So the Awesome story: It begins about 40 years ago, when my mom and my dad came to Canada. My mom left Nairobi, Kenya. My dad left a small village outside of Amritsar, India. And they got here in the late 1960s. They settled in a shady suburb about an hour east of Toronto, and they settled into a new life. They saw their first dentist, they ate their first hamburger, and they had their first kids. My sister and I grew up here, and we had quiet, happy childhoods. We had close family, good friends, a quiet street. We grew up taking for granted a lot of the things that my parents couldn't take for granted when they grew up -- things like power always on in our houses, things like schools across the street and hospitals down the road and popsicles in the backyard. We grew up, and we grew older. I went to high school. I graduated. I moved out of the house, I got a job, I found a girl, I settled down -- and I realize it sounds like a bad sitcom or a Cat Stevens' song --
Dus het fAntastische verhaal: het begint zo'n 40 jaar geleden toen mijn moeder en vader naar Canada kwamen. Mijn moeder verliet Nairobi, Kenia. Mijn vader verliet een klein dorpje net buiten Amritsar, India. Ze kwamen hier aan op het eind van de jaren 1960. Ze vestigden zich in een met bomen omzoomde buurt een uur ten oosten van Toronto en begonnen een nieuw leven. Ze bezochten voor het eerste een tandarts, ze aten hun eerste hamburger, en kregen hun eerste kinderen. Mijn zus en ik groeiden hier op en we hadden een rustige en gelukkige kindertijd. We hadden een sterke familieband, goede vrienden, een rustige straat. We vonden veel zaken vanzelfsprekend die mijn ouders nooit vanzelfsprekend gevonden hebben toen zij opgroeiden - zaken zoals altijd electriciteit hebben in onze huizen, zaken zoals scholen in je eigen straat en ziekenhuizen om de hoek en ijsjes in je achtertuin. We werden groter en ouder. Ik ging naar het middelbaar. Ik studeerde af. Ik verliet het huis, ik vond werk, ik vond een liefje, ik begon geregeld te gaan leven en ik besef dat dit veel weg heeft van een slechte sitcom of een Cat Stevens-liedje.
(Laughter)
(Gelach)
but life was pretty good. Life was pretty good. 2006 was a great year. Under clear blue skies in July in the wine region of Ontario, I got married, surrounded by 150 family and friends. 2007 was a great year. I graduated from school, and I went on a road trip with two of my closest friends. Here's a picture of me and my friend, Chris, on the coast of the Pacific Ocean. We actually saw seals out of our car window, and we pulled over to take a quick picture of them and then blocked them with our giant heads. (Laughter) So you can't actually see them, but it was breathtaking, believe me.
Maar het leven was redelijk goed. Het leven was redelijk goed. 2006 was een fantastisch jaar. Onder de blauwe heldere hemel in juli in de wijnregio van Ontario, ben ik getrouwd, omgeven door 150 familieleden en vrienden. 2007 was een fantastisch jaar. Ik studeerde af en trok doorheen het land met twee van mijn beste vrienden. Hier is een foto van mijn vriend Chris en ik aan de kust van de Grote Oceaan. Uiteindelijk zagen we zeehonden uit het raam van onze auto, stopten we om er vlug een foto van te nemen en stonden er dan voor met onze gigantische hoofden. (Gelach) Dus je kan ze niet echt zien, maar het was adembenemend, geloof me maar.
(Laughter)
(Gelach)
2008 and 2009 were a little tougher. I know that they were tougher for a lot of people, not just me. First of all, the news was so heavy. It's still heavy now, and it was heavy before that, but when you flipped open a newspaper, when you turned on the TV, it was about ice caps melting, wars going on around the world, earthquakes, hurricanes and an economy that was wobbling on the brink of collapse, and then eventually did collapse, and so many of us losing our homes, or our jobs, or our retirements, or our livelihoods. 2008, 2009 were heavy years for me for another reason, too. I was going through a lot of personal problems at the time. My marriage wasn't going well, and we just were growing further and further apart. One day my wife came home from work and summoned the courage, through a lot of tears, to have a very honest conversation. And she said, "I don't love you anymore," and it was one of the most painful things I'd ever heard and certainly the most heartbreaking thing I'd ever heard, until only a month later, when I heard something even more heartbreaking.
