The things we make have one supreme quality -- they live longer than us. We perish, they survive; we have one life, they have many lives, and in each life they can mean different things. Which means that, while we all have one biography, they have many.
De dingen die we maken hebben één voornaamste eigenschap: ze leven langer dan wij. Wij gaan verloren, zij overleven; wij hebben één leven, zij hebben vele levens en in elk leven kunnen ze iets anders betekenen. Terwijl wij één biografie hebben, hebben zij er vele.
I want this morning to talk about the story, the biography -- or rather the biographies -- of one particular object, one remarkable thing. It doesn't, I agree, look very much. It's about the size of a rugby ball. It's made of clay, and it's been fashioned into a cylinder shape, covered with close writing and then baked dry in the sun. And as you can see, it's been knocked about a bit, which is not surprising because it was made two and a half thousand years ago and was dug up in 1879. But today, this thing is, I believe, a major player in the politics of the Middle East. And it's an object with fascinating stories and stories that are by no means over yet.
Ik ga het vanmorgen hebben over het verhaal, de biografie - of de biografieën - van één bepaald object, een opmerkelijk ding. Ik ga akkoord dat het niet veel zaaks lijkt. Het is ongeveer zo groot als een rugbybal. Het werd gemaakt van klei en gekneed tot een cilinder, overdekt met een nauw aansluitend schrift en dan gebakken in de zon. Zoals je kunt zien is het een beetje beschadigd. Niet verwonderlijk, want het is 2500 jaar oud. Het werd in 1879 opgegraven. Maar vandaag, is dit ding, geloof ik, een belangrijk element in de politiek van het Midden-Oosten. Het is een object met fascinerende verhalen; verhalen die allerminst afgelopen zijn.
The story begins in the Iran-Iraq war and that series of events that culminated in the invasion of Iraq by foreign forces, the removal of a despotic ruler and instant regime change. And I want to begin with one episode from that sequence of events that most of you would be very familiar with, Belshazzar's feast -- because we're talking about the Iran-Iraq war of 539 BC. And the parallels between the events of 539 BC and 2003 and in between are startling. What you're looking at is Rembrandt's painting, now in the National Gallery in London, illustrating the text from the prophet Daniel in the Hebrew scriptures. And you all know roughly the story.
Het verhaal begint met de oorlog tussen Iran en Irak en de gebeurtenissen die uitmondden in de invasie van Irak door buitenlandse troepen, het verwijderen van een despotische heerser en een ogenblikkelijke verandering van regime. Ik begin met een episode in die opeenvolging van gebeurtenissen waarmee de meesten van jullie zeer vertrouwd zijn, Belsazar's feest - want we hebben het hier over de Iran-Irak oorlog van 539 voor Christus. De parallellen tussen de gebeurtenissen van 539 voor Christus en 2003 zijn opzienbarend. Je ziet hier Rembrandts schilderij, nu in de National Gallery in Londen, een illustratie van de tekst van de profeet Daniël in de Hebreeuwse bijbel. Jullie kennen het verhaal in ruwe lijnen.
Belshazzar, the son of Nebuchadnezzar, Nebuchadnezzar who'd conquered Israel, sacked Jerusalem and captured the people and taken the Jews back to Babylon. Not only the Jews, he'd taken the temple vessels. He'd ransacked, desecrated the temple. And the great gold vessels of the temple in Jerusalem had been taken to Babylon. Belshazzar, his son, decides to have a feast. And in order to make it even more exciting, he added a bit of sacrilege to the rest of the fun, and he brings out the temple vessels. He's already at war with the Iranians, with the king of Persia.
