έλλειψη ενός πόρου που θέλουμε να γίνει ένα ποθητό αποτέλεσμα, σκέφτεται με λογική αποδοτικότητας. Σκεφτόμαστε πόσα μπορούμε να βγάλουμε απ' όσα θα βάλουμε. Και αυτό είναι ένας μετρητής ευδαιμονίας που έχουμε για τη χρήση των πόρων μας. Είναι μετρητής αποδοτικότητας. Και ο ευκολότερος τρόπος να σας το δείξω αυτό, είναι με το να σας δείξω αυτό το γράφημα.
And we created, at the organization that I work for, the New Economics Foundation, something we call the Happy Planet Index, because we think people should be happy and the planet should be happy. Why don't we create a measure of progress that shows that? And what we do, is we say that the ultimate outcome of a nation is how successful is it at creating happy and healthy lives for its citizens. That should be the goal of every nation on the planet. But we have to remember that there's a fundamental input to that, and that is how many of the planet's resources we use. We all have one planet. We all have to share it. It is the ultimate scarce resource, the one planet that we share. And economics is very interested in scarcity. When it has a scarce resource that it wants to turn into a desirable outcome, it thinks in terms of efficiency. It thinks in terms of how much bang do we get for our buck. And this is a measure of how much well-being we get for our planetary resource use. It is an efficiency measure. And probably the easiest way to show you that, is to show you this graph.
Στον οριζόντιο άξονα του γραφήματος, είναι το «οικολογικό αποτύπωμα» το οποίο αποτελεί μέτρο του πόσους πόρους χρησιμοποιούμε και πόση πίεση ασκούμε στον πλανήτη. Όσο περισσότερο τόσο χειρότερο. Κάθετα προς τα πάνω, είναι ένας μετρητής που ονομάζεται «χαρούμενα χρόνια ζωής». Είναι για την ευδαιμονία των εθνών. Είναι σαν προσδοκώμενα χρόνια ζωής, προσαρμοσμένα για την ευτυχία. Είναι σαν ποιότητα και ποσότητα της ζωής των εθνών. Η κίτρινη τελεία που βλέπετε, είναι ο παγκόσμιος μέσος όρος. Τώρα υπάρχει μια σειρά από έθνη γύρω από αυτό το παγκόσμιο μέσο όρο. Προς τα πάνω δεξιά του γραφήματος, είναι οι χώρες που τα πηγαίνουν αρκετά καλά και καλλιεργούν ευτυχία, αλλά χρησιμοποιούν αρκετούς πόρους του πλανήτη για να τα καταφέρουν. Είναι οι Η.Π.Α., άλλες δυτικές χώρες περνούν σε αυτά τα τρίγωνα και μερικές χώρες του Κόλπου βρίσκονται εκεί. Αντιθέτως, κάτω αριστερά του γραφήματος, είναι οι χώρες που είναι φτωχές σε ευτυχία -- όπως οι υποσαχάριες χώρες της Αφρικής. Με τα λόγια του Χομπς, η ζωή είναι μικρή και βάναυση εκεί. Το μέσο προσδόκιμο ζωής σε πολλές από αυτές τις χώρες είναι τα 40 χρόνια. Η ελονοσία, το Έιτζ σκοτώνουν πολλούς ανθρώπους σε αυτές τις περιοχές του κόσμου.
Running horizontally along the graph, is "ecological footprint," which is a measure of how much resources we use and how much pressure we put on the planet. More is bad. Running vertically upwards, is a measure called "happy life years." It's about the well-being of nations. It's like a happiness adjusted life-expectancy. It's like quality and quantity of life in nations. And the yellow dot there you see, is the global average. Now, there's a huge array of nations around that global average. To the top right of the graph, are countries which are doing reasonably well and producing well-being, but they're using a lot of planet to get there. They are the U.S.A., other Western countries going across in those triangles and a few Gulf states in there actually. Conversely, at the bottom left of the graph, are countries that are not producing much well-being -- typically, sub-Saharan Africa. In Hobbesian terms, life is short and brutish there. The average life expectancy in many of these countries is only 40 years. Malaria, HIV/AIDS are killing a lot of people in these regions of the world.