2008 en 2009 waren wat moeilijker. Ik weet dat het moeilijker was voor heel wat mensen, niet enkel voor mij. Eerst en vooral, het nieuws was zo intens. Het is nog altijd intens, en het was intens voordien, maar wanneer je de krant opensloeg, de tv aanzette, ging het over smeltende ijskappen, oorlogen over de hele wereld, aardbevingen, orkanen, en een economie die zo onstabiel was, dat ze het dan uiteindelijk toch begaf, en zoveel van ons die onze huizen kwijtraakten, of ons werk, of ons pensioen, of levensnoodzakelijkheden. 2008, 2009 waren ook intense jaren om andere redenen. Ik had verscheidene persoonlijke problemen op dat moment. Mijn huwelijk ging niet goed en we groeiden steeds meer uit elkaar. Op een dag kwam mijn vrouw thuis van haar werk en verzamelde, door haar tranen heen, al haar moed om een eerlijke conversatie te hebben. Ze zei: "Ik hou niet meer van jou." Het was een van de meest pijnlijke dingen die ik ooit gehoord had en zeker het meest hartverscheurende ding dat ik ooit gehoord had, tot een maand later, toen ik iets hoorde dat nog hartverscheurender was.
My friend Chris, who I just showed you a picture of, had been battling mental illness for some time. And for those of you whose lives have been touched by mental illness, you know how challenging it can be. I spoke to him on the phone at 10:30 p.m. on a Sunday night. We talked about the TV show we watched that evening. And Monday morning, I found out that he disappeared. Very sadly, he took his own life. And it was a really heavy time.
Mijn vriend Chris, die ik jullie daarnet getoond heb op foto, kampte al een tijdje met een mentale ziekte. Voor diegenen onder jullie wiens leven in aanraking gekomen is met mentale ziekten, jullie weten wat voor een strijd het is. Ik sprak met hem aan de telefoon om 22:30u op een zondagavond. We praatten over een tv-show die we die avond gezien hadden. Maandagmorgen kwam ik erachter dat hij verdwenen was. Jammer genoeg had hij zelfmoord gepleegd. Het was een zeer moeilijke periode.
And as these dark clouds were circling me, and I was finding it really, really difficult to think of anything good, I said to myself that I really needed a way to focus on the positive somehow. So I came home from work one night, and I logged onto the computer, and I started up a tiny website called 1000awesomethings.com. I was trying to remind myself of the simple, universal, little pleasures that we all love, but we just don't talk about enough -- things like waiters and waitresses who bring you free refills without asking, being the first table to get called up to the dinner buffet at a wedding, wearing warm underwear from just out of the dryer, or when cashiers open up a new check-out lane at the grocery store and you get to be first in line -- even if you were last at the other line, swoop right in there.
Terwijl ik omringd werd door duistere gedachten, vond ik het zeer, zeer moeilijk om aan iets goeds te denken. Ik zei tegen mezelf dat ik echt een manier moest vinden om mijn gedachten te focussen op iets positiefs. Zo kwam ik op een avond thuis van werk, logde in op de computer, en begon een uiterst kleine website met de naam 1000awesomethings.com Ik probeerde te denken aan alle simpele, universele en kleine deugden waar we allemaal van houden, maar gewoon niet genoeg over praten -- zaken als obers en serveuses die je glas bijvullen zonder vragen, de eerste tafel zijn om opgeroepen te worden naar het buffet op een trouw, het dragen van warm ondergoed dat net uit de droogkast gekomen is, of wanneer kassiers net een nieuwe kassa openen in de supermarkt en jij de eerste bent in de rij -- zelfs al was je laatst in de andere rij, je verandert toch nog.