Belsazar was de zoon van Nebukadnezar. Nebukadnezar had Israël veroverd, Jeruzalem geplunderd en de joden in gevangenschap naar Babylon meegevoerd. Maar niet alleen de joden, ook de vaten van de tempel. Hij had de tempel geplunderd en ontheiligd. De grote gouden vaten van de tempel in Jeruzalem had hij meegenomen naar Babylon. Belsazar, zijn zoon, besloot een feest in te richten. Om het nog spannender te maken, voegde hij nog een beetje heiligschennis bij de pret en haalde de tempelvaten erbij. Hij was al in oorlog met de Iraniërs, met de koning van Perzië.
And that night, Daniel tells us, at the height of the festivities a hand appeared and wrote on the wall, "You are weighed in the balance and found wanting, and your kingdom is handed over to the Medes and the Persians." And that very night Cyrus, king of the Persians, entered Babylon and the whole regime of Belshazzar fell. It is, of course, a great moment in the history of the Jewish people. It's a great story. It's story we all know. "The writing on the wall" is part of our everyday language. What happened next was remarkable, and it's where our cylinder enters the story.
Die nacht, vertelt Daniël ons, verscheen op het hoogtepunt van de festiviteiten een hand en schreef op de muur: "Je bent gewogen en te licht bevonden. Je koninkrijk valt in handen van de Meden en de Perzen." Diezelfde nacht trok Cyrus, de koning van de Perzen, Babylon binnen en kwam het hele regime van Belsazar ten val. Het is uiteraard een groot moment in de geschiedenis van het joodse volk. Het is een geweldig verhaal. Een verhaal dat we allemaal kennen. "Het teken aan de wand" maakt deel uit van onze alledaagse taal. Wat daarna gebeurde was opmerkelijk. Het is waar onze cilinder opduikt in het verhaal.
Cyrus, king of the Persians, has entered Babylon without a fight -- the great empire of Babylon, which ran from central southern Iraq to the Mediterranean, falls to Cyrus. And Cyrus makes a declaration. And that is what this cylinder is, the declaration made by the ruler guided by God who had toppled the Iraqi despot and was going to bring freedom to the people. In ringing Babylonian -- it was written in Babylonian -- he says, "I am Cyrus, king of all the universe, the great king, the powerful king, king of Babylon, king of the four quarters of the world." They're not shy of hyperbole as you can see. This is probably the first real press release by a victorious army that we've got. And it's written, as we'll see in due course, by very skilled P.R. consultants. So the hyperbole is not actually surprising.
Cyrus, de koning van de Perzen, overwon Babylon zonder slag of stoot. Het grote rijk van Babel, dat zich uitstrekte van het centrum van Zuid-Irak tot aan de Middellandse Zee, valt in handen van Cyrus. Cyrus kondigt een verklaring af. Die staat op deze cilinder, de verklaring van de door God geleide heerser die de Iraakse despoot had afgezet om de mensen de vrijheid terug te geven. In klinkend Babylonisch - het werd geschreven in het Babylonisch - zegt hij: "Ik ben Cyrus, de koning van het hele universum, de grote koning, de machtige koning, de koning van Babel, de koning van de vier hoeken van de wereld." Ze zaten toen niet verlegen om een beetje overdrijving. Dit is waarschijnlijk het eerste persbericht dat we hebben van een zegevierend leger. Het werd, zoals later nog zal blijken, door zeer bekwame P.R.-consultants geschreven. De overdrijving komt dus niet echt als een verrassing.
And what is the great king, the powerful king, the king of the four quarters of the world going to do? He goes on to say that, having conquered Babylon, he will at once let all the peoples that the Babylonians -- Nebuchadnezzar and Belshazzar -- have captured and enslaved go free. He'll let them return to their countries. And more important, he will let them all recover the gods, the statues, the temple vessels that had been confiscated. All the peoples that the Babylonians had repressed and removed will go home, and they'll take with them their gods. And they'll be able to restore their altars and to worship their gods in their own way, in their own place. This is the decree, this object is the evidence for the fact that the Jews, after the exile in Babylon, the years they'd spent sitting by the waters of Babylon, weeping when they remembered Jerusalem, those Jews were allowed to go home. They were allowed to return to Jerusalem and to rebuild the temple.