Αλλά τώρα τα καλά νέα! Υπάρχουν μερικές χώρες εκεί πάνω, στα κίτρινα τρίγωνα, που πηγαίνουν καλύτερα από τον παγκόσμιο μέσο όρο, που κατευθύνονται προς τα πάνω αριστερά του γραφήματος. Αυτό είναι ένα γράφημα προσδοκιών. Θέλουμε να είμαστε πάνω αριστερά, όπου καλή ζωή δεν είναι σε βάρος της γης. Είναι η Λατινική Αμερική. Η χώρα που βρίσκεται μόνη της στην κορυφή είναι ένα μέρος που δεν έχω βρεθεί. Ίσως κάποιοι από εσάς έχετε. Κόστα Ρίκα. Στην Κόστα Ρίκα -- το μέσο προσδόκιμο ζωής είναι τα 78,5 χρόνια. Είναι μεγαλύτερο από των Η.Π.Α. Σύμφωνα με τις τελευταίες στατιστικές, πρόκειται για το πιο ευτυχισμένο έθνος στον πλανήτη -- περισσότερο από όλους: ακόμα και από την Ελβετία και τη Δανία. Είναι το πιο ευτυχισμένο μέρος. Το καταφέρνουν αυτό με ένα τέταρτο των πόρων που χρησιμοποιούνται συνήθως στον Δυτικό Κόσμο -- ένα τέταρτο των πόρων.
But now for the good news! There are some countries up there, yellow triangles, that are doing better than global average, that are heading up towards the top left of the graph. This is an aspirational graph. We want to be top left, where good lives don't cost the earth. They're Latin American. The country on its own up at the top is a place I haven't been to. Maybe some of you have. Costa Rica. Costa Rica -- average life expectancy is 78-and-a-half years. That is longer than in the USA. They are, according to the latest Gallup world poll, the happiest nation on the planet -- than anybody; more than Switzerland and Denmark. They are the happiest place. They are doing that on a quarter of the resources that are used typically in [the] Western world -- a quarter of the resources.
Τι συμβαίνει εκεί; Τι συμβαίνει στην Κόστα Ρίκα; Κοιτάζοντας τα δεδομένα βλέπουμε, το 99% της ηλεκτρικής ενέργειας να προέρχεται από ανανεώσιμες πηγές. Η κυβέρνησή τους είναι από τις πρώτες που δεσμεύτηκαν να είναι ουδέτερες σε εκπομπές άνθρακα μέχρι το 2021. Κατήργησαν τον στρατό το 1949 -- 1949 Επένδυσαν σε κοινωνικά προγράμματα -- υγείας και εκπαίδευσης. Κατέχουν ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά αλφαβητισμού στη Λατινική Αμερική και στον κόσμο. Και έχουν αυτό τον αέρα Λατίνου, έτσι δεν είναι; Έχουν την αίσθηση κοινωνικής σύνδεσης. (Γέλια) Η πρόκληση είναι, ότι πολύ πιθανό είναι - ένα πράγμα που πρέπει να σκεφτούμε - ότι το μέλλον ίσως να μην είναι η Βόρεια Αμερική, ίσως να μην είναι η Δυτική Ευρώπη. Ίσως να είναι η Λατινική Αμερική. Και η πραγματική πρόκληση είναι να τραβήξουμε τον παγκόσμιο μέσο όρο προς τα εκεί. Αυτό πρέπει να κάνουμε. Και αν το κάνουμε, πρέπει να τραβήξουμε χώρες από τα κάτω και πρέπει να τραβήξουμε χώρες από τα δεξιά του γραφήματος. Και τότε αρχίζουμε να δημιουργούμε έναν χαρούμενο πλανήτη. Αυτός είναι ένας τρόπος να το σκεφτόμαστε.
What's going on there? What's happening in Costa Rica? We can look at some of the data. 99 percent of their electricity comes from renewable resources. Their government is one of the first to commit to be carbon neutral by 2021. They abolished the army in 1949 -- 1949. And they invested in social programs -- health and education. They have one of the highest literacy rates in Latin America and in the world. And they have that Latin vibe, don't they. They have the social connectedness. (Laughter) The challenge is, that possibly -- and the thing we might have to think about -- is that the future might not be North American, might not be Western European. It might be Latin American. And the challenge, really, is to pull the global average up here. That's what we need to do. And if we're going to do that, we need to pull countries from the bottom, and we need to pull countries from the right of the graph. And then we're starting to create a happy planet. That's one way of looking at it.