(Laughter)
(Gelach)
And slowly over time, I started putting myself in a better mood. I mean, 50,000 blogs are started a day, and so my blog was just one of those 50,000. And nobody read it except for my mom. Although I should say that my traffic did skyrocket and go up by 100 percent when she forwarded it to my dad. (Laughter) And then I got excited when it started getting tens of hits, and then I started getting excited when it started getting dozens and then hundreds and then thousands and then millions. It started getting bigger and bigger and bigger. And then I got a phone call, and the voice at the other end of the line said, "You've just won the Best Blog In the World award." I was like, that sounds totally fake. (Laughter) (Applause) Which African country do you want me to wire all my money to? (Laughter) But it turns out, I jumped on a plane, and I ended up walking a red carpet between Sarah Silverman and Jimmy Fallon and Martha Stewart. And I went onstage to accept a Webby award for Best Blog. And the surprise and just the amazement of that was only overshadowed by my return to Toronto, when, in my inbox, 10 literary agents were waiting for me to talk about putting this into a book. Flash-forward to the next year and "The Book of Awesome" has now been number one on the bestseller list for 20 straight weeks.
Langzamerhand begon ik mezelf op te vrolijken. 50.000 blogs worden opgestart per dag. Mijn blog was dus maar eentje uit die 50.000. Niemand las hem eigenlijk, buiten mijn moeder. Hoewel ik moet zeggen dat mijn cijfers de lucht in vlogen met wel 100% toen ze de link doorgaf aan mijn vader. (Gelach) Het werd spannend toen ik tientallen hits begon te krijgen. Het werd spannend toen het er een paar dozijn waren en dan honderden en duizenden en dan miljoenen. Het begon groter en groter en groter te worden. Toen kreeg ik een telefoontje, en de stem aan de andere kant van de lijn zei: "Je hebt zonet de prijs van de beste blog in de wereld gewonnen!" Ik had zoiets van: dit is een mopje. (Gelach) (Aplaus) Naar welk Afrikaans land moet ik al mijn geld overschrijven? (Gelach) Maar het bleek dat ik op het vliegtuig sprong en op de rode loper liep tussen Sarah Silverman, Jimmy Fallon en Martha Stewart. Ik ging het podium op om een Webby award voor Beste Blog te accepteren. De verrassing en gewoon de verbazing over dit alles werd enkel overschaduwd bij mijn terugkeer naar Toronto, waar er in mijn inbox 10 literaire agenten op me stonden te wachten om te praten over een boek over mijn ervaring. Snel vooruit naar het volgende jaar. Het fAntastische Boek is nu de nummer een op de best-sellerlijst, al 20 opeenvolgende weken.
(Applause)
(Applaus)
But look, I said I wanted to do three things with you today. I said I wanted to tell you the Awesome story, I wanted to share with you the three As of Awesome, and I wanted to leave you with a closing thought. So let's talk about those three As. Over the last few years, I haven't had that much time to really think. But lately I have had the opportunity to take a step back and ask myself: "What is it over the last few years that helped me grow my website, but also grow myself?" And I've summarized those things, for me personally, as three As. They are Attitude, Awareness and Authenticity. I'd love to just talk about each one briefly.
Maar kijk, ik zei dat ik drie dingen wou doen vandaag. Ik zei dat ik jullie het fAntastische verhaal wou vertellen, ik wou met jullie de drie A's van fAntastisch delen, en ik wou jullie iets geven om over na te denken. Laten we beginnen met die drie A's. De laatste jaren heb ik niet veel tijd gehad om echt veel na te denken. Maar de laatste tijd had ik de mogelijkheid een stap terug te zetten en mezelf af te vragen: "Wat is het dat me de laatste jaren geholpen heeft mijn site te laten groeien, maar ook mezelf?" Ik heb die zaken samengevat, voor mijzelf, als de drie A's. Het zijn Attitude, Aandacht en Authenticiteit. Ik zou graag over elke A kort even praten.
