Λοιπόν, η ιστορία της Τελειότητας. Ξεκινάει περίπου 40 χρόνια πριν, όταν οι γονείς μου ήρθαν στον Καναδά. Η μητέρα μου άφησε το Ναϊρόμπι της Κένυας. Ο πατέρας μου έφυγε από ένα μικρό χωριό έξω από το Αμριτσάρ στην Ινδία. Και έφτασαν εδώ στα τέλη της δεκαετίας του 60. Εγκαταστάθηκαν σε μία υποβαθμισμένη περιοχή περίπου μία ώρα ανατολικά του Τορόντο, και ξεκίνησαν τη νέα τους ζωή. Πήγαν στον πρώτο τους οδοντίατρο, έφαγαν το πρώτο τους χάμπεργκερ, και έκαναν τα πρώτα τους παιδιά. Η αδερφή μου κι εγώ μεγαλώσαμε εδώ και είχαμε ήσυχα, χαρούμενα παιδικά χρόνια. Είχαμε μία δεμένη οικογένεια, καλούς φίλους, μία ήσυχη γειτονιά. Μεγαλώσαμε θεωρώντας δεδομένα πολλά από τα πράγματα που οι γονείς μου δεν μπορούσαν όταν μεγάλωναν -- πράγματα όπως η συνεχής ύπαρξη ηλεκτρικού στα σπίτια μας, πράγματα όπως σχολεία απέναντι από το σπίτι και νοσοκομεία λίγο πιο κάτω και το να τρώμε γρανίτες στην πίσω αυλή. Μεγαλώσαμε κι άλλο. Πήγα στο λύκειο. Αποφοίτησα. Βρήκα δικό μου σπίτι, βρήκα δουλειά, βρήκα κοπέλα, τακτοποιήθηκα -- και καταλαβαίνω ότι ακούγεται σαν μία κακή κωμική σειρά ή σαν ένα τραγούδι του Κατ Στίβενς
So the Awesome story: It begins about 40 years ago, when my mom and my dad came to Canada. My mom left Nairobi, Kenya. My dad left a small village outside of Amritsar, India. And they got here in the late 1960s. They settled in a shady suburb about an hour east of Toronto, and they settled into a new life. They saw their first dentist, they ate their first hamburger, and they had their first kids. My sister and I grew up here, and we had quiet, happy childhoods. We had close family, good friends, a quiet street. We grew up taking for granted a lot of the things that my parents couldn't take for granted when they grew up -- things like power always on in our houses, things like schools across the street and hospitals down the road and popsicles in the backyard. We grew up, and we grew older. I went to high school. I graduated. I moved out of the house, I got a job, I found a girl, I settled down -- and I realize it sounds like a bad sitcom or a Cat Stevens' song --
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά η ζωή ήταν πολύ καλή. Η ζωή ήταν πολύ καλή. Το 2006 ήταν μία υπέροχη χρονιά. Κάτω από έναν καταγάλανο ουρανό τον Ιούλιο, στην οινοπαραγωγική περιοχή του Οντάριο, παντρεύτηκα, περιτριγυρισμένος από 150 συγγενείς και φίλους. Το 2007 ήταν μία υπέροχη χρονιά. Αποφοίτησα από το σχολείο και έκανα ένα ταξίδι με αυτοκίνητο με τους δύο καλύτερους φίλους μου. Εδώ είναι μία φωτογραφία μου με το φίλο μου, τον Κρις, στις ακτές του Ειρηνικού. Είδαμε μάλιστα και φώκιες καθώς οδηγούσαμε και σταματήσαμε για να τις βγάλουμε στα γρήγορα φωτογραφία και τελικά τις κρύψαμε με τα τεράστια κεφάλια μας. (Γέλια) Επομένως, δεν μπορείτε να τις δείτε, αλλά ήταν φοβερή στιγμή, πιστέψτε με.
but life was pretty good. Life was pretty good. 2006 was a great year. Under clear blue skies in July in the wine region of Ontario, I got married, surrounded by 150 family and friends. 2007 was a great year. I graduated from school, and I went on a road trip with two of my closest friends. Here's a picture of me and my friend, Chris, on the coast of the Pacific Ocean. We actually saw seals out of our car window, and we pulled over to take a quick picture of them and then blocked them with our giant heads. (Laughter) So you can't actually see them, but it was breathtaking, believe me.