Wat gaat de grote koning, de machtige koning, de koning van de vier hoeken van de wereld doen? Hij zegt dat na de verovering van Babylon alle volkeren, die de Babyloniërs - Nebukadnezar en Belsazar - hebben gevangen genomen en tot slaaf gemaakt, zullen worden vrijgelaten. Ze mogen terugkeren naar hun land. En nog belangrijker, ze mogen de goden, de beelden, de tempelvaten die in beslag waren genomen, terug meenemen. Alle volkeren die door de Babyloniërs waren onderdrukt en ontheemd, mogen naar huis gaan en hun goden meenemen. Ze mogen hun altaren terug oprichten en hun goden vereren, elk op hun eigen manier, in hun eigen land. Dit is het decreet, dit object is het bewijs voor het feit dat de joden, na de ballingschap in Babylon, na de jaren dat ze bij de wateren van Babylon huilden bij de herinnering aan Jeruzalem, dat die joden terug naar huis mochten. Ze mochten terugkeren naar Jeruzalem om de tempel te herbouwen.
It's a central document in Jewish history. And the Book of Chronicles, the Book of Ezra in the Hebrew scriptures reported in ringing terms. This is the Jewish version of the same story. "Thus said Cyrus, king of Persia, 'All the kingdoms of the earth have the Lord God of heaven given thee, and he has charged me to build him a house in Jerusalem. Who is there among you of his people? The Lord God be with him, and let him go up.'" "Go up" -- aaleh. The central element, still, of the notion of return, a central part of the life of Judaism. As you all know, that return from exile, the second temple, reshaped Judaism. And that change, that great historic moment, was made possible by Cyrus, the king of Persia, reported for us in Hebrew in scripture and in Babylonian in clay.
Het is een centraal document in de joodse geschiedenis. Het Boek Kronieken, het Boek van Ezra in de Hebreeuwse geschriften rapporteert dit in klinkende termen. Dat is de joodse versie van hetzelfde verhaal. "Zo sprak Cyrus, de koning van Perzië: "Alle koninkrijken van de aarde heeft de Here God in de hemel u gegeven, en Hij heeft mij bevolen voor Hem een huis te bouwen in Jeruzalem. Wie onder u is er van zijn volk? De Here God zij met hem, en laat hem gaan.'" "Gaan." - aaleh. Het centrale element, dat begrip van terugkeer, staat nog altijd centraal in het leven van het jodendom. Zoals jullie allen weten gaf die terugkeer uit ballingschap, de tweede tempel, een nieuwe vorm van jodendom. Die verandering, dat grote historische moment, werd mogelijk gemaakt door Cyrus, de koning van Perzië, en wordt ons in het Hebreeuws verteld in de Bijbel en in het Babylonisch in klei.
Two great texts, what about the politics? What was going on was the fundamental shift in Middle Eastern history. The empire of Iran, the Medes and the Persians, united under Cyrus, became the first great world empire. Cyrus begins in the 530s BC. And by the time of his son Darius, the whole of the eastern Mediterranean is under Persian control. This empire is, in fact, the Middle East as we now know it, and it's what shapes the Middle East as we now know it. It was the largest empire the world had known until then. Much more important, it was the first multicultural, multifaith state on a huge scale. And it had to be run in a quite new way. It had to be run in different languages. The fact that this decree is in Babylonian says one thing. And it had to recognize their different habits, different peoples, different religions, different faiths. All of those are respected by Cyrus.