So Attitude: Look, we're all going to get lumps, and we're all going to get bumps. None of us can predict the future, but we do know one thing about it and that's that it ain't gonna go according to plan. We will all have high highs and big days and proud moments of smiles on graduation stages, father-daughter dances at weddings and healthy babies screeching in the delivery room, but between those high highs, we may also have some lumps and some bumps too. It's sad, and it's not pleasant to talk about, but your husband might leave you, your girlfriend could cheat, your headaches might be more serious than you thought, or your dog could get hit by a car on the street. It's not a happy thought, but your kids could get mixed up in gangs or bad scenes. Your mom could get cancer, your dad could get mean. And there are times in life when you will be tossed in the well, too, with twists in your stomach and with holes in your heart, and when that bad news washes over you, and when that pain sponges and soaks in, I just really hope you feel like you've always got two choices. One, you can swirl and twirl and gloom and doom forever, or two, you can grieve and then face the future with newly sober eyes. Having a great attitude is about choosing option number two, and choosing, no matter how difficult it is, no matter what pain hits you, choosing to move forward and move on and take baby steps into the future.
Attitude: we krijgen allemaal tegenslagen te verwerken, en we gaan allemaal dipjes tegenkomen. Niemand van ons kan de toekomst voorspellen, maar we weten wel een ding en dat is dat het niet volgens plan zal verlopen. We zullen allemaal hoogtepunten hebben, grootse dagen en trotse momenten, vol glimlachen tijdens proclamaties vader-dochter-dansmomenten tijdens een bruiloftsfeest en gezonde baby's die krijsen in de verloskamer, maar tussen deze hoogtepunten in kunnen we dus ook tegenslagen te verwerken hebben. Het is jammer en niet aangenaam om over te praten, maar je man kan je verlaten, je vriendin kan je bedriegen, je hoofdpijn kan een serieuzer probleem zijn dan je dacht, of je hond kan aangereden worden op straat. Het is geen leuke gedachte, maar je kinderen kunnen in bendes verstrikt geraken of andere criminele activiteiten. Je moeder kan kanker krijgen, of je vader kan agressief worden. Er zijn momenten in het leven dat je heen en weer gegooid wordt met steken in je buik en gaten in je hart. Wanneer dat slecht nieuws door je heen gaat, en wanneer de pijn echt begint door te dringen, hoop ik echt dat je het gevoel hebt dat je twee keuzes hebt. Of je kan je miserabel voelen, vol zelfmedelijden, of je kan rouwen en je dan richten op de toekomst met een nieuwe, nuchtere kijk. Een goede attitude hebben, is de tweede keuze nemen en hoe moeilijk het ook is, hoeveel pijn het ook doet, kiezen om voorwaarts te gaan en verder te gaan met je leven en met kleine stapjes vooruitgaan.
The second "A" is Awareness. I love hanging out with three year-olds. I love the way that they see the world, because they're seeing the world for the first time. I love the way that they can stare at a bug crossing the sidewalk. I love the way that they'll stare slack-jawed at their first baseball game with wide eyes and a mitt on their hand, soaking in the crack of the bat and the crunch of the peanuts and the smell of the hotdogs. I love the way that they'll spend hours picking dandelions in the backyard and putting them into a nice centerpiece for Thanksgiving dinner. I love the way that they see the world, because they're seeing the world for the first time. Having a sense of awareness is just about embracing your inner three year-old. Because you all used to be three years old. That three-year-old boy is still part of you. That three-year-old girl is still part of you. They're in there. And being aware is just about remembering that you saw everything you've seen for the first time once, too. So there was a time when it was your first time ever hitting a string of green lights on the way home from work. There was the first time you walked by the open door of a bakery and smelt the bakery air, or the first time you pulled a 20-dollar bill out of your old jacket pocket and said, "Found money."