Ένας άλλος τρόπος να το δούμε είναι βλέποντας τις τάσεις ανά διαστήματα. Δεν έχουμε καλά δεδομένα να πηγαίνουν αρκετά πίσω για κάθε χώρα στον κόσμο, αλλά για τις πλουσιότερες χώρες του ΟΟΣΑ, έχουμε. Και αυτές είναι οι τάσεις προς ευτυχία μέσα στα χρόνια, μια μικρή αύξηση, αλλά αυτές είναι οι τάσεις σε οικολογικό αποτύπωμα. Και έτσι, σε αυστηρή μεθοδολογία χαρούμενου-πλανήτη έχουμε γίνει λιγότερο αποδοτικοί στο να μετατρέπουμε τον απόλυτα ελλειμματικό πόρο μας στο αποτέλεσμα που θέλουμε. Και το θέμα πιστεύω πως είναι, μάλλον όλοι σε αυτή την αίθουσα θα θέλαμε η κοινωνία μας να φτάσει στο 2050 χωρίς αποκαλυπτικά γεγονότα. Και μάλιστα δεν είναι τόσο μακριά. Είναι σε απόσταση μισής ανθρώπινης ζωής. Ένα παιδί που ξεκινάει το σχολείο σήμερα θα είναι στην ηλικία μου το 2050. Δεν είναι το πολύ μακρινό μέλλον. Αυτός είναι ο στόχος της κυβέρνησης της Μεγάλης Βρετανίας για τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα. Και σας το λέω, αυτό δεν σημαίνει πως συνεχίζουμε τις δουλειές μας όπως συνήθως. Αυτό αλλάζει το πώς λειτουργούμε. Αλλάζει τον τρόπο που δημιουργούμε οργανισμούς, κυβερνητική πολιτική και πώς ζούμε τις ζωές μας. Και το θέμα είναι, πρέπει να συνεχίσουμε να αυξάνουμε την ευτυχία. Κανείς δεν μπορεί να πάει σε εκλογές και να πει πως η ποιότητα ζωής θα μειωθεί. Κανείς μας πιστεύω δεν θέλει να σταματήσει η ανθρώπινη πρόοδος. Πιστεύω ότι θέλουμε να συνεχίσει. Πιστεύω ότι θέλουμε να συνεχίσει η ανθρωπότητα συνολικά να αυξάνεται. Εδώ πιστεύω μπαίνουν οι σκεπτικοί και αρνητικοί με τις κλιματικές αλλαγές. Νομίζω αυτό θέλουν. Θέλουν να αυξάνεται η ποιότητα ζωής. Θέλουν να κρατήσουν αυτό που έχουν. Και αν θέλουμε να τους προσελκύσουμε, αυτό πρέπει να κάνουμε. Και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αυξήσουμε την αποδοτικότητα ακόμα περισσότερο.
Another way of looking at it is looking at time trends. We don't have good data going back for every country in the world, but for some of the richest countries, the OECD group, we do. And this is the trend in well-being over that time, a small increase, but this is the trend in ecological footprint. And so in strict happy-planet methodology, we've become less efficient at turning our ultimate scarce resource into the outcome we want to. And the point really is, is that I think, probably everybody in this room would like society to get to 2050 without an apocalyptic something happening. It's actually not very long away. It's half a human lifetime away. A child entering school today will be my age in 2050. This is not the very distant future. This is what the U.K. government target on carbon and greenhouse emissions looks like. And I put it to you, that is not business as usual. That is changing our business. That is changing the way we create our organizations, we do our government policy and we live our lives. And the point is, we need to carry on increasing well-being. No one can go to the polls and say that quality of life is going to reduce. None of us, I think, want human progress to stop. I think we want it to carry on. I think we want the lot of humanity to keep on increasing. And I think this is where climate change skeptics and deniers come in. I think this is what they want. They want quality of life to keep increasing. They want to hold on to what they've got. And if we're going to engage them, I think that's what we've got to do. And that means we have to really increase efficiency even more.