(Γέλια)
(Laughter)
Το 2008 και το 2009 ήταν λίγο πιο δύσκολες χρονιές. Ξέρω ότι ήταν πιο δύσκολες για πολύ κόσμο, όχι μόνο για εμένα. Πρώτα από όλα, οι ειδήσεις ήταν τρομακτικές. Παραμένουν τρομακτικές και ήταν τρομακτικές και παλιότερα, αλλά όταν ξεφύλλιζες μία εφημερίδα, όταν άνοιγες την τηλεόραση, έβλεπες για πάγους που έλιωναν, πολέμους ανά τον κόσμο, σεισμούς, τυφώνες και μία οικονομία που βρισκόταν στο χείλος της κατάρρευσης, και που τελικά κατέρρευσε, και που τόσοι πολλοί χάσαμε τα σπίτια μας, ή τις δουλειές μας ή τις συντάξεις μας, ή τα προς το ζην. Το 2008 και το 2009 ήταν δύσκολες χρονιές για μένα και για έναν άλλο λόγο. Είχα πολλά προσωπικά προβλήματα. Ο γάμος μου είχε προβλήματα και απομακρυνόμασταν με τη γυναίκα μου όλο και περισσότερο. Μια μέρα, η γυναίκα μου ήρθε από τη δουλειά και με όσο κουράγιο είχε, μαζί με πολλά δάκρυα, έκανε μία πολύ ειλικρινή συζήτηση μαζί μου. Και είπε: «Δεν σ' αγαπάω πια» και ήταν ένα από τα πιο επώδυνα πράγματα που είχα ακούσει ποτέ μου και σίγουρα το πιο σπαρακτικό πράγμα που είχα ακούσει ως τότε, μέχρι που μόλις ένα μήνα αργότερα, άκουσα κάτι ακόμη χειρότερο.
2008 and 2009 were a little tougher. I know that they were tougher for a lot of people, not just me. First of all, the news was so heavy. It's still heavy now, and it was heavy before that, but when you flipped open a newspaper, when you turned on the TV, it was about ice caps melting, wars going on around the world, earthquakes, hurricanes and an economy that was wobbling on the brink of collapse, and then eventually did collapse, and so many of us losing our homes, or our jobs, or our retirements, or our livelihoods. 2008, 2009 were heavy years for me for another reason, too. I was going through a lot of personal problems at the time. My marriage wasn't going well, and we just were growing further and further apart. One day my wife came home from work and summoned the courage, through a lot of tears, to have a very honest conversation. And she said, "I don't love you anymore," and it was one of the most painful things I'd ever heard and certainly the most heartbreaking thing I'd ever heard, until only a month later, when I heard something even more heartbreaking.
Ο φίλος μου ο Κρις, που σας έδειξα στη φωτογραφία, έδινε μάχη αρκετό καιρό με ψυχική ασθένεια. Και όσοι από εσάς έχετε πείρα γύρω από το συγκεκριμένο θέμα ξέρετε πόσο δύσκολο μπορεί να γίνει. Μίλησα μαζί του στο τηλέφωνο στις 10:30 το βράδυ μιας Κυριακής. Μιλήσαμε για το τηλεοπτικό πρόγραμμα που βλέπαμε νωρίτερα. Και τη Δευτέρα το πρωί, έμαθα ότι εξαφανίστηκε. Δυστυχώς, είχε αυτοκτονήσει. Και αυτό με πόνεσε πάρα πολύ.
My friend Chris, who I just showed you a picture of, had been battling mental illness for some time. And for those of you whose lives have been touched by mental illness, you know how challenging it can be. I spoke to him on the phone at 10:30 p.m. on a Sunday night. We talked about the TV show we watched that evening. And Monday morning, I found out that he disappeared. Very sadly, he took his own life. And it was a really heavy time.
Και καθώς όλα αυτά τα μαύρα σύννεφα με γυρόφερναν και μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο να σκεφτώ το οτιδήποτε καλό, είπα στον εαυτό μου ότι πραγματικά χρειαζόμουν έναν τρόπο να εστιάσω στα θετικά. Έτσι επέστρεψα σπίτι από τη δουλειά ένα βράδυ, μπήκα στον υπολογιστή μου και δημιούργησα μία μικρή ιστοσελίδα που λέγεται 1000awesomethings.com (1000 Τέλεια Πράγματα). Προσπαθούσα να θυμίσω στον εαυτό μου τις απλές, καθημερινές, μικρές απολαύσεις που όλοι αγαπάμε, αλλά που δεν δίνουμε αρκετή σημασία -- πράγματα όπως το να έρχονται σερβιτόροι δίνοντάς μας δωρεάν γεμίσματα αναψυκτικού χωρίς να ρωτήσουν, το να είμαστε το πρώτο τραπέζι που καλούν για σερβίρισμα στον μπουφέ ενός γάμου, το να φοράμε ζεστά εσώρουχα που μόλις βγήκαν από το στεγνωτήριο, ή όταν ένας υπάλληλος στο σούπερ μάρκετ ανοίγει ένα νέο ταμείο και είσαι ο πρώτος στην ουρά -- ακόμη κι αν ήσουν τελευταίος στην προηγούμενη, απλά τρέχεις για να προλάβεις
And as these dark clouds were circling me, and I was finding it really, really difficult to think of anything good, I said to myself that I really needed a way to focus on the positive somehow. So I came home from work one night, and I logged onto the computer, and I started up a tiny website called 1000awesomethings.com. I was trying to remind myself of the simple, universal, little pleasures that we all love, but we just don't talk about enough -- things like waiters and waitresses who bring you free refills without asking, being the first table to get called up to the dinner buffet at a wedding, wearing warm underwear from just out of the dryer, or when cashiers open up a new check-out lane at the grocery store and you get to be first in line -- even if you were last at the other line, swoop right in there.