Twee grote teksten, maar hoe zit het met de politiek? Dit betekende een fundamentele verschuiving in de geschiedenis van het Midden-Oosten. Het Iraanse rijk, de Meden en de Perzen, verenigd onder Cyrus, werd het eerste grote wereldrijk. Dat van Cyrus begint rond 530 voor Christus. In de tijd van zijn zoon Darius is het hele oostelijke Middellandse-Zeegebied onder Perzische controle. Dit rijk komt nagenoeg overeen met het Midden-Oosten zoals we dat nu kennen. Het gaf vorm aan het Midden-Oosten. Het was toen het grootste rijk ter wereld ooit. Veel belangrijker nog: was het de eerste multiculturele, multireligieuze staat op grote schaal. Het moest op een heel nieuwe manier worden bestuurd. Het moest worden bestuurd in verschillende talen. Het feit dat dit decreet in het Babylonisch is, zegt al iets. Het moest hun verschillende zeden erkennen, verschillende volkeren, religies, geloven. Allemaal gerespecteerd door Cyrus.
Cyrus sets up a model of how you run a great multinational, multifaith, multicultural society. And the result of that was an empire that included the areas you see on the screen, and which survived for 200 years of stability until it was shattered by Alexander. It left a dream of the Middle East as a unit, and a unit where people of different faiths could live together. The Greek invasions ended that. And of course, Alexander couldn't sustain a government and it fragmented. But what Cyrus represented remained absolutely central.
Cyrus wordt een model van hoe je een grote multinationale, multireligieuze, multiculturele samenleving bestuurt. Het resultaat hiervan was een rijk dat de gebieden die jullie op het scherm zien, insloot. Het kende een stabiliteit van 200 jaar, totdat het ruw verstoord werd door Alexander. Het liet een droom na van het Midden-Oosten als een eenheid, een eenheid waar mensen van verschillende godsdiensten samen konden leven. De Griekse invasies beëindigden dat. En natuurlijk kon Alexander geen overheid in stand houden en het viel uit elkaar. Maar wat Cyrus vertegenwoordigde bleef absoluut centraal.
The Greek historian Xenophon wrote his book "Cyropaedia" promoting Cyrus as the great ruler. And throughout European culture afterward, Cyrus remained the model. This is a 16th century image to show you how widespread his veneration actually was. And Xenophon's book on Cyrus on how you ran a diverse society was one of the great textbooks that inspired the Founding Fathers of the American Revolution. Jefferson was a great admirer -- the ideals of Cyrus obviously speaking to those 18th century ideals of how you create religious tolerance in a new state.
De Griekse historicus Xenophon schreef zijn boek 'Cyropaedia' waarin hij Cyrus als de grote wetgever ten tonele voerde. Doorheen heel de Europese cultuur erna bleef Cyrus het model. Dit is een 16e-eeuwse afbeelding om te laten zien hoe wijdverbreid zijn verering eigenlijk was. Xenophon's boek over Cyrus over hoe je een diverse samenleving bestuurde, was een van de grote boeken die de Founding Fathers van de Amerikaanse Revolutie inspireerden. Jefferson was een groot bewonderaar - de idealen van Cyrus appelleerden duidelijk aan die 18e-eeuwse idealen van religieuze tolerantie in een nieuwe staat.
Meanwhile, back in Babylon, things had not been going well. After Alexander, the other empires, Babylon declines, falls into ruins, and all the traces of the great Babylonian empire are lost -- until 1879 when the cylinder is discovered by a British Museum exhibition digging in Babylon. And it enters now another story. It enters that great debate in the middle of the 19th century: Are the scriptures reliable? Can we trust them? We only knew about the return of the Jews and the decree of Cyrus from the Hebrew scriptures. No other evidence. Suddenly, this appeared. And great excitement to a world where those who believed in the scriptures had had their faith in creation shaken by evolution, by geology, here was evidence that the scriptures were historically true. It's a great 19th century moment.