Όντως, είναι εύκολο να κάνουμε τέτοια γραφήματα, αλλά πρέπει να γυρίσουμε αυτές τις καμπύλες. Και εδώ πιστεύω μπορούμε να πάρουμε μια ιδέα από τη θεωρία συστημάτων, συστημάτων μηχανικής, όπου δημιουργούν συστήματα επανατροφοδότησης, βάζοντας τις σωστές πληροφορίες τη σωστή στιγμή. Οι άνθρωποι βρίσκουν κίνητρο στο «τώρα». Βάζεις ένα μετρητή σπίτι σου και βλέπεις πόση ενέργεια χρησιμοποιείς τώρα, πόσο σου κοστίζει, και τα παιδιά σου γυρίζουν και σβήνουν τα φώτα! Πώς θα φαινόταν αυτό στην κοινωνία; Γιατί, στα νέα ραδιοφώνου κάθε απόγευμα, ακούμε για οικονομικούς δείκτες, τον Νταου Τζόουνς, την αναλογία δολαρίου-λύρας -- δεν ξέρω καν προς ποια μεριά η αναλογία θεωρείται καλά νέα! Και γιατί πρέπει να το ακούω αυτό; Γιατί δεν ακούω πόση ενέργεια χρησιμοποίησε η Βρετανία χθες, ή η Αμερική; Βρήκαμε τον ετήσιο στόχο μας, 3% μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα; Έτσι δημιουργούμε ένα συλλογικό σκοπό. Το βάζεις στα μέσα ενημέρωσης και αρχίζεις και το σκέφτεσαι. Και χρειαζόμαστε θετικά συστήματα επανατροφοδότησης για την αύξηση της ευτυχίας. Σε κυβερνητικό επίπεδο, μπορεί να δημιουργούν εθνικοί λογαριασμοί ευτυχίας. Σε επιχειρηματικό επίπεδο, μπορείς να δεις την ευτυχία των εργαζομένων, που γνωρίζουμε πως συνδέεται με τη δημιουργικότητα, και την καινοτομία, και θα χρειαστούμε αρκετή καινοτομία στη διαχείριση περιβαλλοντικών προβλημάτων. Σε προσωπικό επίπεδο, χρειαζόμαστε επίσης αυτά τα «σπρωξίματα». Ίσως να μην χρειαζόμαστε τα ακριβή δεδομένα, αλλά χρειαζόμαστε υπενθυμίσεις. Στη Βρετανία, έχουμε ένα δυνατό μήνυμα δημόσιας υγείας με 5 φρούτα και λαχανικά την ημέρα και πόση άσκηση χρειαζόμαστε -- ποτέ το καλύτερό μου. Ποιες θα ήταν οι αντίστοιχες οδηγίες για την ευτυχία; Ποια θα ήταν τα 5 πράγματα που θα έπρεπε να κάνετε κάθε μέρα για να είστε πιο ευτυχισμένοι;
Now that's all very easy to draw graphs and things like that, but the point is we need to turn those curves. And this is where I think we can take a leaf out of systems theory, systems engineers, where they create feedback loops, put the right information at the right point of time. Human beings are very motivated by the "now." You put a smart meter in your home, and you see how much electricity you're using right now, how much it's costing you, your kids go around and turn the lights off pretty quickly. What would that look like for society? Why is it, on the radio news every evening, I hear the FTSE 100, the Dow Jones, the dollar pound ratio -- I don't even know which way the dollar pound ratio should go to be good news. And why do I hear that? Why don't I hear how much energy Britain used yesterday, or American used yesterday? Did we meet our three percent annual target on reducing carbon emissions? That's how you create a collective goal. You put it out there into the media and start thinking about it. And we need positive feedback loops for increasing well-being At a government level, they might create national accounts of well-being. At a business level, you might look at the well-being of your employees, which we know is really linked to creativity, which is linked to innovation, and we're going to need a lot of innovation to deal with those environmental issues. At a personal level, we need these nudges too. Maybe we don't quite need the data, but we need reminders. In the U.K., we have a strong public health message on five fruit and vegetables a day and how much exercise we should do -- never my best thing. What are these for happiness? What are the five things that you should do every day to be happier?