(Γέλια)
(Laughter)
Και αργά με το πέρασμα του χρόνου, άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα. Αν το σκεφτείτε, 50.000 μπλογκ ξεκινάνε κάθε μέρα. Και το δικό μου ήταν ένα από αυτά τα 50.000 και κανείς δεν το διάβαζε εκτός από τη μητέρα μου. Αν και πρέπει να πω ότι η κίνηση στο μπλογκ μου εκτοξεύτηκε κατά 100 τοις εκατό όταν το προώθησε στον πατέρα μου. (Γέλια) Και ενθουσιάστηκα όταν άρχισε να δέχεται δεκάδες επισκέπτες. Και άρχισα να χαίρομαι ακόμη περισσότερα όταν το επισκέπτονταν ντουζίνες, στη συνέχεια εκατοντάδες, χιλιάδες και τελικά εκατομμύρια. Άρχισε να μεγαλώνει κι άλλο, κι άλλο. Και κάποια στιγμή, απάντησα σε ένα τηλεφώνημα και η φωνή στο ακουστικό μου είπε: «Μόλις κέρδισες το βραβείο για το καλύτερο μπλογκ στον κόσμο». Σκέφτηκα ότι με κοροϊδεύουν. (Γέλια) (Χειροκρότημα) Σε ποια χώρα της Αφρικής θέλεις να μεταφέρω όλα τα χρήματά μου; (Γέλια) Αλλά όπως φάνηκε, μπήκα σε ένα αεροπλάνο, και κατέληξα να περπατάω σε ένα κόκκινο χαλί μαζί με τη Σάρα Σίλβερμαν και τον Τζίμι Φάλον και τη Μάρθα Στιούαρτ. Και ανέβηκα στη σκηνή για να λάβω το Βραβείο Γουέμπι για το Καλύτερο Μπλογκ. Και η έκπληξη και το σοκ από όλα αυτά καλύφθηκαν μόνο κατά την επιστροφή μου στο Τορόντο, όπου, στα Εισερχόμενά μου, 10 εκδοτικοί οίκοι με περίμεναν να μου μιλήσουν για να γράψω την εμπειρία μου σε βιβλίο. Γρήγορη μετάβαση στον επόμενο χρόνο και "Το Βιβλίο της Τελειότητας" είναι πλέον νούμερο ένα στη λίστα των δημοφιλέστερων βιβλίων για 20 συνεχείς εβδομάδες.
And slowly over time, I started putting myself in a better mood. I mean, 50,000 blogs are started a day, and so my blog was just one of those 50,000. And nobody read it except for my mom. Although I should say that my traffic did skyrocket and go up by 100 percent when she forwarded it to my dad. (Laughter) And then I got excited when it started getting tens of hits, and then I started getting excited when it started getting dozens and then hundreds and then thousands and then millions. It started getting bigger and bigger and bigger. And then I got a phone call, and the voice at the other end of the line said, "You've just won the Best Blog In the World award." I was like, that sounds totally fake. (Laughter) (Applause) Which African country do you want me to wire all my money to? (Laughter) But it turns out, I jumped on a plane, and I ended up walking a red carpet between Sarah Silverman and Jimmy Fallon and Martha Stewart. And I went onstage to accept a Webby award for Best Blog. And the surprise and just the amazement of that was only overshadowed by my return to Toronto, when, in my inbox, 10 literary agents were waiting for me to talk about putting this into a book. Flash-forward to the next year and "The Book of Awesome" has now been number one on the bestseller list for 20 straight weeks.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Αλλά είπα ότι θέλω να κάνω τρία πράγματα μαζί σας σήμερα. Είπα ότι ήθελα να σας πω την Τέλεια ιστορία, ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τα τρία συστατικά της Τελειότητας και ήθελα να σας αφήσω με έναν επίλογο. Ας μιλήσουμε λοιπόν για αυτά τα τρία συστατικά. Τα προηγούμενα χρόνια, δεν είχα πάρα πολύ χρόνο για να σκεφτώ πραγματικά. Αλλά τελευταία είχα την ευκαιρία να κάνω μία στάση και να αναρωτηθώ: Τι είναι αυτό που τα χρόνια αυτά με βοήθησε να εξελίξω την ιστοσελίδα μου, αλλά και να εξελιχθώ ο ίδιος; Και συνόψισα αυτά τα πράγματα, για μένα προσωπικά, σε τρία στοιχεία. Αυτά είναι η στάση αντιμετώπισης, η επίγνωση και η αυθεντικότητα. Θα ήθελα να μιλήσω λίγο για καθένα από αυτά.