Ondertussen waren in Babylon de zaken niet goed verlopen. Na Alexander kwamen er andere rijken, Babylon kwijnt weg, valt in puin en alle sporen van het grote Babylonische rijk gaan verloren - tot in 1879 de cilinder wordt ontdekt tijdens opgravingen in Babylon voor een tentoonstelling in het Britse Museum. Hij komt nu in een ander verhaal terecht. In dat grote debat in het midden van de 19e eeuw: "Is de Schrift betrouwbaar? Kunnen we erop vertrouwen?" We kenden de terugkeer van de joden en het decreet van Cyrus alleen uit de Hebreeuwse geschriften. Geen enkel ander bewijs. Plotseling verscheen dit. Grote opwinding in een wereld waar het geloof in de schepping volgens de Schrift door de evolutie en de geologie aan het wankelen werd gebracht. Hier was het bewijs dat de Schrift historisch waar was. Het is een groot moment in de 19e eeuw.
But -- and this, of course, is where it becomes complicated -- the facts were true, hurrah for archeology, but the interpretation was rather more complicated. Because the cylinder account and the Hebrew Bible account differ in one key respect. The Babylonian cylinder is written by the priests of the great god of Bablyon, Marduk. And, not surprisingly, they tell you that all this was done by Marduk. "Marduk, we hold, called Cyrus by his name." Marduk takes Cyrus by the hand, calls him to shepherd his people and gives him the rule of Babylon. Marduk tells Cyrus that he will do these great, generous things of setting the people free. And this is why we should all be grateful to and worship Marduk.
Maar - en dit is waar het natuurlijk ingewikkeld wordt - de feiten zijn waar, leve de archeologie, maar de interpretatie was toch wat ingewikkelder. Het cilinderverhaal en het Hebreeuwse Bijbelverhaal verschillen namelijk op één belangrijk punt. De Babylonische cilinder werd geschreven door de priesters van de grote god van Babylon, Marduk. Het zal je niet verbazen dat ze dit alles aan Marduk toeschreven. "Marduk riep Cyrus bij zijn naam." Marduk neemt Cyrus bij de hand, draagt hem op zijn volk te leiden en geeft hem de heerschappij over Babylon. Marduk vertelt Cyrus dat hij groot en edelmoedig deze mensen hun vrijheid zal teruggeven. Daarom moeten we allemaal dankbaar zijn en Marduk aanbidden.
The Hebrew writers in the Old Testament, you will not be surprised to learn, take a rather different view of this. For them, of course, it can't possibly by Marduk that made all this happen. It can only be Jehovah. And so in Isaiah, we have the wonderful texts giving all the credit of this, not to Marduk but to the Lord God of Israel -- the Lord God of Israel who also called Cyrus by name, also takes Cyrus by the hand and talks of him shepherding his people. It's a remarkable example of two different priestly appropriations of the same event, two different religious takeovers of a political fact.
De Hebreeuwse schrijvers van het Oude Testament - het zal je niet verbazen - zien het even anders. Voor hen kan het natuurlijk onmogelijk Marduk zijn waardoor dit alles gebeurt. Het kan alleen maar Jehovah zijn. In Jesaja vinden we de prachtige teksten die alle eer hiervan niet aan Marduk toeschrijven, maar aan de Here God van Israël. De Here God van Israël die ook Cyrus bij zijn naam riep, Cyrus bij de hand nam en hem aanstelde als herder van zijn volk. Het is een opmerkelijk voorbeeld van twee verschillende priesterlijke toewijzingen van éénzelfde gebeurtenis, twee verschillende religieuze interpretaties van eenzelfde politiek feit.
God, we know, is usually on the side of the big battalions. The question is, which god was it? And the debate unsettles everybody in the 19th century to realize that the Hebrew scriptures are part of a much wider world of religion. And it's quite clear the cylinder is older than the text of Isaiah, and yet, Jehovah is speaking in words very similar to those used by Marduk. And there's a slight sense that Isaiah knows this, because he says, this is God speaking, of course, "I have called thee by thy name though thou hast not known me." I think it's recognized that Cyrus doesn't realize that he's acting under orders from Jehovah. And equally, he'd have been surprised that he was acting under orders from Marduk. Because interestingly, of course, Cyrus is a good Iranian with a totally different set of gods who are not mentioned in any of these texts.