Κάναμε ένα σχέδιο για το κυβερνητικό Γραφείο Επιστημών πριν λίγα χρόνια, ένα μεγάλο πρόγραμμα που λέγεται Πρόγραμμα Προβλεψιμότητας -- πολλοί άνθρωποι, πολλοί ειδικοί -- τα πάντα βασισμένα σε απτά στοιχεία -- ένας ογκώδης τόμος. Ένα κομμάτι που κάναμε ήταν: ποιες πέντε θετικές δραστηριότητες μπορείτε να κάνετε για να αυξήσετε την ευτυχία στη ζωή σας; Και το νόημά τους είναι πως δεν είναι το μυστικό της ευτυχίας, αλλά είναι πράγματα από τα οποία θα δημιουργηθεί ευτυχία.
We did a project for the Government Office of Science a couple of years ago, a big program called the Foresight program -- lots and lots of people -- involved lots of experts -- everything evidence based -- a huge tome. But a piece of work we did was on: what five positive actions can you do to improve well-being in your life? And the point of these is they are, not quite, the secrets of happiness, but they are things that I think happiness will flow out the side from.
Το πρώτο είναι η σύνδεση, είναι ότι οι κοινωνικές σχέσεις είναι η ακρογωνιαία λίθος της ζωής σας. Επενδύεται το χρόνο που μπορείτε με τους αγαπημένους σας, και την ενέργειά σας μαζί τους; Συνεχίστε να τις χτίζετε. Το δεύτερο είναι να παραμένετε δραστήριοι. Ο πιο γρήγορος τρόπος να βγει κανείς από κακή διάθεση: να βγει έξω, να πάει μια βόλτα, να ανοίξει το ραδιόφωνο και να χορέψει. Το να παραμένουμε δραστήριοι είναι βασικό στο να μένουμε σε θετική διάθεση. Το τρίτο είναι παρατηρητικότητα. Πόσο συνειδητοποιημένοι είστε για το τι συμβαίνει στον κόσμο, τις εποχές που αλλάζουν, τον κόσμο γύρω σας; Παρατηρείτε τι ετοιμάζεται για εσάς και προσπαθεί να αναδυθεί; Βασιζόμενοι σε πολλά στοιχεία από τον χώρο ψυχολογικής επίγνωσης, και γνωστικής θεραπείας συμπεριφοράς, η συνειδητοποίηση είναι σημαντική για την ευτυχία μας. Το τέταρτο είναι να συνεχίζουμε να μαθαίνουμε και η συνέχιση είναι σημαντική -- να μαθαίνουμε καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Οι μεγαλύτεροι άνθρωποι που συνεχίζουν να μαθαίνουν και να είναι περίεργοι, έχουν καλύτερη υγεία από αυτούς που κλείνονται. Όμως δεν χρειάζεται να είναι επίσημη μάθηση: δεν βασίζεται στη γνώση. Είναι περισσότερο η περιέργεια. Μπορεί να είναι να μαθαίνεται να μαγειρεύετε κάτι καινούριο, να ξεκινάτε ένα μουσικό όργανο που ξεχάσατε ως παιδί. Συνεχίστε να μαθαίνετε. Και το τελευταίο είναι η πιο αντι-οικονομική δραστηριότητα, αλλά να δίνετε. Η γενναιοδωρία, ο αλτρουισμός, η συμπόνια, είναι όλα εγγεγραμμένα στον μηχανισμό επιβράβευσης του εγκεφάλου μας. Αισθανόμαστε καλά όταν δίνουμε. Μπορείτε να κάνετε ένα πείραμα όπου δίνετε σε δύο ομάδες ανθρώπων 100 δολάρια το πρωί. Λέτε στη μια ομάδα να τα ξοδέψουν στους εαυτούς τους και στην άλλη να τα ξοδέψουν σε άλλους. Μετράτε την ευτυχία τους στο τέλος της ημέρας, αυτοί που πήγαν και τα ξόδεψαν σε άλλους είναι πολύ πιο χαρούμενοι από αυτούς που τα ξόδεψαν στους εαυτούς τους.