De tweede A is Aandacht. Ik hou ervan tijd te spenderen met driejarigen. Ik hou van de manier waarop ze de wereld zien, omdat ze hem zien voor de eerste keer. Ik hou ervan hoe ze kunnen staren naar een insect dat het voetpad oversteekt. Ik hou ervan hoe ze gefascineerd staren naar hun eerste baseballmatch met open ogen en een handschoen in de hand, in de ban van het gekraak van de knuppel en het geknars van de pinda's en de geur van hotdogs. Ik hou van de manier waarop ze uren doorbrengen met paardenbloemen te plukken in de achtertuin en ze samen te brengen in een bloemstukje voor het Thanksgiving-avondmaal. Ik hou van de manier waarop ze de wereld zien omdat ze de wereld voor de eerste keer zien. Aandachtig zijn draait puur om het aanvaarden van je innerlijke driejarige. Want jullie zijn allemaal ooit drie jarigen geweest. Dat driejarig jongetje is nog altijd een deel van jou. Dat driejarig meisje is nog altijd een deel van jou. Ze zitten daar nog steeds vanbinnen. Aandachtig zijn is enkel je herinneren dat je alles ook voor de eerste keer gezien hebt. Er was dus een moment waarop het jouw eerste keer was om enkel groene lichten tegen te komen na het werk. Er was een eerste keer dat je voorbij de open deur van een bakkerij liep en je de ovenlucht kon ruiken, of de eerste keer dat je een briefje van 20 euro uit een oude zak haalde en je zei: "Geld gevonden!"
The last "A" is Authenticity. And for this one, I want to tell you a quick story. Let's go all the way back to 1932 when, on a peanut farm in Georgia, a little baby boy named Roosevelt Grier was born. Roosevelt Grier, or Rosey Grier, as people used to call him, grew up and grew into a 300-pound, six-foot-five linebacker in the NFL. He's number 76 in the picture. Here he is pictured with the "fearsome foursome." These were four guys on the L.A. Rams in the 1960s you did not want to go up against. They were tough football players doing what they love, which was crushing skulls and separating shoulders on the football field. But Rosey Grier also had another passion. In his deeply authentic self, he also loved needlepoint. (Laughter) He loved knitting. He said that it calmed him down, it relaxed him, it took away his fear of flying and helped him meet chicks. That's what he said. I mean, he loved it so much that, after he retired from the NFL, he started joining clubs. And he even put out a book called "Rosey Grier's Needlepoint for Men." (Laughter) (Applause) It's a great cover. If you notice, he's actually needlepointing his own face.
De laaste A is authenticiteit. Daarvoor wil ik je vlug een verhaal vertellen. Laten we teruggaan naar 1932 toen er op een pindaboerderij in Georgia een kleine baby geboren was met de naam Roosevelt Grier. Roosevelt Grier, of Rosey Grier zoals men hem noemde, groeide op tot een footballspeler van 135 kilo, 1m95 in de NFL. Hij is nummer 76 op de foto. Hier wordt hij afgebeeld met het 'gevreesde kwartet'. Er waren vier mannen in de LA RAMS in de jaren 60 waar je niet tegenover wou staan. Het waren zware footballspelers en ze hielden van hun job, wat schedels inbeuken inhield en het schouders splitsen op het footballveld. Maar Rosey Grier had ook een andere passie. Diep vanbinnen hield hij van borduren. (Gelach) Hij hield van breien. Hij wei dat het hem tot rust bracht, hem relaxeerde, het nam zijn vliegangst weg en hielp hem om vrouwen aan te spreken. Dat is wat hij zei. Hij hield er zoveel van, dat nadat hij was gestopt met de NFL, hij clubjes begon op te zoeken. Hij bracht zelfs een boek uit genaamd: "Rosey Grier's borduurwerk voor mannen". (Gelach) (Applaus) Het is een goede omslag. Zoals je misschien ziet, hij is zijn eigen gezicht aan het borduren.