But look, I said I wanted to do three things with you today. I said I wanted to tell you the Awesome story, I wanted to share with you the three As of Awesome, and I wanted to leave you with a closing thought. So let's talk about those three As. Over the last few years, I haven't had that much time to really think. But lately I have had the opportunity to take a step back and ask myself: "What is it over the last few years that helped me grow my website, but also grow myself?" And I've summarized those things, for me personally, as three As. They are Attitude, Awareness and Authenticity. I'd love to just talk about each one briefly.
Η στάση αντιμετώπισης. Κοιτάξτε, όλοι θα αποκτήσουμε κάποιο εξόγκωμα και όλοι θα χτυπήσουμε. Κανείς μας δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον, αλλά ξέρουμε ένα πράγμα για αυτό και αυτό είναι ότι τίποτα δε θα γίνει σύμφωνα με το πρόγραμμα. Όλοι έχουμε τα πάνω μας, τις καλές μέρες και τις στιγμές που είμαστε περήφανοι, τα χαμόγελα στις τελετές ορκομωσίας, τους χορούς ανάμεσα σε πατέρα και κόρη στους γάμους και τα υγιή μωρά που κλαίνε στο δωμάτιο τοκετού, αλλά μεταξύ αυτών των στιγμών, μπορεί να έχουμε και τις κακές μέρες μας. Είναι άσχημο, και δεν είναι ωραίο να το συζητάμε, αλλά ο άνδρας σας μπορεί να σας παρατήσει, η κοπέλα σας μπορεί να σας απατήσει, οι πονοκέφαλοί σας μπορεί να είναι πιο σοβαροί απ'ό,τι πιστεύατε ή κάποιο αυτοκίνητο μπορεί να πατήσει το σκύλο σας. Δεν είναι ωραία σκέψη, αλλά τα παιδιά σας μπορεί να μπλεχτούν σε συμμορίες ή άλλες άσχημες καταστάσεις. Η μητέρα σας μπορεί να έχει καρκίνο, ο πατέρας σας μπορεί να γίνει κακός. Και υπάρχουν στιγμές στη ζωή που κι εσείς οι ίδιοι θα έχετε προβλήματα με το στομάχι σας κόμπο και την καρδιά σας γεμάτη τρύπες. Και όταν τα άσχημα νέα φτάσουν σε εσάς και όταν έρθει ο πόνος και ποτίσει, πραγματικά ελπίζω να αισθάνεστε ότι πάντα έχετε δύο επιλογές. Η πρώτη, μπορείτε να στριφογυρίζετε και να είστε στη μιζέρια για πάντα, ή η δεύτερη, μπορείτε να θρηνήσετε και μετά να αντιμετωπίσετε το μέλλον με φρέσκια και ξεκάθαρη ματιά. Το να έχεις καλή στάση αντιμετώπισης είναι το να διαλέγεις τη δεύτερη επιλογή και να τη διαλέγεις όσο δύσκολο κι αν είναι, όποιος πόνος κι αν σας χτυπήσει, να επιλέγετε να κινηθείτε μπροστά και να κάνετε μικρά βηματάκια προς το μέλλον.
So Attitude: Look, we're all going to get lumps, and we're all going to get bumps. None of us can predict the future, but we do know one thing about it and that's that it ain't gonna go according to plan. We will all have high highs and big days and proud moments of smiles on graduation stages, father-daughter dances at weddings and healthy babies screeching in the delivery room, but between those high highs, we may also have some lumps and some bumps too. It's sad, and it's not pleasant to talk about, but your husband might leave you, your girlfriend could cheat, your headaches might be more serious than you thought, or your dog could get hit by a car on the street. It's not a happy thought, but your kids could get mixed up in gangs or bad scenes. Your mom could get cancer, your dad could get mean. And there are times in life when you will be tossed in the well, too, with twists in your stomach and with holes in your heart, and when that bad news washes over you, and when that pain sponges and soaks in, I just really hope you feel like you've always got two choices. One, you can swirl and twirl and gloom and doom forever, or two, you can grieve and then face the future with newly sober eyes. Having a great attitude is about choosing option number two, and choosing, no matter how difficult it is, no matter what pain hits you, choosing to move forward and move on and take baby steps into the future.