And the first of these is to connect, is that your social relationships are the most important cornerstones of your life. Do you invest the time with your loved ones that you could do, and energy? Keep building them. The second one is be active. The fastest way out of a bad mood: step outside, go for a walk, turn the radio on and dance. Being active is great for our positive mood. The third one is take notice. How aware are you of things going on around the world, the seasons changing, people around you? Do you notice what's bubbling up for you and trying to emerge? Based on a lot of evidence for mindfulness, cognitive behavioral therapy, [very] strong for our well being. The fourth is keep learning and keep is important -- learning throughout the whole life course. Older people who keep learning and are curious, they have much better health outcomes than those who start to close down. But it doesn't have to be formal learning; it's not knowledge based. It's more curiosity. It can be learning to cook a new dish, picking up an instrument you forgot as a child. Keep learning. And the final one is that most anti-economic of activities, but give. Our generosity, our altruism, our compassion, are all hardwired to the reward mechanism in our brain. We feel good if we give. You can do an experiment where you give two groups of people a hundred dollars in the morning. You tell one of them to spend it on themselves and one on other people. You measure their happiness at the end of the day, those that have gone and spent on other people are much happier that those that spent it on themselves.
Και αυτοί οι πέντε τρόποι, που τους βάζουμε σε αυτές της χρήσιμες κάρτες, θα έλεγα πως δεν χρειάζεται να είναι σε βάρος της γη. Δεν εμπεριέχουν καθόλου άνθρακα. Δεν χρειάζονται πολλά υλικά για να ικανοποιηθούν. Οπότε πιστεύω είναι αρκετά ευφικτό η ευτυχία μας να μην επιβαρύνει τη γη. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, την παραμονή του θανάτου του, έδωσε έναν απίστευτο λόγο. Είπε, «Γνωρίζω πως υπάρχουν προκλήσεις μπροστά, μπορεί να υπάρχουν προβλήματα μπροστά, αλλά δεν φοβάμαι κανέναν. Δεν με νοιάζει. Έχω βρεθεί στην κορυφή του βουνού, και έχω δει τη Γη της Επαγγελίας». Μπορεί εκείνος να ήταν ιεροκήρυκας, αλλά πιστεύω πως το περιβαλλοντικό κίνημα και, μάλιστα, η επαγγελματική κοινότητα, η κυβέρνηση, χρειάζονται να πάνε στην κορυφή του βουνό, και χρειάζονται να κοιτάξουν και να δουν τη Γη της Επαγγελίας, ή την πολλά υποσχόμενη γη, και χρειάζονται όραμα ενός κόσμου που όλοι θέλουμε. Και όχι μόνο αυτό, πρέπει να δημιουργήσουμε μια μεγάλη μετάβαση ώστε να φτάσουμε εκεί, και πρέπει να χτίσουμε αυτή τη μεγάλη μετάβαση με καλά πράγματα.
And these five ways, which we put onto these handy postcards, I would say, don't have to cost the earth. They don't have any carbon content. They don't need a lot of material goods to be satisfied. And so I think it's really quite feasible that happiness does not cost the earth. Now, Martin Luther King, on the eve of his death, gave an incredible speech. He said, "I know there are challenges ahead, there may be trouble ahead, but I fear no one. I don't care. I have been to the mountain top, and I have seen the Promised Land." Now, he was a preacher, but I believe the environmental movement and, in fact, the business community, government, needs to go to the top of the mountain top, and it needs to look out, and it needs to see the Promised Land, or the land of promise, and it needs to have a vision of a world that we all want. And not only that, we need to create a Great Transition to get there, and we need to pave that great transition with good things.
Οι άνθρωποι θέλουν να είναι ευτυχισμένοι. Φτιάξτε τους με πέντε τρόπους. Και χρειαζόμαστε σήματα να μαζεύουμε τον κόσμο και να τους τα δείχνουμε -- όπως με τον Δείκτη Χαρούμενου Πλανήτη. Και τότε πιστεύω ότι μπορούμε όλοι να φτιάξουμε έναν κόσμο που όλοι θέλουμε, στον οποίο η ευτυχία να μην είναι σε βάρος του πλανήτη.
Human beings want to be happy. Pave them with the five ways. And we need to have signposts gathering people together and pointing them -- something like the Happy Planet Index. And then I believe that we can all create a world we all want, where happiness does not cost the earth.
(Χειροκρότημα)
(Applause)