(Laughter)
(Gelach)
And so what I love about this story is that Rosey Grier is just such an authentic person, and that's what authenticity is all about. It's just about being you and being cool with that. And I think when you're authentic, you end up following your heart, and you put yourself in places and situations and in conversations that you love and that you enjoy. You meet people that you like talking to. You go places you've dreamt about. And you end you end up following your heart and feeling very fulfilled. So those are the three A's.
Wat ik zo fascinerend aan dit verhaal vind, is dat Rosey Grier echt een authentiek persoon is. Dat is waar authenticiteit net om draait. Het gaat om jezelf zijn en dat ook aanvaarden. Ik denk dat wanneer je authentiek bent, je uiteindelijk je eigen hart volgt en jezelf in posities plaatst en in conversaties waarvan je houdt en geniet. Je ontmoet mensen waar je graag mee praat. Je gaat naar plaatsen waar je van gedroomd hebt Je volgt je eigen hart en voelt de voldoening. Dus dat zijn de drie A's
For the closing thought, I want to take you all the way back to my parents coming to Canada. I don't know what it would feel like coming to a new country when you're in your mid-20s. I don't know, because I never did it, but I would imagine that it would take a great attitude. I would imagine that you'd have to be pretty aware of your surroundings and appreciating the small wonders that you're starting to see in your new world. And I think you'd have to be really authentic, you'd have to be really true to yourself in order to get through what you're being exposed to.
Voor mijn laatste boodschap wil ik jullie helemaal terug meenemen tot wanneer mijn ouders naar Canada kwamen. Ik weet niet hoe het zou voelen om naar een nieuw land te gaan in je twintiger jaren. Ik weet het niet, omdat ik het nooit gedaan heb. Maar ik kan me inbeelden dat het enorm veel werk meebrengt. Ik kan me inbeelden dat je je vrij bewust moest zijn van je omgeving en de kleine wonderen die je begint op te merken in je nieuwe wereld. Ik denk dat je echt authentiek moet zijn, en eerlijk zijn met jezelf om door de situatie te geraken waar je in zit.
I'd like to pause my TEDTalk for about 10 seconds right now, because you don't get many opportunities in life to do something like this, and my parents are sitting in the front row. So I wanted to ask them to, if they don't mind, stand up. And I just wanted to say thank you to you guys.
Ik zo mijn TEDTalk even willen pauzeren voor zo'n 10 seconden omdat je niet veel de gelegenheid krijgt in het leven om iets als dit te doen. Mijn ouders zitten op de eerste rij. Dus zou ik ze willen vragen, als ze het niet erg vinden, even recht te staan. Ok zou jullie graag even willen bedanken.
(Applause)
(Aplaus)
When I was growing up, my dad used to love telling the story of his first day in Canada. And it's a great story, because what happened was he got off the plane at the Toronto airport, and he was welcomed by a non-profit group, which I'm sure someone in this room runs. (Laughter) And this non-profit group had a big welcoming lunch for all the new immigrants to Canada. And my dad says he got off the plane and he went to this lunch and there was this huge spread. There was bread, there was those little, mini dill pickles, there was olives, those little white onions. There was rolled up turkey cold cuts, rolled up ham cold cuts, rolled up roast beef cold cuts and little cubes of cheese. There was tuna salad sandwiches and egg salad sandwiches and salmon salad sandwiches. There was lasagna, there was casseroles, there was brownies, there was butter tarts, and there was pies, lots and lots of pies. And when my dad tells the story, he says, "The craziest thing was, I'd never seen any of that before, except bread. (Laughter) I didn't know what was meat, what was vegetarian. I was eating olives with pie. (Laughter) I just couldn't believe how many things you can get here."