Το δεύτερο συστατικό είναι η Επίγνωση. Μου αρέσει να είμαι δίπλα σε τρίχρονα παιδιά. Μου αρέσει ο τρόπος που βλέπουν τον κόσμο, γιατί τον βλέπουν για πρώτη φορά. Μου αρέσει ο τρόπος που κοιτάνε καρφωμένα ένα έντομο στο πεζοδρόμιο. Μου αρέσει που βλέπουν με ανοιχτό το στόμα τον πρώτο τους αγώνα μπέιζμπολ με ορθάνοιχτα μάτια και ένα γάντι στο χέρι τους, να χάνονται μέσα στον ήχο του μπαστουνιού και τον ήχο των φυστικιών και τη μυρωδιά των χοτ ντογκ. Μου αρέσει ο τρόπος που περνάνε τις ώρες τους μαζεύοντας λουλούδια από την πίσω αυλή κάνοντας μία ανθοδέσμη που θα στολίσει το δείπνο την Ημέρα των Ευχαριστιών. Μου αρέσει ο τρόπος που βλέπουν τον κόσμο, γιατί τον βλέπουν για πρώτη φορά. Το να έχεις αίσθηση της επίγνωσης είναι το να αγκαλιάσεις τον τρίχρονο που υπάρχει μέσα σου. Γιατί όλοι σας κάποτε ήσασταν τριών ετών. Αυτό το τρίχρονο αγοράκι είναι ακόμη κομμάτι σας. Αυτό το τρίχρονο κοριτσάκι είναι ακόμη κομμάτι σας. Βρίσκονται μέσα σας. Και το να έχετε επίγνωση είναι απλά να θυμάστε ότι όλα όσα έχετε δει μέχρι τώρα κάποτε τα είδατε για πρώτη φορά. Έτσι, κάποτε ήταν η πρώτη σας φορά που γυρνώντας από τη δουλειά πετύχατε μόνο πράσινα φανάρια. Κάποτε ήταν η πρώτη σας φορά που περάσατε από ένα φούρνο και μυρίσατε το φρεσκοψημένο ψωμί, ή η πρώτη σας φορά που βγάλατε ένα χαρτονόμισμα από το παλιό μπουφάν σας και είπατε: «Βρήκα λεφτά».
The second "A" is Awareness. I love hanging out with three year-olds. I love the way that they see the world, because they're seeing the world for the first time. I love the way that they can stare at a bug crossing the sidewalk. I love the way that they'll stare slack-jawed at their first baseball game with wide eyes and a mitt on their hand, soaking in the crack of the bat and the crunch of the peanuts and the smell of the hotdogs. I love the way that they'll spend hours picking dandelions in the backyard and putting them into a nice centerpiece for Thanksgiving dinner. I love the way that they see the world, because they're seeing the world for the first time. Having a sense of awareness is just about embracing your inner three year-old. Because you all used to be three years old. That three-year-old boy is still part of you. That three-year-old girl is still part of you. They're in there. And being aware is just about remembering that you saw everything you've seen for the first time once, too. So there was a time when it was your first time ever hitting a string of green lights on the way home from work. There was the first time you walked by the open door of a bakery and smelt the bakery air, or the first time you pulled a 20-dollar bill out of your old jacket pocket and said, "Found money."
Το τελευταίο συστατικό είναι η Αυθεντικότητα. Και για αυτό το συστατικό, θα πω μία ιστορία στα γρήγορα. Πάμε πίσω στο 1932 όταν, σε μία φάρμα φυστικιών στην Τζόρτζια, γεννήθηκε ένα μικρό αγοράκι με το όνομα Ρούζβελτ Γκρίερ. Ο Ρούζβελτ Γκρίερ, ή Ρόζι Γκρίερ, όπως τον φώναζαν, μεγάλωσε και έγινε ποδοσφαιριστής στο Εθνικό Πρωτάθλημα, βάρους 136 κιλών και ύψους 1,96. Είναι αυτός με το νούμερο 76 στη φωτογραφία. Εδώ είναι μαζί με τη «φοβερή τετράδα». Αυτοί ήταν τέσσερις παίκτες στους Λος Άντζελες Ραμς τη δεκαετία του 60 που δεν ήθελες να τα βάλεις μαζί τους. Ήταν σκληροί παίκτες που έκαναν αυτό που αγαπούσαν, δηλαδή να σπάνε κεφάλια και να εξαρθρώνουν ώμους στο γήπεδο. Αλλά ο Ρόζι Γκρίερ είχε και ένα άλλο πάθος. Μέσα στον άκρως αυθεντικό εαυτό του, τρελαινόταν να κεντάει. (Γέλια) Του άρεσε πάρα πολύ. Έλεγε ότι τον ηρεμούσε,τον χαλάρωνε, του έδιωχνε το φόβο του αεροπλάνου και τον βοηθούσε να γνωρίζει κοπέλες. Αυτό έλεγε. Μάλιστα, του άρεσε τόσο πολύ, που όταν αποσύρθηκε από το Πρωτάθλημα, έγινε μέλος συλλόγων. Και μάλιστα έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Κεντήματα για Άνδρες, από τον Ρόζι Γκρίερ» (Γέλια) (Χειροκρότημα) Ωραίο εξώφυλλο. Αν προσέξετε, στο κέντημα είναι το πρόσωπό του.
The last "A" is Authenticity. And for this one, I want to tell you a quick story. Let's go all the way back to 1932 when, on a peanut farm in Georgia, a little baby boy named Roosevelt Grier was born. Roosevelt Grier, or Rosey Grier, as people used to call him, grew up and grew into a 300-pound, six-foot-five linebacker in the NFL. He's number 76 in the picture. Here he is pictured with the "fearsome foursome." These were four guys on the L.A. Rams in the 1960s you did not want to go up against. They were tough football players doing what they love, which was crushing skulls and separating shoulders on the football field. But Rosey Grier also had another passion. In his deeply authentic self, he also loved needlepoint. (Laughter) He loved knitting. He said that it calmed him down, it relaxed him, it took away his fear of flying and helped him meet chicks. That's what he said. I mean, he loved it so much that, after he retired from the NFL, he started joining clubs. And he even put out a book called "Rosey Grier's Needlepoint for Men." (Laughter) (Applause) It's a great cover. If you notice, he's actually needlepointing his own face.