God, weten wij, staat gewoonlijk aan de kant van de grote legers. De vraag is welke god dat was? Het debat brengt iedereen in de 19e eeuw in de war door het besef dat de Hebreeuwse geschriften deel uitmaken van een veel grotere wereld van religie. Het is heel duidelijk dat de cilinder ouder is dan de tekst van Jesaja en toch spreekt Jehovah met bijna dezelfde woorden als Marduk. En je voelt dat Jesaja dit weet, omdat hij zegt: - en dit zijn natuurlijk Gods woorden - "Ik heb u geroepen bij uw naam hoewel gij Mij niet kent." Ik denk dat het duidelijk is dat Cyrus zich niet realiseert dat hij handelt in opdracht van Jehovah. Evenzeer zou hij verbaasd zijn geweest, mocht hij in opdracht van Marduk hebben gehandeld. Interessant is natuurlijk dat Cyrus een goede Iraniër is met een totaal andere verzameling goden die in geen van deze teksten worden genoemd.
(Laughter)
(Gelach)
That's 1879. 40 years on and we're in 1917, and the cylinder enters a different world. This time, the real politics of the contemporary world -- the year of the Balfour Declaration, the year when the new imperial power in the Middle East, Britain, decides that it will declare a Jewish national home, it will allow the Jews to return. And the response to this by the Jewish population in Eastern Europe is rhapsodic. And across Eastern Europe, Jews display pictures of Cyrus and of George V side by side -- the two great rulers who have allowed the return to Jerusalem. And the Cyrus cylinder comes back into public view and the text of this as a demonstration of why what is going to happen after the war is over in 1918 is part of a divine plan. You all know what happened. The state of Israel is setup, and 50 years later, in the late 60s, it's clear that Britain's role as the imperial power is over. And another story of the cylinder begins.
Dat was in 1879. 40 jaar later in 1917, komt de cilinder in weer een andere wereld terecht. Dit keer de politiek van de hedendaagse wereld - het jaar van de Balfour-verklaring, het jaar waarin de nieuwe keizerlijke macht in het Midden-Oosten, Groot-Brittannië, besluit een joods nationaal tehuis af te kondigen. Het zal het de joden mogelijk maken om terug te keren. Het antwoord van de joodse bevolking in Oost-Europa is uitzinnig. In Oost-Europa stellen joden afbeeldingen van Cyrus en George V naast elkaar tentoon - de twee grote koningen die de terugkeer naar Jeruzalem hebben toegestaan. De Cyruscilinder komt terug in de publieke aandacht, en de tekst erop, als demonstratie van waarom hetgeen na de oorlog in 1918 gaat gebeuren, deel uitmaakt van een goddelijk plan. Jullie weten allemaal wat er gebeurd is. De staat Israël werd opgericht en 50 jaar later, in de late jaren 60, is het duidelijk dat de Britse rol als imperiale macht is uitgespeeld. En weer begint ander verhaal van de cilinder.
The region, the U.K. and the U.S. decide, has to be kept safe from communism, and the superpower that will be created to do this would be Iran, the Shah. And so the Shah invents an Iranian history, or a return to Iranian history, that puts him in the center of a great tradition and produces coins showing himself with the Cyrus cylinder. When he has his great celebrations in Persepolis, he summons the cylinder and the cylinder is lent by the British Museum, goes to Tehran, and is part of those great celebrations of the Pahlavi dynasty. Cyrus cylinder: guarantor of the Shah.
De regio, beslissen de Britten en de VS, moet worden gevrijwaard van het communisme en de supermacht die daarvoor zal worden gecreëerd werd Iran, de sjah. Dus verzint de sjah een Iraanse geschiedenis of een terugkeer naar de Iraanse geschiedenis, die hem een plaats geeft in een grote traditie. Hij laat munten slaan die hem tonen met de Cyruscilinder. Ter gelegenheid van zijn grote feesten in Persepolis, vraagt hij de cilinder terug. De cilinder wordt uitgeleend door het British Museum, gaat naar Teheran en maakt deel uit van die grote feesten van de Pahlavi-dynastie. De Cyruscilinder: garantie voor de sjah.