Toen ik opgroeide, vertelde mijn vader graag het verhaal van zijn eerste dag in Canada. Het is een fantastisch verhaal, omdat hij van het vliegtuig stapte in Toronto en hij verwelkomd werd door een vzw waarvan ik zeker ben dat de baas ergens in deze kamer zit. (Gelach) Deze vzw hield een groot verwelkomingsmaal voor alle nieuwe immigranten naar Canada. Mijn vader zegt dat hij uit het vliegtuig stapte en naar de lunch ging. Er was een gigantisch aanbod. Er was brood, er waren van die inni mini kleine augurken, Er waren olijven en van die kleine witte uitjes. Er waren opgerolde kalkoenschijfjes, opgerolde hamschijfjes en kleine kaasblokjes. Er waren tonijn- en eierslasandwiches en zalmslasandwiches. Er was lasagna, stoofpot, er waren brownies en boterkoekjes, en er was taart, heel veel taart. En wanneer mijn vader het verhaal vertelt, zegt hij: "Het meest gekke was dat ik dit allemaal nog nooit gezien had, op brood na." (Gelach) "Ik wist niet was vlees inhield, wat voor vegetariërs was. Ik was olijven met taart aan het eten. (Gelach) Ik kon gewoon niet geloven hoeveel dingen er daar te verkrijgen waren."
(Laughter)
(Gelach)
When I was five years old, my dad used to take me grocery shopping, and he would stare in wonder at the little stickers that are on the fruits and vegetables. He would say, "Look, can you believe they have a mango here from Mexico? They've got an apple here from South Africa. Can you believe they've got a date from Morocco?" He's like, "Do you know where Morocco even is?" And I'd say, "I'm five. I don't even know where I am. Is this A&P?" And he'd say, "I don't know where Morocco is either, but let's find out." And so we'd buy the date, and we'd go home. And we'd actually take an atlas off the shelf, and we'd flip through until we found this mysterious country. And when we did, my dad would say, "Can you believe someone climbed a tree over there, picked this thing off it, put it in a truck, drove it all the way to the docks and then sailed it all the way across the Atlantic Ocean and then put it in another truck and drove that all the way to a tiny grocery store just outside our house, so they could sell it to us for 25 cents?" And I'd say, "I don't believe that." And he's like, "I don't believe it either. Things are amazing. There's just so many things to be happy about."
Toen ik vijf jaar was, nam mijn vader me mee tijdens de boodschappen. Hij staarde altijd verwonderd naar de kleine stickers op het fruit en de groenten. Hij zei dan: "Kijk, kan je geloven dat ze hier mango hebben uit Mexico? Ze hebben een appel uit Zuid-Afrika, Kan je geloven dat ze een dadel hebben uit Marokko?" Hij heeft dan iets van: "Weet je eigenlijk waar Marokko ligt?" Ik zei dan "Ik ben vijf. Ik weet niet eens waar ik nu ben. Is dit een Aldi?" Hij zei: "Ik weet zelf niet waar Marokko is, maar laten we het uitzoeken." We kochten de dadel en gingen naar huis. We namen daadwerkelijk de atlas van het schap en dan bladerden we erdoor tot we het mysterieuze land gevonden hadden. Wanneer we het gevonden hadden, zei men vader: "Kan je geloven dat er iemand daar in een boom klom, deze vruchten plukte, in een vrachtwagen stak, ze vervoerde tot aan de haven en dan helemaal over de Atlantische Oceaan voer waarna het dan in een andere vrachtwagen gestopt werd en helemaal tot een kleine supermarkt vlakbij ons huis gebracht werd zodat ze aan ons verkocht kunnen worden aan 25 cent?" Ik zei: "Nee dat geloof ik niet." Hij weer: "Ik geloof het ook niet." Zo'n zaken zijn ongelofelijk. Er zijn gewoon zoveel zaken om gelukkig over te zijn.