(Γέλια)
(Laughter)
Και έτσι, αυτό που μου αρέσει στην ιστορία αυτή είναι ότι ο Ρόζι Γκρίερ είναι ένα τόσο αυθεντικό άτομο, Και η αυθεντικότητα είναι αυτό ακριβώς το πράγμα. Το να είσαι ο εαυτός σου και να σου αρέσει αυτό. Και νομίζω ότι όταν είσαι αυθεντικός, στο τέλος ακολουθείς την καρδιά σου και βάζεις τον εαυτό σου σε μέρη, καταστάσεις και συζητήσεις που σου αρέσουν και απολαμβάνεις. Γνωρίζεις ανθρώπους με τους οποίους σου αρέσει να συζητάς. Πηγαίνεις σε μέρη που έχεις ονειρευτεί. Και καταλήγεις να ακολουθείς την καρδιά σου και να αισθάνεσαι ολοκληρωμένος. Αυτά είναι τα τρία συστατικά.
And so what I love about this story is that Rosey Grier is just such an authentic person, and that's what authenticity is all about. It's just about being you and being cool with that. And I think when you're authentic, you end up following your heart, and you put yourself in places and situations and in conversations that you love and that you enjoy. You meet people that you like talking to. You go places you've dreamt about. And you end you end up following your heart and feeling very fulfilled. So those are the three A's.
Για τον επίλογο, θέλω να σας ξαναθυμίσω τον ερχομό των γονιών μου στον Καναδά. Δεν ξέρω πώς αισθάνεσαι όταν έρχεσαι σε μία νέα χώρα στα 25 σου. Δεν ξέρω, γιατί δεν το έκανα ποτέ. Αλλά νομίζω ότι χρειάζεται μια καλή στάση αντιμετώπισης. Φαντάζομαι ότι πρέπει να έχεις επίγνωση του περιβάλλοντός σου, ευγνώμων για τα μικρά θαύματα που αρχίζεις να βλέπεις στο νέο σου κόσμο. Και νομίζω ότι πρέπει να είσαι άκρως αυθεντικός, πρέπει να είσαι πραγματικά αληθινός στον εαυτό σου, προκειμένου να ξεπεράσεις όλα αυτά στα οποία εκτίθεσαι.
For the closing thought, I want to take you all the way back to my parents coming to Canada. I don't know what it would feel like coming to a new country when you're in your mid-20s. I don't know, because I never did it, but I would imagine that it would take a great attitude. I would imagine that you'd have to be pretty aware of your surroundings and appreciating the small wonders that you're starting to see in your new world. And I think you'd have to be really authentic, you'd have to be really true to yourself in order to get through what you're being exposed to.
Θα ήθελα να σταματήσω λίγο την ομιλία μου, για περίπου 10 δευτερόλεπτα, γιατί δεν έχεις πολλές ευκαιρίες στη ζωή να κάνεις κάτι τέτοιο, και οι γονείς μου κάθονται στην μπροστινή σειρά. Έτσι, θα ήθελα να τους ζητήσω, αν δεν τους πειράζει, να σηκωθούν. Και να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ.
I'd like to pause my TEDTalk for about 10 seconds right now, because you don't get many opportunities in life to do something like this, and my parents are sitting in the front row. So I wanted to ask them to, if they don't mind, stand up. And I just wanted to say thank you to you guys.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Όταν ήμουν μικρός, ο πατέρας μου διηγούνταν συνέχεια την πρώτη του ημέρα στον Καναδά. Και είναι μία υπέροχη ιστορία, γιατί αυτό που έγινε ήταν το εξής. Κατέβηκε από το αεροπλάνο στο αεροδρόμιο του Τορόντο και τον καλωσόρισε μία μη κερδοσκοπική ομάδα, που σίγουρα κάποιος εδώ μέσα είναι ο πρόεδρός της. (Γέλια) Και αυτή η μη κερδοσκοπική ομάδα έκανε ένα γεύμα υποδοχής για όλους τους νέους μετανάστες στον Καναδά. Και ο πατέρας μου λέει ότι κατέβηκε από το αεροπλάνο, πήγε στο γεύμα και υπήρχε ένα τεράστιο τραπέζι. Είχε ψωμί, είχε διάφορα τουρσί, είχε ελιές, κάτι μικρά λευκά κρεμμυδάκια. Είχε τυλιγμένες φέτες γαλοπούλας, τυλιγμένες φέτες ζαμπόν, τυλιγμένες φέτες ροστ μπηφ και κύβους τυριού. Είχε σάντουιτς με τόνο και σάντουιτς με αυγό και σάντουιτς με σολωμό. Είχε λαζάνια, κοκκινιστό, κέικ, τάρτες, πίτες, πολλά διαφορετικά είδη πίτας. Και όταν διηγείται την ιστορία αυτή, λέει ο πατέρας μου, «Το πιο τρελό ήταν ότι εκτός από το ψωμί, δεν ήξερα τι είναι τα υπόλοιπα». (Γέλια) Δεν ήξερα τι ήταν κρέας, τι ήταν χορταρικό. Έτρωγα ελιές με πίτα. (Γέλια) «Απλά δεν πίστευα πόσα πράγματα μπορείς να έχεις εδώ».