10 years later, another story: Iranian Revolution, 1979. Islamic revolution, no more Cyrus; we're not interested in that history, we're interested in Islamic Iran -- until Iraq, the new superpower that we've all decided should be in the region, attacks. Then another Iran-Iraq war. And it becomes critical for the Iranians to remember their great past, their great past when they fought Iraq and won. It becomes critical to find a symbol that will pull together all Iranians -- Muslims and non-Muslims, Christians, Zoroastrians, Jews living in Iran, people who are devout, not devout. And the obvious emblem is Cyrus.
10 jaar later, weer een ander verhaal: Iraanse Revolutie, 1979. Islamitische revolutie, geen Cyrus meer: “We zijn niet geïnteresseerd in die geschiedenis, we zijn geïnteresseerd in een islamitisch Iran.” Tot Irak, de nieuwe supermacht die we allemaal wilden voor de regio, tot de aanval overgaat. Weer een Iran-Irak oorlog. Het wordt van essentieel belang voor de Iraniërs zich hun grote verleden te herinneren, hun grootse verleden toen ze Irak bevochten en wonnen. Het wordt van cruciaal belang een symbool te vinden dat alle Iraniërs kan verenigen: moslims en niet-moslims, christenen, aanhangers van het zoroastrisme, joden die in Iran leven, vrome mensen, niet-vrome mensen. Het voor de hand liggende embleem is Cyrus.
So when the British Museum and Tehran National Musuem cooperate and work together, as we've been doing, the Iranians ask for one thing only as a loan. It's the only object they want. They want to borrow the Cyrus cylinder. And last year, the Cyrus cylinder went to Tehran for the second time. It's shown being presented here, put into its case by the director of the National Museum of Tehran, one of the many women in Iran in very senior positions, Mrs. Ardakani. It was a huge event. This is the other side of that same picture. It's seen in Tehran by between one and two million people in the space of a few months. This is beyond any blockbuster exhibition in the West. And it's the subject of a huge debate about what this cylinder means, what Cyrus means, but above all, Cyrus as articulated through this cylinder -- Cyrus as the defender of the homeland, the champion, of course, of Iranian identity and of the Iranian peoples, tolerant of all faiths. And in the current Iran, Zoroastrians and Christians have guaranteed places in the Iranian parliament, something to be very, very proud of.
Als het British Museum en het Nationaal Museum van Teheran zoals tevoren gaan samenwerken, vragen de Iraniërs maar één ding te leen. Het is het enige object dat ze willen. De Cyruscilinder. Vorig jaar ging de Cyruscilinder voor de tweede keer naar Teheran. Hier wordt hij in zijn toonkast voorgesteld door de directeur van het Nationaal Museum van Teheran, een van de vele vrouwen in Iran in zeer hoge posities, Mevrouw Ardakani. Het was een enorme gebeurtenis. Dit is de andere kant van dezelfde afbeelding. Hij werd in Teheran bekeken door tussen de een en twee miljoen mensen in de loop van een paar maanden. Dit overstijgt elke megatentoonstelling in het Westen. Het is het onderwerp van een groot debat over wat deze cilinder betekent, wat Cyrus betekent, maar vooral wat Cyrus verwoordde door deze cilinder - Cyrus als de verdediger van het vaderland, de kampioen van de Iraanse identiteit en van de Iraanse volkeren, tolerant voor alle geloven. In het huidige Iran bekleden aanhangers van het zoroastrisme en christenen gegarandeerde plaatsen in het Iraanse parlement, iets om heel erg trots op zijn.