When I stop to think about it, he's absolutely right. There are so many things to be happy about. We are the only species on the only life-giving rock in the entire universe that we've ever seen, capable of experiencing so many of these things. I mean, we're the only ones with architecture and agriculture. We're the only ones with jewelry and democracy. We've got airplanes, highway lanes, interior design and horoscope signs. We've got fashion magazines, house party scenes. You can watch a horror movie with monsters. You can go to a concert and hear guitars jamming. We've got books, buffets and radio waves, wedding brides and rollercoaster rides. You can sleep in clean sheets. You can go to the movies and get good seats. You can smell bakery air, walk around with rain hair, pop bubble wrap or take an illegal nap.
Wanneer ik er stil bij sta, heeft hij helemaal gelijk: er zijn echt zoveel zaken om gelukkig om te zijn. Wij zijn de enige soort op de enige vruchtbare planeet in het hele universum, voor zover we gezien hebben, die in staat is zoveel zaken te ervaren. We zijn de enigen met architectuur en agricultuur. We zijn de enigen met zowel juwelen als democratie. We hebben vliegtuigen, autosnelwegen, interieurdesign en horoscopen. We hebben modemagazines en house parties. Je kan een horrorfilm zien met monsters. Je kan naar een concert gaan en de gitaren horen jammen. We hebben boeken, buffetten en radiogolven, bruiden en achtbanen. Je kan slapen in proper beddengoed. Je kan naar de film gaan en goede plaatsen bemachtigen. Je kan de bakkerijgeur ruiken, rondlopen met nat haar, kauwgombellen blazen of een klein dutje doen op het werk.
We've got all that, but we've only got 100 years to enjoy it. And that's the sad part. The cashiers at your grocery store, the foreman at your plant, the guy tailgating you home on the highway, the telemarketer calling you during dinner, every teacher you've ever had, everyone that's ever woken up beside you, every politician in every country, every actor in every movie, every single person in your family, everyone you love, everyone in this room and you will be dead in a hundred years. Life is so great that we only get such a short time to experience and enjoy all those tiny little moments that make it so sweet. And that moment is right now, and those moments are counting down, and those moments are always, always, always fleeting.
We hebben dit allemaal, maar we hebben slechts 100 jaar om ervan te genieten. En dat is het jammere. De kassiers in je groentenwinkel, de werfleider in je fabriek, de kerel in je achteruitkijkspiegel op de autosnelweg, de telemarketeer die je belt tijdens je avondmaal, elke leerkracht die je al gehad hebt, iedereen die ooit naast je wakker geworden is, elke politicus in elk land, elke acteur in elke film, elke persoon in je familie, waar je ooit van gehouden hebt, iedereen in deze zaal en jijzelf zullen dood zijn binnen 100 jaar. Het leven is zo leuk dat we maar zo'n kleine periode krijgen om het te ervaren en te genieten van al deze kleine momenten die het zo zalig maken. En dat moment is nu en het aantal momenten neemt af. Die momenten blijven door je vingers glippen.
You will never be as young as you are right now. And that's why I believe that if you live your life with a great attitude, choosing to move forward and move on whenever life deals you a blow, living with a sense of awareness of the world around you, embracing your inner three year-old and seeing the tiny joys that make life so sweet and being authentic to yourself, being you and being cool with that, letting your heart lead you and putting yourself in experiences that satisfy you, then I think you'll live a life that is rich and is satisfying, and I think you'll live a life that is truly awesome.
Je zal nooit zo jong zijn als je nu bent. Dat is waarom ik geloof dat als je leven echt leven, met een positieve attitude, waarbij je kiest om voorwaarts te denken en te bewegen wanneer het leven je een klap uitdeelt, aandacht besteden aan de wereld rondom jou en je innerlijke driejarige accepteren, de kleine deugden in het leven zien die het leven zo zalig maken, authentiek zijn, trouw blijven aan jezelf, jezelf zijn en dat aanvaarden, je hart de weg laten leiden en jezelf in situaties plaatsen die je vreugde schenken, als je dat doet, denk ik dat je volop leeft dat is waardevol en bevredigend en dan denk ik dat je een leven leidt dat echt fAntastisch is.
Thank you.
Dankjewel.