When I was growing up, my dad used to love telling the story of his first day in Canada. And it's a great story, because what happened was he got off the plane at the Toronto airport, and he was welcomed by a non-profit group, which I'm sure someone in this room runs. (Laughter) And this non-profit group had a big welcoming lunch for all the new immigrants to Canada. And my dad says he got off the plane and he went to this lunch and there was this huge spread. There was bread, there was those little, mini dill pickles, there was olives, those little white onions. There was rolled up turkey cold cuts, rolled up ham cold cuts, rolled up roast beef cold cuts and little cubes of cheese. There was tuna salad sandwiches and egg salad sandwiches and salmon salad sandwiches. There was lasagna, there was casseroles, there was brownies, there was butter tarts, and there was pies, lots and lots of pies. And when my dad tells the story, he says, "The craziest thing was, I'd never seen any of that before, except bread. (Laughter) I didn't know what was meat, what was vegetarian. I was eating olives with pie. (Laughter) I just couldn't believe how many things you can get here."
(Γέλια)
(Laughter)
Όταν ήμουν πέντε ετών, ο πατέρας μου με έπαιρνε μαζί του για ψώνια. Και κοιτούσε αποσβολωμένος τα μικρά αυτοκόλλητα πάνω στα φρούτα και στα λαχανικά. Έλεγε: «Κοίτα, το πιστεύεις ότι εδώ έχουν μάνγκο από το Μεξικό; Έχουν μήλα από τη Νότιο Αφρική. Το πιστεύεις ότι έχουν δαμάσκηνα από το Μαρόκο;» Έλεγε: «Ξέρεις καν πού είναι το Μαρόκο;» Κι εγώ απαντούσα, «Είμαι πέντε ετών. Δεν ξέρω καν πού είμαστε τώρα. Στο Α&P (σούπερ μάρκετ);» Και έλεγε: «Ούτε εγώ ξέρω πού είναι το Μαρόκο, ας ψάξουμε». Κι έτσι, αγοράζαμε το δαμάσκηνο, πηγαίναμε σπίτι. Και ψάχναμε στους άτλαντες μέχρι να βρούμε αυτή τη μυστηριώδη χώρα. Και όταν τη βρίσκαμε, έλεγε ο πατέρας μου, «Το πιστεύεις ότι κάποιος σκαρφάλωσε σε ένα δέντρο εκεί, μάζεψε αυτό το πράγμα, το έβαλε σε φορτηγό, το οδήγησε στο λιμάνι και το έστειλε με πλοίο να διασχίσει τον Ατλαντικό και στη συνέχεια αυτό μπήκε σε άλλο φορτηγό και ήρθε σε αυτό το μικρό μανάβικο έξω από το σπίτι μας, ώστε να μας το πουλήσουν για 25 σεντ;» Κι εγώ έλεγα: «Δεν το πιστεύω». Κι απαντούσε: «Ούτε εγώ το πιστεύω. Είναι απίστευτα τα πράγματα. Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα για να χαιρόμαστε».
When I was five years old, my dad used to take me grocery shopping, and he would stare in wonder at the little stickers that are on the fruits and vegetables. He would say, "Look, can you believe they have a mango here from Mexico? They've got an apple here from South Africa. Can you believe they've got a date from Morocco?" He's like, "Do you know where Morocco even is?" And I'd say, "I'm five. I don't even know where I am. Is this A&P?" And he'd say, "I don't know where Morocco is either, but let's find out." And so we'd buy the date, and we'd go home. And we'd actually take an atlas off the shelf, and we'd flip through until we found this mysterious country. And when we did, my dad would say, "Can you believe someone climbed a tree over there, picked this thing off it, put it in a truck, drove it all the way to the docks and then sailed it all the way across the Atlantic Ocean and then put it in another truck and drove that all the way to a tiny grocery store just outside our house, so they could sell it to us for 25 cents?" And I'd say, "I don't believe that." And he's like, "I don't believe it either. Things are amazing. There's just so many things to be happy about."