To see this object in Tehran, thousands of Jews living in Iran came to Tehran to see it. It became a great emblem, a great subject of debate about what Iran is at home and abroad. Is Iran still to be the defender of the oppressed? Will Iran set free the people that the tyrants have enslaved and expropriated? This is heady national rhetoric, and it was all put together in a great pageant launching the return. Here you see this out-sized Cyrus cylinder on the stage with great figures from Iranian history gathering to take their place in the heritage of Iran. It was a narrative presented by the president himself.
Duizenden Iraanse joden kwamen het object in Teheran bekijken. Het werd een groot embleem, een groot debatonderwerp over wat Iran is in binnen- en buitenland. Is Iran nog steeds de verdediger van de onderdrukten? Zal Iran de mensen die de tirannen tot slaaf hebben gemaakt en onteigend, bevrijden? Dit is zware nationale retoriek en het resulteerde in een grote optocht ter ere van de terugkeer. Hier zie je een grote replica van de Cyruscilinder op het podium samen met grote figuren uit de Iraanse geschiedenis hier bijeen om plaats te nemen in het erfgoed van Iran. Het verhaal werd gepresenteerd door de president zelf.
And for me, to take this object to Iran, to be allowed to take this object to Iran was to be allowed to be part of an extraordinary debate led at the highest levels about what Iran is, what different Irans there are and how the different histories of Iran might shape the world today. It's a debate that's still continuing, and it will continue to rumble, because this object is one of the great declarations of a human aspiration. It stands with the American constitution. It certainly says far more about real freedoms than Magna Carta. It is a document that can mean so many things, for Iran and for the region.
Voor mij was het mogen overbrengen van dit object naar Iran, het mogen deelnemen aan een buitengewoon debat op het hoogste niveau over wat Iran is, wat verschillende Irans er zijn en hoe de verschillende geschiedenissen van Iran de wereld van vandaag vorm kunnen geven. Het is een debat dat nog steeds voortduurt en het zal blijven nazinderen, want dit voorwerp is een van de grote verklaringen van menselijke aspiratie. Het staat zij aan zij met de Amerikaanse grondwet. Het zegt zeker veel meer over echte vrijheid dan de Magna Carta. Het is een document dat zoveel kan betekenen voor Iran en voor de regio.
A replica of this is at the United Nations. In New York this autumn, it will be present when the great debates about the future of the Middle East take place. And I want to finish by asking you what the next story will be in which this object figures. It will appear, certainly, in many more Middle Eastern stories. And what story of the Middle East, what story of the world, do you want to see reflecting what is said, what is expressed in this cylinder? The right of peoples to live together in the same state, worshiping differently, freely -- a Middle East, a world, in which religion is not the subject of division or of debate.
Een replica ervan staat bij de Verenigde Naties. In New York zal het dit najaar aanwezig zijn bij de grote debatten over de toekomst van het Midden-Oosten. Ik wil eindigen met jullie te vragen wat het volgende verhaal zal zijn waarin dit object zal figureren. Het zal zeker nog een rol spelen in veel meer verhalen van het Midden-Oosten. En welk verhaal van het Midden-Oosten, welk verhaal van de wereld willen jullie zien als gevolg van wat er gezegd wordt, van wat er wordt uitgedrukt op deze cilinder? Het recht van de volkeren om samen te leven in dezelfde staat, met vrijheid van godsdienst - een Midden-Oosten, een wereld waarin religie niet het onderwerp van verdeeldheid of van debat is.
In the world of the Middle East at the moment, the debates are, as you know, shrill. But I think it's possible that the most powerful and the wisest voice of all of them may well be the voice of this mute thing, the Cyrus cylinder.
In de wereld van het Midden-Oosten momenteel, zijn deze debatten, zoals je weet, schril. Maar ik denk dat het mogelijk is dat de meest geavanceerde en de meest wijze stem van allemaal misschien wel de stem van dit stille ding is, de Cyruscilinder.
Thank you.
Dank je.
(Applause)
(Applaus)