Όταν κοντοστέκομαι και το σκέφτομαι, έχει απόλυτο δίκιο, υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα για να χαιρόμαστε. Είμαστε το μόνο είδος στο μοναδικό ζωοδότη βράχο σε ολόκληρο το σύμπαν, απ'όσο γνωρίζουμε, που είναι ικανό να βιώσει τόσα πολλά πράγματα. Είμαστε οι μόνοι με αρχιτεκτονική και γεωργία. Είμαστε οι μόνοι με κοσμήματα και δημοκρατία. Έχουμε αεροπλάνα, λεωφόρους, εσωτερική διακόσμηση και ζώδια. Έχουμε περιοδικά μόδας, πάρτυ. Μπορούμε να δούμε ταινίες τρόμου με τέρατα. Μπορούμε να πάμε σε συναυλίες. Έχουμε βιβλία, μπουφέδες και ραδιοκύματα, νύφες και τρενάκια του λούνα παρκ. Μπορούμε να κοιμόμαστε σε καθαρά σεντόνια. Μπορούμε να πάμε σινεμά και να έχουμε καλές θέσεις. Μπορούμε να μυρίσουμε το φρέσκο ψωμί, να περπατήσουμε με βρεγμένα από τη βροχή μαλλιά, να σκάσουμε το κάλυμμα με φυσαλίδες ή να πάρουμε έναν ύπνο στα κλεφτά.
When I stop to think about it, he's absolutely right. There are so many things to be happy about. We are the only species on the only life-giving rock in the entire universe that we've ever seen, capable of experiencing so many of these things. I mean, we're the only ones with architecture and agriculture. We're the only ones with jewelry and democracy. We've got airplanes, highway lanes, interior design and horoscope signs. We've got fashion magazines, house party scenes. You can watch a horror movie with monsters. You can go to a concert and hear guitars jamming. We've got books, buffets and radio waves, wedding brides and rollercoaster rides. You can sleep in clean sheets. You can go to the movies and get good seats. You can smell bakery air, walk around with rain hair, pop bubble wrap or take an illegal nap.
Έχουμε τόσα πολλά, αλλά έχουμε μόνο 100 χρόνια για να τα ευχαριστηθούμε. Και αυτό είναι το λυπηρό κομμάτι. Οι υπάλληλοι στο μανάβικο, ο επιστάτης στη δουλειά σας αυτός που κολλάει πίσω σας με το αυτοκίνητο, ο πωλητής που τηλεφωνεί ενώ τρώτε, όλοι οι καθηγητές σας, όλοι όσοι ξύπνησαν δίπλα σας, όλοι οι πολιτικοί σε όλες τις χώρες, όλοι οι ηθοποιοί σε όλες τις ταινίες, όλοι οι άνθρωποι στην οικογένειά σας, όλοι όσοι αγαπάτε, όλοι σε αυτό το χώρο και εσείς θα έχετε πεθάνει σε εκατό χρόνια. Η ζωή είναι τόσο τέλεια και έχουμε τόσο λίγο χρόνο για να βιώσουμε και να ευχαριστηθούμε τις μικρές αυτές στιγμές που την κάνουν τόσο γλυκιά. Και η στιγμή αυτή είναι τώρα, και οι στιγμές αυτές μειώνονται και πάντα, μα πάντα, οι στιγμές αυτές φεύγουν.
We've got all that, but we've only got 100 years to enjoy it. And that's the sad part. The cashiers at your grocery store, the foreman at your plant, the guy tailgating you home on the highway, the telemarketer calling you during dinner, every teacher you've ever had, everyone that's ever woken up beside you, every politician in every country, every actor in every movie, every single person in your family, everyone you love, everyone in this room and you will be dead in a hundred years. Life is so great that we only get such a short time to experience and enjoy all those tiny little moments that make it so sweet. And that moment is right now, and those moments are counting down, and those moments are always, always, always fleeting.
Ποτέ δεν θα είστε τόσο νέοι όσο είστε τώρα. Και αυτός είναι ο λόγος που πιστεύω ότι αν ζήσετε τη ζωή σας με καλή στάση αντιμετώπισης, επιλέγοντας να πάτε μπροστά όποτε η ζωή σας δίνει χαστούκι, με μία αίσθηση επίγνωσης του κόσμου γύρω σας, αγκαλιάζοντας τον τρίχρονο που βρίσκεται μέσα σας και ψάχνοντας τις μικρές χαρές που κάνουν τόσο γλυκιά τη ζωή και όντας αυθεντικοί στον εαυτό σας, όντας εσείς και όντας χαρούμενοι για αυτό, αφήνοντας την καρδιά σας να σας οδηγήσει και να μπείτε σε καταστάσεις που σας ικανοποιούν, τότε πιστεύω ότι θα ζήσετε μία ζωή πλούσια και ολοκληρωμένη και νομίζω ότι θα ζήσετε μία ζωή πραγματικά τέλεια.
You will never be as young as you are right now. And that's why I believe that if you live your life with a great attitude, choosing to move forward and move on whenever life deals you a blow, living with a sense of awareness of the world around you, embracing your inner three year-old and seeing the tiny joys that make life so sweet and being authentic to yourself, being you and being cool with that, letting your heart lead you and putting yourself in experiences that satisfy you, then I think you'll live a life that is rich and is satisfying, and I think you'll live a life that is truly awesome.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.